ไม่ว่ายังไง นายก็ต้องเป็นของฉัน!

ลำดับตอนที่ #9 : สวนกุหลาบแห่งการสารภาพบาป

“ท่านจัสตินควรจะพักผ่อน วันนี้หยุดการเรียนการสอนไว้ก่อนดีกว่านะครับ ผมว่าท่านคงไม่ไหว...”
บาทหลวงหนุ่มไม่ได้ขยั้นขยอขอสอนต่อเหมือนอย่างที่ควรจะเป็น ด้วยรู้ดีเช่นกันว่าร่างกายของตนในตอนนี้ไม่พร้อมที่จะทำอะไรทั้งสิ้น จนกระทั่งตอนนี้จัสตินเองก็ยังงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของตน แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดอย่างไรก็ไม่อาจหาเหตุผลมาตอบกับตัวเองได้ จนเวลาผ่านไปได้พักใหญ่จึงคิดว่าตนควรออกไปหาอะไรใส่ท้องสักหน่อย เพราะเขาพลาดทั้งมื้อเช้าและมื้อเที่ยงแล้ว อย่างน้อยที่ห้องโถงก็น่าจะมีอะไรให้กินบ้าง จึงเดินออกจากโบสถ์โดยมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่ห้องโถงซึ่งเป็นจุดรวมตัวรับประทานอาหารของเหล่าบัทเล่อร์ เมด และคนงานในพระราชวัง ระหว่างทางนั้นรายล้อมไปด้วยสวนกุหลาบขาว ซึ่งเป็นดอกไม้ที่จัสตินชอบเขาก็หยุดยืนมอง ยามบ่ายกลิ่นกุหลาบกำลังหอมสะพรั่ง ทางเดินที่เงียบเหงากับสายลมที่พัดกรีดหวีดหวิวทำให้บรรยากาศรอบข้างดูเศร้าหมอง เหล่าดอกกุหลาบเองก็ดูเหมือนจะเศร้าไปกับจัสตินด้วย ร่างบางยกมือขึ้นประสานกันไว้ที่หน้าอก พลางภาวนากับตัวเองเบาๆ
 

“ชีวิตของลูกที่ได้แต่ปล่อยให้ไฟแห่งชีวิตมอดดับไปทุกวันโดยไม่ได้ทำอะไรนี้ แปดเปื้อนไปด้วยบาปมหันต์ ลูกไม่อาจตัดกิเลสทั้งหลายที่นำพาชีวิตของลูกให้ตกต่ำได้ ลูกรู้ดีว่าลูกไม่มีคุณสมบัติที่จะขออะไรจากพระองค์ได้อีกแล้ว แต่ว่ามีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น.....ลูกอยากจะขอให้ท่านจงอวยพรให้กับเค้า...เค้าผู้ซึ่งน่าสงสารกว่าลูกร้อยเท่าพันทวี เค้าผู้ซึ่งยังไม่อาจหลุดพ้นออกจากอุโมงค์ที่มืดมิด ลูกอยากจะเป็นคนที่จับมือพาเค้าเดินออกมาสู่แสงสว่าง ขอพระองค์จงอวยพรให้เค้าได้หลุดพ้นและจงอวยพรให้ลูกทำสำเร็จด้วยเถิด ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร ชีวิตของลูกจะแตกดับไป....ลูกก็ยินดี.....อาเมน.....”

“ช่างเป็นบทสวดที่แสนเศร้า...”
คำทักทายที่จู่ๆก็ดังขึ้นมาทำให้ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อหันไปก็พบกับมาซารายที่เดินเข้ามาหา จัสตินยิ้มส่งให้เล็กๆ มาซารายจึงวิ่งเข้ามาหาแต่เมื่อชายหนุ่มเห็นสภาพของคนตรงหน้าก็ต้องตกใจ
 

“เกิดอะไรขึ้นกับท่านกันเนี่ย สภาพนี้มันอะไรกัน!?”
มาซารายคว้าข้อมือของอีกฝ่ายมาถือไว้หลวมๆแล้วก็ต้องตกใจกับความผอมบางของข้อมือนั่น นี่มันเกิดอะไรขึ้นในเวลาเพียงชั่วข้ามคืนกัน…
 

“ไม่มีอะไรหรอกมาซารายคุง ข้าแค่นอนไม่พอน่ะ”
ร่างบางยิ้มกลบเกลื่อนแต่ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ผลกับมาซารายเมื่ออีกฝ่ายตะคอกกลับมาด้วยเสียงอันดัง
 

“ข้าไม่เชื่อ!!!! อย่าโกหกข้าเลย ”
ใบหน้าที่จริงจังของมาซารายทำให้เกิดความหวั่นไหวในดวงตาสีทองวูบหนึ่ง แต่ก็เพียงวูบเดียว
 

“จริงๆนะ ข้านอนไม่พอแล้วก็ยังไม่ได้กินอะไรด้วย...แค่นั้นเอง”
บาทหลวงหนุ่มแสร้งทำเสียงอ่อยๆ หวังว่าอีกฝ่ายคงจะไม่คาดคั้นอะไรเขามากกว่านี้ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล มาซารายถอนหายใจช้าๆ ดูเหมือนว่าท่านจะไม่รู้ตัวเลยซักนิดจริงๆสินะ..........