Short fic. One piece [All] [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #5 : Short Fic. : ...Once Upon a Time [DazxCrocodile]

 

 

 

        ร่างสูงโปร่งของท่านเซอร์คร็อกโคไดล์กำลังนั่งนิ่งอยู่บนโซฟากำมะหยี่สีเขียวเข้มภายในห้องทำงาน  แม้จะดึกขนาดนี้แล้วเอกสารหลายๆอย่างก็ยังเคลียร์ไม่เสร็จ  ใบหน้าคมคร้ามเรียบเฉยดั่งไม่รู้จักคำว่าเหนื่อย  หากแต่ภายในแววตาแฝงความอ่อนล้าไว้มากมาย..

 

    เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆสามครั้ง ก่อนที่ประตูจะแง้มออกช้าๆ กลิ่นชาหอมกรุ่นลอยเข้ามาโชยเคล้ากับกลิ่นซิการ์ภายในห้อง  คนสนิทของท่านเซอร์รู้ดีว่าเจ้านายของตนต้องการอะไรจึงได้ยกชามาเสิร์ฟให้ในเวลาแบบนี้เป็นประจำ และเขาก็ทำหน้าที่นี้มานานหลายปี

 

 

"ชาวันนี้เป็นชามาคิยาจ น่าจะช่วยทำให้บอสผ่อนคลายได้"

 

 

มือหนายกกาน้ำชาหอมกรุ่นขึ้นมาริน กลิ่นของใบชาอันดับหนึ่งของโลกก็กรุ่นกำจาย..  เขาจำได้ดีว่าบอสของเขาชอบชายี่ห้อนี้มากกว่ายี่ห้อไหนๆ

    ก็เขาเป็นคนเลือกให้อีกฝ่ายได้ลิ้มลองเอง..

 

 

"..ขอบใจ "  



    หนุ่มใหญ่รับเพียงสั้นๆ  ตายังมองแต่เอกสารไม่ได้สนใจคนข้างตัวมากนัก  ดัสลอบมองผู้เป็นนายนิดๆ แฝงความห่วงใยไว้ในใจ..  เขามักจะเป็นแบบนี้เสมอเวลาที่งานยุ่งหรือเวลาอ่านหนังสือเล่มโปรด  จะไม่สนใจอย่างอื่นเลยจนบางครั้งเผลอทำชาหกหรือทำถ้วยกาแฟตกแตกเลยก็มี  แต่มุมซุ่มซ่ามแบบนี้ก็มีแค่คนเดียวเท่านั้นที่ได้เห็น..  มือใหญ่ควานหาถ้วยชาในขณะที่ตายังจ้องอ่านใบสัญญาอย่างละเอียดแทบจะทุกตัวพยัญชนะ  ไม่แคล้วคงทำชาหกใส่เอกสารอีกแน่
 

ดัสฉวยถ้วยชาใบนั้นมาก่อนที่มันจะถูกปัดจนหก  ก่อนจะยื่นไปขวางคั่นระหว่างสายตาของอีกคนกับแผ่นเอกสาร

 

 

"พักก่อนเถอะบอส"

 

 

ร่างสูงผงะออกเล็กน้อยคล้ายได้สติคืน  อา..บางทีเขาก็ควรจะพักบ้างจริงๆ  ถ้าได้พักบ้างอาจจะทำงานได้ดีขึ้น

 

 

"เข้าใจแล้ว พักสักเดี๋ยวก็ได้ วันนี้มีของว่างอะไร?"



ดัสเลื่อนจานใส่มาการองส่งให้ก่อนอีกคนจะถามจบด้วยซ้ำ  ร่างสูงไม่ได้ว่าอะไรอีก มือหนาถอดแว่นตาออกจากใบหน้าก่อนจะหยิบของว่างที่คนสนิทเตรียมมาให้ขึ้นมากัดหนึ่งคำ  รสนุ่มนวลของวนิลาเหมาะที่จะทานคู่กับชาชั้นเลิศได้อย่างไม่ติดขัด  ท่านเซอร์เอนตัวพิงกับเก้าอี้ สูดดมกลิ่นชาอย่างผ่อนคลาย..

ไร้ที่ติจริงๆ..

บอสหนุ่มใหญ่นึกชมคนสนิทในใจ ดัสยังทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีทุกวันและก็เป็นเช่นนั้นไม่เคยขาดตกบกพร่อง  ตลอดสองปีที่มาอยู่ด้วยกัน ไม่เคยมีวันไหนที่ดัสจะขัดใจเขายกเว้นเรื่องงาน 



"คืนนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่าไหมบอส?"



   สายตาของดัส บอเนตที่แฝงความห่วงใยเอาไว้อย่างปิดไม่มิดส่งให้บอสของเขาอยู่เนืองๆ ซึ่งตัวคนถูกมองก็รู้ดี  



"เป็นห่วง?"



ท่านเซอร์ถามหยอกลูกน้องตนด้วยสุ้มเสียงเจ้าเล่ห์  ก็รู้อยู่แล้วว่าอีกคนเป็นห่วงแต่ก็อยากได้ยินชัดๆเสียอย่างนั้น  รอยยิ้มเอือมๆระบายบนใบหน้าเคร่งขรึม..  ชอบแกล้งกันเสียจริง  เจ้านายใครหว่า..


"ลูกน้องก็ต้องห่วงเจ้านายอยู่แล้ว"


  คราวนี้ท่านเซอร์เป็นฝ่ายยิ้มเสียเอง แต่เป็นยิ้มบางๆที่แฝงอะไรสักอย่างไว้ในนั้น  ห่วงในฐานะลูกน้องมันก็ถูกแล้วนี่..  ใบหน้าที่กลับมาเคร่งขรึมดังเดิมเหล่มองเจ้านายตน ตอนนี้ก็คงคิดไม่ต่างกันเท่าไหร่

คิดถึงสมัยก่อน ตอนที่ยังคงใช้คำว่า"คนรัก"ได้อยู่..

  บุรุษใบมีดรีบออกจากภวังค์ก่อนจะคิดอะไรฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้  เพราะยังไงฝ่ายที่ยังไม่ลืมก็คงมีแค่เขา  คนสนิทของท่านเซอร์เดินไปรอบๆห้องเพื่อเก็บก้อนกระดาษที่เกิดจากการทำงานพลาดจนต้องขยำทิ้งใส่ถังขยะ  ก่อนจะวกกลับมาจัดความเรียบร้อยของเอกสารบนโต๊ะของเจ้านายจนเรียบร้อยก่อนจะก้มหัวให้อีกคนนิดๆ  งานวันนี้คงจะจบลงแล้ว...



"บราวนี่.."



   เสียงทุ้มต่ำของท่านเซอร์ดังขัดขึ้นมาก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้ก้าวพ้นออกจากห้อง  สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความสงสัย



"...ที่แกเคยทำตอนนั้น  ยังจำวิธีทำได้อยู่ใช่ไหมล่ะ?"



  คำว่าตอนนั้นทำให้ดัสนึกออก  พลันใบหน้าเข้มก็ขึ้นสีเล็กน้อย 



"บอสก็ยังไม่ลืมนี่นา"

"ก็ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มันทำมาให้กินในวันวาเลนไทน์น่ะสิ  แถมตอนเอามาให้ยังตัวสั่นกึกๆเป็นลูกหมาซะอีก"



  คำพูดแต่ละคำทำให้ดัส บอเนตแทบจะควันออกหัว  ทั้งเขินทั้งอายทั้งโกรธ  ใบหน้าแดงซ่านจนกลายเป็นน่าตลก  ที่บอสของเขาพูดมามันจริงทั้งหมด แต่ที่น่าเขินกว่านั้นคืออีกคนยังจำได้! แถมละเอียดด้วย !#!@!#$@#$



"อยะ..อย่าพูดต่อนะ เวลาแบบนั้นเป็นใคร..ไม่เขินบ้าง บะ-บอสยังหน้าแดงเลยนี่!"



รีบแฉคืนทันควัน ก็ฝ่ายที่เขินไม่ใช่เขาคนเดียวนี่  ท่านเซอร์สะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆก็ถูกลูกน้องเอาคืนซะดื้อๆ  ใบหน้าขาวเรื่อแดงเล็กๆพอให้มองเห็นได้



"..ก็ใครจะไปรู้ว่าแกจะมาสารภาพรักดื้อๆแบบนั้น"



นิ้วเรียวคีบซิการ์มาปิดปากตัวเองไว้แก้เขิน  ใครจะไปรู้ว่าลูกน้องผู้ภักดีอันดับหนึ่งของตัวเองจะคิดไม่ซื่อ  แถมยังคิดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้แล้วจู่ๆก็มาบอกแบบนั้น  ใครจะตั้งตัวติด..

    ดัสเป็นคนที่แอบโรแมนติกเล็กๆแต่เจ้าตัวกลับไม่รู้  การเลือกสถานที่ เวลาได้อย่างเหมาะเจาะจึงทำให้ภาพอันแสนอ่อนหวานในวันนั้นฝังแน่นในใจของท่านเซอร์ตลอดมา แม้ว่ามันจะเป็นเพียงอดีตไปแล้วก็ตาม  

    สายลมแผ่วพริ้ว พัดพากลีบกุหลาบบานสะพรั่งเต็มสวนนั้นให้ปลิวสยาย  ในตอนแรกคนสนิทนั้นบอกเขาว่าคู่ทำธุรกิจนัดเจรจากันที่สวนนั้น แต่เมื่อเขาไปถึง สิ่งที่พบกลับเป็นดัส บอเนตในชุดสูทสีขาวเต็มยศ ซึ่งก็เข้ากับเจ้าตัวแบบแปลกๆยืนอยู่กลางสวนกุหลาบขาวบริสุทธิ์เหมือนสีชุดที่อีกคนใส่  ร่างสูงที่วันนั้นสวมสูทสีดำพร้อมเสื้อคลุมคู่ใจถึงกับยืนนิ่ง พออ้าปากจะถามกล่องใบเล็กๆสีลูกพีชที่ผูกริบบิ้นจุ๋มจิ๋มก็ถูกยื่นมาให้ตรงหน้า


'หะ...ให้บอส แทนความรู้สึกของช...ของผม'


    เสียงของดัสสั่นรัวจนคนฟังพลอยประหม่าตาม ดวงตาคมเบิกกว้างน้อยๆก่อนจะแกะออกดู  กลิ่นหอมหวานของช็อกโกแลตลอยกรุ่นขึ้นมา บราวนี่ชิ้นน้อยรูปหัวใจใส่อยู่ในกล่องใบนั้นดูจากหน้าตาก็พอดูออกว่าอีกคนต้องทำเองกับมือแน่ๆ  ท่านเซอร์ผู้หัวช้ากับเรื่องรักๆใคร่ๆยังมึนงงอยู่พักใหญ่  ก่อนที่ดวงหน้าขาวจะขึ้นสีแป๊ดอย่างห้ามไม่อยู่


'นะ-นี่แกหมายความว่า....!!??'

'ก็ชั้นชอบบอสไงเล่า! อย่ามาถามย้ำอีกสิ! ////////////////'


   ความรู้สึกในตอนนั้นมันบรรยายแทบไม่ถูก แทบจะมุดดินหนี  ความรู้สึกที่ถูกเก็บไว้ถูกเผยให้อีกคนรู้แล้ว ถ้าโดนปฏิเสธจากนี้ไปก็คงมองหน้ากันไม่ติด เวรแล้ว ดัส..แกทำอะไรของแกลงไปเนี่ย..

ร่างสูงๆของบุรุษใบมีดทรุดลงกอดเข่าด้วยความอับอาย  ในขณะที่ฝ่ายท่านเซอร์ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย ทุกๆอย่างมันเงียบจนน่าอึดอัด..  ใบหน้าเครียดขึงจึงค่อยๆเงยมองท่านประธานในตอนนั้นช้าๆ  ภาพที่เห็นคืออีกคนกำลังมองบราวนี่ในกล่องนิ่ง ก่อนจะค่อยๆหยิบมันขึ้นมากัด  บราวนี่ดูจะหวานเพิ่มมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเมื่อคนทำใส่ใจลงไปด้วย  ท่านเซอร์เลียปากตัวเองนิดๆเมื่อกินหมดก่อนจะเดินกลับหลังหันไป


'หวานเกินไปนะเจ้าบ้า คราวหลังลดน้ำตาลลงซะ'


ดัสมองตามแผ่นหลังของผู้เป็นนายด้วยใจที่เต้นโครมครามและพองโตจนแน่นอก  ไม่ทันได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าวิ่งเข้าไปกอดอีกฝ่ายไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่  ประโยคเมื่อกี้..ให้คำตอบเขาหมดแล้ว  ตัวท่านเซอร์เองก็แทบจะมุดดินหนีไม่ต่างจากเขา  มือหนาดึงเสื้อคลุมขนมิ้งค์ขึ้นมาปิดหน้าไว้  โผล่มาแค่หูที่แดงจัดเท่านั้น  ในวันนั้นคงเป็นวันที่ท่านเซอร์ทำตัวได้น่ารักที่สุดในโลกวันหนึ่งเลยทีเดียว..

ดวงตาทั้งสองสบกันก่อนจะหัวเราะออกมาโดยไม่ได้นัดหมาย 



"kuhaha! หัวเราะอะไรของแกกันเจ้าบ้า"

"ฮึฮึ ไม่ยักกะรู้ว่าบอสอยากกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน"

"จะบ้ารึไง เรื่องมันจบไปแล้ว อย่ามาทำเป็นคิดถึงมันหน่อยเลย ชั้นเองก็เกือบจะลืมมันไปอยู่แล้ว"

"นั่นสินะ ก็ตอนนี้บอสมีเขาแล้วนี่"



คร็อกโคไดล์นิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ยินการพาดพิงถึงบุคคลที่สาม  ที่แค่ได้ยินหน้าตากวนโอ้ยของเจ้าคนงี่เง่านั่นก็ลอยมาแต่ไกล 



"รีบไสหัวไปนอนเลยไป๊"



ร่างสูงหน้าหงิก ก่อนจะหยิบแว่นตาขึ้นมาสวมเตรียมทำงานต่อ  ดัสมองเพียงแว้บเดียวก็รู้ว่านั่นคือการแก้เขินในแบบฉบับของเจ้าตัว ที่มองเมื่อไหร่ก็ไม่เบื่อสักที


"อยากติดถ่านไฟเก่าเมื่อไหร่ก็มาคุยกันได้ทุกเมื่อล่ะ"

"ไม่เอาด้วยหรอก"



คร็อกโคไดล์ตอบสวนทันควันแบบไม่ต้องคิด บุรุษใบมีดหัวเราะหึหึทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกห้องไป  ไม่เอาด้วยอย่างนั้นหรือ.. ก็ใจแข็งสมเป็นเขาดีล่ะนะ  คิดไปคิดมาก็เจ็บนิดๆแฮะ  ก็ที่บอกไปว่าอยากกลับมาเมื่อไหร่ก็ให้มาน่ะ

เขาพูดจริงนี่นา..




___________________________________________________________
ก่อนอื่นก็ขอโทษที่ห่างหายไปหลายวันนะคะ  ไรท์เตอร์มีปัญหานิดหน่อยจนพาลหมดอารมณ์แต่งฟิคน่ะค่ะ  ตอนนี้เลยกำลังพยายามกลับมาฟิต
แต่งฟิคสั้นที่ยาวๆบ้าง  คู่นี้อาจไม่ใช่คู่ในดวงใจของใครหลายๆคน แต่ตัวไรท์เตอร์เองคิดว่ามันก็น่ารักดีนะ 
ป่านนี้ทั้งสองคนในโลกใหม่จะเป็นยังไงบ้างน้อ  ถ้าได้มีบทไวๆก็คงดีสินะคะ  สำหรับรีเควสต์อื่นๆ ไรท์เตอร์จะรีบเคลียร์ให้เร็วๆนี้ค่ะ 
ขอเวลาทำใจสักหน่อย ถ้าปัญหามันจบลงในทางที่ดี ไรท์เตอร์ก็จะมีกำลังใจแต่งฟิคขึ้นมาอีกมากเลย :)