Short fic. One piece [All] [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #4 : Short Fic. : Mirror... [HakubaxCavendish]

        กลิ่นคาวเลือดโชยกรุ่น ผสานเสียงร้องโหยหวนก้องกังวาน..  วันนี้ก็เป็นอีกคืนที่มีผู้เคราะห์ร้ายถูกหมายชีวิตโดยปีศาจผู้ไม่หลับใหล  

    ร่างงดงามหากแต่มีใบหน้าแสนโฉดยิ่งกว่าปีศาจวิ่งลัดเลาะไปตามตรอกซอยเล็กๆภายในตัวเมือง  ฟาดฟันทุกคนที่พบเจอ  แล้วจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะอันแสนน่ารังเกียจ  ทั่วทั้งตัวอาบชโลมด้วยเลือดของผู้คนที่สังเวยให้กับดูแรนดัลดาบคู่กาย ที่ส่องสะท้อนกับแสงจันทร์เป็นประกายสีทับทิม...  เปิดงานเลี้ยงฉลองของปีศาจด้วยเสียงกรีดร้องนับคณา

    แต่ท่ามกลางเสียงกรีดร้องนั้น ยังมีเสียงอีกเสียงหนึ่งที่คล้ายจะร่ำไห้อยู่ตลอดเวลา


"พอสักทีเถอะฮาคุบะ!!!"


ใบหน้าแสนงดงามของโจรสลัดหนุ่มคาเวนดิชกำลังบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด  เขามองภาพทุกอย่างผ่านความฝันของตัวเอง...แม้ในยามเช้าจะลืมเลือนไป แต่ในคืนนี้ก็มีผู้สังเวยชีวิตให้กับตัวเขาอีกคนอีกมากมายแล้ว..

เจ้าปีศาจนามฮาคุบะ มิได้สนใจไยดีอะไรกับเสียงร้องห้ามภายในหัวนั้นเลย  กลับยิ่งบรรเลงบทเพลงปีศาจ พุ่งตรงเข้าฟาดฟันผู้บริสุทธิ์ไปอีกนับสิบ  คาเวนดิชทรุดลงตรงหน้าภาพฝันของตน มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหู  เขาไม่อยากได้ยินเสียงเหล่านั้น ไม่อยากได้ยินอีกแล้ว


"หยุดสักที!! ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วยฮาคุบะ!!!"


   ร่างชโลมเลือดที่กำลังโลดแล่นอยู่บนหลังคาร้านรวงแห่งหนึ่งหยุดนิ่งชะงักงัน......รอยยิ้มที่แสยะกว้างอยู่แล้วกลับกว้างขึ้นไปอีก....


'เจ้าถามว่าทำไมข้าถึงทำแบบนี้งั้นรึ'


   เสียงที่เพิ่งตอบกลับมาเป็นครั้งแรกทำให้โจรสลัดหนุ่มต้องเงยหน้าขึ้น  ร่างของฮาคุบะปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขา 


"ใช่ ชั้นอยากรู้ ทำไมนายถึงต้องใช้ร่างของชั้นทำเรื่องโหดร้ายแบบนั้นด้วย"

'...มันก็เป็นเพราะเจ้านั่นแหละ'

"ชั้น? ทำไมกัน??"

'....เพราะข้าคอยเฝ้ามองเจ้าอยู่ตลอดเวลา แต่เจ้าในยามฟื้นจากนิทรา ไม่เคยรับรู้ถึงการมีอยู่ของข้าเลย'



    คาเวนดิชมองร่างตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา  ฮาคุบะอยู่ในตัวเขาตลอดมา แต่เขาเองที่ไม่เคยรู้เลย ฮาคุบะจึงกลายร่างเป็นปีศาจร้าย เพื่อให้เขาได้รับรู้ถึงการมีตัวตนอยู่สักที  มันเป็นความผิดของเขาตลอดมาเลยหรือนี่..


'ข้ากับเจ้าเพียงกระจกที่ส่องสะท้อนตัวตนของกันและกัน ทำได้เพียงเฝ้ามองมิอาจจับต้อง  ข้าจึงยอมเป็นกระจกที่แตกร้าวเพื่อให้เจ้ามีแผล  เจ้าจะได้รู้ว่าข้าอยู่ตรงนี้ยังไงล่ะ..'

"ฮาคุบะ.."


    ดวงตาสีฟ้าใสรื้นไปด้วยหยาดน้ำตา  ไม่รู้ว่าควรจะเกลียดชัง เคียดแค้น หรือสงสารคนตรงหน้าดี ตอนนี้สับสนเหลือเกิน..  แขนเพรียวบางสอดโอบร่างตรงหน้าช้าๆ


"ขอโทษ"


เสียงของโจรสลัดหนุ่มเต็มไปด้วยความรวดร้าว  เขาผิดเองที่ไม่เคยรู้อะไรเลยและเอาแต่มองร่างตรงหน้านี้เป็นผู้ร้าย  ทั้งที่แท้จริงแล้วเขาเป็นต้นเหตุแท้ๆ  

'ฉึก!'

ปลายแหลมที่เพรียวบางของดูแรนดัลเสียบผ่านทะลุอกของโจรสลัดหนุ่ม  เรียกโลหิตสีแดงฉานให้ไหลเจิ่งนองออกมาเป็นสาย  ดวงตาสีฟ้าเบิ่งกว้างมองอีกร่างอย่างไม่เชื่อสายตา


"ฮา...คุบะ"

'มันสายไปแล้ว'


ร่างนั้นแสยะยิ้มทั้งที่กำลังร้องไห้อยู่  ก่อนที่จะตวัดข้อมือแล้วเฉือนสะบั้นดาบออกจากกายของเจ้าของร่าง  ร่างที่เขาแสนรักนักหนา..  นั่นเป็นภาพสุดท้ายที่คาเวนดิชเห็นก่อนที่สติจะหลุดลอยไป


"ฮ้าาาา!!!!!!"


โจรสลัดหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมาภายในห้องนอนของตัวเอง ท่ามกลางความเงียบงันของราตรีที่ยังไม่สิ้นสุด  ทุกๆอย่างยังคงปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปก็คือคราบเลือดแห้งกรังตามมือและแขน  และดูแรนดัลเปื้อนเลือดที่วางไว้บนที่นอนข้างตัวเขา..

    ภาพฝันเมื่อสักครู่เหมือนจะปรากฏขึ้นมาเลือนลาง  แต่อะไรบางอย่างก็มาลบเลือนมันไป..


"ฮาคุบะ..อีกแล้วสินะ"


คาเวนดิชทำได้เพียงพึมพำคำเดิมเมื่อเจอเหตุการณ์เช่นนี้ โดยหารู้ไม่เลยว่ายังมีใครอีกคนที่อยู่ในตัวเขากำลังเฝ้ามองอยู่ตลอดเวลา..

..เจ้าลืมเลือนข้าไปอีกคราแล้ว  โศกนาฐกรรมบทใหม่จะเริ่มขึ้นอีก..


มันจะเป็นเช่นนั้นวันแล้ววันเล่า  จนกว่าเจ้าจะจำได้...


_______________________________________________________________
มีคนขอคู่นี้มาหลังไมค์ ฮ่าๆๆ เป็นคู่ที่แปลกดีและคงยังไม่มีใครแต่ง(หรือมีน้อย)  แต่งค่อนข้างยากนะ ต้องอาศัยการมโนเอาล้วนๆ
อาจจะไม่ตรงกับคาแรคเตอร์ทั้งหมด ยังไงก็ต้องขออภัยด้วยแจ้ (_/\_)