Short fic. One piece [All] [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #3 : Short Fic. : My Blue fire.... [MarcoxAce]

        ...เอาอีกแล้วนะเจ้านี่ ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ...


      ไม่ว่าใครต่างก็คิดเหมือนกันอย่างพร้อมเพรียงโดยไม่ได้นัดหมายเมื่อเห็นภาพอันคุ้นตาของหัวหน้าหน่วยที่ 2 ของกลุ่มโจรสลัดหนวดขาวหลับคาจานข้าวเป็นกิจวัตร  ไม่ว่าจะเมื่อไหร่โปโตกัส ดี เอส ก็เป็นเช่นนี้เสมอ ชนิดที่ว่าถ้าวันไหนไม่ได้เห็นจะรู้สึกว่ารสชาติของอาหารแปลกไปจากทุกวันเลยเชียว  


        "เฮ้! เอส ถ้าแกไม่ตื่นล่ะก็ ชั้นจะเติมหนวดให้แกล่ะนะ!"


  ซัจกล่าวขึ้นมาพลางหัวเราะดังลั่น เขาชอบแกล้งเอสและก็พูดจริงทำจริงเสียด้วย 


        "ฮ่าๆๆ ไม่เอาน่าซัจ คราวที่แล้วนายก็ใช้เมจิกที่ลบไม่ออกมาเขียน จนหน้าของหมอนั่นลายพร้อยไปตั้งอาทิตย์นึงเชียวนะ"

        "ช่ายๆ น่าสงสารออก อุ๊บ....คิกๆๆ"


เสียงของหัวหน้าหน่วยคนอื่นๆร้องเสริม คล้ายจะห้ามแต่จริงๆแล้วก็ไม่ พวกที่ห้ามๆนั่นแหละตัวดีเลย  ชายชราที่นั่งอยู่หัวโต๊ะหัวเราะออกมาด้วยเสียงที่เปี่ยมอำนาจ แต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไร  มันเป็นเหมือนเรื่องปกติภายในเรือ และเขาเองก็ชอบมันเสียด้วย  ก็พวกลูกๆรักกัน(?)ดีขนาดนี้

   แต่ก่อนที่หน้าของเด็กหนุ่มจะถูกแต่งแต้มด้วยเมจิกหลากสี เสียงเอื่อยๆของหัวหน้าหน่วยที่ 1 ก็ดังขัดขึ้นมาก่อน


        "เลิกเล่นอะไรไร้สาระเป็นเด็กๆกันซะทีเถอะน่าพวกนาย"

        "อึ๋ย...ก็ได้ๆ อย่าทำเสียงดุนักซี่มัลโก้"


ซัจยิ้มเย้าแหย่ ทั่วทั้งวงหัวเราะอย่างครื้นเครงพร้อมๆกับที่เด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาก่อนจะหน้าทิ่มจานข้าวพอดี เด็กหนุ่มมองไปรอบๆตัวอย่างงุนงงก่อนจะประมวลผลทุกอย่างได้ทันที เสียงโหวกเหวกโวยของคนที่จับได้ว่ากำลังจะมีคนแกล้งเขาดังขึ้นมา แล้วเช้านี้ก็กลายเป็นเช้าที่ครื้นเครงสนุกสนานไปอีกวัน..........




       เวลาผ่านไปค่อนข้างรวดเร็ว เผลอแป๊บเดียวก็ดึกดื่นจนคนในเรือโมบี้ดิกพากันหลับใหลไปหมด บ้างก็เมามายจนสลบไสลอยู่ตามทางเดิน ไม่เว้นแม้แต่เอส แล้วก็เป็นหน้าที่ของมัลโก้ทุกครั้งที่ต้องพาเอสไปนอนที่ห้องของตัวเอง

....อุ่นจัง แผ่นหลังของใครกันนะ.....


    เด็กหนุ่มปรือตาขึ้นมองนิดๆ สิ่งแรกที่เห็นก็คือแผ่นหลังกว้างที่คุ้นเคย คืนนี้ก็ต้องรบกวนหมอนี่อีกแล้วเหรอเนี่ย.......


เอสคิดพลางอมยิ้มขำ เพราะฤทธิ์เหล้าหรืออะไรไม่รู้ทำให้สอดแขนไปโอบรอบคออีกคนช้าๆ.......ตัวมัลโก้เองก็ดูจะตกใจเล็กๆแม้ใบหน้าจะยังเรียบเฉยและสุขุมเยือกเย็นอยู่ตลอดเวลา..


        "เอส??"

        "ฮ่ะๆ..รบกวนนายอีกแล้วสินะ"

        "เรื่องเล็กน่า ไม่ได้รบกวนอะไรสักหน่อย"


เจ้าของฉายานกอมตะอมยิ้มเล็กน้อย ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนเขาก็ยังยินดีที่จะแบกคนบนหลังไปส่งที่ห้องแบบนี้เสมอ..


        "นายเนี่ย..ใจดีเสมอเลยนะมัลโก้"


ดวงหน้าทะเล้นซบลงกับบ่าหนา..เขาชอบแผ่นหลังของมัลโก้ ไม่ว่าจะแค่มอง หรือได้มาอยู่บนแผ่นหลังนี่ก็ตาม..  สาเหตุหลักๆที่ทำให้เขายอมเมาหัวราน้ำแทบทุกวันก็เพราะแบบนี้ด้วยล่ะนะ  ก็มันสบายดีนี่นา..


        "แต่ถ้านายยังเมาแบบนี้ทุกวันล่ะก็ ชั้นจะปล่อยทิ้งไว้แบบนั้นจริงๆแล้วนะเฟ้ย ลดๆลงบ้างก็ได้นี่ จะไปบ้าจี้กินตามซัจมันทำไม"

        "อ๊าา อย่าใจร้ายนักซี่ ก็อยากให้นายแบกไปส่งที่ห้องแบบนี้ทุกวันนี่นาาา" 


ริมฝีปากอิ่มยื่นค้อน ถ้าเค้าไม่เมาก็คงไม่พูดแบบนี้..และนั่นก็ทำให้มัลโก้แปลกใจ


        "ชอบให้ชั้นไปส่ง?"

        "อื้อ ชอบสิ ชอบมากๆเลย...หลังของนายทั้งกว้างแล้วก็อุ่น เหมือนตักของพ่อเลย"  


มัลโก้ฟังพลางยิ้มบางๆ...หัวหน้าหน่วยที่ 2 นามหมัดอัคคี ในตอนนี้ก็เป็นเพียงไอ้เด็กขี้อ้อนคนหนึ่งเท่านั้น แล้วมันก็เป็นมุมเล็กๆที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้เห็นซะด้วย เอสฮัมเพลงอยู่บนหลังของอีกคนอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะจับขยุ้มไหล่เสื้ออีกฝ่ายแล้วออกแรงดึง


        "อ๊า! จริงสิมัลโก้ ขอชั้นดูไฟของนายหน่อยสิ! ชั้นสงสัยมานานแล้วหละ!"


    จู่ๆใบหน้าที่เรื่อแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์ก็โพล่งออกมาแบบนั้น ทำเอาคนแบกเบรกแทบไม่ทัน....มัลโก้ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะวางอีกฝ่ายลง แปรเปลี่ยนส่วนแขนของตนให้ห่อหุ้มไปด้วยเปลวเพลิงสีฟ้าที่งดงามดังท้องทะเลต้องประกายแดดในยามกลางวัน  เอสมองเปลวไฟนั้นอย่างตื่นเต้นก่อนจะลองเอื้อมมือไปจับเบาๆ....


        "ยอดเลย...ไม่ร้อนจริงๆด้วย"

        "มันไม่ใช่ไฟสำหรับการต่อสู้ แต่มันเป็นไฟสำหรับการรักษา ก็ต้องเป็นแบบนั้นล่ะนะ"

        "เห..ยอดไปเลยนะ ทั้งๆที่เป็น'ไฟ'เหมือนกันกับชั้นแท้ๆ แต่กลับสวยงามได้ถึงขนาดนี้ แถมยัง...อ่อนโยนด้วย..."


เอสยิ้มกว้างอย่างนึกอิจฉาเล็กๆ เพราะไฟของเขานั้นร้อนแรงและเผาผลาญทุกอย่างที่อยู่รอบข้าง......แข็งแกร่งและน่ากลัว.....เหมือนกับสายเลือดปีศาจในตัวเขา  สิ่งที่ทำให้เขาต้องถามตัวเองมาตลอดชีวิตว่าเขาสมควรจะเกิดมารึไม่....

    ชายหนุ่มเงียบไปพร้อมๆกับรอยยิ้มที่เหือดแห้งไปจากใบหน้า มัลโก้เข้าใจปฏิกิริยานั้นดี เจ้าบ้านี่มักจะชอบดึงตัวเองลงเหวอยู่เสมอ...ฝ่ามือหนาแตะลูบเข้าที่เรือนผมสีราตรีอย่างแผ่วเบาพร้อมๆกับที่เขาได้ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากมนของอีกคน


        "มัลโก้!??"

        "อย่าคิดอะไรไร้สาระอีกเลยน่า ชั้นเคยบอกนายไปแล้วใช่ไหมว่าอย่าเก็บเอาเรื่องนั้นมาเป็นตัวชี้วัดว่านายมีค่าหรือไม่..นายก็คือนาย ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นชั้นก็จะยังยืนยันคำเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง"


   ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วกลับขึ้นสีเข้มจัดขึ้นไปอีก มือลูบตรงส่วนที่โดนจูบเขินๆ หัวใจเต้นตึกตัก...ที่ผ่านมาใช่ว่าเขาจะไม่เคยกับเรื่องพวกนี้ กับพวกลูฟี่และซาโบก็ทั้งกอดทั้งจูบ(ที่แก้ม)มาก็บ่อยแล้ว แต่พออีกฝ่ายเป็นมัลโก้ กลับให้ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ต่างออกไป  


        "ยิ้มสิเอส รอยยิ้มของนายเป็นเหมือนดวงตะวันของทุกคนบนเรือลำนี้....รวมทั้งชั้นด้วย"


แขนใหญ่รวบตัวอีกคนมากอดไว้หลวมๆด้วยแขนข้างเดียว ส่งผ่านความอบอุ่นแผ่นซ่านเข้าไปภายในใจของเด็กหนุ่ม..ปัดเป่าเมฆหมอกที่คอยบดบังอยู่ออกไป...เอสคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะกอดตอบหลวมๆ....แล้วค่อยๆกระชับกอดให้แน่นขึ้นในภายหลัง

..กลิ่นที่คุ้นเคย ความอบอุ่นที่คุ้นชิน
เรารัก..ความรู้สึกแบบนี้..


        "เข้าใจแล้วมัลโก้"


เด็กหนุ่มยิ้มกว้างตอบรับคำขอ รอยยิ้มสดใสไร้ซึ่งฉากหน้าฉากหลัง รอยยิ้มที่บริสุทธิ์ใจไม่มีใครเหมือน..ทำให้คนมองรู้สึกผ่อนคลายและอบอุ่น..รอยยิ้มของเอส 

..เป็นดั่งดวงตะวันจริงๆ

และมัลโก้เองก็อยากปกป้องรอยยิ้มนี้ไว้ตลอดไป รอยยิ้มที่แสนวิเศษนั้น..



แม้ว่าครั้งสุดท้ายที่ได้เห็น จะเป็นรอยยิ้มไร้สีเลือดกลางลานประหารก็ตาม......



_________________________________________________________________
ไรท์เตอร์ขอสครีมนิดหนึ่งนะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แต่งยากมากกกก คู่นี้ อะไรมันจะมีแต่ความดราม่า!!
อุตส่าห์พยายามดึงเนื้อเรื่องออกให้ออกแนวหวานๆแล้ว สุดท้ายก็ยังจะวกไปหามาม่าในตอนท้ายได้อีก Y_Y
ไรท์เตอร์สมควรตายยยยยยยยยย