ไม่ว่ายังไง นายก็ต้องเป็นของฉัน!

ลำดับตอนที่ #11 : หึงหวง

               จากมุมมืดภายในห้วงจิตของคุโร ปิศาจหนุ่มมองเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นผ่านทางสายตาของจัสติน โทสะที่ไม่รู้ว่ามันมาจากไหนกำลังเดือดปุดๆ มันเป็นใครมาจากไหน กล้าดียังไงมาแตะต้องของๆเขา ปิศาจหนุ่มขบกรามกรอดมองใบหน้าที่แม้จะอาบไปด้วยน้ำตาแต่ก็เต็มไปด้วยความสุขของจัสติน แล้วก็ยิ่งหงุดหงิดหนักเข้าไปใหญ่ เขาไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนั้นของจัสตินเลย รอยยิ้มแบบนั้น แววตาแบบนั้น ทำไมมันไม่ใช่ของเขา สงสัยว่าเขาคงจะต้องสั่งสอนบาทหลวงหนุ่มให้รู้ตัวสักหน่อยแล้ว ว่าใครเป็นเจ้าของ!!! ปิศาจหนุ่มพยายามระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดให้สงบลง ก่อนจะเสกอีกาดำตัวหนึ่งออกมาแล้วใส่ข้อความบางอย่างที่จะรู้ได้เฉพาะคนที่เขาต้องการจะส่งข้อความถึงเท่านั้น แล้วก็ปล่อยให้ผีเสื้อตนนั้นบินออกไปข้างนอก คุโรมองตามผีเสื้อตนนั้นแล้วแสยะยิ้มอย่างสะใจยิ่งนัก คราวนี้แหละ....ข้าจะฉุดเจ้าให้จมลึกลงมาในความมืดนี้ จนไม่สามารถกลับขึ้นไปเจอกับแสงสว่างได้อีกเลยชั่วนิรันดร์......

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปนานแล้ว แต่พระจันทร์ในคืนนี้กลับไม่ออกมาทอแสง คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด ที่มืดซะจนแม้แต่ดวงดาวยังไม่อยากส่องประกาย บาทหลวงหนุ่มนั่งสวดภาวนาอยู่เงียบๆภายในโบสถ์ วันนี้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นจนน่าตกใจ ไม่ว่าจะเป็นร่างกายของเขา หรือ...เรื่องของมาซารายัน คิดมาถึงตรงนี้จัสตินก็แอบเขินนิดๆ เด็กตัวเล็กๆคนนั้น...โตขึ้นขนาดนี้แล้วเหรอ.... คิดไปคิดมาบาทหลวงหนุ่มก็แอบยิ้มให้ตัวเองนิดนึง

 

“ถ้าเจ้าพบข้าเร็วกว่านี้หน่อยก็จะดีหรอก”
จัสตินพูดพร้อมกับยิ้มนิดๆ แต่พลันใบหน้าของบาทหลวงหนุ่มก็บิดเบี้ยวด้วยความทรมาน ใครบางคน...กำลังเรียกข้าอยู่...ไม่นะ......พลังแห่งความมืดอันแสนลึกล้ำจนยากจะหยั่งถึง บาทหลวงหนุ่มต่อต้านพลังรุนแรงนั้นไม่ไหว ดวงวิญญาณถูกดึงออกไป แล้วทุกอย่างก็มืดดับลง
 

           ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ ในหัวยังรู้สึกมึนๆ เป็นเพราะถูกบังคับดึงวิญญาณออกมาจากร่าง ที่นี่...อา..เราถูกคุโรเรียกตัวมาอีกแล้วสินะ....จัสตินค่อยๆพยายามชันกายหากแต่อะไรบางอย่างก็ยึดจับแขนของเขาเอาไว้อย่างเหนียวแน่นทั้งซ้ายขวา บาทหลวงหนุ่มเริ่มรู้สึกไม่ดีเมื่อเห็นเช่นนั้น แต่ยิ่งพยายามดิ้นรนเชือกสีดำก็ยิ่งกรีดรัดข้อมือของเขาแน่นขึ้น ความหวาดกลัวเริ่มเข้ามาคุกคามหัวใจของจัสติน เขามองไปรอบๆห้องแต่สิ่งที่พบก็มีเพียงความมืดเท่านั้น
 

“มะ..ไม่นะ...นี่มันอะไรกัน..คุโร! คุโร! เจ้าอยู่ที่นี่ใช่มั้ย!!?? ปล่อยข้าเถอะ!! ได้โปรด... ”
ปลายเสียงเริ่มแผ่วลง หยาดน้ำใสไหลออกมาจากดวงตาที่บอบช้ำ กลัว...กลัว....ลางสังหรณ์บอกกับจัสตินว่าเรื่องที่เลวร้ายที่สุดกำลังจะเกิดขึ้นกับเขา!
 

“ฮะๆๆ ตื่นแล้วเหรอจัสตินของข้า..วันนี้เราจะจัดปาร์ตี้กันน่ะกับ เหล่าข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์ของข้าที่โลกปีศาจ แต่ข้ากลับไม่มีอะไรที่จะเอามาต้อนรับแขกของข้าเลย แต่ถ้าเป็นเจ้า..ต้องทำให้แขกของข้าพอใจได้ใช่มั้ย??”
ดวงตาสีม่วงมองมาราวกับจะกรีดหัวใจของอีกฝ่ายให้สูญสลายเสีย ดวงตาสีทองเบิกกว้าง น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย จัสตินร้องไห้อย่างน่าสงสาร ริมฝีปากบางขยับสั่นๆ
 

“จะทำอะไรข้า..ไม่นะ!! ปล่อยข้าเถอะ!!”
ร่างบางพยายามดิ้นรน หากแต่เชือกกลับยิ่งบีบรัดจนเลือดปริ่มไหล คุโรเชยคางมนขึ้นจูบละไล้เหมือนจะปลอบใจ หากแต่สายตากลับเต็มไปด้วยความสมเพช
 

“นี่จะเป็นบทเรียนสั่งสอนเจ้า ให้เจ้ารู้ตัวสักหน่อยว่าใครกันที่ครอบครองเจ้าอยู่ ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องเจ้าทั้งนั้นถ้าหากข้าไม่อนุญาต รวมถึงเจ้าคนเมื่อตอนกลางวันด้วย!”
คุโรกระชากเสียง มือหนาขยุ้มผมของอีกฝ่ายอย่างรุนแรงจนร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
 

“เจ้ารู้..ได้ยังไง???...”
ร่างบางกัดฟันถามด้วยความเจ็บ ดวงตาฉาบไปด้วยความสงสัยมากมาย ปีศาจหนุ่มเหยียดยิ้ม
 

“เพราะข้ามองเรื่องราวทุกอย่างผ่านสายตาของเจ้าเป็นประจำอยู่แล้วไง วันนี้ก็เลยได้เห็น เจ้ากับเจ้านั่น พร่ำพลอดรักกันที่สวนกุหลาบ หึๆๆๆ น่าขำจริงๆ!! ข้ารักท่านมานานแล้วอย่างนั้นเหรอ!!  ทุเรศ!!  มาทำโอบกอดออดอ้อนกันอย่างกับคู่รัก!  ข้าเห็นแล้วจะอ้วก!!!”
คุโรตะคอก แค่นึกเท่านั้นความโกรธมากมายก็พลุ่งพล่านออกมา จนแม้แต่ตัวเขาเองยังแทบจะควบคุมไม่อยู่ บาทหลวงหนุ่มกัดฟันกรอด
 

“แอบดูงั้นเหรอ...เลว!!!”
นัยน์ตาสวยเต็มไปด้วยความโกรธ คุโรที่เพิ่งเคยเห็นจัสตินโกรธครั้งแรกนั้นตกใจเล็กน้อย
 

“ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นล่ะ รักเจ้านั่นงั้นเหรอ?”
มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา ครั้งนี้มันเหลืออดจริงๆแล้ว ที่ผ่านมาไม่ว่าคุโรจะตบตีหรือใช้กำลังกับเขายังไง เขาก็ไม่เคยโกรธเลยซักครั้งแท้ๆ ครั้งนี้มันมากเกินไป ทุกคนย่อมมีเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ การมาแอบดูแบบนี้มันต่ำช้าที่สุด! คุโรมองอย่างคาดคั้น ตอบมาสิ..หึหึ....
 

“อย่างน้อยก็มากกว่าเจ้า...”
จัสตินตอบเรียบๆ อภัยให้ลูกด้วยเถอะพระองค์ ที่ลูกได้โกหกออกไปซะแล้ว ถึงจะพูดไปเพราะต้องการประชดก็เถอะ...จัสตินคิด แต่ทว่าคำตอบที่ออกมาจากปากของบาทหลวงหนุ่มแบบชัดถ้อยชัดคำนั้น ทำให้คุโรเลือดขึ้นหน้า ฝ่ามือหนาถูกเงื้อขึ้นเหนือหัว
 

‘เพียะ!!!!!!!!’

 

“แพศยา!!!!!!”