จุดเริ่มต้นของความรักต่างเผ่าพันธุ์

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนจบ ^^

 
ตอนจบแล้ว เย้ๆๆๆๆๆ จะได้ไปกินข้าวซะที

__________________________________________________________________________________________

“ แม้ข้าจะรับประกันไม่ได้ว่าข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า  แต่ข้าจะพยายาม.......และขอให้คำสัตย์เอาไว้กับเจ้าที่นี่......”   แกะน้อยมองตอบเข้าไปในตาของอีกฝ่าย  หัวใจของเขาตื้นตัน ราวกับอะไรบางอย่างที่หายไปถูกเติมเต็ม

“ หากวันใดที่ข้าฆ่าเจ้า........ข้าก็จะขอตายไปกับเจ้า......จะไม่มีวันมีชีวิตอยู่ต่อ...แม้เพียงเสี้ยววินาที...”ประโยคนั้นกระชากใจคนฟังอย่างรุนแรง

“ ไม่นะ!   ถึงผมจะเป็นยังไง   แต่เซโร่ห้ามตายเด็ดขาดนะ”  สิ้นเสียง ดวงตาสีเงินเบิกขึ้นน้อยๆ ก่อนจะมีรอยยิ้มเล็กๆให้เห็นที่มุมปาก

“ ให้ตายสิ.......เจ้านี่......ทำให้ข้าตกใจได้เสมอเลยนะ”

“ สัญญาสิ!” น้ำเสียงของชีโปะคาดคั้นและเอาจริง

“ อืม....ข้าสัญญา...เจ้าเองก็ต้องสัญญานะ......ว่าจะอยู่กับข้าตลอดไป” แกะน้อยยิ้มอย่างเริงร่า

“ อื้ม!   ผม - สัญ - ญา ”  ชีโปะเน้นหนักทุกๆคำ ราวกับต้องการตอกย้ำว่าทุกคำที่พูดมานั้นเป็นความจริง จิ้งจอกหนุ่มจึงกอดอีกฝ่ายไว้หลวมๆด้วยความรู้สึกยินดี

ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วหัวเราะเบาๆ  จากสิ่งเล็กๆกลายเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันว่าจะเป็นไปได้ กลับเป็นจริงขึ้นมา เพียงเพราะจิตใจที่บริสุทธิ์ของแกะน้อย  และรักที่ก่อกำเนิดขึ้นมาจากใจของจิ้งจอกหนุ่ม ทำให้โลกเปลี่ยนไป และไม่ว่าต่อจากนี้จะมีอะไรเกิดขึ้น............ก็คงไม่มีอะไรแยกพวกเขาให้จากกันได้  นอกจาก...........................................

ร่างบางที่กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความทรงจำ ได้เผลอหลับไปคาเก้าอี้ที่นั่งอยู่ เรือนผมยาวสีขาวนุ่มละเอียดปลิวสยาย ต้องแสงอาทิตย์ยามเย็นเป็นประกาย ร่างสูงซึ่งล้างจานและถ้วยไอติมกองโตเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆที่มุมปาก ก่อนจะปลดเสื้อนอกของตนมาคลุมให้ แล้วจุมพิตอย่างบางเบาเหมือนเช่นเคย 

“ 8 ปี.......ความรักที่ข้ามีให้เจ้าไม่ได้เจือจางลงเลย  ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนข้าก็ยังรักเจ้าเหมือนเดิม อ้อ! รักลูกของเราด้วยนะ หึหึ~” ร่างสูงลูบหัวลูกน้อยเบาๆ ยามหลับนี่ช่างเหมือนกันทั้งแม่ทั้งลูก ดวงอาทิตย์ยามเย็นเริ่มลับขอบฟ้าไปบ้างแล้ว ดวงดาวเริ่มโผล่ให้เห็นบนท้องฟ้าฟากที่มืด เสียงกรนเบาๆของลูกน้อยดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ทำให้เซโร่ได้รับรู้ว่า....โลกนี้มีบางสิ่งที่ทำให้มีความสุขได้......โดยการเฝ้ามองเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ร่างสูงนั่งพิงเก้าอี้แล้วจิบชา พลางพึมพำอะไรเบาๆ

“ หึหึหึ~ แค่สามคนอาจจะยังไม่พอ.......มีลูกอีกซักคนดีมั้ยนะ?”

ค่ำคืนนี้ยังมีเวลาอีกยาวนานให้เซโร่กับชีโปะได้คิดถึงเรื่องอนาคตในวันข้างหน้า สายลมฤดูร้อนยังคงพัดไปพัดมาเรื่อยๆ เคล้ากับเสียงดนตรีและเสียงร้องเพลงของใครบางคนที่แสนไพเราะจับใจ ดังมาจากตำหนักบิดเบี้ยวที่ตั้งอยู่ไกลๆ ราวกับต้องการอวยพร ให้แก่เหล่าผู้คนที่เหนื่อยล้าจากการทำงานในยามกลางวัน ได้หลับพักผ่อนอย่างสุขสบายในค่ำคืนที่ยาวไกลนี้อย่างเป็นสุข เพื่อความพร้อมที่จะตื่นขึ้นมารับมือกับเรื่องที่ไม่คาดฝันอีกมากมายในวันต่อไป....

                สายลมพัดเข้ามาทางหน้าต่าง  เจ้าฟ้าหญิงแห่งอาณาจักรอคาเทเซีย เผยรอยยิ้มน้อยๆ  ก่อนจะตักไอศกรีมพาเฟ่ต์ถ้วยใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างหน้าตนเข้าปาก แล้วหันไปสบตากับบัทเล่อร์หมาป่าหนุ่มที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ พลางเงี่ยหูฟังอะไรสักอย่าง.....

                เสียงเอะอะโวยวายที่ดังสนั่นอยู่ภายในห้องรวมของเหล่าบัทเล่อร์เงียบลงช้าๆ   ทุกคนต่างหยุดพูดคุยกันพลางนั่งมองดาวเงียบๆ  เมดสาว(ดุ้น)นั่งจิบชาเงียบๆพลางคิดอะไรคนเดียว กระรอกน้อยแทะแอปเปิ้ลลูกโตอย่างเหม่อลอยราวกับถูกเสียงเพลงที่แสนไพเราะสะกดไปเสียแล้ว แมงมุมหนุ่มยิ้มบางๆให้กับอะไรซักอย่างในขณะที่เส้นผมปลิวไสว...

                เปลวเพลิงจากกองไฟเต้นระริก  โดยมีดวงตาวาวคู่หนึ่งจ้องมองมันอยู่ มือเรียวรุนฟืนเข้ากองไฟ ยิ่งทำให้ไฟลุกโชนมากขึ้น หัวขโมยสาวจิบชาร้อนในมือ พลางเคี้ยวดังโงะไปพลาง ปล่อยให้สายลมพัดมาต้องกายเบาๆ ปล่อยใจไปกับเสียงเพลง แล้วหลับตาลง..........

                เหล่าผู้คนทั้งหลายในอาณาจักรอคาเทเซีย ต่างทยอยกันกลับที่พักหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยกับงานมาทั้งวัน พวกเขาซึบซับบทเพลงอันไพเราะนั้นเข้าสู่สมองแล้วหยุดนิ่ง  ในเวลานี้........ขอให้พวกเขาปล่อยหัวใจให้ไปกับสายลม   อย่าได้คิดถึงสิ่งใดอีกเลย...................................


_____________________________The End__________________________________