จุดเริ่มต้นของความรักต่างเผ่าพันธุ์

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7

 

NC นะจ๊ะ ไม่ชอบ ออกด่วนนนนนนน

___________________________________________________________________________________________

“ อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงกรีดร้องดังขึ้น ชีโปะรู้สึกเหมือนจะระเบิด ความเจ็บแล่นปราดเข้าสู่สมอง แต่กระนั้นความหฤหรรษ์ก็ยังมีมากกว่า ยิ่งเซโร่ขยับเอวอีกเล่า เขายิ่งรู้สึกเหมือนร่างกายจะแยกออกจากกัน ท่อนเนื้อใหญ่แข็งแรงเสียดสีกับผนังอ่อนนุ่มข้างใน โดนจุดอ่อนไหวอย่างถนัดถนี่ ส่งผลให้กล้ามเนื้อส่วนนั้นกระตุกเกร็ง โอบรัดผู้รุกล้ำเอาไว้อย่างรุนแรง

ความรู้สึกนี้มันอะไร!!!!!

“ อ่ะ.....เซโร่......ย.......หยุดเถอะ....น้ำมันไหล.....เข้ามา...อะ.....ผม...........อา..........ม...ไม่......”

“ ถ้าเจ้าปฏิเสธข้า แล้วนี่ล่ะ......” เซโร่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เพราะเขารู้ดีว่า ลึกๆแล้ว อีกฝ่ายก็กำลังปรารถนาเขาอยู่ เพราะเมื่อเขาขยับ ชีโปะก็จะเริ่มสนองตอบ แม้บางจังหวะอีกฝ่ายจะดิ้นหนีสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาข้างใน แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เขาจึงจับอีกฝ่ายให้นั่งบนหน้าตักของตน แล้วจับแขนที่มีเชือกมัดอยู่ของชีโปะมาคล้องคอตนไว้

“ ข้าจะพยายามค่อยๆเป็น ค่อยๆไป เจ้าอย่าเพิ่งปฏิเสธข้าเลย..นะ.....” จิ้งจอกหนุ่มกระซิบด้วยเสียงอันอ่อนหวานซ่านหู จนทำให้แกะน้อยเคลิบเคลิ้ม ความเจ็บในตอนแรก บัดนี้ถูกแทนที่ด้วยความเสียวซ่าน เซโร่เริ่มกระแทกแรงขึ้น จนทำให้แกะน้อยเสียวแทบขาดใจ จิ้งจอกหนุ่มกระซิบที่ข้างหูของอีกฝ่ายเบาๆ ลมหายใจร้อนผะผ่าวรินรดใบหูจนร่างบางที่อยู่ข้างใต้สั่นสะท้าน

“ ข้าอาจจะไม่เก่งเท่าไหร่นัก....สงสัยเพราะข้า..ไม่ตั้งใจจะมาชอบผู้ชายละมั้ง....หึหึ”

“ อึ่ก.......อะ...........เซโร่.............อ๊ะ”  ร่างบางครางด้วยเสียงอันอ่อนหวาน

เส้นทางที่ยังใหม่นั้นแน่นและคับ ในร่างกายของคนทั้งคู่ร้อนจนแทบจะละลายคนทั้งสองให้หลอมรวมกันเสีย เซโร่ฝากรอยจูบเอาไว้จนทั่ว เหมือนต้องการจะตีตราเพื่อบอกผู้ที่เห็นเป็นนัยๆ ประมาณว่า

คนนี้เมียตู.....ถ้าจีบ..เอ็งตาย.....

แกะน้อยทั้งเสียวทั้งตื่นเต้น จึงได้ฝากรอยเล็บจำนวนมากมายเอาไว้บนลำคอและแผ่นหลังของจิ้งจอกหนุ่ม นอกจากนี้ เขายังเผลอฝากรอยกัดรอยใหญ่เอาไว้บนไหล่ของอีกฝ่ายด้วย เสียงครางยังคงดังออกมาไม่ขาด และดูเหมือนจะดังขึ้นเรื่อยๆตามแรงที่กระแทก เลือดไหลปนออกมาผสมกับแม่น้ำ กลิ่นคาวเลือดที่แสนหอมหวานโชยเคล้ากลิ่นดอกไม้ป่าที่บานสะพรั่งอยู่ใกล้ๆ จิ้งจอกหนุ่มจับของๆร่างบางไว้แล้วรูดขึ้นลงตามจังหวะ ชักนำอีกฝ่ายให้ไปด้วยกันอย่างรีบร้อนแต่ทว่านุ่มนวล

“ เซโร่.....อะ......เซโร่..........ผม.......ผม...ชอบ.....เซโร่.....อ๊ะ..........” เสียงหวานของชีโปะดังขึ้นสลับกับเสียงเนื้อกระทบกัน ในหัวของชีโปะขาวโพลน เขาแทบจะจำไม่ได้ว่าทำอะไรลงไปบ้างนอกจากว่าเขาร้องเรียกเซโร่ไม่ได้หยุด  นั่นยิ่งทำให้เซโร่มีอารมณ์มากขึ้น ทั้งสองคนกอดกันใต้แสงจันทราที่สาดส่องลงมา ผิวน้ำกลายเป็นระลอกคลื่น ตามแรงกระทำ เสียงครางดังมากขึ้น เพราะจุดสิ้นสุดของทั้งคู่ใกล้จะมาถึง

“ เซโร่....เซโร่....เซโร่.......อ๊า!!!!!!!!” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่เซโร่ได้ยิน ร่างบางที่นั่งคร่อมตักเขาอยู่นั้นกระตุกน้อยๆก่อนที่ของเหลวสีขุ่นข้นจะถูกฉีดออกมาจนเปรอะหน้าท้องขาว ฝ่ายเซโร่เองเขาก็ได้ปล่อยของเหลวรินรดเอาไว้ข้างในของอีกฝ่ายอย่างสาแก่ใจในอารมณ์  ก่อนที่แกะน้อยจะสลบไปทันที ร่างสูงยิ้มบางๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายหลับในอ้อมกอดของตน เขาสำรวจบาดแผลที่ทำกันเมื่อครู่แล้วก็วางใจ แค่สมานแผลเล็กน้อยก็เสร็จ ก่อนที่เขาจะเสกเสื้อผ้าชุดใหม่ให้อีกฝ่ายแล้วสวมให้จนเสร็จ ก่อนจะอุ้มกลับไปนอนที่ที่พัก

“ ขอโทษนะ.....ที่รักษาสัญญาไม่ได้.....ข้ายั้งไม่อยู่จริงๆ” เขายิ้มบางๆอีกครั้ง ก่อนจะจุมพิตอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาแล้วกอดชีโปะไว้จนตัวเขาเองหลับไปด้วย

                เซโร่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งในยามเช้า เขาสะบัดหน้าให้หายงัวเงียเล็กน้อย ก่อนจะควานหาร่างเล็กที่เขากอดเอาไว้ทั้งคืนที่นอนอยู่ข้างๆ แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อพบเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น เซโร่รีบมองซ้ายมองขวาหาคน(เมีย)รักแล้วก็ต้องถอนหายใจอย่างหนักหน่วง เมื่อพบว่าชีโปะกำลังก่อไฟอยู่ไม่ไกล จิ้งจอกหนุ่มยันกายลุกขึ้นช้าๆก่อนจะเดินตรงไปหาอีกฝ่ายที่ต้มน้ำร้อนอยู่

“ ตื่นเช้าจังเลยนะ” เซโร่ทักทายพลางหาวเล็กน้อย เพราะกิจ(??)เมื่อคืนทำให้ร่างสูงพักผ่อนไม่เต็มที่เท่าไหร่ ชีโปะไม่ได้มองหน้าเซโร่ เอาแต่ก้มหน้างุดต่อ ไม่ได้สนใจเซโร่แต่อย่างใด จนจิ้งจอกหนุ่มงงเมื่อเห็นปฏิกิริยานิ่งเฉยของอีกฝ่าย จึงถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงงงๆ

“ เจ้าโกรธอะไรข้าหรือเปล่า?” เขาถามด้วยความสงสัย ซึ่งแกะน้อยเองก็ตอบโดยไม่ได้มองหน้าเหมือนเดิม

“ เปล่านี่ครับ”

“ ไม่ได้โกรธแล้วทำไมไม่มองหน้าข้าล่ะ?” เซโร่กล่าวจบก็ถือวิสาสะเชยคางอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้น ซึ่งอีกฝ่ายก็คงไม่ทันได้ตั้งตัว ภาพที่เห็นทำให้เซโร่แทบจะหัวใจวายตายอีกครั้งซะแล้ว........

ตายเพราะภาพของนางฟ้าในยามเช้าที่งดงามยิ่งกว่าเก่า...............................

ที่เป็นแบบนั้น เพราะหน้าของชีโปะนั้นแดงเรื่อ ดวงตาเป็นประกายกลมโต ริมฝีปากสีกุหลาบช้ำนั่นเผยอเล็กน้อยราวกับต้องการจะยั่วยวน (เพราะใครล่ะ ที่จูบเอาๆ)  รึที่เขาบอกว่า เมื่อคนเรามีความรักแล้ว.......จะดูดีขึ้น......มันเป็นความจริง 

“ ท.....ทำไมเจ้าหน้าแดงล่ะ?” ดูเหมือนว่าจิ้งจอกหนุ่มเองก็คงใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเห็นภาพตรงหน้า จึงได้พูดติดอ่างเช่นนี้

“ ก็.........เซ......เซโร่นั่นแหละ!” อีกฝ่ายก็คงจะอายจึงพูดติดอ่างเหมือนกัน

“ ข้าหรือ??  ข้าทำอะไร??” จิ้งจอกหนุ่มนิ่วหน้า เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

“ ก็เมื่อคืน.....................”

“ เมื่อคืน?”

“ ก็.......เซโร่..........กับผม.....เอ่อ........ไม่รู้ล่ะ......ก็ผมอายนี่...” แกะน้อยหน้าแดงขึ้น ก่อนจะสะบัดหน้าหนีราวกับงอนน้อยๆ จนเซโร่แทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

“ นั่นน่ะเหรอ??     ทำไมล่ะ?    เจ้าไม่มีความสุขรึ?” เซโร่ถามเชิงเย้า พลางยิ้มเจ้าเล่ห์ จนทำให้คนมองแทบจะละลาย

“ ม...ไม่ใช่..แต่...เราเป็นผู้ชายเหมือนกันไม่ใช่เหรอ??  ผมไม่เห็นรู้เลยว่าผู้ชายกับผู้ชายจะ............”

“ ไม่เห็นแปลก ก็ข้ารักเจ้าใครจะทำไม?” เซโร่ตอบเสียงเรียบ ไร้อาการลังเล

“ เอ๋!!!!!!!!!!   รัก...........รักงั้นเหรออออออออ???”  ตอนนี้แกะน้อยอาจจะทั้งเขินทั้งอาย หน้าแดงจนลูกตำลึงเอาไม่อยู่แล้วละมั้ง

“ แล้วเจ้าล่ะ.....รักข้ารึไม่?” เซโร่ถามกลับพลางกระเถิบเข้าไปรวบตัวอีกฝ่ายไว้ในอ้อมแขน  ชีโปะขัดขืนเล็กน้อย เซโร่เห็นแล้วอยากแกล้งนัก จึงขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆจนเกือบติด

“ ว่าไงล่ะ???   ถ้าไม่ตอบ....ข้าจูบนะ!”

“ อ๊า!!!   เล่นอย่างนี้เลยเหรอ อุ๊บ!” แกะน้อยโวยวายไม่ทันจบ ก็ต้องหุบปากเมื่ออีกฝ่ายประทับจูบลงมา หัวใจของชีโปะเต้นรัวเป็นกลอง เขาคิดว่าคนหูดีอย่างเซโร่ต้องได้ยินแน่ๆ  ลิ้นร้อนของเซโร่ถูกสอดเข้ามาในปากของชีโปะราวกับต้องการหลอมละลายอีกฝ่ายเสีย

“ อ่ะ........อื้อ...........เซโร่........ทะ..........”

“ ข้าไม่ต้องการได้ยินคำอื่นนอกจากคำตอบ ว่าไงล่ะ?   เจ้ารักข้ารึไม่?  ถ้าไม่ตอบคราวนี้ข้ากดนะ!” คนอย่างเซโร่พูดจริงทำจริงเสมอ เขากระตุกชายเสื้ออีกฝ่ายเบาๆเป็นเชิงเตือน

“ ก็ผมอายนี่.....อ๊ะ!    จะทำอะไรน่ะเซโร่  นี่......” แกะน้อยยังพูดไม่จบก็ต้องรีบห้ามเป็นพัลวัล เมื่อเซโร่ปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนของชีโปะออก แกะน้อยพยายามขัดขืนสุดฤทธิ์ แต่ก็ทำได้เพียงดิ้นยุกยิกๆอยู่ในอ้อมแขนของคนตัวใหญ่กว่า

“ ก็บอกมาสิไม่งั้น..........ข้าจะ.............กินเจ้า!” เซโร่รุกหนักยิ่งขึ้น ทุกคำพูดทุกการกระทำของเขาสร้างความกดดันให้แก่แกะน้อยเป็นอันมาก ทำให้ริมฝีปากบางนั้นยอมขยับช้าๆ

“ ผมก็.............รักเซโร่เหมือนกัน….” เสียงพึมพำเบาๆดังลอดออกมาจากริมฝีปากสีกุหลาบเจือนั่น จนเซโร่นึกอยากแกล้งขึ้นมาตงิดๆ

“ ว่าไงนะ?  ไม่ได้ยินเลย หืมม์”

“ ผมก็รักเซโร่เหมือนกันครับ!!!!!!!!” เซโร่ยิ้มอย่างพึงใจ เขาชักรู้สึกสนุกกับการแกล้งคนตัวเล็กกว่าที่ดิ้นยุกยิกๆอยู่ในอ้อมกอดนี้ซะแล้ว  จึงมอบจุมพิตที่แผ่วเบาให้แก่อีกฝ่าย

แทนคำขอบคุณ...............แทนใจของข้า.........ที่มีให้แก่เจ้า.................

แต่เซโร่ยิ้มได้ไม่นานก็ต้องหุบยิ้ม เมื่อเห็นสีหน้าที่สลดลงของอีกฝ่าย

“ นี่....ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่รักหรือไม่หรอกนะครับ......”

“ หืมม์” จิ้งจอกหนุ่มงุนงง เขามองหน้าคนรักอย่างไม่เข้าใจ

“ เราสองคนน่ะ.......เป็นศัตรูกันนะครับ.....แล้วเราจะเข้ากันได้เหรอ?” เมื่อฟังจบเซโร่ก็ถึงบางอ้อ ถึงเรื่องที่ชีโปะกังวล

“ ทำไมล่ะ?  ถ้าเข้ากันไม่ได้ เจ้าจะทิ้งข้าอย่างนั้นรึ?”

“ ไม่ใช่ !  เซโร่ต่างหากล่ะที่จะทิ้งผม สิ่งที่ผมสงสัยยังมีอีกหลายอย่างเลยนะ”

“ อะไรบ้างล่ะ?” คำพูดนั้นเหมือนไม่ใส่ใจอีกฝ่ายเท่าไหร่ เซโร่ยังคงทำตัวสบายๆ

“ เซโร่รักผมได้ยังไง?” แกะน้อยนิ่งเงียบ พลางคิดว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ตอบเขาอย่างแน่นอน

ก็คงเพราะผมเหมือนผู้หญิงสินะ.........เซโร่ก็เลยเผลอ.........

แล้วร่างบางก็ต้องตกใจ เมื่อเซโร่ตอบกลับมาด้วยความรวดเร็ว ด้วยน้ำเสียงที่จริงจังไร้ความลังเล

“ ก็เพราะข้ารักเจ้าไงล่ะ”

“ เอ๋!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“ วันแรกที่เราเจอกันน่ะ....ข้าไม่ได้ลืมหรอกนะ.....แววตาที่หวาดกลัวของเจ้าในวันนั้นข้ายังจำได้ดี   ในตอนแรก..ข้าก็ไม่ได้ใส่ใจเจ้านัก กลับคิดว่าเจ้าเป็นแค่คนธรรมดาที่ขี้กลัว ขี้แย แล้วก็ทำอะไรไม่เป็นเท่านั้น...........แต่พอได้มาอยู่กับเจ้าเข้าจริงๆ   เจ้ากลับทำอะไรได้หลายอย่างมากกว่าที่ข้าคิด เจ้าทำให้ข้าสนใจในตัวเจ้ามากขึ้นในตอนที่เจ้าห้ามไม่ให้ข้าฆ่าจิ้งจอกดำเหล่านั้น  ความอ่อนโยนและจิตใจที่เปราะบางของเจ้า  เจ้าทำให้ข้าตกหลุมรักอีกครั้งเมื่อคืนนี้....ที่เจ้ายื่นมือส่งให้ข้า.....”   

 ดวงตาสีเงินคมจ้องเข้าไปในดวงตาสีม่วงสดของอีกฝ่าย แกะน้อยฟังไปใจเต้นไป  เขาก็รักเซโร่ที่ความอ่อนโยน ใจดี และจิตใจงดงามของเซโร่ที่แคร์คนอื่นเอามากๆ แล้วชีโปะเองก็รักในความโดดเดี่ยวที่เด็ดเดี่ยวของเซโร่เหมือนกัน  ทั้งๆที่เซโร่เหงา....       แต่เขาก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากใคร เพียงเพราะไม่ต้องการรบกวนคนอื่น........

ตรงสเปคขนาดนี้.....ไม่ให้รักยังไงไหว...... =////=


_______________________________________ตอนที่ 8 ____________________________________________