จุดเริ่มต้นของความรักต่างเผ่าพันธุ์

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

ตอนที่สองตามมาอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่มีไอเดีย เขียนลื่นปรื้ด ลื่นปรื้ดดด อะไรหรอกนะ ก็ผมแต่งไว้เป็นชาติแล้วก้เลยลงเร้ว เหอๆๆ
ขอบคุณที่ฟังผมบ่นฮะ อ่านต่อๆ 
__________________________________________________________________________________________

“ ก็.....นะ”  เซโร่ไม่ได้เจืออะไรไว้ในน้ำเสียง แต่นั่นก็ทำให้ผู้เป็นพี่คนโตไม่ถูกใจบ่อยครั้ง กับนิสัยที่ไม่บ่งบอกสิ่งใดของน้องชาย

“ ก็นะ อะไรของเจ้า ถ้ามีที่ไปแล้วก็บอก จะไปข้าก็ไม่ขัดใจหรอกน่า” ร่างสูงทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่พอใจในลำคอ

“ .............” ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากของผู้เป็นน้อง จนทำให้ผู้เป็นพี่อ่อนใจระคนรำคาญ

“ ตามใจเจ้าเถอะ  ข้าขอแค่ที่อยู่ของเจ้าก็พอ จะติดต่อมารึไม่ก็ตามใจเจ้า” จิ้งจอกผู้พี่ตัดบทแล้วลากซากกวางไปกินคนเดียวอย่างสบายใจ  เซโร่มิได้สนใจเนื้อที่พี่ชายกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยนั้น ได้มุดตัวเข้าไปหลับในมุมเดิมของตนพลางครุ่นคิดอะไรเพียงคนเดียวจนผล็อยหลับไปในที่สุด

                ในที่สุดยามเช้าก็มาเยือน ดวงตะวันดวงเดิมส่องแสงจ้า  เซโร่ตื่นนอนอย่างรวดเร็วแล้วเช็คข้าวของก่อนออกเดินทางอีกครั้ง กาโร่ซึ่งกำลังงัวเงียตื่น เดินพลางหาวเข้ามาหาเซโร่

“ จะไปแล้วจริงๆสินะ  ไปที่ไหนล่ะเจ้า?”

“ อาณาจักรอคาเทเซีย” เซโร่ตอบด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์เหมือนเช่นเคย แต่ในอกนั้นแสนเศร้ามากมายนัก

“ หือ?  อาณาจักรอคาเทเซีย??  ไม่เห็นจะเคยได้ยินเลย  เจ้าแน่ใจเหรอว่ามันมีอยู่จริง?” ร่างสูงยีผมสีทองปลั่งที่ฟูยุ่งจากการนอนนั้นเบาๆ เนื่องจากตอนนอนกาโร่จะไม่สวมเสื้อ เมื่อตื่นนอนจึงอาจจะทำให้ใครหลายๆคนมองเห็นรูปร่างที่บึกบึนแต่สมส่วน มัดกล้ามที่ไม่ได้ใหญ่โตแสดงความแข็งแรงมากมายนั้นช่างเย้ายวนให้ใครต่อใครมานอนซบ กับหน้าท้องที่แอบมีร่องซิกแพ็คเล็กๆนั้น ก็อาจจะทำให้สาวๆเลือดกำเดาพุ่งกระจายได้แล้ว  

“ ไม่รู้หรอก” เซโร่ตัดบทเพียงสั้นๆ ก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน ก่อนจะงงกับกาโร่ที่ยื่นมือมาตรงหน้าตน จึงมองหน้าพี่ชายแล้วถามทางสายตา

“ ที่อยู่น่ะ  เอาที่อยู่มา” แววตาเอาแต่ใจของพี่ชายทำให้เซโร่จึงจำต้องให้อย่างเสียไม่ได้  ก่อนจะเดินจากมา

“ คงต้องทิ้งมันไปทั้งหมดแล้วสินะ....วิวแบบนี้......”ตอนนี้ในใจของเซโร่จะเศร้าแค่ไหนไม่มีใครรู้  แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้  แต่ก่อนที่จิ้งจอกหนุ่มจะเริ่มออกเดินทาง เขาก็ทำหูตั้งเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ พลางพึมพำกับตัวเองเบาๆ

“ ขอหาอะไรกินเป็นการทิ้งท้ายหน่อยละกัน..”

                จิ้งจอกหนุ่มผละจากสัมภาระแล้วย่องเข้าไปในพุ่มไม้  เดินหาเหยื่อซึ่งก็อาจเป็นลูกแกะซักตัวที่หลงฝูงออกมา  เขาย่องอย่างเงียบกริบและในเวลาไม่นานเขาก็เจอกับลูกแกะน้อยตัวหนึ่ง ซึ่งแยกตัวออกมาอยู่คนเดียว จิ้งจอกหนุ่มย่องเข้าไปใกล้ๆหวังจะตะครุบกินเสียให้หนำใจ แต่ดูเหมือนแกะน้อยจะรู้ตัวจึงได้เอ่ยออกมาเบาๆ

“ นั่นท่านจิ้งจอกใช่ไหม?” ร่างบอบบางที่ถูกห่อหุ้มด้วยขนนุ่มหนานั้นเอ่ยขึ้นเบาๆท่ามกลางเสียงของสายลมที่กรีดเสียงหวีดหวิว

“…………...” จิ้งจอกหนุ่มมิได้ตอบอะไร ราวกับต้องการหยั่งเชิงอีกฝ่าย

“ ช่วย...กินผมทีเถอะ!”

จิ้งจอกหนุ่มเบิกดวงตาขึ้นน้อยๆ เรียวคิ้วขมวดมุ่น คำพูดของแกะน้อยทำให้เซโร่กังขาเป็นยิ่งนัก  จึงยอมเอ่ยปากถามอย่างเสียมิได้

“ อะไรของเจ้า?  ไม่กลัวข้าเลยรึยังไง  เจ้าคิดจะท้าทายข้างั้นเรอะ?” จิ้งจอกหนุ่มเอ่ยถามเสียงเรียบ

“ พรุ่งนี้....จะมีแขกมาที่บ้านเจ้านายของผม...ผมแอบได้ยินเค้าคุยกันว่า...พรุ่งนี้..จะจับผมเชือด..ทำเป็นอาหารต้อนรับแขกเสีย ผมไม่ได้ปรารถนาที่จะจบชีวิตแบบนั้น ดังนั้น ผมยอมให้ท่านกินเสียจะดีกว่า.....ได้โปรดกินผมทีเถอะ”  พอแกะน้อยพูดจบน้ำตาก็พรั่งพรูลงมาเป็นสาย แววตาของแกะน้อยดูรวดร้าวยิ่งนัก เซโร่เห็นแล้วรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ ทันใดนั้น ปากที่ไวกว่าความคิดก็กล่าวออกมาว่า

“ ถ้าอย่างนั้น....ไปกับข้ามั้ยล่ะ?”

คำพูดนั้นทำให้แกะน้อยที่กำลังร้องไห้ถึงกับหยุดสนิท แล้วเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เชื่อหู เซโร่เองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตนพูดอะไรออกไป แต่ก็พูดไปแล้วนี่นะ ช่วยไม่ได้แฮะ 

“ ท่านว่ายังไงนะ??”

“ ข้ากำลังจะเดินทางไปหาที่อยู่ใหม่  ไปคนเดียวมันก็กระไรอยู่ ว่ายังไง...ตกลงจะไปมั้ย?”

“ครับ!  ผมจะไป  ผมไปด้วยนะท่าน” แกะน้อยรีบตอบอย่างไม่ลังเล ดวงตาสวยที่ชุ่มน้ำกลับรื้นด้วยความหวัง เขารู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่อีกครั้ง        ดีใจ.....ดีใจจนไม่รู้จะพูดอะไรดี....................

“ แต่เมืองที่ข้าจะไปน่ะ...มันเป็นเมืองของมนุษย์(ละมั้ง) เพราะฉะนั้น เจ้าต้องกลายเป็นมนุษย์ซะก่อน” จิ้งจอกหนุ่มกล่าวเสียงเรียบ ทำเอาแกะน้อยสีหน้าเปลี่ยนทันที

“ ทำยังไงหรือครับ??” แกะน้อยถามด้วยความงุนงง จิ้งจอกหนุ่มไม่ได้พูดอะไรอีก  ได้แต่เอื้อมมือไปควานหาของในกระเป๋าของตน ก่อนจะยื่นถุงผ้าใบเล็กๆให้กับแกะน้อย  เครื่องหมายคำถามจำนวนมากถูกส่งมาทางสายตา    เซโร่จึงจำต้องอธิบายอย่างจำใจ

“ นี่คือ Hide Stone เป็นหนึ่งในหินวิเศษเจ็ดอย่างที่หายากเอามากๆ นักเล่นแร่แปรธาตุต่างตามหามันเลือดตาแทบกระเด็น แต่สำหรับเผ่าพันธุ์ที่มีจมูกดีอย่างพวกเราแล้ว..หาไม่ยากหรอก เพราะเจ้าหินนี่มีกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัว ซึ่งมนุษย์ธรรมดาจะไม่มีทางได้กลิ่น เจ้าจะต้องกินมันเข้าไปแล้วเจ้าจะกลายเป็นมนุษย์ตามที่ต้องการ” เซโร่กล่าวจบก็ยื่นหินที่มีสีใสเป็นประกายราวกับคริสตัลนั้นมาตรงหน้าของแกะน้อย

“ หินก้อนแค่นี้...คงกลืนได้ไม่ยากหรอกน่า ให้มันกล้าๆหน่อย” จิ้งจอกหนุ่มกล่าวเสียงเรียบ แกะน้อยจำต้องรับหินในมือของจิ้งจอกหนุ่มมาถือไว้อย่างกล้าๆกลัวๆ  ก่อนจะกลั้นใจแล้วส่งมันเข้าในปาก

“ อุ๊บ!” แกะน้อยกลืนหินนั้นลงคอไปได้อย่างง่ายดาย ในขณะเดียวกันเขาก็สัมผัสได้ถึงรสหวานที่ปลายลิ้น.....   บ้าน่า....ก้อนหินจะมีรสชาติได้ไงกัน......   แต่แกะน้อยก็ต้องเก็บความเคลือบแคลงนั้นไว้ในใจ เมื่อความผิดปกติเกิดขึ้นกับร่างกายเขา..ร่างน้อยฟุบลงกับพื้นราวกับคนหมดเรี่ยวแรง สีหน้าของแกะน้อยนั้นซีดเซียวดูทรมานนัก...แตกต่างกับความรู้สึกที่อยู่ข้างในลิบลับ

‘ สบาย........สบายตัวดีจัง......’ แกะน้อยคิดก่อนจะมีแสงสว่างปกคลุมทั่วร่าง  แสงนั้นเย็นและนวลตามาก เซโร่ยืนมองนิ่งๆ ไม่ได้มีที่ท่าตื่นเต้นหรือตกใจอะไร พลันนั้นแสงสว่างก็แตกออกจากกันและหายไปเผยให้เห็นแกะน้อยที่เปลี่ยนแปลง ร่างกายบอบบางน่าทะนุถนอม  ผิวขาวผ่องราวกับสีของน้ำนม ดวงตาสีม่วงสด เรียวปากบางสีกุหลาบเจือ เรือนผมสีขาวละเอียดยาวเคลียไหล่ แอบมีเขาของแกะโผล่ให้เห็นจากเรือนผมนุ่มหนานั้นร่างบางนั้นอยู่ในชุดเรียบๆของเด็กผู้ชายสวมกางเกงขาสั้นสีน้ำตาล แม้จะเป็นเพียงชุดพื้นๆแต่ภาพที่เห็นทำให้เซโร่แทบจะนึกว่าจะต้องหัวใจวายตายเสียแล้ว

ตายเพราะภาพของนางฟ้าในยามเช้าที่งดงาม...............................

แกะน้อยคงจะเห็นว่าเซโร่ยืนนิ่งนานเกินไปจึงไปสะกิดๆจิ้งจอกหนุ่มเบาๆ จนอีกฝ่ายรู้สึกตัว แกะน้อยสำรวจร่างกายของตัวเองอย่างดีใจ ก่อนจะโดดกอดจิ้งจอกหนุ่มอย่างลืมตัว

“ ไชโย!  ผมกลายเป็นมนุษย์แล้ว ผมกลายเป็นมนุษย์แล้ว  ท่านจิ้งจอก เย้!!!” เซโร่รีบปัดร่างเล็กออกจากตัว       แต่รอยยิ้มที่สดใสนั่นทำให้เขาทำอะไรแทบไม่ลง

“ แต่หินนี่น่ะ..ไม่ใช่ว่าใครก็กินแล้วกลายเป็นคนได้ทุกคนหรอกนะ  มันต้องถูกลงเวทยมนตร์ไว้ด้วยถึงจะสามารถใช้งานมันได้อย่างใจนึก  แต่ข้าขี้เกียจมาลงเวทย์ตอนต้องใช้ อีกอย่างข้าก็ไม่ได้ใช้งานมันอยู่แล้วก็เลยลงเวทย์กลายเป็นคนเอาไว้มันทุกก้อนซะเลย เจ้าเองก็อย่าเผลอให้หินนั่นมันหลุดออกมาข้างนอกล่ะ ไม่อย่างนั้น..เจ้าจะต้องกลับเป็นแกะเหมือนเดิม และทางที่ดี........อย่าให้ใครรู้ว่าเจ้ามีหินนั่นอยู่ในตัว....โดยเฉพาะมนุษย์...จำไว้”

เซโร่เน้นหนักที่ประโยคท้าย  ทิ้งให้แกะน้อยที่หัวช้านั่งงงกับคำพูดที่ถูกทิ้งท้ายไว้ 

“ ข้าเองก็คงต้องแปลงเป็นมนุษย์แล้วสินะ...เฮ้อ......ยุ่งยากชะมัด” เซโร่กล่าวจบก็ร่ายเวทย์อะไรบางอย่างในภาษาที่แกะน้อยไม่เข้าใจ แล้วร่างที่มีขนปุกปุยของจิ้งจอกหนุ่มก็กลายมนุษย์รูปงาม ผมสีเงิน ดวงตาคมกริบสีเดียวกับสีของเรือนผม ร่างสูงใหญ่ ดูมีเสน่ห์อย่างประหลาด แม้จะยังมีหูและหางโผล่ออกมาแต่ก็ทำให้แกะน้อยเคลิบเคลิ้มไปกับภาพที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ

“ นี่ๆ...ท่านส่งกลิ่นหอมแปลกๆออกมาด้วยนะ” แกะน้อยร้องทัก จิ้งจอกหนุ่มนิ่วหน้ากับประโยคนั้น

“ กลิ่นอะไร?” เซโร่ถามด้วยความงุนงง ก็เขาไม่เคยใส่น้ำหอมหรือไปมุดดงดอกไม้มาสักหน่อย

“ ไม่รู้สิ......แต่ว่ารู้สึกดีมากๆเลยนะ ผมได้กลิ่นแล้วรู้สึกแปลกๆ...ท่าน.....มีกลิ่นหอมอย่างรุนแรง....”

“ ช่างมันเถอะ  ว่าแต่เจ้าน่ะ.....ชื่ออะไร?”

“ ผมชื่อ.......ชีโปะ....คาเคะ  ชีโปะ....แล้วท่านล่ะ?”

“ ข้าชื่อ กินสะ  เซโร่”

“ ผมขอเรียกท่านว่าท่านเซโร่  ได้ไหม?” แกะน้อยชีโปะเอ่ยถามพลางยิ้มอย่างเริงร่า ทำเอาจิ้งจอกหนุ่มรู้สึกหวิวในอก

“ ก็แล้วแต่เจ้าเถอะ เอาล่ะไปกันได้แล้ว ระยะทางจากที่หมู่บ้านนี้ไปถึงอาณาจักรอคาเทเซีย คงใช้เวลาไม่ต่ำกว่า  3-4เดือนเป็นแน่  ถ้าไม่รีบเดี๋ยวก็มืดค่ำกันพอดี เอาล่ะรีบเดินทางเถอะ ว่าแต่เจ้าน่ะ.....ไม่มีของที่จะนำติดตัวไปเลยรึ?”

เซโร่ถาม เมื่อเห็นว่าชีโปะไม่มีของติดตัวเลยแม้แต่น้อย

“ ไม่มีหรอก  ก็ผมเป็นแกะนี่” ชีโปะบอก เซโร่ก็เลยพึมพำร่ายเวทย์อะไรบางอย่าง แล้วพลันก็มีชุดแบบเดียวกันกับที่ชีโปะใส่อยู่โผล่ออกมา 2-3ชุด เซโร่ยื่นมันให้กับชีโปะที่กำลังงงกับภาพตรงหน้า

“ เอ้า! ถ้าเป็นมนุษย์ก็ต้องมีเสื้อผ้าเป็นของตัวเองซักชุดสองชุดละ รับไปซะ” เซโร่ยื่นเสื้อผ้าเหล่านั้นให้คนตรงหน้า ซึ่งชีโปะก็รับมาอย่างงงๆ

“ นี่ท่านใช้เวทย์มนตร์ได้ด้วยเหรอ????” แกะน้อยถามด้วยความตกใจ เขาไม่ได้สังเกตเลย

“ ก็นิดหน่อยเท่านั้นแหละ”

“ งั้นขนสีเงินนั่น...........ท่านก็ใช้เวทยมนตร์ปิดไว้เหรอ? ถึงว่าสิ..แต่ เพื่ออะไรเหรอ???  ผมว่าไม่ปิดจะดีกว่าละมั้งนะ  ผมว่ามันดูดีออก ^^”

______________________________ตอนที่ 3 _____________________________________________________