ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทนำ(ยามาโมโตะ)
"ออกมาเลยจิโร่ โคจิโร่"ผมพูดพลางใส่ไฟเข้าไปในสร้อยคอพิรุณเวอร์ชั่น เอ็กซ์เพื่อเรียกคู่หูนกนางแอ่นและหมาอากิตะออกมาเพื่อฝึกซ้อมเพลงดาบ
ผมเดินไปหยิบดาบไม้ญี่ปุ่นที่วางอยู่ตรงมุมห้องขึ้นมา ความจริงแล้วผมไม่ได้จับดาบมาเป็นเดือนๆจนเกือบจะลืมเพลงดาบชิงุเระ โซเอ็นไปซะแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เบสบอลน่ะผมซ้อมทุกวันฮะๆๆ ผมเอาตุ๊กตาไม้เจ็ดตัวมาตั้งเรียงไว้ข้างหน้า เพื่อเตรียมพร้อมที่จะใช้เพลงดาบชิงุเระ โซเอ็นตามที่ต้องการจะฝึก
"เอาล่ะนะโคจิโร่ เพลงดาบชิงุเระ โซเอ็นกระบวนท่ารุกที่สิบ สควอนโทร ดี ลอนดิเน่!!!!"ผมวิ่งเข้าหาตุ๊กตาไม้ตรงหน้าโดยที่มีโคจิโร่บินนำเพื่อโปรยไฟธาตุพิรุณให้เพลงดาบทวีความรุนแรงขึ้น เนื่องจากตุ๊กตาไม้พวกนี้มีเกราะป้องกันไฟ ผมจึงต้องใส่แรงเข้าไปอีกเต็มที่
ฉับๆๆ
สามตัว!!!!!!ตุ๊กตาไม้ถูกฟันขาดไปแค่สามตัว!!! การใช้เพลงดาบของผมถดถอยไปมาก อย่างนี้คงต้องฝึกอีกเยอะเลย ฮะๆๆๆ "ลองอีกครั้งนะโคจิโร่ เพลงดาบชิงุเระโซเอ็นกระบวนท่ารุกที่สิบ สควอนโทร ดี ลอนดิเน่!!!"หลังจากที่ผมเอาตุ๊กตาไม้สามตัวมาตั้งทดแทนสามตัวที่ผมฟันขาดสะบั้นไปเมื่อกี้ ผมก็ใช้เพลงดาบชิงุเระ โซเอ็นอีกรอบ คราวนี้ขาดไปห้าตัวเหรอ
"ฝีมือถดถอยไปมากเลยนะ ยามาโมโตะ ทาเคชิ คงจะต้องฝึกอีกนานเลยล่ะ"
"พี่สาวของโกคุเดระนี่ เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ"ผมหันไปมองพี่สาวของโกคุเดระที่เข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
"เป็นผลจากการที่นายไม่ได้จับดาบมาเป็นเดือนสินะ ช่วงนี้นายคงต้องฝึกอย่างสม่ำเสมอ แล้วก็อย่าขาดช่วงฝึกซ้อมให้มากนัก ถ้าฝีมือของนายถอยลงไปมากกว่านี้ มันจะไม่เป็นผลดีต่อสึนะแล้วก็วองโกเล่แฟมิลี่ ต่อทุกคนก็ด้วย แต่ตอนนี้นายพักก่อนจะดีกว่า ตุ๊กตาไม้พวกนั้นน่ะมีเกราะป้องกันพลังไฟอยู่ไม่ใช่เหรอ ต้องใส่เข้าไปเต็มแรงเลยนะกว่าจะทำให้มันขาดสะบั้นขนาดนั้นได้น่ะ ทำได้ขนาดนี้ก็เก่งมากแล้ว อีกอย่างใช้แรงไปมากพอสมควรเลยนี่ ฉันเอานมร้อนมาให้น่ะ"พี่สาวของโกคุเดระยื่นแก้วนมที่เธอถืออยู่มาให้ผม ซึ่งผมก็รับมันมาด้วยความยินดี
"แทงกิ้วนะ"ผมรับแก้วมาพร้อมเอ่ยขอบคุณตามสไตร์ของผมแล้วดื่มมันทันที ความจริงมันไม่ใช่นมสดอะไรหรอกนะ มันเป็นนมชงน่ะ "อร่อยดี ใครชงเหรอ" "รีบอร์นน่ะ เค้าเป็นคนชงแล้วให้ฉันเอามาให้นายน่ะนะ"พี่สาวของโกคุเดระตอบผม
"ฝากขอบคุณเจ้าหนูด้วยนะ"ผมบอกพี่สาวของโกคุเดระไป
"งั้นฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวจะขอบคุณรีบอร์นให้"พี่สาวของโกคุเดระบอกพร้อมเดินออกไปจากห้องของผม ผมที่ยังไม่ได้บอกลาจึงได้แต่ยิ้มแห้งๆให้หลังจากนั้นจึงหันกลับมาหาโคจิโร่
"โฮ่ง!!"จู่ๆจิโร่ที่นั่งอยู่เฉยๆก็เห่าขึ้นมาในขณะที่มันมองออกไปนอกหน้าต่าง
"มีอะไรเหรอจิโร่"ผมหันไปมองนอกหน้าต่างแต่ก็ไม่เจออะไร แต่พอมองขึ้นไปข้างบน...
"นี่มัน...อะไรน่ะ"บนหัวของผมมีเมฆฝนสีดำทมิฬลอยอยู่และไม่นานหลังจากนั้น ฝนซู่ใหญ่ก็ตกลงมา ในห้องของผมมันมีเมฆฝนได้ยังไงกัน แต่ที่น่าแปลกใจมากกว่านั้นก็คือ ระดับน้ำที่เพิ่มขึ้นจากฝนในห้องของผม ทำไมมันถึงได้ เร็วขนาดนี้ ถึงแม้ว่าฝนที่ตกลงมามันจะหนักมากก็จริง แต่ก็ไม่น่าจะทำให้ระดับน้ำเพิ่มเร็วแบบนี้ได้เลย เพียงแค่ห้านาที่หลังจากนั้นระดับน้ำก็สูงขึ้นมาถึงเข่าผมแล้ว
"ผู้สืบทอดแห่งพิรุณขอรับ..."เสียงนี่ ใครน่ะ คุ้นหูมากๆเลย แต่ว่าผมจะเอาเวลาที่เหลือไปคิดว่าเสียงนี่คือเสียงใครไม่ได้ ตอนนี้ระดับน้ำมันมาถึงเอวผมแล้ว
"จิโร่ โคจิโร่ รีบกลับเข้ามาในวองโกเล่เกียร์เร็วเข้า!!!!"ผมพูดพร้อมหยิบสร้อยคอแห่งพิรุณเวอร์ชั่น เอ็กซ์ออกมา
"โฮ่ง!!!โฮ่ง!!!"จิโร่ที่ว่ายน้ำอยู่เห่าออกมาโดยที่ผมไม่เข้าใจ ส่วนโคจิโร่ก็บินวนอยู่บนศีรษะของผมไม่ยอมกลับเข้าไปในสร้อย ทำให้ผมพยายามคิดว่าพวกมันต้องการจะสื่ออะไรแต่เวลาคิดของผมก็มีไม่มาก เพราะระดับน้ำมันสูงขึ้นมาถึงคอของผมแล้ว
"เจ้านาย เราทิ้งเจ้านายไม่ได้หรอกนะ..."จู่ๆก็มีเสียงใสกังวานของผู้หญิงดังขึ้นในหัวของผม เธอเรียกผมว่า'เจ้านาย' ทำไมกันนะ
"ถ้าจะให้เราทิ้งเจ้านายแล้วหนีรอดไปสองคนล่ะก็ เราจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ ใช่มั๊ยโคจิโร่"เสียงที่ดังขึ้นในหัวของผมไม่ได้มีคนเดียวอย่างงั้นเหรอ ยังมีเสียงของผู้ชายอีกแฮะ
"ใช่แล้วล่ะจิโร่"เสียงของผู้หญิงตอบ หือโคจิโร่กับจิโร่ หรือว่า...
"อ๊อก!!"ยังไม่ทันที่ผมจะได้นึกออกว่าเสียงปริศนานั่นเป็นเสียงของใคร ปริมาณน้ำก็ท่วมหัวของผมแล้ว
ผมพยายามว่ายน้ำขึ้นไปเพื่อสูดอากาศแต่ผมทำไม่ได้ ใต้น้ำนั่นมันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ฉุดขาของผมเอาไว้ อากาศของผมเริ่มหมดลงเรื่อยๆ จนผมเริ่มจะไม่มีสติ
"ผู้สืบทอดแห่งพิรุณขอรับ หากท่านอยากจะแข็งแกร่งขึ้นมากกว่านี้ ก็มาหาเราสิขอรับ..."เสียงนี่อีกแล้ว ใครกันนะ ผมตั้งคำถามได้เพียงแค่นี้อากาศของผมก็หมดไป ชีวิตผมมาได้แค่นี้สินะ...
ผมเดินไปหยิบดาบไม้ญี่ปุ่นที่วางอยู่ตรงมุมห้องขึ้นมา ความจริงแล้วผมไม่ได้จับดาบมาเป็นเดือนๆจนเกือบจะลืมเพลงดาบชิงุเระ โซเอ็นไปซะแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เบสบอลน่ะผมซ้อมทุกวันฮะๆๆ ผมเอาตุ๊กตาไม้เจ็ดตัวมาตั้งเรียงไว้ข้างหน้า เพื่อเตรียมพร้อมที่จะใช้เพลงดาบชิงุเระ โซเอ็นตามที่ต้องการจะฝึก
"เอาล่ะนะโคจิโร่ เพลงดาบชิงุเระ โซเอ็นกระบวนท่ารุกที่สิบ สควอนโทร ดี ลอนดิเน่!!!!"ผมวิ่งเข้าหาตุ๊กตาไม้ตรงหน้าโดยที่มีโคจิโร่บินนำเพื่อโปรยไฟธาตุพิรุณให้เพลงดาบทวีความรุนแรงขึ้น เนื่องจากตุ๊กตาไม้พวกนี้มีเกราะป้องกันไฟ ผมจึงต้องใส่แรงเข้าไปอีกเต็มที่
ฉับๆๆ
สามตัว!!!!!!ตุ๊กตาไม้ถูกฟันขาดไปแค่สามตัว!!! การใช้เพลงดาบของผมถดถอยไปมาก อย่างนี้คงต้องฝึกอีกเยอะเลย ฮะๆๆๆ "ลองอีกครั้งนะโคจิโร่ เพลงดาบชิงุเระโซเอ็นกระบวนท่ารุกที่สิบ สควอนโทร ดี ลอนดิเน่!!!"หลังจากที่ผมเอาตุ๊กตาไม้สามตัวมาตั้งทดแทนสามตัวที่ผมฟันขาดสะบั้นไปเมื่อกี้ ผมก็ใช้เพลงดาบชิงุเระ โซเอ็นอีกรอบ คราวนี้ขาดไปห้าตัวเหรอ
"ฝีมือถดถอยไปมากเลยนะ ยามาโมโตะ ทาเคชิ คงจะต้องฝึกอีกนานเลยล่ะ"
"พี่สาวของโกคุเดระนี่ เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ"ผมหันไปมองพี่สาวของโกคุเดระที่เข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
"เป็นผลจากการที่นายไม่ได้จับดาบมาเป็นเดือนสินะ ช่วงนี้นายคงต้องฝึกอย่างสม่ำเสมอ แล้วก็อย่าขาดช่วงฝึกซ้อมให้มากนัก ถ้าฝีมือของนายถอยลงไปมากกว่านี้ มันจะไม่เป็นผลดีต่อสึนะแล้วก็วองโกเล่แฟมิลี่ ต่อทุกคนก็ด้วย แต่ตอนนี้นายพักก่อนจะดีกว่า ตุ๊กตาไม้พวกนั้นน่ะมีเกราะป้องกันพลังไฟอยู่ไม่ใช่เหรอ ต้องใส่เข้าไปเต็มแรงเลยนะกว่าจะทำให้มันขาดสะบั้นขนาดนั้นได้น่ะ ทำได้ขนาดนี้ก็เก่งมากแล้ว อีกอย่างใช้แรงไปมากพอสมควรเลยนี่ ฉันเอานมร้อนมาให้น่ะ"พี่สาวของโกคุเดระยื่นแก้วนมที่เธอถืออยู่มาให้ผม ซึ่งผมก็รับมันมาด้วยความยินดี
"แทงกิ้วนะ"ผมรับแก้วมาพร้อมเอ่ยขอบคุณตามสไตร์ของผมแล้วดื่มมันทันที ความจริงมันไม่ใช่นมสดอะไรหรอกนะ มันเป็นนมชงน่ะ "อร่อยดี ใครชงเหรอ" "รีบอร์นน่ะ เค้าเป็นคนชงแล้วให้ฉันเอามาให้นายน่ะนะ"พี่สาวของโกคุเดระตอบผม
"ฝากขอบคุณเจ้าหนูด้วยนะ"ผมบอกพี่สาวของโกคุเดระไป
"งั้นฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวจะขอบคุณรีบอร์นให้"พี่สาวของโกคุเดระบอกพร้อมเดินออกไปจากห้องของผม ผมที่ยังไม่ได้บอกลาจึงได้แต่ยิ้มแห้งๆให้หลังจากนั้นจึงหันกลับมาหาโคจิโร่
"โฮ่ง!!"จู่ๆจิโร่ที่นั่งอยู่เฉยๆก็เห่าขึ้นมาในขณะที่มันมองออกไปนอกหน้าต่าง
"มีอะไรเหรอจิโร่"ผมหันไปมองนอกหน้าต่างแต่ก็ไม่เจออะไร แต่พอมองขึ้นไปข้างบน...
"นี่มัน...อะไรน่ะ"บนหัวของผมมีเมฆฝนสีดำทมิฬลอยอยู่และไม่นานหลังจากนั้น ฝนซู่ใหญ่ก็ตกลงมา ในห้องของผมมันมีเมฆฝนได้ยังไงกัน แต่ที่น่าแปลกใจมากกว่านั้นก็คือ ระดับน้ำที่เพิ่มขึ้นจากฝนในห้องของผม ทำไมมันถึงได้ เร็วขนาดนี้ ถึงแม้ว่าฝนที่ตกลงมามันจะหนักมากก็จริง แต่ก็ไม่น่าจะทำให้ระดับน้ำเพิ่มเร็วแบบนี้ได้เลย เพียงแค่ห้านาที่หลังจากนั้นระดับน้ำก็สูงขึ้นมาถึงเข่าผมแล้ว
"ผู้สืบทอดแห่งพิรุณขอรับ..."เสียงนี่ ใครน่ะ คุ้นหูมากๆเลย แต่ว่าผมจะเอาเวลาที่เหลือไปคิดว่าเสียงนี่คือเสียงใครไม่ได้ ตอนนี้ระดับน้ำมันมาถึงเอวผมแล้ว
"จิโร่ โคจิโร่ รีบกลับเข้ามาในวองโกเล่เกียร์เร็วเข้า!!!!"ผมพูดพร้อมหยิบสร้อยคอแห่งพิรุณเวอร์ชั่น เอ็กซ์ออกมา
"โฮ่ง!!!โฮ่ง!!!"จิโร่ที่ว่ายน้ำอยู่เห่าออกมาโดยที่ผมไม่เข้าใจ ส่วนโคจิโร่ก็บินวนอยู่บนศีรษะของผมไม่ยอมกลับเข้าไปในสร้อย ทำให้ผมพยายามคิดว่าพวกมันต้องการจะสื่ออะไรแต่เวลาคิดของผมก็มีไม่มาก เพราะระดับน้ำมันสูงขึ้นมาถึงคอของผมแล้ว
"เจ้านาย เราทิ้งเจ้านายไม่ได้หรอกนะ..."จู่ๆก็มีเสียงใสกังวานของผู้หญิงดังขึ้นในหัวของผม เธอเรียกผมว่า'เจ้านาย' ทำไมกันนะ
"ถ้าจะให้เราทิ้งเจ้านายแล้วหนีรอดไปสองคนล่ะก็ เราจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ ใช่มั๊ยโคจิโร่"เสียงที่ดังขึ้นในหัวของผมไม่ได้มีคนเดียวอย่างงั้นเหรอ ยังมีเสียงของผู้ชายอีกแฮะ
"ใช่แล้วล่ะจิโร่"เสียงของผู้หญิงตอบ หือโคจิโร่กับจิโร่ หรือว่า...
"อ๊อก!!"ยังไม่ทันที่ผมจะได้นึกออกว่าเสียงปริศนานั่นเป็นเสียงของใคร ปริมาณน้ำก็ท่วมหัวของผมแล้ว
ผมพยายามว่ายน้ำขึ้นไปเพื่อสูดอากาศแต่ผมทำไม่ได้ ใต้น้ำนั่นมันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ฉุดขาของผมเอาไว้ อากาศของผมเริ่มหมดลงเรื่อยๆ จนผมเริ่มจะไม่มีสติ
"ผู้สืบทอดแห่งพิรุณขอรับ หากท่านอยากจะแข็งแกร่งขึ้นมากกว่านี้ ก็มาหาเราสิขอรับ..."เสียงนี่อีกแล้ว ใครกันนะ ผมตั้งคำถามได้เพียงแค่นี้อากาศของผมก็หมดไป ชีวิตผมมาได้แค่นี้สินะ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น