ข้ามเวลาสุดป่วนฉบับวองโกเล่

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ(โกคุเดระ)

     ในฐานะที่ผมเป็นมือขวาของรุ่นที่สิบ ผมมีหน้าที่ที่จะต้องทำทุกอย่างเพื่อให้รุ่นที่สิบได้มีเวลาพักผ่อน ทำให้ผมไม่ค่อยได้ว่างงานนัก มือของผมต้องจัดนู่นเขียนนี่เซ็นต์นั่นอยู่ตลอดเวลา ผมจึงมีเวลาพักแค่เข้าห้องน้ำ กินข้าวและนอนเท่านั้น         
      ตอนนี้ผมกำลังเซ็นต์เอกสารกองโตแทนรุ่นที่สิบอย่างรีบร้อน ถามว่าทำไมต้องรีบร้อนน่ะเหรอ เพราะว่าอันที่จริงเอกสารกองนี้ต้องส่งให้คุณรีบอร์นในวันนี้ แต่ผมดันไปเซ็นต์เอกสารที่ต้องส่งในอีกสามวันข้างหน้าก่อนนี่สิเลยต้องมารีบร้อนอย่างนี้ อะไรนะ!!ถามว่าที่ผมเซ็นต์ให้รุ่นที่สิบอย่างนี้คุณรีบอร์นจะไม่ว่าเอาเหรอ คำตอบคือไม่ เพราะตั้งแต่ที่ผมเคยเห็นลายเซ็นต์ของรุ่นที่สิบครั้งแรก ผมก็กลับบ้านไปนั่งหัดเขียนเอาจนมือหงิกและแน่นอน...ผมยังเซ็นต์ได้ไม่เหมือน ผมต้องใช้เวลาทั้งหมดสิบสองวัน ตอนนั้นมือมันหงิกจนรุ่นที่สิบต้องส่งผมเข้าโรงพยาบาลเลยทีเดียว        
      ในตอนที่มีเอกสารเข้ามาให้รุ่นที่สิบเซ็นต์ผมต้องคิดหาวิธีต่างๆนาๆไม่ให้รุ่นที่สิบเห็นเอกสารพวกนั้นแถมยังต้องทำให้รุ่นที่สิบออกมาให้ห่างจากห้องเพื่อจะได้เข้าไปหยิบเอาเอกสารพวกนั้นมาจัดการแทนรุ่นที่สิบ        
       "แง้ว~"เฮ้!!!อุรินี่แกทำอะไรฟะ!! นี่มันเอกสารของรุ่นที่สิบนะเฟ้ย กระโดดขึ้นมาเหยียบแบบนี้ได้ยังไงห๊ะ!!!!!      
       "หง่าว~~~~"ดูมัน ยังจะมีหน้ามานอนอีก หน็อย มันจะมากไปแล้วนะ!!!!!      
       "หน็อย เจ้าอุริ ลงไปเดี๋ยวนี้เลยนะเฟ้ย นี่มันเอกสารของรุ่นที่สิบนะ!!!!!!!!!!!!!!"        
       "ฟ่อ~~ แง๊วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"เฮ้ย อย่าเพิ่งโดดมาข่วนเซ่...จ๊ากกกก!!!!!!!      
       "ออกไปนะเฟ้ย เจ้าอุริ มันเจ็บ จ๊ากกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!"ทำไมผมต้องจ๊ากน่ะเหรอ ไม่ใช่ว่าเจ็บหรอก แต่มันเป็นเพราะเอกสารของรุ่นที่สิบมันยับยู่ยี่หมดแล้วนี่สิ!!!! ผมคิดผิดจริงๆสินะที่ใส่ไฟเข้าไปในเข็มขัดวายุเวอร์ชั่น เอ็กซ์เพื่อให้เจ้าอุริมันไม่ต้องอึดอัดมากเกินไป แต่สุดท้ายเจ้าแมวนี่มันต้องมาทำให้ผมเดือดร้อนซะเองฮุ่ย!!!!! โมโหเฟ้ย!!!!!!!!!!!        
      ก๊อกๆ        
      ว้อยยยยยย!!!!แค่อุริก็รำคาญมากพอแล้วเฟ้ย ใครยังจะมาเคาะประตูห้องอีกฟะ!!!! เอกสารที่ต้องส่งพรุ่งนี้ก็ยังเซ็นต์ไม่เสร็จแถมมันยับยู่ยี่อีก ถ้าไอ้คนเคาะมันมาด้วยเรื่องไร้สาระล่ะก็ จะผ่่าตับ สลับขั้วไต เอาไส้มามัด แล้วยัดเข้าไปใหม่มันซะเลย        
       "ใครฟร้า!!!!!!!"ผมตะโกนถามด้วยความอารมณ์เสีย แล้วผมก็ต้องอารมณ์เสียมากไปอีกเมื่อคนที่ตอบกลับมาคือ...      
       "ฮาฮิ ทำไมต้องตะโกนด้วยล่ะคะ ฮารุไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อยนะคะ"ยัยบ๊องมิอุระ ฮารุ!!!!ดูท่าผมคงจะได้ผ่าตับ สลับขั้วไต เอาไส้มามัด แล้วยัด้ข้าไปใหม่จริงๆแล้วล่ะ ฮึ่ย!!!!      
       "ผิดสิฟะ ฉันทำงานอยู่นะเฟ้ย มากวนทำไมฮ้า!!!!!!!!"ผมตะโกนไปสุดแรงเกิดด้วยความอารมณ์เสียแบบเต็มทน แถมพอมองไปที่อุริ...        
       "ฮ้าว~~~~~~~~~"นอนหาวอย่างสบายใจเฉิบอยู่บนกองเอกสารเลยนะแก ว้อย!!!!!!!!!        
       "ว่าแต่มีอะไรถึงได้มาฟะ!!"ผมเดินไปเปิดประตูแล้วยืนคุยกับยัยบ๊องด้วยความรำคาญ      
       "คือ...รีบอร์นจังชงกาแฟนี่มาให้น่ะค่ะ"ยัยบ๊องบอกพร้อมยื่นถาดเงินที่วางแก้วกาแฟอยู่มาให้ผม แต่ว่า...คุณรีบอร์นงั้นเหรอที่จะชงกาแฟมาให้ผม...      
       เป็นไปได้มั๊ยนะที่คุณรีบอร์นคิดจะแกล้งผมเหมือนกับที่แกล้งรุ่นที่สิบ หรือว่าจะสร้างบททดสอบอะไรโหดๆมาทดสอบความเป็นมือขวาของผมกันนะ ช่างมันเถอะ ถ้าเป็นบททดสอบความเป็นมือขวาล่ะก็ ผมพร้อมเสมอ!!!!!(Writer:คิดเองเออเองซะงั้น)        
      ผมมองแก้วกาแฟที่ยัยบ๊องฮารุถืออยู่ ความจริงแล้วผมไม่ได้อยากจะรับแก้วกาแฟจากมือของยัยมิอุระ ฮารุซักเท่าไหร่ แต่เพื่อพิสูจน์ว่าผมเป็นมือขวาของรุ่นที่สิบได้ ผมรับแก้วกาแฟจากมือยัยบ๊องนี่อย่างไม่เต็มใจนักแล้วดื่มรวดเดียวหมด        
       "ชิ!!แค่นี้ก็พอแล้วสินะ"ผมกระแทกแก้วกาแฟลงบนถาดเงินที่ยัยฮารุถืออยู่แล้วหันหลังเตรียมจะปิดประตู แต่เพราะอะไรไม่รู้ ผมถึงได้อยากหันไปมองหน้ายัยบ๊องนี่นานๆ เหมือนว่ามันจะต้องไม่ได้เห็นหน้ากันอีก      
       "ม...มองหน้าฮารุทำไมคะ น...หน้าของฮารุมีอะไรติดเหรอคะ"ยัยบ๊องรีบเอาถาดเงินมาส่องหน้าเพื่อหาว่ามีอะไรติดตรงหน้ารึเปล่า เพราะอะไรไม่รู้ จู่ๆความโกรธของผมก็หายไปแล้วก็อยากจะหัวเราะกับท่าทีเอ๋อๆของยัยนี่ ทั้งที่ปกติแล้วยัยนี่ก็เอ๋ออยู่แล้วแต่ผมก็ไม่เคยอยากหัวเราะแบบนี้มาก่อน มันเพราะอะไรกัน...        
       "ก็ไม่มีอะไรนี่คะ อ๊ะ!จริงสิคะ ฮารุต้องไปทำกับข้าวแล้วล่ะค่ะไปก่อนนะคะคุณโกคุเดระ"พอยัยบ๊องหันหลังให้ผมซึ่งเป็นสัญญาณว่าจะไปแล้ว จู่ๆผมก็เป็นบ้าอะไรไม่รู้        
       "เดี๋ยวก่อนฮารุ"ผมเรียกชื่อยัยบ๊องออกมาเป็นครั้งแรก ผมก็ตกใจเหมือนกันที่ผมเรียกยัยนี่อย่างนี้ อยากจะตบปากตัวเองซักพันรอบเหลือเกินเฟ้ย!!!!!!        
       "คะ...ว...ว้าย!!!!!!"จู่ๆร่างกายของผมมันก็ึวบคุมไม่ได้ พอยัยบ๊องหันมาผมก็โผเข้ากอดเธอทันที ผมอยากจะชำแหละสมองของตัวเองออกมาดูจริงๆว่าตอนนั้นสมองส่วนไหนมันผิดปกติ        
       "ลาก่อน ยัยบ๊อง"นี่ผมเป็นบ้าอะไรกันแน่ ปกติถ้ายัยนี่จะไปผมต้องพูดว่า'ไปให้พ้นๆเลยไป๊!!'ไม่ใช่เหรอ แต่ว่าก็ไม่ใช่ผมคนเดียวที่เป็นแบบนี้        "เหมียว~~"เจ้าอุริที่ป่วนๆอยู่เมื่กี๊กลับเดินมาคลอเคลียยัยบ๊องนี่เต็มที่ นี่มันเรื่องอะไรกันฟระ!!        
       ผมปล่อยยัยบ๊องออกจากอ้อมแขนของผมแล้วเข้าห้องไปนั่งเซ็นต์เอกสารต่อ แต่แล้ว...        
       ฟิ้วววววววววววววว~~~        
       "แง๊ววววววววววว~~~~~~!!!!!!!"      
        "เฮ้ย!!!!!!อุริ!!!!!!"นี่มันวันสิ้นโลกรึยังไงฟะ ทำไมถึงมีพายุมาอยู่ในห้องได้ฟะเนี่ย หรือว่านี่มันกำลังถ่่ายทำหนังเรื่อง The end of Gokudera Hayato รึไง แล้วตอนนี้ผมก็กำลังจะโดนพายุดูดเข้าไป ทำไงได้เล่า ห้องแคบๆแบบนี้จะให้หนียังไงห๊า!!!!!         
       "ผู้สืบทอดแห่งวายุ..."เสียงนี่มัน..ใคร??!!        
       "อะ...อ๊ากกกกกกก!!!!!!!!"หลังจากที่ผมชะงักไปเพราะได้ยินเสียงของใครบางคน ผมก็ถูกพายุดูดเข้าไจนได้ ย...อย่าบอกนะว่าเสียงที่ดังขึ้นอย่างชัดเจนทั้งที่มี่พายุเป่าทุกอย่างกระจุยอย่างนี้จะเป็นเสียงของย...ยักษ์!!!!!คุณรีบอร์นจะให้ผมสู้กับยักษ์งั้นเรอะ!!!!!        
       "ถ้าเจ้าอยากจะเป็นมือขวาของเดชิโม่ล่ะก็ จงลืมตาขึ้น..."อะไรกัน ทั้งๆที่ผมลืมตาอยู่แท้ๆ เสียงของยักษ์มันก็ยังจะให้ผมลืมตาอีก ผมไม่ได้มีสี่ตานะ!!      
       "ฉันลืมตาอยู่เฟ้ย!!!!!"ผมตะโกนออกไป แต่เสียงของผมมันไม่อาจต่อกรกับเสียงของพายุได้แล้วก็บวกกับ...        
       "เเง๊ววววววววว!!!!!!!!!!!!!"เจ้าอุริที่ถูกพายุพัดเข้ามาจู่ๆก็ปลิวมาเกาะหนึบอยู่บนหน้าผมเท้านั้นไม่พอ ยังจะมาจิกหัวผมอีก จ๊ากกกกกกก!!เจ็บๆๆๆๆๆๆๆๆ        
       "อ...อ๊ากกกกกกก!!"ด้วยความเจ็บที่ถูกอุริจิกหัว บวกกับความมึนที่ถูกพายุปั่นทำให้สติผมเริ่มขาดหายและดับไปในที่สุด...