คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คืนดีกันเถอะ
[CHANYEOL PART]
"านยอล~~~ออมาุยันหน่อยสิ"เินมายืนะโนเรียผมอยู่หน้าห้อ
"เบาๆหน่อย็ไ้ มีอะไรแ่เ้าเลยเนี่ย"
"แบฮยอนไปไหนทำไมไม่มาเรียน หายไปั้สอวันแล้วนะ"
"ไม่รู้สิ"
"นี่ แบฮยอนเป็นเพื่อนสนิทนายนะ ทำไมถึไม่รู้"
"ันไม่มีเพื่อนื่อนี้ อัวนะ"
"เี๋ยวสิ"
ทำไมผม้อรู้้วยนะว่าเาเป็นอะไร แ่ทำไมใผมถึไ้เป็นห่วเาว่ะ
ผมำลัเินลับไปนั่ที่ ู่ๆีโอเินมาัหน้าผม
"เออ...านยอล เรามีเรื่อะุย้วยนะ"
"แ่เราไม่มี " ผมเินหลบไปทาวาแ่ีโอเินมาัทาผม
"นี่ ยัไม่เลิอนเราอีหรอานยอล เราอโทษนะ เราผิเอแหละ แบฮยอนไม่ไ้ผิอะไรเลย"
"แล้ว..."
"ฟันะานยอลเราับแบฮยอนไม่ไ้มีอะไรันริๆเราแ่ไปบออบเาเอ แ่แบฮยอนปิเสธเราทุอย่า านยอล็ไ้ยินนี่ แบฮยอนบอับเราว่า านยอลน่ะรัเรามาและเาเอไม่อยาเห็นเพื่อนรัอัวเอเสียใ และเาเอ็ไม่อยาผิใับานยอล้วย เราผิเอแหละที่มำให้เรื่อมันเิึ้น เราอโทษนะานยอล ไปืนีับแบฮยอนเถอะ...นะ"
"อือ..." บาทีมันอาะริอย่าที่ีโอพู็ไ้วันนี้ทั้วันผมมั่วแ่นั่ิถึเรื่อที่ะ้อแบฮยอน เรื่อที่เรียนมา็ลอยผ่านหูผมไปหม ั้แ่ที่บันมา เราไม่เยทะเลาะันแรอย่านี้ มีแ่เรื่อเล็ๆน้อยๆพออีวันเรา็หายอนันแล้ว
แ่รั้นี้มันแรเินสำหรับเา และผมเอ็ใร้อนเินไปนเิเรื่อแบบนี้
พอหมาบสุท้ายผมรีบเ็บอและรีบรไปที่บ้านอแบฮยอน พอไปถึบ้าน็เอแม่อแบฮยอน
"ป้ารับ แบฮยอนอยู่มั้ยรับ ือผมมีเรื่อ่วนะุยับเาหน่อยนะรับ"
"อ่อ อยู่้าบนห้อน่ะ "
" อบุมารับ ผมอึ้นไปหน่อยนะรับ"
"อ่า ๊ะๆ" ผม่อยเินึ้นไป้าบนอย่า้าๆ พอมาถึหน้าประูห้ออแบฮยอน็ทำให้ผมื่นเ้น ผมเื้อมมือไปเาะประูห้อเบาๆ
๊อๆ
"รับ~~"
"นาย ือ ันมีเรื่อะุย้วยนะ ออมาุยับันหน่อยไ้มั้ย"
"ลับไป่อนเถอะ ันอยาะพัผ่อน ยัไม่พร้อมให้ใรมา่อว่าันอนนี้หรอ"
"นายฟััน่อนสิ ันอโทษนะที่เอาแ่ไม่ฟันายันผิเอแหละที่อารม์ร้อนใส่นาย ันอโทษที่ันมันเห็นแ่ัว เราลับมาืนีันไ้มั้ย เี๋ยวันพาไปเลี้ยไอิมเป็นารไถ่โทษนะ"
"อือ ไม่เป็นไรหรอันเ้าใว่านายรู้สึยัไ แ่ันไม่เป็นไรหรอไม่้อห่วันเลย"
"แล้วนายเป็นอะไรถึไม่ไปเรียน"
"ไม่สบายนิหน่อยเี๋ยว็หายแล้วล่ะพรุ่นี้น่าะไปเรียนไ้แล้วล่ะ"
"ั้นเี๋ยวพรุ่นี้ันมารับนายนะ"
"ไม่้อหรอ เี๋ยวันไปเอไ้ นายลับไปไ้แล้วันะนอนพั"
"ทำไมไม่ออมาุยันีๆล่ะ"
"ันลัวว่านายะิหวัันน่ะ ุยแบบนี้แหละนายะไ้ไม่ิหวััน"
"ันยอมิหวัถ้าทำให้นายหายโธรันไ้น่ะ"
"อืม นายลับไ้แหละเี๋ยวีโอเป็นห่วนะ"
"็ไ้...ั้นันลับ่อนนะ หายไวๆล่ะ"
ผมเินออมาาบ้านอแบฮยอน ผมรู้สึไม่สบายใเลยเหมือนับว่าเาไม่อยาเอหน้าผมยัั้น ผมโนเลียเอแล้วล่ะ
พอเ้าอีวันผมรีบื่นไปรับแบฮยอน แ่เาปิเสธผมเพราะไม่อยาให้ผมับีโอผิใัน แ่เพื่อเพื่อนอผม ผมยอมผิใับีโอ ผมับรถมาถึหน้ามหาลัย
แบฮยอนรีบลารถแล้วพูับผมสั้นๆว่า
"อบุนะ"
"ไม่เป็นไรเรื่อแ่นี้ิบๆ"
แล้วเารีบเินึ้นห้อเรียน พัลาวันผมไปนั่ิน้าวับแบฮยอนแ่เ้าัวทำเหมือนะหลบหน้าผมอย่าั้นแหละพอิน้าวเาเรียมะลุหนีแ่ผมว้า้อมืออเาเอาไว้
"แบฮยอนทำไมนาย้อหลบหน้าัน้วยล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ไม่มีอะไรหรอ แ่รู้สึสับสนนิหน่อยน่ะ"
"สับสนอะไร"
"แ่รู้สึว่าัน...ไม่มีอะไรหรอ อย่าสนใันเลยนะ เี๋ยว็เลิสสัยแล้วล่ะ"
"นั้น...ีโอมานู้นแล้วน่ะ ไปหาเาสิ"
แบฮยอนพยายามเลี่ยผมแ่ผม็พยายามัเาเอาไว้
"ีโอ เราอยู่ทานี้"
ีโอวิ่มาหาผมับแบฮยอน
"อ้าวแบฮยอน นายิน้าวยั?"
"ินแล้ว เี๋ยวเราอัวไปเ้าห้อน้ำ่อนนะ"
"เี๋ยว บะ...แบฮยอน" ผมเรียเาแ่เาไม่สนใผมแม้แ่นิเียวเลย
"านยอลยัไม่ีับแบฮยอนอีหรอ?"
"ไม่รู้เหมือนัน ว่าเายโทษให้เราหรือยั"
ผมนั่เหม่อิถึเรื่ออแบฮยอน เมื่อ่อนเาไม่มีนิสัยแบบนี้เลยรู้สึว่าั้แ่ที่ผมเริ่มบับีโอ แบฮยอน็เริ่มเปลี่ยนไปเหมือนห่าเหินันมาึ้นาปิที่เราุยและเล่นันอยู่แทบทุวันหรือว่าผมเอที่เปลี่ยนไปันวะ ผมนั่ิถึเรื่อเ่าๆที่ผมับแบฮยอนเยุยันเยเล่นันและิย้อนไปในวัยเ็ผมับบ้านอแบฮยอนสนิทันมามีอะไรเรา็อย่วยเหลือแบ่บันันอยู่ลอนเราสอน็สนิทันมานลายเป็นเพื่อนสนิทัน มีอะไรเรา็แบ่ให้ันแล้ววันหนึ่ผมถามแบฮยอนว่า
'นี่ๆแบฮยอน นายเป็นผู้ายริหรือเปล่า?'
'เรา็้อเป็นผู้ายน่ะสิ เพราะเราอบผู้หิ'
' ั้นเรา็เป็นแฟนันไม่ไ้น่ะสิ'
' หือ เออ....'
'เราอบนายนะ แบฮยอน'
' เรา็อบานยอลเหมือนัน'
'เป็นแฟนับเรานะ'
'เออ...ือว่า เราสอนเป็นผู้ายนะ'
'ใรสนล่ะ'
'อบเราริหรอ?'
'ริสิ?'
‘ั้นเราะรอวันนั้นนะ’
อนนั้นผมพูไปเพราะเรายัเ็ันอยู่ เรายัไม่รู้เรื่ออะไรสัเท่าไรและผมเอ็ไม่ไ้สนใเรื่อนั้น้วยเพราะมัน็นานมาแล้วั้แ่ผมอายุ 6 วบแล้วอนนี้ผมอายุ 23 ประมาสิบว่าปีไ้แล้วล่ะหรือว่าเายัไม่ลืมสัาอผมันนะ
พอหมาบสุท้ายผมไปหาแบฮยอนที่ห้อแ่เพื่อนอเาบอว่าเาลับไปไ้สัพัแล้วนี้เาหลบหน้าผมริๆใ่มั้ยพอลับไปถึบ้านผม็ไลน์ไปหาแบฮยอน
ยอลลี่ : แบฮยอนนนน~
แบแบฮยอน : มีอะไรหรอ?????
ยอลลี่ : นายำสัาอนเ็ที่เราให้ไว้ไ้มั้ย???
แบแบฮยอน : ำไ้มั้ มีอะไรหรือเปล่า????
ยอลลี่ : อย่ามั้ิ ริันะเว้ย
แบแบฮยอน : สัาเรื่ออะไรล่ะ เท่าที่ำไ้มันมีหลายเรื่อนะ
ยอลลี่ : เรื่อที่ันอนายเป็นแฟนอนเ็ๆน่ะ
ผมใ้วามล้ามาว่าะพิมพ์ประนี้ออไปแ่ทำไม
"ไม่อบมาสัทีว่ะ"ผมนั่บ่นอยู่นเียวหน้าโทรศัพท์
5นาทีผ่านไป......ทำไมไม่อ่านสัทีล่ะ ผ่านไปเือบสิบนาทีเา็ลับมาอบผม
แบแบฮยอน : ำไ้สิ
ยอลลี่ : หายไปไหนมาว่ะ ว่าะอบเนี่ย
แบแบฮยอน : ไปเเวนมา อโทษนะ
ยอลลี่ : เออๆ เห็นหายไปนาน นึว่าะ....
แบแบฮยอน : แล้วนึอะไรไ้ถึมาถามัน??
ยอลลี่ : ็แ่อยารู้ว่านายยัำไ้หรือเปล่า
แบแบฮยอน : ัน็เือบลืมไปแล้วล่ะ ถ้านายไม่ถามัน
ยอลลี่ : ันไม่มีอะไรแล้ว ั้นันไปทำารบ้าน่อนนะ
แบแบฮยอน : ร้าบผม
----------------------------------------
มาแล้ววววววววว อนที่ 3 อัพ 100%
เม้นเป็นำลัให้ไรท์้วยนะ
Thanks for reading
ความคิดเห็น