เรื่องสยองขวัญ ของมินตรา วราทิพย์

ลำดับตอนที่ #1 : คนกินผี

ตอน คนกินผี



การที่ได้พบกับเธอคนนั้น ไม่มีอะไรมากกว่าเหตุบังเอิญ เป็นตอนขากลับจากการทำงาน

รถของผมมุ่งสู่บ้านแถบชานเมือง และ ที่น่ากลัวคือ สองข้างทางเป็นป่ารกครึ้ม และ มองไปทางไหนก็มี

แต่ป่า     " วันนี้ก็กลับสายตามเคย แต่ว่าต่อให้ขับรถก็เถอะ การซิ่งอยู่ในป่าเขา มันรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย

อย่างกับมีผีออกมาหลอกอย่างนั้นแหล่ะ " 

ผมขับไปเรื่อย และพลางนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทันไดนั้นสายตาของผมเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง

ยืนอยู่ริมทางในลักษณะหันหลัง คุณพระ นึกไม่ทันไร ผีจะออกมาหลอกแล้วหรือนี่ ผมเหยียบคันเร่งอีก 

เพราะว่าความกลัวเพิ่มขึ้นมาอย่างสุด ๆ แล้ว แต่ว่ามีบางอย่างบอกผมว่า หญิงคนนั้นไม่ได้เป็นสิ่งที่ผมไม่อยากเจอ

ผมนึกขึ้นมา " เวลาแบบนี้ ในที่แบบนี้ เป็นอะไรของเขา ? " ด้วยความมีมนุษย์ธรรม ผมจึงจำเป็นต้องลงจากรถ แล้วเดินตรงไปยังที่ที่หญิงสาวยืนอยู่  " เอ่อ คุณครับ เป็นอะไรไปครับ " ผมกล่าวออกไป

แต่หญิงคนนั้นยังคงเงียบ เงียบสนิทเลยทีเดียว "เอ่อ คุณครับ สบายดีหรือเปล่าครับ " ผมยังคงไม่ละความพยายาม เอากับผมสิ ให้ตาย ผมเริ่มรู้ถึงความผิดปกติ จึงเอื้อมมือไปจับบ่าของเธอเพื่อให้เธอหันกลับมา แต่ทันทีที่เธอหันมานั้น มันทำให้ผมกลั้นหายใจเลยทีเดียว

คุณพระช่วย หน้าของเธอเปื้อนไปด้วยเลือดมากมายนัก อย่างกับว่าเธอไปตกถังเลือดมาสดๆ อุ๊ออออออ ผมจะอาเจียนแล้ว หรือว่า าา   ผี ใช่ นี่คือผีก็ได้

" เหวอ ออออออออออออ ผี ช่วยด้วย "
เอ๊ะ บ้าจริงเลยเรา ผีมีจริงที่ไหน แล้วเมื่อกี๊ก็จับโดนตัวด้วย บ้าไปแล้วเรา
ผมจึงกลั้นใจถามกลับไป  " เอ่อ คุณครับเลือดเปรอะ เลยนี่ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ "
เงียบ เธอยังคงเงียบ ทำไมกันนะ แต่ว่าช่างเถอะ ตอนนี้ผมต้องรีบพาเธอไปโรงพยาบาลก่อยดีกว่า ใช่ ผมเป็นคนดี ผมไม่รอช้า ผมรีบพาเธอขึ้นรถ ไปโรงพยาบาลทันที

โรงพยาบาล

ผมรู้สึกง่วงมาก เฮ้อเมื่อไหร่จะออกมากันล่ะ ผมอยากกลับบ้านมากเลยตอนนี้ 
ผ่านไปประมาณ ไม่นาน บุรุษผู้หนึ่ง เดินออกมาพร้อมกับหญิงสาว คนนั้น ผมจึงรีบปรี่ไปถามทันที
"คุณหมอครับ อาการเธอเป็นยังไงบ้างครับหมอ" ผมรีบถาม
"ก็ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนนี่ครับ " หมอพูด
" เอ๋ แต่่ว่าที่ผมเห็นเลือดเปรอะหน้าเธอ เลยนี่ครับ " ผมแย้ง
" อ๋อ นั่นน่ะ ไม่ใช่เลือดของเธอหรอกนะ "
"หมายความว่าไงครับหมอ ผมงง"
" หมอก็ไม่รู้เรื่องน่ะ เธอเองก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย ถ้าเกิดเป็นเหตุร้ายอะไร ยังไงก็แจ้งตำรวจไว้ก่อนนะ"

ไม่นานตำรวจก็มา และ พาตัวเธอไป รวมทั้งผมโดนสอบสวน แต่ว่า ไม่มีอะไรมาก และผมก็ถูกปล่อยตัวมาเช่นกัน


เมื่อกลับถึงบ้าน ผมรีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ภรรยาฟังทั้งหมด

"ก็อย่างที่เล่า วันนี้ยุ่งเหยิงจริงๆ" ผมบอกภรรยา
" ฟังแล้วรู้สึกไม่ดีเลยเนอะ " ภรรยาพูด "เพราะ่ว่ามาซื้อบ้านอยู่นอกเมืองระหว่างทาง เลยเจออะไรแปลกเข้าให้ไง " 
"ก็ช่วยไม่ได้ ถูกกว่าในเมืองเสียอีก " ผมว่า มันก็จริงนี่

วันรุ่งขึ้น 

กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง
" สวัสดีค่ะ มาหาใครคะ "
" มาหาคนที่ช่วยเหลือฉันค่ะ "
" อ่อ หรือคะ  เอ่อ แล้วชื่อล่ะคะ่"
" เถอะค่ะ เดี๋ยวก็รูเองค่ะ "

"คุณคะ มีผู้หญิงมาหาแน่ะ สวยซะด้วย " ภรรยาผมบอก
"ใครล่ะ ผู้หญิง ?"
"เอ เขาบอกว่า คุณเคยช่วยเหลือเขาอะไรนี่แหล่ะ "
" ห๋า คนนั้นน่ะหรอ บรื๋ออออ ไม่เอาล่ะ สยอง "
"นี่คุณอย่าเสียมรรยาทสิ เขารออยู่นะคะ ไปสิ ไปเร็ว"   ภรรยาผมดันตัวผมจนมาโผล่ที่ห้องรับแขกอย่าช่วยไม่ได้

"เอ่อ ใครไม่ทราบครับ " ผมถามไปงั้นแหล่ะ
" วันก่อน คุณได้ช่วยเหลือฉันไว้ที่ข้างทางไงคะ " เธอกล่าว "ขอบคุณมากที่ช่วยเป็นธุระให้ค่ะ "
" เธอคนนั้นนั่นเอง " ผมมองพิจารณาใบหน้าของเธออย่างละเอียด ใช่ เธอ สวยใช่เล่นเลยทีเดียว ระดับนางเอกหนังเลยล่ะ
" เอ่อ เข้ามาข้างในก่อนเลยนะคะ " ภรรยาผมเชิญชวน เมื่อเห็นว่า แนะนำตัวกันอย่างดีแล้ว
"ตอนนั้น ฉันกับเพื่อน ไปถ่ายหนังอิสระกัน แล้วฉันก็เกิดพลัดหลง อยู่คนเดียวค่ะ " เธอเล่า อย่างขบขัน " เพราะฉะนั้นฉันที่แต่งเป็นผีอยู่ เลยถูกเข้าใจผิดค่ะ น่ากลัวเนอะ"
เมื่อได้ฟังที่เธอเล่า ผมถึงกับหลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่อายใคร
" ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่างนั้นเองหรอกหรอเนี่ย " ผมหัวเราะ " แต่ตอนนั้นหัวใจผม ตกไปที่ตาตุ่มเชียวนะ " ผมเล่า

ตอนที่เธอคนนั้นจะกลับ เธอแอบยื่นจดหมายฉบับหนึ่งมาให้ผม 

อยากพบอีกค่ะ เบอร์โทร 085-569-54** 

"คุณคะ เป็นอะไรไป " ภรรยา ผมถาม
"อ้อ ปะ ....เปล่า "


จากนั้นมา ผมก็แอบไปพบเธอจนได้และได้แอบนัดกันไปเที่ยวอยู่บ่อยๆ จนในที่สุด เราสองคนก็ได้เสียกัน

" ดีใจจังเลยนะคะ ที่ได้พบกันอีก " เธอพูดแล้วทำหน้าตาน่ารักใส่ผม " นี่แล้วฉันมีดีตรงไหนหรอคะ"
"คุณสวย เป็นใคร ใครก็ชอบทั้งนั้น " ผมพูดจากใจจริง
 พอผมพูดจบ เธอก็ทำหน้าเขินอาย ทำหน้าตาเอียงไปมา แล้วมาคลอเคลียกับหน้าอกของผม
" แล้วผมล่ะ คุณชอบผมตรงไหน " ผมถามเธอเล่นๆ
"นั่นสิ "  เธอพูดแล้วทำหน้าอย่างที่ผมไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน " เพราะว่าคุณมีผีเกาะหลังอยู่เยอะไงคะ " 

" ห๋า ผีเกาะหลัง" ผมพูด แล้วจ้องหน้าเธอ
" ใช่ ฉันเห็นผีได้นะคะ " เธอพูดแล้วทำปาก แผล่บๆ อย่างที่ไม่เคบเห็นมาก่อน
"  แล้วที่ว่ามีผีเกาะหลังเยอะเนี่ย แล้วมาชอบผมเนี่ย มันหมายความว่าไงหรือครับ" ผมยังคงถามต่อ
" อืม ก็เพราะว่า ฉันชอบผี " เธอพูดแล้วทำตาเลื่อนลอยไปมา  " เพราะอะไรรู้ไหมคะ " เธอถามผม
" เอ่ ไม่รู้สิ " ผมตอบตามความจริง
" เพราะว่า แม่ของฉันเป็นผี "  เธอพูดแล้วทำหน้าเศร้า   " แม่ฉันตาย ตอนที่มีฉันอยู่ในท้อง แล้วฉันก็เกิดออกมาจากศพแม่ แต่เพราะแม่ยังห่วงฉัน จึงเป็นผีมาให้นมฉันดื่ม " เธอพูดแล้วทำหน้าเศร้าหนักกว่าเดิม  " เพราะเหตุนี้ ฉันจึงโตมาได้ ถ้าจะให้พูด ก็คงเหมือนฉันถูกเลี้ยงดู ด้วยสารอาหารของผี เพราะฉะนั้น แม้จนบัดนี้ ถ้าไม่ใช่สารอาหารของผี ก็ไม่สามารถเติมเต็มความต้องการได้ "

พอผมฟังที่เธอเล่าจนจบ ผมถึงกับปล่อยฮาออกมาอย่างเสียไม่ได้
" เธอนี่ ขี้เล่นเกินคาดแฮะ " ผมกล่าวแล้วหันไปทางเธอ
"คุณคะ ดูดีๆสิคะ  รอบตัวคุณ มีผีลอยไปมาเยอะแยะเลยนะคะ " เธอเล่าพลางทำตากลับกลอกไปมาระหว่างพื้นและ เพดานโรงแรมที่เรามานอนด้วยกัน
"เอาเถอะครับ ยังไงก็ช่าง ผมว่าเรานอนดีกว่า ผมง่วงเหลือเกิน" ว่าแล้วผมหลับตา เพราะเหนื่อยเต็มทน

ผ่านไปนานมาก ผมนอนไปนานแค่ไหนไม่รู้แต่ว่า นานมาก ทำไงดี ต้องรีบกลับบ้าน เดี๋ยวภรรยาอาจสงสัยได้ " แย่แล้ว นอนเพลินเลยเรา กี่โมง กี่ยามแล้วเนี่ย ต้องรีบกลับบ้าน แล้ว " ผมรีบจนมันดูวุ่นวายไปหมด พลางหยิบ กุญแจรถยนต์ และ ความหากระเป๋าเงิน แล้วสายตาเหลือบไปมองเห็นบางอย่างผิดปรกติข้างๆตัวผม

เมื่อหันกลับไปมอง ผมต้องตกใจสุดขีด เพราะว่า เธอมีใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยเลือด และ ไหลนองลงมา ดั่งสายน้ำไหล โอ้ กลิ่นมันคาวคละคลุ้งไปหมด ใช่แล้ว ภาพวันนั้นลอยเข้ามาในมโนสำนึกอีกครั้ง เพราะว่าภาพมันคล้ายกันอีกแล้ว


จบตอน