[? SHOTs] MY Airlines [TaeNy]

ลำดับตอนที่ #3 : 2nd Shot (100%)

2nd Shot (100%)

จุ๊บพี่สาวที่เพิ่งรู้จักมันผิดหรือเปล่านะ??

แต่ทำอย่างไรได้ละ ก็มันไม่ยุติธรรมนิ

นูน่าหอมน้องแทตั้งหลายครั้งแล้ว น้องแทแค่จุ๊บครั้งเดียวเอง ไม่เห็นจะผิดตรงไหน

ถามว่าอายมั้ย?? ตอนแรกก็ไม่หรอกนะ แต่ตอนนี้อายมากเลยละ

และก็เขินมากด้วย

ใบหน้าเด็กเริ่มมีสีแดงขึ้นจนลามไปถึงใบหู รู้สึกได้ถึงเลือดของตนเองที่สูบฉีดไปอยู่บนใบหน้า ตอนนี้เธอเขินมากเลยละ แทยอนหันข้างกลับไปนั่งถ้าเดิมโดยที่แผ่นหลังเล็กๆของตนพิงกับลำตัวทิฟฟานี่เหมือนตอนแรก ฝ่ามือสองข้างยกขึ้นมาบังใบหน้าที่ขึ้นสีโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยว่าใบหูของตนแดงมาก บังหน้าไปก็ไม่มีประโยชน์

ทิฟฟานี่ยังคงมีรอยยิ้มตาปิดประดับบนใบหน้าหวานของตนเอง เธอรั้งเด็กตัวเล็กที่กำลังก้มหน้าก้มตาให้แนบชิดกับตนมากกว่าเดิม ทิฟฟานี่เลื่อนมือของตนออกจากลำตัวเล็กของแทยอนขึ้นมาว่างทับบนมือเล็กๆของเด็กที่ทาบอยู่บนใบหน้าใสอีกที ทำให้ตอนนี้เธอโอบแทยอนอย่างแนบชิด ทิฟฟานี่ลูบมือของต้นบนหลังมือเล็กๆของแทยอนอย่างอ่อนโยน

‘อะไรกัน?? จุ๊บเค้าเอง แล้วมาเขินปิดหน้าปิดตา’

“น้องแทปิดหน้าทำไมคะ??” ทิฟฟานี่ไม่ได้ถามเฉยๆ เธอค่อยๆก้มหน้าลงวางคางของเธอบนหัวของแทยอน เอนตัวไปซ้ายทีขวาที ทำให้ลำตัวของแทยอนเอนซ้ายเอนขวาไปด้วย

แทยอนมองอะไรไม่เห็นเลยตอนนี้ มือของตนเองที่ปิดใบหน้าอยู่ถูกทาบทับด้วยมือนุ่มของพี่สาวที่เธอกำลังนั่งตักอยู่ ความมืดที่เห็นไม่ได้ทำให้อาการเขินอายหายไปเลย ยิ่งเสียงหวานๆของพี่สาวคนนี้ทำให้เธอตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้ยินมัน หัวใจที่คิดว่าจะสงบลงนั้นกลับเต้นแรงและดังกว่าเดิม

นูน่าน่ารัก...

นูน่าทำอะไรกับหัวใจน้องแท เวลาจุ๊บญาติๆพี่สาวสวยๆ หัวใจน้องแทไม่เคยเต้นแรงขนาดนี้เลย

“เขินนูน่าหรอ??”

นูน่า...กำลังทำให้น้องแทเป็นบ้า

“น้องแทตอบนูน่าหน่อยสิคะ??”

บ้า.....ใช้แล้วน้องแทกำลังจะเป็นบ้า

บ้ารักนูน่า.....

“น้องแทไม่ตอบนูน่า น้องแทรำคาญนูน่าหรอคะ??” เมื่อทิฟฟานี่เห็นแทยอนยังไม่ยอมขยับนั่งนิ่งเอาฝ่ามือเล็กสองข้างปิดหน้าเหมือนเดิม เธอก็อดลำบากใจไม่ได้ ถามออกไปเสียงหงอยๆ

“เปล่านะคะๆๆ” และเหมือนน้ำเสียงหงอยๆของเธอจะมีอิทธิพลกับคนตัวเล็กเป็นอย่างมาก เพราะพอเธอพูดจบแทยอนรีบเอามือออกจากหน้า หันหน้ามาข้างหลังอย่างเร็วเสี่ยงต่อการเป็นคอเคล็ดอย่างมาก รีบพูดปฏิเสธไปสามครั้ง

“ก็น้องแท หลบสายตานูน่า ปิดหน้าไม่ยอมมองนูน่าเลย” เธอรู้แล้วละว่าเด็กคนนี้ไม่ได้รำคาญเธอ แต่เธอก็ยังไม่วายทำเสียงหงอยต่อไป

“ก็น้องแทเขินนี่นา” น้ำเสียงของเด็กตัวเล็กเบาลงจนเหมือนพูดกับตัวเอง แต่ด้วยระยะห่างของทั้งสองคนที่ไม่มีเลย ทำให้ทิฟฟานี่ได้ยินชัดแจ๋ว

ไม่ใช่แค่แทยอนที่เขิน เธอก็เขิน>///<

เด็กอะไรน่ารักมากมาย

ถ้าเธอรู้ว่าจะหาเด็กแบบนี้ได้ที่ประเทศไทย เธอคงมาตั้งนานแล้ว

แทยอนเป็นเด็กที่น่ารักที่สุดที่เธอเคยเจอแล้วละ เหล่าญาติตัวเล็กๆของเธอยังไม่น่ารักขนาดนี้เลย และสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเธอมากที่สุด คือเวลาแทยอนพึมพำคนเดียว แทยอนดูเหมือนจะเป็นเด็กที่พูดความคิดของตัวเองออกมากโดยไม่รู้ตัว

“เฮ้อ.....ชอบจัง....” และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่แทยอนพูดความคิดของตนเอง เสียงถอนหายใจนั้นไม่ได้แสดงถึงการไม่พอใจ แต่เป็นความรู้สึกพอใจจนบอกไม่ถูกต่างหาก

“ชอบอะไรคะ??” ชอบนูน่าหรอ? เพราะสีหน้าของแทยอนที่ตกใจกับคำถามแรกของเธอแล้ว คำถามที่สองเธอเลยได้แต่คิดอยู่ในใจ ก็ดูแทยอนสิหันหน้ามาหาเธอทำหน้าตกใจประมาณว่า นูน่าได้ยินที่น้องแทคิดด้วยหรอ?? ก็ต้องได้ยินสิ ก็น้องแทเล่นพูดออกมาเลยนิ แถมเราสองคนตอนนี้ตัวติดกันเลยนี่นา

“อะ เอ่อ..เปล่าค่ะ น้องแทไม่ได้ชอบอะไร” เสียงตอบที่ตะกุกตะกักนั้นทำให้แน่ใจว่าเด็กตัวเล็กกำลังโกหก

“แต่เมื่อกี้น้องแทบอกชอบนิ ถ้าน้องแทไม่บอกนูน่าว่าชอบอะไร นูน่าจะงอนน้องแทจริงๆด้วยนะ” น้ำเสียงง้องอนของคนอายุมากกว่าทำให้เด็กอายุ 13 กระวนกระวายได้อย่างง่ายดาย

“ก็น้องแทชอบ....ชะ ชอบ....” เหมือนกลายเป็นคนติดอ่าง

“ชอบอะไรคะ??”

ชอบนูน่า....

“ชอบจุ๊บของนูน่า....” ถึงไม่ได้บอกชอบนูน่า แต่ประโยคที่พูดไปก็ไม่ค่อยจะแตกต่างสักเท่าไร อ่า....พูดอะไรออกไปเนี่ย

จุ๊บ~

ก็เด็กมันบอกว่าชอบนิ ก็เลยจัดให้ เพราะเธอก็ชอบนิ>///<

“อ่า....หวานจัง” แล้วแทยอนก็คิดออกเสียงอีกแล้ว “หวานกว่าจูปาจุ๊บส์อีก” เสียงเพ้อๆของแทยอนดังออกมาจากปากเล็กเบาๆ แต่ทิฟฟานี่จับได้ทุกคำ

เธอไม่รู้หรอกนะว่าจูปาจุ๊บส์คืออะไร แต่คงเป็นขนมหวานเท่าที่ฟังแทยอนพูด เธอเชื่อว่ามันต้องเป็นขนมที่หวานมาก(ใช่หวานมาก แถมยังแกะยากมากอีก) แต่เสียใจด้วยนะจูปาจุ๊บส์ ได้ยินที่แทยอนพูดหรอเปล่า?? จุ๊บของนูน่าหวานกว่า~ หลังจากนี้พวกแกคงขายไม่ออกแล้วละ จูปาจุ๊บส์หรอจะสู้จุ๊บของทิฟฟานี่

“ชอบอันไหนมากกว่ากันคะ?? จูปาจุ๊บส์หรือจุ๊บของนูน่า??” เพื่อเป็นการยืนยันว่าจุ๊บของเธอดีกว่าจูปาจุ๊บส์ ทิฟฟานี่เลยถามเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงหวานหู

“เอ่อ.....” สำหรับแทยอนตอนนี้มันเลือกยากมาก ก็จูปาจุ๊บส์มันเป็นลูกอมของโปรดเธอเลยนี่นา “จูปาจุ๊บส์มั้งคะ” คำตอบที่เหมือนไม่แน่ใจของแทยอนดังออกไป เข้าหูทิฟฟานี่ทำให้ใบหน้าหวานบึ้งลง ได้ยินแบบนี้เธอน้อยใจนะ

“ทำไมละ?? ไหนบอกว่าจุ๊บของนูน่าหวานกว่าไงคะ? พูดแบบนี้นูน่าน้อยใจนะ” ทิฟฟานี่ถามแทยอนต่อ น้ำเสียงที่อ่อนลงมาก และหมดความสดใสทำให้เด็กตัวเล็กกระวนกระวายอีกครั้ง

“อะ..เอ่อ ก็จุ๊บของนูน่าหวานกว่าก็จริง แต่จูปาจุ๊บส์น้องแทกินได้ตลอดนิคะ แต่น้องแทคงไม่ได้จุ๊บนูน่าบ่อยๆ ก็เลยเลือกจูปาจุ๊บส์” แทยอนตอบเหตุผลของตนเองไป

ที่เลือกจูปาจุ๊บส์เพราะกินได้บ่อย แต่จุ๊บฉันบ่อยไม่ได้น่ะหรอ?? ฉันไปบอกตอนไหนว่าจุ๊บบ่อยไม่ได้ ฟังแล้วหงุดหงิดจริง

“แล้วนูน่าบอกตอนไหนคะว่าให้น้องแทจุ๊บนิดเดียว?? นูน่าให้น้องแทจุ๊บทั้งวันเลยยังได้” ทิฟฟานี่ไม่พูดเปล่า อุ้มเด็กตัวเล็กขึ้นออกจากตัก หมุนแทยอนให้หันหน้ามาหาตนแล้วว่างบนตักเหมือนเดิม ทำให้ตอนนี้แทยอนนั่งคร่อมบนตักเธอหันหน้ามาหาเธอเต็มๆ มือของเธอทั้งสองข้างพยุงเอวเล็กไว้ สองแขนของแทยอนเกาะบนไหล่ของทิฟฟานี่เพื่อเป็นที่ยึด สายตาของทั้งคู่ประสานกัน ทิฟฟานี่ก้มลงเลื่อนใบหน้าหวานให้เข้าใกล้กับใบหน้าเล็กมากกว่าเดิม ทั้งสองคนลับตาลง ปลายจมูกเรียวของทิฟฟานี่ลากผ่านพวงแก้มสีขาวอมขมพูช้าๆอย่างอ่อนโยน จนปลายจมูกของทั้งคู่แตะกัน ทิฟฟานี่ปรับอกศาใบหน้าเอียงไปด้านขวาเล็กน้อยแล้วค่อยๆเลื่อใบหน้าให้เข้าไปใกล้ ใกล้จนริมฝีปากบางของเธอแตะเข้ากับกลีบปากเล็กสีแดงธรรมชาติ ขยับเม้มดูดเล็กน้อยอย่างเชื่องช้าและอ่อนโยน พละออกมาเพียงครู่เดียวก็ขยับเข้าแตะอีกครั้งด้วยริมฝีปากของเด็กน้อย

เธอกำลังจูบกับเด็กอายุ 13 เธอกำลังจูบเขา และตอนนี้เขากำลังจะจูบเธอกลับ ไม่ใช่จุ๊บแตะเบาๆ เขากำลังจูบเธอจริงๆ เสียงหัวใจดังทะลุผ่านออกมาจากเสียงคุยกันของผู้โดยสารคนอื่นๆ ตอนแรกก็คิดว่าเสียงหัวใจนั้นดังมากจากเด็กตัวน้อย แต่ไม่เลย เสียงหัวใจที่เต้นดังลั่นมันของเธอเองต่างหาก

“ตอนนี้น้องแทชอบอันไหนมากกว่ากันคะ จาจุ๊บส์หรือจูบของนูน่า??”

“จูบของนูน่า” คำตอบคราวนี้ของแทยอนออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นกว่าคำตอบครั้งก่อน ไม่มีการอ้ำอึ้ง แทยอนตอบออกมาเลยทันที

“จริงนะ??”

“จริงค่ะ”

ใช่น้องแทชอบจูบของนูน่า

ชอบมากกว่าจุ๊บของนูน่าสะอีก

แต่รู้อะมั้ย??

น้องแทชอบนูน่าที่สุดละ

“น้องแทต้องปากบวมแน่ๆเลย” แทยอนพูดออกมา

“ทำไมคะ??” ทิฟฟานี่ที่ทำหน้าสงสัยถามแทยอน จูบกันแป๊ปเดียวไม่ถึงปากบวมหรอกนะ

“ก็เพราะน้องแทอยากจะจูบนูน่าทั้งวันเลย”

“ผู้โดยสาร เที่ยวบิน XXXX เวลา XX:XX เชิญขึ้นเครื่อง....” 

ไม่ทันที่เธอจะตอบเด็กตัวเล็กกลับเธอก็ต้องรีบอุ้มแทยอน ให้แทยอนลงไปยืนดีๆพร้อมหยิบเป้ให้เขา และก็หยิบกระเป๋าแบรนด์เนมของเธอ เดินจูงมือแทยอนไปหาแอร์โฮสเตสที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เพราะแทยอนเป็น VIP เลยได้ขึ้นเครื่องก่อน

แอร์โฮสเตสคนนั้นเช็คเอกสารที่แทยอนยื่นให้ แทยอนยิ้มหวานให้พี่แอร์คนสวยหลังเคาน์เตอร์ ทำให้ตอนที่พี่แอร์ยื่นเอกสารคืนก็ยิ้มคืนให้แทยอนพลางยื่นมือไปลูบหัวแทยอนเบาด้วยความเอ็นดู

ทิฟฟานี่เดินออกมาทางเชื่อมไปยังเครื่องบินโดยไม่ปล่อยแทยอนเลยสักวินาที สีหน้าแสดงความไม่พอใจแสดงออกมาอย่างไม่ปกปิด สายตาของแอร์โฮสเตสคนนั้นที่มองแทยอนมันทำให้เธอหงุดหงิดได้อย่างง่ายดาย แถมแทยอนยังไปยิ้มหวานให้แอร์คนนั้นอีก

ทั้งคู่เดินเข้ามาถึงโซนวีไอพีที่การบินครั้งนี้มีแต่แทยอนเท่านั้นที่จองตั๋ววีไอพีมา ทำให้โซนนี้มีแต่พวกเธอสองคน แทยอนเดินไปทั่วโซนวีไอพีสีหน้าตื่นตาตื่นใจของแทยอนแสดงออกมาอย่างเก็บไม่อยู่ แทยอนเดินสำรวจที่นั่งแทบทุกที่ทั้งที่มันก็เหมือนกันหมด แทยอนเดินกลับมาหาทิฟฟานี่เอื่อมมือขึ้นมาจับมือคนพี่แล้วกระตุกเล็กๆ แทยอนเห็นสีหน้าทิฟฟานี่ดูไม่พอใจตั้งแต่ที่พวกเธอเดินมาในเครื่องบินแล้ว

แม้แทยอนจะกระตุกแขนเรียกทิฟฟานี่แล้ว แต่คนพี่ก็ยังทำเป็นไม่สนใจ แล้วมองไปทางอื่นทั้งที่ในนี้มันไม่มีอะไรให้มองด้วยซ้ำ

แทยอนมองตามสายตาของทิฟฟานี่ออกไป ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย ทำไมไม่มองน้องแทละ??

นูน่าสนใจน้องแทหน่อยสิ

“นูน่าโกรธน้องแทหรอ??” แทยอนถามออกไป ก็นูน่าไม่สนใจน้องแทเลยนิ

“เปล่านิคะ” ทิฟฟานี่ปฏิเสธแต่น้ำเสียงที่นิ่งไม่ได้ทำให้น้องแทสบายใจเลยสักนิด

เธอไม่ได้โกรธเขาอย่างที่เธอพูดนั้นแหละ แต่เธอกำลังงอนเขาที่เขาไปยิ้มหวานให้คนอื่น

“ไม่โกรธน้องแทนะนูน่า” น้ำเสียงออดอ้อนจากเด็กตัวเล็กดังออกมา ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านูน่าโกรธอะไรเธอแต่เธอก็จะง้อ

แต่เหมือนมันจะไม่เป็นผลเพราะทิฟฟานี่ยังไม่หันหน้ามามองเธอเลย

“ก็ไม่ได้โกรธนิคะ” ทิฟฟานี่ก็ยังปฏิเสธออกไป แต่น้ำเสียงออดอ้อนของแทยอนเมื่อกี้แทบจะทำให้เธอหายหงุดหงิดทันที

ในเมื่อทิฟฟานี่ไม่ยอมหันหน้ามามองกันดีๆสักที แทยอนเลยปีนขึ้นเก้าอี้วีไอพี เพื่อให้ความสูงของเธอและทิฟฟานี่นั้นเท่ากัน

ทิฟฟานี่ที่ยังยืนกอดอกหันหน้าไปทางอื่นก็แอบเหล่มามองเด็กน้อยว่าเด็กน้อยกำลังจะง้อเธอด้วยวิธีไหนต่อ แล้วเธอก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อรู้สึกฝ่ามือเล็กๆอุ่นๆสองข้างของเด็กน้อยมาแตะบนใบหน้าของเธอ แล้วออกแรงเบาให้ใบหน้าทั้งของเธอหันมาหาเขา สายตาของเราสองคนประสานกัน ใบหน้าของเด็กน้อยห่างกลับเธอเพียงน้อยนิด หัวใจของหญิงสาวเต้นเร็วขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ สายตาของเด็กตัวเล็กทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นปกติ

“นูน่าไม่โกรธน้องแทนะ เดี๋ยวน้องแทเลี้ยงนมกล้วย” อึ้งกว่าตอนที่เด็กคนนี้จับให้เธอหันหน้ามามองเขาสะอีก นี้หรอวิธีง้อสาวของเด็กอายุสิบสาม คิมแทยอน 

“เอ่อ...ไม่สิ นูน่าชอบสีชมพู เดี่ยววน้องแทเลี้ยงนมสตอเบอรรี่” อย่างน้อยก็ดีกว่าเมื่อกี้มากนิดนึง อย่างนน้อยเขาก็รู้ว่าเธอชอบสีชมพู

“อืม......ไม่งอนแล้วก็ได้” ทิฟฟานี่ตอบเด็กตัวเล็ก แล้วอุ้มเด็กให้นั่งลงบนเก้าอี้ดีๆ พร้อมรัดเข็มขัดให้เด็กน้อยด้วย เธอไม่ได้โกรธเขาอยู่แล้ว แล้วตอนนี้เธอก้ไม่งอนเขาแล้วด้วย ทิฟฟานี่เดินไปนั่งลงที่นั่งข้างๆแทยอนคาดเข็มขัดให้ตัวเอง เพราะเมื่อกี้เพิ่งมีประกาศว่ากำลังจะเอาเครื่องขึ้น

ความเร็วของเครื่องบินเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เสียงของเครื่องบินก็ดังขึ้นเช่นกัน แรงดันจากความเร็วของเครื่องบินกำลังทำให้ทิฟฟานี่รู้สึกหวาดกลัว เป็นลูกเจ้าของกิจการแอร์ไลน์แต่ดันกลัวเครื่องบิน ฝ่ามือที่เกร่งจิกเบาะที่พักแขนของเก้าอี้ ทิฟฟานี่กลับตาปี๋พยายามนึกถึงเรื่องอื่นๆ เพื่อที่จะลดความกลัวลงบ้าง แต่เหมือนไม่ได้ผล

แต่ความหวาดกลัวนั้นก็หายไปพร้อมฝ่ามือเล็กๆที่แตะลงมาบนฝ่ามือของเธอ ฝ่ามือเล็กกุมมือเธอไว้แน่นแต่ก็ไม่ได้แน่นจนทำให้เธอรู้สึกเจ็บ มันกลับทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย เธอกวาดสายตามามองเด็กที่กำลังปลอบใจเธออยู่ แทยอนกำลังมองมาทางเธออยู่ เขาส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ ทิฟฟานี่กระชับฝ่ามือของทั้งสองคนให้แน่นขึ้น วีของแทยอนนั้นได้ผลเป็นอย่างมาก เพราะตอนนี้ความกลัวของเธอนั้นหายไปเป็ปลิดทิ้ง

ถามว่าตอนเครื่องบินขึ้นแทยอนกลัวมั้ย?? แน่นอนว่ากลัว แต่ความกลัวนั้นหายไปตอนทีท่เขาหันไปหาทิฟฟานี่ ใบหน้าที่หลับตาปี๋แสดงออกว่ากลัวมากของทิฟฟานี่ ทำให้ความรู้สึกเป็นห่วงไหลเข้ามาหาเด็กน้อยแทนความรูสึกหวาดกลัว ตอนนี้แทยอนรู้แค่อย่างเดียว ว่าเขาจะต้องทำอะไรก็ได้ ให้ทิฟฟานี่รู้สึกปลอดภัยมากที่สุด

พอเครื่องนั้นบินบนความสูงที่คงที่ ทิฟฟานี่ก็ต้องทำหน้าที่ดูงานของแอร์โฮสเตส เพื่อจะเรียนรู้งานและหาวิธีที่ทำให้แอร์โฮสเตสทำงานได้สะดวกที่สุด และบริการได้ดีที่สุด

ทิฟฟานี่เสิร์ฟอาหารและน้ำดื่มในชุดของวีไอพีให้แทยอน แล้วก็ต้องเดินลงไปแถวหลังของเครื่องบินเพื่อสังเกตงานของแอร์โฮสเตสในโซนที่นั่งธรรมดา

ระหว่างที่ทิฟฟานี่กำลังดูงาน แทยอนก็นั่งอยู่ที่เดิม เข็มขัดไม่ได้ถูกถอดออก แทยอนนั่งนิ่งมองอาหารที่อยู่ตรงหน้า มันเยอะเกินไปสำหรับกระเพาะน้อยๆของเด็กที่ตัวเล็กเกินอายุ

แทยอนหันหลังเพื่อมองไปยังประตูทางเข้าของโซนวีไอพีที่ถูกผ้าม่านปิดไว้ เธอรู้ว่าทิฟฟานี่กำลังดูงานอยู่คงไม่ว่างที่จะมานั่งกับเธอสักเท่าไหร่

แทยอนหยิบมีดและส้อมมาไว้ในมือ ส้อมในมือขวาจิ้มลงไปยังเนื้อย่าง มีดในมือซ้ายค่อยๆหั่นเนื้ออย่างช้าๆ ไม่ได้ช้าเพราะตั้งใจหั่นหรอกนะ แต่เป็นเพราะแทยอนกำลังหลงอยู่ในความคิดของตัวเอง

ด้วยนิสัยของแทยอนที่ชอบพูดความคิดของตนเองออกมา

“นูน่าชื่ออะไรนะ??” เพราะอยู่คนเดียวแทยอนจึงพูดออกมาเป็นภาษาไทย และเพราะเรียกทิฟฟานี่ว่านูน่าจนติดปากเลยลืมชื่อทิฟฟานี่ไปเลย

“ทำไงดีเนี่ย” ความคิดที่ดังออกมาจากปากแทยอนยังคงดังออกมาเรื่อยๆ นี่เธอลือชื่อนูฯได้ไงเนี่ย

ด้วยความกระวนกระวายแทยอนทำได่แค่หันซ้ายหันขวามองสิ่งต่างเพื่อว่าเธอจะคิดวิธีแก้ปัญหาได้

แล้วสายตาของแทยอนก็หยุดอยู่ที่กระเป๋าแบรนด์เนมที่ว่างอยู่ที่นั่งข้างๆ

แทยอนมองไปรอบๆเพื่อให่แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในนี้นอกจากเธอ

แทยอนว่างช้อนและส้อมลง แล้วเอื่อมมือไปหยิบกระเป๋าแบรนด์เนมมาไว้บนตัก

เธอต้องการรู้ชื่อของนูน่า ก็คงต้องหาพวกนามบัตรหรอ?? แทยอนเริ่มล้วงมือเข้าไปหาของที่ต้องการแล้วเธอก็หยิบพาสปอร์ตที่ถูกห่อปกสีชมพู แทยอนเปิดมายังหน้าที่มีรูปของทิฟฟานี่อยู่ แทยอนยกมือขึ้นมาขยับแว่นตาเล็กน้อยเหมือนเวลาโคนันกำลังใช้คาวมคิด แตกต่างจากตอนนี้แทยอนไม่ได้ต้องการจะใช้ความคิดแต่แค่ต้องการเพ่งสายตาไปยังชื่อของนูน่า

ฮวัง มิยอง

เอ้ เธอจำได้ว่าชื่อของนูน่าเป็นชื่อแบบโคตรฝรั่งเลยไม่ใช่หรอ??

1 August

วันนี้วันเกิดของนูน่าจริงๆด้วย

“น้องแท~” เสียงสวรรค์ดังขึ้นทำให้แทยอนสะดุงรีบยัดพาสปอร์ตกลับเข้าไปในกระเป๋าแบรนด์เนมแล้วว่างกระเป๋าไว้ที่เดิม

“น้องแท~” ทิฟฟานี่เรียกแทยอนอีกครั้งไหนเมื่อแทยอนไม่ยอมตอบเธอ ทิฟฟานี่เดินมายังที่นั่งของแทยอน “อ่าวหลับแล้วหรอ?? อาหารยังไม่ได้ทานเลยนิ”

ทิฟฟานี่เดินไปนั่งลงที่นั่งข้างๆแทยอน เด็กคนนี้น่ารักจนเธอแทบจะทนไม่ไหว ตอนตื่นก็น่ารักตอนนอนเด็กคนนี้ดูไร้เดียงสา น่ารักที่สุด ทิฟฟานี่อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปสัมผัสริมฝีปากตนกลับหน้าผากของแทยอน ทำให้เด็กที่หลับอยู่ขยับตัวเล็กน้อย

“ตื่นก่อนค่ะ ตื่นมาทานอาหารก่อนนะคะน้องแท” ทิฟฟานี่พูดพลางลูบหัวของแทยอนเบาๆ

“ฮือ....นูน่า” การแกล้งหลับของแทยอนได้ผล แทยอนทำเหมือนตัวเองนั้นเพิ่งตื่น

“นูน่าเองค่ะ น้องแททานอาหารให้หมดก่อนนะคะแล้วค่อยนอน”

“อื้อ...” แทยอนยังทำเหมือนว่าตัวเองงัวเงียจากการตื่นนอน พลางยกมือสองข้างมาขยี้ตาโดยที่แว่นนั้นถูกฝ่ามือดันขึ้นไป

“น้องแทอย่าขยี้ตาแบบนั้นสิ เดี๋ยวก็เจ็บตาหรอก” ทิฟฟานี่พูดพลางหยิบแว่นสายตาของแทยอนที่โดนฝ่ามือเล็กดันขึ้นลงเพราะแทยอนกำลังขยี้ตา ทิฟฟานี่ดึงแว่นสายตาของแทยอนออกจากใบหน้าเด็ก เธอว่างแว่นลงบนโต๊ะฝั่งที่นั่งของเธอเอง

“หยุดขยี้ตาแล้วกินข้าวกัน” ทิฟฟานี่ห้ามเด็กที่กำลังขยี้ตาอย่างเมามัน โดยการกุมมือทั้งสองของแทยอนไว้ “กินข้าวกันนะ”

“นูน่า....ป้อนน้องแทหน่อย” พูดเสร็จแทยอนก็อ้าปากเล็กๆ น้ำเสียงออดอ้อนของแทยอนนั้นมีอิทธิพลมากกับทิฟฟานี่ “ป้อนน้องแทหน่อยนะ”

คิดว่าน่ารักมากหรือไง ทำมาเป็นอ้าปากเล็กๆพลางชี้ไปที่อาหารแล้วพูดเสียงออดอ้อนให้เธอป้อนข้าวให้ ใช่น่ารักมาก

ทิฟฟานี่หยิบส้อมมาไว้ในมือซ้าย พลางหยิบมีดมาถือในมือขวา ค่อยๆบรรจงหั่นเนื้อย่างให้เป็นชิ้นเล็กพอดีคำสำหรับแทยอนแต่ดูเหมือนมันจะเล็กสำหรับเธอไปมากโข ส้อมที่มีเนื้อย่างชิ้นเล็กๆถูกยื่นไปตรงหน้าริมฝีปากเล็ก ถ้าจะอธิบายให้ถูกเนื้อนี่ไม่ใช่เนื้อย่างหรอก มันเป็นสเต็กเนื้อดีที่สายการบินของเธอสรรหามาเพื่อผู้โดยสารวีไอพีโดยเฉพาะ

แทยอนค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ส้อมแล้วอ้าปากเล็กๆ ด้วยความรู้สึกลุ่นเวลาป้อนข้าวเด็กทิฟฟานี่จึงอ้าปากตามเด็กตัวเล็ก จังหวะเดียวกับที่แทยอนงับชิ้นเนื้อแล้วรูดชิ้นเนื้อเล็กออกจากส้อม ทิฟฟานี่ก็หุบปากที่อ้าตามแทยอน แทยอนที่งับชิ้นเนื้อเข้าปากไปแล้วก็เคี้ยวตุ่ยๆ 

ถึงเนื้อมันจะชิ้นเล็กแต่แก้มของแทยอนก็ป่องออกมาอย่างน่ารัก เห็นแล้วเธออยากจะหยิกแก้มนุ่มสะเหลือเกิน แต่กลัวเด็กตัวเล็กจะสำลัก ทิฟฟานี่ป้อนแทยอนต่อจนสเต็กชิ้นใหญ่นั้นหมด ทิฟฟานี่จึงยกแก้วน้ำด้วยมือเดียวแล้วยื่นให้แทยอน แทยอนรับแก้วน้ำด้วยสองมือแล้วค่อยๆยกดื่มน้ำจนหมดแก้ว ทิฟฟานี่ค่อยเช็ดปากของเด็กน้อยอย่างบรรจงไม่ให้มีคราบสกปรกหลงเหลือแม้เพียงนิดเดียว

บอกตรงๆนะ แทยอนอิ่มตั้งแต่สเต็กยังหมดไปไม่ถึงครึ่งแต่เป็นเพราะนูน่าคนสวยป้อนแทยอนจึงกินมันจนหมด

ทิฟฟานี่เมื่อป้อนแทยอนเสร็จก็ลุกขึ้นเก็บจานอาหารของผู้โดยสารวีไอพี ไม่ลืมที่จะหยิบผ้าห่ม แล้วเดินกลับมาหาเด็กตัวเล็กอีกครั้ง

“น้องแทเก่งมากเลย กินหมดเลย” ในสายตาของทิฟฟานี่แทยอนคงอายุแค่เจ็ดขวบสินะ ทิฟฟานี่ลูบหัวเด็กน้อยแล้วยิ้มหวานตาปิดให้ เฮ้นี่น้องแทอายุสิบสามแล้วนะ

“อาหารอร่อยมากเลย” แทยอนบอกทิฟฟานี่

“ก็แน่นอนสิ เชฟมือดีทำเลยนะ“ ทิฟฟานี่ตอบแทยอนกลับ มือของเธอยังคงลูบหัวเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน

น้องแทไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสะหน่อย เพราะนูน่าป้อนต่างหากอาหารเลยอร่อย....

“เดี๋ยวนูน่าต้องไปช่วยงานข้างหลังนะคะ น้องแทหลับได้เลยนะกว่าจะถึงก็อีกนาน” ทิฟฟานี่พูดพลางคลี้ผ้าห่มที่เธอหยิบมาด้วย ห่มให้เด็กตัวเล็ก ผ้าห่มถูกห่มขึ้นมาถึงคอของเด็กน้อย แทยอนค่อยหลับตาลงคงจริงอย่างที่เข้าว่าหนังท้องตึงหนังตาหย่อน ทิฟฟานี่คลี้ยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนที่จะก้มลงจุมพิตลงบนหน้าผากเล็กๆ

“ฝันดีนะแทยอน~” ทิฟฟานี่พูดพลางเดินออกจากโซนวีไอพี พยายามที่จะส่งเสียงให้น้อยที่สุด

คงไม่จริงแล้วละที่เขาว่าหนังท้องตึงหนังตาหย่อน เพราะตั้งแต่ทิฟฟานี่เดินออกจากโซนวีไอพีไปเธอก็นอนไม่หลับแล้วละ

เพราะว่าตอนนี้แทยอนอยู่คนเดียว แทยอนเลยจมเข้าไปกับความคิดของตนเอง

นูน่าชื่อมิยองหรอ??

นั่นคือสิ่งที่แทยอนคิด แต่มีอีกเรื่องที่ทำให้แทยอนคิดหนักกว่าเดิม

วันนี้วันเกิดนูน่า

ทำอย่างไรดี เธอไม่มีของขวัญอะไรจะให้เลยด้วยซ้ำ

แทยอนเลื่อนผ้าห่มออกจากตัว กระโดดขึ้นยื่นบนพนักพิงแขน เปิดที่เก็บของข้างบน ดึงกระเป๋าเป้ของตนลงมา ปิดที่เก็บของ แล้วกระโดดลงเก้าอี้เต็มแรง

แทยอนเลื่อนโต๊ะที่ใช้กินข้าวเมื่อกี้ออกจากพนักพิงแขน เปิดกระเป๋าเป้และเททุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในนั้นออกมา แทยอนก้มมองดูสิ่งที่หล่นลงมาทั้งหมด

ถุงวอลนัทที่ยังกินไม่หมด

กล่องสมบัติเล็กๆที่มีกุญแจเสียบคาอยู่

ถุงสำลีก้อนกลมและเครื่องมือทำแผล

กล่องดินสอ

ลูกบิด รูบิคแบบ สามคูณสาม สี่คูณสี่ และ ห้าคูณห้า

เธอจะเอาอะไรให้นูน่าดี

แบ่งวอลนัทให้นูน่ากินดีมั้ย??

เอาสำรับไพ่ Limited Pink Edition ของยี่ห่อ Bicycle ที่อยู่ในกล่องสมบัติ ให้นูน่าจะเล่นมั้ย??

ให้รูบิคไป นูน่าจะเล่นเป็นหรือเปล่า??

ชุดทำแผลนูน่าก็คงไม่ได้ใช้

แทยอนยกมือเล็กสองข้างขึ้นมากุมขมับ เธอต้องใช้ความคิดหนักมากแล้วตอนนี้ แทยอนเอื้อมมือไปหยิบแว่นสายตาของตนที่อยู่บนโต๊ะฝั่งที่นั่งของทิฟฟานี่มาใส่

เขาว่ากันว่าคนที่ถนัดซ้าย จะมีหัวไปด้านศิลปะมากกว่าคนถนัดขวา แต่ทำไมตอนนี้เธอคิดอะไรที่เป็นศิลปะไม่ออกสักอย่าง

กว่าที่ทิฟฟานี่จะกลับมาคงอีกสองชั่วโมงได้ เพราะทิฟฟานี่ต้องบริการและสังเกตการณ์อยู่ที่โซนธรรมดา เธอมีเวลาไม่มากในการทำของขวัญให้นูน่า

น้องแทคิดออกแล้วละ

แทยอนหยิบเม็ดวอลนัทออกมาจากถุง ตั้งใจเลือกเม็ดที่มีขนาดเล็กกว่าฝ่ามือนิดเดียว แทยอนบรรจงแกะลูกวอลนัทให้สวยที่สุดให้เส้นที่แตกนั้นผ่าตรงกลางเม็ดอย่างสวยงาม เพื่อให้วอลนัทผ่าครึ่งออกมา แกะได้แล้วแทยอนดึงเนื้อวอลนัทออกมายัดเข้าปากเคี้ยวตุ่ยๆ ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำโซนวีไอพีโดยที่ไม่ลืมหยิบเปลือกวอลนัทที่ตั้งใจแกะมาด้วย แทยอนค่อยๆล้างเปลือกวอลนัทให้สะอาด เสร็จแล้วก็วิ่งดุ๊กๆกลับไปที่นั่ง

ขั้นตอนต่อไป แทยอนหยิบถุงสำลีนุ่มขาวสะอาดออกมาจากกระเป๋า หยิบสำลีออกมาสองก้อน ดึงให้เนื้อสำลีแยกออกจากกันเพียงเล็กน้อยแล้วยัดมันเข้าไปในเปลือกวอลนัท ทำให้พื้นที่ข้างในของเปลือกวอลนัทมีสำลีนุ่มๆคลุ่มไว้

แทยอนหันไปหยิบกล่องสมบัติขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือของคนปกติไปเล็กน้อย ก่อนที่จะบิดกุญแจที่ค้างอยู่ให้ฝามันเปิดออกมา แทยอนหยิบกล่องสำรับไพ่สีชมพูในกล่องสมบัติออกมา แทยอนดึงเชือกไหมพรมที่พันอยู่รอบกล่องสำหรับไพ่ออกมา แล้วว่างเชือกไว้บนโต๊ะ

แทยอนเอื้อมมือไปที่หลังคอของตน ปลดสร้อยคอยาวเงินแท้ออกจากลำคอเล็กๆ แทยอนค่อยๆเลื่อนสิ่งที่ห้อยอยู่กับออกมา ก่อนที่จะเอามันไปใส่ไว้ในเปลือกวอลนัท พอคิดว่าประกบเปลือกวอลนัทในตำแหน่งที่แน่นที่สุดแล้วแทยอนก็ใช้เชือกไหมพรมที่แกะมาเมื่อกี้รัดเปลือกวอลนัทให้ติดกัน ก่อนจะผูกปมให้เป็นโบว์

ตอนนี้ตัวของขวัญได้เสร็จแล้ว เหลือการ์ดกับกล่องของขวัญ

แทยอนหยิบกล่องสำหรับการ์ดขึ้นมาก่อนที่จะแกะมันแล้วดึงการ์ดทั้งหมดออกมา แทยอนค่อยเลื่อนดูไพ่สีชมพูแต่ละใบก่อนจะเจอใบที่ต้องการ แทยอนว่างไพ่ใบสีชมพูที่ต้องการลงกับโต๊ะ ก่อนที่จะหยิบปากกาเมจจิกสีดำในกระเป๋าดินสอมาเขียนข้อความยิกๆลงไป เพราะตัวไพ่เป็นสีชมพูทำให้เห็นตัวอักษรที่เป็นสีดำได้ชัด

การ์ดเสร็จแล้วก็เหลือกล่องของขวัญ

จากการทำงานศิลปะที่คล่องแคล่วตอนนี้ได้หยุดชะงักลง เมื่อแทยอนไม่รู้จะเอาอะไรมาเป็นกล่องของขวัญดี แทยอนมองไปยังกล่องสมบัติเล็กที่เธอมีไว้ใส่สำรับไพ่ คิดอะไรออกแล้วละ

แทยอนเอากล่องสำหรับไพ่(ที่มีไพ่หายไปหนึ่งใบเพราะเอาไปเป็นการ์ด)ออกจากกล่องสมบัติ แล้วใส่ไพ่ที่มีข้อความเขียน และลูกวอลนัท(ที่เป็นตัวของขวัญ)ใส่เข้าไปแทน แทยอนบิดกุญแจล็อคกล่องสมบัติ ดึงกุเจออกแล้วนำไปห้อยที่สร้อยคอยาวเงินแท้แทนสิ่งที่เธอเอาใส่ในลูกวอลนัท แล้วจัดการใส่สร้อยคอไว้บนคอของตนเองตามเดิม

เมื่อทุกอย่างเสร็จแล้วแทยอนก็รีบเก็บของทั้งหมดโดยกวาดมันลงกระเป๋าเป้ ปีนไปเก็บเป้ไว้ในที่วางของ แล้วลงมานอนตรงที่นั่งเหมือนเดิม

“น้องแท~” พอแทยอนล้มตัวลงนอนทิฟฟานี่ก็เดินเข้ามาในโซนวีไอพีทันที

เฉียดตายแล้วมั้ยละ

ทิฟฟานี่เดินมาและนั่งลงที่นั่งของตนข้างๆแทยอน ทิฟฟานี่มองไปยังแทยอนที่นอนตะแคงข้างมาทางตนเอง เด็กน้อยยังคงนอนหลับนิ่งจนทิฟฟานี่ไม่สงสัยอะไร

“นี่นอนถีบผ้าห่มหรอ??” ทิฟฟานี่หยิบผ้าห่มที่อยู่ตรงปลายเท้าของเด็กน้อยมาคลุ่มตัวเด็กน้อยไว้ดีๆ

เธอดูงานเสร็จแล้วละเปลี่ยนชุดแล้วด้วย จากชุดยูนิฟอร์มตอนนี้กลายเป็น เสื้อเชิ้ตแขนกุตสวมทับด้วยเอี๊ยมยีนส์ขายาวและรองเท้าส้นสูง พูดง่ายๆเธอแต่งคล้ายๆแทยอนนั้นแหละผิดกันตรงที่ความใหม่ของเสื้อผ้า

เมื่องานนั้นเสร็จแล้วก็ถึงเวลาพักผ่อน ทิฟฟานี่เอนเบาะลงให้เท่ากับของแทยอน ดันพนักพิงแขนตรงกลางขึ้นให้พ้นทาง แล้วโอบกอดเด็กน้อยไว้ จัดท่านอนโดยที่ตะแคงข้างเข้าหากัน ศีรษะของแทยอนซบลงบนอกนุ่มของทิฟฟานี่ แขนของทิฟฟานี่โอบรอบไหล่เล็ก และแขนของแทยอนโอบรอบเอวของเธอ

ทิฟฟานี่เข้าสู่นิทราโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กน้อยที่เธอกำลังกอดนั้นยังไม่ได้หลับ

และเหมือนจะนอนไม่หลับแล้วด้วย

2 ชั่วโมงครึ่งผ่านไป

“ผู้โดยสารครับ ตอนนี้เรากำลังทำการลดระดับ.....” เสียงของนักบินประกาศผ่านลำโพงเครื่องบินดังขึ้น แต่เหมือนร่างบางไม่ได้ยินเลยสักนิด

แทยอนไม่ได้หลับเลยตั้งแต่ขึ้นเครื่องมา แล้วการที่ทิฟฟานี่มานอนกอดเธอนั้นยิ่งทำให้เธอตาสว่างเข้าไปใหญ่

“นูน่า เครื่องจะลงแล้วนะ” แทยอนพยายามพูดปลุกทิฟฟานี่ให้ตื่นแต่เพราะแขนของเธอทั้งสองข้างถูกโอบกอดไว้จนขยับไม่ได้

“.....” แต่ทิฟฟานี่ก็ยังคงหลับอยู่เหมือนเดิม แล้วน้องแทจะปลุกอย่างไรดีเนี่ย

“ตื่นได้แล้วนะ ตื่นนะ เครื่องจะลงแล้ว”

“........”

“ไม่ยอมตื่นใช่มั้ย??....ได้” แทยอนพูดออกมาเป็นภาษาไทย ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวาน ใช้จมูกเล็กถูลูบไปทั่วใบหน้าหวาน ไม่ลืมที่จะสูดกลิ่นหอมจากพี่สาว เหมือนลูกแมวที่กำลังปลุกเจ้าของในยามเช้า

“ยังไม่ยอมตื่นอีก” แทยอนพูกออกมาอีกครั้งพลาง อ้าปากงับเบาๆบนปลายจมูกของทิฟฟานี่

“อื้อ~” ทิฟฟานี่เริ่มขยับตัวแล้วละ

ก่อนที่ทิฟฟานี่จะตื่นเต็มที่แทยอนก็ชิงที่จะกดจมูกของตนลงไปยังแก้มนุ่มนิ่มแล้วสูดดมความหอมให้ได้มากที่สุด

ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดด~

ตอนนี้ทิฟฟานี่ตื่นเต็มที่แล้วละ ใบหน้าของคนพี่ขึ้นสีทันทีเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้สึกถึงเลือดที่สูบฉีดทั่วร่างกาย

อ๊ายยยยยยยยย~ เธออยากโดนปลุกแบบนี้ทุกๆวันเลยได้หรือเปล่า

“ตื่นนะนูน่า เครื่องจะลงแล้ว~”

พวกคุณฟังน้ำเสียงออดอ้อนให้เธอตื่นนั่นสิ น่ารักเกินไปแล้ว

“ตื่นแล้วค่ะ ตื่นแล้ว” ทิฟฟานี่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงปกติแต่ในใจเธอแทบจะกรีดร้อง เธอยังยืนยันคำเดิม เธออยากได้เด็กคนนี้ไปอยู่ด้วย

พอเครื่องลงจอด ทิฟฟานี่หยิบกระเป๋าเป้ให้แทยอนเพราะแทยอนสูงไม่ถึง แล้วเดินจูงมือแทยอนมายังที่รับกระเป๋า

สายพานเริ่มหมุนแล้วแต่ยังไม่มีกระเป๋าอยู่บนนั้น

“น้องแทรอนูน่าตรงนี้ก่อนนะคะ นูน่าเข้าไปห้องน้ำแป๊ปนึง”

“ค่ะ” แทยอนตอบพลางมองตามทิฟฟานี่ที่วิ่งไปเข้าห้องน้ำ

ทิฟฟานี่คงลืมสินะ ว่าเธอไม่มีกระเป๋าโหลดลงเครื่องมา รอนานแค่ไหนมันก็ไม่มาหรอกเพราะมันไม่มีนี่นา

เป็นธรรมดาสำหรับความคิดของแทยอน ที่ชอบออกมาแบบกะทันหัน แทยอนเพิ่งนึกได้ว่าตนเองลืมอะไร แทยอนรีบวิ่งออกจากโซนรับกระเป๋า มุ่งหน้าออกไปตรงแหล่งขายของในสนามบิน สายตาของเด็กน้อยสอดส่องไปทั่วตามหาบางสิ่งบางอย่าง

อ่า!! เจอแล้ว

.

.

ร้านกาแฟ

แทยอนวิ่งเข้าไปยังร้านกาแฟทันที แล้วไปหยุดอยู่ตรงหน้าตู้ขนม ที่มีทั้งขนมปัง คุกกี้ และก็....เค้ก

“พี่คะ ฉันขอเค้กชิ้นนี้ได้มั้ยคะ?? แล้วก็ขอเทียนวันเกิดเล็กนั่นด้วยนะคะ” แทยอนบอกพนักงานเป็นภาษาอังกฤษ

“ได้ค่ะ” พนักงานตอบกลับมาด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงคนเกาหลี

“เท่าไหร่คะ??”

“ทั้งหมด 5000 วอนค่ะ” เมื่อพนักงานพูดเสร็จแทยอนก็หยิบกระเป๋าตังหนังยี่ห่อ Jacob ออกมาเปิด ดวงตาคู่เล็กเบิกกว้างขึ้นเมื่อในกระเป๋ามีแต่เงินบาท เธอ

ลืมแลกเงินมา

แทยอนหยิบบัตรสีดำออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้พนักงาน

“ขอโทษนะคะ เราไม่รับบัตรเครดิตค่ะ ถ้าซื้อไม่ถึงสองหมื่นวอน” พนักงานพูดออกมาเป็นภาษาอังกฤษ แต่มันยากเกินไปที่แทยอนจะเข้าใจได้ แทยอนทำหน้างง ทำให้พนักงานพยายามพูดออกมาอีกครั้ง

“ใช้บัตรไม่ได้ค่ะ” คราวนี้พนักงานจนปัญญาจริงๆจนต้องพูดออกมาเป็นภาษาเกาหลี

ซวยแล้วทำอย่างไรดี แทยอนไม่เข้าใจสักอย่างที่พนักงานพูดเลยสักนิด

“ขอโทษนะคะ พี่เป็นเจ้าของร้านค่ะ มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ??” เหมือนเสียงสวรรค์ คำพูดเสียงหวานสำเนียงอเมริกันชัดแจ๋วทำให้แทยอนรู้สึกเหมือนรอดสงครามอย่างไรอย่างนั้น

“คือว่าหนูไม่ได้แลกเงินวอนมาน่ะค่ะ แล้วบัตรเครดิตก็ใช้ไม่ได้ด้วย ซื้อไม่ถึงสองหมื่นวอนน่ะค่ะ” แทยอนบอกหญิงสาวเจ้าของร้านไป

เจ้าของร้านหันไปมองสิ่งที่เด็กตัวเล็กจะซื้อ เค้กสตอเบอรี่?? ชิ้นเดียว?? กับเทียนวันเกิดเล็กๆ คงราคาแค่ 5000 วอนเองสินะ แต่ตอนนี้เธอกำลังอึ้งที่เด็กคนนี้ดูแล้วอายุคงไม่เกินเจ็ดขวบ แต่มีบัตรเครดิตแล้วหรอ?? ว่าไปหน้าตาก็น่ารักเหมือนกันนะ ผิวขาวเชียว

“นั้นเดี๋ยวพี่ให้ฟรีนะ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะคะ” หญิงสาวเจ้าของร้านบอกแทยอน ทำให้แทยอนยิ้มขึ้นมา อย่างน้อยเธอก็จะได้เค้กชิ้นนี้

“เต้นให้พี่ดูหน่อยสิ~”

“เต้น??”

“ใช่ค่ะ เต้น”

แทยอนไม่รู้จะทำยังไงดี อยู่ๆก็โดนสั่งให้เต้นแลกกับเค้ก แทยอนไม่เคยเต้นอะไรจริงๆจังๆมาก่อน เคยแต่เต้นตลกขำๆไป ตอนนี้เลยอดรู้สึกกดดันไม่ได้ แทยอนตั้งใจฟังเพลงที่เปิดอยู่ในร้าน มันเป็นเพลงเกาหลีเคป๊อป เธอก็เคยฟังเพลงนี้มาอยู่บ้าง มันเป็นเพลงของซับยูนิต ซุปเปอร์จูเนียร์ เพลงชื่อ “Can You Feel It??”

ปกติเธอฟังแต่เกิร์ลกรุ๊ปไม่ค่อยได้ฟังบอยแบนสกเท่าไร แต่เพลงนี้เธอก็ยังได้ดูท่าเต้นมาบ้าง แทยอนเริ่มเต็นตามจังหวะเพลง ขาสั้นๆขยับไปมา พร้อมกับนิ้วชี้สองข้างที่ขยับอยู่ข้างศีรษะทั้งสองข้าง

น่ารัก น่ารักมาก เป็นสิ่งเดียวที่เจ้าของร้านคิดได้ตอนนี้

“โอเคๆ พี่ให้เลย” เจ้าของร้านหยิบของที่อยู่ในถุงให้แทยอน ไม่ลืมที่จะหันไปหาพนักงานแล้วบอกให้คิดเงินที่เธอเลย

“ขอบคุณค่ะ” แทยอนพูดพลางยกมือไหว้แบบคนไทย

Rrrrrrrrrr…. Rrrrrrr

โทรศัพท์ของเจ้าของร้านกาแฟดังขึ้น

เจ้าของร้านกดรับสายแล้วนำโทรศัพท์มาทาบหู

“ว่าไงทิฟฟานี่??” เจ้าของร้านพูดกรอกเข้าไปในโทรศัพท์

‘เจสสิก้า ทำไงดีอะ ผู้โดยสารหาย’ เสียงเพื่อนสาวของอดังออกมาจากโทรศัพท์

“ห๊ะ แล้วมาบอกฉันทำไม??”

‘ก็เพื่อแกเห็นไง วันนี้แกเฝ้าร้านที่สนามบินไม่ใช่หรอ??’

“ใช่ แล้วผู้โดยสารแกหน้าตาเป็นไงอะ??”

‘เป็นเด็กตัวเล็กๆ ขาวมาก ปากแดงๆอะ’ เจสสิก้าเจ้าของร้านกาแฟตะวัดสายตามองไปยังแทยอน

“ใส่เสื้อยืดขาวๆมีคราบเปื้อนๆ กับกางเกงยีนส์เอี๊ยมเก่าๆหรือเปล่า??”

‘ใช่ๆๆ ใช่เลยยัยเจส’

“งั้นแกมาร้านฉันตอนนี้เลย”

แทบทันทีที่วางสาย ทิฟฟานี่ก็มาถึงร้านของเจสสิก้า

“น้องแท ทำไมไม่รอนูน่าคะ??” ทิฟฟานี่ที่เพิ่งเข้ามาในร้านก็วิ่งเข้าไปหาแทยอนทันที

“เอ่อ.......” แทยอนอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบอะไร จะบอกตรงๆว่าหนีมาซื้อเค้กเซอไพรส์นูน่าก็คงจะไม่ได้

“ลืมฉันเลยนะแก~” แล้วเสียงสวรรค์ของเจ้าของร้านก็ช่วยแทยอนอีกครั้ง

“โอ๋ๆ ฉันไม่ลืมแกหรอก เจสสิก้า~”

“ย่ะ ก็เห็นๆอยู่ว่าเธอเจอเด็กตัวเล็กผิวขาวปากแดง น่ารักหน่อยก็ลืมฉันแล้ว”

“โอ๋ๆ อย่างอนนะ งอนแล้วหน้าแก่หาผัวไม่ได้ไม่รู้ด้วย” เพราะรู้ว่าแทยอนไม่เข้าใจภาษาเกาหลีทำให้ทิฟฟานี่กล้าพูดออกมา

“ว๊ายยย หยาบคาย ไปนั่งเลยไป” เจสสิก้าไล่ทิฟฟานี่ให้ไปนั่งที่ไหนก็ได้ในร้านเธอ ทิฟฟานี่ก็ทำตามโดยที่ไม่ลืมจูงมือแทยอนให้ตามมานั่งด้วย

ทิฟฟานี่แสดงหน้าเศร้าตั้งแต่นั่งลงบนเก้าอี้ เพราะเธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า อีกไม่นานก็ถึงเวลาที่แทยอนต้องออกจากสนามบินแล้ว

“น้องแทกลับบ้านอย่างไรคะ??”

“เอ่อ....คือ”

“อยู่กับนูน่าก่อนไม่ได้หรอคะ??” ไม่ทันที่แทยอนจะตอบทิฟฟานี่ก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“.....”

“ไม่ไปไม่ได้หรอคะ?? นูน่าคงคิดถึงน้องแทแย่เลย” น้ำเสียงเศร้าของทิฟฟานี่มีอิทธิพลกับแทยอนมากเกินไป มากจนแทยอนรู้สึกว่าหัวใจหยุดเต้น

“Happy Birthday To You, Happy birthday to you, Happy Birthday dear Tiffany, Happy Birthday To You” และเป็นอีกครั้งที่เสียงสวรรค์ของเจสสิก้า ช่วยแทยอนไว้ เจสสิก้าเดินมาที่โต๊ะพร้อมกับเค้กที่เจสสิก้าทำเอง หน้าเค้กมีตัวอักษรเขียนด้วยครีมว่า Happy Birthday Tiffany

เค้กสวยน่ากิน๔กว่างไว้บนโต๊ะ รอยยิ้มของทิฟฟานี่กลับมายกขึ้นอีกครั้ง

“อธิฐานสิ” เจสสิก้าบอก

“นูน่ารู้หรือเปล่าว่า อธิฐานตอนเป่าเค้กวันเกิด คำขอของนูน่าจะเป็นจริงนะคะ เชื่อน้องแทสิ” แทยอนพูดออกมาอย่างมั่นใจ

นี่เธออายุ 22 แล้วนะ แต่ทำไมก็ไม่รู้เธอถึงยอมเป่าเค้กตามที่เด็กตัวเล็กพูด

“แล้วถ้านูน่าขอให้น้องแทอยู่กับนูน่าต่ออีกวัน คำขอของนูน่าจะเป็นจริงมั้ยคะ??”

“นูน่าก็ลองขอดูสิคะ”

เมื่อแทยอนตอบมาแบบนั้น ทิฟฟานี่หลับตาลงขอพรตามที่ตนเองต้องการก่อนที่จะเป่าเทียนให้ดับหมดทุกเล่ม

“เย้!!!!!” เสียงของทุกคนในร้านดังขึ้น ก่อนที่ทิฟฟานี่จะบรรจงตัดเค้ก

ระหว่างที่ทิฟฟานี่กำลังตัดเค้ก เด้กตัวเล็กหยิบโทรศัพท์ Samsung Galaxy Note Edge ของตนออกมาจากกระเป๋ากางเกง

แทยอนเปิดแอพที่มีไว้แชทขึ้น เพื่อที่จะส่งข้อความให้พี่ชาย เพราะว่าเบอร์ที่อยู่ในเครื่องโทรศัพท์ตอนนี้เป็นของเกาหลีและพี่ชายเธอก็สมัคอินเทอร์เน็ตให้แล้วเลยส่งข้อความผ่าน Kakao Talk ได้

‘พี่จีอุงไม่ต้องมารับแทนะ’

‘จะบ้าหรอ??’ พี่ชายของเธอตอบกลับแทบทันที

‘แทเจอนางฟ้าแล้ว’

มันคงเป็นเรื่องที่แปลกมาก เพราะตั้งแต่จีอุงเห็นประโยคที่แทยอนส่งมาให้ จีอุงก็ยอมที่จะไม่ไปรับแทยอน

‘ก็ได้จะให้ไปรับเมื่อไรที่ไหนก็บอกแล้วกัน’

จากไรต์เตอร์

มาลงเต็มๆช็อตสองเรียกน้ำย่อยรีดเดอร์

พี่จีอุงปล่อยน้องแทไปกับฟานี่แล้วววว~

หลังจากหายไปเป็นเดือนๆ

ไรต์ไปสอบเสร็จแล้วค่ะ

คิดถึงรีดเดอร์จัง ไรต์หายไปนานมากเลย