คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 - ความหลัง (100%)
ณ ห้องพยาบาลห้องหนึ่งของโรงพยาบาทที่ใกล้หอพักของฉันเล็กลูกพี่ลูกน้องของฉันที่สุด ฉันกำลังนอนสบายอยู่บนโซฟา ทอดมองเพดานสีขาว สลับกับร่างเล็กของลูกพี่ลูกน้องฉันที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ไฟในห้องดับๆติดๆเหมือนมันจะหลวม ฉันเดินไปปิดไฟเปิดม่านหน้าต่างให้แสงเข้าเพื่อให้ห้องสว่าง ฉันเดินไปเอาเก้าอี้มาตั้งไว้ใต้หลอดไฟ แล้วปีนขึ้นเก้าอี้เพื่อจะซ่อมไฟ ระหว่างฉันซ่อมไฟก็ขอแนะนำตัวหน่อยแล้วกันนะ
ฉันชื่อ ควอน ยูริ อายุ 17 ปี เรียนมหาลัยเดียวกับแทยอน ห้อง 3-A เหมือนแทยอน เป็นลูกพี่ลูกน้องของแทยอน อายุห่างกันไม่กี่เดือน แม่ฉันเป็นน้องแม่แทยอน แม่ฉันไปแต่งงานกับพ่อ ฉันกับแทยอนเลยนามสกุลไม่เหมือนกัน พ่อแม่ของฉันเสียไปนานแล้วละ ฉันถูกชาวต่างชาติเชื่อชาติฝรั่งเศสแต่โตอเมริกาแล้วมาแต่งงานกับสาวเกาหลีรับเป็นบุตรบุญธรรม ใช่ชาวต่างชาติคนนั้นก็คือพ่อของแทยอน ใช่แทยอนเป็นลูกครึ่ง ลูกครึ่งฝรั่งเศสสะด้วยแต่เธอไม่ได้เอาหน้าตาพ่อเธอมาเลยสักนิด ที่เอามาก็คงแค่นิสัยแมนๆและสีผมสีน้ำตาลอ่อนที่เหมือนย่อมมาแต่ที่จริงไม่ได้ย่อมสีธรรมชาติล้วนๆ แทยอนน่ะฉลาดมาก พูดได้ทั้งภาษาฝรั่งเศส อังกฤษ และก็เกาหลี แต่ก็ไม่ใช่แค่แทยอนหรอกที่เป็นลูกครึ่ง ฉันก็เป็น แม่แทยอนแต่งงานกับชาวฝรั่งเศส แต่แม่ฉันแต่งงานกับชาวอเมริกา แล้วฉันก็เป็นเหมือนแทยอนนี่แหละไม่ได้เอาหน้าตาความเป็นฝรั่งจากพ่อมาเลยสักนิดเอามาก็แค่สีผมและนิสัยแมนๆเท่านั้นT^T ฉันพูดได้แค่สองภาษา อังกฤษกับเกาหลี ภาษาฝรั่งเศสได้นิดเดียวเพราะตั้งแต่พ่อแม่เสียไปเพราะโรคร้าย ฉันก็อยู่กับแทยอนตั้งแต่เริ่ม ม.ต้น หรือ สิบขวบนั่นเอง แทยอนสอนฉันพูดภาษาฝรั่งเศสเองแหละ ก็ฟังออกแต่สื่อสารกลับไม่ค่อยได้
ฉันหลุดนอกเรื่องอีกแล้ว- - แนะนำตัวครั้งนี้เหมือนจะพูดถึงแทยอนสะส่วนใหญ่= = เอาเถอะ คือฉันต้องการที่จะบอกว่า แทยอนน่ะ อาจจะดูร่าเริง เข้มแข็ง แต่ความจริงแล้วอ่อนแอทั้วร่างกายและจิตใจเลยละ ก่อนที่ฉันจะมาอยู่กับแทยอน เหมือนว่าแทยอนจะเจอเรื่องร้ายมากมาย มากเกินกว่าที่เด็กผู้หญิงอายุ 10 ขวบจะรับได้.......
"ไอ้ลิงน้อย นี่แกยังไม่เลิกนิสัยปีนนู่นปีนนี่ใช่มั้ย??" เสียงแหบพรากดังมาจากปากของร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย สายตาอันยิ้มแย้มนั้นกำลังมองมาที่ฉันที่กำลังซ่อมไฟอยู่
"ไอ้แทงกู แกฟื้นแล้วหรอ?? ฉันตกใจหมดเลย เห็นแกนอนเลือดอาบอยู่ข้างเตียง" ฉันรีบวิ่งพร้อมลากเก้าอี้ไปนั่งข้างเตียงผู้ป่วย "เดี๋ยวเอาน้ำให้รอแปป" ฉันรีบวิ่งไปเทน้ำใส่แก้วแล้ววิ่งกลับมายื่นแก้วให้แทยอน
"ฉันฝันแปลกๆอะยูล ฉันฝันเห็นผู้หญิงคนนึง เห็นแค่ด้านหลัง ผมสีน้ำตาลเป็นลอนๆ ในฝันเขาเดินหันหลังเหมือนหนีจากฉันไปยังไงไม่รู้"
"อ่าว แล้วแกรู้ได้ไงว่าผู้หญิงคนนั้นหนีแก??" ฉันนั่งฟังแทยอนเล่าความฝันตอนที่เขานอนสลบไป คนอะไรล้มหัวแตกเลือดกำเดาไหลแล้วยังฝันได้อีก
"เพราะฉันได้ยินเสียง..."
"เสียงอะไร??"
"เสียงของฉันเอง... ฉันตะโกนดังมากเลยแหละในฝัน ฉันตะโกนว่า 'พี่มิยองอย่าไปไหนนะ อย่าทิ้งแทไป' ฉันมั่นใจเลยว่านั่นเป็นเสียงฉัน แต่ฉันไม่รู้ว่าพี่มิยองเป็นใคร......"
"ตายเลย!!!! ตายๆๆๆๆ ลืมไปสนิทเลย" อยู่ฉันก็แหกปากดังลั่นห้องพยายาล เพราะพึ่งนึกอะไรออก
"อะไร?? ใครตายห๊ะ??" แทยอนหันมาถามฉันพร้อมน่าตาตกใจที่ฉันแหกปากไปเมื่อกี้
"ฉันนี่แหละ ฉันลืมไปสนิทเลยว่าวันนี้ฉันต้องไปรับยัยป้าเจสสิก้า"
แทยอนเบิกตาโตขึ้นเพราะพึ่งนีกอะไรออกเหมือนกัน
"วันนี้ฉันก็ต้องไปรับพี่ฟานี่ O_O ทำยังไงดี- -"
"แกไปไม่ได้หรอกหมอบอกว่าแกยังต้องอยู่นี่อีกสามวัน อาการแกหนักกว่าคราวที่แล้วเยอะเลย งั้นฉันขี่เวสป้าไปรับพี่ๆทั้งสองคนแล้วกัน"
"จะบ้าหรอซ้อนสามเดี๋ยวโดนจับหรอก อันตรายจะตาย งั้นแกกลับบ้านไปเอารถฉัน แล้วไปรับพี่เจสสิก้ากับพี่ฟานี่สะ โอเค้??"
"โอเคๆๆ ไม่ซ้อนสามก็ได้"
"ขับรถดีๆนะ อย่าให้เกิดอะไรนะ= =" แทยอนมองฉันด้วยสายตาไม่ค่อยจะวางใจสะเท่าไร
"รู้แล้วน่า"
ฉันยิ้มให้แทยอน แล้วเดินออกห้อง ขี่เวสป้ากลับบ้าน นานๆทีจะได้กลับบ้าน ทั้งที่บ้านก็อยู่ในโซลแท้ๆแต่ไม่ได้กลับนานแล้วเหมือนกัน บ้านที่ฉันโตมากับแทยอน
....................................................................................................................
ณ คฤหาสน์ตระกูลฮวัง
'แทแท.... ทำไมไม่โทรมาเลย เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย หรือว่าลืม?? เธอลืมโทรหาฉันได้ยังไง อุตส่าห์กำชั่บแล้วนะ เธอลืมฉันได้ยังไง คิมแทยอนๆๆๆๆ' ความคิดของสาวร่างบางตะเลิดไปหมด เพราะรุ่นน้องที่มาส่งเธอที่บ้านไม่ได้โทรมารายงานตัวว่าถึงบ้านอย่างปลอดภัย
"ทิฟ.... แกจะเดินวนไปวนมาอีกนานมั้ย??" เพื่อนสนิทที่สุดที่มีชื่อว่าเจสสิก้า ถามร่างบางที่เดินไปเดินมาอาการอยู่ไม่เป็นสุข
"แกมาว่าฉันแต่แกไม่ดูตัวเองเลยนะ แกก็หยุดเดินไปเดินมาก่อนสิ ก่อนที่จะมาสั่งฉัน" ทิฟฟานี่ถียงกับเพราะ เจสสิก้าก็มีอาการไม่แตกต่างจากเธอ ก็ทำไงได้ละ รุ่นน้องร่างสูงที่มาส่งเธอเมื่อวานก็ไม่โทรมารายงานตัวตามที่สัญญาไว้เหมือนกัน
ติ๊ง~ ต่องงงงงงงงงง~
"ใครมาน่ะ?? ต้องเป็นแทแทแน่เลย วันนี้แทแทบอกว่าจะมารับเรา" ทิฟฟานี่พูดพร้อมวิ่งไปหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งตรงไปประตูหน้าบ้าน พร้อมกับรอยยิ้มโล่งใจบนหน้าของเธอ
รถ BMW สีขาวเปิดประทุนจอดอยู่หน้าบ้านเธอ ความรู้สึกโล่งใจได้หายไปเพราะความรู้สึกผิดหวังเข้ามาแทนที่ เพราะไม่มีใครนั่งอยู่ในรถ มีก็แต่รุ่นน้องร่างสูงผิวสีน้ำผึ้งที่ยืนอยู่ข้างๆรถคนเดียวเท่านั้น
"หวัดดีจะน้องยูริ นี่รถเธอหรอ?? เธอมารับฉันหรอ??"
"ไม่ใช่รถของฉันหรอกพี่ทิฟฟานี่ นี่รถส่วนตัวของไอ้พี่แทงมัน ใช่วันนี้ฉันมารับพี่ทิฟฟานี่กับป้าไปมหาลัย" ร่างสูงตอบพลางยิ้มให้กับร่างบาง แล้วหันไปยิ้มให้กับรุ่นพี่ผมน้ำตาลอ่อนเกือบบลอนที่พึ่งเดินมาถึงหน้าบ้าน
"ป้า?? ยัยเจสนะหรอ??" ทิฟฟานี่หันไปถามร่างสูงอย่างงงๆ
"ช่ายยยยแล้ว"
"แล้วนี่น้องยูริมาคนเดียวหรอ?? แล้วแทแทละ?? เมื่อวานแทยอนบอกว่าวันนี้จะมารับพี่"
"ไอ้พี่แทงน่ะหรอ?? ตอนนี้มันนอนแอ้งแม้งอยู่โรงบาลแล้วละ" ยูริตอบพลางลบสายตาเอามือขึ้นมาเกาท้ายทอยของตนเอง
"ห๊ะ?? แทแทอยู่โรงบาล?? แทแทเป็นอะไรมากหรือเปล่า??"
"ไม่มากหรอก แค่เมื่อคืนอาการกำเริบ ปวดหัว เลือดกำเดาไหล หมดสติล้มหัวฟ่าดกำแพงตรงปลายเตียง เย็บไปสี่เข็มเท่านั้นเอง"
"สี่เข็มอย่างนี้ไม่น้อยแล้วนะ เรารีบไปมหาลัยกันเถอะ ถึงมหาลัยแล้วพี่ขอยืมรถหน่อยนะ พี่จะไปหาแทแท เจสแกช่วยบอกอาจารหน่อยนะวาฉันลาป่วย" ทิฟฟานี่ลากทุกคนขึ้นรถ แล้วก็มานั่งอยู่เบาะหลังรถ
"ห้ามขัดเด็ดขาด นี่คือคำสั่ง" ทิฟฟานี่พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแข็งกว่าตอนแรกเมื่อเห็นว่ารุ่นน้องร่างสูงกำลังจะเถียงเธอ
ยูริถอนหายใจแล้วติดเครื่องออกรถไปมหาลัยโดยไม่เถียงและขัดทิฟฟานี่สักอย่างเลย
ณ มหาลัย
ยูริจอดรถหน้าประตูมหาลัย เดินลงไปเปิดประตูให้เจสสิก้าเดินลงมาจากรถ แหมช่างป็นสุภาพบุรุษเหลือเกิน- - ได้ข่าว่าแกเป็นผู้หญิง= =
ทิฟฟานี่เดินลงมาจากรถ ถามยูริว่าแทยอนนอนโรงพยาบาลไหน พอได้คำตอบก็รีบขึ้นรถบึ่งรถไปโดยไม่บอกลาสักคำ ทิ้งให้ยูริและเจสสิก้ายืนอยู่หน้าประตูทางเข้ามหาลัย
"ป้า เป็นอะไร ทำไมไม่พูดกับฉันเลย ฉันอุตส่าห์มารับป้านะ" ยูริหันไปทำหน้าตาทะเล้นใส่รุ่นพี่สาวสุดสวย
"ถ้าไม่เต็มใจ ทีหลังก็ไม่ต้องมารับฉันสิ!!" เจสสิก้าตะค่อกเสียงแข็งออกมาใส่ร่างสูง
"ป้าโกรธฉันหรอ?? ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าไม่เต็มใจ ฉันน่ะ อยากมารับป้าจะตาย"
"ฉันไม่ได้โกรธเธอเรื่องนั้นสะหน่อย เมื่อวานนะ ทำไมไม่โทรมาหาฉันห๊ะ?? ปล่อยให้ฉันนอนไม่หลับยันเช้าเลยนะ เธอรู้มั้ย??"
"ป้า เป็นห่วงฉันหรอ??" แทนที่จะรู้สึกผิด ร่างสูงกลับรู้สึกว่าหัวใจดวงน้อยๆของเด็กปีหนึ่งอายุสิบเจ็ดปีนั้นพองขึ้นมายังไงก็ไม่รู้
"ปะ เปล๊า....ใครเป็นห่วง ไม่ได้ห่วงสะหน่อย" เจสสิก้าพูดเสียงสูงพลางหลบสายตาของร่างสูงหันไปทางอื่น
"ก็เมื่อวานไม่ว่างนี่หน่า เข้าห้องไปก็เจอไอ้พี่แทงนอนเลือดอาบอยู่ข้างเตียง แล้วก็ไปโรงบาลทำเรื่องนั่นเรื่องนี่เต็มไปหมดเลยนี่หน่า" ร่างสูงพูดพลางเดินเข้าไปหารุ่นพี่สาว หยิบแขนทั้งสองของพี่สาวมาโอบลำคอของตนเองไว้ แล้วเลื่อนมือของตอนเองลงไปโอบเอวพี่สาว ก้มหน้าลงไปหาร่างที่เล็กกว่า ร่างกายเบียดกันจนไม่มีที่ว่าง ใบหน้าร่างสูงเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของกับและกัน ริบฝีปากบางของร่างสูงสัมผัสริบฝาปากอิ่มของรุ่นพี่สาว ช่างเป็นสัมผัสที่ หอมหวาน นุ่มนวล อ่อนโยน และเต็มไปด้วยความหมาย ร่างสูงผละริบฝีปากของตนเองออก ก้มลงไปกระซิบข้างหูของรุ่นพี่สาว
"ขอโทษนะ......ที่ทำให้เป็นห่วง"
คำพูดอันแสนอ่อนโยนของร่างสูงทำให้ สติของรุ่นพี่สาวกลับมาอีกครั้ง
"ย๊าาาาาา นี่ใครให้เธอมาจูบฉันกันย๊ะ??" เจสสิก้าดันร่างของยูริออก รู้สึกได้ถึงการเต้นของหัวใจที่เต้นแรงและถี่ เกิดอาการร้อนแถวๆใบหน้าลามไปถึงหู เจสสิก้าแกล้งทำเป็นโกรธเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินของเธอ
"ก็ทำเหมือนป้าไง เมื่อวานป้าจูบขอบคุณฉัน วันนี้ฉันก็จูบขอโทษป้าไง ป้ารู้มั้ย เมื่อวานนะ จูบแรกของฉันเลยนะ" ร่างสูงเอื้อมมือไปจับมือของรุ่นพี่สาว "ไปห้องเรียนกันเถอะเดี๋ยวฉันไปส่งพี่นะ^^"
ร่างสูงกับรุ่นพี่สาวเดินจับมือกันไปยังตึกเรียนของนักศึกษาปีสาม
"ถึงแล้วป้า ฉันไปก่อนนะ" ยูริปล่อยมืออก แล้วหันหลังเตรียมที่จะเก้าขาเดินไปตึกห้องเรียนของเธอ แต่ก็ต้องชะงักเพราะ มือบางของรุ่นพี่สาวขว้าข้อมือของเธอเอาไว้
"มีอะไรหรอ??"
"จุ๊บ~" เสียงริบฝีปากกระทบกับดังขึ้น
"ขอบคุณนะที่มาส่ง" รุ่นพี่สาวเอ่ยขอบคุณร่างสูงพร้อมรอยยิ้มที่แสนจะกระช่ากใจของเธอ
"มะ..ไม่เป็น ระ..ไรหรอก แค่นี้เอง ฉันไปเรียนก่อนนะพี่สิก้า"
'เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?? พี่สิก้าหรอ?? เวลาเขินนี่น่ารักจังเลยนะ ลิงน้อยของฉัน> <' เจสสิก้าคิดพลางมองร่างสูงที่หน้าขึ้นสีเดินเสไม่ตรงกลับห้องของเธอ
"เมื่อวานน่ะ ก็เป็นจูบแรกของฉันเหมือนกันนะ ลิงน้อย" เจสสิก้าพูดเบาๆออกมา แน่นอนว่าไม่มีใครได้ยิน แม้กระทังร่างสูงก็ไม่ได้ยิน
...............................................................................
ณ ห้องพักในโรงพยาบาล
หลังจากที่ยูริเดิน ออกจากห้องไปนั้น แทยอนก็ฝืนสังขารลุกขึ้นเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟัน แต่อาการปวดหัวก็กลับมาโจมตีเธออีกครั้งเลย ต้องมานอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเหมือนเดิม จนหลับไป
ด้านทิฟฟานี่
ร่างบางสาวเท้าเดินเข้าโรงพยาบาล ไปยังเคาเตอร์พยาบาล
"ขอโทษนะคะ คนไข้ที่ชื่อ คิม แทยอน พักอยู่ห้องไหนคะ??"
"อ้อ คุณคิม แทยอน อยู่ตึกที่สองข้างหลังนู้นค่ะ ห้อง 314 ค่ะ"
"ขอบคุณนะคะ" ทิฟฟานี่เอ่ยขอบคุณกันนางพยาบาลแล้วรีบเดินไปที่ตึกพยาบาลได้บอกเธอ
"ประสาทและสมอง...." ทิฟฟานี่อ่านป้ายหน้าตึกที่บงบอกว่าคนไข้ที่พักอยู่ในตึกมารักษาด้านอะไร
ทิฟฟานี่สาวเท้าเข้าในตึกมุ่งหน้าขึ้นลิฟไปชั้นสามแต่ก็ต้องถูกผู้ชายคนนึงในชุดเสื้อคลุมคุณหมอยาวสีขาวมาขวางไว้ก่อน
"ขอโทษนะครับ คุณผู้หญิงผมแดงตรงนั้นช่วยหยุดก่อนครับ มาเยี่ยมคนไข้หรอครับ??" ผู้ชายร่างสูงถามเธอพร้อมรอยยิ้ม
"ค่ะ"
"ไม่ทราบว่ามาเยี่ยมใครครับ??"
"คิม แทยอน ค่ะ"
"เอ่อ...พอดีว่าคุณควอน ยูริ ได้สั่งห้ามไม่ให้ใครมาเยี่ยมคุณแทยอนนะครับ ยกเว้น... ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอครับ??" อะไรนะ?? ยูริสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้าเยี่ยมแทยอน?? แล้วทำไมทำแบบนั้น โมโหๆๆๆ
"ชื่อ ฮวัง ทิฟฟานี่ ค่ะ"
"อ้อ เชิญขึ้นไปเยี่ยมคุณแทยอนได้เลยครับ คุณยูริบอกว่าให้คุณเข้าไปเยี่ยมเขาได้คนเดียว"
'ยังดีนะที่น้องยูริบอกหมอให้ฉันเข้าไปได้ไม่งั้นก็มาฟรีเลย' ทิฟฟานี่คิดในใจ
"เอ่อ...คุณทิฟฟานี่ครับ ผมฝากมันด้วยนะครับ แทยอนน่ะครับ ช่วยดูแลมันหน่อยนะครับ ลาล่ะครับ" คุณหมอร่างสูงที่ดูแล้วอายุห่างจากตัวเธอเองไม่เท่า ได้เดินจากไปโดยไม่ได้อธิบายสักคำว่าทำไมถึงฝากให้เธอดูแลแทยอน
ทิฟฟานี่ขึ้นลิฟไปชั้นสาม เลี้ยวซ้ายเดินตรงมาจนเกือบถึงหน้าห้องพยาบาลที่แทยอนพักอยู่ แต่ร่างบางต้องหยุดเดิน เพราะได้มีกลุ่มนางพยาบาลหลายคนถกเถียงอย่างเสียงไม่ดังนักแต่ก็พอที่จะได้ยินว่าเขาพูดอะไรกันอยู่หน้าห้องแทยอน
"วันนี้มันตาฉันสิ เมื่อคืนเธอเช็ดตัวให้แทยอนแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้ฉันได้ป้อนข้าวคุณแทยอน" นางพยาบาลคนนึงแย่งถาดอาหารจากอีกคนนึง
"ใช่ที่ไหนกันเล่า วันนี้ตาฉันต่างหาก"
ทิฟฟานี่ที่ได้ยินก็คงเดาไม่ยากเลยว่านางพยาบาลเถียงกันเรื่องอะไร ก็เล่นเปิดเผยสะขนาดนั้น
"ขอโทษนะคะ" ทิฟฟานี่เอ่ยขึ้นพลางหยิบถาดอาหารจากมือนางพยาบาล
"ในเมื่อตัดสินใจกันไม่ได้ งั้น ฟานี่จะเข้าไปดูแลคนของฟานี่เอง" (อะไรนะ?? คนของฟานี่หรอ?? ไรท์ได้ยินอะไรผิดหรือเปล่า??)
"อ้อ แล้วหลังจากนี้ ฟานี่จะมาเช็ดตัวให้แทยอน และเรื่องป้อนข้าวเดียวฟานี่ทำเองนะคะ คุณพยาบาลไปทำนหน้าที่ของพวกคุณต่อเถอะค่ะ ขอบคุณนะคะ" น้ำเสียงนิ่งเรียบของหญิงสาวผมแดงที่มีนามว่าทิฟฟานี่ ทำให้พวกพยาบาลยิ้มแห้งๆแล้วเดินจากไปช้าๆ
ทิฟฟานี่เปิดประตูเดินเข้าห้องพร้อมถาดอาหาร ใบหน้าและร่างกายที่ซี่ดขาวของคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยทำให้เธอใจไม่ดีเลย ร่างบางเดินไปว่างถาดอาหารไว้บนโต๊ะข้างเตียงนอนพร้อมลากเก้าอี้นั่งข้างเตียง คนตัวเล็กยังหลับสนิท เปลือกตาปิดแน่น ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ใบหน้าขาวใสเหมือนเด็กอายุสิบสี่ทำใจเธอเต้นแรงไม่น้อย
ทิฟฟานี่ที่พึ่งรู้ตัวว่าลืมโทรศัพท์ไว้ในรถก็ตัดสินใจลุกขึ้นหันหลังเตรียมก้าวเท้าเดินลงไปเอาโทรศัพท์ในรถ แต่ไม่ทันได้ก้าวเท้ามือเรียวบางของคนตัวเล็กบนเตียงผู้ป่วยก็ได้มาจับข้อมือของเธอแน่น
"อย่าไปนะ อย่าไปเลย พี่มิยอง อย่าทิ้งแทไป..."
หัวใจของร่างบางได้ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม สติเตลิดหายไปหมด กับประโยคเมื่อกี้ที่ร่างเล็กได้เอ่ยขึ้นมา แต่พอเธอหันหลังกลับไป ดวงตาคู่หวานของร่างเล็กยังปิดแน่นสนิทอยู่ เรียวคิ้วบางคมวดลงจนจะติดกัน แต่ทวาแรงรัดที่ข้อมือเธอกับแรงขึ้นเรื่อย
"อย่าไปนะ พี่มิยองอยู่กับแท อย่าไป..." ริมฝีปากขยับ เสียงพึมพำออกมาเป็นประโยค
"พี่ไม่ได้ไปไหน พี่อยู่นี่แล้ว พี่อยู่กับเธอแล้ว อยู่ข้างๆเธอ" ทิฟฟานี่นั่งลงที่เดิมกับเก้าอี้ มือของเธอกุมมือแทยอนไว้แน่นแสดงถึงว่าเธอนั้นอยู่ข้างๆแทยอนจริงๆ ไม่มีแรงตอบรับใดๆจากมือของร่างเล็ก ร่างเล็กยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง เปลือกตายังปิดสนิท
พี่มิยองก็ยังเป็นพี่มิยองคนเดิม แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าเหมือนเด็กดื้อของเธอนั้น จะจำเธอไม่ได้เลย...
'แปดโมงแล้วหรอ?? ยังไม่ได้กินข้าวเข้าเลย หิวจังเลย' เปลือกตาเปิดขึ้มมาเห็นนาฬิกาบนฝาผนัง เหมือนว่าอาการปวดหัวได้หลายไปจากการได้นอนพัก
'ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไร?? ทำไมแขนฉันขยับไม่ได้??' ร่างเล็กหันไปทางซ้ายเพื่อหาคำตอบ แล้วก็เจอคำตอบจริงๆด้วย มีหญิงสาวคนนึงกำลังกุมมือเธออยู่ แต่ไม่เพียงเท่านั้น เขายังฟุบหลับทิ้งน้ำหนักลงบนแขนของเธอ ดูจากสีผมแล้วคงเดาไม่ยากว่าเป็นใคร สีแดงสดแบบนี้มีอยู่คนเดียว ฮวัง ทิฟฟานี่ รุ่นพี่ปีสามสุดสวยที่เธอไปส่งเขาที่บ้านเมื่อวาน
แทยอนเอื้อมมืออีกข้างไปเกลี่ยเส้นผมสีแดงสดที่เปาะหน้ารุ่นพี่สาวขึ้นทัดหู เหมือนรุ่นพี่สาวจะรู้สึกตัวแล้ว
"ตื่นแล้วหรอ??" รุ่นพี่สาวสะลึมสะลือ ค่อยดันตัวเองขึ้นนั่งดีๆปรือตาขึ้นมาถาม
"อืม ตื่นแล้ว" ร่างเล็กตอบพร้อมส่งยิ้มหวานให้รุ่นพี่สาว
"หิวรึยัง?? กินข้าวมั้ย?? ลุกไหวมั้ย??"
"ไหวสิ" แทยอนตอบพลางใช้แขนสองข้างดันตัวเองขึ้น แต่ก็ไม่สำเร็จ ร่างเล็กล้มกลับไปนอนท่าเดินอยู่บนเตียง
"นี่หรอไหวของเธอน่ะ??" ทิฟฟานี่ช่วยพยุงแทยอนลุกขึ้นนั่งส่งยิ้มจนตาปิดให้คนตัวเล็ก หน้าตาของเขาช่างน่ารักเหลือเกิน ผ้าปิดแผลบนศรีษะไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กดูดีน้อยลงไปเลย
ทิฟฟานี่ลุกขึ้นหยิบชามข้าวต้มไปอุ่นกับไมโครเวฟแล้วมานั่งที่เดิม ตักข้าวต้มใส่ช้อนอย่างพอดีคำขึ้นมาเป่าให้มันเย็นลง
"แทแทอ๊าาาาาา~"
คนตัวเล็กได้แต่มองรุ่นพี่สาวอย่างงงๆ
"ไม่ร้อนหรอกฉันเป่าแล้ว อย่าดื้อสิ" ฟานี่พูกพลางส่งยิ้มบาดใจให้แทยอน
แทยอนยอมงับช้อนแต่โดยดี อาหารโรงบาลที่มากี่ครั้งรถชาตินั้นก็จือฉืดเหมือนเดิมตลอด แต่วันนี้มันกลับมีรสชาติขึ้นมา บอกได้อย่างเดียวว่า มันอร่อยมาก
"เป็นอะไรหน้าแดงเชียว ไข้ขึ้นหรอ??" ทิฟฟานี่ไม่พูดเปล่าเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ร่างเล็ก หน้าของเธอเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนรู้สึกไดถึงลมหายใจอุ่นๆของร่างเล็ก หน้าผากทาบลงพี่เดียวกันของอีกคน
"ตัวก็ไม่ร้อนนิ" ทิฟฟานี่ลดระดับสายตาลงจนมาสบตากับร่างเล็ก นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน ทำให้ใจร่างบางสั่นอ่อนลงไปด้วย แทยอนยังคงมองเข้ามาในตาเธอ หน้าของเค้าเริ่มขยับเข้ามาไกลเรื่อยๆ ปลายจมูกเล็กทั้งสองเคลื่อนชนกัน ร่างบางหลับตาลงเตรียมรับสัมผัสอันแสนหวาน
แทยอนยื่นมือประคองใบหน้าสวยหวานที่หลับตาพริ้ม สัมผัสแสนนุ่มกดอย่างอ่อนโยนบนริมฝีปากของร่างบาง แลกเปลี่ยนความหวานและความรู้สึก จากแค่ซึมซับความหวานกลายเป็นการดูดดื่ม ร่างเล็กกำลังดูดดื่มความหวานจากร่างบาง ค้นหาความหอมหวานอย่างกับร่างบางคือความอร่อยและความหวานที่เขาเสพติด
จากที่ไม่มีการขัดขื่น ร่างบางเริ่มดันไหล่ของร่างเล็ก เนื่องจากอากาศที่เริ่มมีไม่พอ เนื่องจากการไม่อยากผละออกจากกันจนเริ่มหายใจไม่ทัน แทยอนผละออก ให้ร่างบางได้หายใจ มือจากที่ประคองใบหน้าลื่นลงมายังท้ายทอย แทยอนก้มลงมา สูดความหอมค้นหาความหวานตรองซอกคอร่างบาง ฝังฝากรอยจูบไว้หนึ่งรอย
(เห้ยยยย เดี๋ยวๆๆๆ นี่มันในโรงบาลนะ!?!?!)
ลมหายใจที่รดอยู่ตรงซอกคอทำให้ร่างบางอ่อนแรงทันที่ มือที่ดันไหล่ร่างเล็กอยู่นั้นเลื่อนไปโอบคอร่างเล็กทันทีเพื่อการทรงตัว ด้วยความอ่อนแรงร่างของร่างบางเลยเสลงไปคร่อมร่างเล็กอยู่บนเตียงคนไข้
แทยอนกดริมฝีปากทับซ้ำกับริมฝีปากร่างบาง ร่างบางเริ่มหายใจไม่ทันอีกแล้ว แรวเริ่มกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับ สติที่เริ่มกลับมาด้วย
"จะจูบไปถึงไหน?? พี่หายใจไม่ทันแล้วนะ" ทิฟฟานี่พูดด้วยน้ำเสีย
ออกจะดุนิดๆ แต่หน้าที่ขึ้นสีนั้นได้ทรยศคำพูดของเธอไปแล้ว ทิฟฟานี่ดันร่างเล็กออกลุกขึ้นอย่างระมัระวังแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง เหลือบมองชามข้าวต้มที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง ไม่รู้ว่ามันไปอยู่บนโต๊ะตั้งแต่เมื่อไร สงสัยจะเป็นแทยอนที่แอบดึงจะมือเธอแล้วเอาไปว่างระหว่างที่พวกเรากำลังเอ่อ..... ช่างมันเถอะ
"ข..ขอโทษ" เหมือนว่าสติของร่างเล็กเพิ่งจะกลับมาเข้าร่าง(สตินะ- - ไม่ใช่วิญญาณ= =) ไม่รู้เหมือนกันว่าร่างเล็กเอาแรงมาจากไหน จากที่ร่างกายแทบขยับไม่ได้ พอได้เห็นหน้าของรุ่นพี่สาวอยู่ห่างกันไม่ถึงฝามือ ทำให้เรี่ยวแรงกลับเข้าร่างกาย เหมือนจะกลับมาเยอะเกินไปด้วยซ้ำ (แรงนะไม่ใช่วิญญาณ- - ไรท์เจือกอีกแล้ว\\โดนรีดเดอร์รุ่มกระทืบ)
"เรื่องอะไรหรอ??"
"ก็ที่แท....จูบพี่เมื่อกี้" แทยอนก้มลงหลบสายตารุ่นพี่สาว ตอบด้วยเสียงหงอย
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ ไม่ใช่จูบแรกของพี่สะหน่อย" ให้ตายสิ หน้าตาหงอยเหมือนเด็กนี่มันช่างน่ารักหน้าหยิกเหลือเกิน
"บอกว่าไม่ได้โกรธไง เลิกทำหน้าหงอยได้แล้ว เด็กดื้อ" ทิฟฟานี่หยิกแก้ม เด็กดื้อของเธออย่างหมันเขี้ยว
บรรยากาศที่ดูหงอยๆได้กลายเป็นสดใส ทิฟฟานี่ป้อนข้าวต้มให้แทยอนด้วยรอยยิ้ม คุยกับสนุกสนาน รอยยิ้มสดใสได้ตกแต่งใบหน้าสวยของทั้งสอง
"ขอถามอะไรหน่อยสิ" ทิฟฟานี่เอ่ยขึ้นมาพลางป้อนข้าวต้มคำสุดท้ายให้แทยอน
"..." แทยอนอ้าปากรับข้าวต้มคำสุดท้าย ไม่ได้เอ่ยอะไรเป็นคำตอบ แต่พยักหน้าแทนเพราะข้าวต้มที่อยู่เต็มปาก
"เมื่อกี้จูบแรกเธอหรอ??"
"อึค อัค อะ อักๆๆ" ข้าวต้มในปากแทบพุ่งออกจมูกเพราะคำถามของทิฟฟานี่
ทิฟฟานี่ยื่นน้ำให้แทยอนท่ำลังสำลัก
"นี่แทจูบแย่ขนาดนั้นเลยหรอ?? พี่ถึงถาม??"
"ป่าว ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ก็แค่อยากรู้"
"อยากให้แทโกหกหรือพูดความจริง??"
"ความจริงสิ"
"แท ไม่รู้ แทจำไม่ได้...."
"ห๊ะ?? จำไม่ได้ มีใครบ้าจำรักครั้งแรกกับจูบแรกของตัวเองไม่ได้บ้าง ห๊ะ??"
"ก็แทไง" แทยอนพูดออกมาอย่างไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองแตกต่างหรืออย่างไร
ที่จริงแล้วทิฟฟานี่ รู้คำตอบอยู่แล้วแหละ ว่านั่นไม่ใช่จูบแรกของแทยอน เพราะจูบแรกของแทยอนอยู่กับเธอตั้งแต่ 9 ปีที่แล้ว
แต่ที่ยังสงสัยแหละค้างคาใจก็คือ ทำไม เด็กดื้อของเธอ ถึงจำไม่ได้
"แล้วทำไมถึงจำไม่ได้??" ทิฟฟานี่ถามร่างเล็ก จ้องหน้าอย่างไม่ละสายตา ตั้งใจรอคำตอบที่กำลังจะออกจากปากร่างเล็ก
"แท จำไม่ได้ แทจำชีวิตวัยเด็กไม่ได้... แท จำชีวิตก่อนมัธยมต้นไม่ได้สักอย่าง ความทรงจำส่วนนั้นมันหายไป"
_____________________________________________________________________
จบไปอีกตอนแล้วนะคะ สนุกมั้ยคะ??
ไรท์อยากจะขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่คอยติดตามนะคะ
การที่รีดเดอร์คอยคอมเม้นและกด fav มันทำให้ไรท์รู้สึกมีกำลังใจอยากเขียนต่อเป็นอย่างมาก
เอาเป็นว่ายิ่งรีดเดอร์คอมเม้นเยอะเท่าไรไรท์จะกลับมาเร็วเท่านั้น(เหมือนบังคับรีดเดอร์ยังไงไม่รู้55555)
ชอบก็คอมเม้นสนุกก็ vote นะคะ
รักรีดเดอร์ทุกคน ติดตามตอนต่อไปด้วนนะคะ ขอบคุณมากนะคะ^^
ความคิดเห็น