คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 (100%)
ณ คฤหาสน์ตะกูลฮวัง
ร่างบางกำลังเข้าบ้าน แล้วก็มีป้าแม่บ้านมาเปิดประตูให้
"กลับมาแล้วหรอคะ คุณหนู ใครมาส่งคุณหนูหรอคะ?"
"ค่ะ อ๋อรุ่นน้องที่มหาลัยของหนูเองค่ะ พอดีรถของหนูให้ยัยเจสยืมใช้วันนึงค่ะ"
ตี๊ด ตี๊ดดดดด
เสียงโทรศัพทืของร่างบางดังขึ้น
'แทแท ถึงหอแล้วหรอเร็วจัง' ทิฟฟานี่คิด แต่พอหยิบมือถือขึ้นมาดูก็ต้องผิดหวัง
"ฮัลโหล ยัยเจส"
"ทิฟ รถแกดับอะ เหมือนจะเสีย แต่แกไม่ต้องห่วงนะ มีคนช่วยฉันเอารถแกไปส่งซ่อมแล้ว ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกเยอะเลย เดี๋ยวคืนนี้ฉันไปนอนบ้านแกนะ ไม่ต้องส่งใครมารับฉันนะยัยคุณหนู ฉันมีคนไปส่งแล้ว แค่นี้นะ เจอกันที่บ้านแกนะ ตี๊ด" เพื่อนสาวของเธอพูดเสร็จแล้วก็วางสายไปไม่ให้โอกาสเธอพูดเลย แถมยังมานอนบ้านโดยไม่ขออีก แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะตัวเธอเองก็มีเรื่องที่จะเล่าให้เพื่อนสาวที่สนิทที่สุดฟังเหมือนกัน
....................................................................................
ด้านของยูริที่กำลังขี่เวสป้าสีขาวสุดที่รักของเธอที่แทยอนเป็นซื้อให้
ร่างสูงขี่เวสป้าอย่างสบายใจ
"ไปมินิมาร์ทดีกว่า จะได้ซื้อขนมเข้าหอด้วย" ยูริจอดเวสป้า แล้วลงไปเดินซื้อขนม และก็ซื้อนมกล้วยไปฝากลูกพี่ลูกน้องของเธอด้วย
ซื้อเสร้จแล้ว ก็เดินออกจากมินิมาร์ท แต่สายตาของเธอดันสังเกตเห็นหญิงสาวคนนึงยืนอยู่หน้ารถมินิคูเปอร์สีแดงฟิล์มสีดำสนิทที่จอดเปิดฟากระโปงหน้าอยู่อีกฟากของถนน ร่างสูงเลยเดินไปหาหญิงสาวคนนั้น
"ขอโทษนะคะ รถคุณเสียหรอค่ะ??"
"ก็เสียนะสิ ถามได้"
'อะไรวะ ถามดีๆ ทำไมต้องอารมณ์ไม่ดีใส่ด้วย' ยูริละสายตาจากรถแล้วหันไปมองหน้าหญิงสาว ที่มาอารมณ์ไม่ดีใส่เธอ
"อ่าว!! รุ่นพี่สาวปีสาม!!" ยูริแหกปากขึ้นมาเมื่อได้เห็นหน้าหญิงสาวข้างหน้าเธออย่างชัดเจน
"เออ!! แล้วเธอจะแหกปากทำไม- -"
"ก็ตกใจนี่หน่า ไม่คิดว่าจะมาเจอรุ่นพี่สาวดาวมหาลัยนิ แล้วยังมาอารมณ์ไม่ดีใส่ฉันอีก ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย" ยูริทำหน้าไม่พอใจนิดๆแล้วละสายตาจากรุ่นพี่สาวมาสนใจรถแทน ยูริเดินเข้าไปใกล้รถแล้วก็เริ่มเช็คดูว่ามีอะไรเสีย โดยไม่ขออนุญาติรุ่นพี่สาวเลยสักนิด
"ก็ฉันอารมณ์ไม่ดีนิ รถดันมาเสีย แล้วรถนี่ก็เป็นของเพื่อนฉันด้วยไม่ใช่ของฉัน แล้วเธอจะทำอะไรน่ะ" รุ่นพี่สาวบ่นใส่ร่างสูงแต่ดูเหมือนว่าร่างสูงจะไม่สนใจเธอเลยสักนิดเหมือนจะสนใจแต่รถสะมากกว่า
ร่างสูงได้ยินสิ่งที่รุ่นพี่สาวพูดทุกอย่างแต่เลือกที่จะทำเป็นไม่สนใจแล้วก็หยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมากดเบอร์โทรหาคนอื่น
"สวัสดีครับ มีอะไรหรือเปล่าครับเจ้านาย" ปลายสายพูด
"มินโฮ นายช่วยมาที่หน้ามินิมาร์ทที่ฉันมาประจำหน่อยนะ มีรถเสียน่ะ มาเอารถไปซ่อมที่อู่ของฉันหน่อยนะ"
"ครับ คุณยูริ"
"ขอบใจนะ" ยูริวางสาย แล้วหันหน้าไปหารุ่นพี่สาว
"นิพี่สาว ฉันโทรให้คนมาเอารถพี่แล้วนะ เอาไปซ่อมที่อู่"
"ห๊ะ?? อู่ไหน?? ทำไมทำอะไรไม่บอกฉันเลย เธอไม่ใช่เจ้าของรถนะ" เจสสิก้าโวยวายใส่ยูริแล้วทุบที่แขนของร่างสูงอย่างแรงหลายครั้ง
"โอ๊ยพี่ฉันเจ็บบนะ อู่ของฉันเองพี่ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ขโมยรถพี่หรอกหน่า ว่าแต่พี่โทรบอกเพื่อนพี่หรือยังว่ารถเขาเสีย??"
"เออ ลืมไปเลยเดี๋ยวขอโทรหาเพื่อนแป๊ปนึงนะ" เจสสิก้าหยิบมือถือของเธอโทรหาเจ้าของรถ
"ฮัลโหล ยัยเจส"
"ทิฟ รถแกดับอะ เหมือนจะเสีย แต่แกไม่ต้องห่วงนะ มีคนช่วยฉันเอารถแกไปส่งซ่อมแล้ว ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกเยอะเลย เดี๋ยวคืนนี้ฉันไปนอนบ้านแกนะ ไม่ต้องส่งใครมารับฉันนะยัยคุณหนู ฉันมีคนไปส่งแล้ว แค่นี้นะ เจอกันที่บ้านแกนะ" เจสสิก้ากดว่างสายโดยไม่รอให้เพื่อนสาวของเธอตอบเลยสักนิด
ยูริลงไปนั่งกับฟุตบาทรอเจสสิก้าคุยโทรศัพท์ และรอให้มินโฮมาเอารถ เจสสิก้าที่พึ่งคุยโทรศัพท์เสร็จก็ลงมานั่งข้างๆ
"เธอชื่อยูริใช่มั้ย?? ฉันชื่อเจสสิก้า จองเจสสิก้า"
"ใช่ฉันชื่อ ยูริ ควอนยูริ พี่นี่ก็มีมารยาทหลงเหลืออยู่เหมือนกันนะ ยังยอมที่จะแนะนำตัวเอง ว่าแต่พี่รู้ชื่อฉันได้ยังไง??" ยูริพูดเหน็บรุ่นพี่สาวนิดหน่อย
"ฉันเก่งฉันรู้หมดทุกอย่างแหละ" เจสสิก้าตอบด้วยน้ำเสียงหนักพร้อมกับหน้าตาที่ดุและออกแนวไม่พอใจนิดๆ
"แล้วพี่จะกลับบยังไงอะ??"
"มีคนไปส่ง"
"ใครอะ??"
"ก็เธอไงยูริ เดี๋ยวเธอต้องไปส่งฉันที่บ้านเพื่อนฉันด้วย"
"ห๊ะ?? อะไรนะ?? พี่มาว่าฉันทำอะไรไม่บอกพี่ก่อน พี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ ทำไรไม่บอกฉันก่อน= ="
"พูดอย่างนี้เธอจะไม่ไปส่งฉันหรอ?? ใจร้ายอะ" เจสสิก้าแอ๊บทำหน้าตาหน้าน่าสงสารออดอ้อนร่างสูงที่พึ่งว่าเธอไปเมื่อกี้
"ฉันยอมไปส่งพี่ก็ได้ แต่พี่ต้องตอบคำถามฉันคำถามนึงโอเคมั้ยตอบดีๆด้วยนะ" ยูริใจอ่อนยอมี่จะไปส่งรุ่นพี่สาว
"จะถามอะไร ก็ว่ามาเลย"
"พี่รู้ชื่อฉันได้ไง??"
"ก็เพื่อนพี่บอกมา ตอนนั้นฉันกับเพื่อนไปดูเธอกับเพื่อนเธอเต้นที่งานปฐมนิเทศ รู้แต่ว่าเธอสองคนชื่อยูริกับแทยอน แต่ไม่รู้ว่าใครชื่อแทยอน ใครชื่อยูริ พี่ก็เลยถามเพื่อนพี่ แล้วเพื่อนพี่ตอบว่าเธอชื่อยูริ"
"แล้วเพื่อนพี่รู้ได้ไงอะ??"
"ก็เพื่อนพี่บอกว่า รู้จักแทยอน ก็เลยคิดว่าเธอน่าจะชื่อยูริ"
"เพื่อนพี่รู้จักแทยอนด้วย??"
"อืมเห็นบอกว่า รู้จักตอนแทยอนอายู 7 ขวบ"
"ห๊ะ!?!?!?! อายุ 7 ขวบ?? เพื่อนพี่อยู่ที่ไหน?? พี่ต้องพาฉันไปหาเพื่อนพี่เดี๋ยวนี้นะ"
"อือ!! เพื่อนพี่รู้จักแทยอนตอนอายุเจ็ดขวบ ก็บ้านเพื่อนพี่นี่แหละที่พี่จะให้เธอไปส่ง แล้วเธอจะแหกปากทำไมเนี่ย?? นี่เธอถามฉันหลายคำถามแล้วนะ!!" เจสสิก้าหันไปมองร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ หน้าตาของยูริดูจริงจังและเครียดมาก นั่งนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรเธอเลย เหมือนจะไม่ฟังเธอด้วยซ้ำ
"ฉันมีเรื่องที่ต้องให้เพื่อนพี่ช่วย เพื่อนพี่เป็นคนเดียวเท่านั้นที่ช่วยได้"
เอี๊ยยยด เสียงเบรกของรถลากดังขึ้นแล้วมาจอดอยู่ข้างหน้ามินิคูเปอร์ แล้วก็มีผู้ชายคนนึงลงมาจากรถลาก ยูริเดินไปหาผู้ชายคนนั้น
"หวัดดีมินโฮ มินิคูเปอร์คันนี้แหละ นายช่วยเอาไปซ่อมให้ฉันหน่อยนะ เรื่องค่าซ่อมหักจากบัญชีของฉันได้เลย" ยูริป๋ามากกก
"ครับ คุณยูริ" มินโฮรับคำสั่งเจ้านายตนเองแล้วเดินขึ้นรถลากแล้วขับรถกลับอู่ซ่อมรถพร้อมกับมินิคูเปอร์ที่ถูกลากอยู่ข้างหลัง
"พี่สาว ไปกันเถอะ ฉันอยากคุยกับเพื่อนพี่จะตายอยู่แล้ว" ยูริพูดพลางคว้ามือรุ่นพี่สาวมาจับ แล้วพาเดินข้ามถนนไปที่เวสป้าสีขาวสุดที่รักของเธอ ยูริติดเครื่องแล้วขี่ออกไปโดยที่มีรุ่นพี่สาวซ้อนท้ายอยู่ เจสสิก้าที่ซ้อนท้ายอยู่ ก็เอาแขนทั้งสองข้างมาโอบเอวร่างสูงที่ขี่เวสป้า
"จะกินเด็กหรอพี่?? เล่นกอดสะแน่นขนาดนี้" ยูริถามด้วยสำเนียงกวนบาทา ถามแบบทีเล่นทีจริง
"บ้าหรอ?!?! เปล่าสะหน่อย ฉันก็แค่กลัวตกก็แค่นั้น ว่าแต่ เด็กคนนี้จะให้กินหรือเปล่าละ??" เพราะร่างสูงถามแบบที่เล่นที่จริงมารุ่นพี่สาวสวยก็เลยถามแบบทีเล่นทีจริงกลับ
"โรคจิตแล้วป้า!!" ยูริตอบแบบเหมือนจะไม่พอใจ แต่ทวาหน้าของร่างสูงสีขึ้นจนกลายเป็นสีแดงก่ำ
"เรียกใครป้าย่ะ!!!" เจสสิก้าแหกปากว่าอย่างไม่พอใจ แต่พอเธอเห็นอาการเขินของยูริก็ได้แต่อมยิ้มแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
เดินทางอยู่ได้ไม่นานก็มาถึง คฤหาสน์ของตระกูลฮวัง
"จอดตรงนี้เลย นี่แหละบ้านเพื่อนพี่"
"นี่บ้านหรอ?? คฤหาสน์แล้วมั้งอย่างงี้ ใหญ่สะขนาดนี้" ยูริพูดเสร็จก็อ้าปากข้างเพราะกำลังอึ้งอยู่กับขนาดบ้านของทิฟฟานี่
ยูริกับเจสสิก้าลงมาจากเวสป้าแล้วเดินไปกดกริงเรียกให้เจ้าของบ้านออกมา
"เพื่อนป้าชื่ออะไรอะ??" ยูริถามด้วยน้ำเสียงกวนบาทา
"ชื่อทิฟฟานี่ บอกแล้วว่าอย่าเรียกป้าไงหะ เข้าใจมั้ย!!!" เจสสิก้าหันไปเอามือขาวนวลเล็กๆของเธอมาทุบที่แขนของร่างสูงที่อยู่ข้างๆ
"โอ้ย!! เจ็บนะ ตีแรงชะมัดเลย" ยูริพูดพลางเบะปากแล้วลูบแขนของตัวเองที่พึ่งถูกหญิงสาวข้างๆทุบไปเมื่อกี้
"ก็อยากเรียกฉันว่าป้าเองนะ นั่นไงยัยฟานี่มาแล้ว"
"มาแล้วหรอยัยเจส แล้วไปบังคับให้น้องเขามาส่งหรอ??"
"ฉันไม่ได้ไปบังคับน้องเขาสะหน่อย น้องเขาอยามาส่งเอง เห็นบอกว่ามีเรื่องอะไรสักอย่างที่จะให้เธอช่วย"
"ห๊ะ?? ให้ฉันช่วย?? งั้นเข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า"
เจ้าของบ้านนำทางเพื่อนสาวแล้วก็แขกร่างสูงอีกคนเข้าบ้าน ร่างสูงตอนนี้กำลังเดินอ้าปากกว้าง ตอนแรกอึ้งกับขนาดบ้านแล้ว แต่พอได้เข้าไปในตัวบ้านร่างสูงก็ต้องอึ้งนักไปอีก
'มีกี่ห้องกันเนี่ย เครื่องตกแต่งเยอะชะมัดเลย มีแต่ของหรูหร่าเต็มไปหมด' ร่างสูงคิดในใจพลางมองไปรอบๆบ้าน
"อ้าปากอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวแมงก็เข้าปากหรอก" เจสสิก้าบอกร่างสูง
"ก็บ้านมันใหญ่นี่หน่า"
ทั้งสามคนเดินเข้ามา ในห้องรับแขกของบ้านแล้วนั่งลงตรงโซฟากลางห้อง
"เธอชื่อยูริใช่มั้ย?? พี่ชื่อ ทิฟฟานี่ ฮวังทิฟฟานี่นะ แล้วไม่ต้องพูดค่ะคะนะพี่ชอบแบบเป็นกันเองมากกว่า"
"ใช่ค่ะ ฉันชื่อยูริ ควอนยูริ"
"แล้วเธอมีอะไรให้ฉันช่วยหรอ??"
"ฉันไม่ได้มาขอให้พี่ทิฟฟานี่ช่วยฉันหรอก ฉันมาขอให้พี่ช่วย........แทยอน" ร่างสูงตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
"ทำไมหรอ?? แทยอนเป็นอะไร??" จากที่ทิฟฟานี่ค่อยๆพูด กลายเป็นรีบร้อนต้องการคำตอบจากร่างสูง
"ก่อนที่ฉันจะตอบคำถามพี่ พี่ช่วยตอบคำถามของฉันก่อนนะ พี่รู้จักแทยอนตอนแทยอนเจ็ดขวบจริงๆหรอ??"
"ใช่พี่รู้จักแทยอนตอนแทยอนเจ็ดขวบ"
"แล้วพี่สนิทกับแทยอนมากแค่ไหน??"
"ก็อยู่ด้วยกันปีนึงเต็มก่อนที่ฉันจะย้ายไปอเมริกา อยู่บ้านเดียวกัน นอนห้องเดียวกันเตียงเดียวกัน ตัวติดกันไปไหนด้วยกันตลอด"
"แล้วตั้งแต่ที่พี่กลับมาพี่ได้เจอแทยอนบ้างมั้ย??"
"เธอรู้มั้ย?? วันที่พี่จะย้ายไปอเมริกาแทยอนร้องไห้จะเป็นจะตายไม่อยากให้พี่ไป พี่ก็เลยสัญญษกับแทยอนไว้ว่าพี่จะกลับมาหาเขา แต่พี่กลับมาได้สามปีเต็มแล้วพี่ยังไม่เจอเขาเลย พี่หาเขาไม่เจอ มาเจอเขาก็วันนี่แหละ เขามาส่งฉันที่บ้าน"
"ห๊ะส่งพี่ที่บ้านหรอ??"
"ช่าย...."
"แล้วแทยอนจำพี่ได้หรือเปล่า??"
"แทแทจำฉันไม่ได้..."
"แล้วพี่สงสัยไหมว่าทำไมเขาถึงจำพี่ไม่ได้ทั้งที่สนิทกันสะขนาดนั้น??"
พอได้ยินประโยคคำถามนั้น จากที่ทิฟฟานี่ให้ความสนใจและตั้งใจฟังร่างสูงพูดทุกคำก็ต้องก้มหน้าลงมองมือสองข้างของเธอที่กุมกันอยู่บนเข่าของเธอเอง แล้วหลุดไปในภวงความคิดของเธอ มันอาจจะเป็นเวลาแค่หนึ่งปีเต็มที่เธอได้อยู่กับแทยอน แต่ภายในหนึ่งปีนี้ ความทรงจำที่เธอไม่สามารถลืมนั้นเยอะเหลือเกิน ทุกความทรงจำเกี่ยวกับเธอและแทยอนล้วนเป็นความทรงจำที่ดี เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข รอยยิ้ม และ เสียงหัวเราะ เธอจำได้หมดทุกอย่าง ไม่ว่าจะนอนดูพระจันทร์ด้วยกัน หรือตอนที่แทยอนลกล้มแล้วรอไห้หาเธออ้อนให้เธอทำแผลให้ หรือตอนที่แทยอนงอนเธอแล้วบ่นโวยวายเหมือนเด็กผู้ชายชั้นประถมสาม มีก็แต่ความทรงจำวัยเด็กที่อยู่กับแทยอนวันสุดท้าย วันที่เธอต้องเดินจากลาเด็กคนนั้นพร้อมให้สัญญาว่าวันนึงเธอจะกลับมา ความทรงจำนี้เป็นความทรงจำเดียวที่มีแทยอนอยู่ในนั้นแล้วเธอไม่มีความสุข ถึงจะเป็นเวลาแค่ปีเดียว แต่ความทรงจำตั้งแต่เกิดจนเธออายุ 21 ปี เกินครึ่งของความทรงจำทั้งหมดของเธอมีแทยอนอยู่ในนั้น ใช่เด็กคนนี้อยู่ในความทรงจำของเธอมาตลอด เด็กคนที่ได้ชื่อว่าเป็น เด็กดื้อของเธอ ใช่ของเธอและของเธอคนเดียว เด็กคนนี้ชื่อ เด็กดื้อคิมแทยอนของพี่ฮวังมิยอง
แล้วตอนนี้..........
"เด็กดื้อของฉัน...........จำฉันไม่ได้"
ตี๊ด ตี๊ดดดดด ทิฟฟานี่หลุดออกจากภวงความคิด เสียงโทรศัพท์ของร่างสูงดังขึ้น ยูริหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย
"ฮัลโห....." ร่างสูงยังพูดไม่จบก็โดนพูดแทรก
"ไอ้ยูล!! มึงอยู่ไหน?? มึงกลับมาที่หอเดี๋ยวนี้เลย ฉันขี้เกียจทำกับข้าว แกรีบกลับมาทำให้ฉันกินเดี๋ยวนี้เลยนะ ดึกแล้วนะรีบกลับเดี๋ยวนี้เลย พรุ่งนี้ไปเรียนวันแรกไปสายระวังโดนตัดคะแนนนะ" แน่นอนอยู่แล้วปลายสายเป็นใครไปไม่ได้นอกจากลูกพี่ลูกน้องที่แสนขี้เกียจของเธอ แทยอนตัดสายไปไม่รอให้เธอตอบเลย โทรมาสั่งแค่นี้หรอ?? ไอ้พี่บ้า!!
"พี่ฟานี่ วันนี้ยูลต้องขอตัวกลับก่อน เรื่องที่จะขอให้ช่วยค่อยคุยต่อวันหลังนะคะ"
"เดี๋ยวสิก้าไปส่งยูริที่หน้าบ้านเอง แกคิดเรื่องของแกต่อเถอะทิฟ หน้าแกดูเครียดมาก"
ยูริบอกลาทิฟฟานี่เสร็จ เจสสิก้าก็เดินไปส่งยูริที่หน้าบ้านปล่อยให้ทิฟฟานี่จมอยู่กับความคิดตัวเองสักพัก
"ยูริ~" เจสสิก้าเรียกชื่อร่างสูงด้วยน้ำเสียงหวานระรื่นหู
"อะไรป้า- -" ยูริหันหลังมาหาเจ้าของเสียง
"ขอโทรศัพท์หน่อย~"
"เอาไปทำไม??" ยูริพูดพลางหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงมาถือ
"เอามาเถอะหน่า ปลดล็อคให้ด้วยนะ"
"อะ" ร่างสูงปลดล็อคโทรศัพท์ของตนเองแล้วยื่นไปให้รุ่นพี่สาว
เจสสิก้าหยิบโทรศัพท์จากร่างสูง จัดการกดบันทึกเบอร์ของตนเองเข้าเครื่องของร่างสูงแล้วโทรยิงเข้าครื่องตนเอง เสร็จแล้วก็ยื่นโทรศัพท์คืนร่างสูง
"ถึงบ้านแล้วโทรหาด้วยนะ เป็นห่วง แล้วเรื่องรถอะ..." เจสสิก้ายังพูดไม่จบประโยคก็โดนร่างสูงพูดตัด
"ไม่ต้องจ่าย ฉันไม่คิดเงิน" ป๋าอีกแล้วไอ้ลิงน้อย
"ไม่ได้ๆๆ ฉันต้องตอบแทนเธอสิ เธออุตว่าห์มาส่งฉันด้วย" เจสสิก้ามารยาทดีมาก
"งั้นพรุ่งนี้พี่เลี้ยงข้าวฉันไหมละ??" ยูริเสนอความคิดเห็น เพราะอยากกินของฟรี^^
"ไม่เอาอะ เบสิคไป"
"แล้วแบบไหนอะที่ไม่เบสิคสำหรับพี่ละ??= ="
"ก็แบบนี้ไง"
เจสสิก้าเดินเข้าไปใกล้ยูริ มือขาวนวลสองข้างคว้าไปหยิบแขนสองข้างของร่างสูงมาโอบไว้รอบเอวของเธอเอง เรียวแขนขาวเล็กของรุ่นพี่สาวเลื่อนขึ้นมาโอบคอร่างสูง หน้าของสองคนห่างแค่ไม่กี่นิ้วจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน เจสสิก้าเขย่งเท้าพร้อมเอามือกดท้ายทอยของร่างสูง ปลายจมูกเคลื่อนสัมผัสกัน ริมฝีปากของเธอถูกกดทาบกับริมฝีปากของร่างสูง เสียงหัวใจของร่างสูงเต้นโครมคราม ความรู้สึกโหวงเหวงภายในท้องทำให้แทบลืมหายใจ ริมฝีปากผละออกมา แล้วกดย้ำลงไปอีกรอบ แล้วรุ่นพี่สาวก็ผละออกอีกครา
"แทนคำขอบคุณแล้วกันนะ"
บ้านพี่เค้าขอบคุณกันอย่างนี้หรอห๊ะ?? นี่มันเรียกพรากผู้เยาว์ชัดๆเลย @(#)*(@$$@(%*^#$%^&*(5^&$#!!!!!!!!
ร่างสูงอ้าปากค้าง ฉันยอมให้เธอจูบได้ไงเนี่ยT T นั่นมันจูบแรกของฉันเลยนะT^T
"ถึงหอแล้วโทรมาด้วยนะ" เจสสิก้าพูดส่งยิ้มหวานจนตาปิดให้ร่างสูง
"อะ......เออ" ร่างสูงตอบแบบตะกุกตะกัก ใบหน้ารู้สึกร้อนวูบวาบสีขึ้นหน้าอย่างเห็นได้ชัด แดงตั้งแต่โหนกแก้ม หูยันไปถึงคอ ร่างสูงรีบขึ้นเวสป้าสีขาวแล้วบิดออกไปอย่างเร็วเพราะอาการเขินจนไม่กล้ามองหน้ารุ่นพี่สาว
....................................................................................................................
ด้านของแทยอน
ร่างเล็กจอดเวสป้าสีชมพูที่พึ่งถอยมาใหม่ หยิบกีต้าร์แล้ววิ่งขึ้นไปบนหอห้อง 143 ไขกุญแจเข้าไป ห้องมืดสนิทเป็นสัญญานว่าลูกพี่ลูกน้องตัวดีของเธอแอบหนีเที่ยว เดินเข้าไปว่างกีต้าร์ไว้ตรงกำแพงข้างๆตู้รองเท้า เดินผ่านโต๊ะตั้งพื้น ห้องครัวและห้องน้ำเล็กๆ แล้วนั่งบนเตียง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรตามลูกพี่ลูกน้องตัวดีของเธอให้มาทำกับข้าวเพราะเธอเองนั่นหิวแล้ว
"ไอ้ยูล!! มึงอยู่ไหน?? มึงกลับมาที่หอเดี๋ยวนี้เลย ฉันขี้เกียจทำกับข้าว แกรีบกลับมาทำให้ฉันกินเดี๋ยวนี้เลยนะ ดึกแล้วนะรีบกลับเดี๋ยวนี้เลย พรุ่งนี้ไปเรียนวันแรกไปสายระวังโดนตัดคะแนนนะ" สั่งเสร็จแล้วก็ตัดสายไม่ยอมปล่อยโอกาสให้อีกคนตอบ
มือขาวนวลเล็กว่างโทรศัพท์ลงบนเตียง เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบแผ่นกระดาษขึ้นมาคลี้ออก เจอลายมือแสนสวยที่เขียนข้อความ และเบอร์โทรศัพ
ถึงบ้านแล้วโทรหาเลยนะ
xxx-xxx-xxxx
แมมเบอร์ด้วยนะ ตั้งชื่อน่ารักๆนะ
พรุ่งนี้มารับด้วยนะ^^
ร่างเล็กอ่านแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ภาพของหญิงสาวตายิ้มได้ปรากฎขึ้นในความคิด อาการปวดหัวเริ่มเข้าแทรก มือทั้งสองปล่อยกระดาษมากุมศีรษะ ลำตัวคดลงจากเตียงไปกองอยู่กับพื้น ใบหน้าขาวใสบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
ในหัวของแทยอนมี ภาพของฮวังทิฟฟานี่ สลับกับ ภาพเด็กผู้หญิงสองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ในสวนตอนกลางคืน
"ฉันชื่อ มิยอง ฮวังมิยอง"
"แล้วเธอชอบดูดาวหรอ?? พี่นะชอบดูดาวมากเลยนะ"
"ต่อไปนี้พี่ขอเรียกเธอว่า แทแท~ นะ"
เสียงดังกึก้องอยู่ในความคิดของร่างเล็ก เสียงนั้นดังฟังชัด ภาพของเด็กตายิ้มปรากฎขึ้นอีกครั้งในความคิด
"พี่ต้องไปแล้ว"
"พี่สัญญาว่าพี่จะกลับมา"
ตามภาพและเสียงที่ดังอยู่ในความคิดนั่นแน่นอนว่าเจ้าของเสียงก็คือเด็กตายิ้ม
ภาพของเด็กตายิ้มได้ลอยหายไป กลายเป็นภาพของรุ่นพี่สาวตายิ้มฮวังทิฟฟานี่ ที่กำลังส่งยิ้มจนตาปิดมาให้เธอ
ทุกอย่างกลายเป็นสีดำ...
"พี่อย่าไปเลยนะ"
แทยอนสดุ้งเฮือกเมื่อภาพทุกอย่างหลุดหายไป เหลือแค่อาการปวดหัว ประโยคสุดท้ายที่ได้ยินก่อนที่ภาพทุกอย่างจะหายไปยังดังก้องอยู่ในความคิด "พี่อย่าไปนะ" เสียงนั้นชังคุ้นหูเหลือเกิน เพราะนั่นคือเสียงของเธอเอง
ใช่ นั่นคือเสียงของคิม แทยอน แต่ปํญหาคือเจ้าตัวจำไม่ได้ว่าพูดไปเมื่อไรและพี่ที่ตนเองพูดถึงคือใคร
แทยอนดันตัวเองให้ยืนขึ้น อาการปวดหัวยังคงอยู่ แต่เธอยังพอมีสติ แทยอนหยิบกระดาษที่มีเบอร์ของทิฟฟานี่ขึ้นมาพยายามโฟกัสภาพให้ชัด แต่พอโฟกัสได้สิ่งที่เธอเห็นก็คือ หยดน้ำสีแดงค่นหยดลงใส่กระดาษ หนึ่งหยด... สองหยด... สามหยด...
ร่างกายเสลงล้มไป ทุกอย่างกลับมามืดอีกครั้ง...
....................................................................................................................
ด้านของยูริ
ยูริจอดเวสป้าแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนหอ เพราะกลัวว่าลูกพี่ลูกน้องแสนขี้เกียจจะหิวตายก่อน แล้วเธอคงจะต้องโดนบ่นยาวทั้งคืนแน่ ถึงหน้าห้อง เปิดประตูเข้าไป ไม่มีวี้แววของร่างเล็กปรากฎให้เธอเห็นเลย ยูริว่างกีต้าร์ เดินผ่านห้องครัว ห้องน้ำ แล้วเข้าไปห้องนอน ยูริมองไปรอบๆ
เห็นลูกพี่ลูกน้องของเธอกำลังนั่งอยู่กับพื้นหัวพิงอยู่กับกำแพงข้างเตียง
"ทำไมมานอนตรงนี้อะ??" ยูริถามพลางเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็ก
"............." ร่างเล็กไม่ได้ตอบเธอ
มีบางอย่างผิดสังเกตยูริ มองไปยังใบหน้าขาวใสของร่างเล็ก มีรอยเลือดเป็นทางไหลมาจากจมูกและหัว ร่างกายยูริรู้สึกอ่อนวูบเหมือนมีคนสูบเรี้ยวแรงของเธอออกไปหมด หัวใจตกหลนไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเห็นสภาพของร่างเล็กที่นั่งหมดสติจมกองเลือดของร่างเล็กเอง ยูริตบหน้าตัวเองเป็นการเรียกสติ หยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง กดโทรเรียกรถโรงพยาบาลให้มารับแทยอนอย่างด่วนที่สุด
____________________________________________________________________________________________________
ไรต์รู้ว่า reader ทุกคนกำลังหนักใจและเสียใจ เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับ Girls' Generation
ไรต์ก็เสียใจไม่แพ้กัน แต่เราต้องแข้มแข็งและสนับสนุน GG และ Jessica ต่อไปนะคะ
I'm really sad about what happen with Girls' Generation
But we need to stays strong. We're Sones, we need to believe in the SoShibond
Yulsic will always be in my heart
Jessica will always be in my heart
Girls' Generation will always have 9 members in my heart
I Believe in the SoShibond
One day Jessica will comeback.
STAY STRONG
ความคิดเห็น