ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 3rd Shot (100%)
3rd Shot (100%)
ตัวอักษรสีแดงเป็นภาษาเกาหลีค่ะ
ตัวเอียงเป็นภาษาไทย
ตัวธรรมดาเป็นอังกฤษนะคะ
ณ ร้านกาแฟจอง ที่สนามบินอินชอน
หลังจากที่ทิฟฟานี่ได้เป่าเค้กที่เจสสิก้าทำมาเซอร์ไพรส์วันเกิดทิฟฟานี่โดยเฉพาะ ทุกคนรวมถึงแทยอนและลูกค้าก็ได้ทานเค้กกันทุกคน
ทิฟฟานี่ แทยอน และเจสสิก้ากำลังนั่งอยู่บนโต๊ะเดียวกันโดยมีพี่สาวสองคนสนทนาเป็นภาษาเกาหลีที่แทยอนไม่เข้าใจ
“แกไปเจอเด็กหน้าตาแบบนี้ที่ไหนเนี่ย??” เจสสิก้าถามทิฟฟานี่พลางว่างสายตาไปที่เด็กตัวเล็กที่กำลังตักเค้กสีชมพูที่เธอทำเองเซอร์ไพรส์ทิฟฟานี่เข้าปากเคี้ยวตุ่ยๆ สงสัยแทยอนคงวิ่งมาซื้อเค้กให้ยัยทิฟฟานี่สินะ เค้กชิ้นเล็กชิ้นเดียวที่แทยอนได้มาด้วยการเต้นนั้นคงเป็นของทิฟฟานี่สินะ
“ที่ไทยน่ะ ผู้โดยสารที่ฉันเล่าให้แกฟังไง ที่เป็นวีไอพีอ่ะ”
“ห๊ะ เด็กนี่น่ะหรอ??” เจสสิก้าแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ไม่คิดว่าเด็กที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างเธอกับทิฟฟานี่จะเป็นผู้โดยสารวีไอพี ไม่ได้เกี่ยวกับหน้าตาของแทยอนหรอก ถ้าดูแค่หน้าตากับผิวพรรณแล้วเจสสิก้าฟันธงเลยว่าแทยอนเป็นลูกคุณหนู แต่ดูสภาพของเสื้อผ้าแล้วเหมือนลูกช่างซ้อมรถหน้าปากซอย
“ใช่นี่แหละ คิมแทยอน ผู้โดยสารวีไอพีของฮวังแอร์ไลน์ที่อายุน้อยที่สุด” ทิฟฟานี่พูดเพื่อให้เจสสิก้ามั่นใจว่าเธอได้ยินถูกต้องทุกอย่าง
แทยอนค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาจากเค้กแล้วมองพี่สาวสองคนสลับกันไปมา สาบานเลยว่าเธอได้ยินชื่อตัวเองอยู่ในบทสนทนาของพี่ๆทั้งสองเต็มสองหู
“นูน่า....”
“อ่าว...แทยอนเป็นผู้ชายหรอ??” เจสสิก้าพูดขัดขึ้นก่อนที่แทยอนจะได้พูดอะไร
“ป่าว.....แทยอนเป็นผู้หญิงน่ะ” ทิฟฟานี่ตอบ
“อ่าว....แล้วทำไมเรียกแกว่านูน่า??”
“ฉันสอนเองแหละ ตอนแรกแค่จะทดสอบระดับภาษาเกาหลีของน้องแทน่ะ แต่น้องแทดันเชื่อสะงั้น”
“น้องแท??”
“ชื่อไว้เรียกแทยอนน่ะ”
“อ้อ...”
“ฉันเรียกได้คนเดียวนะแกห้ามเรียก!!”
“ย่ะ!!”
เจสสิก้าหันไปมองเด็กใบหน้าขาวใส ที่กำลังจะตักเค้กชิ้นที่สอง ที่ปากของเด็กวัยสิบสามนั้นมีครีมสีชมพูเลอะไปจนถึงแก้ม นี่เธอทำอร่อยขนาดต้องรีบกินจนเลอะแบบนี้เลยหรอ?? จะว่าไปแทยอนก็น่ารักดีเนอะ
“ยัยทิฟฟานี่~”
“อะไร~”
“ขอตั๋วเครื่องบินฟรีหน่อยดิ ฉันจะบินไปไทย”
“........”
“ถ้ารู้ว่าไปแล้วได้เด็กหน้าตาน่ารักตัวเล็กๆผิวขาวๆแบบนี้ ฉันไปตั้งนานละ”
“.......”
“ไปพรุ่งนี้ได้เลยยิ่งดี”
“นูน่ากินอีกมั้ยคะ?? น้องแทตักมาเผื่อนูน่าด้วย” ไม่ทันที่ทิฟฟานี่จะได้ตอบอะไรเจสสิก้าแทยอนก็กลับมานั่งที่เดิม พร้อมดันจานของแทยอนที่มีเค้กอยู่มาให้เธอ ใบหน้าของเด็กวัยสิบสามส่งยิ้มกว้างให้นูน่าคนสวยโดยไม่รู้ว่ารอบปากตนเองนั้นมีแต่ครีมสีชมพูเต็มไปหมด
“กินอย่างไรคะเนี่ย?? เลอะเต็มปากเลย เดี๋ยวนูน่าเช็ดให้นะ” ทิฟฟานี่หยิบทิชชู่บนโต๊ะขึ้นมาค่อยๆเช็ดครีมสีชมพูบนใบหน้าเด็กอย่างเบามือ พยายามที่จะทะนุถนอมเด็กคนนี้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้
“มาค่ะ เดี๋ยวนูน่าป้อนนะคะ” พอเช็ดปากให้เด็กน้อยเสร็จนูน่าคนสวยก็อหยิบจานเค้ก ช้อนเล็กในมือนูน่าตักเค้กพอดีคำสำหรับเด็กน้อย
“อ้ามมมม” ช้อนเล็กเลื่อนมาจ่อหน้าริมฝีปากของแทยอน
แทยอนเม้มปากขมวดคิ้วลง ไม่ได้ไม่พอใจหรอนะ แค่อยากบอกนูน่าเฉยๆว่า น้องแทอายุสิบสามแล้วนะ ไม่ได้เจ็ดขวบสะหน่อย
ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่แทยอนก็อ้าปากเล็กๆงับเค้กสีชมพูเข้าไปเคี้ยวตุ่ยๆในปาก ทิฟฟานี่ป้อนแทยอนหนึ่งคำ ก็ตักเขาปากตัวเองอีกหนึ่งคำ สลับกันจนเค้กขิ้นนั้นหมดลง
“หวานจนลืมฉันอีกละ” เพื่อนสาวเจ้าของร้านกาแฟของทิฟฟานี่บ่นอุบอิบพร้อมตักเค้กที่ตนทำมาเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอือมๆ
“ไม่ได้ลืมๆ”
“น้องแทอายุเท่าไรอะ??” เจสสิก้าหันไปถามทิฟฟานี่
“บอกว่าอย่าเรีบกน้องแทไง ฉันเรียกได้คนเดียว”
“เออๆ ไม่เรียกก็ได้ ตกลงแทยอนอายุเท่าไรอะ??”
“สิบสาม”
“โห้ ถ้าไม่บอกนี่คิดว่าเจ็ดขวบ ทำไมตัวเล็กจัง สูงถึง 110 เซ็นหรือเปล่าเนี่ย”
“เอ่อ...พวกพี่กำลังคุยเกี่ยวกับน้องแทหรือเปล่าคะ??” แทยอนที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างพี่สาวสองคนอดใจไม่ได้จนต้องถาม เพราะเหมือนเธอจะได้ยินชื่อของตนเองในบทสนทนาของพี่สาวสองคนหลายครั้งแล้ว
“เปล่าๆ เราคุยเรื่องอื่นน่ะ” เจสสิก้าตอบแทยอนทันที่แทยอนถามจบ
“อ้อ...ค่ะ” แทยอนพยักหน้ารับ
“อ่าตายจริง....สายแล้วๆ” เจสสิก้าพูดขึ้นหลังจากได้อ่านเวลาจากนาฬิกาข้อมือ “ฉันลืมไปเลยว่ามีนัดต่อ ฉันไปก่อนนะ” เจสสิก้าลุกขึ้นจากที่นั่ง
“สุขสันต์วันเกิดนะเพื่อนรัก” เจสสิก้าไม่ลืมที่จะบอกทิฟฟานี่อีกครั้งก่อนที่จะรีบเดินออกจากร้านไป
.....................................................
หลังจากที่เจสสิก้าออกจากร้านไป ทั้งทิฟฟานี่และแทยอนก็เลยออกมาด้วย
ตอนนี้เจสสิก้าไปแล้ว เหลือแค่พวกเธอสองคน และมันก็ถึงเวลาที่เธอต้องปล่อยแทยอนกลับบ้านแล้วละ
“น้องแทคะ คนที่บ้านจะมารับที่ไหนคะ??” ทิฟฟานี่กลั้นใจถามคำถามที่เธอไม่อยากจะถามออกมา แต่ทวาคำตอบของเด็กน้อยทำให้เธอไปไม่ถูก
“คงไม่มาแล้วค่ะ”
“อ่าว...ทำไมละคะ??” ยอมรับเลยว่าเธอมันไม่ดี เพราะคำตอบเมื่อกี้ของแทยอนมันทำให้เธอดีใจอย่างไรก็ไม่รู้
.
.
.
.
“น้องแท.....จะอยู่กับนูน่า” น้ำเสียงใสตอบออกมา พร้อมกับใบหน้าเด็กที่มองเธอ ดวงตาเล็กมองเธอตาปริบๆ
เธอแทบอยากจะอุ้มน้องแทกลับบ้านเลยทันที
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก ใครเขาจะปล่อยให้เด็กตัวเล็กๆมาอยู่กับคนที่เขไม่รู้จัก
“แต่คนที่บ้านอาจจะรอน้องแทอยู่นะคะ” ทิฟฟานี่พูดออกมา เธอรู้อยู่แก่ใจว่าอย่างไรก็ต้องมีคนรอแทยอนอยู่ที่บ้านแน่ๆ แต่เธอก็ยังอยากใช้คำว่าอาจจะอยู่ดี
“ไม่รอหรอกค่ะ พี่จีอุงให้น้องแทอยู่กับนูน่าอีกหนึ่งวันค่ะ น้องแทขอพี่จีอุงแล้ว มีหลักฐาน” เด็กน้อยรีบพูดอย่างร้อนรน พร้อมกับโชว์ข้อความแชทที่ตนคุยกับพี่จีอุงให้ทิฟฟานี่ดู
ทิฟฟานี่อยากจะบอกว่าหลักฐานที่แทยอนให้ดูน่ะ ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย ทำไมน่ะหรอ?? ก็เพราะมันเป็นภาษาไทย เธอก็อ่านไม่ออกน่ะสิ
และความคิดของทิฟฟานี่ก็ต้องหยุดลง เมื่อเด็กตัวเล็ก ใช้สองมือเล็กกุมมือเธอมือเดียว เงยหน้าใสขึ้นมาเพื่อจะสบตา แล้วพูดกับเธอว่า
.
.
.
.
.
.
“ให้น้องแทอยู่กับนูน่านะคะ”
.......................................................
ไม่ต้องสืบหรอก ตอนนี้ทั้งทิฟฟานี่และแทยอนอยู่ในห้องนอน สีชมพู ในบ้านหลังมหึมาของทิฟฟานี่ลูกสาวเจ้าของสายการบินฮวังแอร์ไลน์
“น้องแทคะ ไปอาบน้ำก่อนค่ะ” ทิฟฟานี่พูดขึ้นทันทีที่เข้ามาในห้อง เพราะการจราจรที่ติดขัด และระยะทางระหว่างสนามบินกับบ้านของเธอนั้นไม่ใช่น้อยๆ ตอนนี้เลยเป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่าแล้ว อากาศเริ่มจะเย็นตัวลง และพระอาทิตก็จากฟ้าไปแล้ว
“ขอน้องแทพักหน่อยนะคะ น้องแทเหนื่อยจัง” แทยอนพูดไป พลางวิ่งเข้าห้องของทิฟฟานี่กระโดดขึ้นไปนอนราบกับโซฟาสีชมพูหน้าทีวีของทิฟฟานี่ ห้องนอนทิฟฟานี่นั้นใหญ่มาก มีทั้งโซฟา ทีวี ระเบียง และห้องน้ำต่อออกไปด้วย
“ไม่ได้ค่ะ ไปอาบน้ำก่อนนะคะ น้องแทอาบน้ำดึกระวังเป็นหวัดนะคะ” ทิฟฟานี่เดินไปยังโซฟา วางมือสองข้างไว้บนเอวของแทยอนก่อนจะออกแรงอุ้มให้แทยอนยืนขึ้น
“อ่า...น้องแทยังเหนื่อยอยู่เลย” น้ำเสียงเหนื่อยอ่อนของแทยอนมาพร้อมกับใบหน้าเด็กที่ก้มหน้ามุ่ยปาก
“น้องแทเอาเสื้อผ้ามาหรือเปล่าคะ??” ทิฟฟานี่ถามขึ้น เพราะเธอเห็นแทยอนสะพายแต่กระเป๋าเป้อย่างเดียว ไม่ได้มีกระเป๋าเสื้อผ้าติดมาด้วย
“น้องแทเอามาแต่กางเกงในค่ะ เอามาสี่ตัว^^” แทยอนตอบพร้อมควักกางเกงในจากกระเป๋าเป้ออกมา
คนอะไรเดินทางไกลเอากางเกงในมาสี่ตัว แล้วเสื้อผ้าอย่างอื่นไม่เอามา?? แล้วนี่บ้านน้องแทไม่ซื้อกางเกงในลายน่ารักๆให้น้องแทเลยหรือไง?? มีแต่สีขาวกับเทา ไม่มีลายอีกต่างหาก
“อย่างนั้น เอาเสื้อนูน่าไปใส่นอนก่อนแล้วกันนะคะ” ทิฟฟานี่เดินจูงมือเด็กน้อยไปยังห้องน้ำไม่ลืมที่จะหยิบ ผ้าเช็ดตัวและเสื้อยืดสีชมพูที่เธอชอบใส่นอนของเธอมาด้วย
แทยอนที่มือหนึ่งถือกางเกงใน อีกมือก็โดนมิยองนูน่าลาก เดินโซซัดโซเซเพราะแรงลากของพี่สาว
“น้องแทอาบน้ำนะคะ อะนี่เสื้อผ้าค่ะ” ทิฟฟานี่พาแทยอนมาในห้องน้ำ ก่อนที่จะย่อตัวลง ยื่นเสื้อยืดของเธอให้
“น้องแท ไม่อยากอาบเลยค่ะ” แทยอนบ่นอุบอิบ
น่ารัก
แทยอนน่ารักที่สุดในสายตาทิฟฟานี่
“ไม่ดื้อนะคะ รีบๆอาบนะ นูน่ารออยู่” ทิฟฟานี่พูดพลางส่งยิ้มตาปิดให้เด็กน้อย
จุ๊บ~ แถมจุ๊บปากแดงๆของเด็กน้อยไปหนึ่งครั้ง
ทิฟฟานี่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินออกจากห้องน้ำ ไม่ลืมที่จะปิดประตู แต่ก็ยังไม่วายเปิดประตูอีกครั้งแล้วโผล่หน้าไปหาแทยอนแล้วพูดว่า
.
.
.
.
“ให้นูน่าอาบให้ไหมคะน้องแท??”
“มะ..ไม่เป็นไรค่ะ น้องแทอาบเองได้ค่ะ”
“อ่า...อย่างนั้นก็แล้วไป”
ไม่นานนักแทยอนก็อาบน้ำเสร็จ เด็กน้อยใส่แค่กางเกงในที่ตนเตรียมมา และ เสื้อยืดสีชมพูของทิฟฟานี่ ที่บัดนี้มันได้กลายเป็นกระโปรงยาวถึงเข่าของแทยอน ใบหน้าใสของเด็กน้อยบัดนี้ไม่มีอะไรบดบัง เพราะผมสั้นประบ่าของเด็กน้อยถูกมัดเป็นจุกเล็กอยู่ตรงท้ายทอย และแว่นสายตากรอบสี่เหลี่ยมก็ถูกถอดออกก่อนเข้าไปในห้องน้ำแล้ว
“น่ารักจัง” เสียงของพี่สาวสุดสวยดังขึ้น แทยอนพยายามหรี่ตามองนูน่าคนสวยที่กำลังเดินเข้ามาหาตน ตอนนี้แทยอนรู้ดีว่าทิฟฟานี่เห็นเธอชัดแจ๋วเลยชมเธอว่าน่ารักได้ แต่สำหรับแทยอนที่ภาพทุกอย่างนั้นเบลอไปหมด ยังรู้สึกได้ว่านูน่าน่ารัก
ทิฟฟานี่เดินมาหาเด็กน้อยในกระโปรง(เสื้อยืด)สีชมพู ไม่ลืมที่จะหยิบแว่นบนโต๊ะข้างเตียงติดมือมาด้วย เธอย่อตัวลงเพื่อจะใส่แว่นกรอบสี่เหลี่ยมสี่ดำให้แทยอน
“เดี๋ยวนูน่าไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ทิฟฟานี่พูดก่อนที่จะยืนเต็มความสูง แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
แทยอนมองตามทุกฝีเก้าของมิยองนูน่าที่กำลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนที่เด็กน้อยจะนึกได้ว่า
‘อ่า...เรามีเค้กกับของขวัญจะให้นูน่านิ’
ทันทีที่นึกขึ้นได้แทยอนก็จัดการตามแผน
ทิฟฟานี่ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จและแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย กำลังเช็คใบหน้าของตัวเองที่หน้ากระจก เพื่อพิจารนาว่าใบหน้าสดของเธอจะทำให้เด็กน้อยกลัวหรือเปล่า
คงไม่หรอกมั้ง เธอออกจะน่ารัก
เมื่อทิฟฟานี่มั่นใจแล้วว่าใบหน้าสดของตัวเองนั้นน่ารัก ทิฟฟานี่ก็เปิดประตูห้องน้ำออกเพื่อจะไปในห้องนอนของเธอ
แต่สิ่งที่เธอพบคือความมืดมิด
.
.
ไม่สิ ในห้องยังมีแสงสว่างอยู่ เป็นแสงเทียนที่ส่องออกมาพอในเห็นได้ว่ามันปักอยู่บนเค้กชิ้นเดียว และว่างอยู่บนโต๊ะหน้าทีวีของเธอ
ทิฟฟานี่เดินเข้าไปใกล้เค้กชิ้นนั้น หันไปรอบๆเพื่อจะหาเด็กที่เป็นคนทำสิ่งพวกนี้ แต่ก็ไม่เจออะไรเลย
“น้องแท??” ทิฟฟานี่ร้องเรียงออกไปเพื่อว่าจะมีเสียงตอบรับ
“อธิษฐานสิคะ นูน่า~” น้ำเสียงใสของเด็กน้อยดังขึ้น ทำให้ทิฟฟานี่หันไปหาต้นเสียงในความมืด เธอได้ยินเสียงแทยอนเหมือนว่าแทยอนยืนอยู่ข้างประตู คงจะรอกดเปิดสวิชไฟที่ข้างประตูอยู่แน่ๆเลย
ทิฟฟานี่หลับตาลง ยกมือขึ้นมาประสานกันกำไว้แล้วมาทาบกลางอก
.
.
จะผิดไหมถ้าเธอจะอธิษฐานเหมือนเดิม??
พู่!!
ในห้องมือมิดทันทีที่ทิฟฟานี่เป่าเทียนดับ แต่หลังจากนั้นไม่กี่วิทั้งห้องก็สว่างขึ้นเมื่อแทยอนกดเปิดสวิชไฟ
“กินเค้กกันค่ะ” แทยอนบอกทิฟฟานี่พลางเดินเข้ามาใกล้และชี้ไปยังเค้กตรงหน้าทิฟฟานี่
“น้องแทรู้ไหมว่า น้องแทกำลังทำให้นูน่าอ้วน??”
“นูน่าไม่อ้วนหรอกค่ะ นูน่าหุ่นสวยจะตายไป” แทยอนพูดพลางจับแขนนูน่าให้ไปนั่งด้วยกันบนโซฟาข้างๆ โต๊ะตั้งพื้นเตี้ยๆที่มีเค้กชิ้นเดียวว่างอยู่ “เดี๋ยวน้องแทป้อน”
แทยอนตักเค้กป้อนมิยองนูน่าตามที่พูด และมิยองนูน่าก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร งับชิ้นเค้กที่เด็กน้อยตักให้ไปเคี้ยวอยู่ในปาก แทยอนป้อนทิฟฟานี่อย่างตั้งใจจนมาถึงคำสุดท้าย
“อ้ามมมมม~” เสียงของเด็กน้อยดังขึ้นมาพร้อมกับช้อนเล็กที่จ่ออยู่หน้าริมฝีปากของทิฟฟานี่ เค้กคำสุดท้ายกำลังจะเข้าไปในปากของเจ้าของวันเกิด แต่เจ้าของวันเกิดดันคำนวณการงับเค้กบนช้อนผิดไปนิด ทำให้ครีมบนเค้กนั้นเลอะมุมปากของเจ้าของวันเกิด
“อ่า....เลอะเลย” แทยอนพูดออกมา “เดี๋ยวเช็ดให้นะคะ” พูดเสร็จเด็กน้อยก็ยืดตัวขึ้น เลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้มิยองนูน่า ก่อนที่ริมฝีปากเล็กจะทาบทับลงไปยังมุมปากของคนเป็นพี่ และเช็ดครีมเค้กบนมุมปากของพี่สาว “เจสสิก้านูน่า ทำเค้กอร่อยดีนะคะ”
ใครสอนให้เธอเช็ดมุมปากแบบนี้
.
.
.
บ้า
.
.
.
คิม แทยอน พาโบ
“อ่า...นูน่าคะ น้องแทมีอะไรจะให้นูน่าด้วย” เด็กน้อยพูดพร้อมกับยื่นสิ่งๆหนึ่งให้ทิฟฟานี่
“กล่องสมบัติ??” ทิฟฟานี่รับกล่องสมบัติเล็กๆมาไว้ในมือ
“ของขวัญค่ะ น้องแทไม่มีกล่องของขวัญเลยใช้กล่องสมบัติแทน”
ทิฟฟานี่ก้มลงมองกล่องสมบัติเล็กๆในมือ พลิกด้านไปมาเพื่อจะหาวิธีเปิดมันออก
“มันต้องใช้กุญแจนิคะ??”
“อ่า....ใช่ค่ะ”
“แต่พี่ไม่มีกุญแจนะคะ??”
“กุญแจ อยู่กับน้องแทเองค่ะ น้องแทยังไม่อยากให้นูน่าเปิดตอนนี้น่ะค่ะ”
“แต่นูน่าอยากเปิดตอนนี้นิคะ”
“ไม่ได้ค่ะ”
“นะคะ นะๆๆ”
“ไม่เอาค่ะ”
“ฮื่อ~”
“นูน่าไม่ดื้อนะคะ” ใครกันแน่ที่ดื้อไม่ยอมให้เธอเปิดกล่องสมบัติ
“หาวววววว~” เธอยังงอนเด็กน้อยไม่เสร็จ เด็กน้อยของเธอก็หาวออกมาวอดใหญ่ คงง่วงแล้วสินะ
“ไปนอนกันนะ น้องแท” ทิฟฟานี่ลุกขึ้นยืนจูงมือเด็กน้อยที่เตียงก่อนจะอุ้มเด็กน้อยขึ้นวางไว้บนเตียง
“นูน่า กอดหน่อยค่ะ” น้ำเสียงสะลึมสะลือ และดวงตาเล็กที่ปรือมันช่างน่ารักเหลือเกิน ทิฟฟานี่ขยับตัวขึ้นไปนอนบนเตียงข้างแทยอน รวบเด็กตัวน้อยมา
ไว้ในอ้อมกอด
การที่แทยอนนอนกับเธอวันนี้ มันทำให้เธอเริ่มเชื่อเรื่องพรวันเกิดแล้วละ
.
แค่เริ่มเชื่อนะ
.
.
.
หลังจากนี้ ก็ดูก่อนว่าเธอจะได้ตามที่เธอขอหรือเปล่า
.
.
.
.
เธอไม่ได้ขอให้แทยอนอยู่กับเธออีกหนึ่งวันหรอกนะ
.
.
.
.
แต่เธอของให้แทยอนอยู่กับเธอตลอดไป
........................................
แสงแดดยามเช้าสอดส่องเข้ามาภายในห้องนอนสีชมพูหวานของคุณหนูเจ้าของสายการบินดังในเกาหลี
คุณหนูฮวังกระพริบตาปริบๆ เพื่อปรับภาพของดวงตาที่ถูกปิดมาทั้งคืนให้ชัด หญิงสาวกำลังจะบิดขี้เกียจเหมือนที่ตนทำทุกเช้า แต่ก็ต้องชะงักเมื่อรับรู้ถึงแรงกดบนแขน และลมหายใจอุ่นๆที่รดอกเธออยู่ ไม่ต้องถามเลยว่าใครเป็นเจ้าของลมหายใจอุ่นๆ คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเด็กตัวเล็กๆที่กำลังนอนซุกใบหน้าและลำตัวหาความอุ่นจากร่างกายเธอ แทยอนคงจะหนาวสินะ อากาศที่นี่ถึงจะเป็นฤดูร้อนแต่ก็คงหนาวกว่าหน้าฝนของประเทศไทยสะอีก
ทิฟฟานี่ก้มหน้าลงประทับริมฝีปากอวบอิ่มบนหน้าผากมนเบาๆ
ตอนนี้เธอรู้สึกดีใจมาก แต่ก็ใจหายมากเช่นกัน
ดีใจที่ก่อนนอนได้เห็นใบหน้าเด็กเป็นคนสุดท้าย ตื่นมาก็เห็นใบหน้าเด็กเป็นคนแรก ดีใจที่แทยอนอยู่กับเธอในตอนนี้
แต่ก็ใจหายที่เวลานั้นเดินไวเหลือเกิน วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ได้อยู่กับแทยอน
“นูน่า.....” ดูเหมือนว่าเด็กตัวน้อยคงจะตื่นแล้วละ เด็กตัวเล็กขยับตัวซุกร่างกายให้แนบชิดพี่สาวคนสวยให้มากขึ้นกว่าเดิม
“ตื่นได้แล้วค่ะ คนเก่ง”
“ฮื่อ” ถึงเด็กน้อยจะรู้สึกตัวแล้วก็เถอะ แต่ใครจะไปอยากตื่นกัน นี่เพิ่งเจ็ดโมงเช้าที่ไทยยังตีห้าอยู่เลย น้องแทง่วงมาจริงๆนะ
“ถ้าไม่ยอมตื่น เดี๋ยววันนี้อดเที่ยวสวนสนุกนะคะ”
ได้ผลค่ะ แทยอนลุกขึ้นนั่งแทบทันทีที่ได้ยินคำว่าสวนสนุก การปลุกเหมือนจะได้ผลแต่ไม่ค่อยเท่าไรเพราะถึงแทยอนจะลุกขึ้นนั่งแต่ดวงตาตี่ๆคู่นั้นยังปิดแน่นสนิทอยู่ดี
ทิฟฟานี่ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงใช้สองมือจับไหล่สองข้างของเด็กน้อยที่ตัวเอนไปเอนมาเพราะกำลังสัปหงก
“ยังไม่ตื่นนูน่าจะไม่พาไปจริงๆแล้วนะ”
“ตื่นแล้วค่ะ น้องแทตื่นแล้ว” พอทิฟฟานี่ได้ยินแบบนั้นก็ตัดสินใจปล่อยไหล่ของเด็กน้อย แต่ผิดคาดเพราะแทนที่แทยอนจะนั่งตรงๆได้ด้วยตัวเอง แทยอนกลับ...
ตุบ
ร่างของเด็กตัวเล็กเอนเอียงล้มลงไปหาทิฟฟานี่อย่างกับมีแม่เหล็กดูดเข้าหากัน ศรีษะของเด็กน้อยค่อยๆเอนลงมาหนุนตักนุ่มๆของหญิงสาว
‘ไหนบอกว่าตื่นแล้วไง กลายเป็นมานอนตักกันสะได้’ ทิฟฟานี่คิดในใจอย่างช่วยไม่ได้ ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้า ให้เด็กน้อยนอนต่ออีกสักครึ่งชั่วโมงคงไม่ได้เป็นปัญาอะไร
ตอนนี้เธอตื่นเต็มที่แล้วละ แต่เด็กน้อยยังไม่ตื่นเลยสักนิด แปลกที่เธอไม่รู้สึกหนักที่ต้นขาเลยสักนิด แต่รู้สึกแปลกหน่อยๆที่เด็กน้อยว่างแขนพาดต้นขาของเธอไว้ มือของเด็กน้อยมันอยู่ในตำแหน่งที่สูงมากเลยละ
เพราะเธอต้องรอให้เด็กตัวเล็กตื่น เธอเลยมีเวลาสังเกตเด็กน้อยมากขึ้นเข้าไปอีก
แทยอนเป็นคนตัวเล็ก ไม่อ้วน แขนน้อยมีกล้ามขึ้นมาเล็กน้อย ทำให้มั่นใจว่าใต้เสื้อผ้านั้นก็มีกล้ามด้วยเช่นกัน สงสัยเพราะว่าเป็นคนมี่ไม่ค่อยมีไขมัน มันเลยทำให้เห็นกล้ามได้ง่ายขึ้น แต่ดูแล้วอย่างไรร่างกายของเด็กน้อยก็เหมือนคนออกกำลังกายอยู่ดี แต่เด็กตัวแค่นี้จะออกกำลังกายอะไรมากขนาดกล้ามขึ้น
‘ที่บ้านบังคับให้ออกกำลังกายหรือไงเนี่ย??’
ทิฟฟานี่ลูบหัวเด็กน้อยอย่างนึกเอ็นดู บางครั้งแทยอนก็ดูเด็กมาก แต่บางทีถ้าสังเกตดีๆเขาก็ไม่เด็กเท่าไรนะ
ตี๊ด ตี๊ดๆๆๆ
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น
เอ้....เมื่อกี้เพิ่งเจ็ดโมงอยู่เลย ตอนนี้ เจ็ดครึ่งแล้วหรอเนี่ย...
ได้เวลาปลุกเด็กน้อยแล้วละ
“น้องแทตื่นได้แล้วค่ะ”
“อื้อ....ขออีกแป๊ปนึงนะคะ” เธอไม่เข้าใจเลยสีกนิดว่าเสียงอู้อี้ๆนั้นพูดอะไรกำเธอ สงสัยต้องไปเรียนภาษาไทยแล้วมั้ง
“ตื่นค่ะๆ”
“ฮื่อ....” เด็กน้อยครางเสียงอู้อี้ไม่พอยังฝังใบหน้าเข้าไปยังหน้าท้องของพี่สาว ส่ายหน้าให้จมูก๔ไถไปกับหน้าท้องแบนราบ พร้อมพ่นลมหายใจอุ่น
“ฮ่าๆๆๆ น้องแทมันจักจี้นะ ฮ่าๆๆ” ยังดีนะที่เด็กมันยังหยุด ไม่อย่างนั้นเธอได้หัวเราะตายแน่ๆเลย
“.....” น้องแทนี่ปลุกยากจังเลย
“ถ้าน้องแทไม่ยอมตื่น นูน่าจะจับน้องแทอาบน้ำแล้วนะ”
“.......” แล้วเด้มันก็ยังไม่ตื่นอยู่ดี ทำอย่างไรดีละ??
.
.
.
ก็จับเด็กมันอาบน้ำแบบที่พูดเลยไง^^
อย่างที่พูด ทิฟฟานี่จัดการอุ้มเด็กน้อยมานั่งเก้าอี้พลาสติกเล็กๆในห้องน้ำ หน้าอ่างล้างมือและกระจก
หยิบแปรงฟันอันใหม่มาบีบยาสีฟันใส่แล้วเอาไปจุ่มน้ำ
“น้องแท แปรงฟันค่ะ~” พี่สาวคนสวยย่อตัวนั่งลงพูดด้วยน้ำสดใสพร้อมยื่นแปรงสีฟันในมือให้เด็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติก
“.....” เด็กน้อยไม่ได้ตอบอะไร นอกจากยื่นมือเล็กรับแปรงสีฟันจากมือพี่สาว เด็กน้อยแปรงฟันอย่างช้า ดวงตาคู่เล็กที่ปรือเปิดกระพริบอย่างช้าๆ เด็กน้อยยังไม่ตื่นเต็มที่หรอก แต่เด็กน้อยกำลังสะลึมสะลือ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังทำอะไรอยู่
“แปรงฟันทั้งที่ตายังไม่เปิด น้องแทนี่จริงๆเลย” ทิฟฟานี่อมยิ้มออกมาเล็กๆ ก่อนที่จะจัดการแปรงฟันตัวเอง
ตอนนี้เธอแปรงฟันตัวเองเสร็จแล้วละ บ้วนปากแล้วด้วย แต่เด็กน้อยของเธอยังนั่งแปรงฟันอยู่บนเก้าอี้อยู่เลย
“น้องแทคะ พอแล้วค่ะ แปรงนานกว่านี้ได้เหงือกพังพอดีนะ” ทิฟฟานี่จับเอวเด็กตัวเล็กด้วยมือทั้งสองของเธอ ออกแรงอุ้มให้เด็กน้อยยืนบนเก้าอีกเพื่อจะให้เขาบ้วนปาก
“อูอ้า....” (นูน่า...) เด็กตัวเล็กยังคงสะลึมสะลือไม่หาย
“น้องแทบ้วนปากก่อนนะคะ” ทิฟฟานี่หยิบแก้วน้ำเตรียมยื่นให้แทยอนระหว่างที่แทยอนบ้วนฟองยาสีฟันออกจากปากเล็ก “น้องแท บ้วนน้ำด้วยค่ะ” ทิฟฟานี่ยื่นแก้วน้ำป้อนชิดริมฝีปากของแทยอน “น้องแทอย่างกลืนน้ำสิคะ บ้วนลงอ่างค่ะๆ” สายไปแล้วละ แทยอนดื่มน้ำบ้วนปากเข้าไปหลายอึกแล้วละ
“นูน่า....” ถึงจะแปรงฟันเสร็จแล้วเด็กน้อยก็ยังคงสะลึมสะลือไม่หาย ดวงตาคู่เล็กยังคงปรือขึ้นเพียงนิดเดียว
“ว่าไงคะ??” คนเป็นพี่ก็ต้องย่อตัวลงมาคุยกับเด็กตัวเล็กตามเคย
“นูน่า....” แทยอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสะลึมสะลือ แต่สำหรับทิฟฟานี่นั้นน้ำเสียงของแทยอนนั้นฟังดูเหมือนเด็กน้อยกำลังออดอ้อนเธออยู่ชัดๆ
“ว่าไงคะ อยากได้อะไรคะน้องแท??” ทิฟฟานี่เอ่ยขึ้นมาอย่างนึกเอ็นดู เธอแพ้น้ำเสียงแบบนี้ที่สุด
“น้องแท...อยากได้” เด็กน้อยยังคงพูดด้วยน้ำเสียงสะลึมสะลือที่ฟังดูเหมือนออดอ้อนอยากได้ของเล่น
“อยากได้อะไรคะ??”
.
.
.
.
“อยากได้......มอร์นิ่งคิส”
เด็กนี่นิ
.
.
.
ตายังปิดอยู่เลย ยังจะมาขอมอร์นิ่งคิส
.
.
.
บ้า....
ใบหน้าหวานเลื่อนเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ ปลายจมูกทั้งคู่ลากสัมผัสกันครู่เดียวก่อนที่ริมฝีปากของหญิงสาวทับทาบลงกลีบปากเล็กของเด็กน้อย รสสัมผัสอันนุ่มนวลได้แต่หวานขึ้นเมื่อหญิงสาวเม้มดูดอย่างเชื่องช้า เพื่อซึมซับความหวานให้มากถึงที่สุด หญิงสาวผละ ก่อนที่จะกดริมฝีปากซ้ำเข้าไปเป็นจุ๊บเล็กก่อนที่จะแยกออกจากกันจริงๆ
เฮือก!!
เด็กน้อยเปิดตากว้างเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสบนริมฝีปาก
“นูน่าจูบน้องแท??” เด็กน้อยตกใจจนพูดออกมาเป็นภาษาไทย
“มอร์นิ่งคิสค่ะน้องแท~” พี่สาวพูดทั้งที่จะไม่ถอยห่าง ด้วยระยะใบหน้าที่ชิดกันมากๆ และเสียงอ่อนหวานของพี่สาว ส่งผลให้เด็กตัวเล็กหน้าแดงไปถึงหู
ใช่...ตอนนี้แทยอนเพิ่งตื่น
เพิ่งได้สติก็ตอนนูน่าจูบนี่แหละ
ก่อนหน้านั้นนี่หลับใน ฮ่าๆๆๆๆ
แทยอนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้ตัวเองของอะไรไป
เด็กคนนี้น่ารักขึ้นทุกที่.....ทิฟฟานี่รู้สึกแบบนั้น ยิ่งเธออยู่ด้วยนานเท่าไร เด็กน้อยก็ยิ่งน่ารักเข้าไปทุกที ดูอย่างตอนนี้สิ ขอมอร์นิ่งคิสจากเธอ แล้วก็ดันเขินหูแดงสะอย่างนั้น
“น้องแทจะอาบน้ำเองหรือว่าจะให้นูน่าอาบให้คะ??” แกล้งถามเด็กตัวเล็กให้เด็กมันไปไม่ถูก
“เฮ้ยน้องแทอาบเองได้ค่ะ เอ้ย...น้องแทอาบเองได้ค่ะ” เด็กน้อยรีบตอบจนพูดไม่ถูกภาษาต้องพูดอีกทีให้พี่สาวเข้าใจ
“นั้นก็รีบอาบนะคะน้องแท เดี๋ยวนูน่ารอข้างนอกนะ”
“ค่ะ...”
เกือบโดนจับแก้ผ้าอาบน้ำแล้วมั้ยละ....
ทิฟฟานี่เดินออกมาจากห้องน้ำมานั่งรอเด็กน้อยบนเตียงนอน ทิฟฟานี่นั่งคิดไปเพลินๆว่าเด็กน้อยจะใช้เวลาอาบน้ำนานเท่าไร ตอนเธอเด็กๆเธอใช้เวลาอาบน้ำเป็นชั่วโมงๆ ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ ฮ่าๆๆๆ
~มาทำไมให้อายบ้านนาเล่านวลน้อง ไม่ต้องกลับคืนมา~
เสียงไรอะ- -
ทิฟฟานี่หันไปหาต้นเสียงที่สั่นครืดๆอยู่บนโต๊ะข้างเตียง....โทรศัพท์ของแทยอน
ทิฟฟานี่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ที่โทรเข้า
‘Lil Pup The 2nd’ (ลูกหมาน้อย รุ่นที่สอง) เป็นการเซฟชื่อที่แปลกมากสำหรับทิฟฟานี่ แต่นั่นก็ไม่ได้หยุดทิฟฟานี่จากการรับสาย
“สวัสดีค่ะ”
“แตแต~” น้ำเสียงเล็กเหมือนเด็กน้อยชั้นประถมดังออกมากจากโทรศัพท์
“ฮัลโหล น้องแทอาบน้ำอยู่ค่ะ”
“อ่าว...ไม่ช่ายแตแตหนิ” ปลายสายตอบด้วยภาษาไทยที่ไม่ค่อยชัดเท่าไรนัก พูดแค่นั้นแล้วก็ตัดสายไปเลย
ทิฟฟานี่ว่างโทรศัพท์ลงที่เดิม ทันทีที่โทรศัพท์แตะกับพื้นโต๊ะ มันก็เริ่มสั่นครืดๆอีกครั้ง พร้อมกับริงโทนเสียงแปลฟๆที่เธอฟังไม่รู้เรื่อง
ทิฟฟานี่เหลือบมองชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอ
‘Big Pup’ (ลูกหมาใหญ่//แปลตรงตัวเลย ฮ่าๆๆ ไรท์ไม่รู้จะแปลยังไงดีT T) ทิฟฟานี่เริ่มงงแล้วละ แทยอนนี่เซฟเบอร์ทุกคนตั้งชื่อทุกคนเป็นหมาหรือเปล่า
“ฮัลโหล ไอ้หมาน้อย” เสียงทุ้มผู้ชายดังขึ้นมาทันทีที่เธอรับสาย
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ น้องแทอาบน้ำอยู่น่ะค่ะ” เธอตอบกลับอย่างไม่มั่นใจนัก
“อะ..เอ่อครับ คุณคงเป็นนางฟ้าของแทยอ..เอ้ย เป็นคนที่แทยอนไปอยู่ด้วยใช่ไหมครับ ผมเป็นพี่ชายแทยอนน่ะครับ”
“ค...ค่ะ” เฮรู้สึกดีใจไม่น้อยที่ปลายสายพูดภาษาอังกฤษได้ แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจบางอย่างที่เขาพูด นางฟ้าคืออะไรหรอ?? เธอฟังไม่รู้เรื่อง
“แทยอนคงไม่ได้ดื้อนะครับ ผมขอโทษนะครับที่รบกวนคุณ”
“อะ..เอ่อ ไม่รบกวนเลยค่ะ” แทยอนเด็กดีจะตาย “น้องแทดูแลง่ายค่ะ น่ารักมากด้วย ไม่ได้รบกวนอะไรเลย” และอีกอย่าง เธออยากได้แทยอนมาอยู่ด้วยจะตายไป
“อ่า....อย่างไรมันก็เป็นการรบกวนคุณอยู่ดีครับ เดี๋ยววันนี้ผมจะส่งคนไปรับแทยอนนะครับ จะให้ไปรับที่ไหนโทรบอกได้เลยนะครับ”
“ส่งคนมารับหรอคะ??” ไม่อยากให้น้องแทไปเลย
“พอดีวันนี้ผมติดธุระน่ะครับ กลัวแทยอนจะรอผมไม่ไหว”
“ค่ะ” ทิฟฟานี่ตอบไปแบบนั้นแต่ที่จริงแล้วในใจอยากตอบว่า ถ้าติดธุระก็ให้น้องแทอยู่กับเธอต่อจะเป็นไรไป
“ขอบคุณนะครับทีดูแลน้องผมให้ ผมต้องขอตัวไปเข้าประชุมแล้วละครับ”
“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ”
แล้วพี่ชายของแทยอนก็ตัดสายไป
“นูน่า น้องแทไม่มีเสื้อผ้า” ทิฟฟานี่หันไปหาต้นเสียงที่ยืนอยู่หลังประตูห้องน้ำ แทยอนที่ตัวเปียกน้ำตั้งแต่ผมยันปลายเท้าห่อตัวด้วยผ้าขนหนูแต่ไม่ได้เช็ดตัวเลยสักนิด
แทยอนอาบน้ำเร็วมาก ทิฟฟานี่หันไปเช็คเวลา
แทยอนใช้เวลาอาบน้ำ
.
.
4 นาที 2 วินาที- -
.
.
สระผมด้วย= = ถ้าตัวแทยอนไม่เปียกนี่คิดว่าวิ่งผ่านน้ำ
...................................
เด็กน้อยนั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าวในห้องรับประทานอาหารของคฤหาสน์ใหญ่โต
ตอนนี้นูน่ากำลังอาบน้ำ ก่อนที่นูน่าจะอาบก็ได้บอกให้แทยอนมานั่งรอในห้องอาหาร ทำให้เด็กน้อยมานั่งรอตามที่พี่สาวสั่ง กว่าจะหาห้องนี้ได้ ถ้าไม่เจอแม่บ้านคงได้เดินหลงไปแล้ว
ตอนนี้เด็กน้อยได้อยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีชมพูหวานพอดีตัว เสื้อกล้ามสีชมพูตัวเล็กนี่ไม่ใช่ของทิฟฟานี่หรอก แต่เป็นเสื้อกล้ามที่ทิฟฟานี่ตื้อให้พี่เลโอซื้อมาใส่ในวัยประถมของเขา และกางเกงขาสั้นสีดำของนักเรียนชายที่ทิฟฟานี่หามาได้ เป็นกางเกงของพี่เลโอพี่ชายของทิฟฟานี่สมัยที่พี่เขายังอยู่ประถมเหมือนกัน เสื้อพวกนี้มันเก่าแล้วก็จริง แต่พอเอาไปสัก แล้วใส่ในตู้อบแห้ง(ไว้ทำให้เสื้อผ้าแห้งในช่วงหิมะตก)แป๊ปเดียวก็แห้ง ให้แทยอนใส่ดันใส่ได้พอดี
http://forums.soshifanclub.com/style_image...lign-center.png
“น้องแท~”
อ่า.....นูน่าคงอาบน้ำเสร็จแล้วละ
ทิฟฟานี่ลงมาให้ชุดสบายๆ กางเกงยีนส์ เสื้อยืดคอวี(ลึก)สีชมพู Hot Pink ที่เจ้าตัวชอบคว้านลึกลงไปเผยให้เห็นอะไรต่ออะไร ที่หลังสะพายกระเป๋าเป้ที่มีอุปกรณ์ในการดูแลเด็กอยู่ในนั้น ในมือถือรองเท้าผ้าใบไว้ เพราะวันนี้คงเดินเยอะเลยตัดสินใจที่จะไม่ใส่ส้นสูง
.....................................
หลังทานเข้าเช้าฝีมือแม่บ้านกับเรียบร้อยทั้งสอง ตรงขึ้นรถไปยังสถานที่แพลนไว้ แล้วในที่สุดทั้งสองคนก็ถึงจุดหมาย
Universal Studio Korea (มีไม่มีไม่รู้นะ ถ้าไม่มีก็มโนเอาว่ามี ฮ่าๆๆๆ)
ที่นี่เป็นส่วนสนุกที่ออกแบบตามหนังและการ์ตูนหลายๆเรื่อง และเป็นที่ๆเด็กส่วนมากอยากไปเที่ยวกัน พวกเธอมาในเวลา 8 โมงเช้าซึ้งเป็นเวลาที่เช้ามาก และเธอก็มีเวลาถึงเย็นในการที่จะเล่นทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในนี้
เพราะเวลานั้นเหลือเฟือ ทิฟฟานี่เลยตัดสินใจเข้าไปดูพวกร้านสินค้าในสวนสนุก ทำไมน่ะหรอ?? ก็เพราะมันมีเสื้อผ้าเด็กขายน่ะสิ เธอไม่ค่อยชอบแทยอนใส่เสื้อพี่เลโอเลย แทยอนน่ารักกว่าพี่เลโอตั้งเยอะ
“นูน่าๆ” แทยอนเดินตามพี่สาวคนสวยเข้ามาในร้านที่เต็มไปด้วยของฝาก เสื้อผ้าลายการ์ตูน ของเล่น ขนม และของต่างๆนาๆอีกมากมาย
ทิฟฟานี่มองตามเด็กน้อยที่ทำตาโตตื่นตาตื่นใจกับของหลายๆอย่างมากมายตรงหน้าอยากเอ็นดู จะไม่ให้แทยอนตื่นเต้นได้อย่างไรในเมื่อของทั้งหมดมาจากการ์ตูนดังๆทั้งนั้น และมันก็มีตัวการ์ตูนที่เธอชอบด้วย
.
.
.
มินเนี่ยน
“ให้ช่วยอะไรไหมคะ??” พนักงานเดินเข้ามาถามทิฟฟานี่
“เอ่อ...กำลังหาเสื้อผ้าเด็กให้น้องสาวน่ะค่ะ” คำพูดของทิฟฟานี่ทำให้พนักงานสาวมองตามไปยังแทยอนที่กำลังวุ่นกับของเล่นมากมาย
“น้องสาวของคุณผู้หญิงดูท่าแล้วจะชอบมินเนี่ยนมากเลยนะคะ”
“มีพวกเสื้อแบบที่แต่งตัวตามมินเนี่ยนมั้ยคะ??”
“อ้อมีค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ” ทิฟฟานี่เดินตามพนักงานไปยังโซนเสื้อผ้าเด็ก
“นี่ค่ะเสื้อยืดแขนสั้นสีเหลืองค่ะ และก็กางเกงเอี๊ยมยีนส์สีน้ำเงินเข้มค่ะ ไซส์เล็กค่ะ”
“เอ่อ...”
“อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ??”
“ถ้าเปลี่ยนจากเสื้อสีเหลืองเป็นสีชมพูมีหรือเปล่าคะ??”
....................................
“น้องแท มาหานูน่าหน่อยค่ะ” แทยอนลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงสวรรค์เรียงจากนั่งเล่นของเล่นอยู่คนเดียว แทยอนวิ่งไปหาต้นเสียงอย่างเร็วที่สุด
“นูน่า~” วิ่งมาหยุดตรงหน้าพี่สาวคนสวยที่ในมือถือเสื้อผ้าเด็ก
“ลองเสื้อผ้าค่ะ” พี่สาวพูดพลางยิ้มตาปิดให้ ทำให้เด็กได้แต่พยักหน้ารับอย่างยอมๆ ยิ้มหวานรับเสื้อผ้าจากพนักงานแล้ววิ่งเข้าไปในห้องลองเสื้อผ้า
ทิ้งให้แต่พี่สาวคนสวยมองตาม รับเสื้อผ้าแล้วเข้าไปลองเฉยๆไม่ได้หรือไง ทำไมต้องยิ้มหวานให้พนักงานด้วย
ในห้องลองเสื้อ
แทยอนถอดเสื้อกล้ามและกางเกงออก เพื่อที่จะสวมชุดเสื้อผ้าอันใหม่ แทยอนมองเสื้อยืดสีชมพูหวานที่มีลายการ์ตูนเพียงนิดเดียวที่อยู่ตรงชายเสื้อ แทยอนหยิบเสื้อมาสวมใส่
แทยอนปรายสายตาไปยังกาเกงเอี๊ยมสีน้ำเงินเข้มที่มีสัญลักษณ์ตัว G เหมือนในการ์ตูนตรงกลางเกาเป๋าลำตัวด้านหน้า แทยอนหยิบมาใส่ พอสวมใส่
แล้วทำให้ไม่เห็นลายการ์ตูนบนเสื้อยืดสีชมพู
อ่า.....เหมือนมินเนี่ยนเลย แว่นตากรอบสี่เหลี่ยมของตนนั้นยิ่งทำให้เหมือนเข้าไปใหญ่
เว้นแต่ว่ามันเป็นสีชมพู.....
แทยอนเดินออกมาจากห้องลองเสื้อพร้อมสวมชุดใหม่เรียบ
ทิฟฟานี่ได้แต่มองเด็กตัวเล็ก
.
.
น่ารัก
.
.
เหมือนตุ๊กตาเลย
“นูน่า....”
“เอาตัวนี้เลยค่ะ” ทิฟฟานี่พุด ทำให้พนักงานไม่รอให้แทยอนถอนเสื้อเลยสักนิด ตัดบาร์โคดตรงนั้นเลยแล้วไปที่แคชเชียร์
ตอนนี้พูดได้คำเดียว
.
.
.
น้องแทน่ารักมาก
.
.
.
เหมือนมินเนี่ยนตัวน้อยๆเลย
.
.
.
มินเนี่ยนสีชมพู
.
.
.
ของเธอ
.
.
.
ของเธอคนเดียวนะ ไม่แบ่งให้ใครด้วย
...................................
วันนี้ถึงจะไม่ใช่วันเกิดของทิฟฟานี่ แต่วันนี้นั้นเป็นเหมือนของขวัญอีกชิ้นที่แทยอนให้เธอ เมื่อวานแทยอนได้ให้ของขวัญเธอสองอย่าง กล่องสมบัติกับการที่แทยอนมาอยู่กับเธออีกหนึ่งวัน วันนี้จึงยังคงเป็นวันของเธอ แตกต่างก็ตรงที่ วันนี้เป็นวันของมิยองนูน่ากับมินเนี่ยนน้อยสีชมพู
การมาเที่ยว Universal Studio ตอนแรกเหมือนจะเป็นการตัดสินใจที่ดี เพราะแทยอนนั้นดูจะมีความสุขและตื่นตาตื่นใจกับตัวการ์ตูน และหลายอย่างมากมาย แต่มันก็มีปัญหาตามมาด้วย
แทยอนนั้นสูงเพียง 110 เซ็น ซึ้งของเล่นพวกใหญ่ๆ อย่างรถไฟเหาะนั้นคงลืมไปได้เลย เพราะต้องสูงอย่างน้อย 130 เซ็น เพราะเช่นนั้นเธอทั้งสองถึง
มาอยู่หน้า
.
.
.
บ้านผีสิง
“นูน่าน้องแทกลัว” เด็กน้อยมองทิฟฟานี่ด้วยสายตากังวลเล็กน้อย กังวลว่าเข้าไปแล้วเธอจะร้องไห้ออกมา กลัวทั้งที่ตอนนี้พวกเธอยังไม่ได้เข้าไปเลยด้วยซ้ำ น้องแทกลัวจริงๆนะ
“ไม่มีอะไรหรอกน้องแท ในนั้นมีแต่ของปลอบทั้งนั้น” ทิฟฟานี่พูดปลอบขวัญเด็กน้อย โดยที่หวังว่าน้องแทของเธอจะมีความกล้าเพิ่มขึ้น แล้วเข้าไปเล่นกับเธอ
ทำไมถึงอยากให้แทยอนเล่น?? ก็แหม เธอก็มีหวังว่าเด็กน้อยจะกลัวแล้วมากอดเธอ ซบเธอก็แค่นั้น
แต่เมื่อทั้งสองคนก้าวเข้าไปในนั้น
.
.
ผลมันแตกต่างจากที่ทิฟฟานี่คิดโดยสินเชิง
“อ๊ายยยยยยยยยยย น้องแท!!!”
“นูน่า..น้องแทกลัว”
“น้องแทอย่าเดินเร็วสิคะ รอนูน่าด้วย”
“นูน่า...”
“อ๊ากกกก น้องแท มีตามมาค่ะ”
“นูน่าน้องแทกลัว....”
“อ๊ายยยยยยย ถอยไปนะเจ้าพี่บ้า!!!”
“......”
“น้องแทนูน่ากลัว!!!”
ตอนนี้น้องแทคิดว่าหูน้องแทดับแล้วละ
“ไหนบอกไม่กลัวไงคะ มีแต่ของปลอม” เด็กน้อยอดที่จะแซวผู้ใหญ่ไม่ได้
“ก็มันน่ากลัวนิ” มันก็ต้องน่ากลัวอยู๋แล้วสิคะ แต่ผู้ใหญืแถวนี้ดันอวดว่าไม่กลัวก่อนที่จะเข้าไปก็แค่นั้นเอง
“ฮ่าๆๆ โอ๋ๆ นูน่าไม่ต้องกลัวนะคะ” น้ำเสียงของแทยอนนั้นทำให้เธอหมันไส้มากๆเลยละ
เพราะเหนื่อยจากการกรี๊ดหนักๆ ทิฟฟนี่เลยพาแทยอนมาหาน้ำดื่ม และของรองท้องอีกเล็กน้อย
“นูน่า น้องแทอยากเล่นม้าหมุน” เสียงของแทยอนดึงดูด ความสนใจของทิฟฟานี่เป็นอย่างดี ทิฟฟานี่มองตามนิ้วมือแทยอนที่ชี้ไปยังม้าหมุน
“ไหนบอกว่าโตแล้ว ทำไมยังเล่นม้าหมุน” เพราะตัวเองโดนเด็กแซวเรื่องกลัวผีในบ้านผีสิง ก็เลยอดที่จะแซวเด็กน้อยกลับเมื่อมีโอกาส
“ก็อยากเล่นนี่นา นูน่าเล่นกับน้องแทนะๆ” แทยอนหันมาสบตาทิฟฟานี่ ทำหน้าตาออดอ้อนที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ก็ได้ค่ะๆ” แล้วเธอก็ยอม
ต่อแถวไม่นานก็ได้นั่งม้าหมุน ทุกเริ่มหาที่ๆตัวเองอยากจะนั่ง ทั้งที่มีตัวซุปเปอร์ฮีโร่เท่ๆเยอะแยะ ทำไมพวกเธอถึงมานั่งอยูในรถม้าหัวหอมของซินเดอเรลล่าได้??
“นูน่าอยากเป็นเจ้าหญิงหรอคะ??” เด็กน้อยถามออกมาอย่างไม่ติดใจอะไรนัก แต่สำหรับทิฟฟานี่นั้นเธอไม่รู้จะตอบเด็กคนนี้อย่างไรดี เธออายุปูนนี่แล้วจะให้บอกว่าอยากเป็นก็กระไรอยู่
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าถ้านูน่าเป็นเจ้าหญิง น้องแทจะมาเป็นเจ้าชายให้นูน่าหรือเปล่า??”
“ชาตินี้น้องแทไม่มีวันจะเป็นเจ้าชายได้หรอกนะคะ” ประโยคของเด็กน้อยมันทำให้หญิงสาวต้องขมวดคิ้ว กับความหมายของประโยค มันแปลได้หลาย
อย่าง และเด็กน้อยก็เลือกที่จะไม่อธิบายต่อให้นูน่าแปลเอาเองสะอย่างนั้น
‘ชาตินี้น้องแทจะไม่เป็นเจ้าชาย เพราะนูน่าไม่ใช่เจ้าหญิง’
.
.
.
‘แต่นูน่าเป็นนางฟ้าของน้องแทต่างหาก’
.
.
.
นางฟ้าที่สวยที่สุด
เมื่อม้าหมุนเริ่มหมุนเด็กน้อยก็เริ่มพนมมือแบบคนไทยแล้วหลับตาลง
“น้องแททำอะไรคะ??” เมื่อทิฟฟานี่เห็นก็อดที่จะถามไม่ได้ จู่ๆก็มาพนมมือใครจะไม่สงสัยกัน
“อธิษฐานค่ะ”
“ในม้าหมุนนี่นะหรอคะ??”
“ถ้าอธิษฐานในม้าหมุนตอนที่มันกำลังหมุนอยู่ จะทำให้สิ่งที่ของเป็นจริงนะคะ” เด็กน้อยอธิบายให้นูน่าคนสวยฟัง
“ไปเอามาจากไหนเนี่ย ไม่เคยได้ยินเลย”
“เอามาจากน้องแทค่ะ” เด็กน้อยตอบพลางยิ้มหวานกว้างคนเห็นฟันเล็กๆ
...................................................
เขาว่ากันว่าเวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็ว มันก็จริงอย่างที่เขาพูด
‘ไม่อยากกลับเลย’ ประโยคนี้ดังวนๆอยู่ในความคิดของเด็กน้อย
เมื่อกี้เธอได้นั่งม้าหมุนกับนูน่าด้วยละ แล้วเธอก็ขอพรด้วย แน่นอนว่าไอ้หลักการอธิษฐานตอนนั่งม้าหมุนแล้วสิ่งที่ขอจะเป็นจริง นั้นเธอแต่งขึ้นมาเอง แต่
เธอก็เชื่อนะถึงจะแต่งขึ้นมาเองก็เถอะ
ตั้งแต่เด็กๆแล้วที่เธอเชื่อเรื่องพรและคำอธิษฐาน เธอเชื่อในการอธิษฐานทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น วันเกิด วันคริสต์มาส วันขึ้นปีใหม่ของไทยอังกฤษและจีน หรือแหม่กระทั้งวันลอยกระทง
ทุกครั้งในวันพิเศษเล่านี้เธอจะขอสิ่งๆเดิมทุกครั้งไป
.
.
.
.
ขอให้สักวันหนึ่งเธอได้เจอนางฟ้า
.
.
.
และเหมือนว่ามันเป็นจริงแล้วละ
เพราะว่าคำขอนั้นกลายเป็นจริงแล้ว ตอนอธิษฐานที่ม้าหมุนนั้นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอขอสิ่งที่แตกต่าง และเธอก็อยากให้คำอธิษฐานนั้นเป็นจริง
ครืด~
แรงสั่นสะเทือนในกระเป๋ากางเกงเอี๊ยมทำให้รู้ว่ามีคนส่งขอความมาหา และไม่ต้องเดาแทยอนก็รูว่าเป็นใคร
‘จะกลับยังไอ้หมาน้อย?? สองทุ่มแล้วนะ สวนสนุกจะปิดแล้วมั้ง พี่ส่งคนไปรอหน้าสวนสนุกแล้วนะ’
“เฮ้อ~” เด็กน้อยถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง
“ใครทักมากหรอคะ??”
“........” แทยอนไม่ตอบอะไรนอกจากโชว์หน้าจอโทรศัพท์ให้พี่สาวคนสวยดู
‘Big pup’ หน้าจอมันบอกว่าอย่างนั้น แค่เห็นทิฟฟานี่ก็รู้แล้วว่าใคร......พี่ชายแทยอน
“..........” ทิฟฟานี่เงียบไปไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไรออกมาเลย
“น้องแทต้องกลับแล้วนะ นูน่า” น้ำเสียงนิ่งเรียบของเด็กน้อยดังขึ้น
“..........”
“นูน่าต้องเดินไปส่งน้องแทที่หน้าสวนสนุกนะ” น้ำเสียงเรียบนั้นตอนนี้สั่นครือเล็กน้อย แต่เพราะเจ้าตัวพยายามให้น้ำเสียงมันฟังดูปกติที่สุด
“อื้ม เดี๋ยวนูน่าเดินไปส่งนะคะ” ทิฟฟานี่ฝืนพูดและยิ้มกว้างจนตาปิดไปให้เด็กน้อย ทิฟฟานี่ยืนมือไปข้างหน้าเพื่อให้แทยอนจับ
.
.
ทั้งสองคนเดินไปที่หน้าสวนสนุกพร้อมกันด้วยมือที่กระชับกันแน่น
‘ใจหายเหมือนกันนะ’ นี่คือสิ่งที่ทิฟฟานี่รู้สึกเมื่อ เธอและแทยอนเดินมาถึงหน้าสวนสนุก สวนสนุกเริ่มไม่สนุกเหมือนชื่อแล้วละ
แทยอนหยุดยืนอยู่หน้าสวนสนุก สายตาเหลือบไปเห็นชายในชุดสูทดำสองสามคนยืนอยู่หน้ารถตู้หรูที่ตนเองไม่ค่อยชอบนั่งนัก แต่แทนที่แทยอนจะเดินไปขึ้นรถ เด็กน้อยกลับยื่นนิ่งไม่ยอมละสายตาจากนูน่าเลยสักนิด มือน้อยๆยังค่อยกระชับมือของหญิงสาวไม่ไปไหน
ทิฟฟานี่ย่อตัวลงมาให้ระดับสายตาของเธอและแทยอนเท่ากัน โดยที่มือของสองคนไม่ได้แยกออกจากกัน
“น้องแท กลับไปแล้ว อย่าลืมคิดถึงนูน่านะคะ” ทิฟฟานี่พูดออกไปอย่างหนักใจ เธอไม่อยากให้เด็กคนนี้ไปเลย
“น้องแทจะคิดถึงนูน่าทุกวันเลย” เพราะคำพูดของแทยอนทำใจทิฟฟานี่รู้สึกชื่นใจขึ้นมาเล็กๆ ก่อนที่หญิงสาวจะรวบตัวเด็กน้อยเข้ามากอด
“อย่าลืมนูน่านะคะน้องแท” เธอจะไม่ร้องไห้ ทิฟฟานี่พยายามที่จะควบคุมน้ำเสียงของตัวเองให้ฟังดูปกติมากที่สุด
“น้องแทไม่มีวันลืมนูน่าหรอกนา ไม่ต้องห่วงนะคะ” แต่ตอนนี้น้ำเสียงของเด็กน้อยสั่นเครือไปแล้ว เด็กน้อยกระชับอ้อมกอดในแน่นขึ้น เธออยากจดจำทุกสิ่งทุกอย่างตอนนี้ให้ได้มากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกที่ได้กอดนูน่า เสียงของนูน่าหรือแม้แต่กลิ่นกายหอมของนูน่า เธอจะไม่ลืม
เพราะแรงสั่นของร่างกายเด็กน้อยทำให้ทิฟฟานี่รู้ได้อย่างง่ายดายว่า.....มินเนี่ยนน้อยสีชมพูของเธอกำลังร้องไห้
ทิฟฟานี่ผละอ้อมกอดออกมาจับมือทั้งสองข้างของเด็กน้อย
“นูน่าอย่าลืมน้องแทนะ” เด็กน้อยปล่อยมือออกจากทิฟฟานี่เพื่อถอดแว่นตาเช็ดปาดน้ำตาของตัวเองที่ไหลลงมาอย่างหนัก
“นูน่าจะไม่มีวันลืมน้องแทนะ จะคิดถึงน้องแททุกวันเลยด้วย” ทิฟฟานี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เอื้อมมือนุ่มไปเช็ดน้ำตาของเด็กน้อย
“นูน่า.....” แทยอนเรียกพี่สาวก่อนที่จะถอดสร้อยออกจากคอตัวเองแล้วยื่นให้ทิฟฟานี่
“นี่อะไรคะ??”
“กุญแจกล่องสมบัตร” ทิฟฟานี่รับมาโดยดี สยาตามองกุญแจที่ห้อยอยู่กับสร้อย
“ขอบคุณนะคะน้องแท”
“นูน่า....”
“คะ??”
“เด็กน้อยรักพี่สาวนะ”
“.........” เป็นอีกครั้งที่แทยอนชอบพูดประโยคที่เธอไม่ค่อยเข้าใจ เด็กน้อยที่แทยอนหมายถึงคือใคร แทยอนไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าพี่สาวคนที่พูดถึงเป็น
ใคร เธอได้แต่หวังว่า เด็กน้อยนั่นคือแทยอน และพี่สาวคนนั้นจะเป็นเธอ
จุ๊บ~
ไม่ทันได้ตั้งตัว ก็รู้สึกถึงความนุ่มที่ทาบทับบนริมฝีปากแล้ว มันเป็นจูบที่หวานและใสซื่อ ไม่มีการขยับเม้มอะไรทั้งนั้น มีก็แต่ความรู้สึกของเด็กคนหนึ่งที่
ส่งให้นางฟ้าของเขา
“น้องแทจะไม่พูดคำว่าลาก่อนเด็ดขาด และน้องแทก็ไม่อยากให้นูน่าพูดคำนั้นด้วย” แทยอนพูขึ้นทันทีที่ผละออกมา
“.........”
“น้องแทจะกลับมาทำตามที่น้องแทเขียนไว้นะคะ” เป็นอีกครั้งที่เธอไม่รู้เลยว่าแทยอนพูดถึงเรื่องอะไร
“.........”
“นูน่ารอน้องแทนะ”
“.........”
“น้องแทจะกลับมาทำตามที่เขียนไว้”
แทยอนพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนที่จะวิ่งขึ้นรถไป ระหว่างที่เด็กน้อยกำลังก้าวขึ้นรถเธอเห็นเขาหันมายิ้มให้เธอด้วยแหละ แต่เธอก็เห็นน้ำตาบนใบหน้าเด็ก
เหมือนกัน
เธอยังไม่ได้ทันได้บอกลาเลย
เธอจะไม่ร้องไห้
ทิฟฟานี่มองรถตู้คันหรูของแทยอนเคลื่อนตัวออกไปจากตรงนั้น
อ่า.....เธอร้องไห้แล้วละ
..........................................
ในรถตู้คันหรู
“ฮึกๆ ฮื่ออออ.....” เสียงร้องไห้เบาๆของเด็กน้อยดังอยู่ภายในตัวรถ แทยอนที่นั่งก้มหน้ากอดเข่าร้องไห้อยู่บนเบาะที่นั่งพยายามที่จะให้เสียงสะอื้นนั้นเบาที่สุด
“คุณหนูร้องไห้หรอครับ??” เสียงผู้ชายในชุดสูทที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“อืม” แทยอนตอบอย่างเต็มปาก ปกติเธอไม่ชอบร้องไห้ให้ใครเห็น แต่ครั้งนี้เธอไม่อายเลยด้วยซ้ำ
“คุณหนูเพิ่งจะเจอผู้หญิงคนนี้สองวันเองนะครับ”
“คุณลุงพ่อบ้านซีวอน....ไม่เข้าใจหรอก” เด็กน้อยตอบชายในสูทสีดำไป
“ไม่เข้าใจอะไรครับ”
.
.
.
.
“มันก็จริงอย่างที่คุณลุงพ่อบ้านซีวอนพูดนั้นแหละ”
.
.
.
“น้องแทเพิ่งเจอผู้หญิงคนนี้แค่สองวัน”
.
.
.
.
.
.
“แต่น้องแทรอที่จะเจอผู้หญิงคนนี้มาทั้งชีวิต”
“นูน่า......น้องแทจะกลับมาทำตามที่เขียนไว้ให้ได้”
.....................................................
ทิฟฟานี่เดินเข้ามาในห้องนอนตัวเองด้วยความรู้สึกหน่วง เมื่อคืนยังมีเด็กตัวเล็กอยู่กับเธอในห้องนี้อยู่เลย ทิฟฟานี่ว่างกระเป๋าเป้ลงเปิดเอาเสื้อผ้าของพี่เลโอที่ให้แทยอนใส่ออกมา กลิ่นของแทยอนยังติดเสื้อผ้าพวกนี้อยู่เลย
สายตาหวานเหลือบมองไปรอบๆห้อง ตรงตู้เสื้อผ้านั้นมีชุดของแทยอนแขวนอยู่ เสื้อยืดสีขาวตัวเล็กเก่าๆที่มีคราบกาแฟเปื้อนติดอยู่ กางเกงเอี๊ยมยีนส์สีซีดที่แทยอนใส่มาขึ้นเครื่องบินในวันที่เราเจอกันครั้งแรก เธอไม่ได้ลืมเก็บเสื้อผ้าพวกนี้ใส่กระเป๋าเป้ให้แทยอนหรอก แต่เธอตั้งใจจะเก็บไว้ต่างหาก จะหาว่าเธอขโมยก็ได้นะ
ปึง!!!
เสียงประตูห้องนอนของเธอดังขึ้น มาพร้อมกับเพื่อนสาวคนสนิทของเธอ
“โห เด็กคนหนึ่งที่เจอกันสองวัน สามารถทำให้ยัยมิยองของฉันร้องไห้ได้เลยหรอ” เสียงของเจ้าของร้านกาแฟคนสวยดังขึ้นมาทันทีที่ได้เจอหน้าเพื่อนสาว
“เจสสิก้า ฮื่อ.....T T”
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะๆ” เจสสิก้าพูดพลางลากร่างเพื่อนสาวตนเองมานั่งตรงโซฟา
สายตาแหลมคมของเจสสิก้าไปสดุดตากับของชิ้นใหม่ที่ไม่เคยเห็นอยู่ในห้องทิฟฟานี่มาก่อน
“ฟานี่ กล่องสมบัตรนี่ของแกหรอ??”
“ของขวัญน่ะ......จากน้องแท”
“แล้วเปิดยัง??”
“........” ทิฟฟานี่ส่ายหน้าช้าๆ
“ยัยบ้า ทำไมไม่รีบเปิด แล้วยังจะมานั่งร้องไห้ฟูมฟายอีก เปิดเลยๆฉันอยากรู้มากเลยว่ามันคืออะไร”
ทิฟฟานี่ถอดสร้อยคอที่เธอสวมออก เพื่อจะเอากุญแจมาไขกล่องสมบัติ
แต่ก่อนที่จะได้ไขเจสสิก้าก็พูดขัดขึ้นมา
“โหย กุญแจอยู่กับสร้อย ของขวัญแม่งโคตรอาร์ตเลย”
ทิฟฟานี่มองเจสสิก้าอย่างเอือมก่อนที่จะไปสนใจไขกล่องสมบัตรต่อ
กล่องสมบัติถูกไขแล้วแต่ยังไม่ถูกเปิด ทิฟฟานี่หายใจเข้าลึกลงปอด เจสสิก้าที่นั่งอยู่ข้างๆก็ได้แต่ลุ้นตาม
“จะเปิดแล้วนะ” ทิฟฟานี่พูด
“เปิดเลย ลุ้นจะตายอยู่แล้ว”
1 2 3!!
ทิฟฟานี่กับเจสสิก้าเลิกคิ้วสูงขึ้นทันทีที่เห็นของข้างใน
“น่ารักดีนะ” เจสสิก้าพูดขึ้นมา
“น้องแทนี่เข้าใจยากดีนะ เปิดกล่องมา ก็เจออีกกล่อง” ทิฟฟานี่พูดขึ้น อีกกล่องนั้นทิฟฟานี่ไม่ได้หมายความถึงกล่องจริงๆ แต่หมายถึงเม็ดวอลนัทที่ถูก
แกะตรงกลางอย่างสวยความและถูกพันไว้ด้วยริบบ่อน
“มันคืออะไรอะ?? ถั่วนำโชค??” เจสสิก้าถามออกมาอย่างสงสัย
“จะบ้าหรอ??” ทิฟฟานี่ตอบกลับ ก่อนที่จะค่อยๆแกะริบบ่อนออก แล้วแยกเปลือกวอลนัทออกจากกันอย่างช้าๆ
เผยให้เห็นของข้างใน
.
.
.
แหวนเงินวาวสวยงามที่มีลายสลัก และเพชรประดับอยู่
ทิฟฟานี่เบิกตากว้างกับของที่อยู่ในมือ มันไม่มีเหตุผลเลยที่แทยอนจะให้ของมีค่าสำหรับเธอขนาดนี้
“โห ฉันว่าฉันอึ้งไอ้กล่องใส่แหวนทำเองของแทยอนแล้วนะ แต่ตอนนี้ฉันอึ้งแหวนมากกว่า”
“น้องแทให้ฉันทำไมเนี่ย.....”
“ฟานี่ๆ มีไพ่อยู่ในกล่องด้วยอะ สีชมพูด้วยแก”
“ไพ่??” เธอได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย??
“ใช่ ไพ่”
ทิฟฟานี่หยิบไพ่ที่เจสสิก้ายื่นมาให้ มองพื้นหลังไพ่ที่เป็นสีชมพู มันต้องเป็น Limited Edition แน่ๆ ไม่ก็สั่งทำมา ไม่มีใครทำไพ่ออกมาเป็นสีชมพู
หรอก
แต่ว่าให้ไพ่มาทำไม??
ทิฟฟานี่พลิกไพ่กลับด้านเหมือนหาอะไรบางอย่าง.....เธอเจอคำตอบของคำถามของเธอเองแล้วละ
ทิฟฟานี่ว่างสายตาลงไปยังลายมือที่เห็นก็รู้แล้วว่าของใคร ลายมือน่ารักๆ(แปลกๆ)ที่เขียนอยู่บนไพ่
ฝ่ามือของทิฟฟานี่เริ่มสั่นเทาอีกครั้ง น้ำตาที่คิดว่าหายไปแล้วก็กลับมาอีกครั้ง
‘ถึง มิยองนูน่า
สุขสันต์วันเกิดนะคะ ขอให้นูน่ามีความสุขมากๆ สมหวังกับทุกอย่าง
นูน่าคงไม่รู้นะคะ แต่น้องแทดีใจมากที่ได้เจอนูน่า นี่เป็นของขวัญให้นูน่านะคะ
เด็กน้อยรักพี่สาวมาก
น้องแทสัญญานะว่า ตอนโตน้องแทจะขอนูน่าแต่งงาน
นูน่ารอน้องแทนะคะ’
นี่คือข้อความที่อัดอยู่บนไพ่สีชมพู น้ำตาที่ไหลรินออกมากนั้นไม่ได้แสดงถึงความเสียใจเลยสักนิด ทิฟฟานี่สังเกตไพ่ในมือ ไพ่สีชมพูนี้เป็นไพ่ “Ace of Heart” (A หัวใจ) ถ้าแปลความหมายออกมา ไพ่นี้แปลว่า
.
.
.
ที่หนึ่งของหัวใจ
‘รีบๆโตนะคะน้องแท นูน่าจะรอน้องแทนะ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ตาม’
จากไรเตอร์
มาลงเต็มให้รีดเดอร์หลังจากที่หายไปนาน
ตอนเต็มๆมาละค่ะ
ตอนนี้จะเป็นตอนสุดท้ายแล้วที่น้องแทจะเป็นเด็กอายุ 13 ค่ะ
เดี๋ยวน้องแทจะโตละ
ขอคุยเรื่องตาแรกเตอร์แทยอนหน่อยค่ะ
แทยอนเป็นเด็กเรียนเร็วสองปี อายุสิบสาม แต่จะจบมัธยมต้นแล้ว
ทำให้บางทีความคิดจะเหมือนพวกเพื่อนในห้องที่โตกว่าและอายุ 15 กันหมดแล้ว
แต่แทยอนก็ยังมีความเป็นเด็กอายุ 13 ในบางเรื่องอยู่ค่ะ
แทยอนในเรื่องตอนนี้สูง 110 เซ็นค่ะ
เป็นเด็กโตช้า บางคนอาจจะบอกว่าตัวเล็กไป แต่ตอนไรท์อายุ 13 ก็สูงแค่ 110 ค่ะT T #ร้องไห้หนักมาก
ไรท์อยากบอกว่าไรท์อ่านทุกคอมเม้นเลยนะคะ
ถ้าชอบเรื่องนี้ ก็เม้นกันนะคะ
ถ้าเล่นแท็ก #ฟิคMYAir ในทวิตให้ไรท์ได้จะดีใจมากเลยค่ะ
เดี๋ยวจะส่งน้องแทไปให้ถึงหน้าบ้านค่ะ 5555555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น