คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความผูกพัน
ความผูกพัน
"Dad, I'm home!!" แทยอนตะโกนเพื่อเป็นสัญญาณให้กับพ่อที่กำลังคุยกับชายแปลกหน้าว่าเธอถึงบ้านแล้ว
"พี่มิยองเข้าทำไมค่ะ?? พ่อแทๆมีแขกอยู่ด้วยนะ พี่กลับก่อนเถอะ" แทยอนถามพร้อบทำหน้างงๆ แต่ก็ต้องงงไปกันใหญ่ที่ ผู้หญิงข้างหน้าที่สูงกว่าเธอเกือบยี่สิบเซ็นเดินเข้ามาใกล้แล้วเอามือลูบหัวขอเธออย่างอ่อนโยน
"แทแท~ คงจำพี่ไม่ได้จริงๆสินะ" มิยองส่งยิ้มด้วยความเอ็นดูพลางยังไม่หยุดลูบหัวแทยอน
'พี่มิยองหมายความว่าอะไร?? แทจำอะไรไม่ได้??' ตอนนี้คำถามได้ผุดขึ้นมาในสมองของร่างเล็กจนเต็มไปหมด
จนกระทั่ง
"Taeyeon and Miyoung, come here" พ่อขอเทยอนเรียกให้สองคนเข้ามาในห้องรับแขก
แทยอนก็วิ่งตรงดิ่งเค้าไปยืนข้างพ่อของตัวเอง แต่มิยองดันวิ่งไปยืนข้างผู้ชายแปลกหน้าที่คุยกับพ่อของเธออยู่ ดูๆไปแล้วผู้ชายคนนี้ก็หน้าตาคุ้นๆเหมือนกัน เหมือนแทยอนจะเคยเห็นหน้าผู้ชายคนนี้ในกรอบรูปของคุณพ่อ เหมือนว่าจะเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของพ่อแทยอน
"Dad เลิกพูดภาษาอังกฤษได้แล้ว นี่เราอยู่เกาหลีนะ" แทยอนทำหน้าไม่พอใจใส่พ่อของเธอเอง
"ขอโทษที พอดีพ่อลืมตัว แต่เมื่อกี้แทก็เรียกพ่อว่า dad นิ" แทยอนเถียงไม่ออกเพราะเธอก็ลืมตัวเหมือนกัน
"แทคงจำคุณอาเดวิดกับพี่มิยองไม่ได้สินะเพราะครั้งสุดท้ายที่พวกเขามาก็ตอนแทอายุ 3 ขวบ อาเดวิดเป็นเพื่อนสนิทของพ่อเอง ส่วนพี่มิยองก็เป็นลูกสาวคนเดียวของอาเดวิด แล้วพวกเขาพึ่งทาจากอเมริกาแล้วหลังจากนี้พวกเขาจะมาอยู่กับเรา"
'อยู่กับเราหรอ??' แทยอนคิดพลางเงยหน้าขึ้นมาหลังจากก้มหน้าฟังพ่อแนะนำสมาชิกใหม่ในบ้าน แต่ก็ต้องชะงักไปเพราะรอยยิ้มตาปิดเป็นรูปพระจันทรครึ่งเสี้ยวของพี่สาวที่ยื่นตรงข้ามเธอ
'รอยยิ้มนั่น...... ใจสั่นอีกแล้ว เราเป็นอะไรไปนะ' แทยอนได้หลงไปในโลกแห่งความคิดระหว่างที่เธอกำลังยื่นจ้องหน้าพี่สาวตายิ้ม
"แทๆ เป็นอะไรจ้องหน้าพี่แล้วก็อมยิ้มอยู่นั่นแหละ มีอะไรติดอยู่บนหน้าพี่หรอ??" เมื่อได้ยินเสียงหวานของมิยอง แทยอนก็หลุดออกมาจากพะวงความคิด แล้วดวงตาของแทยอนเบิงโตทำหน้าเป็นปลาช็อคน้ำ เพราะใบหน้าของพี่สาวที่ยื่นตรงข้ามเธอเมื่อกี้ ตอนนี้ห่างกับใบหน้าของเธอไม่เกินสามเซ็น
"ไม่สบายหรอค่ะ หน้าแดงหูแดงเชียว" มิยองไม่ได้พูดเปล่า เอามือเนียนนุ่มจับคางของแทยอนดึงหน้าแทยอนเข้ามาใกล้จนหน้าผากของทั้งคู่สัมผัสกัน
"ตัวก็ไม่ร้อนนิค่ะ" เสียงหวานของมิยองและความอุ่นของลมหายใจที่รู้สึกได้ ทำให้หัวใจของเด็กเจ็ดขวบสั่นเหมือนเป็นบ้า
ทุกการกระทำนั้นอยู่ในสายตาของพวกพ่อทั้งสองของเด็กๆ พ่อของทั้งคู่ก็ได้แต่ยิ้มจนแก้มจะแตกเมื่อเห็นการกระทำของเด็กทั้งสองคน พ่อของแทยอนได้สั่งให้เด็กทั้งคู่ไปกินอาหารเย็นที่แม่ของแทยอนได้เตรียมไว้ในห้องอาหาร ซึ่งตอนนี่มันเย็นหมดแล้ว แล้วก็บอกมิยองว่าให้นอนห้องของแทยอนเลยเพราะเตียงนอนของแทยอนนั้นใหญ่มาก
พอเด็กทั้งสองกินข้าวเสร็จ ล้างจาน แล้วก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของแทยอน
'ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเลย' มิยองคิดพลางมองไปรอบๆห้อง ทุกอย่างถูกตกแต่งด้วยสีฟ้า ตั้งแต่ตู้เสื้อผ้ายันผนังห้อง มีอย่างเดียวที่แตกต่างเคือเตียง มันใหญ่ขึ้นมากถ้าเทียบกับครั้งสุดท้ายที่เธอเข้ามาในห้องนี้นั่นก็คือ 4 ปีที่แล้ว และมันก็ตกแต่งโดยผ้าปูที่นอนสีชมพูอ่อนแลดูหวานมาก
ตุบ!! แทยอนกระโดดขึ้นเตียง เตรียมที่จะนอน
"แทแท พึ่งกินข้าวเสร็จอย่าพึ่งนอนสิ ไปอาบน้ำก่อน อย่าดื้อสิค่ะ"
""ไม่เอา แทยังเหนื่อยอยู่เลยขอนอนพักแป๊ปนึงนะ พี่มิยองไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวแทค่อยอาบที่หลังก็ได้"
"โอเคๆ เดี๋ยวพี่ไปอาบก่อน แต่ถ้าพี่อาบเสร็จแทแทต้องอาบต่อเลยนะ อย่าแอบหลับก่อนนะ" มิยองส่งยิ้มให้แทยอน หยิบเสื้อชุดนอนสีชมพูพร้อมผ้าเช็ดตัวสีชมพูแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
10 นาทีผ่านไปมิยองก็ออกจากห้องน้ำ ทำหน้าตาครุ่นเครืองพลางเดินไปที่เตียง นั่งลงข้างๆเตียง มองหน้าของร่างเล็กที่กำลังหลับอย่างสบาย
"แทแท ตื่นก่อน แทยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ" มิยองจับต้นแขนแทยอนแล้วเขย่าเบาๆ
"อื้อ....." แทยอนยังไม่ยอมตื่น เปลี่ยนท่านอนตะแคงหันหน้าเคาหามิยองที่กำลังนั่งลงอยู่ข้างๆเตียง
"ไม่ยอมตื่นหรอค่ะ?? ถ้าแทๆไม่ยอมตื่น พี่จะจับแทยอนแก้ผ้าอาบน้ำให้นะ" มิยองมองหน้าของแทยอนพร้อมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง
"แทตื่นก็ได้ แทตื่นก็ได้....แต่ขออีกแป๊ปนงึนะ" แทยอนจากนอนอยู่บนเตียงทำตาปรือ รีบลุกขึ้นนั่ง แล้วก็สัปหงก
พอเห็นเด็กตัวเล็กที่นั่งสัปหงกอยู่มิยองก็อดยิ้มไม่ได้
"ยังจะมานั่งสัปหงกอีก ไปอาบน้ำได้แล้วเด็กดื้อ หรือจะให้พี่แก้ผ้าให้หะ??"
"ไปแล้วๆๆๆ" แทยอนวิ่งรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีทั้งที่ยังไม่ได้หยิบเสื้อผ้าและก็ผ้าเช็ดตัว ทำให้ร่างเล็กต้องวิ่งออกจากห้องน้ำมาเอาของแล้วก็วิ่งกลับเข้าไปอีกรอบ ไม่นานนักแทยอนก็ออกจากห้องน้ำ วิ่งไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอนโดยไม่สนใจคนที่นอนอยู่ข้างๆเลย
แทยอนหันซ้ายหันขวา เขากำลังหาหมอนข้างของเขาอยู่ ด้วยความสะลึมสะลือ แทยอนก็คว้าของที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดนั่นก็คือ พี่สาวแสนสวยที่อยู่ข้างเขานั่นเอง มิยองสะดุ้งเล็กน้อยมือรู้สึกถึงแรงของแขนเล็กที่พยามดึงเธอเข้ามาใกล้แล้วสวมอ้อมกอดให้เธอพลางเอาหน้ามาซุกซอกคอของเธอ มิยองหมุนตัวปรับท่านอนตะแคงหันไปสบหน้าร่างเล็กที่หลับสนิทพลางเอามือโอบกอดเอวของร่างเล็ก
"ฝันดีนะ เด็กดื้อ" มิยองบอกฝันดีกับเด็กตัวเล็กในอ้อมกอด แล้วก้มหน้าลงเอาริมฝีปากอันอวบอิ่มของเธอสัมผัสกับหน้าผากขาวของแทยอน
................................................................................................................................
เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่เดือน แต่ความสัมผันธ์ของเด็กสองได้พัฒนาอย่างมาก อาจจะเป็นเพราะความใกล้ชิด และการที่อยู่ใต้หลังคาเดียวกัน เจอหน้ากันทุกวัน ก่อนนอนก็เห็นหน้ากันเป็นคนสุดท้าย ตื่นนอนก็เห็นหน้ากันเป็นคนแรก ตอนนี้ตัวของสองคนนั้นติดกันอย่างกับตังเม ยากที่จะแยกออกจากกัน ความส ยากที่จะแยกออกจากกัน ความสมผันธ์ของทั้งคู่อาจจะกลายเป็นความผูกพันไปแล้วก็ได้
"แทๆ ไปมินิมาร์ทกัน ไปซื้อของกินกัน"
"แทเหนื่อยอะ มินิมาร์ทไกล ไม่ไปไม่ได้หรอ??"
"ถ้าแทไม่ไปก็อดกินนมกล้วยกับไอติมกล้วยนะ กะจะซื้อเลี้ยงแทแทสะหน่อย"
"ปะ เรารีบไปกันเถอะพี่มิยอง" แทยอนรีบคว้ามือมิยองแล้ววิ่งออกจากบ้านมุ่งหน้าไปยังมินิมาร์ททันที
ณ มินิมาร์ท
แทยอนกำลังนั่งกินไอติมกล้วย และดื่มนมกล้วยอย่างสบายใจอยู่หน้ามินิมาร์ท โดยมีพี่สาวมิยองสุดสวยนั่งกินไอติมสตอเบอรี่ และดื่มนมสตอเบอรี่อยู่ข้างๆ
"อร่อยมั้ยแทแท??" มิยองถามละสายตาจากไอติมสตอเบอรี่ หันหน้าไปให้ความสนใจกับเด็กตัวเล็กข้างๆ
"อร่อยสิ ยิ่งพี่มิยองสุดสวยซื้อให้ก็ยิ่งอร่อยไปใหญ่เลย"
"ปากหวานนะ"
""พี่มิยองรู้ได้ไงเคยชิมแล้วหรอ??" แทยอนไม่พูดเปล่า ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้พี่สาวหน้าแดงก่ำที่อยู่ตรงหน้า
ตอนนี้มิยองกำลังหน้าแดงหูแดงกำลังอมยิ้มอยู่คนเดียว แต่รอยยิ้มนั้นก็จางหายไป
"แทแท ถ้าวันนึงพี่ไม่ได้อยู่กับแทแท.......แทแทจะคิดถึงพี่มั้ย??" มิยองหันหน้าไปถามเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆเธอ
แทยอนตกใจกับคำถามที่มิยองถามเธอ แทยอนกำลังสงสัยว่าทำไมอยู่ดีๆถึงถามเธอแบบนี้
"แทก็ต้องคิดถึงพี่อยู่แล้วสิ....คิดถึงมากด้วย ทำไมอยู่ดีๆพี่ถึงถามอะไรแบบนี้ละ??"
"เปล่า......ไม่มีอะไรหรอก แค่ถามเฉยๆ" มิยองส่งยิ้มให้แทยอน เพื่อให้คนตัวเล็กนั้นสบายใจ
'พี่ก็จะคิดถึงเธอเหมือนกัน คิดถึงมากด้วย' มิยองไม่ได้เอ่ยประโยคให้แทยอนฟังเพราะกลัวเด็กน้อยจะไม่สบายใจมากไปกว่าเดิม
ตอนแรกแทยอนไม่สบายใจกับคำถามของมิยอง แต่พอคิดไปคิดมา มิยองอาจจะไม่มีอะไรจริงๆก็ได้
แต่ใครจะคิดว่าวันนั้นจะมาถึง.......
ความคิดเห็น