All Short Fiction NARUTO.

ลำดับตอนที่ #4 : - SasuSaku || Remember Me A Thousand Years From Now.

(c)  Chess theme

Title: 「一千年後の君へ」Remember Me A Thousand Years From Now.
Author: Lenavef
Pairing: SasuSaku (Sasuke x Sakura)
Rating:  PG
Inspiration: Fan Art by baasama (Tumblr)
Notes: ได้แรงบันดาลใจมาจากแฟนอาร์ตในทัมเบลอ ผลงานของ baasama ค่ะ เลยหยิบมาเขียนแฟนฟิค พลอตน่าเขียนเป็นฟิคยาวมาก แต่พยายายามอดกลั้น เอาฟิคสั้นให้รอดพอ ไว้กระแสดีค่อยเขียนเป็นฟิคยาว ฮ่า

 

 

「一千年後の君へ」
Remember Me A Thousand Years From Now.

‘เจตจำนงแห่งไฟ ตำนานนินจาแห่งโคโนฮะงาคุเระ’

รองเท้านักเรียนสีดำดังกระทบกับพื้นเป็นจังหวะขณะที่เธอก้าวเดินไปอย่างมีจุดหมายไปพร้อมกับแผ่นพับโบรชัวร์ที่อยู่ในมือซึ่งเขียนข้อมูลรายละเอียดแนะนำงานนิทรรศการของพิพิธภัณฑ์ขนาดใหญ่แห่งนี้   

เด็กสาววัยสิบเจ็ดปีเลือกที่จะฆ่าเวลาเล่นในการรอแฟนหนุ่มของเธอด้วยการเดินดูรอบๆงานนิทรรศการ แกลลอรี่ภาพวาดตั้งโชว์ไว้ตามจุดต่างๆ ในห้องโถงขนาดกว้าง เหมือนจะดูเรียบๆ แต่กลับน่าสนใจ เพราะมันเต็มไปด้วยภาพศิลปะที่เรียงรายอยู่รอบตัว

‘ตำนานเรื่องราวของ อุซึมากิ นารูโตะ วีรบุรุษของหมู่บ้านนินจา’

เด็กสาวไล่อ่านตัวอักษรบนป้ายคำอธิบายผลงานศิลปะชิ้นใหญ่บนพนังตามจุดต่างๆ เรื่องราวของนินจาจอมคาถาในอดีตกาล ในยุคสมัยหนึ่ง ราวเมื่อพันปีก่อน ตำนานที่ถูกเล่าขานมา ส่งต่อรุ่นถึงรุ่น ถึงอดีตที่โลกนี้ถูกแบ่งออกเป็นแคว้นต่างๆ และยุคสมัยของนินจา ที่กลายเป็นเรื่องปกติที่พบเห็นได้ทั่วไป วิชาและคาถาต่างๆ สามารถเรียนรู้ได้กระทั่งพวกเด็กๆเองก็เป็นนินจาได้เช่นกัน เรื่องที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของตำนานนินจาที่ถูกเล่าขานนี้คงไม่พ้น ‘สงครามโลกนินจา’ ณ ตอนนั้นตำนานโลกนินจาก็ได้ได้จารึก ‘วีรบุรุษแห่งสงคราม’ หรือนั้นก็คือ ‘อุซึมากิ นารูโตะ ชายผู้สืบทอดเจตจำนงแห่งไฟในฐานะโฮคาเงะ’ รวมถึงเรื่องราวมิตรภาพอันยิ่งใหญ่ร่วมเหล่าสหายคนสนิท ‘อุจิวะ ซาสึเกะ’ และ ‘ฮารุโนะ ซากุระ’

เด็กสาวสะดุ้งเฮือกเล็กน้อยเมื่อออกเสียงอ่านชื่อเหล่านินจานักรบผู้กล้าแห่งโคโนฮะ แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เธอเอะใจอะไรมาก

มันคือความบังเอิญเสียมากกว่า

ภาพงานศิลปะเหล่านี้เต็มไปด้วยความสวยงามที่แฝงไปด้วยประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่ แม้จะมีหลักฐานมากมายแสดงถึงการมีอยู่ของเหล่านินจา ไม่ว่าจะเป็นคัมภีร์นินจา อาวุธต่อสู้ต่างๆ แต่นี่พันกว่าปีผ่านมา หลักฐานพวกนั้นจะแตกต่างอะไรกับการเรียนวิชาประวัติศาสตร์ที่น่าเบื่อกันเล่า มันได้กลายเป็นตำนานที่เล่าสืบต่อกันมาเป็นพันๆปี กลายเป็นนิทานก่อนนอนชั้นดีของเหล่าเด็กๆที่ใฝ่ฝันอยากจะเป็นนินจา กลายเป็นเรื่องงมงายสำหรับเหล่าผู้คนยุคสมัยใหม่

เธอเองไม่ค่อยรู้เรื่องประวัติศาสตร์นักหรอก แต่เธอเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่กลับปักใจเชื่อเรื่องราวในตำนานนี้ร้อยเปอร์เซ็นต์ รวมทั้งยังรู้สึกชอบมันอย่างน่าประหลาดใจ และบ่อยครั้งที่เธอมักจะสัมผัสได้ถึงความคุ้นเคยอะไรบางอย่างที่โลดแล่นเข้ามายังโสตประสาทความทรงจำ

มันอาจจะเป็นเรื่องตลกสำหรับใครหลายๆคน แต่เชื่อสิ บ่อยครั้งที่เธอฝันถึงมัน ในความฝันนั้นเธอนั้นนินจาสาวโลดแล่นก้าวกระโดดไปตามต้นไม้ ประสานมือทำท่าประหลาดๆ แล้วอยู่ๆก็มีพลังอะไรสักอย่างออกจากมือ และอาจจะดูเป็นเรื่องบ้าบอ เพราะทุกครั้งที่เธอฝันถึงมัน เหล่าเพื่อนๆคนรู้จักของเธอ ไม่ว่าจะเพื่อนร่วมห้องหรือคุณครูในโรงเรียนเองก็ดูเหมือนจะอยู่ในความฝันของเธอด้วยเช่นกัน

ในความฝันของเธอนั้น มันคลับคล้ายคลับคราราวกับภาพวาดต่างๆบนพนังสีขาวไม่มีผิดเพี้ยน

เด็กสาวพลางนึกคิดแล้วหัวเราะขำในลำคอเบาๆ ก่อนจะสะบัดความฝันที่ดูจะเพ้อเจ้อเหล่านั้นไล่ออกจากหัวสมอง เธอขยับเท้าซ้ายก้าวเดินไปดูผลงานอื่นๆต่อ นิทรรศการนี้จัดขึ้นได้หลายวันแล้ว จึงไม่แปลกนักหากวันนี้จำนวนคนที่เทียบกับเมื่อวันแรกของงานจะดูลดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด

ยิ่งเดินเข้าไปลึกเท่าไหร่ เด็กสาวก็สัมผัสได้ถึงแรงอัตราการเต้นของหัวใจที่ดูจะเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำไมกันนะ เธอรู้สึกคุ้นเคยกับสิ่งของต่างๆในงานเหลือเกิน ราวกับว่าเคยเห็นมันมาก่อนแล้ว ทั้งๆที่เธอเองก็เพิ่งจะมาที่นี้เป็นครั้งแรก ภาพวาดพู่กันสีน้ำมันต่างๆ เธอรู้สึกคลับคลายคลับคราราวกับเคยเห็นมันมาก่อน

วูบหนึ่งสัมผัสได้ถึงสายลมที่พัดผ่านไป…

‘春野 サクラฮารุโนะ ซากุระ’

เด็กสาวหยุดอยู่ที่หน้าภาพวาดภาพหนึ่งในห้องแสดงภาพ เธอไล่อ่านตัวอักษรในป้ายขนาดใหญ่ใต้ภาพ มือเรียวค่อยๆกระชับแผ่นพับโบรชัวร์ในมือ ดวงตาสีเขียวมรกตสวยเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะใช้มือเรียวอีกข้างขยี้ตาราวกับไม่เชื่อในภาพตรงหน้า

ภาพวาดสีน้ำมันขนาดกว้างเบื้องหน้า นั้นเป็นภาพวาดหญิงสาว เรือนผมสีชมพูสั้น ดวงตาสีเขียวมรกตฉายแววมุ่งมั่น มือทั้งสองนั้นกำมัดแน่นเข้าหากัน ทำให้ภาพของหญิงสาวเป็นตัวแทนแห่งความสวยงามและความแข็งแกร่ง

ผู้หญิงคนนี้...รูปร่างคล้ายคลึงกับเธอในทุกอย่างๆ เรือนผมสีชมพูหวานเพียงแต่เด็กสาวนั้นมีผมยาวกว่า แต่ผู้หญิงในภาพนั้นถูกบั้นทอดตัดให้สั้นประบ่า ดวงตาสีเขียวดุจอัญมณี

แม้กระทั่งชื่อ ‘ซากุระ’ ก็ยังชื่อเดียวกัน

เด็กสาวไล่อ่านข้อความตัวอักษรที่อธิบายชีวประวัติของ ฮารุโนะ ซากุระ เด็กสาวรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่บุคคลในภาพนั้นละม้ายคล้ายคลึงกับเธอ แม้กระทั่งชื่อที่เหมือนกัน เธอนั้นเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของอิสตรีท่านนี้มาแล้วหลายต่อหลายครั้ง ความจริงแล้ว แม่ของเธอเองก็เคยบอกอยู่ ว่าตั้งชื่อของเธอตามกับบุคคลในตำนานแห่งโลกนินจาเมื่อครั้งอดีตกาล แต่พอมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าภาพวาดงานศิลปะตรงหน้า มันกลับเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยเสียมากกว่า

ราวกับภาพวาดภาพนี้นั้นคือตัวเธอ... วาดมาเพื่อเธอ

ฮารุโนะ ซากุระ วีรสตรีแห่งโคโนฮะงาคุเระ เธอคือดอกซากุระงามในสมรภูมิในสงครามนินจาครั้งยิ่งใหญ่ เธอคือตัวแทนของความเป็นผู้หญิง อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ ซากุระนับเป็นบุคคลที่มีพัฒนาการอย่างเห็นได้ชัด ไม่ว่าจะทั้งด้านอารมณ์และความสามารถทางพลังนินจา การที่เธอมาจากครอบครัวธรรมดา ไม่ได้มีขีดจำกัดทางสายเลือดเหมือนตระกูลนินจาคนอื่นๆ ไม่ได้ทำให้เธออ่อนแอกว่าใคร ซากุระคือนินจาแพทย์ที่เก่งกาจ และยังเชียวชาญด้านการควบคุมจักระและคาถาลวงตา ตำนานได้จารึกไว้ว่าเธอคือหนึ่งในนินจาในตำนาน เป็นมิตรสหายร่วมทุกข์ร่วมสุขกับ ‘อุซึมากิ นารูโตะ’ และ ‘อุจิวะ ซาสึเกะ’

ดวงตาสีเขียวมรกตของเด็กสาวเลื่อนสายตาไปชื่นชมรูปภาพข้างๆแทน ใต้คำบรรยายนั้นเขียนไว้ว่า ‘ทีมเจ็ด’ และประโยคที่เธอชื่นชอบมากที่สุด ได้ถูกจารึกเขียนบรรยายรายละเอียดของภาพวาดตรงหน้าไว้

‘ทีมเจ็ด นั้นคือชื่อเรียกของนินจาแห่งตำนานกลุ่มนี้ หากจะให้เปรียบเทียบเพื่อนรักนินจาทั้งสามคนนี้

อุซึมากิ นารูโตะ นั้นคือ หยาง

อุจิวะ ซาสึเกะ นั้นคือ หยิน

ฮารุโนะ ซากุระ นั้นคือ ตัวเชื่อมของ หยินและหยาง’

เด็กสาวรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ยินชื่อนินจาสามคนนี้อยู่ด้วยกัน เธอไม่สามารถหาเหตุผลมาอธิบายความรู้สึกเหล่านี้ได้ แต่เธอรู้แค่ว่า เธอชอบมัน และเธอรู้สึกอบอุ่น

และความรู้สึกเหล่านี้ยิ่งชัดเจนมากยิ่งขึ้น เมื่อเธอจดจ้องไปเด็กหนุ่มคนหนึ่งในรูป

เรือนผมสีดำนิลเฉกเช่นเดียวกับดวงตา ใบหน้าที่ดูเรียบเฉียบเย็นชา แต่มันก็ช่างดูน่าหลงใหล ใบหน้าของเขา เธอคุ้นเคยมันเหลือเกิน

ใช่แล้ว เขาคือ..

“ซากุระ” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น เข้าแทรกกับความคิดภายในหัวกลางคัน เด็กสาวหันตัวมองไปยังต้นเสียง มุมปากนั้นเผยรอยยิ้มหวานมองคนเบื้องหน้า

“ซาสึเกะคุง” เด็กสาวเอ่ยนามของคนเบื้องหน้า เธอคุ้นเคยกับเด็กหนุ่มคนนี้เป็นอย่างดี เรือนผมสีดำ รวมถึงดวงตาสีดำที่แฝงไว้ใต้กับกรอบแว่นสีแดง เขาคือแฟนหนุ่มที่เธอรอพบอยู่

เด็กสาวมองหน้าเด็กหนุ่มตรงหน้าก่อนจะหัวเราะคิกคัก พลางคิดในใจว่าอะไรจะบังเอิญขนาดนี้ เธอกำลังคิดถึงเขาอยู่พอดี ขนาดที่ดูภาพวาดของชายที่ชื่อ ‘อุจิวะ ซาสึเกะ’ แม้กระทั่งชื่อเองก็ยังเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน

เรื่องตลกอีกอย่างหนึ่งคือนอกจากชื่อเธอจะไปซ้ำกับบุคคลในตำนานไม่พอ แฟนหนุ่มของเธอก็พลอยจะชื่อซ้ำไปด้วย ไม่วายหน้าละม้ายคล้ายคลึงกันอีก

“ฮ่าๆ” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วมองคนที่หัวเราะคิกคัก ก่อนจะเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย

“หัวเราะอะไรเหรอ?” เด็กหนุ่มเอ่ยประโยคสั้นๆ น้ำเสียงนั้นไม่ได้ห้วนจนน่ากลัว แต่ออกแนวสงสัยแฟนสาวตรงหน้าเสียมากกว่า พลางคิดว่า หน้าเขามีอะไรติดหรือไง เธอจึงหัวเราะมองหน้าเขา

“ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกว่ามันบังเอิญน่ะ...จะว่าไป ซาสึเกะคุงมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ทำไมไม่โทรมาบอกละ ว่ามาถึงแล้ว” เด็กสาวเอ่ยถาม เธอแปลกใจที่แฟนหนุ่มของเธอมาโดยไม่บอกกล่าว แถมยังหาเธอพบอีก ทั้งๆที่เธอเองก็เดินเข้าไปในตัวงานซะลึกขนาดนี้

“ไม่นานหรอก จะว่าไปนี่เธอดูอะไรอยู่” ซาสึเกะก้าวขยับเดินมาใกล้ๆ ก่อนจะให้ความสนใจไปยังดวงตาสีเขียวมรกตสวยที่จดจ้องชื่นชมอยู่กับภาพวาดเบื้องหน้าอย่างดูหลงใหล เด็กหนุ่มใช้เวลาอ่านข้อความบนภาพวาดเพียงไม่นานนัก ก่อนจะเอ่ยร้อง อ๋อ ในลำคอ แล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อยมองแฟนสาว

“สนใจเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ”  

“ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องประวัติศาสตร์มากนักหรอก ซาสึเกะคุงก็รู้” เด็กสาวเอ่ยตอบแฟนหนุ่มอย่างติดขำ รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้าของเด็กหนุ่ม ก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยเล่าข้อมูลที่ไม่ได้มีเขียนไว้ในคำบรรยายภาพ

“รู้หรือเปล่า ว่าสุดท้าย ฮารุโนะ ซากุระ เป็นยังไงหลังสงคราม” เด็กสาวเลิกคิ้วมองเด็กหนุ่ม ก่อนจะร้องอืออึงในลำคอเชิงสงสัย เพราะข้อมูลเล่านี้ไม่ได้มีเขียนบอกไว้ในงาน แต่เธอก็คงไม่แปลกใจหากแฟนหนุ่มของเธอจะดูรู้เรื่องราวเหล่านี้ เพราะเขาก็เป็นคนชื่นชอบประวัติศาสตร์ ความจริงแล้วคนที่ชวนเธอมางานนี้ ก็คือเขาเองด้วยซ้ำ

“หลังจากสงครามนินจาครั้งยิ่งใหญ่แล้ว ฮารุโนะ ซากุระ ถูกยกย่องเป็นวีรสตรีแห่งโลกนินจา แถมเธอยังเป็นผู้หญิงที่มีพลังประหลาด”

“หมายความว่ายังไงเหรอ พลังประหลาด?” เด็กสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสงสัย เด็กหนุ่มเห็นเช่นนั้น จึงยิ้มออกมา เขาไม่คิดว่าเธอจะดูสนใจขนาดนี้

“พลังประหลาดที่สามารถทำให้ความเกลียดชังกลายเป็นความรัก...รู้ใช่ไหม ว่า อุจิวะ ซาสึเกะ เป็นผู้ชายที่ร้ายกาจขนาดไหน” เด็กสาวพยักหน้ารับ เท่าที่ไล่อ่านประวัติมาตั้งแต่ก้าวมาในงาน ประวัติของอุจิวะ ซาสึเกะ หนึ่งในนินจาที่แข็งแกร่งแห่งโคโนฮะ หากเปรียบเทียบกับประวัติของอุซึมากิ นารูโตะ ที่เป็นสีขาว เรื่องราวของอุจิวะ ซาสึเกะ ก็คงเป็นสีดำ

“ใช่ อุจิวะ ซาสึเกะ คือตัวแทนแห่งความเกลียดชัง เขามุ่งหมายที่จะแก้แค้นให้กับตระกูลของเขาอยู่ตลอดเวลา เขาเย็นชา และไม่แคร์ความรู้สึกของใครหน้าไหน เขาสามารถฆ่าคนบริสุทธิ์ได้อย่างหน้าตาเฉย เพียงแค่บรรลุเป้าหมายของตัวเองเพียงเท่านั้น” เด็กหนุ่มเว้นช่วงหายใจ ก่อนจะเอ่ยปากเล่าต่อ

“แต่ฮารุโนะ ซากุระ เธอเปรียบเสมือนตัวแทนแห่งความรัก เรื่องหนึ่งที่หลายๆคนไม่ค่อยรู้ เธอช่วยเขา”

“เธอช่วยเขา?”

“ใช่.. ฮารุโนะ ซากุระ ช่วย อุจิวะ ซาสึเกะ ไว้ เธอช่วยดึงเขาออกมาจากความมืด ความรักของเธอที่มีต่อเขา ช่วยดึงเขาออกจากความเกลียดชัง เธอทำให้เขาสามารถเริ่มต้นชีวิตได้อีกครั้ง สุดท้ายแล้ว เธอกับเขาก็แต่งงานปลงใจกัน และก็อยู่ด้วยกันตลอดไป”

เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเรื่องราวเบื้องหลังเหล่านี้ มันไม่ได้มีเขียนบอกไว้ในงานนิทรรศการที่บอกเล่าเพียงแค่ความยิ่งใหญ่โลกนินจา สิ่งที่แฟนหนุ่มของเธอเล่ามาราวกับนิทานก่อนนอน มันช่างน่าหลงใหลเหลือเกิน มันเป็นอีกมุมๆหนึ่งในเรื่องราวที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน  

“บังเอิญเนอะว่าไหม” ใบหน้าหวานเปื้อนยิ้มมองเด็กหนุ่มราวกับชวนให้ต่อบทสนทนา

“บังเอิญ?”

“ก็...ฉันกับซาสึเกะคุง ชื่อเดียวกับสองคนนั้นเลยเนอะ แถมหน้าตาของซาสึเกะคุงก็ยังเหมือนกับ อุจิวะ ซาสึเกะคนนั้นอีกด้วย ไหน ลองถอดแว่นหน่อยสิ!” เด็กสาวยิ้มร่าทำท่าทีจะเดินไปเอื้อมคว้าแว่นตาสีแดงของเด็กหนุ่ม หวังจะลองมาเทียบหน้าแบบชัดๆ แต่เด็กหนุ่มไหวตัวทัน เขากระตุกยิ้มก่อนจะใช้นิ้วมือสองนิ้วเคาะหน้าผากของหญิงสาว เหมือนอย่างที่เคยทำทุกครั้ง เวลาหยอกล้อเล่นกัน

“น่ารำคาญน่า” เด็กหนุ่มยิ้มมองคนที่กำลังลูบหน้าผากตัวเองพลางแก้มป่อง

“เธอเองก็หน้าเหมือนฮารุโนะ ซากุระนั้นแหละ... แต่แค่เขาสวยกว่าน่ะนะ”

“ซาสึเกะคุง ใจร้าย!” เสียงหวานแวดใส่คนตรงหน้า ที่บัดนี้หัวเราะยิ้มมองในความสดใสของเธอ

เด็กหนุ่มเลิกนับไปแล้ว ว่ากี่ครั้งกันนะ ที่เขาตกหลุมรักความน่ารักของเธอ

เด็กหนุ่มตัดปัญหาคนแงงอนด้วยการคว้ามืออีกฝ่าย ก่อนจะเดินจูงมือออกไปจากสถานที่แห่งนี้

“เดี๋ยวสิ ซาสึเกะคุงจะไปไหนน่ะ?” เด็กสาวเอ่ยถามหลังโดนฉุดมือก้าวเดินตามหลังคนข้างหน้าอย่างฉุกละหุก

“พาไปส่งบ้านไง ฉันต้องรีบพาเธอกลับไปส่งบ้านก่อนจะเพ้อไปมากกว่านี้”

“ซาสึเกะคุงล่ะก็! ไม่ได้เพ้อสักหน่อย ฉันยังอยากอยู่ต่อนี่นา” เด็กสาวบ่นอุบอิบ ก่อนจะเบ้ปากอยู่ข้างหลัง เด็กหนุ่มไม่ได้พูดอะไรตอบ เพียงแต่แอบยิ้มมุมปากอยู่ข้างหน้า

ตลอดระยะทางเดิน ความเงียบไม่มีสิทธิ์ได้แทรกแซงทั้งสองคนเลย เหตุเพราะเด็กสาวเอ่ยชวนคุยถึงเรื่องราวต่างๆภายในงาน ชนิดที่ว่าเด็กหนุ่มไม่จำเป็นที่จะต้องเดินเองเลย

“นี่ๆ ซาสึเกะคุง”

“หือ?”

“ถ้าสมมุติว่า ผ่านไปอีกพันปี ซาสึเกะคุงจะยังรักฉันได้อยู่ไหม” ประโยคนั้นทำให้เด็กหนุ่มหันขวับมาจ้องมองดวงตาสีเขียวมรกตนั้น เขาชะงักไปสักครู่ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา

“ซากุระ อย่าโง่หน่า อายุไขของคนเรามันไม่ถึงพันปีหรอกนะ”

“ซาสึเกะคุง! ตอบมาเถอะหน่า” เด็กหนุ่มยิ้มน้อยๆ มองแฟนสาวขี้สงสัย พลางนึกจะตอบแบบแกล้งเล่น

“ไม่รักแล้ว นานไป” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงหยอกเล่น พลางคาดเดาไว้ว่า หลังจากนี้ คงจะได้เห็นแฟนสาวทำหน้ามุ่ยงอน แต่แล้วมันผิดคาดจากที่คิดไว้

“แต่ฉันรักซาสึเกะคุงนะ จะผ่านไปนานเท่าไหร่ฉันก็รัก” เด็กหนุ่มหยุดชะงัก จดจ้องเข้าไปในนัยน์ตาสีมรกต ใบหน้าที่ดูขี้เล่นของเด็กสาวกลับดูจริงจังขึ้นมา

“จะพันปี จะสองพันปี หรือจะอีกหลายพันล้านปี ฉันก็จดจำซาสึเกะคุงไปตลอดนะ”

สิ้นคำเอ่ยกล่าวของเด็กสาว เด็กหนุ่มยิ้มให้อย่างอ่อนโยนพลางกระชับมืออีกฝ่ายแน่นขึ้น ความอบอุ่นส่งผ่านจากอุ้มมือไปสู่อีกฝ่าย

เชื่อสิ วินาทีนั้นเขาเชื่อแล้ว

หากจะให้บอกว่าเธอคือ ฮารุโนะ ซากุระ กลับชาติมาเกิด เขาก็คงเชื่ออย่างเต็มอก ผู้หญิงที่มีพลังประหลาด ผู้หญิงที่สามารถทำให้หัวใจของผู้ชายคนหนึ่งที่เคยเยือกเย็น ละลายกลายเป็นความอบอุ่นได้ เหมือนกับที่ตำนานได้กล่าวไว้

เขาไม่สนหรอก ว่าเขาจะเป็นอุจิวะ ซาสึเกะ กลับชาติมาเกิด หรือจะเป็นใครก็ตาม หากอีกพันปีที่เขาและเธอจะจดจำซึ่งกันและกัน เพียงแค่เขารักเธอนั้นก็เพียงพอแล้ว

“ซากุระ...ขอบคุณนะ”