คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - NaruSasu || Find you.
NARUTO FANFICTION
Title: Find you
Author: hawaze
Pairing: Naruto x Sasuke
Rating: PG-15
Talk: อยากเขียนเฉยๆ แงงงง จริงๆมันไม่ใช่แบบนี้เลย ตอนแรกจะเขียนต่อจากตอนจบ แต่หลุดไปนู้นน เดี๋ยวคราวหน้าเอาใหม่ เดี๋ยวมาแก้ตัว (หะ? 55555) ขอให้เอนจอยนะคะ เรือเราจะแล่นต่อไปค่าาา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
…น่ารำคาญ...
คำเดียวที่สามารถอธิบายถึงสิ่งที่นารุโตะเป็นอยู่ในตอนนี้ได้ ซาสึเกะถอนหายใจเบาๆกับเจ้าของแรงกอดทางด้านหลัง และหัวทุยๆที่กดอยู่บ่าของตน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ท่ามกลางภารกิจ จู่ๆหมอนี่ก็ปรากฎตัวขึ้นมาพร้อมกับอาการงอแงพวกนี้ แม้จะเคยต่อว่าไปแล้วหลายครั้ง แต่ดูเหมือน ว่าที่โฮคาเงะรุ่นที่ 7 นี่ก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด
“กลับกันเถอะ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ซาสึเกะ!!!” เสียงตะโกนเรียกชื่ออย่างร้อนรนดังพร้อมกับร่างของนารุโตะเปิดประตูออกมา ซาสึเกะหันมามองคนที่หายใจหอบ ทั้งดวงตาสีฟ้าครามที่เบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนเจ้าตัวจะปรี่เข้ามาพร้อมทั้งกอดร่างของเขาจนแน่น และนี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ไม่ใช่ครั้งแรก
“เลิกลุกออกมาแบบนี้สักทีเถอะ เจ้าบ้า...” เสียงทุ้มติดจะสั่นดังอยู่ๆข้างหู ซาสึเกะเพียงเอนหัวพิงเข้ากับอีกฝ่ายโดยไม่พูดอะไร ปล่อยให้แรงกอดกระชับให้ความอบอุ่นของเราเบียดเสียดเข้าหากัน
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ไปไหนแล้ว...” ซาสึเกะพูดราวกับกำลังปลอบเด็กน้อยที่หวาดกลัวจากฝันร้าย กระซิบเบาๆอยู่ข้างหูเพื่อให้ร่างนี้เป็นเหมือนเดิม เขาไม่อาจต่อว่าได้ เพราะคนที่ทำให้นารุโตะเป็นแบบนี้ก็คือเขาเอง
แม้ว่าซาสึเกะจะกลับหมู่บ้านมาได้กว่า 8 เดือนแล้วก็ตาม แต่บาดแผลกว่าสามปีที่เกิดขึ้นกลายเป็นแผลเป็นกว้างเหวอะหวะในจิตใจของนารุโตะ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมนารุโตะจึงไม่ยอมอยู่ห่างเขา หมอนั่นจำเป็นต้องเห็นเขาอยู่ในสายตา หากเขาหายไปนานจนอีกฝ่ายรู้สึกแย่เมื่อไหร่ ก็จะเป็นแบบนี้ นารุโตะจะออกตามหา ทำทุกวิถีทางเหมือนที่ตนทำ เพื่อจะได้พบเขาอีกครั้ง.... แล้วสวมกอดแนบแน่น
นารุโตะหวาดกลัวที่จะต้องสูญเสียซาสึเกะไปอีก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“โดดงานมาอีกแล้วสิ”
“ฮี่ฮี่! ไม่เป็นไรหรอก วันนี้ชิกามารุไม่ว่างมาสนใจหรอก ต้องเอาเวลาไปจีบพี่สาวกาอาระอยู่แหงมๆ” นารุโตะฉีกยิ้มกว้างพร้อมเสียงหัวเราะ จริงๆแล้ววันนี้อีกฝ่ายมีภารกิจในการไปรับหน้าพันธมิตรหมู่บ้านสำคัญอย่างซึนะ แน่นอนสาเหตุที่ต้องเป็นนารุโตะก็เพราะไอ้นิสัยที่เป็นมิตรแถมพูดอะไรก็ชักจูงคนอื่นได้โดยง่าย ยิ่งอีกฝ่ายเป็นซึนะ ไม่ต้องห่วงเรื่องความสัมพันธ์อันดีเลย
“ว่าแต่นายเหอะ ช่วยอยู่นิ่งๆสักที่ไม่ได้หรือไง ซาสึเกะ” นารุโตะเปลี่ยนสีหน้า มองค้อนคนที่ชอบแวบไปแวบมาไม่พอใจ ซาสึเกะไม่เคยมีที่ประจำเลยสักนิด อย่างวันนี้นึกไงมาอยู่ที่สวนป่าแถวชานเมือง ไปไหนมาไหนก็ไม่เคยบอก ถึงแม้ว่าสุดท้ายเขาจะตามหาเจอทุกครั้งก็เถอะ
“ฉันไม่ชอบอยู่ในหมู่บ้าน มันวุ่นวาย” ซาสึเกะรู้สึกอย่างที่พูด เขาจากหมู่บ้านนี้ไปนานมาก มากเสียจนเมื่อกลับมาก็ไม่รู้จะทำอะไรกับมัน พื้นฐานเองก็เป็นคนไม่สุงสิงกับใคร ภารกิจที่ต้องทำเพื่อชดเชยความผิดในอดีคก็มีเข้ามาอยู่ตลอด เวลาที่ว่างนั้นเขาจึงเลือกที่จะหลีกเลี่ยงผู้คนมาอยู่คนเดียว
เหมือนเมื่อตอนที่เขาออกจากหมู่บ้าน ตอนที่เขาอยู่กับโอโรจิมารุ ตอนที่เขาออกเดินทางกับกลุ่มเหยี่ยว ตอนที่เขาเลือกเส้นทางเพื่อพี่ชาย ตลอดเวลาเหล่านั้นเขาเองก็อยู่คนเดียวมาตลอด....
จะเว้นก็เสียแต่เจ้าคนตรงหน้านี่ ที่ไม่ว่าเขาจะหนีหาย หรือ ออกห่างมากเท่าไหร่ อีกฝ่ายก็ยังคงตามหาเขาเจอทุกครั้ง แม้กระทั่งในส่วนที่มืดมิดลึกที่สุดภายใต้จิตใจ ก็เป็นนารุโตะนี่แหละที่ดึงเขาออกมา
“บางที ฉันก็อยากจะขังนายไว้ ไม่ให้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันเป็นบ้า” นารุโตะพูดอย่างไม่สบอารมณ์จริงๆ เขาเกลียดความกระวนกระวายใจทุกครั้งที่ซาสึเกะหายไปโดยที่เขาไม่รู้ว่าที่ไหน เรื่องราวในอดีตนั้นกระตุ้นย้ำเตือนภายในจิตใจเขาเสมอ
“หึ คิดว่าทำได้รึไง” ซาสึเกะกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะจ้องมองดวงตาสีฟ้าสวยคู่นั้น นารุโตะเดินเข้ามาหา ดวงตาสีฟ้าครามหม่นลงด้วยความเหนื่อยอ่อนใจ แล้วก็ซบหัวลงกับไหล่บอบบางอีกครั้ง
นารุโตะเป็นคนอ่อนแอเสมอเมื่อเป็นเรื่องของซาสึเกะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เลิกงี่เง่าสักทีเถอะน่า” เสียงของชิกามารุบ่นอย่างอ่อนใจ กับการอำลาอาลัยแสนนานของนารุโตะ จริงๆพวกเขาควรออกจากหมู่บ้านได้ตั้งนานแล้ว
“ซาสึเกะ ไว้ฉันจะรีบกลับมานะ!”
“รีบๆไสหัวไปได้แล้ว”
“เย็นชาชะมัด! ไม่เป็นห่วงฉันเลยรึไง!”
“ไม่นี่ คนบ้าแบบแกไม่ตายง่ายๆหรอก”
“ใจร้าย!” ซาสึเกะคิ้วขมวดอย่างติดรำคาญ ใช้นิ้วปิดหูข้างหนึ่งไว้เพราะป่วยการกับเสียงงอแงไม่เป็นเรื่องของนารุโตะ นอกจากจะสร้างปัญหาให้เขาแล้ว ยังเป็นปัญหาต่อเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆอีก
“ไปได้แล้วย่ะ!! ตาบ้า!!” ซากุระที่ยืนเท้าเอวอยู่ข้างๆซาสึเกะตะโกนไล่พร้อมทั้งลงไม้ลงมือไปสักที ทำให้คนที่งอแงเมื่อกี้เลิกบ้าได้ในที่สุด หญิงสาวถอนหายใจ ก็ไม่ใช่ไม่เข้าใจสักหน่อย แต่มันจะเป็นปัญหามากเกินไปแล้วนี่นา
“โทษทีนะ ซากุระ”
“ช่างเถอะ ซาสึเกะคุง หมอนั่นก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วนี่” ซากุระคลี่ยิ้มให้อย่างอ่อนใจ มองดูคนที่กำลังเดินออกจากประตูหมู่บ้านได้ในที่สุด
“ซาสึเกะ!” เสียงเรียกชื่อทำให้ซาสึเกะหันกลับไปมอง นารุโตะหยุดยืนอยู่นิ่ง มองมาที่ตนตาไม่กระพริบ ใบหน้าที่ติดจะร่าเริงอยู่เสมอจริงจังขึ้นมา
ก่อนที่รอยยิ้มนุ่มนวลจะถูกส่งมา...
“อย่าหนีจากฉันอีก” ฟังดูเป็นประโยคคำสั่งแต่นัยน์ตาสีฟ้าครามนั้นไหวสั่นอ้อนวอนขอร้องอยู่ ซาสึเกะค่อยๆหลับตาลงช้า ให้ภาพของนารุโตะถูกแทนที่ด้วยความมืด
“เจ้าบ้า” ภายในความมืดนั้น ใบหน้าที่มีน้ำตาของนารุโตะยังคงแจ่มชัดอยู่ดี
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ซาสึเกะถูกลักพาตัว
นินจาไร้สังกัดหมู่บ้าน แต่มีฝีมือดีไม่น้อย ซาสึเกะรู้เพียงว่าศัตรูมีความแค้นอะไรบางอย่างกับอุจิวะ เขาถูกจับขังอยู่ภายในห้องใต้ดิน เขาจำได้ถึงบรรยากาศที่คล้ายกับรังของโอโรจิมารุที่เขาใช้เป็นที่อยู่อาศัยมาหลายปี เขาเคยตาบอด ความมืดมิดที่ไม่มีแสงส่องถึงก็ไม่ได้ทำให้เขาหวาดกลัวแต่อย่างใด แต่ที่จะไม่เหมือนก็ตรงที่ความเย็นเยือกสะท้านไปทั่วร่างกาย ซึมผ่านบาดแผลที่มีเลือดซิบเพิ่มความทรมานมากกว่า ข้อมือและข้อเท้าถูกตรึงไว้ด้วยโซ่ตรวน
มันผ่านมา 3 วันแล้ว ตั้งแต่ที่นารุโตะออกไปทำภารกิจ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เพี้ยะ!
เสียงตบฉาดอย่างแรงจนใบหน้าสวยขึ้นรอยแดง เลือดสีแดงไหลออกจากมุมปาก ถึงกระนั้นใบหน้านั้นก็ยังคงความเหย่อหยิ่ง ไม่มีความหวาดกลัวภายในดวงตาสีดำขลับ เนตรวงแหวนใช้ไม่ได้ผลด้วยยาบางอย่างที่ศัตรูฉีดให้ ร่างกายที่ได้รับเพียงน้ำเปล่าวันละแค่ 1 ขวด อ่อนแอ ไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน ข้อมือของซาสึเกะแสบแดงจากโซ่ตรวน
“พวกอุจิวะนี่มันเหย่อหยิ่งจริงเชียว คิดว่าตัวเองสูงศักดิ์แค่ไหนกัน!” สิ้นคำเกรี้ยวกราด ชายคนนั้นกดหัวของซาสึเกะลงกับพื้น เหยียบลงกับไหล่จนแนบราบไปกับพื้น ซาสึเกะปิดปากเงียบ ไม่มีเสียงใดเล็ดลอด ใบหน้านั้นยังคงเรียบเฉยดั่งเช่นทุกครั้ง
วันนี้เป็นวันที่ 8 แล้วที่เขาถูกลักพาตัวมา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“แค่กๆ”
ซาสึเกะสำลักยาประหลาดที่ถูกพวกมันบังคับให้กิน เขาพยายามดิ้นรนแม้จะไร้เรี่ยวแรงและถูกจับตรึงติดกับกำแพงก็ตาม พวกมันคนหนึ่งกดร่างของเขาไว้พร้อมทั้งล็อคกรามไว้แน่นเพื่อให้คิดหนี ก่อนจะกรอกยาประหลาดที่นอกจากจะรสชาติแย่แล้วยังทำให้ร่างกายรู้สึกทรมาน ซาสึเกะรู้สักร้อนภายใน เหมือนว่ายาพวกนั้นกำลังเผาไหม้ภายในเขา หัวก็ตื้อไปหมด
“เก่งมาก!” ชายสูงใหญ่ว่าก่อนจะสะบัดมือออกจากการเกาะกุม ซาสึเกะทิ้งหน้าลงกับพื้น หอบหายใจหนัก ความเจ็บปวดภายในมากมายแต่เขาจะไม่ยอมส่งเสียงใดๆให้พวกมันได้เห็น ริมฝีปากจึงถูกใช้เป็นที่ระบายออกจนห้อเลือด
“อะไร? ไม่ร้องสักแอะเลยหรอ ส่งเสียงสักหน่อยสิ เพื่อพวกโคโนฮะจะได้ยิน พวกนั้นจะได้มาช่วยไง แต่จะว่าไป ก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องมาช่วยคนทรยศแบบนายเลยนี่ จริงไหม ซาสึเกะคุง?” มือกร้านไล้ไปตามโครงหน้าพร้อมทั้งเสียงหัวเราะสะใจ ซาสึเกะเหลือบมองด้านข้าง มองกำแพงที่มีรอยขีดฆ่าแทนการนับ
เขาอยู่ที่นี่มา 14 วันแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ซาสึเกะไม่เคยถามว่าถ้าวันใดเขาหายไป นารุโตะจะออกตามหาเขาหรือเปล่า เพราะคำตอบ คือ แน่นอน นารุโตะต้องออกตามหาเขาอยู่แล้ว หมอนั่นจะต้องตามหาเขาจนเจอ
หาเขาเจอโดยที่เขาไม่ได้เรียกร้อง หาเขาเจอแม้เขาจะต้องไม่ได้ทิ้งเส้นทาง หาเขาเจอโดยที่เขาไม่ต้องพูดจา หาเขาเจอไม่ว่าจะยังไง นารุโตะจะหาตามหาเขาด้วยทุกอย่างที่หมอนั่นมี และนารุโตะหาเจอทุกครั้ง
เส้นผมสีทองเหมือนพระอาทิตย์ ดวงตาสีฟ้าครามเหมือนวันที่ท้องฟ้าสดใส รอยยิ้มที่อบอุ่นหัวใจ อ้อมกอดที่โอบล้อมกายของเขา มือหนาที่กอบกุมไว้ สัมผัสจากนิ้วเรียวที่ไล้ไปทั่ว
เขาคิดถึงหมอนั่นในคืนวันที่ 21.....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เช้ารุ่งขึ้น... ยาอะไรบางอย่างถูกฉีดให้เขา
แต่อาการของมันซาสึเกะเข้าใจดี ร่างกายที่ร้อนลุ่มขึ้น แรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า เขาจำความรู้สึกนี้ได้ และการที่พวกมันยอมปลดโซ่ตรวนออกให้ร่างกายของคนเป็นอิสระ ก็ยิ่งชัดเจนถึงจุดประสงค์
“ทรมานใช่หรือเปล่า? ฉันช่วยแกได้นะ คลานมาหาฉันสิ!” ซาสึเกะกัดฟันท่ามกลางเสียงหัวเราะ เขากอดตัวเองพิงอยู่ที่มุมห้อง เล็บจิกเข้ากับต้นแขนเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์
“ไม่ได้ยินที่หัวหน้าพูดหรือไง!”
“ไม่เป็นไร อีกไม่นาน มันจะยอมทิ้งศักดิ์ศรีอุจิวะงี่เง่านั่นแล้วอ้อนวอนฉัน” พวกมันยิ้ม ยิ้มเหมือนผู้ชนะ เป็นราชสีห์ที่รอเวลาให้เหยื่อจำยอม ซาสึเกะซุกหน้าเข้ากับข้างกำแพง ความเย็นเยียบตัดกับอุณหภมูร่างกายของเขาที่ร้อนระอุ อยากถูกเติมเต็ม อยากปลดปล่อย ความรู้สึกพวกนั้นโหมแรงขึ้นเรื่อยๆและทรมานเขาไปพร้อมๆกัน
สัมผัสของนิ้วเรียวที่ไล่ไปทั่วร่างกาย ลิ้นร้อนที่หยอกล้ออยู่ในปาก
ริมฝีปากที่พรมจูบและทิ้งรอยแดงไปทั่วอย่างซุกซน ความเร่าร้อนที่ถูกเติมเต็ม
ผมสีทองที่ชุ่มเหงื่อ ดวงตาสีฟ้าที่จ้องมองราวกับจะเข้ามาอยู่ภายในจิตใจ
รอยยิ้มที่มีความสุข เสียงทุ้มที่ครางต่ำอย่างพึงใจ
ถ้าจะไม่มาช่วยกัน ก็ช่วยอย่าทำให้อารมณ์ของฉันโหมมากขึ้นไม่ได้รึไง เจ้าบ้านารุโตะ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ผ่านไปกว่า 3 ชั่วโมงเต็มๆที่ซาสึเกะสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเอง
ซาสึเกะหายใจหนักๆ หัวเขาขาวโพลนเต็มที่ มันชักเบลอจนเริ่มสั่งการอะไรไม่อยู่ ร่างกายเริ่มเคลื่อนไหวไปตามสัญชาติญาณดิบ มันจัดการส่งนิ้วชี้และกลางเข้าไปในโพรงปากของตัวเอง ในโพรงปากร้อนไปหมด ลิ้นชื้นแฉะหยอกล้อเล่นกับรูปนิ้ว การกระทำของซาสึเกะนั้นยั่วยวนสัตว์ป่าที่เฝ้ารอมานานให้เคลื่อนไหว
“ทนไม่ไหวแล้วสินะ เชื้อเชิญกันแล้วนี่” ซาสึเกะอยากจะปฎิเสธเหลือเกินว่าไม่ ซาสึเกะนึกกล่าวโทษนารุโตะที่สอนให้เขาใช้ท่าทางแบบนี้ใส่เจ้าตัวเองบ่อยๆ ร่างกายที่เคลื่อนไหวตามสัญชาติญาณถึงได้ทำแบบนี้ เขามองเห็นพวกมันหลายคนค่อยๆเข้ามาใกล้เรื่อยๆเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ดวงตาสีดำปิดลง ความมืดมิดที่เข้ามาแทนที่ไม่น่ากลัวเท่าสิ่งที่เขาใกล้จะเผชิญในไม่ช้า
ป่านนี้เจ้าบ้านั่นเป็นยังไง เขาหายตัวออกมาจะร่วมเดือนแล้วนี่... คลั่งไปแล้วหรือยัง จะโวยวายขนาดไหน ตอนนี้คงก่อเรื่องวุ่นวายไปทั่วหมู่บ้านแล้วมั้ง ทำไมไม่เอาเวลาพวกนั้นมาออกตามหาเขาสักที
หรือบางที.... นารุโตะอาจจะเหนื่อยแล้วก็ได้ แววตาเหนื่อยอ่อนใจที่สวนวันนั้น นารุโตะคงเหนื่อยกับการออกตามหาเขาทุกครั้งที่หายไปแล้วก็ได้ บางทีอาจจะหยุดแล้วก็ปล่อยเขาแล้วก็ได้
ซาสึเกะรับรู้ได้ถึงอากาศเย็นๆที่เข้าปะทะกับผิวต้นขา และมือหยาบกร้านที่ลูบไล้ไปมา...
เขาไม่นึกโกรธเคืองนารุโตะเลย ทุกอย่างเขาทำตัวเอง พยายามหนีจากหมอนั่นเสมอ ไม่เคยแสดงออกเลยว่าอยากอยู่ด้วยกัน ถ้าอีกฝ่ายจะหมดใจแล้ว มันก็ไม่แปลกเลยสักนิด
นายพอแล้วสินะ กับ อุจิวะ ซาสึเกะ คนนี้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ซาสึเกะ!!!!!”
เสียงคำรามเรียกชื่อที่คุ้นเคยทำให้สติที่เลือนรางกลับมาอีกครั้ง ดวงตาสีดำขลับเบิกกว้าง จักระสีแดงเข้าล้อมรอบไปทั่วบริเวณ และทุกอย่างก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
กลิ่นคาวของเลือดที่คลุ้งไปกับร่างไร้ชีวิตทั้งหมดคือสิ่งที่ตามมาในไม่ช้า นารุโตะหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา เราต่างจ้องมองกันและกัน
และก็เป็นเหมือนทุกครั้ง...
นารุโตะทรุดตัวลง โอบกอดร่างบอบบางของซาสึเกะไว้ บาดแผลบนผิวขาวนวลและภาพที่ตนเห็นยิ่งทำให้ไฟโกรธสุมขึ้น ร่างของซาสึเกะสูบผอมกว่าครั้งก่อนที่เขาได้กอดยิ่งทำให้นารุโตะกระชับกอดให้แนบแน่นขึ้นอีก ความโกรธ ความคิดถึงโหยหา คำขอโทษ ทุกอย่างแน่นอยู่ภายในจนเขาไม่สามารถระบายมันออกมาได้
ซาสึเกะกอดตอบร่างของนารุโตะ ลูบแผ่นหลังกว้างนั้นเบาๆจนจักระสีแดงค่อยๆคลายตัว สัมผัสชื้นแฉะที่บ่าของเขา และไหล่กว้างที่สั่นเบาๆทำให้ซาสึเกะยิ้ม
“นายหาฉันเจออีกแล้วนะ... นารุโตะ” นารุโตะละใบหน้าออกจากบ่าแต่ไม่ยอมผละออกมาเพื่อให้เขาได้เห็นหน้า ส่วนสาเหตุซาสึเกะคิดว่าคงเป็นเพราะว่าที่โฮคาเงะที่ 7 นี้กำลังซ่อนใบหน้าเปื้อนน้ำตาแหงๆ
“ฉันบอกนายว่าไง! ไม่รู้จักจำบ้างรึไงเจ้าบ้าซาสึเกะ! บอกว่าอย่าหนีจากฉันไปอีกไง!!”
“แต่นายก็เจอฉันนี่”
“แล้วถ้าฉันหาไม่เจอล่ะ ป่านนี้นายจะเป็นยังไง!!”
“นั่นสิ... อันที่จริงฉันคิดว่านายเหนื่อยจะหาฉั-” แรงผลักออกจากตัวแรงๆทำให้ซาสึเกะชะงัก นารุโตะจ้องมองเขาเขม็ง ดวงตาสีฟ้าแสดงอารมณ์ขุ่นเคืองไม่ต่างจากน้ำเสียง
“ฉันไม่เคยเหนื่อยกับนาย!!!” ใบหน้าคมคายยังมีคราบน้ำตาอยู่ จมูกนั้นก็ยังมีสีแดงจางๆ
“อย่ามาพูดว่าฉันจะยอมแพ้เรื่องของนายอีก! ฉันไม่เคยยอมแพ้ ไม่เคยเหนื่อยที่จะต้องวิ่งไล่จับนาย ฉันเคยพูดแล้วว่า ไม่ว่ายังไงก็จะต้องพานายกลับให้ได้!!” จริงใจ หนักแน่น ทั้งคำพูด สีหน้า และท่าทาง ซ้อนทับกับหลายๆครั้งเหมือนเป็นเหตุการณ์เดิมที่เอามาฉายใหม่ ซาสึเกะน่าจะเข้าใจตั้งนานไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่นานแค่ไหน นารุโตะก็ยังคงเป็นนารุโตะ
พูดแล้วไม่เคยคืนคำ วิถีนินจาของหมอนั่น...
“ต่อให้ต้องหักแขนหักขา ก็จะพาฉันกลับไป...” ซาสึเกะหัวเราะน้อยๆ เผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนจนทำให้นารุโตะยิ้มกว้าง แล้วโผกอดร่างนั้นอีกครั้ง
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่าที่ไหน จะดินแดนแห่งคนเป็นหรือคนตาย
ภายใต้ความมืดมิด หรือ ก้นบึ้งส่วนลึกของจิตใจ
นารุโตะจะออกตามหาเขา ตามหาจนเจอไม่ว่ายังไง
...นารุโตะหาเขาเจอทุกครั้ง…
ความคิดเห็น