คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [BJIN] (Boy)Friend ?
HANBIN x JINHWAN
THEME SONG : SO LONG (APINK)
“มึง .. ยังไม่ไปบอกมันอีกหรอวะ วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะ” มือหนาวางลงบนบ่าเล็ก คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเพื่อนตัวสูงด้วยสีหน้าทื่ไร้ความมั่นใจสุดๆ
“กู..ไม่กล้าว่ะ กลัวอกหัก” ใบหน้าหวานก้มหน้าลง สายตามองดอกไม้ที่กำลังถืออยู่ในมือของตัวเอง
“มึงไม่บอกแล้วมึงจะรู้ไหมว่ามันคิดอะไรกับมึงรึเปล่า มันอาจจะชอบมึงเหมือนกันก็ได้นะ แต่มันคงไม่กล้าบอกเหมือนมึงอ่ะ”
“ไม่กล้าอยู่ดีว่ะ ..” จินฮวานเงยหน้ามองเพื่อนตัวสูง ส่งสายตาอ้อนวอนว่าตนนั้นป๊อดสุดๆ ..
“ไปบอกมันเหอะ กูเห็นมึงกับมันอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ เป็นไปไม่ได้หรอกว่ะที่มันจะไม่รู้สึกอะไรกับมึง เชื่อคนอย่างคิมจีวอนดิว้า”
“แต่กูเห็นดงฮยองเด็กห้องสามตามจีบมันอยู่หนิ ..”
“มึง คนที่อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบๆปีกับคนที่เพิ่งเจอกันแค่ปีเดียว มันไม่มีทางหรอกนะเว้ยที่จะเปลี่ยนใจไปง่ายๆอ่ะ” ร่างสูงพูดให้กำลังใจเพื่อนตัวเล็กที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกป๊อดมากกว่าเดิม
“เห้ยฮันบิน! จินฮวานมีเรื่องจะคุยกับมึงด้วยอ่ะ มานี่ดิ้ๆ” คนตัวเล็กหันขวับมือเล็กทุบแขนคนตัวโตแรงๆ ใบหน้าเล็กยิ่งขึ้นสีเมื่อคนที่ถูกเรียกมายืนอยู่ตรงหน้า
“คุยดีๆนะจินฮวานเพิ่ลรวักส์” มือหนาตบบ่าเบาๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องเรียนที่เพื่อนในห้องคนอื่นกำลังเขียนเสื้ออย่างสนุกสนาน ทิ้งคนสองคนไว้นอกห้องที่ตอนนี้ไม่มีใครเลย
“ว่าไงมีอะไร หืม?”
“เอ่อคือ .. ฮันบิน ฉัน ..”
“...?”
“ฉันชอบนาย”
….
…
..
“สวัสดีค่ะ ฉันเพิ่งย้ายบ้านมาใหม่ ฝากตัวด้วยนะ” หญิงวัยกลางคนยื่นถ้วยอาหารสีสันน่าทานที่กำลังร้อนๆให้หญิงสาวตรงหน้า
“อุ้ย ขอบคุณนะคะ จริงๆไม่ต้องลำบากก็ได้นะคะเนี่ย งั้นเชิญเข้ามาข้างในก่อนก็ได้นะคะ” มือขาวผายมือให้เชิญเข้ามาด้านใน หญิงที่อยู่ด้านนอกก้มศรีษะลงเป็นเชิงขอบคุณก่อนจะก้าวเดินเข้ามาข้างใน
“ไหนๆก็ทำมาแล้ว เชิญทานข้าวร่วมกันเลยก็ได้นะคะ” หญิงสาวเจ้าของบ้านเดินไปวางถ้วยอาหารลงบนโตะ ด้านคนถูกเชิญยกมือขึ้นโบกปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ พอดีว่าดิฉันทานมาแล้ว แล้วเดี๋ยวดิฉันต้องรีบกลับไปดูแลลูกชายด้วยค่ะ”
“ลูกชายของคุณอายุเท่าไหร่หรอคะ ดิฉันเองก็มีลูกชายด้วยเหมือนกัน แกน่ะอยากจะมีเพื่อนข้างบ้านจะตายไป พอกลับจากโรงเรียนก็อยู่แต่บ้านไม่มีเพื่อนเล่นเลย” เจ้าของบ้านเดินมานั่งลงบนโซฟาตัวสีแดงสดข้างๆเพื่อนบ้านที่เพิ่งย้ายมาใหม่
“อยู่ป.4เองค่ะ”
“เอ๋ .. เท่าจินฮวานลูกชายดิฉันเลยนะคะ ว่างๆพาเขามารู้จักกันก็ได้นะคะ”
“ค่ะ ถ้าอย่างงั้นดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ พอดีลูกชายฉันอยู่คนเดียวน่ะค่ะ”
“ขอบคุณสำหรับอาหารนะคะ” หญิงสาวส่งยิ้มอย่างเป็นมิตร เมื่อแขกก้าวพ้นออกจากบ้านไป ตนจึงเรียกลูกชายให้ลงมาทานข้าว
“จินฮวานลูก ลงมาทานข้าวเร็ว”
“พ่อครับเร็วๆหน่อย เดี๋ยวผมสาย” เด็กชายตัวเล็กอายุสิบขวบตะโกนเรียกคนเป็นพ่อ ที่กำลังยุ่งอยู่กับการหาของ ดวงตาเล็กหันไปมองข้างบ้านที่เห็นเหมือนมีคนเดินออกมาจากประตู
“อ้าว หนูจินฮวานใช่ไหมจ๊ะ คุณน้าเพิ่งย้ายบ้านมาเมื่อวานนี้เอง” เด็กชายตัวเล็กโค้งทักทายหญิงสาวคนตรงหน้าพร้อมยิ้มจนหยีให้ พอหันไปข้างๆหญิงวัยกลางคนก็เจอกับเด็กชายที่ตัวสูงกว่าตนเองประมาณ5-6เซนติเมตรสวมชุดนักเรียนเดียวกันกับจินฮวาน คนตัวเล็กโบกมือทักทายพร้อมส่งยิ้มให้
“หวัดดี ฉันจินฮวานนะ นายชื่อไรหรอ”
“ฮันบิน คิมฮันบิน”
“จินฮวาน ไปโรงเรียนกันลูก” ชายวัยกลางคนในชุดทำงานเดินออกมาเรียกลูกชายให้ไปขึ้นรถเพื่อไปส่งที่โรงเรียน
“คุณน้าครับ จะเป็นไรมั้ยถ้าเกิดว่าฮันบินจะไปโรงเรียนกับผม” คนตัวเล็กเงยหน้าถามหญิงวัยกลางคน ด้านลูกชายของเธอกระตุกชายเสื้อเบาๆเป็นเชิงว่าไม่อยากไป
“ก็ได้จ้ะ ฮันบินจะได้มีเพื่อนไง เนอะ” มือขาวลูบผมลูกชายของเธอ ฮันบินเสหน้ามองไปทางอื่น เขายังไม่อยากจะมีเพื่อนใหม่หรอกนะ เขาน่ะมนุษย์สัมพันธ์แย่สุดๆ
“ฮันบินไปโรงเรียนกัน” จินฮวานจับมืออีกคนไว้แล้วจูงมือนั้นมาขึ้นรถเพื่อไปโรงเรียนด้วยกัน
บ้านจินฮวานเป็นบ้านที่มีฐานะถึงจะไม่มากแต่ก็จัดอยู่ในระกับที่ดี และด้วยความที่อาศัยอยู่นอกเมืองยิ่งทำให้ฐานะทางบ้านจินฮวานยกระดับขึ้นไปอีก จินฮวานจึงเป็นเด็กที่เรียบร้อย น่ารัก มีแต่เพื่อนๆชอบ และก็ย่อมมีคนอิจฉาเช่นกัน ..
“จินฮวาน กล่องดินสอสวยดีนะ ซื้อมาแพงป่ะ” เด็กชายสีผิวเข้มเดินเข้ามาหาจินฮวานที่โต๊ะเรียนพร้อมกับเพื่อนร่วมแก๊งอีกสองสามคน มือสีเข้มปัดกล่องดินสอมีราคาร่วงพื้น ร่างเล็กกำลังจะก้มลงไปเก็บ ปลายเท้าก็เตะกล่องนั่นไปไกลซะก่อน มือเล็กกำแน่นลุกขึ้นจากโต๊ะเผชิญหน้ากับคนตัวใหญ่ข้างหน้า
“มีอะไร ซงมินโฮ” สายตาเล็กจ้องเขม็งไปยังคนตัวโตกว่า เพื่อนของมินโฮต่างหัวเราะเยาะกับท่าทางที่กล้าต่อกรกับมินโฮ
“วันนี้มีหนมแพงๆมากินป่ะ อยากกินว่ะ” มือหนาเตรียมจะเปิดกระเป๋าเป้ใบเล็กที่วางอยู่บนเก้าอี้ แต่กลับถูกอีกมือนึงปัดออก
“เห้ย ไอ้เด็กใหม่เพิ่งเข้ามาได้ไม่กี่เดือนก็ซ่าแล้วหรอวะ อยากหาเรื่องหรอ” เด็กชายผิวเข้มหันไปมองหน้าฮันบินที่ตัวสูงพอๆกันกับเขา
“ฮ..ฮันบิน” ร่างเล็กเดินไปหลบอยู่ข้างหลังคนตัวโต มือจับชายเสื้อนักเรียนทั้งสองข้างไว้ใบหน้าเล็กเอียงมาทางขวามองเหตุการ์ณทั้งหมดผ่านแขนอีกคน
“มายุ่งไรวะ หลบไปดิ้” มินโฮเดินเบี่ยงไปอีกทางจะไปคว้าคนตัวเล็กมา แต่ฮันบินไม่ยอมง่าย เมื่อคนผิวสีเดินเข้ามาใกล้ มือทั้งสองข้างของฮันบินก็ออกแรงผลักทันที ก่อให้เกิดสงครามย่อมๆ ถึงจะเป็นช่วงพักกลางวันแต่ก็ยังมีเด็กในห้องหลงเหลืออยู่บ้าง
“เล่นเลยดิมินโฮ เอาให้เด็กใหม่มันรู้ว่าใครใหญ่” แบล็คกราวด์ข้างหลังส่งเสียงเชียร์เพื่อนของตน ฮันบินจ้องตาเขม็งกับคนตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว มือเล็กกำแน่นพร้อมเสยได้ทุกเมื่อ
“อย่าเลยว่ะ ไม่อยากมีเรื่อง” มินโฮยิ้มมุมปากก่อนจะหันหลังกลับเพื่อเดินไปที่โต๊ะตัวเองตามด้วยเพื่อนคนอื่นๆ
“มันทำอะไรนายรึเปล่า” คนตัวโตหันกลับไปหาคนตัวเล็ก จินฮวานส่ายหน้าบอกปฏิเสธ เขายังปลอดภัยดี ร่างเล็กหันกลับไปเก็บกล่องดินสอมีราคาขึ้นมาเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ ฮันบินเตรียมจะหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะบ้าง แต่เสียงเล็กก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ขอบคุณนะฮันบิน”
เมื่อได้ยินแบบนั้นริมฝีปากของฮันบินก็ยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก ก็แค่คนที่เพิ่งรู้จักกัน ก็แค่คำว่าขอบคุณทำไมเขาถึงรู้สึกชอบมันขึ้นมานะ ?
ความรู้สึกแปลกๆเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของจินฮวานและมันเพิ่มมากขึ้นพร้อมกับความสนิทที่เพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน จินฮวานยังคงไม่แน่ใจว่าเขารักฮันบินมากกว่าเพื่อนหรือเปล่า จนกระทั่งวันเปเปโร่เดย์ตอนมัธยมต้นปีสามนั่นแหละ ..
“ฮอตนะเราอ่ะ” แขนเล็กกระทุ้งเอวคนตัวโต ฮันบินหันมายิ้มให้จินฮวานที่ตอนนี้คนตัวเล็กเองก็มีกล่องเปเปโร่อยู่เต็มแขน
“ก็พอกันนั่นแหละ”
“เฮ้ยมึงๆๆ พี่ซึงฮุนม.ปลายปีสี่มาว่ะ” กลุ่มเด็กหลังห้องตะโกนเข้ามาในห้องเรียน ไม่นานนัก ประธานนักเรียนที่ว่าก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกล่องเปเปโร่หนึ่งกล่อง
ทุกสายตาของคนในห้องต่างจ้องมองคนที่มาใหม่ หนุ่มม.ปลายเดินเข้าไปในห้องเรียนของเด็กม.ต้น ขาทั้งสองก้าวไปหยุดยังโต๊ะตัวหนึ่งที่อยู่กลางห้อง ก่อนจะยื่นเปเปโร่ให้คนตรงหน้า
“พี่ชอบน้องจินมาตั้งแต่น้องจินเพิ่งเข้ามาเรียนปีหนึ่งแล้ว”
“....”
“เป็นแฟนกับพี่นะครับ”
“ฮิ้ววว” เสียงของคนทั้งห้องต่างโห่ร้องขึ้นมา แต่ยกเว้นร่างสูงที่กำลังมองคนเป็นรุ่นพี่อย่างไม่พอใจอย่าง คิมฮันบิน นี่แหละ ..
“เอ่อ ..” คนตัวเล็กที่ถูกขอเป็นแฟน ถึงกับทำตัวไม่ถูก ในใจสับสนวุ่นวายไปหมด ก่อนจะเงยหน้ามองคนเป็นรุ่นพี่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้
“คือว่า.. ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วอ่ะครับ แฮะๆ”
“ใครหรอ พอจะบอกพี่ได้ไหม ..” คนตัวโตส่งสายตาอ้อนวอนไปยังคนตัวเล็ก จินฮวานส่ายหัวเป้นเชิงปฏิเสธว่าบอกไม่ได้
“งั้นช่วยรับเปเปโร่ของพี่ด้วยนะ” มือขาววางกล่องสีเขียวลงบนโต๊ะเรียนก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ ทันทีที่รุ่นพี่ม.ปลายออกไป เพื่อนในห้องคนอื่นต่างมารุมถามคนตัวเล็กว่าคนที่จินฮวานชอบนั้นเป็นใคร
ฮันบิน เดินออกมาจากกลุ่มใหญ่ที่กำลังรุมคนตัวเล็กอยู่มาที่โต๊ะเรียนของตัวเองวางกล่องเปเปโร่ทั้งหมดลงบนโต๊ะเรียน ก่อนจะรูดซิปเปิดกระเป๋าเป้ของตน สายตาคมมองเห็นกล่องเปเปโร่ในกระเป๋าอยู่หนึ่งกล่องพร้อมแปะโน้ตรูปหัวใจสีชมพูเล็กๆไว้ มือหนาหยิบมันขึ้นมาอ่านข้อความบนโน้ตก่อนจะเก็บมันลงใส่กระเป๋าดังเดิมพร้อมรอยยิ้มที่ไม่ค่อยมีใครเห็นนัก
To Jinhwan
“เธอจะรู้ไหมว่าฉันชอบเธอมานานแล้ว”
คงไม่ต้องบอกหรอกเนอะว่ากล่องนี้น่ะของใคร ..
“นายจะเข้าสายไรหรอฮันบิน” คนตัวเล็กถามคนที่นั่งข้างๆ ในขณะที่ตัวเองกำลังนั่งเท้าคางส่วนมืออีกข้างกำลังเขียนการบ้านยุกยิกลงบนสมุด ทั้งสองคนอยู่บนห้องนอนของจินฮวาน ใช่แล้วล่ะ..คนตัวเล็กชวนเพื่อนข้างบ้านมานั่งทำการบ้านด้วยกันนี่เอง
“ก็คงตามนายแหละมั้ง” คนตัวโตตอบ สายตาก็มองไปยังการบ้านที่จินฮวานกำลังตั้งใจเขียนสุดๆ
“ย่า!ยัยบ๊อง ข้อนี้เธอตอบผิดนะ” มือหนาฟาดลงไปบนแขนเล็ก คนที่กำลังตั้งใจทำการบ้านถึงกับสะดุ้งย้ายแขนที่เท้าคางอยู่มาลูบแขนตัวเอง
“โอ๊ยย ยากชะมัด บอกไว้เลยว่าวิทย์-คณิตฉันไม่เรียนแน่นอน” มือเล็กวางปากกาด้ามสีดำสลับแดงที่มีหัวมิ้กกี้เม้าส์อยู่ตรงปลายด้ามลง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครซื้อแท่งนี้ให้..
“มานี่ฉันจะทำให้ดู” ฮันบินเขยิบตัวเข้าไปจนชิด หยิบปากกาที่อีกคนเพิ่งวางลงขึ้นมาเขียนโจทย์คณิตศาสตร์ที่ดูซับซ้อนลงบนกระดาษเปล่า จินฮวานตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ ศรีษะเล็กพยักหน้าไปด้วยราวกับเข้าใจในสิ่งที่คนตัวโตกำลังสอน แต่เปล่าเลย ..
กลิ่นน้ำหอมปรับผ้านุ่มอ่อนๆจากเสื้อนักเรียนของฮันบินทำให้จินฮวานเริ่มเสียสมาธิกับโจทย์คณิตศาสตร์บนกระดาษนั้น ดวงตาเล็กหลับตาพริ้มปลายจมูกสูดกลิ่นนั้นเข้าไป เสียงของคนตัวโตที่กำลังอธิบายโจทย์อยู่ค่อยๆหายไป ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ คนตัวเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็พบใบหน้าของฮันบินที่อยู่ใกล้กันจนปลายจมูกชิด จินฮวานตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ถอยไปไหน ใบหน้าของคนตัวโตค่อยๆใกล้เข้ามาจนริมฝีปากของทั้งคู่แตะกัน
ริมฝีปากหนากดจูบลงบนปากบางเบาๆ คนตัวเล็กรู้สึกตกใจแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร จินฮวานหลับตาลงอีกครั้ง ฮันบินมอบจูบอย่างอ่อนโยนไร้การรุกล้ำใดๆ เป็นจูบที่อ่อนหวานไม่เร่าร้อน ไม่โหยหา ริมฝีปากหนาขบเม้มปากนิ่มอย่างแผ่วเบา คนตัวเล็กที่ทำอะไรไม่เป็นได้แต่อยู่นิ่งให้อีกฝ่ายทำตามใจตัวเอง ทั้งสองคนจูบกันเนิ่นนานราวกับโลกหยุดหมุน จนมือเล็กเริ่มดันไหล่อีกฝ่ายออก ฮันบินผละจูบออกมาอย่างเสียดายโดยที่ไม่ลืมจุ้บปากก่อนจะผละออกมาจริงๆ
ทันทีที่ฮันบินละใบหน้าออก แก้มนิ่มของจินฮวานเริ่มขึ้นสี สายตาเอาแต่จ้องมองโจทย์คณิตศาสตร์บนโต๊ะ บรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้น ต่างคนต่างเงียบ จนฮันบินพูดทำลายความเงียบขึ้นมา
“จะสามทุ่มแล้ว งั้นฉันกลับก่อนนะ ตั้งใจทำการบ้านด้วยล่ะ” ฮันบินเก็บข้าวของทั้งหมดลงกระเป๋าเป้ของตัวเอง จินฮวานยังคงนั่งนิ่งอยู่แบบนั้นจนฮันบินเดินออกจากห้องไป คนตัวเล็กรีบพุ่งมาที่เตียงดิ้นไปมาจนผ้าห่มที่พับไว้เริ่มเละ หมอนที่วางอยู่ตรงหัวเตียงก็ถูกดึงมาปิดใบหน้าเล็ก
เขินเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย T/////////////T
ตั้งแต่วันนั้นมาจินฮวานและฮันบินก็ไม่กล้ามองหน้ากัน ไปโรงเรียนด้วยกันทุกวันก็ไม่คุยกัน ไม่มองหน้ากัน ถ้าเผลอสบตาต่างคนต่างก็รีบหลบหน้า และหน้าเริ่มแดง .. จนจีวอนเพื่อนสนิททั้งจินฮวานและฮันบินเริ่มสังเกตุเห็นอาการผิดปกติของทั้งคู่ แรกๆก็ไม่ได้สงสัยอะไร จนกระทั่งใกล้สอบปลายภาคจบม.ต้นปีสาม จีวอนเริ่มทนไม่ไหวจึงเอ่ยถามทั้งคู่ไปให้รู้แล้วรู้รอด
“เห้ย พวกมึงสองคนเป็นไรวะ ” จีวอนยกแขนทั้งสองข้างขึ้นเกี่ยวคอเพื่อนทั้งสองที่เดินห่างกันให้เข้ามาใกล้กันโดยที่ตัวเองนั้นคั่นกลางไว้
“ป..เปล่านี่” จินฮวานตอบ ใบหน้าเล็กก้มลงมองเท้าทั้งสองข้างของตัวเองที่กำลังก้าวเดินไปข้างหน้า แก้มนิ่มเริ่มขึ้นสี
“เออๆๆ กูไม่ยุ่งเรื่องพวกมึงก็ได้ คุยกันดีๆนะเว้ยไม่อยากเห็นเพื่อนทะเลาะกัน” เพื่อนตัวโตตบบ่าทั้งสองคน ฮันบินยังคงเงียบ ต่างกับจินฮวานที่ตอนนี้อยากรู้จริงๆว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ ..
“ฮันบิน นาย.. วันนั้นนายจูบฉันทำไมหรอ” จินฮวานตัดสินใจถามออกไปในตอนที่ทั้งคู่กำลังเดินกลับบ้านด้วยกันหลังสอบปลายภาควันสุดท้ายเสร็จ คนตัวโตหันไปมองคนตัวเล็กที่เดินข้างๆ ริมฝีปากหนายิ้มบางๆมือเลื่อนไปกุมมือเล็กไว้ ก่อนจะก้าวเท้าเดินต่อ จินฮวานไม่ถามอะไรอีก ได้แต่สงสัยอยู่ในใจ
จากวันนั้นวันสุดท้ายของม.ต้นปีสามจนถึงวันสุดท้ายของม.ปลายปีสามจินฮวานก็ไม่เคยได้ยินคำตอบจากฮันบินเลยสักครั้งว่าเขาจูบทำไม ..
“มึง .. ยังไม่ไปบอกมันอีกหรอวะ วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะ” มือหนาวางลงบนบ่าเล็ก คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเพื่อนตัวสูงด้วยสีหน้าทื่ไร้ความมั่นใจสุดๆ
“กู..ไม่กล้าว่ะ กลัวอกหัก” ใบหน้าหวานก้มหน้าลง สายตามองดอกไม้ที่กำลังถืออยู่ในมือของตัวเอง
“มึงไม่บอกแล้วมึงจะรู้ไหมว่ามันคิดอะไรกับมึงรึเปล่า มันอาจจะชอบมึงเหมือนกันก็ได้นะ แต่มันคงไม่กล้าบอกเหมือนมึงอ่ะ”
“ไม่กล้าอยู่ดีว่ะ ..” จินฮวานเงยหน้ามองเพื่อนตัวสูง ส่งสายตาอ้อนวอนว่าตนนั้นป๊อดสุดๆ ..
“ไปบอกมันเหอะ กูเห็นมึงกับมันอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ เป็นไปไม่ได้หรอกว่ะที่มันจะไม่รู้สึกอะไรกับมึง เชื่อคนอย่างคิมจีวอนดิว้า”
“แต่กูเห็นดงฮยอกเด็กห้องสามตามจีบมันอยู่หนิ ..”
“มึง คนที่อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบๆปีกับคนที่เพิ่งเจอกันแค่ปีเดียว มันไม่มีทางหรอกนะเว้ยที่จะเปลี่ยนใจไปง่ายๆอ่ะ” ร่างสูงพูดให้กำลังใจเพื่อนตัวเล็กที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกป๊อดมากกว่าเดิม
“เห้ยฮันบิน! จินฮวานมีเรื่องจะคุยกับมึงด้วยอ่ะ มานี่ดิ้ๆ” คนตัวเล็กหันขวับมือเล็กทุบแขนคนตัวโตแรงๆ ใบหน้าเล็กยิ่งขึ้นสีเมื่อคนที่ถูกเรียกมายืนอยู่ตรงหน้า
“คุยดีๆนะจินฮวานเพิ่ลรวักส์” มือหนาตบบ่าเบาๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องเรียนที่เพื่อนในห้องคนอื่นกำลังเขียนเสื้ออย่างสนุกสนาน ทิ้งคนสองคนไว้นอกห้องที่ตอนนี้ไม่มีใครเลย
“ว่าไงมีอะไร หืม?” ร่างสูงที่เสื้อนักเรียนเต็มไปด้วยถ้อยคำอำลาจากเพื่อนร่วมห้อง ที่ใช้ปากกาหลากหลายสีเขียนลงบนเสื้อ ก้าวเข้ามาหาคนตัวเล็ก
“เอ่อคือ .. ฮันบิน ฉัน ..” มือเล็กกำดอกไม้แน่น ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสี ปากบางเม้มเข้าหากัน ทำไมนะ .. คำสั้นๆแค่นี้ทำไมถึงพูดไม่ออกพูดออกไปสิคิมจินฮวาน
“...?”
“ฉัน... ฉัน ช..ชอบนาย”
“อะไรนะ ....”
“ฉันชอบนาย! คิมฮันบิน ฉันชอบน....” คำหลังหายไปพร้อมกับริมฝีปากบางที่ถูกครอบครองโดยฮันบิน จูบครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งนั้น ริมฝีปากหนากดจูบที่อ่อนโยนให้จินฮวาน และฮันบินเริ่มสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากเล็ก จูบนี้เป็นคำตอบว่าฮันบินเองก็รู้สึกเหมือนจินฮวาน เพียงแต่คนตรงหน้ากลับใสซื่อไม่รู้ว่าจูบนี้สื่อถึงอะไร .. ร่างสูงผละจูบออกมาเมื่อคนตัวเล็กเริ่มขาดอากาศหายใจ
“ยัยเตี้ย จำได้ไหมเธอเคยถามฉันเรื่องจูบ”
“…” จินฮวานพยักหน้าแทนคำตอบไป
“เพราะฉันชอบเธอไง”
แก้มที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงเข้มขึ้นไปอีก หัวใจที่เริ่มเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมานอกอกเล็ก ลมหายใจเข้าออกเริ่มไม่เป็นจังหวะ รู้สึกโหวงๆที่หน้าท้อง นี่จินฮวานกำลังฝันอยู่รึเปล่า ..
“หน้าแดงหมดแล้วยัยเตี้ย นี่แล้วทำไมเธอถึงเพิ่งมาบอกฉัน” ฮันบินถามคนตรงหน้า จินฮวานเงียบไปสักพักเพราะทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะพูดยังไง สอบติดมหาวิทยาลัยในฝันยังไม่รู้สึกดีใจจนพูดไม่ออกขนาดนี้เลย .. (เว่อร์มากนังจินฮวาน)
“ก..ก็ฉันกลัวนี่ กลัวว่านายจะไม่ชอบฉัน .. แล้วที่ฉันบอกนี่เพราะฉันอยากให้นายรู้ว่าฉันคิดยังไงกับนาย” จินฮวานพูดออกไปทั้งหมดที่อยู่ในใจของตัวเอง คนตัวโตยื่นมือมายีผมเบาๆก่อนจะลดลงไปกอดคอแล้วพาคนตัวเล็กเดินเข้าห้องไปเรียนไป
“ฮั่นน่อวววววววว ที่แท้คนที่จินฮวานชอบก็คือฮันบินคนหล่อของห้องเรานี่เอง ฮิ้วววว” เสียงโห่ร้องของคนในห้องต่างแซวทั้งคู่ ฮันบินยิ้มมีความสุข แต่จินฮวานน่ะอยากจะแทบมุดดินหนี .. มันเขินนะเข้าใจมั้ย!!
“เพื่อนนนนนน เพื่อนไปรักกันตอนไหนน” เพื่อนตัวโตที่ฟันนำหน้าวิ่งปรี่เข้ามาถาม ฮันบินยักไหล่ยิ้มมุมปาก ส่วนจินฮวานหน้าแดงไปถึงหูแล้ว..
“วันนี้กลับบ้านดึกได้ป่ะ” ฮันบินก้มหน้าถามคนตัวเล็กที่ยังคงถูกกอดคอไว้อยู่ จินฮวานเงยหน้าขึ้นมองแล้วพยักหน้าแทนคำตอบก่อน
“ว่าแต่ จะไปไหนหรอ” คนตัวเล็กถาม ฮันบินก้มลงไปกระซิบข้างหูประโยคนึงที่ทำเอาจินฮวานแทบเขินจนแก้มแตก
“อยากไปฉลองกับแฟนน่ะครับ J”
ฟิคป่วงๆก่อนไปเขาชนไก่พรุ่งนี้ค่ะ ฮอลลล ;_; บีจินเรื่องแรกเลยค่าา ~
ความคิดเห็น