คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : STOP! : Chapter 2
STOP!
KRIS x CHANYEOL
Shotacon Romantic and Comedy
Chapter 2
อู๋อี้ฟานอยากจะหัวใจวาย T///T นี่ผมต้องมานานร่วมห้องกับน้องชานยอลสุดที่รักของผมหรอเนี่ย ไม่รู้ว่าคืนนี้ผมจะห้ามใจของผมได้ไหม =..=
“น้องยอลนอนบนเตียงนะครับ เดี๋ยวพี่นอนพื้นเอง”
“ได้ยังไงกันครับ พี่เป็นเจ้าของห้องนะ”
“แต่ว่..”
“งั้นก็นอนด้วยกันบนเตียงนี่แหละครับ”
เห้ยอะไรวะ!! O_O บอกผมทีว่าผมไม่ได้หูฝาด นอนด้วยกันงั้นเรอะ!? แต่ไม่ทันที่จะถามน้องเขาว่าจะดีหรอ น้องคนสวยของผม(?) ก็นอนเล่นมือถือสบายใจเฉิบไปแล้ว = =;
“พี่คริสยังไม่ง่วงหรอครับ ยืนทำอะไรอยู่ ?” ชานยอลถามผมโดยที่สายตายังไม่ละไปจากมือถือตัวเอง มือก็พิมพ์ยิกๆ คงตอบแชทเฟซบุ๊คอยู่ล่ะมั้ง
“ง่วงแล้วครับ” ว่าปุ๊ปก็กระโดดขึ้นไปนอนห่มผ้าทันใด ผมหยิบแว่นจากลิ้นชักข้างหัวเตียงขึ้นมาใส่ พร้อมกับหนังสือนิยายแนววิทยาศาสตร์มาอ่านแก้เบื่อรอน้องชานยอลนอน
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ผมไม่รู้ ผมเหลือบตาไปมองนาฬิกาข้างหัวเตียงก็พบว่าห้าทุ้มกว่าๆแล้ว ผมหันกลับมามองน้องชานยอลก็รู้ว่า
น้องเขาหลับคามือถือ = =
ถึงขำน้อยๆกับท่าทางที่น่ารักของน้องเขา ผมถอดแว่นและวางหนังสือไว้ข้างหัวเตียง แล้วเขยิบไปหยิบมือถือของน้องมาวางไว้กับหนังสือของผม พร้อมกับจัดการห่มผ้าให้สุดที่รักก่อนนอน คึคึ
แต่เอ๊ะ .. จุ๊บก่อนนอนสักหน่อยคงไม่เป็นไร หึหึ =..=
.
.
“พี่คริส พี่คริส ..” ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมางงๆ เพราะด้วยความง่วง และไม่เคยตื่นแต่เช้าเลย แต่เพราะมีคนมาเรียกเลยต้องลืมตาขึ้นมา
“ห .. หือ ?”
“ตื่นได้แล้ว ชานยอลต้องไปโรงเรียน”
ชิบหายล่ะอู๋!! มึงพาน้องเขามานอนแล้วยังตื่นสายอีกหรอฟร้ะ! ตายๆๆ น้องเขาคงโกรธกูแย่เลย ไหนจะพ่อแม่น้องเขาอีก T_T
“แปปนึงนะครับเดี๋ยวพี่ไปส่ง!”
.
.
“ขอโทษจริงๆนะที่พี่มาส่งเราสาย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะครับ” ร่างโปร่งโค้งขอบคุณคนตรงหน้า คริสที่ยืนอยู่ก็รับรั้งตัวชานยอลไว้
“ไม่ต้องโค้งก็ได้ ไม่จำเป็นหรอกน่า”
“อ่า .. ครับ ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับพี่คริส” ชานยอลส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้า ก่อนจะโบกมือลาเข้าไปในโรงเรียนที่ตอนนี้ออดเข้าเรียนคาบแรกดังขึ้นพอดี
“เดี๋ยวเย็นนี้พี่มารับนะครับ!” ร่างสูงตะโกนบอกตามหลังไป ชานยอลหันมาพยักหน้าและส่งยิ้มให้ตามเคย
เมื่อเห็นว่าอีกคนเดินเข้าไปในอาคารเรียนแล้ว คริสก็เดินไปยังรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่คู่ใจที่ไม่ได้ขับมานาน แต่วันนี้จำเป็นต้องนำออกมา เพราะกลัวว่าจะไปส่งคนตัวเล็กสาย ร่างสูงขับรถออกไปจากหน้าโรงเรียนแล้วมุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัยตัวเอง
RrrrrrRrrrr
ในขณะที่กำลังจอดรถและหยิบหนังออกจากใต้เบาะ โทรศัพท์เครื่องหรูก็ดัง คริสกรอกตาไปมาเมื่อเห็นชื่อที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์
‘ไอ้คริส!มึงอยู่ไหนแล้ววะ วิชานี้เขาสายไม่ได้นะเว้ย’
“เออถึงม.แล้วเนี่ย กำลังเดินไปที่คลาส”
‘เร็วๆเลยมึง เฮ้ย! อาจารย์คิมเข้าแล้วแค่นี้ก่อนนะมึง รีบมาด้วย’
ชิบหายล่ะครับ .. อาจารย์คิม หรือ อาจารย์ คิม ฮีชอล อารจารย์คนนี้เป็นอาจารย์ที่คนกลัวกันทั้งม. แม้แต่บางคณะหรือบางสาขาที่ไม่ได้เรียนกับอาจารย์ ยังกลัวจนตัวสั่น ก็นะ .. อาจารย์คนนี้ดังในเรื่องการด่าเป็นที่สุด ยิ่งนักศึกษาคนไหนที่เข้าสาย แม้กระทั่งเดินตามหลังอาจารย์เข้าไปในคลาสยังโดนด่าเลยครับ แล้วผมไม่โดนด่าทั้งโครตเลยหรอ T__T
ถามว่า ทำไมผมไม่โดดวิชานี้ไปเลยล่ะ ? คำตอบก็คือ ผมไม่กล้าโดดครับ เพราะวิชาของอาจารย์คิม ฮีชอล นี่แม่งโครตง่าย จริงๆคณะผมไม่จำเป็นต้องเรียนเลยด้วยซ้ำ แต่ผมไม่กล้าโดดเพราะ ถ้าติด F ปุ๊ป แก้ยันชาติหน้าก็ยังไม่จบหรอกครับ วิชาห่ าอะไรก็ไม่รู้แก้ยากชิบหา ย ;_;
“คุณอู๋อี้ฟาน!” เอาแล้วไงครับ เสียงนรก(?)ดังขึ้นแล้ว นี่ผมอุตส่าห์แอบคลานเข้ามาทางประตูหลังแล้วนะ อาจารย์ยังเห็นอีกหรอเนี่ย TOT
“เชิญมาหน้าคลาสด้วย” ผมค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วมองหน้าทุกคนในคลาสที่ตอนนี้มองผมเป็นตาเดียว ปกติเวลาใครมาสายนักศึกษาทุกคนในคลาสจะไม่มองหน้าคนๆนั้น เพราะมันเหมือนเป็นการตอกย้ำความอาย = =; แต่คราวนี้ที่มองกันเพราะ ผมไม่เคยเข้าสายวิชานี้เลยสักครั้งเดียว
ตายครับตาย วันนี้มันวันซวยจริงๆ ;_;
ผมเดินไปยังหน้าคลาสอย่างกล้าๆกลัวๆ สายตานักศึกษาทั้งคลาสรวมทั้งเพื่อนผมอีกสองตัว ก็ยังคงจ้องผมไม่เลิก จนกระทั่งผมเดินมาหยุดอยู่ข้างๆอาจารย์ฮีชอล
“ทำไมวันนี้คุณมาสาย ปกติคุณไม่เคยมาสายนี่”
“ผมตื่นสายครับ”
เสียงซุบซิบนินทาเริ่มดังขึ้น จนอาจารย์ฮีชอลต้องดุทุกคนในคลาสให้เงียบ ส่วนผมก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับความผิด T_T
“ทำไมถึงตื่นสาย คุณก็รู้นี่ว่าวันนี้คาบแรกเป็นวิชาของผม”
“ข..ขอโทษครับ”
“ไปวิ่งรอบมหา’ลัยดีมั้ย ?” ห๊ะ!? อะไรนะ!!!!!!? รอบมหา’ลัย ? พระเจ้าช่วยกล้วยเปียก(?) ให้ผมไปวิ่งรอบสนามลิเวอร์พลูยังดีกว่านะครับอาจารย์ ;[];
แต่ใครจะกล้าขัดคำสั่งล่ะครับ ..
เหนื่อยโว้ยยยยยยยยยย !!!~~
30%
--------------------------------------------------------------------------
“พี่คริสทำไมวันนี้ .. พี่ดูเหนื่อยๆจัง” ชานยอลร้องทักขึ้นมา ในขณะที่กำลังซ้อนมอเตอร์ไซค์ร่างสูงเพื่อกลับบ้าน
“แฮะๆ พอดีวันนี้ที่ม.พี่มีกิจกรรมน่ะ พี่เลยเพลียๆ”
“งั้นส่งชานยอลแค่ปากซอยก็ได้นะครับ เดี๋ยวพี่จะเหนื่อยกว่าเดิม” แขนยาวทั้งสองเอื้อมมากอดเอวหนา คริสก้มลงไปมองแล้วอมยิ้มเบาๆ
เขินว่ ะครับ -//////-
“พี่คริส เลยซอยบ้านชานยอลไปแล้วนะ” ร่างโปร่งทักขึ้น เมื่ออีกคนขับมอเตอร์ไซค์เลยซอยบ้านตัวเองไปเรื่อยๆ
“อ..อ้าว พี่ขอโทษทีครับพอดีคิดอะไรเพลินๆ แหะๆ” ร่างสูงชะลอความเร็วแล้วค่อยๆเลี้ยวมอเตอร์ไซค์คันโปรดกลับมา
“มัวแต่คิดถึงสาวๆหรอครับ ?” เสียงหวานแผ่วลงเป็นสัญญาณบอกว่ากำลัง ‘น้อยใจ’ คนที่ขี่มอเตอร์ไซค์อยู่
“ใช่ที่ไหนล่ะครับ พี่คิดถึงเรื่องของเราต่างหาก ” หันมาแก้ตัวว่าอู๋อี้ฟานคนนี้ไม่เคยนอกใจน้องชานยอลเลยแม้แต่นิดเดียววว
“เรื่องของเรา ?” ชานยอลทวนคำพูดอีกครั้ง คิ้วขมวดกันเป็นปม ราวกับไม่เข้าใจที่คนเป็นพี่กำลังพูด คริสชะงักไปเพียงครู่ ก็ตอบกลับมาอย่าง ตะกุกตะกัก
“อ .. เอ่อออ ไม่มีอะไรหรอกครับ” หันกลับมายิ้มให้อย่างใสซื่อ(?) ในขณะที่ขับมอเตอร์ไซค์มาจนถึงหน้าบ้านของชานยอลแล้ว
“พี่คริสอ้ะ บอกว่าไม่ต้องมาส่งที่บ้านไง เหนื่อยจะตาย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เพื่อน้องชานยอล พี่คริสไม่เหนื่อยหรอกครับ” ชานยอลก้มหน้างุดแอบยิ้มเขินๆ คริสที่เห็นปฏิกิริยาอีกคน ก็แอบเยสสอยู่ในใจ
“เข้าไปพักก่อนก็ได้นะฮะ ดื่มน้ำเย็นๆให้หายเหนื่อยก่อนดีกว่า” ร่างสูงถึงกับไปไม่ถูกกับความน่ารักของปาร์ค ชานยอล เมื่ออีกเปลี่ยนหางเสียงจาก ‘ครับ’
“นี่น้ำฮะพี่คริส” ขายาวเดินออกมาจากห้องครัว ตรงมายังโซฟาในห้องรับแขก ยื่นแก้วน้ำให้คนตรงหน้าก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“ป๊าม๊าแล้วก็พี่สาวไม่อยู่บ้านเลยหรอครับ ?” คริสถามร่างโปร่งหลังจากดื่มน้ำเย็นๆเสร็จและวางแก้วไว้บนโต๊ะกระจก ชานยอลยิ้มเขินๆส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ
“คุณพ่อกับคุณแม่ติดประชุมฮะ คงกลับมืดๆ ส่วนพี่สาวผมก็แต่งงานแล้ว ไปอยู่แถบชานเมืองนู่นน” ริมฝีปากบางพูดเจื้อยแจ้ว ท้ายประโยคก็ยู่ปากเล็กน้อย คริสแทบไม่ได้จับใจความกับสิ่งที่ชานยอลพูดอยู่เลย มัวแต่จ้องริมฝีปากสีเชอร์รี่นั่นอย่างหลงใหล
“พี่คริส .. พี่คริส มีอะไรติดปากผมหรอฮะ” ร่างสูงกระพริบตาถี่ๆไล่ความคิดหื่นกามนั่นออกไป ใช่ .. น้องชานยอลยังเด็ก น้องชานยอลยังมีจูบแรกไม่ได้
“อ๋อ ไม่มีหรอกครับ พี่แค่ชอบ .. เฉยๆ”
“เอ๋ ? ชอบอะไรฮะ ?”
“อ๋อออ ไม่มีอะไรหรอกครับ งั้นพี่กลับก่อนนะ” ลุกขึ้นโบกมือลาทันที ชานยอลรีบวิ่งตามมาที่ประตูรั้วหน้าบ้าน
“พี่คริส .. ชานยอลขอติดไปด้วยได้มั้ยฮะ พอดีจะไปซื้อขนมกินที่เซเว่น”
“อ่า .. ได้สิครับ”
“งั้นผมปิดบ้านก่อนนะ”
.
.
“ขอบคุณนะฮะพี่คริส” ชานยอลก้มศีรษะลงเล็กน้อย เป็นการขอบคุณที่ร่างสูงให้ติดมาปากซอยด้วยกัน
“ไม่เป็นไรครับ กลับบ้านดีๆนะ พี่ไปล่ะ” ทั้งสองโบกมือลากัน โดยที่ทั้งคู่ส่งยิ้มให้อัตโนมัติ ชานยอลหันหลังเตรียมจะเดินกลับเข้าบ้าน
ขายาวเดินตามทางมาเรื่อยๆ ในซอยบ้านของชานยอลนั้นคนไม่ค่อยมีมากนัก เพราะเป็นซอยที่ส่วนมากคนมีเงินอยู่กัน จึงไม่ค่อยมีคนมาเดินพลุกพล่านเหมือนที่อื่น
ชานยอลเดินมาเรื่อยๆจนถึงกลางซอย และเดินไปอีกไม่ถึงห้านาทีก็ถึงบ้านแล้ว แต่จู่ๆก็นักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งเดินมาดักหน้า จากที่ชานยอลดูลักษณะการแต่งตัวแล้ว นี่มันเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนตัวเองชัดๆ แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นนักเรียนหญิงม.ปลาย
“นาย .. ปาร์ค ชานยอลใช่ไหม ?” หญิงสาวคนตรงกลางถามขึ้น ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของกลุ่ม ชานยอลพยักหน้าแทนคำตอบไป
“นายนี่เองที่ซ้อนจักรยานพี่คริสกลับบ้านทุกวัน” หญิงสาวพูดขึ้น แต่สายตามองไปรอบๆ ราวกับสำรวจสถานที่
“เหอะ ลูกคนรวยนี่เอง”
“รุ่นพี่มีอะไรหรือเปล่าครับ ถ้าไม่มีผมขอตัวกลับบ้านก่อน” ชานยอลเบี่ยงตัวจะเดินหนี เพราะรู้ว่าถ้าหากยังอยู่สถานการณ์จะเป็นยังไงต่อไป แต่ยังไม่ทันจะพ้น ก็ถูกคนในกลุ่มนั้นรั้งแขนไว้
เพี๊ยะ!
“พี่คริสของฉันแกอย่ามายุ่ง!” หญิงสาวหัวหน้ากลุ่มตบหน้าชานยอลจนเกิดเสียงดัง จนเกิดรอยช้ำที่แก้ม ร่างโปร่งที่หันตามแรงตบกำมือแน่น พยายามข่มอารมณ์ ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งแอบกดโทรศัพท์มือถือต่อสายหาใครบางคน
“หนึ่ง .. ผมไม่ชอบคนที่มาทำร้ายผม”
‘ว่าไงครับน้องชานยอล?’
“ทำไมต้องมาทำร้ายผมด้วย พูดกันดีๆก็ได้นี่ครับ นูน่า ..”
‘ชานยอล! ใครทำอะไรครับ บอกพี่มานะ’
“เหอะ! อย่ามาสำออย ฉันเกลียดแก แกมาแย่งพี่คริสของฉัน!!” หญิงสาวนั่งลงไปคริ่มตัวร่างโปร่งแล้วจิกผมสีคาราเมลขึ้นมา
“ฉันก็ไม่ชอบให้ใครมาแย่งของๆฉัน!!” หญิงสาวลงมือตบร่างโปร่งไม่ยั้ง ชานยอลทำอะไรไม่ได้เลย เพราะถูกคนอื่นจับแขนและขาให้เพื่อนของตนมีโอกาสประทุษร้ายมากขึ้น
“ชานยอล!!!!!!” คริสรีบลงมาจากหอพัก ตรงไปยังมอเตอร์ไซค์คันเดิม และขับไปยังซอยบ้านของชานยอลทันที
“ตบมันเลยแก เอาให้หน้ามันยับเลย”
“ตบแรงๆไปเลย ไม่ต้องกลัวมันเจ็บหรอก!!”
“ใช่ๆ เอาให้มันเสียโฉมไปเลย พี่คริสจะได้เลิกยุ่งกับมัน” ในขณะที่หญิงสาวกำลังทำร้ายชานยอลอย่างไม่หยุดหย่อนพร้อมกับเพื่อนคนอื่นที่ส่งเสียงเชียร์เธอตลอด ก็มีรถคันหนึ่งแล่นมาจอดตรงหน้าพวกเธอ แต่ไม่ได้เรียกความสนใจจากพวกเธอเลยแม้แต่น้อย
“หยุดเดียวนี้นะ พวกเธอเป็นบ้าอะไร!!!!!!” หญิงสาวทั้งหมดรีบลุกออกมาจากชานยอล เมื่อรู้ว่าใครมาห้ามทัพ ร่างโปร่งยันตัวเองลุกขึ้นมาอย่างยากลำบากเดินเซไปหาร่างสูงทันที
“พี่คริสคะ คือว่า ..” หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้นมา เตรียมจะแก้ตัว แต่ยังไม่ทันอธิบายก็ถูกห้ามจากคริสเสียก่อน
“หุบปากเน่าๆของเธอไปซะ!” คริสกอดร่างโปร่งไว้แน่น รอยช้ำบนใบหน้าของชานยอลนั้นยิ่งทำให้คริสโมโหมากขึ้นไปอีก
“พี่คริส .. ฮึก ผมเจ็บมากเลย นูน่าพวกนี้เขามาทำร้ายผม ฮึก เธอบอกว่าผมไปแย่งพี่คริสมาจากเธอ ผมจะแย่งได้ยังไง ในเมื่อเราสองคนเป็นแฟนกัน” ชานยอลเน้นเสียงกับคำว่า ‘เป็นแฟนกัน’ นั้นยิ่งทำให้พวกรุ่นพี่โมโหยิ่งขึ้นไปอีก
“ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวพี่จัดการให้นะ” คริสลูบหัวชานยอลเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาอาฆาตให้กลุ่มผ้หญิงตรงหน้า และดูเหมือนจะได้ผลทำให้พวกเธอกระจายกลุ่มไปทันที
“ฝากไว้ก่อนเถอะนะชานยอล!” ร่างโปร่งแลบลิ้นปลิ้นตาให้กับรุ่นพี่สาวนั่นยิ่งทำให้เธอปรี๊ดปรอทแตก จนอยากจะเข้าไปจิกหัว แต่ในตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้เลยทำให้ต้องเดินหนีไปอย่างเคียดแค้น
ชานยอลคิดว่าการกระทำตัวเองเมื่อกี้ จะรอดสายตาจากคริสไปได้ แต่ชานยอลกลับคิดผิด ร่างสูงเห็นทุกอย่าง ทำให้แอบขำในใจไม่ได้เลย
“ร้ายนะเรา”
“เอ๋ .. ใครร้ายอะไรหรอฮะ ?” ชานยอลส่งสายตาที่ใสซื่อมาให้ราวกับไม่รู้เรื่องอะไรเลย คริสไม่ตอบอะไร เลยอุ้มชานยอลขึ้นหลังเบาะรถ และขับกลับไปส่งที่บ้าน
ความคิดเห็น