รักวุ่นอลวนใจ ของยัยหน้าใสกับนายสุดฮ็อต

ลำดับตอนที่ #2 : chapter 2

                อ็อด~

                ไชโย้ ในที่สุดก็เลิกเรียนซะที ฉันล่ะเบื่อกับไอ้ตัวเลขบ้าๆนี่ที่สุด อาจารย์ก็พออาจารย์ แทนที่จะสอนให้นักเรียนเข้าใจ แกดันพูดวกไปวนมาให้นักเรียนอย่างฉันสับสนกว่าเดิม เง้อ~

                ฉันรีบกวาดข้าวของลงกระเป๋า(ย้ำว่ากวาด)อย่างรีบร้อน ก็จะไม่ให้รีบได้ไงล่ะ รังสีอำมหิตยกกำลังสามแผ่กระจายอยู่หน้าห้องเรียน...ไอ้พวกบ้า ทำหน้าอย่างกับจะตาย

                “ไอ้พวกบ้า ทำหน้าอย่างกับใครเอาอืออึ๊มาให้ดม ร่าเริงกันหน่อยเซ่ วันเกิดเพื่อนสุดที่รักของพวกเธอน้า”

                “-_-^^” X3

                “อ้าว ไหงทำหน้างั้นอ่ะ” ฉันถามอย่างเอะใจ นี่มันนัดกันเครียดหรือเปล่าฟระ หรือว่ามีเรื่องอะไรเนี่ยย

                “ยัยเฟะ พวกฉันรอเธอมาสิบห้านาทีแล้วนะเฟร้ย อย่าคิดนะว่าพวกฉันไม่รู้ว่าเธอแอบหลับในห้องเรียนน่ะ” ยัยมิลค์ เพื่อนสาวหน้าตาน่ารัก สวยใส สไตล์อาหมวยพูดขึ้นมาให้ฉันกระจ่างว่า สาเหตุที่พวกมันทำหน้าอย่างนั้นเป็นเหตุเพราะฉันออกจากห้องสายไปสิบห้านาที ซึ่งนั่นก็ทำให้พวกมันรอนาน

                “แหม คนเราก็มีบ้างน่า ดูดิ อีกครึ่งห้องยังไม่ตื่นเล้ยย” ฉันชี้ไปทางเพื่อนในห้องที่เหลืออยู่ บางคนก็น้ำลายหกน้ำลายย้อย บ้างก็กรนคร้อกฟี้ คร้อกฟี้ บ้างก็ละเมอ บลาๆๆๆๆ

                “ฉันล่ะเชื่อเลย” เมื่อเห็นดังนั้นนายเคซิส ผู้ที่ให้ความสำคัญกับการเรียนอย่างกับว่าถ้าวันไหนไม่ได้อ่านหนังสือหรือทำการบ้านจะช็อกซะวันนั้นก็ทำหน้าหน่ายพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเอือมระอาให้กับเพื่อนร่วมห้องของฉัน

                “งั้นเราแยกกันตรงนี้ละกันนะ เดี๋ยวฉันกับยัยนมบูดจะไปซื้อพวกเครื่องดื่มแล้วก็อาหารอีกเล็กๆน้อยๆสำหรับปาร์ตี้วันเกิดคืนนี้ นายกับยัยเฟะไปรอที่ร้านก่อนละกัน”

                นายเคซิสพูดแล้วก็เดินไปที่ yaris สีดำของเขาโดยที่มียัยมิลค์วิ่งตามตูดไปติดๆ ง่ะ...ฉันอยากไปกับนายน้า เคซิส

                “เธอชอบไอ้เคซิส...จริงๆเหรอ” อยู่ๆอีตาออต้าร์ก็ถามขึ้นมาขณะที่ฉันมองตาม yaris ที่แล่นออกไปด้วยความเร็วจนลับตา

                “นายคิดว่ายังไงล่ะ?” ฉันตอบแล้วหันกลับไปมองหน้าออต้าร์ แต่เขากลับหลบตาฉันพลางเดินลิ่วไปที่รถมอเตอร์ไซค์คันเท่อย่างเร็วโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลย อะไรของมันฟระ แล้วฉันจะยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะเนี่ย ไม่อยากเดินไปเคซิสเบเกอร์รี่นะเว้ย ไกลโค่ดดด

                เมื่อเรามาถึงร้านนายเคซิสก็เจอกับพี่เฟียซ ผู้จัดการร้านนี้ พี่เฟียซเอ่ยทักทายฉันกับออต้าร์ตามมรรยาทก่อนจะขอตัวกลับบ้านเพราะวันนี้ของหมดตั้งแต่บ่ายสอง ขายดีจริงจริ๊งงง ดังนั้น ฉันกับออต้าร์เลยต้องรับหน้าที่เป็นยามเฝ้าร้านต่อไป

                “เธอจะกินอะไรหน่อยมั้ย” นายออต้าร์เอ่ยปากขึ้นมาหลังจากเงียบหายไปประมาณสามล้านปี ทำไมนานน่ะเหรอ ก็เพราะปกตินายนี่เป็นคนพูดมากเป็นต่อยหอยน่ะสิ แล้วตั้งแต่มันถามฉันเมื่ออยู่ที่โรงเรียนกระทั่งมาถึงร้านเคซิสมันก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่คำเดียว

                “นายเป็นเจ้าของร้านหรือไงยะ ถามซะอย่างกับเป็นร้านของตัวเอง”

                “ร้านของเพื่อนก็เหมือนร้านของฉันนั่นแหละ จะกินไรก็บอกมา เดี๋ยวจะไปทำให้”

                “สงสัยคนรักของเพื่อนก็คงเหมือนคนรักของนายล่ะมั้ง” ฉันแซวขำๆ แต่นายนั่นไม่ขำด้วยแล้วก็ทำหน้าจริงจังอีกแล้ว มันผีเข้าแน่เลยอ่ะ

                “ถ้าคนรักของเพื่อนฉันเป็นเธอล่ะก็ไม่แน่” เขาพูดเสียงเบาหวิวราวกับว่าบ่นกับลมกับแล้ง นายนี่มันชักจะทำตัวแปลกๆขึ้นทุกวันแล้วนะ

                “เดี๋ยวฉันไปทำมาให้กินละกัน” แล้วนายนั่นก็เดินหายเข้าไปข้างหลังร้านที่เป็นที่สำหรับทำเบเกอร์รี่และอาหารต่างๆซึ่งมีอุปกรณ์ครบทุกอย่าง

                “นายรู้หรือไงว่าฉันจะกินอะไรน่ะ!!” ฉันตะโกนไล่หลังเขาไป

                “วอฟเฟิลลูกเกด บลูเบอร์รี่ชีสเค้ก แล้วก็เลมอนพั้นซ์!!”

                แล้วนายนั่นก็ตะโกนกลับมา อ๊ะ...ทำไมนายนี่ถึงรู้ล่ะว่าฉันชอบกินอะไรบ้างน่ะ นอกจากพ่อกับแม่แล้วฉันก็คิดว่าไม่น่าจะมีใครรู้นะ อย่างนี้สินะถึงเรียกว่าเพื่อนซี้จริงๆ

                “อ่ะ มาละ”

                ไม่นานนักนายออต้าร์ก็มาพร้อมกับขนมสุดโปรดของฉัน แล้วก็เบียร์หนึ่งกระป๋องของเขา

                “นี่ เป็นเด็กเป็นเล็กหัดดื่มของมึนเมา นิสัยย~” ฉันว่าพลางหยิบเบียร์กระป๋องออกจากมือของเขาแล้วเอามาใส่ในกระเป๋าของฉันแทน

                “ฉันไม่เด็กแล้วนะยัยองุ่นเน่าเฟะ” เขาพูดอย่างอารมณ์เสียก่อนจะทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กถูกขัดใจ

                “เนี่ยอ่ะนะไม่เด็ก ยังไงในสายตาฉันก็เห็นนายเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ ดูซิ แค่โดนขัดใจนิดๆหน่อยๆก็ทำหน้าบูดเป็นตูดหมึกน่ะ”

                “ฉันบอกว่าฉันไม่เด็กแล้วไง จะทำยังไงให้เธอเชื่อ หา!”

                “นายเป็นไรของนาย ตั้งแต่อยู่ที่โรงเรียนแล้วนะอารมณ์เสียใส่ฉันอยู่ได้ ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย เด็กน้อย”                 ฉันยังคงแหย่เขาอยู่อย่างนั้น แต่ใครจะรู้ว่าอยู่ดีๆเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินอ้อมมาตรงเก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่พร้อมกับเข้าประชิดตัวฉันอย่างรวดเร็วจนฉันทำอะไรไม่ถูก

                “นายจะทำบ้าอะไรเนี่ย ออกไป ฉันหายใจไม่ออก”

                “ก็ทำให้เธอรู้ไงว่าฉันไม่เด็กอย่างที่เธอว่า จะลองดูมั้ยล่ะ” เขาพูดพร้อมกับยิ้มอย่างร้ายกาจ

                “ไอ้บ้า ออกไปเลยนะ”

                ฉันพูดพร้อมกับผลักเขาออก แต่ทำไมแรงของฉันถึงไม่สามารถต้านแรงของเขาได้เลยนะ ฉันรู้สึกได้ว่าตอนนี้ลมหายใจของเขารดแก้มอยู่ หน้าเราห่างกันไม่ถึงสองนิ้วด้วยซ้ำ ฉันหลับตาปี๋ด้วยความกลัว ตอนนี้หัวสมองฉันไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว นอกจากบรรยากาศภายนอกที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับเสียงหัวใจของฉันในตอนนี้ทีเต้นรัวจนทำอะไรไม่ถูก ทำไมนะ ในเมื่อคนที่ฉันรู้สึกดีด้วยคือเคซิส แต่หัวใจฉันกลับเต้นแรงเมื่ออยู่กับนาย...ออต้าร์

                เรายังคงค้างอยู่ในอิริยาบถที่ไม่น่าพิสมัยเท่าไหร่นัก ฉันรู้สึกได้ว่าปลายจมูกของเราชนกันแล้ว...นี่เขากำลังจะจูบฉันแล้วนะ เพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่เกิด(เว่อร์)กำลังจะจูบฉันแล้ว...แต่...ทำไมฉันเหมือนไม่มีแม้แต่แรงที่จะเปล่งเสียงเพื่อห้ามการกระทำที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้...เขาไล้ปลายจมูกไปตามแก้มฉันก่อนจะไปหยุดที่อยู่ที่หู

                “ถ้าฉันบอกอะไรเธอออกไป...”

                “...”

                “ฉันกลัวว่าเธอ...จะไม่เหมือนเดิม”

                “...”

                “ฉันรู้ว่าตลอดหกปีที่ผ่านมา...เธอ...ชอบไอ้เคซิส...”

                “...”

                “...ไม่ใช่ฉัน”

                “เอ่อ...คือ...นาย” ฉันพยายามจะถามออกไปว่านายกำลังจะพูดะไรกันแน่ แต่เขากลับไม้เว้นช่องว่างเพื่อให้ฉันพูดเลยสักนิด

                “ในระยะเวลาหกปีที่ผ่านมา...เธอ...ขอให้ฉันช่วยเธอเรื่องไอ้เคซิสตลอด”

                “...”

                “แล้วมันก็เป็นการย้ำว่าหัวใจของเธอ...ไม่เคยรักใครเลย นอกจากมัน”

                “...”

                “ทั้งที่เป็นอย่างนั้น...ฉันรู้ รู้ทุกอย่าง รู้ว่าเธอรักมันมากแค่ไหน...”

                “...”

                “และก็รู้ด้วย ว่าฉันควรเดินกลับไป ไม่ควรล้ำเส้นที่กั้นไว้ระหว่างเพื่อนของเรา”

                “...”

                “แต่ทำไมนะ...ฉันถึงทำไม่ได้สักที”

                “...”

                “ฉันอยากดูแลเธอ...แม้ว่าจะเป็นเศษเวลานิดหน่อย ที่เธออยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีเคซิส”

                ฉันอึ้งกับคำพูดเขา คำที่ว่า ‘เศษเวลานิดหน่อย ที่เธออยู่คนเดียวโดยไม่มีเคซิส’ มันทำให้ฉันเพิ่งรู้...ว่าตลอดเวลาฉันกับเคซิสไม่เคยห่างกันเลย...แต่มันก็มีบ้าง ในบางช่วงที่เคซิสไม่ว่าง...แต่ฉันก็มีเขา...ออต้าร์ที่เคยอยู่เป็นเพื่อนเสมอเวลาที่ฉันอยู่คนเดียว และอีกหลายๆอย่างที่เขาคอยทำให้ฉันมาตลอด รายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่เขาจดจำเกี่ยวกับตัวฉัน...แต่ฉัน...กลับไม่เคยทำอะไรเพื่อเขาสักอย่าง

                “แต่ถึงยังไง...ไม่ว่าเธอจะรักใคร...”

                “...”

                “ฉัน...ก็รักเธอนะ”

                “O.O”

                “แต่ฉันก็พอรู้ ว่าคำตอบที่จะได้ยินจากปากเธอ...มันจะเป็นยังไง”

                ทำไมฉันถึงพูดอะไรไม่ออกนะ ฉันอยากพูดออกไป...อยากขอบคุณเขาที่คอยอยู่ข้างฉันเสมอ ทำอะไรเพื่อฉันมาตลอด...แต่ฉัน ไม่เคยทำอะไรเพื่อเขาเลย หนำซ้ำยังทำร้ายจิตใจเขา...ฉันควรทำยังไงดีนะ

                “ฉันว่า...” ในที่สุดฉันก็กล้าพูดออกมาสักที

                “...”

                “เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กนะต้าร์ มันคงจะแปลกๆอยู่ถ้าทั้งครอบครัวฉันและครอบครัวนายรับรู้ว่านายคิดอย่างนี้กับฉัน...ฉันอยากให้นายมองคนใกล้ตัวนาย คนที่คอยทำทุกอย่างเพื่อนาย...เหมือนกับนายที่คอยทำทุกอย่างเพื่อฉันไงล่ะ...ตอนนี้ สายตาของนายอาจจะยาวเกินไปจนทำให้ไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว...เปิดใจมองคนใกล้ตัวสักครั้งนะ ฉันเชื่อว่าไม่นานนายก็จะรู้เอง”

                “อื้ม...ฉันบอกแล้วไงว่าฉันพอจะเดาออกว่าผลลัพธ์มันจะเป็นยังไง”

                ผลัก!

                เสียงประตูร้านถูกผลักเข้ามาทำให้ฉันกับนายออต้าร์ผละออกจากกันโดยอัตโนมัติ

                “แน่ะๆๆพวกนายทำไรกันอ้า” ยัยมิลค์ที่เข้ามาเห็นช็อตเด็ดทำหน้าทำตาร่าเริงล้อเลียนอย่างรู้ทัน แต่แววตาของเธอไม่ร่าเริงเหมือนสีหน้าเลยนะ

                “เมื่อกี้ฉันเล่นเป่าน้ำแข็งใส่ยัยเฟะน่ะ เป่าไปเป่ามามันเลยเข้าลูกตายัยนี่อ่ะดิ” นายออต้าร์แก้ตัวข้างๆคูๆ...เขาปรับสีหน้าได้เร็วมากเลยนะเนี่ย ฉันได้แต่ยืนทำหน้าไม่ถูกเลยได้แต่พยักหน้าเออออตามเขาไปด้วย

                “นายก็เลยเอาน้ำแข็งออกจากตาให้ยัยเฟะว่างั้น?”

                “แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ?” เขาถามกวนๆพร้อมกับช่วยถือของในมือยัยมิลค์แล้วเดินเข้าไปในครัวโดยไม่รอคำตอบ

                แล้วฉันก็เพิ่งสังเกตเห็นเคซิสที่ยืนอยู่ข้างหลังยัยมิลค์ แววตาเขาดูว่างเปล่าไม่เหมือนทุกครั้ง...ในแววตาคู่นั้นเหมือนซ่อนความรู้สึกบางอย่างอยู่ ความรู้สึกที่ฉัน...ไม่อาจรู้เลย