คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เที่ยวทะเล
ตอนที่ 9 เที่ยวทะเล
“เด็ก ๆ ใกล้ปิดเทอมแล้ว เราไปเที่ยวที่ไหนสักที่กันดีไหมคะพี่สิงหา ต่างคนต่างเหนื่อยกันมาแทบทั้งปี เราก็ถือโอกาสลาพักร้อนด้วยเลยดีมั้ยเด็ก ๆ”
เอมเอ่ยขึ้นขณะที่ทุกคนกำลังรับประทานอาหารเย็นพร้อมกัน นี่เวลาก็ล่วงเลยผ่านมาจนจะหมดอีกเทอมแล้ว โอมจะขึ้นชั้นมัธยมปีที่ 5 ส่วนเขตแดนก็จะเป็นรุ่นพี่ใหญ่ชั้นมัธยมปีที่ 6 พวกเขาก็โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกหน่อยแล้ว
“ถ้าปิดเทอมหน้าร้อนก็คงต้องไปทะเลสินะ อืม ว่าแต่ไปทะเลที่ไหนดีนะ”
“ไปทะเลใกล้ ๆ ก็ได้ครับพ่อ แถวสัตหีบดีไหมครับหาดใส ๆ สวย ๆ ก็พอมีอยู่จะได้เดินทางสะดวกด้วยไม่ไกลมาก”
เขตแดนเสนอความคิดเห็น พลางก็ตักกับข้าวนั่นนี่ใส่จานให้น้องที่นั่งอยู่ข้างกัน ซึ่งคนน้องเองก็ยิ้มทำท่าพึงพอใจที่มีคนคอยเอาใจ ทุกวันนี้แค่สะกิดและส่งสายตา เขตแดนก็รู้แล้วว่าน้องต้องการอะไร
“อืม เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวพ่อกับน้าเอมจะทำเรื่องลาพักร้อนอีกที ดูว่าจะได้วันไหนเดี๋ยวเราค่อยไปกันนะ”
ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วย นั่งทานข้าวพูดคุยกันสัพเพเหระหลายเรื่อง รวมทั้งเรื่องเรียนของทั้งสองคนด้วย ทุกอย่างถือว่าเป็นไปด้วยดีและค่อนข้างลงตัว ทำให้ไม่มีปัญหาอะไรในบ้าน ส่วนความสัมพันธ์ของเขตแดนกับโอมเพี้ยงก็ยิ่งมีความรู้สึกผูกพันกันมากขึ้น
โอมเพี้ยงแทบจะหอบตัวเองไปนอนกับพี่ทุกคืน ไม่ใช่ว่าคนน้องขาดพี่ไม่ได้นะ แต่กลายเป็นว่าคนพี่เองก็ขาดน้องไม่ได้เช่นกัน หากนอนแล้วไม่ได้กลิ่นกันก็แทบจะข่มตาหลับไม่ได้ ทำให้ทุกวันนี้ต้องนอนกอดกันทุกคืน
ถามว่าสิงหากับเอมรู้เรื่องนี้ไหม พวกเขาทั้งสองคนรู้แค่ว่าพี่น้องรักและเอ็นดูกัน พวกเขาก็สบายใจไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น ต่างคนต่างตั้งใจทำงานหาเลี้ยงลูกทั้งสองแค่นั้นเอง
“เย้!!! ถึงแล้วทะเลที่สดใส”
เมื่อมาถึงที่พักที่จองไว้ โดยอยู่ติดกับทะเลเลยก็ทำให้โอมเพี้ยงรีบวิ่งลงไปหน้าบ้านพักพร้อมกับตะโกนเสียงดังอย่างดีใจ
“แม่ครับ โอมอยากเล่นน้ำทะเล”
พูดพร้อมกับวิ่งกลับขึ้นมาที่บ้านพัก ซึ่งตอนนี้ทุกคนกำลังหอบหิ้วสัมภาระเพื่อเข้าไปเก็บในห้องพัก ส่วนกระเป๋าเสื้อผ้าของโอมเอง จะเป็นใครไปไม่ได้ที่ต้องรับภาระแทน ก็พี่ชายสุดที่รักของเขานั่นเอง
“แดดยังจัดอยู่เลย แดดอ่อน ๆ ค่อยลงไปก็ได้นี่ลูกเดี๋ยวจะไม่สบายเอา ผิวก็จะไหม้ด้วยนะ”
พอได้ยินแม่พูดแบบนั้นโอมเพี้ยงก็พึ่งจะนึกได้ เขาเองเป็นคนที่ดูแลผิวพรรณตัวเองเป็นอย่างดี จนขาวใสละเอียดลออนุ่มนิ่ม ใครได้สัมผัสก็เป็นต้องอิจฉาทุกราย
“แหะ ๆ จริงสิ เดี๋ยวผิวโอมจะเสีย ไม่คุ้มค่าครีมบำรุงเลยนะ งั้นไปนอนพักในห้องก่อนดีกว่า ตอนเย็นค่อยไปเล่นน้ำกันนะ นะ พี่เขตต้องเล่นกับโอมนะ”
พูดจบก็หันไปออดอ้อนคนพี่ ซึ่งกำลังจะเปิดประตูเอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้อง ซึ่งมีห้องเพียงสองห้อง เขากับโอมเพี้ยงต้องนอนด้วยกันอยู่แล้วและมันก็กลายเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้วสำหรับทุกคนในครอบครัว
ถึงคนพี่จะไม่ได้พูดอะไร แต่โอมเพี้ยงก็รู้ดีว่าเขาไม่เคยขัดใจน้องอยู่แล้ว ว่าแล้วก็เดินตามพี่เข้าไปในห้องกะว่าจะนอนพักผ่อนกันสักงีบก่อน
ตุ้บ....
“โอมรักพี่เขตที่สุดเลย”
ในขณะที่เขตแดนเก็บข้าวของเรียบร้อยจึงมานอนเล่นบนที่นอน พร้อมกับเอาโทรศัพท์มาเขี่ยดูนั่นนี่ไปเรื่อย อยู่ดี ๆ โอมเพี้ยงก็กระโดดตุ้บลงมานอนแนบอกคนพี่พร้อมกับวาดแขนโอบรอบตัวพี่ไว้ จนเขตแดนสะดุ้งเฮือก พอน้องพูดแบบนั้นจึงได้วางโทรศัพท์ลงข้างตัว
ฟอดด จุ๊บ....
ด้วยความเคยชิน เขตแดนก็หอมหัวน้องไปหนึ่งที พร้อมกับจรดริมฝีปากบนหน้าผากมนด้วยความรักที่เขามีอยู่ในอก แต่ก็ไม่เคยบอกน้องออกมาตรง ๆ เพราะเขาเองกลัวว่าโอมเพี้ยงจะคิดกับเขาคนละอย่าง
“อะไร อ้อนจะเอาอะไรอีกล่ะเรา”
เขตแดนเอ่ยถามน้องเสียงนุ่ม พร้อมกับโอบกอดน้องไว้เช่นกัน
“ไม่อยากได้อะไรแล้ว ขอแค่มีพี่เขตอยู่กับโอมแบบนี้ก็พอแล้ว”
พูดพร้อมกับซุกหน้าลงกับอกแน่นของพี่ พลางแขนก็กอดรัดอีกคนแน่นขึ้นจนเขตแดนรู้สึกได้
“หืมม พี่ก็อยู่ตรงนี้กับโอมอยู่แล้ว ทำไมล่ะเป็นอะไรเด็กดื้อ”
จู่ ๆ โอมเพี้ยงก็ทำหน้าเศร้าเหมือนมีเรื่องอะไรในใจ ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้ยังกระดี๊กระด๊าอยู่เลยทำให้เขตแดนค่อนข้างที่จะไม่เข้าใจเหมือนกัน
“ไม่รู้สิ พี่เขตอย่าหนีไปไหนนะ อยู่กับโอมไปตลอดชีวิตเลยนะ”
พอได้ยินน้องพูดแบบนั้น เขตแดนก็อดที่จะขำไม่ได้ พอโอมเพี้ยงได้ยินเสียงพี่ขำ ก็เงยหน้าขึ้นจากอกมองพี่ด้วยแววตาค้อน ๆ พร้อมกับทำหน้างอ
เขตแดนก้มมองหน้าคนตัวเล็ก พร้อมกับเอามือลูบผมเบา ๆ เป็นการปลอบใจ โอมเพี้ยงคงจะติดเขามากจนคิดว่าไม่อยากให้เขาไปไหนล่ะสิ ซึ่งอีกแค่ปีเดียวพอเขาจบชั้นมัธยมปีที่ 6 ยังไงเขาก็ต้องแยกจากโอมเพี้ยงอยู่ดีเพราะต้องเข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัยแล้ว พอน้องคิดถึงเรื่องนั้นคงจะรู้สึกเหงาไม่น้อยเลยต้องมานอนออดอ้อนเขาอยู่แบบนี้
พอโอมเพี้ยงเงยหน้าขึ้นสบตากับคนพี่ ซึ่งพี่ก็จ้องมองลงมาพอดี มันทำให้ทั้งสองคนได้มองตากันอยู่พักหนึ่ง จนเหมือนกำลังอ่านความในใจของกันและกันซึ่งต่างฝ่ายต่างมีสิ่งที่ไม่กล้าจะบอกกัน
จู่ ๆ เขตแดนก็ค่อย ๆ ก้มหน้าลงมาจนแทบรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน โอมเพี้ยงรีบหลับตาปี๋ไม่กล้ามองสบตาอีกคน จนกระทั่งเขารู้สึกถึงอะไรนุ่ม ๆ สัมผัสลงบนริมฝีปากของตัวเองจึงได้ลืมตาขึ้น ก่อนจะพบว่าตอนนี้เขตแดนได้ประกบริมฝีปากตัวเองลงบนปากของโอมเพี้ยงอยู่
โอมเพี้ยงตกตะลึง ไม่คิดว่าพี่ชายจะทำเช่นนี้จนไม่กล้าขยับไปไหน เขตแดนค่อย ๆ ดูดและเลียริมฝีปากบางเล็กจนสัมผัสได้ถึงความหวานหอม แต่เขาก็ไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่านี้จึงได้แต่ค่อย ๆ ผละริมฝีปากออกจากปากบางหวาน ๆ นั่น
“ก็น้องพี่น่ารักขนาดนี้ พี่จะหนีไปไหนได้ล่ะจริงมั้ย”
เขตแดนพูดพร้อมกับดึงตัวคนน้องเข้ามากอดรัดแนบอกอย่างแรง เสียงหัวใจของทั้งสองคนเต้นระรัวจนทั้งคู่สามารถรับรู้ได้ ก่อนที่ทั้งสองจะนิ่งเงียบและกอดกันอยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับไป
...............................
งุ้ยยยย เขารักกันและเขาไม่กล้าบอกกันเพราะกลัวว่ามันจะไม่ถูกต้อง มาเอาใจช่วยทั้งสองคนกันหน่อยนะคะ
ความคิดเห็น