คู่แท้อยู่หนใด 1

ลำดับตอนที่ #8 : เริ่มรู้ใจ

ตอนที่ 8 เริ่มรู้ใจ

ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้วที่โอมเพี้ยงเข้ามาเรียนที่โรงเรียนใหม่ ทุกอย่างเป็นไปด้วยความราบรื่นเพราะเขาเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่ายอยู่แล้ว ด้วยความที่หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก ทำให้โอมเพี้ยงค่อนข้างเป็นที่พูดถึงของหนุ่ม ๆ รุ่นพี่ในโรงเรียนไม่น้อยเลยทีเดียว

แต่ก็ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้ามาวุ่นวายแม้จะอยากมาสานสัมพันธ์กับคนหน้าหวานก็ตาม ใครจะกล้าล่ะไม่ว่าจะเช้าหรือเย็นก็จะมีพี่ชายหน้าตึงสายตาคมกริบจ้องมองอยู่ตลอดเวลา

“พี่เขต โอมเข้าไปได้มั้ย”

สิ้นเสียงเคาะประตูโอมเพี้ยงก็ตะโกนถามเจ้าของห้องที่อยู่ข้างในทันที แต่ไม่มีเสียงตอบรับจึงถือวิสาสะบิดลูกบิดแล้วเปิดเข้าไปเองเลย

ทุกวันนี้ถือว่าพวกเขาสนิทกันมากเหมือนพี่น้องกันแท้ ๆ เลยทีเดียว เขตแดนเองก็มีแค่โอมเพี้ยงคนเดียวที่ถือว่าเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขามากที่สุดในตอนนี้เลยก็ว่าได้

“พี่เขต สอนการบ้านคณิตศาสตร์โอมหน่อย วันนี้เผลอฟังอาจารย์ไม่ทันไม่ค่อยเข้าใจเลยอะ”

เมื่อเห็นคนพี่นั่งนิ่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือของตัวเอง โอมก็ทำเสียงออดอ้อนทันที รู้ว่าเขตแดนทำท่านิ่งเฉยไปงั้นเองแต่ความจริงแล้วกับโอมเพี้ยงเขาแทบจะไม่เคยปริปากบ่นไม่ว่าคนน้องจะให้ช่วยทำอะไร

เขตแดนเงยหน้ามามองคนน้องที่กำลังทำหน้ายู่ปากยื่นแทบจะติดจมูกทุกครั้งเหมือนอย่างที่เคยทำแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ บ่อยครั้งที่โอมเพี้ยงเข้ามาให้สอนการบ้าน คงจะเกิดจากที่ไม่ค่อยตั้งใจฟังอาจารย์สอนมัวแต่คุยอยู่กระมังเพราะรู้ว่าคนน้องเป็นคนช่างคุยไม่น้อยหากสนิทกับใครแล้ว

“เวลาเรียนหัดตั้งใจซะบ้าง ไปเรียนไม่ได้ไปหาเพื่อนคุย”

“งือออ โอมตั้งใจเรียนอยู่นะ แต่โอมหัวไม่ดีเข้าใจยากไม่เหมือนพี่เขตนี่”

พูดพร้อมกับทำท่างอนเมื่อได้ยินพี่ตำหนิแบบนั้น แต่กระนั้นเขตแดนก็จำเป็นต้องเดินมาสอนคนน้องอยู่ดีแม้จะทำท่าบ่นก็ตาม เขานั่งลงที่โซฟาเพื่อจะสอนการบ้านโอมเพี้ยง

อธิบายและทำตัวอย่างให้กันดูอยู่พักใหญ่จนคิดว่าเข้าใจดีแล้วจึงปล่อยให้น้องลองทำเอง เดี๋ยวเขาจะตรวจอีกครั้งหลังจากทำเสร็จ จากนั้นตัวเองก็ไปนั่งทำการบ้านและอ่านหนังสือของตัวเองต่อ

“โอม ทำการบ้านเสร็จรึยัง ทำไมหลับแล้ว อะไรกันเด็กคนนี้”

เขตแดนบ่นอย่างหัวเสียเมื่อหันมามองอีกที โอมเพี้ยงก็ฟุบหลับคาการบ้านไปแล้ว เขาจึงได้เดินมาเพื่อที่จะปลุกน้องให้กลับห้องไปนอน

“โอม ตื่น...ลุกไปนอนได้แล้ว”

เขตแดนเขย่าตัวโอมเพี้ยงเบา ๆ ก่อนที่อีกคนจะงัวเงียแบบยังไม่ลืมตาดี ก่อนจะค่อย ๆ ลุกแล้วเดินโซซัดโซเซไปที่เตียงของเขา แล้วก็ทิ้งตัวลงนอนดึงผ้าห่มมาห่มหลับปุ๋ยเฉยเลย เขตแดนได้แต่ยืนมองอย่างงง ๆ ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง

จากนั้นจึงก้มลงมองการบ้านของน้อง ก็เห็นว่าโอมเพี้ยงทำเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงได้เก็บสมุดหนังสือให้เรียบร้อย รวมทั้งเดินไปเก็บของตัวเอง ก่อนจะปิดไฟในห้องแล้วก้าวเท้าขึ้นบนที่นอนที่ตอนนี้มีใครอีกคนนอนหลับอุตุอยู่ข้าง ๆ พอเขาล้มตัวลงนอนก็ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีจึงทำให้วันนี้เขตแดนหลับลงไปอย่างง่ายดาย

แสงอ่อน ๆ เริ่มส่องสว่างเข้ามาภายในห้องเพราะเขตแดนเปิดผ้าม่านหน้าต่างทิ้งไว้เพื่อให้ห้องไม่มืดทึบมากเกินไป โอมเพี้ยงค่อย ๆ กะพริบตาถี่ ๆ ก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นเมื่อรู้สึกปวดเมื่อยเหมือนมีอะไรมาทับตัว

พอลืมตาขึ้นแล้วเห็นชัด ๆ จึงได้ตั้งสติและระลึกว่าเหตุใดเขาจึงมานอนซุกอยู่กับอกแน่นของใครอีกคนที่ตอนนี้ใช้แขนโอบรอบเอวนอนกอดโอมเพี้ยงหลับสบายไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ก่อนที่โอมเพี้ยงจะค่อย ๆ ขยับแล้วจับแขนอีกคนออกจากตัวเพราะเกรงว่าคนพี่จะตื่นเอา

“อืมมมมม”

พอโอมเพี้ยงจับแขนขยับเท่านั้น อีกคนก็ส่งเสียงงึมงำก่อนจะกดแขนและกอดรัดโอมเพี้ยงจนแน่นกว่าเดิม

“ถ้าไม่ยอมให้ขยับ ก็คงต้องปลุกกันล่ะทีนี้ พี่เขต....พี่เขต”

“หืมม ตื่นแล้วเหรอ ยังเช้าอยู่เลย” ฟอดดดด

เขตแดนปรือตามองคนน้องเมื่อรู้สึกว่าโดนปลุก ไม่แค่นั้นอยู่ดี ๆ ก็ก้มลงมาหอมหัวคนน้องสูดลมหายใจเข้าเสียงดัง

“หื้อออ ทำไมต้องมาหอมหัวโอมด้วย”

เมื่อเห็นคนพี่ทำแบบนั้น โอมเพี้ยงก็ไม่วายหน้าแดงขึ้นมาทันที ใจก็เริ่มสั่นระรัว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมพี่ถึงชอบแอบหอมเขาหลายครั้งแล้ว

“ก็กลิ่นหอมชื่นใจ หึหึ”

ไม่พูดเปล่ายังมองหน้าน้องหัวเราะหึหึอีก โอมเพี้ยงที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงได้แต่รีบผุดลุกขึ้นก่อนจะกระโดดลงจากเตียงแล้วรีบวิ่งออกนอกห้องไป

“อย่าลืมเอาการบ้านไปด้วย”

เขตแดนตะโกนตามหลังคนน้องไป สักพักคนตัวเล็กก็วิ่งกลับมาหยิบการบ้านของตัวเอง ก่อนจะมองค้อนคนที่นอนอยู่บนเตียงแล้วรีบวิ่งออกไปอีกรอบ

“หึหึ ก็ใครบอกอยากให้ทำตัวน่ารักกันเล่า ถ้าพี่รักเราจะผิดมั้ย”

เขตแดนได้แต่มองตามแล้วรำพึงรำพันกับตัวเอง นับวันเขายิ่งรู้สึกว่าเขากับโอมเพี้ยงจะยิ่งตัวติดกันตลอด ต่างคนต่างเริ่มจะเหมือนขาดกันไม่ได้ ไปไหนก็ไปด้วยกัน มีกันและกันอยู่แทบทุกช่วงเวลาแบบนี้

ใจเขาเองมันก็เริ่มจะแสดงอาการผิดปกติที่เขารับรู้ได้ เมื่อมีใครก็ตามที่เข้าใกล้โอมเพี้ยงและแสดงท่าทีเหมือนเข้ามาชอบ เขตแดนจะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที และอยากจะไล่ให้คนเหล่านั้นออกไปให้ไกลตัวโอมเพี้ยงให้มากที่สุด

“เฮ้อ ปล่อยให้มันค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้แหละ อนาคตจะเป็นยังไงค่อยดูกันอีกทีแล้วกัน”

ว่าแล้วเขตแดนก็รีบลุกจากที่นอน จัดเก็บให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติ

.....................................

อิพี่มันมีใจให้น้องจริง ๆ แล้วค่ะทุกคน ก็น้องมันน่ารักนี่นะใครจะอดใจไหว ฝากกดสติ๊กเกอร์ กดคอมเมนต์ให้กันด้วยน้า