คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ฉลองวันเกิด
ตอนที่ 5 ฉลองวันเกิด
“คุณมีปัญหาอะไรกับน้องของผมเหรอครับ”
“พี่เขต!!”
เมื่อเห็นคนที่ยืนดักอยู่ข้างหน้าเต็มสองตา โอมเพี้ยงก็รีบวิ่งไปหลบอยู่ด้านหลัง มือดึงชายเสื้อเขตแดนไว้แน่น จนรับรู้ได้ถึงอาการสั่นเทาด้วยความกลัว เขตแดนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความโมโหชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้เป็นอย่างมาก
“ก็เปล่าครับ ผมแค่เห็นว่าน้องเขากลับคนเดียวอาสาจะเข้าไปส่งบ้านแค่นั้นเองไม่มีอะไร”
ชายคนนั้นพูดพร้อมกับเบะปากยักไหล่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ่งทำให้เขตแดนเดือดดาลกับท่าทีกวนตีนนั่น แต่เขาก็พยายามสะกดกลั้นอารมณ์เพราะไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องใหญ่
“ขอบคุณหากหวังดี แต่คราวหลังไม่ต้องผมคอยมารับน้องเองทุกวันอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องให้ใครไปส่ง”
“ก็โอเค ถ้างั้นก็กลับกันดี ๆ ก็แล้วกัน”
ว่าแล้วชายผู้นั้นก็พูดพร้อมกับยักไหล่อีกครั้ง ก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง เขตแดนจึงได้หันมามองน้องชายตัวเล็กบ้าง ที่ตอนนี้ยืนทำหน้าซีดเซียวจนน่าสงสาร หากจะต่อว่าสักหน่อยก็เกรงว่าจะร้องไห้เอา
“เฮ้อออออ คราวหลังก็ระวังหน่อยแล้วกัน คนทุกวันนี้มันไว้ใจกันไม่ค่อยได้ หากกลับค่ำก็โทรบอกพี่แล้วกันจะออกมารับ”
เขตแดนก็ยังคงเป็นเขตแดน แม้จะพูดเหมือนเป็นห่วงแต่น้ำเสียงก็ยังไม่วายกระแทกจนคนฟังรู้สึกเกร็งไปหมด ก่อนที่จะเดินนำหน้าไปยังรถที่จอดอยู่ โอมเพี้ยงเองก็ได้แต่เดินตามอย่างหงอย ๆ
“ขอบคุณนะครับพี่เขต แล้วก็แฮปปี้เบิร์ดเดย์ด้วยนะครับ”
พอเดินไปถึงรถยังไม่ทันก้าวเท้าขึ้น คนน้องก็ชิงพูดขึ้นก่อนพร้อมทั้งอวยพรวันเกิดให้ เขตแดนจึงได้หันมามองน้องชายตัวเล็กที่ตอนนี้ยืนทำตากลมโตแวววาวยิ้มอยู่ตรงหน้า ทำให้เขาชะงักไปพักหนึ่งเลยทีเดียว
“ยังจะมาทำเป็นยิ้ม เมื่อกี้ยังยืนตัวสั่นอยู่เลย แต่ก็ขอบใจละกันสำหรับคำอวยพร ขึ้นรถกลับบ้านได้แล้วพ่อกับแม่รอกินปิ้งย่างกันอยู่แน่ะ”
“เย้ ดียังเลยกำลังนึกอยากกินอยู่พอดี”
พอได้ยินว่าจะได้กินปิ้งย่าง โอมเพี้ยงก็ลืมเรื่องราวเมื่อกี้ไปจนสนิท กระโดดตบมือดีใจยังกับเด็กก ๆ เขตแดนเองก็อดที่จะส่ายหัวให้กับคนน้องไม่ได้ ก่อนที่ทั้งสองคนจะซ้อนท้ายกันเข้ามา ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ้านแล้ว
“ทำไมนานจังเลยล่ะลูก ไหนว่าจะถึงบ้านแล้ว”
แม่ทักโอมเพี้ยงขึ้นทันทีที่พากันมาถึง ซึ่งคนตัวเล็กก็ได้แต่ยืนไม่กล้าบอกแม่ไปกลัวจะเป็นห่วง ได้แต่ทำตาเลิ่กลั่กมองผู้เป็นพี่
“พอดีผมพาน้องแวะที่ร้านสะดวกซื้อแป๊บนึงน่ะครับก็เลยเข้ามาช้า”
“เอ้า งั้นก็มานั่งกันเลยลูกวันนี้เรามาฉลองวันเกิดให้พี่เขตกัน”
สิงหาเป็นฝ่ายพูดขึ้นบอกทุกคนเมื่อเห็นว่ายิ่งชักช้ามันก็ยิ่งจะดึก เดี๋ยวพรุ่งนี้ทุกคนก็ยังจะต้องมีภารกิจที่ต้องรับผิดชอบอีก ไม่งั้นจะนอนดึกมากเกินไปอาจทำให้ตื่นสายได้ ว่าแล้วโอมเพี้ยงก็รีบเอากระเป๋าไปเก็บในบ้านก่อนจะมานั่งร่วมโต๊ะแล้วทานอาหารร่วมกัน
...................................
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
โอมเพี้ยงตัดสินใจยกมือขึ้นเคาะประตูห้องข้าง ๆ หลังจากทานข้าวเย็นและแยกย้ายกันเข้าห้องแล้ว เมื่อวานเป็นวันเกิดพี่เขตแดน แต่เขาไม่ได้รู้มาก่อนจึงไม่ได้จัดเตรียมของขวัญให้กับคนพี่ แต่วันนี้ตอนกลับจากโรงเรียนเขาได้แวะซื้อของบางอย่างที่คิดว่าคนพี่น่าจะชอบมาให้เป็นของขวัญย้อนหลัง
แกร๊ก....
เสียงเปิดประตูออกมาหลังจากที่โอมเพี้ยงยืนรออยู่พักหนึ่ง พร้อมกับพี่ชายที่มีใบหน้าฟ้าประทานแต่ไม่ใช้ให้เป็นประโยชน์เพราะเอาแต่ทำหน้าบึ้งตึงยืนอยู่หลังจากประตูเปิดออก หน้าบึ้งไม่พอแถมยังไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไรออกมาเลยจนโอมเพี้ยงรู้สึกประหม่า ถึงจะอาศัยอยู่บ้านเดียวกันมาเดือนกว่าแล้วก็ยังไม่ชินอยู่ดี
“เอ่อ โอมซื้อของขวัญวันเกิดย้อนหลังมาให้พี่เขต”
พูดพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญไปตรงหน้าคนพี่ด้วยมืออันสั่นเทา มองหน้าพี่แล้วกะพริบตาปริบ ๆ จนเขตแดนเห็นแล้วก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้ จนแล้วจนรอดเด็กคนนี้ก็ยังไม่เลิกกลัวเขา แต่ตัวเขาเองก็ต้องยอมรับว่าตนเองเป็นคนที่พูดไม่ค่อยเก่ง ค่อนข้างที่จะเข้ากับคนอื่นได้ยาก อาจเป็นสาเหตุทำให้น้องกลัวและไม่กล้าพูดคุยด้วยก็เป็นได้
“เข้ามาก่อนมั้ย”
ทันทีที่ได้ยินคนพี่เอ่ยเช่นนั้น โอมเพี้ยงก็ทำตาโตทันที ไม่คิดว่าคนอย่างพี่เขตแดนที่หวงความเป็นส่วนตัวจะชวนเขาเข้าห้อง พลันใจมันก็เต้นโครมครามขึ้นมาทันที
“ดะ ได้ด้วยเหรอครับ” ถามทั้ง ๆ ที่อีกคนก็บอกค่อนข้างชัดเจน
“ถ้าไม่ได้แล้วจะชวนมั้ยล่ะ”
เขตแดนก็ยังทำหน้านิ่ง ๆ เหมือนเดิม แต่ก็ยอมเบี่ยงตัวหลบเพื่อให้โอมเพี้ยงเดินเข้ามา พอคนน้องเดินผ่านเขาก็ได้กลิ่นแป้งเด็กหอมอ่อน ๆ จนต้องสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเลยทีเดียว
โอมเพี้ยงเดินเข้ามาด้านใน พร้อมกับส่งสายตาสำรวจไปรอบ ๆ ห้องทันที สิ่งที่เขาเห็นคือห้องที่จัดไว้ในโทนสีขาวเทา เป็นโทนสีที่ให้ความรู้สึกเรียบ นิ่งสุขุม ช่างเข้ากับลักษณะนิสัยของเจ้าของห้องจริง ๆ
ข้าวของต่าง ๆ ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ มีมุมโต๊ะอ่านหนังสืออยู่ใกล้กับเตียงนอน มีโซฟายาวตัวหนึ่งวางติดผนังด้านข้างห้อง อีกฝั่งก็จะเป็นตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเครื่องแป้งที่มีพวกผลิตภัณฑ์สำหรับผู้ชายวางอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว เขาน่าจะเป็นคนที่ดูแลตัวเองอยู่ไม่น้อย
“สำรวจพอหรือยัง ไม่นั่งเหรอ”
จู่ ๆ คนพี่ก็ทักขึ้นเสียงดัง จนโอมเพี้ยงที่กำลังมองรอบห้องอย่างเพลิน ๆ ถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะยิ้มแหย ๆ แล้วเดินมานั่งที่โซฟา
“ห้องพี่เขตเป็นระเบียบมากเลยนะครับ โทนสีก็ดูสงบอบอุ่นจัง”
“ก็น่าจะเหมือนเจ้าของห้องนะ”
เขตแดนพูดด้วยสีหน้านิ่ง ๆ พร้อมกับนั่งลงข้างโอมเพี้ยงติดจนเบียด ซึ่งเขาก็ตกใจจนสะดุ้งเล็กน้อยไม่คิดว่าคนพี่จะมานั่งติดขนาดนี้ มองหน้าอีกคนจนตาค้างไปเกือบห้าวินาที จนกระทั่งได้ยินเสียงทักจึงรู้สึกตัวอีกที
“ไหนล่ะของขวัญที่จะให้ เอามาสิ”
..................................
งุ้ยยย อิพี่มันแกล้งน้องอีกแล้ว เห็นน้องตกใจมันล่ะมีความสุข ฝากคอมเมนต์พูดคุยให้กำลังใจกันด้วยน้า
ความคิดเห็น