คู่แท้อยู่หนใด 1

ลำดับตอนที่ #4 : เกือบไป

ตอนที่ 4 เกือบไป

ตอนนี้ก็เกือบเดือนแล้วที่โอมเพี้ยงกับแม่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของลุงสิงหา เลยทำให้เขามีพี่ชายหน้าตึงเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน ช่วงนี้เขาต้องเดินทางไปกลับที่โรงเรียนเดิมอยู่ ก็ถือว่าเหนื่อยเพิ่มขึ้นพอสมควร เพราะต้องตื่นแต่เช้ามืดทำกิจวัตรประจำวันให้เรียบร้อย ตีห้าก็ต้องเดินทางออกจากบ้านแล้วเพราะต้องใช้เวลานานกว่าจะเดินทางถึงโรงเรียน เขาต้องขึ้นรถเมล์สามต่อเลยทีเดียว

“เย็นนี้อาจกลับถึงบ้านค่ำกว่าเดิมนะครับแม่ พอดีมีกิจกรรมที่โรงเรียน โอมไปแล้วนะครับ”

“อย่าลืมหาซื้ออะไรกินก่อนเข้าโรงเรียนนะลูก”

เอมได้แต่ตะโกนตามหลังลูกชายที่พอวิ่งลงมาจากห้องก็ตรงออกจากบ้านไปทันที เธอเองก็รู้ว่าลูกเหนื่อยไม่น้อยกับการใช้ชีวิตประจำวันแบบนี้ ต้องตื่นแต่เช้ามืด ออกจากบ้านผจญกับการจราจรในเมืองหลวงที่คับคั่งแทบตลอดทั้งวัน ตอนเย็นเลิกเรียนกว่าจะถึงบ้านก็เกือบค่ำแทบไม่มีเวลาได้พักเลย นึกแล้วก็สงสารลูกไม่น้อย

เอมเตรียมอาหารเช้าสำหรับทุกคนในครอบครัวเสร็จ เธอก็จัดวางที่โต๊ะอาหารก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงาน ทุกวันนี้ก็ไปทำงานพร้อมกันกับสิงหา ทำให้ประหยัดค่าเดินทางไปได้พอสมควร

เสร็จเรียบร้อยจึงพากันเดินลงมาข้างล่างเพื่อทานอาหารเช้าก่อนไปทำงาน ซึ่งตอนนี้เห็นเขตแดนนั่งทานอาหารรอที่โต๊ะทานข้าวแล้ว

“อืม วันนี้วันเกิดเขตนี่ลูก อยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย เดี๋ยวพ่อกับน้าเอมจะได้หาซื้อมาจากข้างนอกเลย”

“อ้าว วันนี้วันเกิดคุณเขตเหรอคะ ทำไมพี่สิงหาไม่บอกเอมล่วงหน้าคะจะได้จัดเตรียมอะไรพิเศษให้คุณเขตหน่อย”

เอมหันไปบ่นสามีเล็กน้อย หากรู้ว่าวันนี้เป็นวันพิเศษของสมาชิกในครอบครัว เธอก็อยากทำอะไรให้ประทับใจบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ยังดี เป็นการสร้างสัมพันธ์ที่ดีในครอบครัวด้วย

“ไม่เป็นไรหรอกครับน้าเอม ปกติก็ไม่ได้มีอะไรมากมายอยู่แล้ว แค่พ่อเขาจะซื้ออาหารมื้อพิเศษหน่อยเข้ามาทานด้วยกันแค่นั้นเองครับ”

“ไม่ได้หรอกค่ะคุณเขต อย่าลืมนะคะว่าครอบครัวไม่ได้มีแค่สองคนอีกต่อไปแล้ว ครอบครัวเรามีสมาชิกตั้งสี่คน เราจะต้องมีอะไรพิเศษหน่อยนึงดีไหมคะพี่สิงหา งั้นเย็นนี้เราแวะตลาดหาซื้อของทำปิ้งย่างกินกันดีกว่านะคะ”

“อืม ก็ดีเหมือนกันนะ ไม่ได้กินปิ้งย่างนานแล้ว หลาย ๆ คนน่าสนุกดี”

ทั้งสิงหาและเอมต่างพากันพูดคุยวางแผนที่จะทำกันช่วงเย็นวันนี้กันอย่างอารมณ์ดี เขตแดนเห็นแล้วก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย ตั้งแต่สองแม่ลูกย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ก็รับรู้ได้ถึงบรรยากาศของคำว่าครอบครัวมากขึ้นกว่าเดิม

“ตายจริง!! วันนี้โอมบอกว่าอาจจะถึงบ้านมืดกว่าเดิมหน่อย เห็นบอกว่ามีกิจกรรมที่โรงเรียน ไม่รู้จะมาถึงกี่ทุ่มกัน แล้วก็ไม่รู้ด้วยสิว่าวันนี้เป็นวันเกิดพี่เขต”

เอมพึ่งนึกขึ้นได้ว่าลูกบอกไว้เมื่อเช้าว่าน่าจะถึงบ้านค่ำเพราะมีกิจกรรมที่โรงเรียน ปกติโอมเพี้ยงจะถึงบ้านประมาณหกโมงกว่า แต่วันนี้น่าจะค่ำเป็นพิเศษถึงได้บอกแม่ไว้ ไม่แน่ใจว่าอาจจะทุ่มหรือสองทุ่ม

“เดี๋ยวเรารอน้องกลับมาก่อนก็ได้ครับ ไม่ได้รีบร้อนอะไรอยู่แล้ว”

เมื่อทานอาหารเช้ากันเรียบร้อย ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตน พ่อกับน้าเอมจะออกจากบ้านก่อน เขตแดนจะเป็นคนคอยปิดประตูบ้านและออกทีหลังเพราะโรงเรียนของเขาอยู่ไม่ไกลบ้านเท่าใดนัก เขตแดนจะชอบขึ้นวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปซึ่งมันเร็วกว่าการขึ้นรถเมล์ ใช้เวลาแค่สิบกว่านาทีเขาก็ถึงโรงเรียนแล้ว

ตอนเย็นหลังเลิกเรียน เขตแดนก็จะเดินทางมาถึงบ้านก่อนใคร ทุกวันนี้เขาจะคอยดูแลรับผิดชอบเรื่องความสะอาดบ้าน เพราะถือว่ามีเวลาว่างมากกว่าคนอื่น น้าเอมก็เหนื่อยกับงานมาทั้งวัน พอตกเย็นก็ต้องรีบกลับมาทำกับข้าวให้ทุกคนในบ้านอีก อันนี้เขารู้ดีเลยอยากจะแบ่งเบาภาระน้าเอมบ้าง ส่วนคนน้องไม่ต้องพูดถึง กว่าจะถึงบ้านก็ค่ำแล้ว

“เฮ้อออ ทุกอย่างเตรียมเรียบร้อยแล้วค่ะ รอจัดฉลองอย่างเดียว เดี๋ยวเอมไปอาบน้ำเลยดีกว่านะคะพี่สิงหา”

เอมหันไปบอกกับสิงหาเมื่อจัดเตรียมอาหารและอุปกรณ์พร้อมแล้ว ส่วนสิงหาเองก็กำลังจัดเตรียมเครื่องดื่ม ขนมเค้กสำหรับวันนี้ก็อยู่ในตู้เย็นเรียบร้อย เขาเกรงว่าบรรยากาศจะเงียบไปเลยกำลังจะจัดหาเครื่องเสียงเล็ก ๆ เปิดสร้างบรรยากาศสักหน่อย เขตแดนเองก็กำลังช่วยพ่อจัดเตรียมสถานที่ วันนี้พวกเขาพากันจัดโต๊ะที่สนามหน้าบ้านอากาศจะได้ถ่ายเทได้สะดวก

“เอ...เกือบสองทุ่มแล้ว ทำไมโอมยังไม่ถึงบ้านอีกนะ”

“น้าเอมลองโทรหาน้องดูสิครับ เป็นอะไรหรือเปล่า”

เมื่อเห็นว่าคนน้องกลับดึกผิดปกติมากก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ จึงบอกให้น้าเอมโทรหาจะได้รู้ว่าถึงไหนแล้ว ซึ่งน้าเอมเองก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาลูกชายทันที

“โอม ถึงไหนแล้วลูกใกล้ถึงบ้านหรือยัง ตอนนี้ทุกคนรอฉลองวันเกิดพี่เขตแดนอยู่นะลูก”

“เหรอลูก โอเคครับลูก”

“โอมบอกว่าอีกประมาณสิบนาทีก็น่าจะถึงปากซอยแล้วค่ะ”

เมื่อวางสายเอมจึงหันมาบอกทั้งสองคนที่รอฟังอยู่ สิงหาเองก็เป็นห่วงเพราะโอมถึงจะเป็นผู้ชายแต่ก็รูปร่างบอบบางแถมหน้าตายังออกหวานเหมือนผู้หญิง เกรงว่าจะไม่ปลอดภัยยิ่งค่ำมืดแบบนี้

“เดี๋ยวผมขับมอเตอร์ไซค์ไปรับน้องที่ปากซอยเองครับ”

ว่าแล้วเขตแดนก็รีบเดินตรงไปที่รถมอเตอร์ไซค์อัตโนมัติคันเล็ก ที่เอาไว้ใช้ไปตลาดแถวบ้านหรือซื้อของหน้าปากซอยที่ก็หลายเมตรเหมือนกัน หากเดินไปก็ใช้เวลาพอสมควรทีเดียว จากนั้นจึงรีบบึ่งรถออกจากบ้านไปรอรับคนน้อง

เขตแดนมาถึงหน้าปากซอยก่อนที่คนน้องจะมาถึงเสียอีก เขาจึงจอดรถหลบอยู่ตรงข้างทางแล้วนั่งรออยู่ตรงนั้นเอง ไม่นานก็เห็นรถเมล์วิ่งมาจอด มีผู้คนทยอยลงจากรถเมล์รวมทั้งน้องชายหน้าหวานของเขาด้วยซึ่งเขามองเห็นตั้งแต่เดินลงจากรถแล้ว

แต่มันผิดปกติตรงที่มีผู้ชายอีกคนเดินตามโอมเพี้ยงมา และดูเหมือนกำลังทำท่าล่วงเกินคนตัวเล็กด้วย เพราะสังเกตจากสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีและพยายามเดินหนีอย่างสุดชีวิต เห็นดังนั้นเขตแดนจึงรีบเดินตรงไปทันที

“คุณมีปัญหาอะไรกับน้องของผมเหรอครับ”

“พี่เขต!!”

.................................

อิพี่มันห่วงน้องอยู่นะคะ ถึงจะทำท่ามึน ๆ ตึง ๆ ก็ตามเถอะ ยังไงช่วยเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยนะคะ