NC

คำเตือนเนื้อหา

เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม

เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    คู่แท้อยู่หนใด 1

    ลำดับตอนที่ #7 : โรงเรียนใหม่

    • อัปเดตล่าสุด 19 ธ.ค. 66


    ตอนที่ 7 โรงเรียนใหม่

     

    “ตื่นเต้นไหมลูกโอม วันนี้เปิดเทอมใหม่กับโรงเรียนใหม่”

     

    สิงหาเอ่ยถามขึ้นในช่วงเช้าที่ทุกคนกำลังนั่งรับประทานอาหารเช้ากันอยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา วันนี้เป็นวันเปิดเทอมในภาคเรียนที่สองแล้ว และโอมเพี้ยงก็ได้จัดการเรื่องย้ายมาเรียนเรียบร้อยแล้ว ซึ่งเขาเองก็ตื่นเต้นที่จะได้ไปโรงเรียนพร้อม ๆ กับเขตแดน

     

    จากนี้ไม่ต้องรีบตื่นแต่เช้าเหมือนเดิมออกจากบ้านตั้งแต่ยังไม่สว่าง ถือว่าการย้ายโรงเรียนครั้งนี้ทำให้การใช้ชีวิตประจำวันของโอมเพี้ยงง่ายขึ้นเยอะทีเดียว

     

    “โอมตื่นเต้นมากเลยครับ ไม่รู้ว่าเพื่อนใหม่ในห้องจะเป็นยังไงบ้าง ก็คงต้องปรับตัวอีกไม่น้อยเหมือนกัน”

     

    โอมเพี้ยงทำสีหน้าแหย ๆ ยิ้มเจื่อน ๆ พร้อมกับจิ้มไส้กรอกเข้าปากเคี้ยวหมุบหมับ เมื่อเริ่มไม่แน่ใจว่าตนเองจะไปเจออะไรบ้าง จะมีเพื่อนที่นิสัยเข้ากันได้ดีไหม

     

    “ปกติเป็นคนพูดมากอยู่แล้วนี่ จะไปกลัวอะไรกับการต้องเจอเพื่อนใหม่”

     

    อยู่ดี ๆ คนที่นั่งกินมื้อเช้าอยู่เงียบ ๆ ก็ดันพูดแทรกขึ้นมา ทำให้โอมเพี้ยงหันไปมองทำตาค้อนพี่ชายตัวดีที่พอพูดขึ้นมาแต่ละทีทำไมจะต้องชอบเหน็บด้วยก็ไม่รู้

     

    “พี่เขต!! โอมไม่ใช่คนพูดมากซะหน่อย เขาเรียกว่าคนมีมนุษยสัมพันธ์ดีกับคนทั่วไปเหอะ ใครจะเหมือนตัวเองกันเล่า”

     

    พูดพร้อมกับมองค้อนพี่ชายตาขวับ เขตแดนเองพอเห็นโอมเพี้ยงเริ่มหงุดหงิดเขาก็อารมณ์ดีอมยิ้มขึ้นมาทันที ไม่รู้สิพอเห็นคนน้องหน้างอทำท่าหงุดหงิด ปากแทบจะชิดจมูกเขตแดนรู้สึกว่าน่ารักดีเลยชอบแกล้งไปงั้นเอง

     

    “เอาพอแล้ว ๆ พี่น้องคู่นี้ไม่รู้ทำไมคุยกันดีไม่ถึงสิบนาที แหย่กันอีกแล้ว”

     

    เอมเองก็ส่ายหัวให้กับทั้งสองคน แต่พวกเขาทุกคนรู้ดีว่าทั้งหมดทั้งมวลไม่ได้มีอะไรหรอก แค่ชอบแกล้งกันไปมาแค่นั้นเอง ทำให้บรรยากาศในบ้านค่อย ๆ ดีขึ้นทุกวัน มันก็เป็นส่วนที่มาเติมเต็มให้แก่กันและกันทำให้พวกเขาทุกคนมีความสุขมากขึ้น

     

    "เขต ดูแลน้องด้วยนะลูกกลางวันอย่าลืมไปชวนน้องมากินข้าวด้วย”

     

    สิงหาหันมาสั่งลูกตัวเองเพราะกลัวว่าโอมเพี้ยงจะยังไม่มีเพื่อนในวันแรก อาจจะเหงาได้ อีกอย่างก็ยังไม่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง แรก ๆ คงต้องอาศัยพี่ชายดูแลไปก่อน

     

    “รู้แล้วครับพ่อ สั่งหลายรอบแล้วเป็นห่วงจริงลูกชายคนเล็ก”

     

    เขตแดนอดที่จะเหน็บพ่อตัวเองไม่ได้ เขารู้ว่าพ่อรักและเอ็นดูโอมเพี้ยงมากไม่ต่างจากลูกคนหนึ่งเลยทีเดียว ซึ่งเขาเองก็เอ็นดูน้องไม่แพ้กัน เป็นใครก็คงอดเอ็นดูไม่ได้ก็ตัวเล็กขาว ๆ บอบบางยังกับผู้หญิง เหมือนมีน้องสาวก็ไม่ปาน

     

    เขตแดนจัดการปิดประตูบ้านให้เรียบร้อย หลังจากพ่อและน้าเอมขับรถออกไปทำงานแล้ว ส่วนคนตัวเล็กก็ยืนรอไปโรงเรียนพร้อมกันอยู่ข้าง ๆ นี่เอง

     

    “พี่เขต เราต้องนั่งวินไปเหรอ”

     

    “อื้ม มันสะดวกและเร็วกว่ารถเมล์ขี้เกียจรอ”

     

    เมื่อพากันเดินคุยกันไปเรื่อย ๆ เพื่อออกไปยังหน้าปากซอย โอมเพี้ยงก็หาเรื่องซักถามคุยกับพี่ชายไปเรื่อยพร้อมกับยิ้มแป้นไปตลอดทางเมื่อมีเพื่อนเดินออกไปพร้อมกัน

     

    “ทำไมเราไม่ขอลุงสิงหาขับมอเตอร์ไซค์ไปโรงเรียนเลยล่ะ โอมว่าประหยัดค่าวินเราสองคนมากกว่านะ เติมน้ำมันอาทิตย์นึงก็ไม่น่าจะกี่บาทพี่ว่ามั้ย”

     

    คนตัวเล็กเอียงคอคิดคำนวณพร้อมกับพูดไม่หยุดปาก เอาจริง ๆ เขตเองก็ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเหมือนกัน ปกติเขาไปเองคนเดียวก็ถือว่าสะดวกและไม่ได้คิดอะไรมากมาย แต่ถ้าคำนวณแล้วสองคนรวมกันค่าวินก็ตกอยู่ที่วันละแปดสิบบาท หากเติมน้ำมันแล้วขับรถไปเองก็น่าประหยัดอย่างที่โอมเพี้ยงว่าจริง ๆ

     

    “อืมม มันก็จริงนะ เดี๋ยวพี่จะลองคุยกับพ่อดู”

     

    “นั่น เห็นมั้ย ความคิดของโอมใช้ได้ใช่มั้ยล่ะ”

     

    คนน้องพูดพร้อมกับยิ้มอารมณ์ดีเมื่อพี่ชายเห็นด้วยกับความคิดของตัวเอง เขตแดนเองก็หันไปมองคนที่กำลังยิ้มแป้นสดใสของคนตรงหน้า พักหลังมานี่เขารู้สึกว่าตัวเองพูดมากขึ้นและยิ้มง่ายขึ้นเยอะเลยทีเดียว

     

    ว่าแล้วทั้งสองก็เดินมาถึงวิน ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถคนละคันแล้ววิ่งตรงไปส่งยังหน้าโรงเรียนที่วินแถวนี้ก็รู้จักกันดี เพราะเขตแดนใช้บริการมาตลอดนานหลายปีแล้ว

     

    “พี่เขต ไปส่งโอมที่ห้องด้วยนะ”

     

    พอลงจากวินมอเตอร์ไซค์ได้ โอมเพี้ยงก็เดินมาดึงแขนเขตแดนกระตุกเบา ๆ ส่งสายตาละห้อยทำหน้าอ้อน ๆ ก่อนที่เขตแดนจะหันมามองแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูแล้วไม่ต่างอะไรจากเด็กน้อยเลยทีเดียว ก่อนจะพาคนน้องเดินเข้าไปในบริเวณโรงเรียน

     

    “ไอ้เขต!!!”

     

    เสียงเรียกตามหลังมาแต่ไกลทำให้ทั้งเขตแดนและโอมเพี้ยงต้องหยุดแล้วหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น พอมองไปก็ได้เห็นว่าเลโอกำลังวิ่งกระหืดกระหอบตามมาอย่างรวดเร็ว

     

    “เฮ้ย เปิดเทอมใหม่มีอะไรที่กูไม่รู้เหรอวะ”

     

    เลโอวิ่งมาหยุดยืนที่หน้าเขตแดนและโอมเพี้ยง พลางจ้องมองน้องตัวเล็กผิวขาวเนียนหน้าหวานตรงหน้าพร้อมขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ

     

    “โอมเพี้ยง นี่พี่เลโอเพื่อนพี่เอง”

     

    เขตแดนทำหน้าเหนื่อยหน่ายเพื่อนของตัวเอง แต่ก็ไม่วายเอ่ยแนะนำทั้งสองให้รู้จักกัน พอได้ยินดังนั้นโอมเพี้ยงก็รีบยกมือขึ้นไหว้คนที่อายุมากกว่าทันที

     

    “สวัสดีครับพี่เลโอ โอมเพี้ยงเป็นน้องของพี่เขตครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

     

    โอมเพี้ยงเอ่ยทักทายพร้อมกับยิ้มกว้างจนเหมือนโลกมันสดใสขึ้นทันตา จนคนที่เห็นถึงกับตะลึงตาค้างยกมือรับไหว้แทบไม่ทัน

     

    “สะ สวัสดีครับน้องโอมเพี้ยง คะ เคยได้ยินไอ้เขตพูดถึงอยู่ ไม่คิดเลยว่าน้องโอมเพี้ยงจะน่ารักขนาดนี้ พี่เลโอจะขอทำหน้าที่เป็นองครักษ์พิทักษ์น้องโอมเพี้ยงเองนะครับ”

     

    เลโอพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักโดยไม่ละสายตาจากหน้าหวาน ๆ ของโอมเพี้ยงเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งรู้สึกว่ามีฝ่ามือตบป้าบลงมาที่หัวเขาอย่างแรง

     

    “เยอะเกินแล้วมึง งั้นมึงเริ่มทำหน้าที่เลยเดินไปส่งน้องที่ห้องเรียนเร็ว”

     

    เขตแดนรู้สึกหมั่นไส้เพื่อนสนิทคนเดียวของเขาเสียจริง มองโอมเพี้ยงจนตาค้างทำหน้าระรื่นยิ้มระริกระรี้ แต่จะว่าไปใครได้เห็นโอมเพี้ยงก็คงต้องรู้สึกไม่ต่างอะไรจากเลโอ เพราะเท่าที่พวกเขาเดินผ่านมา ใคร ๆ ก็ต่างเหลียวมองทั้งเขาและโอมเพี้ยงกันทั้งนั้น เพียงแต่เขตแดนไม่ค่อยได้ให้ความสนใจเท่าไหร่แค่นั้นเอง

     

    ว่าแล้วเลโอก็ชวนโอมเพี้ยงคุยและเดินนำหน้าเพื่อที่จะไปส่งน้องที่ห้องเรียน ส่วนเขตแดนก็ได้แต่ส่ายหน้าแล้วเดินตามหลังสองคนไป

     

    ...............................…………

     

    ใครเห็นก็ต้องเอ็นดูน้องกันทั้งนั้น ก็น้องหน้าตาจิ้มลิ้มน่าเอ็นดูนี่เนอะ ฝากคอมเมนต์พูดคุยกันได้นะคะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    นักเขียนปิดการแสดงความคิดเห็น
    ×