คู่แท้อยู่หนใด 1

ลำดับตอนที่ #6 : ของขวัญวันเกิด

ตอนที่ 6 ของขวัญวันเกิด

“ไหนล่ะของขวัญที่จะให้ เอามาสิ”

ไม่พูดเปล่า เขตแดนนั่งเอนหลังพิงโซฟาพร้อมกับยื่นแขนข้างหนึ่งพาดยาวไปตามพนักโซฟาด้านหลัง มองดูเหมือนกำลังโอบไหล่โอมเพี้ยงอยู่ก็ไม่ปาน

โอมเพี้ยงเองไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขากับเขตแดนจะใกล้ชิดกันขนาดนี้ ขนาดที่ว่าอาจจะได้ยินเสียงหัวใจของโอมเพี้ยงเต้นระรัวอยู่ในตอนนี้ก็เป็นได้

“เอ่อ นี่ครับ พี่เขตแกะดูสิว่าชอบไหม”

พูดตะกุกตะกักพร้อมกับส่งกล่องของขวัญให้คนพี่ พอเขตแดนหยิบกล่องของขวัญไป โอมเพี้ยงก็รีบดึงมือกลับพร้อมขยับไปจนชิดริมโซฟาทันที เขตแดนที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มกว้างพร้อมกับหัวเราะหึหึในลำคอ

“พี่เขตขำอะไรกัน ไม่ตลกเลยนะ”

โอมเพี้ยงทำหน้านิ่วจ้องมองคนที่หัวเราะขบขันกับท่าทางของเขา แต่นี่ก็พึ่งเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเขตแดนยิ้มกว้างและหัวเราะแบบนี้ ดูแล้วช่างน่าหลงใหลเสียจริง สงสัยคืนนี้เขาต้องนอนหลับฝันดีแน่ ๆ เลย

“ก็แล้วทำไมเราต้องทำท่ากลัวพี่ขนาดนั้นล่ะ”

เขตแดนถามทั้ง ๆ ที่ก็ยังยิ้มขำอยู่ไม่คิดว่าจะมีใครกลัวเขาขนาดนี้ ปกติถึงเขาจะทำท่านิ่งเฉย แต่ก็ยังไม่วายมีสาว ๆ ที่โรงเรียนตามมาวอแวไม่หยุดจนน่ารำคาญ

“ก็ไม่ได้กลัว แค่ยังไม่ชินเท่านั้นเอง ก็พี่เขตไม่ค่อยคุยกับโอมก็เลยดูเหมือนไม่สนิทกัน ทั้ง ๆ ที่เราอยู่บ้านเดียวกันแล้วก็เป็นพี่น้องกันแล้วด้วย”

โอมเพี้ยงพูดเสียงเบาพร้อมกับทำหน้าหงอย ๆ ความจริงเขาอยากจะพูดคุยกับเขตแดนให้มากกว่านี้จะได้สนิทกัน แต่คนพี่เหมือนกับชอบปิดกั้นตัวเอง ทำให้เขาประหม่าทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันลำพัง

“โอเคเข้าใจแล้ว งั้นพี่จะทำตัวใหม่แล้วกัน ก่อนอื่นขยับมาใกล้ ๆ พี่ก่อน”

เขตแดนพยักหน้าให้คนน้องขยับเข้ามาหา โอมเพี้ยงเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องขยับเข้าไปใกล้ด้วย ถึงเขาจะนั่งอยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้ถือว่าไกลสักหน่อย แต่ก็ไม่วายขยับเข้าไปตามที่คนพี่บอก

“ขอบใจนะสำหรับของขวัญ เดี๋ยวพี่มีอะไรจะให้เราคืนด้วย”

โอมเพี้ยงได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น แปลกใจว่าคนพี่จะให้อะไรคืน จึงทำท่าเอียงคอมองหน้าคนพี่ ยังไม่ทันได้พูดอะไร คนพี่ก็รีบโน้มหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับจรดปลายจมูกลงข้างแก้มโอมเพี้ยงทันที

เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่เบิกตาโตอ้าปากกว้าง พร้อมกับรีบยกมือตัวเองขึ้นมาจับแก้มข้างที่โดนอีกคนฉกดอมดมความหอมไปหยก ๆ แต่อีกคนดันนั่งยิ้มกว้างด้วยความพึงพอใจ

“รางวัลจากพี่ เนื่องในโอกาสที่เราเป็นเด็กดีเป็นน้องที่น่ารัก”

“...........”

“กลับห้องได้แล้ว หรือว่าอยากได้รางวัลอีก”

ไม่พูดเปล่า เขตแดนยังโน้มหน้าเข้ามาใกล้ โอมเพี้ยงรู้สึกตัวก็รีบวิ่งตรงไปยังประตูแล้วรีบเปิดออกกลับห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว

ส่วนเขตแดนก็ได้แต่มองตามแล้วก็หัวเราะ แต่ทว่าความหอมจากแก้มขาวนวลเมื่อกี้ยังติดอยู่ปลายจมูกเขาเลย ว่าแล้วเขาก็เริ่มลงมือแกะกล่องของขวัญที่คนน้องเอามาให้พร้อมกับยิ้มจนหุบไม่ลง

..............................

แฮ่ก ๆ ๆ ๆ

“คนบ้า ทำไมต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย แล้วทำไมไอ้หัวใจไม่รักดีจะต้องเต้นแรงขนาดนี้ โอ๊ยยยย”

หลังจากที่วิ่งมาจากห้องข้าง ๆ โอมเพี้ยงก็รีบเปิดประตูและปิดล็อกอย่างรวดเร็ว ยืนหันหลังพิงประตูหอบหายใจอย่างแรง มืออีกข้างก็กอบกุมอยู่ที่อกข้างซ้ายเพราะตอนนี้มันเต้นรุนแรงจนแทบจะทะลุออกมาข้างนอกแล้ว

จนพักใหญ่ โอมเพี้ยงจึงสามารถสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้ พลันก็นึกถึงหน้าอีกคนที่พอหอมแก้มเขาได้ก็ยิ้มกว้างหัวเราะอย่างพอใจ แค่คิดมันก็ทำให้โอมเพี้ยงหน้าแดงลามไปถึงคอเลยทีเดียว

โอมเพี้ยงเดินไปทิ้งตัวลงที่เตียงนอนของตนเอง พร้อมกับดึงตุ๊กตาเข้ามากอดแล้วก็เกลือกกลิ้งไปมา หน้าก็ยังยิ้มไม่หุบ สงสัยคืนนี้เขาคงต้องนอนหลับฝันดีเป็นแน่ หลังจากนอนกลิ้งไปมาไม่นานโอมเพี้ยงก็หลับลงพร้อมกับรอยยิ้มจนกระทั่งเช้าจึงได้สะดุ้งตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก

จากนั้นมาความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็ดูเหมือนจะไปในทิศทางที่ดีขึ้น พูดคุยกันมากขึ้น มีเสียงหัวเราะบ้างเมื่อโอมเพี้ยงเล่าเรื่องตลกให้ฟัง สิงหาและเอมเองก็สบายใจที่เห็นลูกทั้งสองเข้ากันได้ดี พวกเขาอยากให้ทั้งสองคนเป็นพี่น้องที่รักกันจริง ๆ

“เย้!! สอบเสร็จแล้ว คงต้องเตรียมตัวสวัสดีวันปิดเทอมสินะ”

โอมเพี้ยงตะโกนขึ้นเสียงดัง เมื่อสอบปลายภาคเรียนที่หนึ่งเสร็จเรียบร้อย หลังจากที่อดทนเหน็ดเหนื่อยพอสมควรในช่วงสองเดือนหลัง เทอมหน้าเขาก็จะย้ายไปเรียนโรงเรียนใหม่ โรงเรียนที่จะมีพี่ชายไปเรียนด้วยกันทุกวันสินะ แค่คิดโอมเพี้ยงก็ยิ้มแทบไม่หุบเลยทีเดียว

“อะไรจะดีใจขนาดนั้นโอมเพี้ยง แต่พวกเราเสียใจนะที่เพื่อนจะย้ายไปเรียนที่อื่น”

เพื่อนในห้องต่างมากันเดินเข้ามาหาโอมเพี้ยง ต่างก็รู้สึกเสียดายที่เพื่อนจะย้ายไปเรียนที่อื่น แต่พวกเขาก็เข้าใจเพราะเห็นถึงความลำบากของเพื่อนตลอดในช่วงที่ผ่านมา

“โซเชียลก็มี เราก็ยังติดต่อกันได้ ไม่ได้อยู่ไกลกันมากเสียหน่อย เมื่อไหร่ว่าง ๆ เราก็สามารถนัดเจอกันได้ เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะทุกคน”

โอมเพี้ยงและเพื่อน ๆ ต่างล่ำลากันในวันสุดท้ายในรั้วโรงเรียนแห่งนี้ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน เขาจึงเดินออกมาหน้าโรงเรียนเพื่อรอรถเมล์กลับบ้าน แต่พอเดินออกมาถึงป้ายรถเมล์ก็ต้องเบิกตากว้าง เพราะไม่คิดว่าจะเจอใครบางคนที่นี่

“พี่เขต!! มาได้ยังไงกันนี่”

โอมเพี้ยงมองหน้าคนพี่พร้อมกับถามอย่างรู้สึกแปลกใจอย่างที่สุด ส่วนอีกคนก็ได้แต่ยืนยิ้มกว้างทำหน้าหล่อ จนสาว ๆ แถวนี้มองกันเกรียว

“วันนี้สอบเสร็จ พี่มารับไปกินไอติมก่อนกลับบ้าน พี่บอกพ่อกับน้าเอมแล้ว”

พอคนพี่พูดเช่นนั้น โอมเพี้ยงก็ยิ้มกว้างทันที รีบเดินเข้ามาเกาะแขนพี่ชายที่ตอนนี้อยู่ดี ๆ เขาก็รู้สึกหวงแหนขึ้นมาเสียอย่างนั้น จะไม่ให้หวงได้ยังไง ตอนนี้สายตาเป็นสิบ ๆ คู่จับจ้องมาที่พี่ชายเขาเป็นตาเดียว หากกินได้คงหมดทั้งตัวแล้วมั้งป่านนี้ พอรถเมล์มาทั้งสองจึงรีบเบียดเสียดกับผู้คนขึ้นรถไป

...............................

อ้าว อิน้อง อย่าหวงพี่ขนาดนั้น แบ่งคนอื่นเขาชมบ้างเหอะ แวะกดสติ๊กเกอร์ คอมเมนต์พูดคุยกันได้นะคะ เรามาตามดูพี่น้องคู่นี้กันน้า