ตอนที่ 6 : ✖ EP.4 ✖
‘ผมยังคงเกลียดคุณอยู่..... คุณไม่คิดจะสนใจผมสักนิดเลยหรือไง
ผมเปลี่ยนไปแล้วหรอ? นี่ผมกำลังกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวใช่ไหม?’
ไม่หรอก....ไม่ใช่หรอก....
ได้โปรดเก็บคำว่าเห็นแก่ตัวนั้นไว้ในลิ้นชักหรือไม่ก็ลบมันออกไปจากสมองเถอะ...
“เลวอย่างสมบูรณ์แบบ” คำนี้มากกว่าที่จะเหมาะสมและกลมกลืนไปกับรอยยิ้มนั้น....
ไม่มีใครปรารถนาไคร่อยากจะได้คำเหล่านั้นมาตั้งแต่เกิดมา....และแน่นอนว่าไม่มีใครต้องการจะเป็นคนเลว....
ทุกๆอย่างย่อมมีที่มาที่ไป......
ทุกอย่างจะยังคงเป็นความลับ....ถ้าพยอนแบคฮยอนตายไปพร้อมกับความลับ...
“ทำไมถึงชอบทำข้าวของเสียหายนักนะ!” น้ำเสียงที่ติดจะกระวนกระวายผสมคำต่อว่ากับตนเองที่เผลทำเครื่องมือทำมาหากินของคุณหมอที่มีอายุอานามที่ควรจะเป็นแค่นักศึกษาแพทย์ธรรมดาๆเท่านั้น ต้นเหตุที่เผลอซนตามประสาเด็กน้อยทั่วๆไป กูลีกูจอเก็บข้าวของทำลายหลักฐานที่ตนเองเผลอซนจนได้เรื่อง....ถ้าพี่แบคฮยอนเห็นเขาต้องโดนดุแน่ๆ
ยุนดายองต้องทำลายหลักฐาน....
“ทำอะไรน่ะ ดายอง!” ยังไม่ทันจะได้ทำตามความคิดของตัวเอง เด็กน้อยก็สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจจนเผลอปล่อยของที่ตนเองเก็บกวาดหวังจะเอาไปซ่อนก็หล่นลงอีกครั้ง จนของพวกนั้นเสียหายยิ่งกว่าเดิม สายตาเลิกลักกรอกไปมาพร้อมกับหันไปยิ้มเหยเกให้กับเจ้าของเสียง
“พี่คยองซู”
“ซนอะไรอีกล่ะ เด็กตัวแสบ” สายตาจ้องจับผิดของคยองซูจ้องมองเด็กน้อยที่มีอายุเพียงแค่5ขวบเท่านั้น แถมชะเง้อไปดูของที่หล่นกระจัดจายอยู่ด้านหลัง
“ถ้าแบคฮยอนกลับมาเห็น เธอต้องโดนดุแน่ๆดายองงี” เจ้าของดวงตากลมโตบอกถึงอนาคตที่ดายองจะได้เจออีกไม่นาน ส่วนเด็กน้อยที่ซนจนข้าวของหล่นเสียหายเรี่ยราดก็เริ่มทำปากเบ้เหมือนจะร้องไห้จริงๆ
“แบคฮยอนต้องตีแน่ๆ”
“ไม่เอานะ! ดายองไม่อยากโดนแบคฮยอนดุ ไม่อยากโดนตีนะ”
“ก็ดายองทำของของแบคฮยอนพังขนาดนี้ ก็ต้องโดนแบคฮยอนดุสิ”
เจ้าของคลินิกเล็กๆพ่วงกับเป็นเจ้าของชื่อที่เด็กน้อยและคนที่บางทีก็ทำตัวเหมือนเด็กที่กำลังพูดถึงตัวเขาอยู่เดินมาอุ้มดายองเอาไว้จากด้านหลังแล้วทำหน้าดุใส่ จนเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนก้มหน้าก้มตาจะร้องไห้จริงๆ ผิดกับคุณหมอที่หันไปยิ้มกับคยองซูที่ชอบแกล้งดายองให้กลัวเขาเสียเหลือเกิน
โดคยองซู เด็กนิสัยไม่ดี........
“ดายองอายุแค่ 5 ขวบนะ แบคฮยอนอย่าดุเด็กสิ”
“หรอ? แต่ฉันเห็นนายแกล้งดายองก่อนใครเลยนะคยองซู นายกำลังสอนให้ดายองกลัวฉัน” คุณหมอหน้าสวยวางร่างของเด็กน้อยลงกับพื้นก่อนจะไปช่วยคยองซูเก็บของที่หล่อนเกลื่อนกราดเพราะฝีมือของเด็กหน้านิ่งแต่ซนกว่าลูกลิงซะด้วยซ้ำ
“ก็คุณหมอชอบสปอยจนดายองเริ่มจะได้ใจแล้วต่างหาก”
“สปอยคืออะไรหรอพี่คยองซู?” เด็กตัวเอล็กตั้งคำถามใส่คยองทันทีเมื่อเจอคำศัพท์แปลกหู จนแบคฮยอนต้องทำหน้าดุใส่อีกรอบ เพราะรู้ว่าถ้ายิ่งตอบเจ้าเด็กตัวเล็กนี่ก็จะตั้งคำถามไม่หยุด
ตุ้บ! เพล้ง!
เสียงของหนักๆ หล่นลงอย่างดังที่มาจากด้านนอกคลินิก จนทำให้ทุกคนสะดุ้งตกใจโดยเฉพาะดายองและคยองซู บวกกับเสียงฟ้าร้องและเสียงของน้ำฝนที่ตกกระทบหลังคาด้วยแล้ว ยิ่งสร้างความหวาดระแวงเข้าไปใหญ่
“ของอาจจะหล่นน่ะ เดี๋ยวฉันออกไปดูเอง” พยอนแบคยอนเห็นใบหน้าที่ตื่นตระหนกของทั้งสองฝ่าย ที่ตอนนี้กอดกันกลมราวกับว่าทั้งสองคนนี้ไม่เคยถกเถียงกันมาก่อนหน้านี้
ร่างเล็กเปิดประตูออกไปด้านนอกคลินิกที่ตอนนี้ภายนอกกำลังเกิดพายุฝนกระหน่ำที่ทำเหมือนว่าไม่เคยตกมาเป็นแรมปี จึงทำให้เขาเองก็เริ่มจะมองไม่เห็นทางข้างหน้าและบวกกับความมืดที่มีแสงไฟเพียงเล็กน้อยแล้ว เลิกหวังได้เลยว่าจะเห็นอะไรที่ผิดปกติ
แต่จะว่าไปมันก็ผิดปกตินั่นแหละ ก็ตอนที่กำลังเดินทางกับมาจากวิหารฟ้ายังมืดครึ้มเลยด้วยซ้ำ
“แปลกจัง”
แบคฮยอนหันซ้ายแลขวาเพื่อไปดูสิ่งผิดปกติหรือหาของที่หล่นอย่างดังตรงบริเวณที่เขาได้ยินเสียง สู้กับสายฝนที่กำลังประดังตกลงมาอย่างไม่เคยตกเป็นมาก่อน แต่เหมือนยิ่งหาก็ยิงไม่เจอ จนเจ้าตัวต้องยอมแพ้ มันคงจะดูไม่คุ้มกับสุขภาพของตนเองที่มาหาต้นเหตุของเสียงในยามที่เกิดพายุฝนตอนนี้
‘คุณฟังอยู่หรือเปล่า? ผมคิดถึงแต่เรื่องของเรา แต่ว่า …
ทำไมคุณถึงคอยเอาตัวออกห่างผมออกไปอยู่เรื่อย ผมถูกผลักให้ออกห่างอีกแล้ว’
แบคฮยอนต้องหูฝาดไปแล้วแน่ๆ ที่ฝนมันตกดังขนาดนี้แต่ตัวเองกลับได้ยินเสียงพูด ไม่สิเสียงเพลง เพราะมันเอ่ยออกมาแบบเหมือนมีทำนางแฝงอยู่ในนั้น
แต่ถ้าเทียบกับเสียงฝนแล้วมันควรจะไม่ได้ยินเสียด้วยซ้ำ ใครมันจะบ้ามาตากฝนร้องเพลงกันล่ะ พยอนแบคฮยอนหูฝาดแน่ๆ
‘ใบหน้าของคุณคงต้องถูกเจาะ มันควรจะมีรอยโหว่บ้างแล้วล่ะ
เพราะผมเอาแต่จ้องมองรูปคุณทุกวัน ทั้งวันทั้งคืนเลยล่ะที่รัก
ใบหน้าของคุณคงต้องถูกเจาะ มันควรจะมีรอยโหว่บ้างแล้วล่ะ
ผมจ้องมองไปที่คุณ ไม่ว่าจะยังไงคุณก็ยังเป็นที่รักของผมอยู่’
แต่เหมือนกับว่าเสียงนั้นมันยังไม่หลุดหายไปไหน เพราะเมื่อเจ้าตัวจะหันกลับเข้าคลินิก เสียงนั้นก็เหมือนจะลอยมากระทบแก้วหูอีกรอบ นี่ถ้าแบคฮยอนกำลังดูหนังอยู่ เจ้าตัวคงจะคิดว่าตอนนี้เขาได้หลุดไปอยู่ในหนังสยองขวัญแน่ๆ เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะหูเขาคงจะฝากแล้วไปเผลอนึกถึงอะไรที่มันไม่น่าจะนึกถึงเหมือนกับในหนังที่มันมักจะมีตัวละครลับออกมาให้คนดูช็อคเล่นนั่นแหละ
คนตัวเล็กรีบเข้าไปข้างในและจัดแจงปิดประตูล็อคกลอนอย่างดี พร้อมกับพรูลมหายใจเพื่อไล่ความคิดบ้าบอนั่นออกไป
ใช่...เขาคงจะหูฝาดจริงๆนั้นแหละ ใครมันจะบ้ามาร้องเพลงตอนมีพายุฝนแถมมืดแล้วอีกต่างหาก
“เจออะไรไหม?” คนที่ยังกอดเด็กร่างเล็กไว้แน่นเอ่ยถามแบคยอนที่ตัวเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำอย่างรอลุ้นไปพร้อมกับเด็กที่อยู่ในอ้อมกอด
“ไม่มีอะไร ไม่เจออะไรเลย” คนที่เพิ่งเข้าส่ายหัวช้าๆพร้อมกับหน้าตาที่อิดโรยเล็กน้อย อาจจะเป็นเพราะโดนฝนแล้วพ่วงมากับความสงสัยที่อยู่ในใจเมื่อสักครู่นี้
“ถ้าไม่เจออะไรก็ดีแล้ว ฉันว่านายควรจะรีบอาบน้ำแล้วเข้านอนดีกว่า เดี๋ยวดายองฉันจะอุ้มไปนอนเอง” คยองซูเมื่อเห็นว่าคงจะไม่มีอะไรจริงๆจึงรีบออกคำสั่งให้คุณหมอทำตามที่ตนบอก เพราะดูจากสีหน้าแล้วถ้าไม่รีบจัดการตัวเองให้รีบร้อย พยอนแบคยอนอาจจะเป็นคนไข้แทนจะเป็นคุณหมอแน่ๆ และเจ้าตัวเองก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่ายแล้วค่อยๆเดินขยี้ตาตนเองไปยังชั้นบนที่เป็นที่พักของพวกเขา
“อ้อ! กินยาดักไว้เลยนะ ไม่งั้นคุณหมอจะป่วยหนัก”
“รู้แล้วล่ะน่าคุณแม่ พรุ่งนี้เช้าขอเป็นโจ๊กหมูนะ คยองซู”
“อ่ะห๊ะ ฝันดีแบคฮยอน”
“เหมือนกัน”
เมื่อเห็นคุณหมอหน้าสวยเดินขึ้นไปและพ้นสายตาของตนเองแล้ว เจ้าตัวที่แบกอุ้มเด็กน้อยเอาไว้เหมือนกับเลี้ยงลูกก็ถึงกับถอนหายใจยาวพร้อมกับทำปากพองลมใส่เด็กน้อยที่หลับไปแล้ว ก่อนจะเบนสายตาไปยังข้างหน้าประตูและสายตาที่ผิดไปจากเมื่อครู่แล้วจึงหันหลังกลับขึ้นไปข้างบนที่เป็นที่พัก
“อย่ามายุ่งกับแบคฮยอน” นั่นคือประโยคสุดท้ายที่คยองซูได้ทิ้งเอาไว้อย่างไม่มีสาเหตุ
“แค่รู้ว่ายังไม่ตายฉันก็ดีใจ” ร่างสูงที่เห็นทุกการกระทำภายในคลินิกคลี่ยิ้มเย็นออกมาอย่างหยุดไม่ได้เหมือนกับเจอสิ่งที่ตามหามานาน คำพูดที่คลุมเครือของตนเองราวกับตอบรับคำพูดของคนที่อยู่ในนั้นแต่ก็ไม่ได้สนใจว่าคนข้างในจะตอบหรือไม่
ปาร์คชานยอลตามแบคฮยอนมาตั้งแต่เจ้าตัวออกมาจากวิหาร
“แต่ฉันน้อยใจลึกๆนะที่นายจำอะไรไม่ได้”
“แต่ไม่เป็นไรนะ อีกไม่นานหรอกแบคฮยอน”
“นายจะจำทุกอย่างได้ในอีกไม่นาน ในแบบวิธีการของฉัน”
“ฉันจะทำให้นายจำได้ แล้วตายลงไปพร้อมกับความทรงจำนั้น”
TBC...
โดคยองซู!! หนูดายอง!! หนูมาจากไหนคะลูก ตัวละครเย๊อะขึ้นเรื่อยๆ แต่อย่าสนใจB.A.Pเพราะเขามาแต่ชื่อเท่านั้นทุกคนสวางใจได้ แค่ผ่านมาและผ่านไปเพราะมันคือรอยต่อกัน มาอยู่ในเรื่องนี้ได้ไม่มากค่ะ เด๋วจะงงกัน#ห๊ะ
แต่โดคยองซูโผล่มาแบบนี้ เร๊กเก้กำลังคิดว่า นางควรจะผ่านมาแล้วผ่านไปหรือควรจะเป็นอีกหนึ่งตัวเอก?บอกไว้ก่อนว่าเพลงนี้มันมีอทธิพล
กับชานยอลและนางแบค มันจะติดตัวอิคู่นี้ไปเรื่อยๆจนคนฟังเบื่อ
กำลังใจเล็กน้อย บอกต่อๆกันไปว่ามีฟิคนี้อยู่นะคร๊าาา โหวตๆกันนิดนึงเน้
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แต่ชั้นชอบผู้ชายจิตๆแบบนี้ 55555+
แต่ให้เจอจิงๆไม่เอานะ กัว ถึงจะหล่้อก็เหอะ
อะไรยังไง?? ทำไมถึงพูดกับชานโดยไม่กลัวเกรง
ไม่เหมือนเป็นมนุษย์ธรรมดา
รู้ด้วยเหรอว่าชานยอลมันตามมา??
แกรู้อะไร!!!!!??????? บอกมาเลยนะ
รู้เรื่องในอดีตด้วยใช่มั๊ย?
ง่ะ... ปาร์คชานยอล!!!!!!!!
แก... ทำไม!? จะมาฆ่าน้องแบคทำไม!?
อิบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา T^T
ลูกเต้าเหล่าใครละนั้น -..- ทำไมถึงไปอยู่กับคนนั้นทีคนนี้ที แฮร๊ย
เเล้วน้องเอ๋อ - -'' เเกรักเเบค เเล้วแกจะฆ่าเเบคเนี่ยนะ ? เอ๊ะหรือว่ายังไง อ้ากกกก*คร่ำครวญ*
อย่าโหดกะแบคนะ
แล้วเบคน่ารักอ่ะ อ่านแล้วรับรู้ถึงความน่ารัก
อ่านสองเรื่องควบเลยหนู -..-
ขอบคุณสำหรับฟิคหนุกๆค้าบ
ชานยอลโหดมาก
จะแค้นอะไรขนาดนั้นนนน
พี่เล็กห้ามงอนนิคนะ คือนิคจะบอกว่านิคมองไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่เลย
ตัวหนังสือสีเทากับบีจีสีดำอ่ะ ถ้าเป็นสีขาวนิคอ่านได้นะ
แต่สีเทานิคต้องเพ่งอ่ะ อ่านยาก >3 #104
ปล.ถ้าไรเตอร์เปลี่ยนสีตัวอักษรก็ดีมากนะคะเพราะมันอ่านยากมาก
โว้ยยยย
รีบมาต่อเถอะค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เหมือนโด้จะรู้อะไรบางอย่าง = =
อย่าทำร้ายแบคเลย
ว่าแต่คยองซูรู้อะไรมา