คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ep.6 กับดักของการแก้แค้น 100%
จีมินบุตรคนที่2ของตระกูลลี กำลังมองออกไปทางนอกหน้าต่างห้องนอนของคิมจงฮยอน คุณชายคนที่2ของตระกูลคิม เพราะอะไรนั่นหรอ
ก็เพราะเธอต้องมาร่วมห้องนอนห้องเดียวกันกับคิมจงฮยอน ชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็น “คราสโนว่าของเกาหลีใต้” ซึ่งเป็นที่หมายตาของหญิงสาวหลายๆคน แต่สำหรับลีจีมินแล้วกลับตรงกันข้าง เธอไม่อยากแม้แต่จะมองคนในตระกูลนี้ด้วยซ้ำไป
“ข้างนอกหน้าต่างมันมีอะไรให้เธอมองออกไปรึไงกัน ลีจิมิน” เสียงนั้นจะไปของใครไปไม่ได้หรอก นอกซะจากเจ้าของห้องนี้ คิมจงฮยอน
เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนี้เข้ามาในห้องนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ และเข้ามานานพอที่จะเห็นเธอยืนอยู่ตรงข้างหน้าต่างจุดนั้นนานหรือยัง เพราะว่าตั้งแต่ที่เธอเข้ามาในห้องใบนี้ ของทุกชิ้นของเธอที่ถูกส่งมาถึงห้องนี้นับจากที่เธอได้มาถึงบ้านหลังใหญ่หลังนี้ เธอก็ยังไม่ได้จัดการอะไรกับของเหล่านั้นเลยซักชิ้น หรือจะเรียกอีกอย่างว่าเธอยืนอยู่ตรงนั้นมาเกือบ1ชั่วโมงก็ว่าได้
“.............................” และสิ่งที่จงฮยอนได้กลับมาจากคนที่คุยด้วยก็คือความเงียบ
“เห้อ…..ถ้าเธอคิดที่จะหาทางหนีออกจากที่นี่ล่ะนะชั้นก็ขอบอกคำเดียวว่า ยาก”
“ชั้นไม่ได้คิดหาทางหนี” จีมินตอบออกมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยเหมือนกับคนที่ไร้ความรู้สึก
“อ้าวหรอ งั้นชั้นก็คงคิดผิดซินะ หรือว่าเธอกำลังคิดที่จะ.......”จงฮยอนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ขี้เล่นแต่สายตาและรอยยิ้มของเค้านั้นชั้นตรงกันข้ามกับน้ำเสียงโดยสิ้น สายตาและรอยยิ้มของชายคนนี้ในตอนนี้แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ พร้อมกับเดินตรงเข้ามาหาคู่ที่เค้ากำลังเสวนาด้วย
“.....................”
“ต้องการชั้น” จงฮยอนเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของจิมินทั้งๆที่เธอกำลังหันหลังอยู่เพราะเธออยากอยากจะคุยกับคนในตระกูลนี้ แต่เมื่อจีมินได้ยินคำที่จงฮยอนพูดออกมาเหมือนจะดูถูกเธอนั้น ทำให้เธอตรงหันมาประจันหน้ากับชายที่อยู่ตรงหน้าเธอทันที แต่เธอก็เลือกที่จะเงียบ เงียบให้ได้มากที่สุด
“เงียบ...สงสัยสิ่งที่ชั้นคิดคงจะเป็นความจริงสินะ”จงฮยอนยังพูดจาขี้เล่นแบบฉบับของเค้าแต่ภายใต้คำพูดของเค้าก็ยังคงแฝงคำต่อว่า คำเหยียดหยามลงไปในประโยคทุกคำที่พูดออกจากปากเค้าไป
“สิ่งที่ชั้นไม่ตอบ .... จำเป็นด้วยหรอว่าสิ่งที่นายพูดคือความจริงน่ะ” ในที่สุดคุณหนูของตระกูลลีคนที่2ก็ต้องพูดออกมาจนได้ เพราะถึงเธอจะเงียบแค่ไหนแต่เธอก็ทนไม่ได้หรอกที่จะให้ใครที่ไหนมาพูดดูถูกเธอแบบนี้
“อ้าวหรอ ชั้นก็นึกว่าเธอคิดอย่างที่ชั้นคิดซะนะ เพราะว่าไม่ว่าผู้หญิงแต่ละคนที่ชั้นคบด้วยก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นน่ะ ”
“หึ นายมองชั้นผิดไปแล้วจงฮยอน อย่าคิดว่าชั้นจะเหมือนกับผู้หญิงที่นายรู้จักมา”
“....”
“ เพราะ ชั้นไม่ใช่!!!”
จากคำพูดที่เรียบเฉยของเธอกลับกลายเป็นการขึ้นเสียง
แต่มันไม่ได้ทำให้จงฮยอนตกใจเลยซักนิด
ไม่เลย
เค้ายิ้มซะด้วยซ้ำที่เห็นผู้หญิงคนนี้
ศัตรูของเค้ากำลังโมโหเพราะคำพูดของเค้าเอง
‘เธออกำลังจะติดกับดักของชั้นแล้วจีมิน ’
รอยยิ้มของจงฮยอนที่ผสมปนเปกับคำความคิดอันร้ายกาจของตัวเค้าเอาไว้ ทำให้คนตรงหน้าถึงกับกลับมานิ่งเหมือนเดิมเพราะตัวเธอเองยังคงไม่รู้ว่า คำพูดที่จะหลุดออกมาจากปากของผู้ชายที่อยู่ในห้องเดียวกันนั้นคืออะไร............
ความเงียบกลับเข้ามาในห้องนี้อีกครั้ง เพราะไม่ว่าจงฮยอนซึ่งรอให้ ลีจีมินพูดออกมา แต่ไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็กลับมานิ่งเหมือนเดิม
“ถ้าเธอยังคิดที่จะเงียบอยู่อย่างนี้ ก็เท่ากับว่าเธอกำลังแพ้ชั้นโดยที่เธอยังไม่ได้ทำอะไรชั้นเลย” จงฮยอนกลับเป็นฝ่ายทำลายบรรยากาศที่หน้าอึดอัดในห้องนี้ออกไปด้วยคำพูดที่ แสนจะครุมเครือของเค้า
“หมายความว่ายังไง ชั้นไม่เข้าใจกับคำพูดของนาย”
“พูดจนได้สินะ......... หรือเธอจะปฏิเสธล่ะว่าเธอกำลังหาทางที่จะชนะชั้นอยู่”
“......”
“เรากล้ามั๊ยล่ะ จีมิน”
“.....”
“กล้าที่จะเล่นเกมส์กับชั้น”
“ทำไมชั้นต้องเล่นกับนาย”
“ถ้าเธอไม่เล่นก็สรุปว่าเธอกลัวแพ้ล่ะสิ”
“ไม่ใช่ซักหน่อย”
“ถ้ำไม่ใช่ เธอก็เล่นกับชั้นสิ”
“....”
“ว่าไงล่ะหรือว่ากลัวแพ้”
“ตกลง!!”
“........”
“ชั้นจะเล่นกับนาย” จีมินเผลอพูดออกมาเพราะอารมส์ที่ฉุนเฉียว เธอไม่ชอบการถูกเยาะเย้ย เธอไม่ชอบการโดนดูถูกโดยที่คนอื่นยังไม่ได้เห็นฝีมือของเธอ
แต่สิ่งที่จีมินกำลังจะได้ยินจากปากของจงฮยอนกำลังจะทำใหเธออยากจะตบปากตัวเองทันทีเมื่อได้รู้ว่าเกมส์ของจงฮยอนคืออะไร
‘ง่ายเกินคาดแหะ ตอบตกลงโดยที่ไม่ฟังโจทย์เกมส์ซักนิด...ว่าชั้นกำลังจะเล่นเกมส์อะไรกับเธอ แล้วแบบนี้เธอจะชนะชั้นได้หรอจีมิน มองดูยังไง...ชั้นก็ชนะเธออยู่ดี’ จงฮยอนแสยะยิ้มออกมาจากมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
ใช่......เค้าเจ้าเล่ห์ เจ้าเล่ห์ที่สุดก็ว่าได้ เค้าอาจจะเจ้าเล่ห์กว่าพี่ชายคนโตของเค้า คิมจงฮยอนเค้าเป็นคนที่มีความสามารถยั่วโทสะได้เป็นอย่างดีเยี่ยม ไม่ว่าจีมินจะนิ่งซักแค่ไหน ยังไงเธอก็ต้องเปิดปากพูดออกมาอยู่ดีเพราะฝีมือของคนอย่างเค้า
“เกมส์ของเราเริ่มขึ้นนับจากวันนี้”
“เกมส์อะไร”
“ถ้าบอกว่าเกมส์อะไร...มันก็หมดสนุกสิ ? หึ” จงฮยอน แสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว..
“บอกมานะ...”
“เธอกลัวจะแพ้ฉันหรอ จีมิน” จงฮยอนลากเสียงยาว
“ไม่ใช่!” จีมินตะคอกใส่จงฮยอนอย่างเหลืออด...ตัวของเธอเริ่มสั่น ไม่ใช่ความกลัว แต่มันคือความโกรธ เธออยากจะปล่อยหมัดเข้าใส่หน้า คนตัวสูงตรงหน้าเธอมาก แต่ก็ได้เพียงระงับอารมณ์ไว้
“เธอจะต้องตกหลุมรักฉัน....จีมิน...” จงฮยอนเสยผมที่ปกหน้าของตนก่อนจะเดินไปที่ประตู
“......”
“อ้อ...อีกอย่าง” จงฮยอนหันกลับมาพูดกับจีมินอีกครั้ง ก่อนจะแสยะรอยยิ้มเผยเห็นเขี้ยวเล็กๆที่มุมปาก
“เธอไม่ต้องคิดหาวิธีทำให้ฉันตกหลุมรักเธอก่อนหรอกนะ มันไม่มีทาง...ใครรักใครก่อน..คนนั้นแพ้ ฮ่าๆ” จงฮยอนหัวเราะออกมาก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้จีมินยืนนิ่ง อยู่ที่เดิม....
ฉันเกลียดนาย....คิม จงฮยอน
ฉันจะทำให้นายรักฉัน อย่างเจ็บปวด............
และฉันก็ไม่มีวันรักนายอย่างเด็ดขาด.......
นายจะต้องเจ็บปวด.....คิม จงฮยอน
จีมินเงยหน้าขึ้นก่อนจะแสยะยิ้มออกมาอย่างเย็นชา....ต่อจากนี้ นายต่างหากที่จะต้องรักฉันจนโงหัวไม่ขึ้น
คิม จงฮยอน ระวังตัวไว้เถอะ.........
ความคิดเห็น