คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : EP.13 เพราะอะไร
ความรัก...มันเกิดขึ้นมาได้ยังไงกัน.....ใครเป็นคนสร้างสิ่งนี้ขึ้นมาหรอ.....ความรักน่ะ...มีกี่รูปแบบกันหล่ะเพราะว่าทั้งชีวิตที่เกิดมา คิมจงฮยอนคนนี้จักคำว่าความรักเป็นอยู่ 2 อย่าง คือ ความรักที่มีให้กับครอบครัวและการรักแค่ตัวเอง.....
จงฮยอนตอนนี้ที่กำลังนั่งอยู่ตรงโซฟาตัวเดียวกับคู่กรณีของเขาที่กำลังหลับอยู่อย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลยซักนิดเดียว....ไม่รู้ว่าเขามานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่....ได้แต่นั่งมองดูอย่างนิ่งๆแต่ก็อดขำคนตรงหน้านี้ไม่ได้ ‘ของเล่นชิ้นนี้หน้าสนใจดีแฮะ ไม่เหมือนกับคนที่ผ่าน ๆ มา’ เพราะของเล่นชิ้นนี้ คือ ของเล่นที่จะต้องรับใช้เขาไปตลอดชีวิต....ที่จะต้องเล่นเกมกับเขาจนกว่าใครคนใดคนหนึ่งจะแพ้กันไปข้าง แต่ว่าที่แน่ๆคนที่แพ้คงจะไม่ใช่คิมจงฮยอนคนนี้แน่นอน...
~จูเลียต! ยอง-ฮน-นึล บา-ชิล-เก-โย
จูเลียต! เช-บัล นัล บัด-ดา จวอ-โย~
จงฮยอนควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงตัวเก่งของเขาพรางกับหยิบขึ้นมาดูหมายเลขที่โทรเข้ามาและก็ต้องทำหน้าเบื่อหน่ายทันที
“โยบอเซโย”
“วันนี้ฉันไม่ว่าง..ออกไปไม่ได้”
“ฉันต้องบอกเธอด้วยหรือไง ว่าฉันอยู่กับใคร เธอไม่ใช่เจ้าของฉันนะโคมิ”
“นี่ฟังฉันนะโคมิ ฉันไม่ได้มีเธอแค่คนเดียวและอีกอย่างเธอก็เป็นได้แค่คู่นอนที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปเท่านั้น เธอเองก็รู้ดีไม่ใช่หรือไง”
[คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะจงฮยอน] เสียงปลายสายดังออกมากว่าเก่า จนทำให้จงฮยอนต้องเอาโทรศัพท์มือถือออกห่างจากเขาโดยอัตโนมัติก่อนจะหันไปใส่อารมณ์กับปลายสาย
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ก็เธอเองไม่ใช่หรือไงที่มาเสนอให้ฉันเองถึงที่น่ะห๊ะ ส่วนฉันก็มีหน้าที่สนองให้ก็เท่านั้นเอง ถ้าเธอคิดว่าฉันจะจริงจังกับเธอล่ะก็.....คิดใหม่ได้เลยโคมิ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แค่นี้แล้วกัน ฉันไม่ว่าง” จงฮยอนปิดโทรศัพท์ของตนเองอย่างแรงก่อนจะหันหน้ากลับไปมองร่างเล็กที่หลับอยู่พร้อมกับเอนหลังไปพิงกับโซฟาตัวนุ่ม
“แอบฟังคนอื่นคุยกันมันไม่ดีนะลีจีมิน” จงฮยอนเปลี่ยนเสียงจากเมื่อครู่นี้ทันทีแต่ก็ยังคงเจือความเบื่อหน่ายอยู่บ้างก็ตามที
“ฉันไม่ได้แอบฟัง แต่นายมานั่งพูดให้ฉันได้ยินเองต่างหาก” จีมินยังหลับตาอยู่และเถียงออกมาแต่ก็ไม่ได้ใส่อารมณ์กับจงฮยอนมากนัก ก่อนจะลืมตามาสบตากับร่างสูงเพื่อที่จะคุยกันอย่างซึ่ง ๆ หน้า
“แล้ว....ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ...ถ้ารู้สึกตัวแล้วทำไมไม่ลุกออกไปล่ะ....ไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้มันเสียมารยาท” จงฮยอนทำน้ำเสียงที่เล่นที่จริงใส่คนตัวเล็ก ที่จริงก็สมควรตื่นอยู่หรอกก็เขาเล่นคุยโทรศัพท์เสียงดังซะขนาดนั้นแถมยังมานั่งคุยใกล้ๆจีมินในตอนหลับเสียอีก
“ตกลงว่าตื่นเมื่อไหร่” จงฮยอนเปลี่ยนเสียงเป็นจริงจังทันทีบวกกับทำหน้าเรียบเฉย เพราะคนตัวเล็กกว่าไม่ยอมตอบแต่กลับจ้องหน้าจงฮยอนนิ่งเฉกเช่นเดียวกันก่อนจะหันหน้าไปทางกระจกใสบานใหญ่ที่มองออกไปก็ยังคงเห็นหิมะตกลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหย่อน
“ตั้งแต่ได้ยินเสียงโทรศัพท์”
“แล้ว...ได้ยินอะไรบ้างล่ะ”จงฮยอนเอียงคอถาม(หน้ารักตายแหละแก:ไรเตอร์)
“ทุกอย่าง...ตั้งแต่ต้นจนจบ นายคิดว่านายพูดซะเสียงดังขนาดนั้นใครเขาจะไม่ได้ยินหรือไง”
“นั่นสินะ...จะไม่ได้ยินมันก็ยังไงอยู่”จงฮยอนตอบมาอย่างยิ้มๆโดยที่ไม่สนใจในคำตอบอะไรนัก
“นายนี่มันอารมณ์ไหนกันแน่เนี่ย ตอนคุยโทรศัพท์กับตอนนี้ต่างกันเหมือนหน้ามือกับหลังมือ” จีมินลุกจากโซฟาแล้วทำท่าจะตรงขึ้นไปยังห้องนอน และก็ดูเหมือนว่าจงฮยอนจะรู้ทันจึงรีบพูดดักออกมาทันที
“ถ้าจะขึ้นไปบนห้องล่ะก็ฉันให้เวลาเธอไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ให้เรียบร้อยนะ เพราะวันนี้เธอต้องไปกับฉัน” จีมินหลุดเดินขึ้นบันไดสู้ชั้นสองของบ้านทันทีก่อนจะหันมาถามด้วยความสงสัย
“ไปไหน...แล้วทำไมฉันต้องไปกับนายด้วยล่ะ”
“ไปที่ทำงานของฉันกับพี่อนยู” จงฮยอนตอบกับร่างบางและเพิ่มเติมรอยยิ้มที่กรุ่มกริ่มลงไปตามันคงจะไม่ใช่รอยยิ้มแห่งความหวังดีซักเท่าไหร่ในสายตาของร่างเล็ก
“แล้วทำไมฉันต้องไป”
“เพราะฉันอยากให้เธอไปด้วย”จงฮยอนก็ยังคงยิ้มกับคำพูดของตนเองอยู่เหมือนเดิมผิดกับคนตรงข้ามที่ไม่ได้ขึ้นไปบนห้อง เพราะมัวแต่สงสัยกับคนตรงหน้า
“เหตุผลนายไม่เพียงพอ”
“ถ้าอย่างนั้น...วันนี้ฉันว่าง” จงฮยอนให้เหตุผลง่ายๆ
“แล้วตอนที่นายโทรศัพท์ นายยังบอกไม่ว่าง..ออกไปด้วยไม่ได้”
“ก็ตอนนี้ฉันว่างแล้ว....ว่างกับ ลีจีมิน คนเดียว”
“เก็บไว้พูดกับคนของนายเถอะ คิมจงฮยอน” จีมินเดินขึ้นบันไดต่อไปแต่ก็หยุดอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะเดินขึ้นไปอย่างไม่สนใจในประโยคหลังของคุณชายคนที่2ของบ้าน
“เธอนั่นแหละ..คนของฉัน...ถ้าไม่เชื่อก็คอยดูแล้วกัน”
-------------------------------------------------------------
รถเบนซ์คันหรูสีดำขับมาจอดหน้าสถานที่เลื่อนเริงใจกลางกรุงโซล ซึงแน่นอนว่าต้องใช้เวลานานอยู่ไม่นอนกว่าจะมาถึงสถานบันเทิงที่อนยูและน้องชายของเขาเป็นเจ้าของ แต่ใช่ว่าพวกเขาจะมีธุรกิจนี่เพียงอย่างเดียวเสียเมื่อไหร่กัน ยังมีอีกมากมายนักที่ตระกูลคิมได้สร้างขึ้นมาให้เพื่อทายาททั้ง5ของพวกเขา แต่หลักๆของกิจการของตระกูลคิมก็คงจะไม่พ้น คิมกรุ๊ป บริษัท อสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลีใต้เสียมากกว่า
“ลงมาได้แล้ว...จะให้ฉันคอยบอกไปถึงเมื่อไหร่กันห๊ะ!ฮยอนจา” อนยูที่ลงจากรถมาก่อนหน้านี้แล้วหันมาพูดจาตำหนิฮยอนจาที่ยังคงนั่งอยู่ที่เบาะหลังไม่ขยับไปไหน
“ฉันต้องลงไปด้วยหรอคะ? ไม่ยักจะทราบมาก่อนว่าคุณพาฉันมาด้วย” สีหน้าเรียบเฉย คำตอบที่ให้ไว้แฝงด้วยไร้ความรู้สึกของร่างบาง วาจาที่ประชดประชันแฝงด้วยความอวดดีของฮยอนจา ทำให้อนยูถลึงตาใส่คู้สนทนาของเขาพร้อมแววตาที่ดูแคลนเสียเหลือเกิน
“โง่! หรือว่าแกล้งโง่กันแน่ฮยอนจา หรือว่าสมองเธอมันฟั่นเฟือนจนลืมไปว่าเธอไม่มีสิทธิ์ยอกย้อนใส่ฉัน”
“......”
“ฉันบอกให้ลงมา.....หรือว่าจะให้ฉันลากเธอลงมา.....ฉันไม่มีเวลาจะมาเอ่ยปากเชิญเธอหรอกนะ...เพราะฉะนั้นลงมาซะ!”
สิ้นสุดประโยคของอนยูนั้น ฮยอนจาเองก็ต้องลงมาอย่างจำใจ ไม่ใช้ว่าเธอซื่อซะจนไม่รู้ว่าเธอเองก็ต้องลงไปกับเขา แต่เธอแค่ทำเป็นไม่รู้เรื่องเพราะไม่อยากไปกับอนยูเท่านั้นเอง แต่เธอก็ต้องทำกับตรงกันข้ามกับสิ่งที่อยากทำเพราะไอ้คำพูดที่ไม่เข้าหูของเธอเอาซะเลย เพราะอะไรรู้ไหม เพราะเธอไม่อยากจะมีปากเสียงกับคนตรงหน้าที่บริเวณนี้...ใครมันอยากจะไปมีเรื่องกันตรงนี้ล่ะ คนพลุกพล่านจะตายไป
ฮยอนจาเดินตามคนที่เดินนำหน้าไปเรื่อยๆ พลางกับสำรวจตามไปด้วยถึงแม้ว่าจะสงสัยอะไรไปบ้างแต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอนยูเลยซักคำ แต่ใช่ว่าเธอจะเดินมากับอนยูเพียงแค่สองคนเสียเมื่อไหร่ เปล่าเลย..ไม่ใช่ซักนิดเดียว เพราะรอบๆข้างแล้วมีแต่บอดี้การ์ดเดิมล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด.....นี่ขนาดว่าเป็นผับของตัวเอง....ที่ก็ที่ของตัวเอง...ยังต้องมีคนมาคอยคุ้มกันมากขนาดนี้เลยหรือไงกัน..หรือไม่ก็กลัวว่าจะถูกลอบฆ่าล่ะมั๊ง..
“ออกไปได้แล้ว...วันหลังแค่หน้าประตูทางเข้าหรือไม่ก็ประตูหลังร้านก็พอ” อนยูหรือจินกิหยุดเดินทันทีพร้อมกับเอ่ยปากบอกลูกน้องทันที ส่วนลูกน้องของเขาทั้งหลายก็ได้แต่ก้มหัวเหมือนเป็นเชิงว่ารับรู้กันแล้วทั้งหมด ก่อนจะถอยหลังเดินออกไป
“จะเงียบอีกนานไหม..หรือว่าใบ้กินไปแล้ว”
“...”
“ฉันถามไม่ได้ยินหรือไงฮยอนจา..หรือว่าต้องให้ฉันง้างปากเธอก่อนหรือไง ถึงจะยอมพูด” อนยูหัวเสียทันทีเมื่อคนตัวเล็กเล่นไม่ตอบคำถามของเขาเองอีกแล้ว ซึ่งมันแถบจะเป็นแบบนี้ตลอดเมื่ออยู่บนลงจนถึงมาถึงที่นี่
“ฉันได้ยินทุกคำถามที่คุณถามฉันค่ะ คุณอนยู แต่ฉันไม่ต้องการที่จะตอบมันเพราะคุณเองก็ไม่ได้ตอบคำถามฉันเหมือนกันว่าคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” คำตอบที่ไม่ตรงคำถามของฮยอนจาพร้อมกับคำถามที่เธอแสนจะต้องการคำตอบเสียเหลือเกินจนทำให้คุณชายคนโตของบ้านถึงกับเค่นหัวเราะออกมาเสียให้ได้
“หึหึ คิดว่าฉันมีเวลาทั้งวันเพื่อที่จะพอเธอไปหาคุณนายลีที่สุสานทั้งวันหรือไงกัน...มองอะไรต่อมิอะไรในแง่ดีเกินไปหรือเปล่า ลีฮยอนจา”
“แล้วทำไมคุณไม่ให้ฉันกลับบ้านล่ะ”
“ฉันคงไม่มานั่งเสียเวลาไปส่งเธอที่บ้านหรอกนะฮยอนจา...เพราะเวลาของฉันมันมีค่ากว่าชีวิตของเธอกับน้องสาวของเสียอีก”
“ฉัน...เข้าใจแล้วล่ะ” ฮยอนจาตอบรับอย่างง่ายดายเสียจนผิดังเกตุ บวกกับใบหน้าที่แสนจะเรียบเฉยแต่ภายในใจมันกลับตรงกันข้ามไปเสียแทบทุกอย่าง
ไม่เข้าใจ.... แต่ก็ต้องทำเหมือนว่าเข้าใจ
ทำสีหน้าให้เรียบเฉย...แต่จริงๆแล้วมันอยากจะร้องไห้ออกมาสิ้นดี
เพราะถ้าลองฟังดีดีแล้ว คำพูดของอนยูนั้น มันชั่งทำร้ายจิตใจตัวเองเหลือเกิน
คำพูดและการกระทำที่เห็นเธอเป็นดั่ง...สัตว์เลี้ยง
สัตว์เลี้ยงที่ต้องทำตามคำสั่งที่เจ้าของของมันสั่ง....
ถ้าไม่ใช้สัตว์เลี้ยงก็เหมือนสิ่งของนั่นแหละ....ทีได้มาเพื่อจะทำลายอย่างเดียวสินะ
"จะเข้ามาได้หรือยัง...ยืนเซ่ออยู่ได้" อนยูที่ยืนอยู่ห้องทำงานของเขา ถามหญิงสาวที่อยู่ข้างนอกห้องอย่างเหม่อลอย จนทำให้ร่างบางสะดุ้งทันที แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฮยอนจาก็ต้องเข้าไปในห้องทำงานของอนยูอยู่ดี
ฮยอนจาหันไปมองรอบๆห้องอย่างไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก เพราะว่าที่ทำงานที่เป็นทั้งห้องส่วนตัวของเขานั้นก็ไม่ได้แตกต่างไปจากห้องทำงานของประธานหรือผุ้บริหารคนไหนเลยที่เธอเคยไปเห็นมา แต่ก็คงจะแปลกก็ตรงสถานที่เสียมากกว่า
"จะสังเกตุห้องทำงานของฉันอีกนานมั๊ย" อนยูเอ่ยถามคนตัวเล็กที่ตอนนี้หันไปสำราจภายในห้องอย่างไม่มองหน้าเธอเพราะกำลังจดจ่ออยู่กับการเซ็นเอกสารกองโตที่อยุ่บนโต๊ะทำงาน
"แปลกจัง" ฮยอนจาพูดออกมาเหมือนกระซิบ แต่ว่า...
"อะไรแปลก" อนยูถามขึ้นมาอย่างทันควัน
"ห้องของคุณ...มีเปียโนด้วย" ฮยอนจาเอียงคอถามอย่างสงสัย
"ห้องทำงานทุกที่ของฉันมันก็มีเปียโนอยู่แล้ว ก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน" ร่างสูงที่ตอนนี้กำลังเซ็นเอกสารก็ตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก
"ว่าแต่ว่า..อีกไม่นานแล้วนี่ ที่เราจะได้ดองกันซะที" อนยูเปลี่ยนประเด็นทันที มะ...หมายความยังไงกัน
"เธอเองก็ไม่ได้โง่อะไรมากมายนะฮยอนจา...ลืมจริงๆหรือว่าแกล้งลืมกันแน่"
"ฉันคิดว่าเราไม่ควรพูดคำว่า 'เรา' และคำว่าดองกัน" ฮยอนจาเปลี่ยนจากน้ำเสียงที่แสดงออกมาถึงความสงสัยมาเป็นความเรียบเฉยแต่จริงๆแล้วอนยูกับคิดว่าเธอกำลังกร้าวร้าวและไม่พอใจในคำพูดของเขาเองมากกว่า... แต่อนยูก็ได้แค่ยิ้มที่มุมปากและปล่อยให้เธอแสดงการกระทำทางคำพูดเพียงเท่านั้น
~เพราะอะไรนั้นหรอ...
เพราะต่อให้เธอพูดไปเท่าไหร่
เธอก็ทำอะไรคนอย่างเข้าไม่ได้อยู่ดี...~
"รู้อะไรมั๊ยลีฮยอนจา"อนยูหนไปสนใจเอกสารของเขาอีกครั้งหนึ่งบวกกับพูดกับเธอไปพร้อมๆกัน
"ฉันเองก้ไม่ได้อยากจะใช้คำว่า'เรา'กับตระกูลของพวกเธอซักเท่าไหร่หรอกนะ"
"แล้วคิดว่าฉันต้องการ?"ฮยอนจาพยายามพูดให้เป้นน้ำเสียงที่ปกติที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้พร้อมกับสายตาที่สนใจที่เจ้าเปียโนสีขาวสะอากตาที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง
"พวกเธอก็ไม่ได้ต้องการ...แต่พวกเธอมีทางเลือกด้วยหรือไง?"
"...."
"คำตอบก็คือ...เหมือนจะมีแต่มันก็ไม่มี"
ฮยอนจาเลิกที่จะเดินสำรวจห้องแต่ก็ยังคงเก็บอารมส์และความรู้สึกต่างๆเอาไว้ก่อนจะพุดจาอย่างตัดพ้อต่อคนที่อยุ่ในห้องกับเธอในตอนนี้
"นั่นสินะ....เหมือนจะมีแต่มันก้ไม่มี...ไม่มีเลยจริงๆ"
อนยูได้ยินคำพูดของฮยอนจาทั้งหมด ถึงแม้จะอดแปลกใจในการที่เธอคล้อยตามในคำพูดของเของเองแต่ก็อดยิ้มมุมปากและสายตาที่เจ้าเล่ห์ไม่ได้ แต่มันก็ได้แค่นิดเดียวเท่านั้น
"แต่ใครมันจะไปรู้ละคะ...มันก้อาจจะมีอยู่บ้างก็ได้จริงมั๊ย??"
"..............."
"ทางเลือกที่ฉันเป็นคนเลือก.......ทางเลือกที่มันไม่มีอยู่ในทางที่คุณหรือใครให้ฉันได้เลือก"
อนยูไม่คิดจะใส่ใจในคำพูดของฮยอนจาเท่าไหร่นัก แต่ก้ใช่ว่ามันจะไม่ขัดใจคนอย่างเขาเสียเมื่อไหร่ เพราะไอ้ประโยคที่เธอพูดมาซะอย่างยาวยืด มันยิ่งอยากทำให้อนยูไปตบหน้าหรือตบปากเธอยิ่งนัก แต่ก็ไม่ได้ทำตามอย่างที่ใจคิดเพราะว่าถ้าทำลงไปมันก็เท่ากับว่า "เขารังแกเธอหรือไม่ก็ซื้อตัวเธอให้มาบอบช้ำจนเกินงาม" อนยูจึงได้แค่กำหมัดเอาไว้เท่านั้น
~Hello, hello
นา-รึม-แด-โร ยง-กิล แร-ซอ-โย
Hello, hello
ชัม-ชี-เย-กี ฮัล-แร-โย ~
"มีอะไรจงฮยอน"
"มาถึงแล้วหรือไง ปกติจะเดินเข้ามาเองเลยแล้วคราวนี้ทำไมต้องโทรมาหาพี่เนี่ย"
"อะไร!!! จำทางเข้าไม่ได้...ไอ้บ้า มาก้ออกจะบ่อยกว่าเข้าบริษัทแล้วมาบอกว่าจำทางไม่ได้" อนยูตวาดใส่น้องชายของเขาอย่างทีเล่นทีจริงพร้อมกับรอยยิ้มที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
...............................................
70%
อย่าถีบไรเตอร์นะ ว่าหายไป1ปีกว่า แกมาอัพแค่นี้
แหะๆ พรุ่งนี้100%แน่นอนค่ะ ไรเตอร์สัญญา
ความคิดเห็น