my Roommate

ลำดับตอนที่ #1 : My Roommate 1 เพื่อนร่วมห้อง 100% แก้ไขแล้ว

My Roommate.

 

ก๊อกๆ 

 

หาว~ ใครนะที่มาปลุกเวลาผมนอนแบบนี้เนี่ย ง่วงงงงงง

 

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูยังดังขึ้นอยู่เสมอ ผมจึงสบัดผ้าห่มทิ้ง แล้วลุกไปจากเตียงทันที ตอนนี้ผมใส่เสื้อกล้ามสีดำ กางเกงบ๊อกเซอร์สีน้ำเงินเลยทาง เผยให้เห็นกล้ามแขนที่มีนิดๆ แต่ไม่มาก ก็นะ เป็นลูกเจ้าของค่ายมวยนี่นา ผมสีดำชี้ไปมาจนแทบดูไม่ได้เลยทีเดียว

 

ก๊อกๆๆ

 

“ครับๆ กำลังไปครับ"

 

เมื่อผมเปิดประตูออก ก็พบกับคุณป้าผู้ดูแลหอ กับ เอิ่ม...ผู้ชายที่สูงกว่าผมประมาณ 5 เซนได้มั้ง ว่าแต่ มาทำไมกันเอ่ย

 

“สวัสดีครับป้า มีอะไรรึป่าวครับ?"

ผมถามพลางยิ้มให้ป้าเขานิดๆ

 

“อ๋อ นวม นี่รูมเมทคนใหม่นวมนะ พี่เขาอยู่ปี 3* นะจ๊ะ"

 

“อ๋อ ครับ"

 ผมพูดอ๋อ ก่อนจะสำรวจร่างกายของคนตรงหน้าด้วยสายตา คือแบบ...หล่อ ตี๋ ขาว สูง ตัวไม่ใหญ่มาก โดยรวมถือว่าหน้าตาดีเลยทีเดียว

 

“แหม๋ๆ น้องนวมเก็บอาการหน่อยค่ะ ระวังอย่าให้เหมือนคราวที่แล้วนะค่ะ งั้นป้าไปก่อนนะ"

ป้าว่าจบแล้วก็เดินกลับไป เลยเหลือแต่ผมกับพี่เขาสองคน 

 

“เข้ามาดิพี่ ผมจะได้ปิดประตู"

พอพี่เข้าเดินเข้ามาผมจึงเลยไปอาบน้ำ ใช้เวลาประมาณ 30 นาที ผมจึงออก เสื้อยืดสีเทา กับ กางเกงบ๊อกเซอร์ (ช่างเข้ากันมากกกก) ก็วันนี้เป็นวันอาทิตย์ผมเลยใส่ชุดสบายๆอยู่ห้อง พอออกมาก็พบ พี่เขานอนเล่นเกมส์อยู่บนเตียงแบบไม่สนใจใคร

 

“นี่พี่ ชื่ออะไรอ่ะ ผมชื่อนวมนะ"

 

“...."

 

ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียกกรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ เกลียดจริงๆเลยไอพวกที่ถามแล้วไม่ตอบอ่ะ

 

“พี่!"

 

“ซันเดย์"

เออ กว่าจะตอบได้หมาดเยอะชิบ แต่ว่า ซันอะไรนะ ได้ยินไม่ชัด

 

“อะไรนะพี่ ผมได้ยินไม่ชัด"

 

“……"

เงียบอีกล่ะ งั้นต้องเจอทีเด็ด ผมก้าวไปหาพี่คนนั้นช้าๆ แล้วก้มลงเรื่อยๆ พี่เขาก็หงายหลังหลบผมจนหลังของพี่เขาแหนบชิดกับเตียง ผมจึงไม่รีรอ ขึ้นคร่อมทันที หึหึ มุขนี้ใช่กับคนอื่นบ่อยตอบหมดทุกราย 555

 

“ข้อแรก พี่ชื่ออะไร"

 

"ถอย!"

ไม่ตอบแถมเปลี่ยนเรื่องอีกต่างหาก ได้ --'

ผมจึงลากนิ้วชี้จากอกกว้างไปวู่ลำคอขาวแล้วลากวนแถวนั้นแผ่วเบา เอ่อ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง นอนเฉยอยู่บนเตียง โว๊ะ ตายด้านรึไงเนี่ย ลองใหม่ ผมก็ลูบๆไลๆตรงเดิมอย่างเบามือ

 

“ซันเดย์"

โห่ กว่าจะตอบได้มาดเยอะชิบ --

 

“ข้อสอง พี่เรียนห้องอะไร"

 

"ออกไป"

เอาอีกล่ะ ครั้งแรกไม่เข็ด ชิ รอบนี้ผมลากนิ้วจากลำคอขึ้นไปที่บริเวณหู แล้วไล่ไปที่ริมฝีปากบางช้าๆ จนมันใกล้จะถึงแล้ว

 

"คิง"

เออ รอบนี้ว่าง่ายกว่าเมื่อกี้เยอะเลยเนอะ โอ้ว ห้องคิงเด็กเรียนดี

 

“ข้อสาม รอยซ้ำบนหน้าพี่เนี่ย ไปทำอะไรมา"

 

“ไม่ต้องยุ่ง"

ไม่ยุ่งไม่ได้หรอกครับ ^^

 

"จะตอบไม่ตอบ"

 

"……"

มันได้แต่มองหน้าผมนิ่ง อย่าบอกพี่หมดสภาพทางนี้แล้วหรอ ถึงหน้านิ่งได้ตลอด

ผมเอามือข้างขวาสอดไปใต้เสื้อของพี่เขาไล่เบาๆจากหน้าท้อง ไปบริเวณอก

 

“อืม~

เห้ย นึกว่าจะตายด้านล่ะ

 

“บอกผมได้รึยังครับ"

 

"ทะเลาะวิวาท"

โอ้โห้ ทะเลาะวิวาท -- เด็กดีจาง

 

“เอ้อ ข้อสี่ ทำไมพี่ถึงมาพักหอเอาตอนนี้หรอ?"

 

”……"

เออ ชักชินแล้วว่ะ ผมไม่รอช้าที่นี้เลยของหนักกว่าเดิม ผมก้มลงไปลากลิ้นบริเวณคอกับหูแต่ผมก็ไม่ได้ทำรอยใดๆไว้ทั้งสิ้น เพราะทำรอยไว้กับผู้ชายเนี่ยนะ บอกเลย ไม่เคยครับ --'

 

“พอได้แล้ว"

พี่ เอ่อ พี่ซันยกมือขึ้นมาดันอกผมออกหลังจากที่นิ่งอยู่นาน -0- เฮ้อ

 

“พี่ก็บอกผมมาสิครับ"

ผมก้มกระซิบข้างหูของพี่ซันเบาแหบพร่า อิอิ มุขนี้ไม่มีใครรอดพ้นหรอก 

 

“ไม่ตอบ...ได้ไหม"

พี่เขาไม่ตอบพร้อมกับฉันหน้าหนี พร้อมหลับตาพริ้ม เอ่อ นี่ผมทรมานพี่เขาป่ะเนี่ย 555

 

“ครับๆ ไม่ตอบก็ไม่ตอบ"

 

“งั้นลุกออกไปได้แล้ว หนัก!"

ผมกำลังจะลุกเท่านั้นล่ะ มือเจ้ากรรมผมดันไปโดนจุดอ่อนไหวของพี่ซันที่ตอนนี้ โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยขนุนทอด(?) ผมทำพี่เขาตื่นหรอเนี่ย

 

“เอ่อ พี่ครับ ให้ผมช่วยไหม"

ผมถามออกไปพลางกลืนน้ำลายลงคอดัง อึก ไม่ใช่อะไรหรอก ก็ผมไม่เคยทำให้ผู้ชายคนอื่นเลยอ่า แต่ผมทำพี่เขาตื่น ผมก็ต้องรับผิดชอบสิ (หลักการไรว่ะ)

 

“ไม่ต้อง ช่วยออกไปข้างนอกที"

พี่มันตอบเสียงเบา --' เฮ้อ ให้ผมข่วยดีกว่าไหมพี่

 

“แต่ ผมว่า..."

 

“ออกไป!"

พี่เขาตะหวาดเสียงดัง ทำให้ผมวิ่งออกจากห้องแทบไม่ทันตอนที่เขาตะหวาด น่ากลัวเวอร์ๆ 

 

“อะไรของพี่เขาว่ะเนี่ย แค่จะช่วยไม่เห็นต้องตะหวาดเลย"

ผมบ่นพึมพำเบาๆ แต่สัมผัสเมื่อกี้มันไม่เหมือนครั้งไหนๆ มันตื่นเต้นผิดแปลกไป คนอื่นแค่สัมผัสแปปเดียวอ่อนละทวยไปหมด แต่พี่คนนี้สิ กลับนิ่งเฉย มีอารมณ์ร่วมยาก หึหึ หน้าสนุก ต่อจากนี้คงมีอะไรดีๆเกิดขึ้นแน่เลย

 

“อ้าว นวมมาทำไรตรงนี้หรอ"

ผมหันไม่ตามเสียงที่มาใหม่ เป็นรุ่นพี่คณะเดียวกัน แถมอยู่ห้องข้างกันด้วยพี่เขาชื่อพี่ ดิน

 

“อ๋อ พอดีรูเมทผมทำธุระน่ะ ผมเลยออกมาข้างนอก"

 

“อ๋อ ออกมาสภาพนี้ไม่เป็นไรแน่หรอ"

พี่ดินถามผมพลางเหลือบมองขายาวๆของผมสลับกับมองกล้ามที่ไม่ใหญ่มากตรงแขนผม เห้ย พี่ผมเห็นนะพี่กลืนน้ำลายด้วยอ่ะ ไม่ไหวมั้งพี่ ผมเป็นฝ่ายรุกนะ ถึงรูปร่างผมมันจะให้รับก็เถอะ --' 

 

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับแค่นี้ไม่มีใครฉุดไปหรอก หรือว่าพี่หวั่นไหวหรอครับ"

ผมเดินเข้าไปหาพี่ดินที่สูงพอๆกับผมแหละ ก่อนผมจะยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา

 

“ปะ ป่าวนิ พี่ไม่ได้หวั่นไหวอะไรนั่นสักหน่อย"

แล้วทำไมต้องหลบตาผมอ่ะ? โด่ว ไม่แน่เลยอ่ะพี่

 

“ถ้างั้นจ้องตาผมสิ"

ผมเดินเข้าไปใกล้ๆอีก จนพี่เขาแผ่นหลังติดกำแพงไปแล้ว หึหึ รู้สึกจะเข้าทางเกินไป

 

“ถ้าพี่ไม่หวั่นไหวจริง จ้องตาผมสิครับแล้วพูดแบบเมื่อกี้ใหม่"

ผมพูดพร้อมยื่นหน้าเข้าไปหาพี่ดิน สายตาพี่เขาไม่นิ่งสงบเหมือนคนที่อยู่ในห้องเลย 

 

“พะ พี่ เอ่อ พี่ไม่ได้ เอ่อ..."

 

แกร๊ก!

ผมหันไปทางห้องผมที่ประตูเปิดออก เผยให้เห็นคนร่างสูง ผิวขาวดั่งเกล็ดหิมะ เดินออกมาที ออร่า เปร่งปรั่งเชียว --

 

“อ้าว พี่ไม่ไหนอ่ะ"

ผมหันไปถามพี่เข้าที่เดินออกจากห้อง แถมไม่ตอบผมอีกต่างหาก -- ผมจึงปล่อยคนที่อยู่ตรงหน้า แล้วหันไปคว้าคนที่กำลังเดินหนีไป แล้วลากเข้าห้อง ปิดประตูดัง ปัง! หงุดหวิดเว้ย ไม่ชอบเลยคนที่ไม่ตอบผมเนี่ย พอผมปิดประตูผมก็ดันร่างสูงกว่าผม(?)ตรงหน้าเข้าติดกับประตูทันที

 

“มีอะไร"

พี่ซันตอบผมเสียงนิ่งเรียบ แววตานิ่งเฉย ดูไม่ออกจริงๆว่าคิดอะไรอยู่

 

“ทำไมไม่ตอบผม ห่ะ อย่าเมินผมเส้"

ผมตะหวาดแบบเลือดขึ้นหน้าแล้วตอนนี้ 

 

“นายไม่ใช่พ่อฉัน"

เหอะ ไม่ใช่พ่อ เดี๋ยวจะเป็นยิ่งกว่าพ่อเลยนิ ผมไม่รอช้าเอาขาของผมแทรงกลางระหว่างลำตัวของพี่เขา หน้าพี่เขาตอนนี้คิ้วแทบผูกกันเป็นโบว์ และงุนงงในสิ่งที่ผมทำ 

 

“จะทำไร"

เหอะ ดูเอาเองล่ะกัน ผมเลือกที่จะเงียบ แล้วจู่โจมไปที่ริมฝีปากบางตรงหน้า (ถึงมันต้องเขย่งนิดนึงก็เถอะ) พี่ซันแสดงแววตาตกใจนิดนึง ก่อนที่จะนิ่งเรียบเหมือนเดิม ทนได้ทนไป ผมเลือนมือเข้าไปใต้เสื้อบางของคนร่างสูงและลูบไปตามร่างคนตรงหน้า

 

“นายแน่ใจ? ที่จะทำแบบนั้น?"

พี่ซันถามเสียงเย็น ปากผมก็เลื่อนต่ำลงไปที่ลำคอขาว มือก็ยังทำหน้าที่ของมันต่อไป

 

ผลั้ว!

พี่มันพลักผมออกก่อนที่จะตรงมัดงามๆใส่หน้าผม 

 

“มือหนักเหมือนกันนี่หว่า"

ผมตอบพร้อมกระโจนใส่คนตรงหน้า ต่อยผมแล้วคิดว่าผมจะยอมหรอ

 

ผลั้ว! พลั๊ก

ไม่นานพวกผมก็ได้ตะลุมบอลกันแบบไม่มีใครยอมใคร แลกหมัดต่อหมัด จนข้าวของเกลื่อนกลาด

 

“เห้ย นวมๆ ข้างในมีอะไรกัน"

เสียงพี่ดินดังขึ้นจากนอกห้อง แต่พวกผมก็ไม่หยุดกัน ถ้าผมแพ้ก็ไม่ใช่ลูกเจ้าของค่ายมวยส่ะล่ะ ตอนนี้สถานะการณ์ถือว่าผมได้เปรียบอย่างมาก

 

ผลั้ว! โครม!

ผมต่อยหมัดสุดท้ายเข้าไปที่แก้มข้างขวาอย่างเต็มแรง ทำให้คนร่างสูงล้มลงไปชนกับอะไรไม่รู้เข้าอย่างจัง ทำให้คนร่างสูงลุกขึ้นไม่ไหว 

 

“ที่หลังผมถามอะไรก็ตอบด้วย ถ้าไม่อยากเจ็บตัว"

พอผมพูดจบก็เดินเปิดประตูก็เห็นพี่ดินยืนอยู่ ทันทีที่ผมกำลังจะออกไปเสียงจองคนร่างสูงก็ดังขึ้น

 

“มาเหอะ ไม่กลัวหรอกเว้ย"

…………………………………………………………………

ตัดๆๆๆ ตอนแรกเรียกน้ำจิ้มก็แล้วกัน อิอิ ชอบไม่ชอบติชมหน่อยล่ะกัน ^^

 

*โรงเรียนที่น้องนวมกับน้องซันเรียนนะค่ะ เป็นโรงเรียนเอกชน มีหอพักสำหรับคนบ้านไกล แล้วโรงเรียนแบ่งออกเป็น 3 ชั้น ปี 1 (ม.4) ปี 2 (ม.5) ปี 3 (ม.6) แล้วแต่ล่ะปีจะแบ่งออกเป็น 4 ห้อง 

1. ห้อง คิง ห้องนี้จะมีแต่ผู้ชายที่มีคะแนนเรียนดีเท่านั้น

2.ห้องควีนห้องนี้จะเหมือนห้องคิงแต่คนที่อยู่ห้องนี้จะมีแต่ผู้หญิงเท่านั้น

3.แจ๊ค ห้องนี้เป็นห้องที่มีผลเรียนปานกลาง ชาย หญิงอยู่ร่วมกันได้

4.โจ๊คเกอร์ ห้องนี้รวมพวกไม่ค่อยเก่งเรื่องเรียนแต่เก่งเรื่องกิจกรรม ส่วนใหญ่สมาชิกในห้องจะเป็นผู้ชาย

 

ปล.ช่วงนี้กำลังทำการปรับปรุงอยู่ค่ะ ต้องขออภัยนะค่ะที่ไม่ได้อัพตั้ง 3 เกือบ 4 เดือน :3