คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Marry Me? : 18
Marry me?
18
“ชานยอล ตื่นได้แล้ว” ร่างสูงที่นอนเล่นไอแพดอยู่บนเตียงหยิบหมอนไปตีเพื่อปลุกคนข้างๆ
“แง่มมมมม วันนี้มันวันหยุดฉันก็ต้องนอนตื่นสายๆสิ” ชานยอลว่าพลางตะแคงไปอีกทาง ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
“นายมีงานทำวีดีโอให้ฉัน ใช้พรุ่งนี้แล้วนะโว้ย ลืมแล้วรึไง” คริสตอบกลับไปแต่ยังคงไม่ละสายตาจากเกมของเขา
“จะลืมได้ไงเล่า เดี๋ยวค่อยทำน่า”
“แล้ววันนี้นายก็ต้องทำอาหารเช้าด้วย”
“นี่บ้านนายมีพ่อบ้านไว้ทำอะไรเนี่ย” ชานยอลเริ่มหมดความอดทนก่อนจะลุกขึ้นมาปาหมอนใส่คนข้างๆ
“นายพูดแบบนี้หมายความว่าไง” คริสละสายตาจากไอแพดมามองหน้าอีกคน
“ก็หมายความว่า ทำไมฉันต้องมานั่งทำอาหารเชาให้นายกินทั้งๆที่ทำไปนายก็จะวิจารณ์อาหารฉันสารพัด” ชานยอลเบะปากใส่อีกคน
“มีแต่นายนั่นแหละ มัวแต่ถามว่าอาหารนายอร่อยมั้ย ฉันก็ตอบไปตามความจริง” คริสปิดหน้าจอไอแพดตัวเองพร้อมกับหันมาเถียงกับชานยอล
“นายรักษาน้ำใจคนอื่นไม่เป็นรึไง อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยบ่นอาหารของนายเลยถึงแม้ว่ามันจะรสชาติแย่มากตามม ย๊ากกกกกก” จบประโยคชานยอลก็เอาหมอนข้างตีไปที่ไหล่ของคนตรงข้าม
“ฉันทำอาหารดีกว่านายอีก ให้ทำให้นายกินมั้ยล่ะ”
“ไม่ ฉันไม่อยากกินโว้ยย ยี๋” ชานยอลตอบกลับไปพร้อมกับล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“เดี๋ยวนี้นายพูดจาแบบนี้หรอ ได้ ต่อไปฉันจะเอาอาหารหมาให้นายกิน”
“นี่นายดูถูกฉันมากไปแล้วนะ” คนโดนด่าตะแคงกลับไปจ้องหน้าอีกคน
“นี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ” คริสพลิกตัวมาจ้องคนตรงหน้าเช่นกัน
“นายมัน..โอ้ยยย ” ชานยอลว่าพลางใช้ขาถีบอีกคน
“โอ้ย นายอย่าเข้ามาในเขตฉันนะ เราตกลงกันไว้แล้วนะโว้ยยยย” คริสชี้ที่หมอนข้างที่กั้นระหว่างทั้งสองคนเอาไว้
“เราตกลงกัน? อย่ามาใช้คำว่าเราได้มั้ย นายนั่นแหละพูดเองเออเอง”
“งั้นต่อไปนี้นายก็ไปนอนโซฟาละกัน” จบประโยคคริสก็แลบลิ้นใส่อีกคนก่อนจะลุกออกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไป
ปึง
“นายนั่นแหละไปนอนโซฟา ชิ!” ชานยอลตะโกนใส่คนในห้องน้ำก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนต่อ
....
....
.....
“ตัวเล็ก เจออะไรบ้างมั้ย” จื่อเทาเอ่ยขึ้นหลังจากที่เปิดอ่านเอกสารไปเรื่อยๆ
“อืม..เหมือนว่าคนคนนั้นจะเปลี่ยนชื่อด้วยนะ” แบคฮยอนที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ตอบกลับไป
“เจอแล้วหรอ?”
“อืมมม หน้าตานี่เหมือนกันเด๊ะ แต่ชื่อไม่เหมือนกัน มันมีด้วยหรอนอกจากเป็นแฝดกันน่ะ” แบคฮยอนเดินไปหยิบกระดาษที่ตนเองเพิ่งปริ้นท์อ่านคร่าวๆ
“หืม รู้หน้าตาแล้วก็เหมือนได้กุญแจมาอีกดอก ไหนเอามาดูหน่อย”
“แบบนี้ก็หาตัวยากกว่าเดิมล่ะสิ แต่ที่แน่ๆคือน่าจะไม่อยู่ที่อังกฤษอยู่แล้ว” แบคฮยอนยื่นกระดาษให้อีกคน
“ฉันว่าเขาต้องอยู่เกาหลีแน่ๆ”
“ก็แน่อยู่แล้ว นี่เทา เราต้องหาไอ้หัวขโมยเงินนี่ไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย กล้องวงจรปิดก็นั่งดูมากี่ม้วนแล้วไม่เห็นเจอวี่แววสักที เท่ากับว่าไม่มีหลักฐานจะเอาผิด” แบคฮยอนลุกออกจากเก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์มาทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างๆเทาแทน
“ถึงจะรู้หน้าตาแล้ว แต่ถ้าเราไม่มีหลักฐาน ก็ไม่มีหน้ากลับไปหาดงเฮหรอกนะ” เทาตอบกลับไปแต่สายตายังคงจดจ่ออยู่กับกระดาษในมือ
“ชื่อคริสตัลหรอ? ทำไมหน้าตาคุ้นๆเนี่ย เหมือนเคยเห็นที่ไหน”
“นายก็ต้องเคยเห็นอยู่แล้ว ก็คนนี้เคยทำงานบริษัทเดียวกับนายไม่ใช่รึไง”
“ไม่ ฉันเข้ามาแทนเขา” เทาขมวดคิ้วก่อนจะไล่สายตาไปเรื่อยๆ
“แล้วนายจะเคยเห็นเขาได้ยังไงเล่าาาา”
“คนนี้รึเปล่าที่ทำให้ไอ้คริสมัน...” เทาพึมพำออกมา
“คริส? ผัวชานยอล..เอ๊ย เพื่อนนายน่ะหรอ”
“ปากนะปาก เดี๋ยวจะโดน” เทาว่าพลางหันไปค้อนใส่
“จะเคยเห็นหรือไม่เคยเห็นก็ช่างเถอะ แต่สมัยนี้แค่เปลี่ยนชื่อ ไปทำศัลยกรรม ถึงจำได้แต่ก็เอาผิดทางกฏหมายไม่ได้อยู่ดี”
“นายไม่มีเพื่อนเป็นอัยการอะไรแบบนี้บ้างหรอ”
“ไม่อ่ะ ...อ้อ..... มีคนนึง” คนตัวเล็กเปลี่ยนจากพิงไหล่ลงมานอนตักอีกคนแทน
“นี่จะอู้แล้วหรอครับ” เทาละสายตาจากเอกสารมาสบตากับคนขี้อ้อนแทน
“ฉันอุตส่าห์หาโฉมหน้าหัวขโมยเจอ นายจะไม่ให้รางวัลหน่อยรึไง -3-” คนตัวเล็กยู่ปากใส่อีกคน
“ลุกขึ้นมาก่อนสิ”
“ไม่ลุกหรอก ฉันเพิ่งได้พักเองนะ”
“งั้นก็ไว้บนเตียงละกัน :P”
“ห๊ะ นายพูดว่าอะไรนะ” แบคฮยอนพูดพร้อมกับเด้งตัวขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
“ทีงี้ลุกเลยนะ ทำตัวเหมือนไม่เคยเลยเนอะ” เทาว่าพลางอุ้มอีกคนมานั่งตักพร้อมกับกอดเอวไว้
“บ้าๆๆๆๆ -//-”
“อย่ามาทำตัวน่ารักได้มั้ยครับ”
“นายจะทำอะไรก็บอกมาเถอะ อย่ามาทำแบบนี้ ฉันไม่..อื้ออ” ริมฝีปากบางถูกปิดโดยริมฝีปากของอีกคนพร้อมกับลิ้นที่เข้ามาหาความหวานในโพรงปากของคนตัวเล็ก แขนเล็กค่อยๆโอบคออีกคนไว้ก่อนจะโต้ตอบกลับไป
“อื้อ” คนตัวเล็กร้องออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกตัวเองเริ่มหมดลมหายใจ
เทาค่อยๆถอนจูบออกมาพร้อมกับจูบที่ปลายจมูกของอีกคนเบาๆ
“เก่งมากครับแบคฮยอนของจื่อเทา (:”
....
...
“ชานยอล กินข้าว นี่ฉันอุตส่าห์ออกไปซื้อข้าวผัดกิมจิมาให้” ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับกล่องข้าวผัด
“วันนี้นายไม่ได้จะทำบิบิมบับให้ฉันกินหรอ” ชานยอลที่กำลังนั่งวุ่นกับวีดีโอถามกลับไป
“ลืมไปแล้วรึไงว่าเมื่อเช้าพูดอะไรไว้ ฉันไม่เอาอาหารหมามาให้นายกินก็ดีแค่ไหนแล้ว”
“แล้วนายกินอะไรอ่ะ”
“ก็ข้าวผัดเหมือนนายนั่นแหละ” คริสวางกล่องข้าวบนโต๊ะก่อนจะเดินออกไปหยิบช้อนส้อมที่ห้องครัว
“แหม คนดีจริงจริ๊งง” ชานยอลเหลือบตาไปมองกล่องข้าวก่อนจะเผลอยิ้มออกมา
ร่างโปร่งนั่งทำงานไปได้สักพักร่างสูงก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับช้อนสองคัน
“กินข้าวได้แล้ว” คริสเดินเข้ามาพร้อมกับยื่นช้อนให้คนที่นั่งทำงานอยู่
“ไปกินตรงระเบียงกันนน” ชานยอลรับช้อนมาพร้อมกับหยิบกล่องข้าวเดินออกไปนั่งตรงเก้าอี้ด้านนอกห้อง เวลาตอนนี้ประมาณสองทุ่ม พอที่จะมองเห็นดาวได้ชัด
“อารมณ์ไหนถึงอยากกินข้าวที่ระเบียงเนี่ย อยากโรแมนติกมากหรอ” คริสที่เดินตามออกมาพร้อมกับกล่องข้าวในมือเอ่ยขึ้นก่อนจะนั่งลงตรงข้ามชานยอล
“ไม่รู้สิ รู้สึกเพลียๆ เออนี่ วีดีโอใกล้เสร็จละ นายใช้พรุ่งนี้ใช่มั้ย?”
“อืม ถ้าคืนนี้ไม่เสร็จฉันไม่ให้นายนอนแน่ แล้วนายก็ต้องไปนอนที่โซฟาด้วย” คริสว่าพลางเปิดกล่องข้าวก่อนจะตักข้าวเข้าปาก
“ถ้าคืนนี้ฉันทำเสร็จนายจะยอมไปนอนโซฟามั้ยล่ะ”
“ไม่”
“ขี้โกง นายทำแบบนี้กับคนป่วยที่มีบุญคุณกับนายได้ยังไง” คนโดนไล่ไปนอนที่โซฟากระแทกช้อนลงในกล่องข้าวของตัวเองพร้อมกับส่งสายตาอาฆาตมาให้อีกคน
“คนป่วยอะไรของนาย เดี๋ยวนี้โกหกหน้าด้านๆแบบนี้รึไง”
“ฉันปวดหัวมาตั้งแต่บ่ายแล้วนะ นายอย่ามาเล่นอะไรตอนนี้ได้มั้ย”
“คนไม่สบายที่ไหนเขาเถียงได้ขนาดนี้”
“โอ้ยยยยย ฉันเบื่อนายแล้ว” ชานยอลพองแก้มก่อนจะกลับมาให้ความสนใจกับอาหารของตัวเองต่อ
“เสร็จหรือไม่เสร็จนายก็นอนเตียงอยู่ดีแหล่ะน่ะ” คริสเบะปากใส่คนตรงข้ามพร้อมกับตักข้าวเข้าปาก
“งั้นไม่ทำละ ค่อยทำพรุ่งนี้ คิ”
“งั้นฉันจะโทรไปให้คริสตัล--” ร่างสูงว่าพลางหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยออกมากดสไลด์หน้าจอ
“เสร็จอยู่แล้วครับดาร์ลิ้งงงงงงงงง”
“ดีครับ หึ” คริสยิ้มออกมาเพราะพอใจกับคำตอบของอีกคนก่อนจะเก็บ
โทรศัพท์เข้าที่เดิม
“เดี๋ยวฉันไปทำงานข้างบน นายล้างช้อนให้หน่อยนะ”
“วันเดียวนะ” คริสเบะปากใส่อีกคน
“รู้น่า ขอบคุณนะ” จบประโยคเจ้าตัวก็จุ๊บแก้มอีกคนก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้อง
“นี่รางวัลหรือสินบนที่ฉันล้างช้อนให้เนี่ย..” ร่างสูงมองไล่หลังคนขี้อายไปก่อนจะส่ายหน้ากับตัวเองแล้วเก็บกล่องข้าวที่อยู่ตรงหน้า
....
....
ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องนอนหลังจากที่จัดการล้างจานล้างช้อนเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“คริส งานเสร็จแล้วนะ ดูมั้ย” ชานยอลที่นอนแผ่อยู่บนโซฟาเอ่ยขึ้นหลังจากที่รู้สึกว่าตัวเองไข้ขึ้น
“ดีมาก” ร่างสูงเดินมานั่งตรงเก้าอี้ข้างๆโซฟาก่อนจะกดเปิดวีดีโอ
“ฉันไม่แก้ให้นายแล้วนะ” ชานยอลว่าพลางพลิกตัวไปอีกทาง
“ก็โอเคนิ ไม่ต้องแก้แล้ว แล้วนี่นายมานอนอะไรตรงนี้เนี่ย ไม่ไปนอนบนเตียงดีๆ” คริสละสายตาจากหน้าจอคอมมาคุยกับคนที่นอนอยู่
“ไม่เอา ฉันลุกไม่ไหวแล้ว ปวดหัวมาตั้งแต่บ่ายแล้วยังมาเจอข้าวผัดกิมจิอะไรของนายอีก นายใส่อะไรลงไปเนี่ย” คนที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยด้วยเสียงที่เหนื่อยล้า
“ฉันจะไปใส่อะไรได้เล่า นี่เลิกสำออยแล้ .....นี่นายตัวร้อนนี่” คริสเอ่ยขึ้นหลังจากที่เอามือไปอังหน้าผากอีกคน
“อือ” คนที่นอนอยู่บนโซฟาพยักหน้าตอบก่อนจะค่อยๆหลับตาลง
“นี่นายไม่สบายทำไมไม่บอก”
“ฉันพูดแล้วนายฟังที่ไหนล่ะ”
“นอนอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวฉันไปเอายามาให้ อย่าลุกนะ”
“เออ ไม่ลุกหรอกน่า” หลังจากที่ร่างสูงได้ยินคำตอบก็ลุกออกไปหยิบยาที่วางอยู่บนชั้นไม่ไกลมากนัก ก่อนจะหยิบแก้วน้ำมายื่นให้
“ค่อยๆลุกนะ อ่ะนี่ยา” คริสยื่นยากับแก้วน้ำให้ชานยอลพร้อมกับพยุงคนตรงหน้าให้ลุกขึ้นมานั่ง
“ขอบคุณนะ” ชานยอลว่าหลังจากที่กินยาเสร็จ
“ไปนอนที่เตียงดีๆ” คริสสั่งคนตรงหน้าหลังจากที่วางแก้วน้ำไว้ที่โต๊ะ
“นายไม่ต้องมาสั่งฉันก็จะไปนอนอยู่แล้ว...อ๊ะ” ร่างบางตอบกลับไปก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาแต่ด้วยแรงที่ไม่ค่อยจะมีทำให้ต้องทิ้งตัวกลับลงไปบนโซฟาอีกรอบ
“ไม่สบายแล้วยังจะมาปากดีอีก” คริสส่ายหน้าก่อนจะจัดการอุ้มอีกคนขึ้น
“นี่นาย...”
“เงียบ” คริสตอบกลับไปก่อนจะค่อยๆวางคนตรงหน้าลงบนเตียง
“คริส”
“อะไรอีกตัวยุ่ง”
“หนาว” ชานยอลเอ่ยเสียงอ่อย
“ก็ดูนายใส่เสื้อ มันจะอุ่นมั้ยเนี่ย อยากเช็ดตัวมั้ย? จะได้เปลี่ยนเสื้อให้ด้วย”
“ไม่ ฉันเปลี่ยนเองได้ -/-”
“ไข้ขึ้นแล้วยังจะมาเล่นตัวอีก” คริสทิ้งท้ายไว้ก่อนจะปลีกตัวออกมาเอาน้ำอุ่นใส่โถพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดตัวให้ และไม่ลืมที่จะหาเสื้ออุ่นๆมาให้เปลี่ยน
“ฉันเช็ดเองได้น่า” คนที่นอนอยู่บนเตียงยื่นมือมาแย่งผ้าในมือของอีกคน
“ไข้ก็ขึ้น แรงก็ไม่มี ยังไม่รู้ตัวอีกหรอ” คริสเอ่ยพร้อมกับยกผ้าขึ้นเหนือหัวไม่ให้ชานยอลหยิบได้
“ชิ -///-”
“เพราะฉะนั้น...” คริสชี้ไปที่กระดุมเสื้อเป็นเชิงบอก
“ไม่ -/-”
“นายไม่ถอดฉันถอดเอง” ไม่ว่าเปล่าร่างสูงก็จัดการปลดกระดุมเสื้ออีกคนอย่างเบามือที่สุดก่อนจะเอาผ้ามาเช็ดให้ เริ่มจากแขนลงมาเรื่อยๆ
“...” คนที่นอนอยู่บนเตียงตอนนี้ตัวแข็งทื่อเป็นรูปปั้น แม้แต่การหายใจชานยอลก็พบว่ามันยากยิ่งกว่ายอมแต่งงานกับคนตรงหน้า
เวลาผ่านไปสักพักในที่สุดคริสก็จัดการเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คนป่วยเสร็จเรียบร้อย
“จริงๆนายไม่ต้องมาดูแลฉันขนาดนี้ก็ได้นะ”
“ฉันไม่ดูแล้วใครจะมาดูนาย นายได้เฉาตายก่อน” คริสตอบกลับไประหว่างที่
กำลังบิดผ้า
“มันเสียเวลานายด้วย ทำไมนายยังทำล่ะ”
“นอนไป” คริสเลี่ยงไม่ตอบคำถามก่อนจะปลีกตัวออกมาเก็บของก่อนจะหยิบชุดนอนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“....คนที่ฉันยอมให้เช็ดตัวให้มีแค่แม่คนเดียวเท่านั้นแหละ นายมันนิสัยไม่ดี ฉันก็อายเป็นนะโว้ย” ชานยอลได้แต่พึมพำออกมาเบาๆก่อนจะล้มตัวลงนอน
...
...
ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเช็ดผมไปด้วย คริสเดินมาที่หัวเตียงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของชานยอลไปส่งข้อความหาใครบางคน
...
...
...
“ไอ้ฮุน เมื่อวานมึงไปไหนมาวะ ทำไมกลับดึกจัง” ไคที่นั่งกินป๊อปคอร์นอยู่หน้าทีวีเอ่ยขึ้นหลังจากที่เซฮุนเปิดประตูเข้ามาในห้องตามปกติ
“กูไปรับจ๊อบมา”
“หือ? เขียนข่าวให้ไอ้เลขาหน้าบานนั่นอ่ะนะ”
“เออ คราวนี้กูจะคิดแพงๆเลยแม่ง” เซฮุนว่าพลางเดินมาหยิบป๊อปคอร์นจากถุงของไคไปก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งกินอย่างสบายใจ
“ไอ้งั่ง กูบอกว่าอย่าไปรับงานมา”
“งานนี้มันสเปเชียลอ่ะมึง ไม่รับไม่ได้จริงๆ เออ พรุ่งนี้กูต้องไปงานเลี้ยงขอบคุณลูกค้าของอู๋กรุ๊ปแหละมึง อาจจะกลับดึกหน่อย” เซฮุนบอกเพื่อนตัวเอง
“เออ ไปไหนก็ไปเหอะ ห๊ะ!! อู๋กรุ๊ป?”
“เออ ตกใจอะไรวะ”
“ไปทำไมวะ”
“ไปหาข่าว” เซฮุนยักคิ้วให้เพื่อนตัวเองก่อนจะลุกเดินเข้าห้องตัวเองไป
“มึงรู้มั้ยว่านักข่าวเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารำคาญที่สุดในโลกเลย...”
ติ่งติ๊ง~
เสียงข้อความเข้าทำให้ไคต้องเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดู
Chanyeol :
ชานยอลไม่สบาย พรุ่งนี้มาเฝ้าหน่อย ฉันลางานให้นายกับชานยอลแล้ว
–คริส
TBC.
ดีจ้าาาาา ไรท์มาแล้ววว จะแอบบอกว่าเรื่องมันดำเนินมาใกล้จะจบแล้วล่ะรีดเดอรรร์ ไรท์ขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกๆคนที่ติดตาม คอมเม้นเป็นกำลังใจแล้วก็ขอบคุณรีดเดอร์ที่ทักไลน์มาคุยกันน้า แล้วก็ขอโทษที่อัพช้านะคะ ไรท์เรียนเยอะอ่ะตอนนี้ T____T ยังไงก็ขอบคุณแล้วก็ขอโทษด้วยนะคะ รีดเดอร์คนไหนอยากเม้ามอยเป็นการส่วนตัวก็แอดไลน์มาน้าา 5555555
ความคิดเห็น