คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Marry me? : 1
Marry me?
1
ย้อนกลับไปเมื่อ 1เดือนก่อน บ้านตระกูลอู๋
“เลื่อนจ่ายไปก่อนได้มั้ยล่ะ ยังไงเราก็เพื่อนกันนี่” ปาร์ค แทวูพูดกับเพื่อนสมัยเรียนของตน
“โธ่ไอ้เพื่อนที่รัก ข้าให้เอ็งเลื่อนมา4รอบแล้วนะ” หยางจินตอบกลับเพื่อนของตนเอง
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ”
“อ้อ ข้ามีไอเดียแล้วเพื่อนรัก”
“ว่าไงล่ะ ห้ามคิดดอกเบี้ยเพิ่มนะ ฮ่าๆๆๆ”
“ไม่ใช่ เอาเป็นว่า ถ้าเอ็งยกลูกเอ็งให้ข้าแล้ว หนี้ทั้งหมดถือว่าหักล้างกัน”
“จะดีเหรอ เอ็งยังต้องจ่ายค่าสินสอดอีกนะ ฮ่าๆๆๆ”
“นี่ข้าจริงจังนะ เพราะข้ามองดูแล้ว ชานยอลคงไม่ใช่เด็กเอ๋ออย่างที่ทุกคนคิดหรอก” หยางจินตอบ
กลับเพื่อนของตน เพราะความคิดของเขาครั้งนี้จริงจังกว่าครั้งอื่นๆ
“ชานยอลไม่ใช่เด็กเอ๋อ แค่นิสัยมันน่ารักโก๊ะๆ”
“ก็นั่นล่ะ”
“แล้วจะไปเข้าอะไรกับลูกชายแกได้ นิสัยคนล่ะขั้ว เมื่อตอนเด็กๆก็โดนแกล้งอยู่บ่อยๆ เฮ้ออออ”
“ไม่อย่างนั้นเอ็งก็ต้องจ่ายเงิน50 ล้านวอนภายใน 3 วัน จะตกลงมั้ยล่ะ”
“แล้วเอ็งทำแบบนี้เพื่ออะไร ชานยอลน่ะขายออกอยู่แล้วนะ -..-” ดาจองพูดพลางหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“เพื่ออะไรน่ะเหรอ ก็หาคนมาดูแลลูกชายข้าไง ฮ่าๆๆๆ”
“เฮ้อออออ ไม่เคยเปลี่ยนจริงๆเลย”
“ข้าก็เป็นแบบนี้แหละ คริสจะกลับมาจากแคนนาดาแล้ว ก็ต้องจัดการให้ลูกชายเข้าลู่เข้าทางหน่อย ไม่ใช่กลับมาก็ไปรับวัฒนธรรมจากประเทศนู้นมาทำกับประเทศนี้”
“ชานยอลก็เรียนจบแล้วด้วย เหมาะเจาะพอดี”
“เอาเป็นว่าเอ็งตกลงแล้วนะ เดี๋ยวข้าดำเนินการเรื่องงานแต่งเอง ไปจัดการชานยอลให้เรียบร้อยล่ะ”
“เอ็งก็ระวังลูกชายเอ็งจะติดใจลูกข้าละกัน หึหึ”
“เอาเป็นว่าตกลง!”
-----------------------
ปัจจุบัน
“นี่พ่อคิดอะไรอยู่เนี่ย ให้ผมมานั่งดูแลไอ้เด็กเอ๋อนั่นน่ะนะ แถมในฐานะสามี... ” ร่างสูงเดินมานั่งที่โต๊ะทานอาหารตรงหน้าผู้เป็นพ่อ
“คิดถูกแล้วกันน่ะ แกน่ะก็เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ก็น่าจะมีคนมาคุมความประพฤติของแกบ้างนะ ฉันก็ไม่ได้ว่างมานั่งดูแกเหมือนเด็กๆแล้ว นี่ก็แต่งไปแล้วมาพูดตอนนี้จะได้อะไรขึ้นมา” คนเป็นพ่อที่นั่งจิบกาแฟอยู่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์ที่อ่านอยู่
“พ่อครับ แล้วผมก็ต้องทำงาน มันจะต่างอะไรกับเมื่อก่อนล่ะ กลับบ้านก็เย็น อีกอย่าง ผมไม่ชอบหน้าไอ้เอ๋อนั่นด้วย”
“แกนี่ ฉันจะบอกอะไรให้นะ พวกแกสองคนเจอกันครั้งสุดท้ายตอนพวกแกกี่ขวบกันห๊ะ พอคนเราโตขึ้นมันก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลง มีวุฒิภาวะมากขึ้น แล้วอีกอย่าง ตอนเด็กๆแกก็ชอบแกล้งน้องเขาไม่ใช่หรอ แล้วมันเกลียดขี้หน้าอะไรกันตอนโต”
“เด็กก็ส่วนเด็กสิครับ ตอนนี้โตแล้วด้วย แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้หย่า” ร่างสูงพูดพลางยกน้ำพั๊นช์ขึ้นดื่ม
“ไม่มีคำว่าหย่าสำหรับแกหรอกนะ อยู่ไปเดี๋ยวก็รู้เองว่าชานยอลเด็กเอ๋อของแกมันมีดีอะไร”
“หาา นี่พ่อเห็นความดีของหมอนั่นด้วยหรอครับ = =” คนเป็นลูกแทบจะบ้วนน้ำพั๊นช์ที่เพิ่งดื่มออกมา
“ไม่รู้หรอก แค่เห็นแกสองคนเหมาะกันดี”
“=[]=!!!”
“เอ้อ วันนี้ชานยอลเขาจะย้ายเข้ามาบ้านเราแล้วนะ ห้องนอนนายน่ะพร้อมรึยัง ให้แม่บ้านจัดให้เรียบร้อยด้วย”
“หาาาา ทำไมเข้ามาเร็วจังครับ นี่พ่อให้เวลาผมทำใจหน่อยไม่ได้รึไง”
“เอาเถอะน่า ฉันจัดการทุกอย่างไว้แล้ว แกห้ามขัด เข้าใจ๊?”
“มะ....”
“คริส”
“ค...ครับ”
Chanyeol’s part
สวัสดีครับ ผมปาร์ค ชานยอล ผู้ชอบแพร่ความสุขให้กับทุกคน เป็นแฮปปี้ไวรัส และรวยฟัน และอื่นๆอีกมากมาย T^T และไม่โสดอีกต่อไป ฮืออออออ ตั้งแต่วันนั้นที่ผมรู้ว่าผมจะต้องมีใช้ชีวิตร่วมหลังคากับคริส..ไอ้สูงเฉียดเสาไฟฟ้าที่ชอบแกล้งผมตอนเด็กๆ แต่พอมันย้ายไปเรียนต่างประเทศผมกับเขาก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน จริงๆไม่ติดต่อกันก็ดีอยู่หรอก ไม่งั้นผมได้ประสาทกินแน่ๆ แล้วนี่ผมกำลังบ่นอะไรให้รีดเดอร์ฟังครับ T^T ฮือออ อย่าเพิ่งเบื่อผมเลยนะ ผมไม่รู้จะบ่นกับใครจริงๆ เพราะไม่มีใครเข้าใจผมเลยโดยเฉพาะเพื่อนซี้ทั้งหลายของผม วันแต่งงานยังมาแสดงความยังดี หาว่าแอบไปคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมอยากจะบอกมันไปว่าไม่ได้คุยกันมา5ปีได้ล่ะมั้ง T^T
เฮ้ออออ แต่จะว่าไปหมอนั่นก็น่าจะไปหาเมียที่แคนนาดานะ จะได้ไม่เป็นภาระของผม(?) แล้วอะไรมันทำให้ผมต้องมาแต่งงานกับหมอนี่ล่ะครับบบบ !!! โอ้ยยย คนหล่อไม่เข้าใจจจจจจจ
ตอนนี้ผมกำลังจัดเสื้อผ้าและขนย้ายสำมะโนครัวไปที่บ้านคฤหาสน์หลังที่ผมคุ้นเคย -____-^^ ให้ตายสิ ทำไมชีวิตผมต้องมาจบที่ไอ้บ้านหลังนี้ด้วยนะ
“จัดของเสร็จรึยังจ๊ะยอลลี่~~~~” เสียงหม่อมแม่ของผมตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่าง นี่แม่จะตื่นเต้นแทนผมไปไหนเนี่ย T^T
“ยังครับ คือ...ผมจะถามว่าผมเอาไปแค่3กระเป๋าพอรึเปล่าอ่ะครับ”
“แล้วมันใส่ของลูกหมดรึเปล่าล่ะจ๊ะ มาๆๆ รอแปปนะ เดี๋ยวแม่ขึ้นไปช่วยดู”
“ครับผมมมมมม”
“นี่ลูกเอาพวกยาไปรึเปล่า” แม่ผมเอ่ยถามขึ้นเมื่อเดินมาถึงห้องของผมแล้ว
“ไม่อ่ะครับ บ้านนั้นเขาน่าจะมีนะ”
“แม่หมายถึงยาประเภทเสริมความงามน่ะ” คนเป็นแม่ว่าพลางเดินเข้าไปในห้องน้ำของผม
“ห๊ะ =[]= แม่ว่าไงนะ ยาเสริมความงามมมม =[]=!!!” นี่แม่ผมคิดอะไรอยู่ครับเนี่ยยย”
“ก็พวกยาแก้สิว ยากินแล้วจะผิวสวยไงจ๊ะ”
(นี่ผมต้องเป็นควีนขนาดนั้นเลยหรอแม่........) ก็ได้แต่คิดในใจครับ เพราะหม่อมแม่ของผมเอาสารพัดของเสริมความงามออกมาจากห้องน้ำแล้วใส่เข้าไปในกระเป๋าเรียบร้อย ....
เวลาผ่านไปสักพัก ระหว่างการจัดของผมก็เอ่ยถามเพื่อทำลายความเงียบ
“แม่ครับ”
“ว่าไงลูกรัก”
“คือ....ทำไมอยู่ๆผมต้องมาแต่งงานกับหมอนั่นด้วยล่ะครับ”
“หมอนั่นเหรอ.... ลูกเรียกพี่เขาแบบนั้นได้ไงน่ะ”
“ก็เปล่าหรอก ผมแค่ไม่อยากจะไปอยู่บ้านเดียวกับเขาน่ะ มีหวังเตะกันตายก่อน” เฮ้ออ นี่ผมหนักใจจริงๆนะ
“ไม่หรอกน่า เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน เคยได้ยินใช่มั้ย”
“ครับ ขนาดตอนนี้ยังเกลียดกันเลย” = =
“มันเป็นแค่อารมณ์หยอกล้อกันน่ะ เพราะจริงๆแล้วพี่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรให้ลูกไม่ชอบนี่ เพียงแค่ลูกหมั่นไส้” .....ก็จริงนะ บางทีผมอาจจะแค่หมั่นไส้จนอยากจะเตะหมอนั่น(?)
“....”
“อีกอย่างนะ ฝ่ายนั้นเขาก็รู้จักกับครอบครัวเรามาก่อน ลูกก็น่าจะเข้ากับครอบครัวเขาได้”
“แล้วอะไรคือสาเหตุที่ผมต้องไปอยู่กับหมอนั่นล่ะครับ T^T” ผมว่าพลางพับเสื้อตัวสุดท้ายลงกระเป๋า
“เฮ้อ แม่ก็ไม่รู้ว่าพ่อเราตกลงอะไรกับฝ่ายนั้นไว้นะ แต่ยังไงก็สู้ๆนะจ๊ะ” คนเป็นแม่ว่าพลางลูบหัวผม
“รักแม่นะครับ ฟอดดดดดดดด” ว่าแล้วก็จัดหอมหม่อมแม่ไปทีนึง >_<
“แม่ไปทำอาหารกลางวันให้เราก่อนนะ แล้วเย็นๆพี่เขาจะมารับเราไปบ้านนั้นกันนะจ๊ะ”
“ครับผม ผมช่วยแม่ทำดีกว่า ^^” ผมเดินเข้าไปโอบเอวคนเป็นแม่แล้วลงไปยังห้องครัวชั้นล่าง
เดี๋ยวนะ ไอ้หมอนั่นจะมารับผมเรอะ ให้ตายสิ!!!!
Kris’s part
ตอนนี้เป็นเวลากลางวันแสกๆครับผม ผมได้แต่นอนอยู่บนห้องนอน คิดเรื่องไปเรื่อยเปื่อย เฮ้ออออออออ ผมอยากจะบอกพ่อไปนะว่าผมไม่พร้อมอย่างรุนแรง และจะไม่พร้อมตลอดไป = = ให้ผมเล่นกับเด็กนั่นยังพอเล่นได้ แต่ให้มาอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกครับ ไม่มีวัน! แล้วทีนี้ผมจะทำยังไงครับ ความอิสระของผมมันหมดไปแล้ว แย่จริงๆเลย
อ้อจริงสิ ผม อู๋ อี้ ฟาน คนหล่อที่สุดในปฐพี หนุ่มโสดที่เป็นที่ต้องการของสาวๆและพวกเก้งกวาง(?) -_-^ ผมเพิ่งกลับมาจากแคนนาดาครับ แล้วพอกลับมาพ่อของผมก็จับแต่งงานทันที = =; นี่ผมไม่เข้าใจพ่อผมจริงๆนะ จะให้ผมไปแต่งงานกับเด็กที่เล่นกันตอนเด็กๆเหรอ อีกอย่าง ตอนนี้ก็ไม่รู้หมอนั่นจะเปลี่ยนไปขนาดไหน แต่ที่สำคัญ ผมว่าเราสองคนไม่น่าจะไปด้วยกันได้......
เดี๋ยวนะ “เราสองคน” เหรอ นี่ผมพูดอะไรออกไปปปปปปป =[]= สำหรับผมกับชานยอลจะไม่มีคำว่า “เรา” ไม่ว่าจะชาติไหนๆ เฮ้ออออออออออออออออ ทำไมผมไม่อยากแต่งงานกับหมอนั่นน่ะเหรอ ก็เพราะว่า....ผมยังไม่อยากแต่งงานตอนนี้ อายุ 22เองนะครับ นี่พ่อกับแม่คิดอะไรอยู่น่ะ -.-
เอ่อ ผมบ่นมาเยอะแล้ว ตอนนี้ผมยังไม่ได้ปลุกแม่ของผมเลย -.,- แม่ผมก็ช่างนอนเนอะ นอนมาได้ยังไงจะ 12 ชั่วโมงนะครับ
ผมเดินไปเคาะประตูห้องแม่ของผมโดยไม่ลืมที่จะเอาน้ำส้มขึ้นไปให้ด้วย ลูกที่ดีก็แบบนี่แหละครับ ^^
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“แม่ครับ ผมเข้าไปนะ”
อ่า แม่ผมยังคงหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงอยู่เลยครับ นี่ผมคงได้นิสัยการตื่นสายมาจากแม่ผมสินะ ฮ่าๆ ไม่ช้าผมก็เดินเข้าไปสะกิดคนเป็นแม่
“แม่คร้าบบบ ตื่นได้แล้วครับ”
“zzzzzzzz”
“แม่ครับๆ” ว่าไปก็สะกิดต่อไปครับ ตอนเด็กๆผมตื่นยากแบบนี้รึเปล่านะ = = โอ๊ะ แม่ผมขยับตัวแล้วหล่ะ เหมือนจะรู้สึกตัวแล้วนะ
“นี่กี่โมงแล้วน่ะฟานฟาน”
“เอ่อ.......บ่ายสองโมงครับ” ให้ตายสิ ทำไมผมรู้สึกผิด ผมลืมปลุกแม่นี่ ขอโทษครับ -0-
“ทำไมปลุกแม่ช้าจังล่ะ” แม่ผมว่าพลางลุกขึ้นมานั่งบนเตียง
“คิดเรื่องเพลินๆไปเรื่อยน่ะครับ เลยลืมปลุกแม่ ฮ่ะๆ ขอโทษนะครับ แม่กินน้ำส้มก่อนนะ หิวรึเปล่าครับ เดี๋ยวผมไปหาอะไรให้ทานนะ”
“อื้ม ก็ดีนะ แล้วเรากลุ้มใจเรื่องอะไรรึเปล่า”
“ก็... ช่างเถอะครับ” ผมไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจน่ะ
“ก็ดีแล้ว เดี๋ยวแม่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ เราก็เตรียมตัวรับน้องเขาได้แล้ว คุณอู๋ ฮ่าๆ”
“ตอนเย็นๆก็ได้ครับ กะจะพาไปกินข้าวข้างนอกน่ะครับ” ........อย่าคิดไปไกลครับ พ่อผมสั่งไว้ = =
“อ้อ ก็ดีแล้วจ๊ะ”
“ครับแม่ ผมขอตัวก่อนนะครับ อย่าลืมกินน้ำส้มนะครับ ผมรู้ว่าแม่หิว ^^”
เฮ้ออออออออออ ผมจะทำอะไรดีเนี่ย ทำไมวันนี้เวลามันผ่านไปช้าจัง แต่ก็ดีนะ ผมจะได้ไม่ต้องไปเจอหมอนั่นเร็วๆน่ะ =______=
กริ๊ง กริ๊ง
โทรศัพท์เจ้ากรรมจะมาดังอะไรตอนนี้เนี่ย ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูที่หน้าจอ แล้วก็ต้องหัวเสีย - -
“ว่าไง”
(สวัสดีคร้าบบบบบบบบบบบบ) เสียงแบบนี้มีคนเดียวที่ทำได้และผมจำได้ดี ..ไอ้แพนด้าตัวแสบเพื่อนซี้ผมเองแหละครับ = =
“โทรมามีไรวะ”
(แหมมมมม แต่งงานแล้วอารมณ์ดีหน่อยซี่~~~) มาประโยคแรกก็อยากจะตัดสายทิ้งละครับ = =
“นี่มึงไปกินไรมาถึงโทรมาหากู จะชวนกูเที่ยวอ่ะดิ - -”
(เปล๊าาา กูแค่โทรมาแสดงความยินดีกับคนที่เพิ่งเป็นเจ้าบ่าวมาหมาดๆ ฮ่าาาา)
“แค่นี้ใช่มั้ย” ให้ตายสิ ทำไมเวลามีคนพูดถึงเรื่องนี้ทีไรผมจะต้องหงุดหงิดทุกที ผมยอมรับความจริงตอนนี้ไม่ได้ครับ = =
(โอ๋ๆๆ นี่กูโทรมาขัดจังหวะกิจกรรมของมึงรึไงวะ หงุดหงิดเชียววววว เออนี่ คืนนี้ออกไปดื่มกันมั้ย มึงจะได้หายเซ็ง)
“ไม่ล่ะ กูไม่ว่าง ขอบใจ เฮ้อออออออออ กูจะทำไงดีวะ”
(เรื่องอะไร?)
“มึงก็รู้”
(กูไม่รู้) มันแกล้งถามผมสินะ = =
“วอนใช่มะ เดี๋ยวปั๊ด” นี่มันไม่ใช่เวลามาล้อเล่นนะครับคุณเพื่อน -___-**
“เออๆ กูแค่รู้ว่ามึงกับชานยอลไม่ได้แต่งงานกันเพราะรักกัน”
“พูดได้น่าขนลุกมาก แค่ได้ยินคำว่ารักกูขนลุกละมึงงงงง” นี่ผมขนลุกจริงๆนะ หยึยยยย
“แล้วยังไง ไม่รักกันแล้วแต่งงานกันได้ยังไง”
“เอาเถอะน่า กูก็ไม่รู้”
(แล้วมึงจะอยู่กันรอดมั้ยเนี่ยยยยยยยย โธ่มึง กูรู้น่าว่ามึงก็แอบชอบชานยอลมาตั้งแต่ก่อนไปแคนนาดา)
“หาาาาา มึงเอาอะไรมาพูด = =” ผมไม่ได้ชอบเด็กเอ๋อนั่นนะ ไม่อยู่ในสเป็คผมเลยสักนิด ตัวก็สูง
หูก็กาง เฮ้ออออออ
(อ้าวเหรอ ก็เห็นชอบแกล้งกันบ่อยๆ)
“มันก็แค่หมั่นไส้ อีกอย่าง ตอนนั้นมันยังเด็กด้วย จะคิดอะไรมากวะ”
(มึงคิดดูนะ มึงไปอยู่แคนนาดา 5 ปี ตอนนี้มึงอายุ 22 แสดงว่าตอนนั้นมึงก็ต้องอายุ 17 ซึ่งเป็นวัยที่คิดเรื่องความรัก~)
“นี่มึงจบศิลปศาสตร์นะ อย่าทำตัวเป็นนักจิตวิทยาหน่อยเลย”
(แล้วไงงงงง ใครจะไปเก่งเหมือนมึง~ จบสถาปัตย์ฯ โอ๊ะ แล้วนี่กูขอฟังเสียงภรรยามึงหน่อยดิ ฮ่าๆๆๆ)
“มึงไม่ต้องเลย เงียบไปซะ”
(แหน่ะ หวงเหรอออออออ)
“ไม่ได้หวงโว้ยยยยยยย วันนี้ต้องไปรับที่บ้านเนี่ย” ผมใกล้จะหมดความอดทนกับหมอนี่แล้วนะ
(แหมมมมมมมมมมมมมม มึงเขินก็บอกมาเหอะ)
“เขินบ้าอะไร”
(เอาน่า ยังไงก็ยินดีด้วยนะมึง กูรออุ้มหลานอยู่ ฮ่าๆ)
ปิ๊บ!
นี่ถ้าผมอยากฆ่าคนจะผิดมั้ยครับ =______=
ผมหันไปมองนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาสี่โมงแล้ว นี่ผมต้องเผชิญกับความจริงแล้วหรอ = = เอาเถอะครับ เจอมันก็ต้องเจอ ได้เวลาแต่งตัวไปรับศรีภรรยาผู้สูงส่งแล้วล่ะ - -^
Chanyeol’s part
ขอเวลาหน่อย ขอเวลาหน่อย ขอเว้นวรรคสักหน่อย ยังพักฟื้นพึ่งได้ไม่นาน
no no no นะยังก่อน ยังรักใครได้ลำบาก
หยุดเถอะ ยังไม่ค่อยอยาก เก็บรักนั้นไปก่อนไป
no no no ขอบายก่อน ตอนนี้ไม่พร้อมเปิดใช้
พักซ่อมแซมเป็นการใหญ่ ยังไม่อยากรับใครไว้ในหัวจะ...
ปิ๊บ
“เพลงอะไรเนี่ย โว๊ะ”
เมื่อกี้มันเพลงอะไร ทำไมมันฟังแล้วจะอ้วกครับ ฮืออออออออ ผมที่ยังตื่นไม่สุดจากการนอนกลางวัน = = ค่อยๆควานหาโทรศัพท์ที่เปิดเพลงทิ้งไว้ตั้งแต่บ่ายมากดเปลี่ยนเพลง ฟังแล้วรับไม่ได้ครับ อะไรเนี่ย
เมื่อไหร่จะได้พบเจอกันอีกครั้ง
เมื่อไหร่จะได้เป็นจริงเหมือนฝัน
แค่อยากจะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน
ฉันจะตามไปบอกรัก
เมื่อไหร่จะได้พบเจออย่างวันนั้น
อยากให้เธอรู้ความจริงในใจฉัน
แต่บางครั้งก็รู้สึกเหมือนเธอ อยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่..
ปิ๊บ!
ม่ายยยยยย เพลงอะไรกันนี่ โทรศัพท์ผมมันมีแต่เพลงแบบนี้รึไงกัน T^T ไม่ฟังมันแล้วครับ คุยกับเพื่อนดีกว่า T^T ว่าแต่ตอนนี้กี่โมงแล้ว งืออออออ ผมค่อยๆสะบัดหัวเบาๆเพื่อให้ตัวเองตื่นแล้วหันไปมองนาฬิกาที่ติดไว้ที่ผนังห้องนอน
“ชานยอลลี่~~~~~” แต่ก่อนที่จะหานาฬิกาเจอ (งัวเงียเกิน) เสียงหม่อมแม่ของผมก็ขัดขึ้นซะก่อน ข้างล่างเกิดอะไรขึ้นหรอครับ = =
“คร้าบบบบบบบบบบบบ” ปากก็ตะโกนไปเถอะครับ ผมยังนอนกลิ้งอยู่บนเตียงอยู่เลย -/-
“.......” ไม่มีเสียงตอบรับ หรือเมื่อกี้ผมหูฝาดด????
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
คงไม่หรอกมั้ง แม่ผมคงขึ้นมาถึงห้องแล้ว
“แม่มีอะไรหรอครับ” ผมวางมือจากโทรศัพท์แล้วลุกจากเตียงไปเปิดประตู
“ไม่มีอะไรหรอก ^^”
“เฮ้ยยยยยย.....!!!!”
TBC.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
แฮ่!!! มาอัพอีกตอนแล้วค่าาา ด้วยความรวดเร็ว อิอิ
เป็นยังไงกันบ้าง เรื่องนี้พอจะเข้าแก๊ปรีดเดอร์บ้างมั้ย TwT
ยังไงก็เป็นกำลังใจกันด้วยน้าาาา
1เม้น10กำลังใจ >_<
ความคิดเห็น