[EXO FIC] Marry me? รักผมก็บอก [KrisYeol]

ลำดับตอนที่ #11 : Marry me? : 10 (100%)

MARRY ME?

10

     “...”

 

“...”
 

“...”

 

“...”

 

มีแต่ความเงียบที่เข้าครอบงำทั้งสองคน เงียบพอที่จะได้ยินเสียงจังหวะหัวใจของแต่ละคน 

“..นี่” คริสเป็นฝ่ายได้สติขึ้นมาก่อน

“อ่ะ...เอ่อ...-/////-” ร่างบางค่อยๆลุกออกพร้อมกับเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อปกปิดความอาย เพราะตอนนี้รู้สึกว่าใบหน้าของตัวร้อนกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

“หนักนะเนี่ย :P” คริสโน้มหน้าลงมากระซิบข้างหูของอีกคนทำเอาคนที่เขินอยู่แล้วยิ่งเก็บยิ้มไม่อยู่จึงหันหน้าหนีไปอีก 

“เดี๋ยวจะโดน -/-” 

“หึ” คริสลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป 

ร่างสูงยืนพิงกับประตูห้องน้ำ ยกมือขึ้นกุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง

.....ชานยอล เมื่อกี้หัวใจนายก็เต้นแบบนี้นะ ….

…….

…..

….

…

..

[Tao’s part]

ตอนนี้ผมอยู่หน้าคอนโดของเจ้าลู่กวางน้อย (หรือว่าคอนโดของว่าทีแฟนผมนั่นเอง-..-) บังเอิญดีนะครับที่พักอยู่ที่เดียวกัน ถ้าอยู่คนละที่เดี๋ยวแม่นางลู่จะรู้เอาว่าตอนนี้ผมกำลังจีบแบคฮยอนอยู่ จริงๆเขาก็ไม่รู้จักแบคฮยอนหรอกนะ แต่ถ้าผมไปหาแบคฮยอนที่อื่น ผมก็จะไม่มีเวลามาหานางแล้วนางอาจจะว่าผมได้อ่ะนะๆ แต่ผมมีความรู้สึกว่าช่วงนี้ลูฮานแปลกๆ ..ดูหน้าเด็กลง แสดงว่ากำลังอินเลิฟแน่ๆ = = พูดก็พูดเถอะครับ วันนี้ผมแวะไปหาหน่อยแล้วกัน ....แล้วค่อยลงไปหาแบคกี้ -.,- 

ผมกดลิฟท์ขึ้นไปห้อง909 หวังว่าตอนนี้แม่นางแฟชั่นจะตื่นแล้วนะ 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แอ๊ดด...

“อ้าวเทาเทา มาเอาแว่นคืนได้สักทีนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” ยังไม่ทันที่ผมจะได้ปริปากพูดอะไรออกไป ยัยนั่นก็พูดขึ้นก่อนที่ประตูมันจะเปิดซะอีก นี่รู้ขนาดนั้นว่าผมจะมาหาเรอะ เออใช่ ผมลืมแว่นผมไปเลย = =

“ใจคอจะไม่ทักทายกันเลยรึไงครับแม่คนสวยยย”

“ก็ทักอยู่นี่ไง โอ๋ๆๆๆ เข้ามาก่อนๆ”

ผมเดินเข้าไปในห้องที่คุ้นเคยแล้วหย่อนตัวลงที่โซฟาตัวนิ่ม

“กินข้าวเช้ามารึยังเนี่ย แหม ใส่ชุดทำงานแล้วหล่อระเบิดระเบ้อ ><” ลูฮานว่าพลางเดินไปหยิบแว่นมาให้ผมก่อนจะนั่งลงข้างๆ

“เดี๋ยวไปกินที่บริษัทอ่ะ นี่นาย ทำไมช่วงนี้หน้าเด็กลง?” จริงๆก็ถามเป็นเชิงว่าช่วงนี้อินเลิฟใช่มั้ย = =

“หืม? ฉันหรอ? ฮ่ะๆ ไม่หรอกมั้ง .///.” 

“หน้าแดงขนาดนี้แล้วยังจะมาปฎิเสธ มีความรักใช่มั้ย!” หึ อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ ตั้งแต่รู้จักกันมายัยนี่แอบชอบใครนี่ผมรู้หมดเพราะมันจะมาเล่าให้ผมฟัง ...แล้วมันก็แห้วทุกที ก็ไม่เข้าใจนะว่าจะสเป็คสูงไปถึงไหน เฮ้อออออออ

“นี่นายจะไม่รู้สักเรื่องได้มั้ยเนี่ยยยยยยย” ลูฮานลากเสียงยาวพร้อมกับตีไหล่ผมหนึ่งที โอโห ท่าทางจะเขินมาก ฮ่าๆๆๆ

“ไม่ได้ ต่อไปนี้ฉันจะเป็นพ่อสื่อให้นาย” ยักคิ้วให้เพื่อนหนึ่งทีเพื่อความหล่อ -..-

“ไม่ต้องย่ะ คนนี้ฉันจัดการเองได้”

“หา? O__O” ว่าไงนะ? พูดแบบนี้หมายความว่าไงครับ มีคนมาจีบเพื่อนผมหรอออออ ร้อยวันพันปีตั้งแต่อยุธยาเสียกรุง(เวอร์ไป)ยังไม่เห็นจะมีใครมาจีบนางเลย ถึงจะเป็นดาวมหาลัยก็เถอะ แต่คงเห็นมีผมกับไอ้คริสเป็นบอดี้การ์ด เลยไม่มีใครกล้ามาจีบ ....เอ..ใครกันมันแน่มากขนาดนี้ แสดงว่าต้องมั่นใจในหน้าตาของตัวเองมากสินะ!

“นายจำวันที่เราไปกินพิซซ่ากันได้ป่ะ แล้วที่ฉันบอกว่ารู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่ตลอดเวลาอ่ะ” ลูฮานเริ่มเล่า เหมือนรู้เลยแฮะว่าผมต้องการให้เล่า = =

“เออจำได้ แล้วจะบอกว่าไอ้คนที่มองนายมันมาจีบนาย?”

“อื้อ >///<”

“แว๊นซ์บอยชัวร์แม่คู๊ณณณณ” 

“ไม่เว้ย ฉันแสกนเรียบร้อยแล้ว ผ่านสเป็คฉัน6ข้อจาก8ข้อ ฮริ๊งง”

“หา.....” แสดงว่าคนนี้ไม่ธรรมดาแน่ๆ มันเป็นใคร!

“ที่ไม่ผ่านก็มีแค่ .....อายุ.....กับ...ฉันยังไม่รู้ว่าเขาทำงานอะไรอ่ะ” ลูฮานพองแก้มแล้วพยักหน้าเบาๆให้ผมม

“อายุเท่าไหร่?”

“สิบแปด...”

“ไอ้กินเด็กกกกก” ให้ตาย ช็อคครับช็อค สเป็คมันคืออายุต้องมากกว่า แล้วนี่อะไรรรร อะไรรรรรร 

“เปล่านะ ..”

“เรียนอะไรล่ะ” ผมรู้สึกตัวเองเหมือนผู้ปกครองแม่นางเข้าไปทุกวัน โธ่ - -

“นิเทศวารสาร” 

“หืม เส้นทางอาชีพก็เหมาะกับนายดี เขียนข่าวให้เสื้อผ้าแบรนด์ของนายอะไรแบบนี้” เออ พูดออกไปได้นะจือเทา นี่คิดว่าพวกเขาจะแต่งงานกันรึยังไง = =

“มันจะถึงแต่งงานเลยหรอนายยยยยยยยยยยยยย”

“นี่อย่าบอกว่าจริงจัง?”

“ยังไม่รู้อ่ะ ก็อีกฝ่ายเขายังไม่แสดงออกอะไรเท่าไหร่ว่าจริงจัง...”

ยู้ฮูว~ 

เสียงเตือนว่าLINEเข้าของโทรศัพท์ลูฮานดังขึ้น ไม่ทันที่เจ้าตัวจะหันไปหยิบ ผมก็ใช้ความเร็วหยิบมาก่อน จะต้องเป็นไอ้หัวหมอ(?)นั่นแน่นอนนนนนน 

“เฮ้ นายอย่ามาเสียมารยาทกับโทรศัพท์ฉันนะ(?)”

“คนนี้อะนะ?” หลังจากที่สไลด์อันล็อคหน้าจอไอโฟนของลูฮานเรียบร้อยผมก็เข้าไปในไลน์ที่เพิ่งเตือนมาเมื่อสักครู่ทันที อยากจะเห็นหน้าจริงๆ หล่อเทียบเท่าอาเทาแห่งชิงเต่าได้ไงวะครับบบบ

“...” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆมาจากลูฮาน เจ้าตัวแค่พยักหน้าให้ผมแล้วมองด้วยสายตาเหมือนแมวอ้อน = =

“ก็...ผ่านก็ได้”

“หล่อกว่านาย แบร่” ลูฮานแลบลิ้นใส่ผมแล้วก็แย่งไอโฟนในมือผมไปพิมพ์ตอบด้วยสีหน้าที่เบิกบานยิ่งกว่าดอกทานตะวัน ให้ตายสิ นี่เป็นหนักขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย

ครืดดดด 

เสียงสั่นจากไอโฟนของผมที่วางอยู่บนโต๊ะ.... เอิ่ม สงสัยจะเป็นเจ้าตัวเล็กของผมนะ.... แต่ไม่ทันทีผมจะหยิบไอโฟนขึ้นมา โทรศัพท์สุดเท่ของผมก็โดนลูฮานแย่งไปดูหน้าจอก่อน ไม่นะ ...

 

---------68%--------

“อยู่ ไหน แล้ว อ่ะ” ลูฮานอ่านออกเสียงข้อความที่ส่งมาจากแบคฮยอนก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม...หรือเชิงจับผิดกันแน่นะ ไอ้เทาเอ้ยยยย พลาดจนได้ กะว่าพอได้เป็นแฟนแล้วจะไปอวดเพื่อนสักหน่อย ปัดโธ่ !

“เอามานี่เลย หยุดอ่าน ห้ามเลื่อนขึ้นไปอ่านแชทก่อนหน้านี้นะโว้ยยยยย” ผมพยายามจะแย่งไอโฟนคืนมาแต่ก็ไม่เป็นผล -_____-

“มีอะไรไม่บอกกันหรอห๊ะ นี่เก็บมานานกี่เดือนแล้วเนี่ยยยยยยย”

“อะไร แค่ประมาณสองอาทิตย์เอง เอาโทรศัพท์มานี่ จะตอบเว้ยยย”

“ยิ้มหน้าบานเชียวนะ มาให้ฉันดูหน้าบ้างเลย”

“แปป” ผมแย่งโทรศัพท์คืนมาจากลูฮานได้ก็จัดการพิมพ์ตอบแบคฮยอนกลับไปด้วยความรวดเร็วแล้วเปิดรูปตัวเล็กให้ลูฮานดู

“ตรงสเป็คนายสักข้อมั้ยเนี่ย หรือแค่คบแก้เบื่อ?”

“ตรงหมดทุกข้อครับ :P” พูดจบก็ยักคิ้วให้เพื่อนหนึ่งที หุหุ ไม่อยากจะบอกว่าจริงๆผมก็ไม่มีสเป็คหรอกนะ ถูกใจใครก็คนนั้นแหละสเป็ค = =;

“ทีหลังพามาให้รู้จักบ้าง เชอะ”

“ลงไปหาดิ ห้องข้างล่างนายนั่นแหละ”

“ห๊า O______o” 

“ตามนั้น ไปทำงานละ แล้วเจอกันครับจุ๊บๆ” ผมลุกขึ้นเอาแว่นเหน็บเสื้อแล้วเดินออกจากห้องไป ป่านนี้ตัวเล็กรอแย่แล้ว~ 

......

....

ผมเดินลงไปที่ลานจอดรถก็เห็นแบคฮยอนยืนรออยู่แล้ว..ยืนอยู่กับใครสักคนครับ ผมเดินเข้าไปใกล้ แบคฮยอนหันมาเห็นพอดีก็โบกมือให้ผมก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนต่อ

“รอนานมั้ยครับ?” ผมเอ่ยถามคนตัวเล็กเมื่อเดินไปถึง

“นานนนน ไปไหนมาเนี่ย ก็นึกว่าอยู่ที่รถ” 

“ไปหาเพื่อนมา~” พูดจบผมก็หันไปยิ้มให้เพื่อนของเจ้าตัวเล็ก 

แต่เดี๋ยวนะ.. ไอ้คนนี้มันคนที่จีบลูฮานนี่!! นี่อย่าบอกนะว่าคนพวกนี้ก็พักอยู่คอนโดเดียวกัน แล้วก็แสดงว่าพวกนี้เป็นเพื่อนของชานยอลอะไรนั่นนนน ปวดหัวครับ เอาล่ะ ได้เวลาดูนิสัยกันหน่อยแล้ว หึหึ

“นี่เซฮุนนะ ขอติดรถไปลงตรงรถใต้ดินด้วยอ่ะ เซฮุน นี่จือเทานะ เรียกว่าเทาก็ได้” แบคฮยอนแน่นำให้เสร็จสับ ไม่อยากจะยอมรับว่าพอมาเจอตัวจริงนี่ไม่แปลกใจว่าทำไมลูฮานถึงหน้าแดงเป็นลูกตำลึงขนาดนั้น ผมยังเขวเลยครับ ..... เฮ้ยไม่ใช่ละ! จือเทาคนนี้หล่อร้อนแรงขนาดน้ำแข็งขั้วโลกยังละลาย!!

“อ้อ สวัสดีครับ ^^”  ต้องพูดแบบผู้ดีไว้ก่อนครับแหม -..-

“ครับ สวัสดีครับ แล้วก็ขอบคุณมากนะครับ ^^” 

ดูจากมารยาทก็โอเคนะ.... แต่ทำไมไม่แต่งชุดนักเรียนหรือชุดนักศึกษาล่ะ? หรือนี่ทำงานแล้ว?.. ผมค่อยๆเลื่อนสายตาไปที่กระเป๋าเสื้อที่มีตราบริษัทอยู่ ....

..... ผมว่าถ้าลูฮานได้แฟนจริงๆก็ได้คนนี้แหละ.....

[Sehun’s part]

ไอ้หน้าตาแบบนี้เนี่ยนะที่แบคฮยอนชอบนักชอบหนา ความจริงผมก็เห็นมาแล้วตั้งแต่วันที่ไปกินพิซซ่า แต่มันเห็นไม่ค่อยชัดน่ะครับ ก็แค่มองแต่อีกคนเท่านั้นเอง~ >.< เดี๋ยว อะไรของผมเนี่ย ไรท์เตอร์อุตส่าห์ให้ผมออกมาเป็นคนเดินเรื่อง เอาเถอะ ก็ขอโม้หน่อยแล้วกัน 55555555555 วันนี้เป็นวันแรกที่ผมจะได้ทำงานแล้วครับ ตื่นเต้นอยู่เหมือนกันนะ ผมจะทำให้ดีที่สุด(เพื่อพี่ลู่) เย้! 

ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนรถสปอร์ตคันหรูของไอ้เจ้าแพนด้าใต้ตาดำนั่น รถสวยดีนะครับ ..ทำไมผมถึงไม่ขับรถของผมเองน่ะเหรอ... ผมอยากจะเห็นหน้าว่าทีแฟนของไอ้แบคตัวเป็นๆน่ะครับ กลัวมันจะโม้มากว่ามีคนมารับมาส่ง ...แต่พอเจอตัวจริงเข้าไปนี่....แค่ตอนเห็นเดินมาผมก็รู้สึกขนลุกแล้วครับ

...น้ำหอมหมอนั่นมันฉุนเกินไป -_-

“ไอ้ฮุน เย็นนี้ว่างมั้ย” ไอ้แบคที่นั่งอยู่ข้างคนขับหันมาหาผม

“ว่าง จะไปกินอะไรที่ไหนก็บอกมา ไปได้หมด”  ผมตอบกลับไป

“อยากกินบุฟเฟ่ห์ เทาเทาไปกินกันนนน” ว่าจบไอ้แบคก็หันไปจิ้มไหล่คนขับรถ โหย ทำตัวอย่างกับแฟนกัน นี่สงสัยจะซ้อมเป็นแฟนกันอยู่ เห็นแล้วมันหงุดหงิดดดดดดดดดดดด คิดถึงหวานใจจังเลยT^T

“ได้ เลิกงานแล้วไปกันนะ” ไอ้เทาเทาไรนั่นของแบคมันตอบกลับมาด้วยน้ำเสียง....น้ำเสียงละมุนมากนี่บอกเลยครับ โหยยยยยย อิจฉาาาา T_____T

“โอเคเลย~”

นั่งรถไปสักพักก็ถึงเวลาที่ผมจะต้องลงจากรถละครับ ลงสักทีเถอะ ผมไม่อยากจะรับรังสีความหวานของคู่นั้นแล้วววว ณ วินาทีนี้ผมยอมฟังเสียงไอ้ไก่ดำบ่นดีกว่ามานั่งอยู่ตรงนี้แล้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน 

บอกเลยว่าไม่เคยรู้สึกเป็นส่วนเกินขนาดนี้มาก่อน T^T

“ตอนเย็นเจอกันนะเว่ยยย”

“เออๆ ขอบคุณนะครับพี่” หลังจากที่ตอบรับแบคฮยอนเรียบร้อยแล้วผมก็ไม่ลืมจะขอบคุณคนขับรถด้วย ก็แหม พ่อแม่สอนมาดีนะครับนะ 

....

..

.

เลิกงานแล้วผมก็รีบขึ้นรถไฟใต้ดินไปยังห้างประจำที่นัดกับไอ้คู่หวานละมุนนั่นไว้ พร้อมกับพิมพ์ไลน์ไปหาที่รัก(?)ของผม

SEHUN : ตอนนี้ว่างมั้ยครับบบบ

Lulu :  อื้อ ทำไมหรอ?

SEHUN : มาหาที่ห้างหน่อยสิ ชั้นเจ็ดร้านบุฟเฟ่ห์นะ ได้มั้ย?

Lulu : ได้ๆ นายเลี้ยงนะ :P

     SEHUN : ตามนั้นครับ :*

     Lulu : -//-

เมื่อมาถึงร้านแล้วผมกวาดสายตามองหาลูฮานว่าเขามาถึงรึยัง ...นั่นไงงงง แต่งตัวน่ารักมากครับ ผมเดินเข้าสะกิดเบาๆ

“อ๊ะ ช้าง่ะ” เจ้าตัวหันมายู่ปากใส่ผม อย่าน่ารักไปกว่านี้ครับ คนหล่อทำใจไม่ไหว~

“วันนี้มีนัดกินข้าวกับเพื่อนแล้วก็..ว่าที่แฟนเพื่อนน่ะ เลยอยากชวนพี่มาด้วย^^”

“อ่าวหรอ นึกว่าเดทซะอีก”

“หืม?”

“มะ...ไม่มีอะไร -/-“  

“เมื่อกี้ได้ยินหมดทุกคำ เต็มสองหูด้วย :P”

“ลืมๆมันไปเถอะน่ะ แล้วเพื่อนนายมารึยัง” ลูฮานว่าพลางหันหน้าเข้าไปในร้านมองหาเป้าหมาย

“อืมมม... เจอละ ไปกัน” ว่าไปผมก็กวาดสายตาไปทั่วร้านและพบว่าทั้งสองคนนั้นนั่งรออยู่แล้ว นี่ใจคอไม่คิดจะบอกกันเลยเหรอว่าถึงแล้ว นั่งอยู่โต๊ะไหน อะไรแบบนี้น่ะครับ เฮ้ออออออออออ

“อื้มๆ” ลูฮานพยักหน้าอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินเข้าไปในร้านพร้อมกัน

......

.....

“เทาเทาาาาาาาาาา นายมาที่นี่ได้ยังไง!” ยังไม่ทันที่จะเดินมาถึงโต๊ะ พี่ลู่คนสวยของผมก็วิ่งแจ้นเข้าไปหาจือเทาด้วยความเร็วแสงโดยที่ไม่ได้สนใจผมเลยสักนิด T^T

“...!!!!...” หน้าของคนโดนเรียกชื่อค้างไปชั่วขณะ เหมือนสมองกำลังประมวลผลอะไรสักอย่าง

“..เอ่อ..” แบคฮยอนที่หันไปเห็นลูฮานได้แต่ทำหน้าเหวอ ก่อนที่จะหันมาหาผมด้วยสายตาอาฆาต...

...

...

“ไอ้ฮุน มาเคลียรรรรร์ มึง..ไอ้....” แบคฮยอนที่สมองเพิ่งจะประมวลผลได้ว่าลูฮานคนนี้คือคนที่ไปกินพิซซ่ากับเทาเมื่อวันนั้น สมองช้ามากครับหมาน้อย = =

“ทำไมครับคุณมึง ^^” พูดจบผมก็ยักคิ้วให้แบคหนึ่งที 

ดูท่ามื้อเย็นนี้จะคึกคักไม่ใช่น้อยนะ...

---------------------------------------------------------

[Chanyeol’s part]

ผมยังคงนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิม ตัวที่เมื่อกี้...... โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมในหัวผมมีแต่ความรู้สึกเมื่อกี้ แล้วทำไมจะต้องยิ้มด้วยเนี่ย 

“หนักนะเนี่ย :P” 

ทำไมไอ้ประโยคนี้ น้ำเสียงแบบนี้ จะต้องวนเวียนอยู่ในหัวของผมเป็นรอบที่ล้านแปดแล้วครับ ฮือออออออออออ เมื่อกี้มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ก็แค่หัวใจเต้นแรง ไม่มีอะไรทั้งนั้นนน ไม่มี๊ๆๆๆ!!!! แล้วผมจะหลอกตัวเองทำไมครับเนี่ย ยากจะที่ยอมรับได้ว่าตอนนี้ ตอนนี้... ตอนนี้ความรู้สึกมันเริ่ม..... โอยยยยย ไม่อยากจะพูดมันออกมาจริงๆ ผมจะจัดการกับตัวเองตอนนี้ยังไงดีเนี่ย เปิดเพลงดีกว่า T______T  ผมควานหาiPadขึ้นมาเปิดเพลงสุ่มหลังจากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนแผ่อยู่บนเตียง......ทำไมพอเห็นเตียงก็นึกถึงเรื่องเมื่อเช้า อะไรกันเนี่ย ไอ้ปาร์คแกเป็นอะไร? 

ใกล้เธอเท่าไหร่ความลับในใจก็ยิ่งเยอะ
รู้ตัวไหมเธอ เธอทำอะไรกับฉัน
เจอะเธอทีไรเธอยิ่งใช่ขึ้นทุกวัน
ยิ่งอยากไปพัวพันชีวิตเธอ 

ทำไมมันจะต้องสุ่มเพลงอะไรที่มันเข้ากับสถานการณ์ตอนนี้ด้วยเนี่ยยยยย! ไม่ฟังแล้วครับ โธ่! เล่นเกมดีกว่าครับผมหันไปหยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมา และก็พบว่า....

Misscall Kai (33)

ตายแล้ว...ลืมบอกไอ้ไคไปได้ยังไงเนี่ยยย!

จะโทรตอนนี้ก็ไม่ได้ครับ เสียเงิน เดี๋ยวค่อยโทรสไกป์ไปหามันตอนเย็นแล้วกัน ตอนนี้อารมณ์ผมไม่พร้อมจะคุยทั้งนั้น!

ปึง

 

....... โดยเฉพาะคนที่เพิ่งปิดประตูห้องน้ำเมื่อกี้!　-*-

ไอ้บ้าคริสเดินออกมาจากห้องน้ำ มือข้างหนึ่งถือผ้าเช็ดตัวผืนเล็กพร้อมกับเช็ดผมไปด้วย โอ้ยเห็นแล้วหงุดหงิดครับ นอนดีกว่า

“นี่ ค่าโรงแรมมันไม่ได้แพงขนาดนั้น ไม่ต้องนอนให้คุ้มก็ได้นะ นอนมุดอยู่แบบนี้กะว่าวันนี้จะไม่ไปไหนเลยรึไง” นั่นไง พูดแบบนี้แสดงว่าเมื่อเช้านายไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสินะ... เฮ้ย! แล้วนี่ผมจะไปหวังให้มันรู้สึกทำไมครับ! -_-

“ไม่ไปกับนาย คนบ้า” ผมเอาหัวมุดเข้าผ้าห่มไปด้วย สรุปคือตอนนี้ผมอยู่ใต้ผ้าห่มทั้งตัวแบบสมบูรณ์แบบ = =

“อะไร ลุกออกมานี่” ....ผมรู้สึกเหมือนโดนดึงผ้าห่มออก ไม่ไม่ไม่ ผมจะไม่ยอมให้หมอนั่นพรากผ้าห่มจากผมไปปปปปปปป T_______T

“ไม่ลุก” ทำไมผมรู้สึกเหมือนที่นอนมันมีคนมานั่ง ไอ้บ้านั่นมันจะทำอะไรผมมมมมม แงงงงงงงงง

     “อยากโดนแบบเมื่อกี้อีกหรอครับ?” ..เสียงเข้มกระซิบข้างหู นี่ยังอุตส่าห์รู้นะว่าหูผมอยู่ตรงไหน -///- ไม่เอาแบบนี้นะแงงงงง ต้านไม่ไหว -///-

     “เงียบไปเลย จะนอน” ใครว่าจะนอน เขินม้วนจะแย่อยู่แล้ว ลุกไปตอนนี้ได้รู้กันหมดเซ่ -////-

     “ก็ตามใจ วันนี้จะไปกินไอติมแล้วก็จะไปย่านช็อปปิ้งแถวไทม์สแควร์(ห้างแห่งหนึ่งในฮ่องกง)” 

     “เชิญเถอะ” จะไปไหนก็ไปเลยยยยยย อย่ามาทำให้รู้สึกสับสนไปมากกว่านี้ แงงงงงง



     ...เดี๋ยวนะ เมื่อกี้จะไปไหนนะ กินไอศครีม? ช้อปปิ้ง? ไม่ได้นะ ผมจะต้องไปปปปปปปปปปปปป!!!!

     “แน่ใจนะ? หึ” 

     “....” เอาไงชานยอล ถ้าไม่ตอบนี่คือชวดบัตรเครดิตไอ้พี่คริสไปเลยนะ...

     “งั้นไปละ เดี๋ยวเย็นๆกลับมานะครับสุดเลิฟ” 

     “ม่ายยยยยยยยยยยยย” ในที่สุดผมก็ยอมลุกออกมาจากผ้าห่ม ผมต้องไปครับ ไม่ไปไม่ได้ ....แล้วทำไมต้องไป?...เอ่อ...ผมอยากกินไอติม โอเค ผมอยากกินไอติมกับช้อปปิ้ง ;__;

     “?????” คริสหันหน้ากลับมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

     “ไปด้วย T^T” นี่กัดฟันพูดมากนะครับขอบอก ฮืออออออ

     “ให้เวลาอาบน้ำแต่งตัว10นาที ถ้ายังไม่เสร็จฉันจะเข้าไปอาบให้” คริสเดินกลับมาหย่อนตัวลงบนโซหาตัวนิ่มแล้วยักคิ้วให้ผม ไอ้..ไอ้บ้า T//T

     “ฝากไว้ก่อนนะที่รัก วันนี้ได้จ่ายเยอะแน่! เชอะ!” จบประโยคผมก็สะบัดตูดเดินเข้าห้องน้ำไป -/////-

...หน้าแดงอีกแล้วชานยอล...

TBC.

P.S. อัพค้าาาาา ช่วงนี้ใกล้สอบไฟนอลกันแล้ววว ขอให้รีดเดอร์ได้เกรด3.5อัพทุกคนเลยนะจุ๊บส์ 

เอาเทาแบคเป็นกำลังใจจจ 555555