คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ใช้เป็นเหตุผลได้ไหม [1]
ใช้เป็นเหตุผลได้ไหม
1
“คำว่ารักใช้เป็นเหตุผลได้ไหม มันพอไหมคำว่ารัก
ที่ทำให้ยอมทน แม้คนรักกันจะทำให้ฉันปวดใจ
คำว่ารักคำเดียวเท่านั้น ที่ทำให้ฉันรับได้
คำว่ารักทำให้อภัย ให้ไม่มีขีดจำกัดของความอดทน”
(เขาทำกับแกขนาดนี้ แกยังทนอยู่กับเขาได้อีกหรอ?)
“...”
ร่างบางทรุดตัวลงที่พื้นระเบียง หลังพิงกับประตู ดวงตากลมมีน้ำใสเอ่อล้นออกมา มือบางที่กำโทรศัพท์มือถืออยู่สั่นเทาเพราะแรงสะอื้น ประโยคที่กระแทกใจเมื่อกี้ ทำเอาหัวสมองหยุดทำงานไปซะอย่างนั้น ใช่..แล้วทำไมเขายังทนอยู่กับผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าแฟน แต่ไม่เคยทำตัวเหมือนแฟนเลยล่ะ?
ดวงตากลมมองขึ้นไปยังท้องฟ้ามืดที่ประดับไปด้วยดาวระยิบระยับ โทรศัพท์ที่คุยอยู่กับเพื่อนรักได้ถูกตัดสายไปแล้ว ภาพและความทรงจำในอดีตย้อนเข้ามาในหัวสมอง
“ชานยอล ดูโน่น~”
“หือ ก็แค่ดะ..”
“ฟอดดดดดดดดด~”
“พี่คริสอ่ะ” คนโดนหอมหันมายู่ปากใส่คนตัวใหญ่กว่า
“ก็ตัวเราหอมนิ”
“ก็ตอบแบบนี้ตลอดล่ะ” ร่างเล็กเอียงตัวมาซบไหล่อีกคน
“ชานยอล”
“ครับ?”
คริสสวมกอดคนตัวเล็กเอาไว้แล้วกดจูบลงที่กลุ่มผมนุ่มที่ยังไม่แห้งดี
“พี่อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้”
“... พี่พูดเหมือนพี่จะไปเมืองนอก” คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดเงยหน้ามอง
อีกคน
“เปล่า พี่ไม่ได้ไปไหนหรอก เดี๋ยวพี่ก็เรียนจบแล้ว กลัวเราไปมีคนอื่นน่ะสิ”
“จะมีได้ไง พี่นั่นแหละมีคนอื่น” ชานยอลพองแก้มใส่คนรัก ทั้งๆที่รู้ว่าประโยคเมื่อกี้มันไม่จริงหรอก แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ที่บางครั้งก็มีผู้หญิงและพวกเก้งกวางมายุ่งกับพี่คริสของเขามากเกินไป
“ไม่มี ไม่เชื่อใจกันหรอ”
“ก็เชื่อ ..แต่มันก็อดคิดไม่ได้นี่”
คริสจับตัวคนตัวเล็กออกจากอ้อมกอดมาจ้องตาแทน
“เห็นมั้ย ในดวงตาพี่มีเราคนเดียวนะ ปาร์คชานยอล”
“ไหนพี่ว่าให้เชื่อใจกันไง ผมเชื่อใจพี่แล้ว ..แล้วทำไมพี่ทำแบบนี้ล่ะ?” น้ำใสเอ่อล้นดวงตากลมแล้วไหลรินลงมาอาบแก้มขาว มือบางกำโทรศัพท์ของตนไว้แน่น แต่ก่อนที่ความคิดจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ..
ติ๊งหน่อง
ร่างบางที่หมดแรงกับการร้องไห้อย่างหนักรีบใช้มือบางคราบเช็ดน้ำตาออกแล้วเดินไปเปิดประตูหน้าห้อง
“ฮะ”
“แฟนน้องเมาอยู่ข้างล่างอีกแล้วนะ” ชายวัยกลางคนในชุดยามสีน้ำเงินเอ่ยกับคนที่มาเปิดประตู สีหน้าดูจะเอือมกับการกระทำซ้ำๆที่ช่วงนี้เกิดขึ้นบ่อย
“เอ่อ..ขอโทษแทนด้วยฮะ” ร่างเล็กโค้งให้ก่อนจะเดินออกจากห้องลงไป
ข้างล่าง
“เฮ้อออออ เมาอีกแล้ว” ชานยอลเอ่ยออกมาเบาๆเมื่อเห็นสภาพของแฟนตัวเองที่เต็มไปด้วยขวดเหล้า ร่างหนากึ่งนั่งกึ่งนอนพิงกำแพงอยู่ มือหนายังคงถือขวดเหล้าอยู่อีกขวดทำท่าเหมือนจะกระดกเข้าไปอีก
“ไม่ต้องกินแล้ว” ร่างเล็กเดินไปกระชากขวดเหล้าออกมาจากมือก่อนจะ
ตบเบาๆที่หน้าของอีกคน
“น่ารำคาญ” เอ่ยออกมาแต่ตาคมยังคงปิดอยู่ มือก็ผลักคนตัวเล็กออกไปจากตัว ร่างเล็กสะอึกไปกับคำพูดเมื่อกี้ ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าเขาเมา .... น้ำใสๆค่อยๆไหลออกมาจากดวงตากลมโต แต่ไม่นานก็ถูกเช็ดออกไป ชานยอลลุกขึ้นไปสะกิดตัวคริสอีกครั้ง
“พี่ขึ้นห้องเถอะ เดี๋ยวผมพาขึ้นไป” ไม่รอให้อีกคนตอบ ชานยอลเดินเข้าไปดึงตัวคนที่นอนเมาอยู่ให้ลุกขึ้นมา ซึ่งก็สำเร็จ แล้วค่อยๆพาร่างหนาขึ้นไปที่ห้อง
เมื่อขึ้นมาถึงห้องได้สำเร็จ ร่างเล็กพาคนไม่มีสติมาที่โซฟาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเอาผ้าชุบน้ำออกมาเช็ดตัวให้อีกคนซึ่งมีกลิ่นเหล้าคลุ้งเต็มตัว
ตากลมมองคนที่นอนอยู่ น้ำตาเอ่อขึ้นอีกครั้ง เมื่อเปรียบเทียบภาพในอดีตและปัจจุบันนั้น..มันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
....คงเก่าแล้วสินะ....
....เป็นแค่คนแก้เบื่อแล้วสินะ.....
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำเอาชานยอลสะดุ้งเล็กน้อย มือบางหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะมากดดูข้อความ
“ฝากเช็ดรอยที่ปกเสื้อด้วยนะ :) ”
.... ดวงตากลมใสหันไปมองคนที่นอนอยู่บนโซฟาตัวเดิมก่อนจะเดินไปที่โซฟาและถอดเสื้อตัวนอกของคนที่หลับอยู่ออก น้ำตาไหลอาบแก้มขาวเนียน
ชานยอลค่อยๆพาร่างของตัวเองที่แรงแทบจะเหลือศูนย์เอาเสื้อที่ถืออยู่ในมือไปโยนลงเครื่องซักผ้า เขาไม่อยากจะเห็นมัน แค่นี้ก็เจ็บมากพอแล้ว
ร่างบางทรุดลงพิงกับเครื่องซักผ้าเอาไว้ น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย
.......พี่คริส ทำไมพี่ทำแบบนี้ล่ะ? ......
ดวงตากลมค่อยๆหลับตาลง วันนี้ร้องไห้หนักมามากพอแล้ว พรุ่งนี้ก็คงเป็นแบบเดิม มะรืนก็คงเป็นแบบเดิม
“ฮึก..มันจะมีวันไหนไหมที่พี่จะกลับมาเป็นพี่คริสคนที่อบอุ่นเหมือนเดิม..”
.....
....
...
..
.
แสงอาทิตย์สาดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องบนคอนโดหรูใจกลางเมือง ชานยอลที่เพิ่งตื่นมาก็พบว่าตนเองยังคงอยู่ห้องในห้องซักผ้า ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นหยิบเสื้อที่อยู่ในเครื่องซักผ้าออกมาตากที่ระเบียง ร่างบางเดินผ่านโซฟาตัวเดิม คนรักของเขายังคงหลับอยู่ที่เดิม
ชานยอลเดินเข้าห้องนอนไปอาบน้ำแต่งตัว ใช้เวลาไม่นานร่างบางก็จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อย และได้เวลาเดินออกมาเตรียมอาหารเช้าให้คนที่เมาเมื่อคืน ส่วนตัวเขากินแค่โอวันตินแก้วเดียวก็พอแล้ว
“ชานยอล”
เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียกก็พบว่าคริสตื่นแล้ว แต่ด้วยสภาพที่ใส่ชุดของเมื่อวาน
“พี่ตื่นแล้วหรอครับ”
“อือ”
“อาหารเตรียมให้แล้วนะครับ เดี๋ยวผมออกไปข้างนอกก่อน”
“ทำไมต้องออก” ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้คนตัวเล็กเรื่อยๆ น้ำเสียงเปลี่ยน
เป็นไม่พอใจ
“ก็ผมนัดเพื่อนไว้”
“ถ้าพี่ไม่ให้ไปล่ะ”
“...” ร่างเล็กไม่ได้ตอบอะไร แต่ใช้สายตาจ้องเป็นคำถาม
“?”
“แล้วปกติวันๆพี่อยู่ที่ห้องที่ไหนล่ะ กลับก็ดึก แล้วยัง..” ไปกับผู้หญิงคนอื่น
.....ชานยอลนึกถึงข้อความที่ส่งมาเมื่อคืน .... คนตัวเล็กตัดสินใจกลืนประโยคที่กำลังจะพูดลงคอไป เมื่อกี้เผลอตัวประชดใส่ไป
“ต้องให้พี่พูดอีกกี่รอบ?” ตาคมจ้องเข้าไปในดวงตาโตอย่างไม่สบอารมณ์
“พี่คิดว่าผมโง่รึไง” คนตัวเล็กก้มหน้าลงสะกดน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เขาไม่อยากร้องไห้ให้คนใจดำตรงหน้า เจ็บมามากพอแล้ว แต่ทำไมยังทนกับเขาได้อยู่ ถึงตอนนี้ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ เฝ้าฝันให้วันนึงเขากลับมามีเราคนเดียว
“นี่กล้าเถียงพี่หรอ” คนตัวสูงรวบข้อมืออีกคนมาด้วยแรงทั้งหมดที่มีมากกว่าชานยอลหลายเท่า บีบข้อมืออีกคนเหมือนจะให้กระดูกแตก
“พี่ปล่อยผมนะ อึก” หลังบางกระแทกกับกำแพง ร่างเล็กพยายามขัดขืนสุดแรงแต่ก็ไม่เป็นผล เหมือนตอนนี้จะทำอะไรไม่ได้นอกจากอยู่เฉยๆ และปล่อยให้อีกคนทำร้ายร่างกายต่อไป
“ไม่ปล่อย” ร่างสูงบีบข้อมืออีกคนแรงขึ้นเพราะความโกรธ กระดูกเหมือนจะแตกละเอียดไปกับแรงที่ออกมา สันจมูกโด่งไซร้ไปตามคอขาว
“ฮึก...เจ็บ” หลังบางกระแทกกับประตูห้องนอนอีกครั้ง รู้ว่าพูดไปก็ไม่เป็นผลและสุดท้ายจะต้องจบลงด้วยแบบเดิม
TBC.
-------------------------------------------------------------
อะแฮ่มๆๆ ไรเตอร์มาอัพแล้วจ้าาาา
ต้องบอกเลยว่าแนวนี้ไรเตอร์ไม่ถนัดสุดๆ -/\- ไรเตอร์แต่งไปน้ำตาจะไหลลล โฮฮฮฮฮฮฮ (ไม่ใช่แล้ว)
เรื่องนี้ มากับเพลง "ใช้เป็นเหตุผลได้ไหม" ของพี่พั๊นซ์นะค๊าา (ต้องให้เครดิตพี่พั๊นซ์ตัวใหญ่ๆเลยย~)
เนื่องจากผลโหวตของเราาา มีคนอยากได้ เมะใจดำ เยอะที่สุด ไรเตอร์ก็จัดให้~~ >_< แต่มันอาจจะไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไหร่ 555555
ปล. เป็นกำลังใจต่อไป กิกิ
ปล. โปสเตอร์กับแบนเนอร์ใหม่สวยมั้ย โฮะๆๆๆ (อันนี้ข้ามไป)
**ปล.คอมเม้นเป็นกำลังใจด้วยนะคะ เม้นเยอะอัพเร็ว เย้!^O^**
ความคิดเห็น