คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ❥ JOKE {10} 59% -->100%
❥ JOKE
เสี่ยวแต่เฉี่ยว
-10-
“ฉันว่าฉันชอบนายจริงๆแล้วล่ะ”
“แล้วที่ผ่านมาเห็นฉันเป็นของเล่นรึไง -*-”
“ฉันไม่ชอบให้ใครมาอยู่ใกล้นาย”
“...”
“อยากเจอหน้านายทุกวัน แบบนี้มันใช่รึยัง?”
“ก็พูดแบบนี้กับทุกคนใช่มั้ย -*-”
“นี่ยังไม่ใจอ่อนอีกเหรอที่รัก”
“คงงั้นมั้ง ._. ไปส่งบ้านหน่อย -3-” ชานยอลเลือกที่จะผละออกมา ขืนยืนอยู่ตรงนี้นานกว่านี้หัวใจได้ทำงานหนักกว่านี้แน่ๆ ร่างโปร่งเดินออกจากสนามบาสไปหยิบกระเป๋าและเสื้อนักเรียนตัวนอกของตัวเอง
“นี่ มีคนมาบอกชอบทั้งที นายไม่คิดจะตอบอะไรหน่อยรึไง” คริสพูดไล่หลังอีกคนพร้อมกับเดินตามมาไม่ห่างมากนัก
“ฉันบอกก่อนนายอีก (. .)” อีกคนตอบกลับไปแต่ไม่ได้หันไปสบตา
“ฮึ? เมื่อไหร่?”
“นายก็น่าจะรู้นี่ ไม่ต้องมาทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้เลย -3-”
“ที่บอกว่าเป็นห่วงน่ะเหรอ?”
“เงียบไป -/-”
“ก็อยากได้ยินไม่ได้ไง -3-”
“-/- ไปส่งหน่อยเร็ววววว” ชานยอลว่าพลางเดินกลับไปอ้อนอีกคน
“ไม่ขอก็ไปอยู่แล้วครับ (:” ร่างสูงว่าพลางโอบไหล่อีกคน คำตอบแค่นี้ก็พอจะเข้าใจว่าอีกคนต้องการสื่ออะไร
.
หลังจากที่คริสกับชานยอลเดินออกมาจากโรงเรียนแล้ว ทั้งสองคนก็เดินตามทางฟุตบาตมาเรื่อยๆ เวลาตอนนี้เป็นเวลาประมาณหนึ่งทุ่ม ซึ่งถือว่าเป็นเวลากลับบ้านปกติของทั้งสองคนเนื่องจากก่อนหน้านี้ชานยอลก็ต้องซ้อมดนตรีทุกเย็น ส่วนคริสก็ต้องทำงานของกรรมการนักเรียน
“หิวมั้ย” คริสเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสองคนเดินผ่านร้านสะดวกซื้อ
“อื้อ นายอยากกินอะไรมั้ย”
“รามยอนมั้ยครับ” คริสหันไปถามคนข้างๆพร้อมกับยกยิ้มขึ้น ชานยอลพยักหน้าเป็นคำตอบก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินเข้าไปซื้อรามยอนออกมาหาที่นั่งด้านนอก
“อาทิตย์หน้าแข่งบาสนะ นายรู้ตารางแล้วใช่มั้ย” คริสเอ่ยขึ้นหลังจากที่นั่งลงตรงข้ามอีกคน
“รู้แล้ว ถ้าสีฉันแข่งกับสีนายจะเป็นยังไงเนี่ย”
“รอบนั้นฉันก็ไม่ลงไง” คริสว่าพลางใช้ตะเกียบคีบเส้นขึ้นมาก่อนจะเป่ามันเบาๆ
“ทำไมอ่ะ”
“ฉันลงสีนายก็แพ้ดิ :P”
“ยังไงปีนี้สีนายชนะทุกอย่างอยู่แล้ว ชิ” ชานยอลว่าพลางดูดเส้นไปด้วย
“ใครจะรู้ อืม..แต่ลีดสีฉันก็สวยดีนะ”
“อยากจะจีบเชียร์ลีดเดอร์คนไหนอีกล่ะ”
“นายยังน่ารักกว่าอีก” คริสตอบกลับไปพร้อมกับส่งยิ้มกวนๆให้อีกคน
“บ้า -/-”
Chanyeol's part
โอ้... เดี๋ยวนะ...นี่สรุปผมบอกชอบหมอนั่นไปแล้วจริงๆเหรอ..แล้วสรุปเราเป็นแฟนกันจริงๆแล้ว? เอ่อ...หมายถึงไม่ได้เป็นแฟนแค่ในนามน่ะ ม่ายยยยยยยยยย ทำไมไม่รู้จักเล่นตัวอีกนิดเลยนะ T^T ทำยังไงได้ ใครจะไปรู้ว่าหมอนั่นจะมาไม้นี้ ฮือ จะเป็นลม ผมทำอะไรลงไปเนี่ยยยย ...แต่ได้ทำตามใจตัวเองมันก็ถูกไม่ใช่เหรอ T_T แต่ผมก็อดกังวลไม่ได้อยู่ดีแหละ ถ้าวันนึงต้องกลายเป็นแค่คนรู้จักจะเกิดอะไรขึ้นนนนน เฮ้ย! นี่ผมคิดอะไรรรรรรรรร แบบนี้หมอนั่นก็ไม่ได้แก้ผ้าเดินรอบโซลแล้วสิถ้าผมดันชอบมันขึ้นมาจริงๆ! ไม่สิ... ผมชอบมันไปแล้ว! แง T////T
เมื่อเย็นคริสเดินมาส่งผมที่บ้าน มันก็เลยรู้เลยว่าบ้านผมอยู่ไหน แง T^T ก่อนกลับยังบอกอีกด้วยนะว่าพรุ่งนี้จะมารับ นี่ถ้าพี่สาวสุดโหดของผมเจอเข้าจะเป็นยังไงเนี่ย หวังว่านางจะเข้าใจนะ = =
ตอนนี้ผมนอนอยู่บนเตียงนุ่มสุดที่รักของผม ในหัวสมองมันตีกันยุ่งไปหมด เดี๋ยวๆๆ ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าเป็นแบบนี้ต้องเข้าออฟฟิศปรึกษาหัวใจบยอนมั้ยครับ เฮ้อ -_-
ครืดดดครืดดดด
เสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมดังขึ้นทำให้ผมต้องเอื้อมมือไปหยิบมันมากดรับสาย คนโทรมามันจะเป็นใครได้ล่ะนอกจากไอ้กรรมการนักเรียนเงิงระทวย -/-
“โทรมานี่ถึงบ้านแล้วเหรอ”
(ถึงแล้วครับ)
“กว่าจะถึง ไปแวะขี้ที่ไหนเนี่ย” คอนโดคริสก็ไม่ไกลจากผมนี่นา ถ้าเดิน10นาทีน่าจะถึง แต่นี่ผมอาบน้ำเสร็จมันเพิ่งจะถึงเนี่ยนะ!
(แวะซื้อของนิดหน่อย แหม กลัวแฟนไปแอบนัดกิ๊กไว้รึไง) เสียงมันกวนตีนมากครับ เฮ้อ ผมชอบไปได้ไงเนี่ย งงตัวเองอยู่เหมือนกันครับ งือ T_T
“ชิ ถามหน่อยก็ไม่ได้ -*-” ถ้ามันมีกิ๊กเมื่อไหร่นะ ปาร์ค ชานยอลคนนี้จะตามเตะกิ๊กมันทุกคนเลย เหอะ!
(ก็มีชานยอลคนเดียวทำไมต้องมีคนอื่น)
“-///-”
(เงียบแบบนี้เขินใช่มั้ย)
“ไอ้บ้า งื้อ .///.”
(นอนได้แล้วเด็กดี)
“อื้อ กำลังจะนอนละ -3-”
(เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรับ ถ้ายังไม่ตื่นจะตามไปปลุกถึงห้อง)
“รู้น่ะ รีบไปอาบน้ำนอนได้ละ”
(ไล่กันเลยเหรอที่รัก)
“ใครที่รักนาย ._.” นี่ทำไมจะต้องเขินด้วยเนี่ยยยย แง T____T
(พูดกับใครอยู่ก็คนนั้นแหละ)
“-///- นอนแล่ววววว”
(ฝันดีนะครับ)
“อื้อ”
(คิดถึงนะ)
“เพิ่งเจอกันเอง อย่ามา” ผมว่าตอนนี้หน้าผมมันแดงมากแล้วล่ะ สมควรนอนได้แล้วครับ แล้วทำไมมันรู้สึกอยากคุยต่อวะ!
(แล้วคิดถึงไม่ได้เหรอ?)
“ได้” เอ่อ ผมพูดอะไรออกไปอ่ะ =[]=
(นอนได้แล้ว ยิ่งตื่นสายๆอยู่ ฝันดีครับที่รัก)
“อื้อ ฝันดีนะ”
ปิ๊บ
...ผมว่าคืนนี้ผมน่าจะฝันดีจริงๆแหละ ...เอ่อ หรือว่าผมฝันอยู่? มายก็อดดดด นี่ผมบอกชอบคริสตี้ผีเงิงไปแล้วเหรอ! แล้วตอนนี้แฟนปาร์คชานยอลคือพริ้นส์คริสกรรมการนักเรียนหมายเลข 1แห่งเซนต์ซูมานจริงๆแล้วเหรอ! ไม่อยากจะเชื่ออออ =w=
1 สัปดาห์ต่อมา
สนามบาสขนาดใหญ่ภายในโรงเรียนมัธยมเซนต์ซูมานเต็มไปด้วยผู้คนมากมายตั้งแต่นักเรียนเกรด7จนถึงเกรด12 คณะสีแต่ละสีก็เลิศไม่แพ้กัน เสียงอื้ออึงดังทั่วโรงยิมใหญ่ มีทั้งเสียงกรี๊ดเสียงเชียร์ต่างๆนานา และตอนนี้ผมอยู่กับเจ้าช้อตตี้แบคฮยอนครับ..ทายซิกีฬาสีปีนี้ผมทำหน้าที่อะไร ... ผมเป็นฝ่ายสแตนด์ =[]= เพราะผมไม่ยอมลงบาสพี่ฮิมชานก็เลยให้มาทำฝ่ายนี้แทน ให้ตายสิ บอยแบนด์อย่างผมต้องมาช่วยคุมน้องๆสแตนด์!!! ไม่สมกับเป็นเซเลปโรงเรียนเอาซะเลย(?) แล้วคุมน้องแต่ละคนนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายนะครับ แม่งชอบโดดซ้อมอีกต่างหาก = = โดนไอ้เตี้ยแบคฮยอนวีนแตกไปไม่รู้กี่รอบ แต่ผมมั่นใจว่าสแตนด์เชียร์ของสีเขียวจะต้องอลังการไม้แพ้สีไหนแน่นอน!
59%
จริงสิ วันนี้สีแดงแข่งบาสกับสีเขียว เอ่อ ..สีคริสแข่งกับสีผมนั่นแหละครับ รอบชิงเลยนะทุกคน! แล้ววันนี้ก็จะมีการแข่งวิ่งแล้วก็ประกวดกองเชียร์ของทุกคณะสีครับ ซึ่งการประกวดเชียร์ของทุกปี เชียร์ลีดเดอร์จะแสดงคู่กับสแตนด์ พูดภาษากิ๊ฟเลขก็คือ เชียร์ลีดเดอร์เป็นสับเซตของสแตนด์นั่นแหละครับ เอ๊ะ ใช่รึเปล่านะ = =
“น้องๆ! อย่าเพิ่งคุยกันเซ่ กรรมการเขาเริ่มให้คะแนนตั้งแต่น้องขึ้นมานั่งบนสแตนด์แล้วนะโว้ย!” นั่น เสียงไอ้เตี้ยแบคฮยอนมันด่าน้องอีกแล้ว ถ้าผมเป็นน้องนี่ผมจะหมายหัวไอ้รุ่นพี่แบคฮยอนคนนี้ไว้เลยนะ
“ไอ้แบค ไม่ต้องตะโกนใส่น้องทุกครั้งก็ได้ น้องเขานอยด์ตายแล้วมั้งเนี่ย” ผมหันไปเอ็ดเพื่อนสนิทสุดพิศวง(?)
“แบคฮยอง จะลงแข่งแล้วววว อย่าลืมเชียร์ดังๆนะ” เสียงของไอ้วีอาร์ชิคเซฮุนดังมาแต่ไกลครับ (เซฮุนก็อยู่สีเขียวนะครับ อย่างน้อยก็ยังรู้สึกดีที่สีเรายังมีคนที่เล่นกีฬาได้อยู่ =w=) เซฮุนเป็นน้องรหัสแบคฮยอนครับ หมอนั่นเดินมาพร้อมกับมีจื่อเทาขนาบข้าง (สองคนนี้สนิทกันเพราะพี่รหัสมันสนิทกันนั่นแหละมั้ง) ก่อนที่จื่อเทาจะเข้ามากระหนุงกระหนิงกับไอ้แบคฮยอนและทำให้ออร่าสีชมพูมันกระจายออกมา = = นี่ไอ้แบคมันต้องขุดหลุมไว้กว้างเท่าทะเลทรายซาฮาร่าแล้วลึกขนาดช้างลงไปนอนได้แน่ๆอ่ะ
“นี่ไอ้เทา ที่รวมตัวนักกีฬาสีแดงอยู่โน่นไม่ใช่เหรอ มาทำอะไรสีอื่น” ได้ทีผมต้องสั่งสอนน้องรหัสผมซะแล้วล่ะ = =
“มาหาเพื่อนฮยองนั่นแหละ อิจฉาคนอื่นมากก็ไปหาแฟนตัวเองซะสิ ;D” ดูมันทำหน้าใส่ผมครับ น่าถีบกลับเข้าป่าไผ่มาก ให้ตายสิ!
“ไอ้ฮุน ลู่หานฮยองเป็นกรรมการรอบนี้นิ อย่ามัวแต่มองหน้ากรรมการนะโว้ย อ้าวยอลฮยอง สวัสดีคร้าบบบบบบ” อยู่ๆบุคคลที่สามก็โผล่มา ...จะเป็นใครไม่ได้นอกจากไคเพื่อนซี้เซฮุน โอยยยยยย ดูสิครับ สีเขียวผมนี่มีแต่ตัวอะไรไม่รู้(?) ไคอยู่ในชุดนักกีฬาบาสสีเขียวครับ ไม่อยากจะบอกว่ามันก็เล่นบาสเก่งเหมือนกันนะ โอเค ผมยอมชมมันก็ได้ แค่วันนี้วันเดียวแหละ = =
“หวัดดี รีบไปได้แล้ว พี่ฮิมเรียกแล้วเนี่ย” ผมชี้ไปทางที่พี่ฮิมชานโบกมืออยู่ พี่เขายืนอยู่กับรุ่นพี่ที่เป็นประธานกีฬาของสีเราอีกคนนึง เหมือนกำลังนับตัวนักกีฬาอยู่มั้ง
“เออไอ้ฮุน ไปได้แล้ว”
“มึง คริสฮยองเขาไม่ลงรอบนี้เหรอ ไม่เห็นเปลี่ยนชุดเลย” เซฮุนหยิบขนมจากมือแบคฮยอนมาเคี้ยวๆก่อนจะตอบเพื่อนมันไป ส่วนจื่อเทาตอนนี้ก็ทำตัวเหมือนกาฝากบนตัวแบคฮยอน = =
“เขาบอกเขาไม่ลงรอบนี้” จื่อเทาตอบกลับไปก่อนจะกินขนมที่แบคฮยอนยื่นมาให้ โอยยยยยยย ตอนนี้ผมเหมือนส่วนเกินอ่ะ! เดี๋ยวนะ ทำไมแฟนผมมันไม่ลงรอบนี้เนี่ย
“ยอลฮยอง ทำไมแฟนไม่ลงอ่ะ” เซฮุนหันมาถาม
“เพราะฮยองไม่ลงรึเปล่า” จื่อเทาหันมาถามอีกคน โอยยย ผมจะไปรู้มันมั้ยเนี่ยยยยยย = = เอ..เดี๋ยวนะ อาทิตย์ก่อนที่บอกว่าถ้าสีผมแข่งกับสีคริส ...คริสมันจะไม่ลง อืม..เหตุผลนี้เหรอ! ไร้สาระสิ้นดี
“ฮยองไม่รู้โว้ย จะให้ฮยองกล่อมให้หมอนั่นลงรึไง” ผมว่าจื่อเทากำลังหมายความแบบนั้นนะ = =
“คริสฮยองไม่ลงก็ดีแล้ว สีเราจะได้มีเปอร์เซ็นต์ชนะเพิ่มขึ้น 55555555555555” ไคว่าพลางระเบิดหัวเราะออกมา
“เฮ้ย ไอ้วีอาร์ชิค พวกแกไปหาพี่ฮิมได้แล้วเว้ย พี่เค้ารอนานแล้วเนี่ย” แบคฮยอนเอ่ยขัดจังหวะการหัวเราะของเด็กๆ เหมือนจะเกือบทำไอ้ไคกรามค้างด้วยนะ = =
“ครับผมมม เชียร์ดังๆนะแบคฮยองงงง ไอ้เทา เจอกันในสนามเว่ย” ไคกับเซฮุนโบกมือให้จื่อเทาก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินไปหาพี่ฮิมชานที่อยู่ไม่ไกลมากนัก
“ไม่ไปรึไง” ผมหันไปถามน้องรหัสสุดแสบ = = แหม มาตามจีบแบคฮยอนหลังอาหารทุกมื้อและไม่เว้นวันหยุดราชการ มันไม่ใจอ่อนก็ไม่รู้จะว่ายังไงละครับ = =
“คริสฮยองยังไม่เรียกเลย ยืนบิดขี้เกียจคุยกับเฮียบังอยู่นั่นอ่ะ”
“ก็ไปได้แล้ว = =”
“ไปก็ได้ -3- ฮยองจะไม่ลงบาสจริงๆเหรอ?”
“ไม่ลง” ที่จริงผมไม่ลงเพราะไม่อยากแข่งกับคริสนั่นแหละ เหตุผลง่ายๆ ก็ตอนนั้นมันจีบผมอยู่นี่ ใครจะอยากลง -*-
“งั้นฮยองช่วยทำให้คริสฮยองเขาเปลี่ยนใจหน่อยดิ”
“หื้อ?”
“นะนะนะนะ”
“เรื่องอะไรจะให้สีนายชนะเล่า” ใช่! เรื่องอะไรจะให้สีเขียวแพ้ แค่นี้ก็จะไม่ได้ถ้วยรางวัลสักถ้วยแล้วเนี่ย = =
“น้าาาาาา” ไอ้จื่อเทามันยังไม่หยุดอ้อนผมสักที โอ๊ยยยยย แต่เหตุผลที่คริสมันไม่ลงก็เกินไปหน่อย เอิ่ม อย่าหาว่าผมเข้าข้างตัวเองเลยนะ ไม่ลงเพราะจะให้สีผมชนะงั้นเหรอ? ไม่ใช่นิสัยหมอนั่นเลยนะ = =
“ไม่โว้ย ไปได้แล้ว คริสเรียกแล้วเนี่ย” ผมว่าพลางหันไปทางไอ้กรรมการนักเรียนที่โบกมือเรียกลูกน้องตัวเองอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ชิ อย่าเปลี่ยนใจนะฮยอง บาย~” จบประโยคเทาก็วิ่งข้ามสนามไปอีกฝั่งหนึ่ง ไปได้ตั้งนานก็ดี - -
“มึง ไม่ลงบาสจริงๆเหรอ มึงก็ลงทุกปีทำไมปีนี้ไม่ลงวะ” แบคฮยอนเดินลงมาจากสแตนด์มายืนข้างๆผม
“ให้คนอื่นเขาเล่นบ้าง”
“เหรอ ไม่ใช่พี่คริส?”
“ก็นิดนึง”
“ไปนั่งดูกับพี่ฮิมมะ เดี๋ยวกูให้คีย์ดูน้องสแตนด์ไปก่อน”
“เออๆ”
..
การแข่งขันบาสเก็ตบอลกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วครับ ตอนนี้นักกีฬาของสีแดงกับสีเขียวกำลังวอร์มกันอยู่ เซฮุนกับไคก็มัวแต่คุยอะไรกันไม่รู้ ยิ้มแย้มแจ่มใสมาก ดูไม่เครียดสักนิด นักกีฬาคนอื่นๆก็เหมือนกัน นี่สีเขียวของผมมันจะร่าเริงเกินไปแล้วนะ ดูสีแดงซี่! มีไอ้กัปตันทีมสูงเฉียดเสาไฟฟ้านั่งบงการชี้นั่นชี้นี่อยู่ วางแผนกันเป็นจริงเป็นจังสุดๆ สมกับเป็นนักบาสเกรด12 ห้องคิงจริงๆ = =
“อรั้ยยย แกร นี่ขนาดพี่คริสไม่ใส่ชุดนักกีฬายังหล่อระเบิดขนาดนี้ กรี๊ดดดดดดด”
“ว่าแต่ปีนี้พี่เขาไม่ลงเหรอ ทำไมไม่เห็นเปลี่ยนชุดเลยอ่ะ”
“นั่นสิแกร เวลาเห็นพี่เขาหน้าเปียกเหงื่อนิดๆนะ โหยยย เซ็กซี่อ่ะ ชะนีอย่างฉันขอตาย”
“นี่ไอ้ชะนี อย่าพูดดังสิ แฟนเขานั่งอยู่ตรงนี้”
..... ผมได้ยินทุกคน เต็มสองหูเลยครับ รู้ตัวช้าไปไหมครับแหม พูดเบาตอนนี้ไม่ทันแล้วมั้งน้อง = = แต่จะว่าไปผมก็หงุดหงิดนิดๆนะ มันจะไม่ลงบาสเพราะเหตุผลปัญญาอ่อนนั่นเนี่ยนะ! บ้าแล้ววววว ว่าแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ต่อสายหาแฟนทันที = =
ไม่ถึงสามตู๊ดไอ้หมอนั่นก็รับสาย ผมเห็นมันเดินออกไปจากบริเวณสนามก่อนจะล้วงโทรศัพท์มากดรับสายด้วยแหละ
(คิดถึงเหรอครับ) มาคำแรกก็น่าตัดสายทิ้งจริงๆ -/-
“ทำไมไม่ลงบาส”
(นายนั่นแหละทำไมไม่ลง ก็เห็นลงทุกปีไม่ใช่เหรอไง)
“ฉันถามนายโว้ย”
(แล้วฉันจะถามนายบ้างไม่ได้ไง)
“ก็.. เฮ้อออ โอเค ฉันไม่อยากลง”
(เมนส์มาเหรอครับ ใส่ผ้าอนามัยรึยัง)
“ไอ้ทุเรศ!” ปาร์คชานยอลขอลาตาย ใครให้มันพูดแบบนี้เนี่ย =[]=
(แล้วอะไร?)
“ฉันไม่อยากแข่งกับนาย โอเคยังงงงง = =” นี่คือเหตุผลจริงๆของผมนะ จากใจจจจ = =
(อืม ฉันก็เหมือนกัน)
“ห๊ะ”
(ฉันไม่อยากแข่งกับนา..เฮ้ยไอ้บัง ไปได้ละ จะแข่งแล้วเนี่ย)
“...”
(ไอ้คริส มึงแน่ใจนะว่ามึงไม่ลง)
“...”
(เออ เดี๋ยวกูดูก่อน ถ้ามันไม่ดีเดี๋ยวกูลงไปแก้เกม ฮัลโหลที่รัก)
“ไหนบอกไม่ลงไง = =” หลังจากที่ผมได้ยินมันคุยกับพี่ยงกุกผมก็ถามออกไป ไม่เข้าใจมันจริงๆนะเฮ้อออ
(งั้นเอาแบบนี้ ถ้านายลงฉันก็ลง)
“ฉันจะลงเพื่อออออ = =”
ปิ๊บ
“เฮ้อออออออออออออออออ” ผมถอนหายใจออกมายาวเหยียด
“เป็นอะไร” แบคฮยอนที่นั่งดูดโค้กอยู่หันมาถามผม
“กูลงดีมั้ยวะ”
“เอ๊า มึงนี่ เขานับตัวนักกีฬากันเสร็จแล้ว เพิ่งสำนึกได้รึไงว่ามึงเป็นตัวเก็งอ่ะ” ไอ้ช้อตตี้แบคฮยอนว่าพลางเพยิดหน้าไปทางสนามบาส ตอนนี้นักกีฬาของทั้งสองสีกำลังเข้าประจำแดนของตัวเอง พี่ลู่หานก็เดินเอาบอลมาไว้ตรงกลางเตรียมจะเปิดเกม
ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ก็มันสำนึกได้จริงๆนี่หว่า ไม่อยากจะโม้หรอกนะว่าผมก็เล่นบาสเก่งเหมือนกันอ่ะ = = แต่ปีนี้ต้องมาอดลงเพราะทิฐิของตัวเองเนี่ยนะ! ไอ้อยากชนะมันก็อยากนะ แต่แข่งกับสีแฟนตัวเองมันก็ทำใจยากอ่ะเข้าใจใช่มั้ยครับ ผมไม่ใช่พวกแยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานออกจากกันได้อ่ะ แง T^T
“จื่อเทาไปถึงไหนแล้ววะ” ผมเปลี่ยนประเด็นระหว่างที่นั่งดูบาสไปเรื่อย ๆ เสียงเชียร์เสียงกรี๊ดก็ดังสนั่น สแตนด์ของแต่ละสีก็เริ่มขยับเป็นเวฟบ้างอะไรบ้าง ผมเริ่มไม่ได้ยินเสียงตัวเองพูดแล้วล่ะ - -;
“ก็ไม่ยังไง กูแค่รอให้มันนานกว่านี้”
“มึงเล่นตัวอยู่ก็บอกมา”
“เออ เหมือนมึงนั่นแหละดอก! 5555555555” แบคฮยอนว่าพลางหัวเราะออกมา เอ่อ.. เหมือนผมตรงไหนเหรอ (. .) ผมไม่ได้เล่นตัวสักหน่อย!(?)
“มึงนี่ กูไม่ได้เล่นตัวโว้ย”
“แล้วมึงอ่ะ พี่คริสเขาเป็นไง จริงใจดี?”
“จริงใจ? กูไม่รู้หรอก” จริงๆนะ ผมไม่รู้ว่าหมอนั่นมันเห็นผมเป็นอะไรอ่ะ ของเล่นหรือคนรัก? เอ่อ มาดราม่าตอนนี้คงไม่เหมาะมั้งครับ แต่ที่ผมบอกแบคฮยอนไปก็ความคิดผมจริงๆนั่นแหละ
“กูว่าพี่เค้าจริงๆจังกับมึงแน่ๆ”
“หา?”
“เออ ตามจีบนานมากอ่ะมึง มึงก็ให้เขารอได้ตั้งนาน ถ้าไม่ใช่หนังสือพิมพ์วันนั้นป่านนี้มึงก็ยังให้เขาตามมึงอยู่ใช่มั้ยเนี่ย”
“คงงั้นมั้ง”
“เหยดดดดดดดดดดเข้! จื่อเทากูโคตรเท่เลยกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด เลย์อัพสวยมากอ่ะมึงงงงงง กรี๊ดดดดดดดด”
อยู่ๆแบคฮยอนก็กรี๊ดออกมาครับ โหยยยยย ถ้านอโผล่ออกมาได้คงโผล่ออกมานานแล้วมั้งให้ตายเหอะ! เดี๋ยวนะ เมื่อกี้จื่อเทาทำคะแนนไป แบบนี้สีแดงก็ได้แต้มไปแล้วสิ!
“นี่มึงงงงง ได้ข่าวว่าสีพวกเราสีเขียวนะโว้ย!” โอ๊ยยยย ไอ้เตี้ยแบคจะไปเชียร์ฝ่ายตรงข้ามทำไมเนี่ยยย!
“กูไม่ได้เชียร์ฝ่ายตรงข้ามมม กูเชียร์น้องเทา กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
“=_____=;” ผมสังเกตเห็นคริสมันส่งจูบมาให้ผมด้วยแหละ นี่เยาะเย้ยกันเหรอ! ปริ่มล่ะสิ ลูกทีมตัวเองทำแต้มได้สวยขนาดนั้นน หมั่นไส้โว้ยยยย! อย่าให้ผมได้เล่นนะ พ่อจะชู้ด3คะแนนให้ดู!
ปี๊ดดดดดดดดดดด
เสียงนกหวีดดังขึ้น หมดครึ่งแรกแล้วครับ ตอนนี้คะแนนอยู่ที่ 8-12 สีผมตามอยู่ 2 ลูกจ๊า (การนับคะแนนบาสจะนับเป็นลูกละ2แต้ม) = = จะบอกว่าผมทำใจตั้งแต่เห็นแอลกับเทาทำงานกันได้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย อย่างกับมีแฮร์รี่มาช่วยกันเสกคาถาให้ลูกบาสมันลงห่วงทุกรอบที่มีการชู้ดเกิดขึ้น = =
ตอนนี้นักกีฬาของทั้งสองสีกลับเข้าไปหากัปตันทีมของตัวเอง อ้อลืมบอกไป กัปตันบาสของสีผมก็คือพี่ฮิมชานนั่นแหละ เซฮุนกับไควิ่งเข้ามารับแก้วน้ำจากฝ่ายสวัสดิการพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดหน้าที่เปียกไปด้วยเหงื่อ ผมว่าครึ่งแรกนี้เซฮุนเล่นได้ดีเลยนะครับ ไคก็ด้วย ซองยอลก็อยู่สีผมนะ หมอนั่นเล่นตำแหน่งเซ็นเตอร์ครับ
“ชานยอล แอลมันไปเก่งมาจากไหนวะ แฟนแกไปติวอะไรให้แอลมาทำไมมันดูเกมเก่งขึ้นตั้งเยอะอ่ะ” ซองยอลวิ่งเข้ามารับผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าจากมือผมพร้อมกับเอ่ยประโยคเมื่อสักครู่ออกมา
“ชานยอล แกลงไม่ได้เหรอ”
“ชานยอลลลลลลลลลล ลงไปแก้เกมหน่อย”
“ยอลฮยองลงเถอะ ฮยองเก่งงงงงง”
“ฮยองสุดหล่อ ลงเถอะนะครับบบบ เดี๋ยวผมจะเขียนหนังสือพิมพ์วีอาร์ชิคให้ดีๆเลยน้า”
“เดี๋ยวเปลี่ยนตัวสำรองนะ ชานยอล จะลงมั้ยเนี่ย คนเขาเรียกร้องขนาดนี้ละ” พี่ฮิมชานว่าพลางกันมาถามผมอีกเสียง ..โอยยยยย นี่มันอะไรกันเนี่ย
“ไปเปลี่ยนชุดเลย” ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรก็โดนไอ้บ้าแบคฮยอนลากไปที่ห้องแต่งตัวนักกีฬาแล้ว... นี่มันอะไรครับบบบ! ผมยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลยนะ =[]=
...
“โอเค ครึ่งหลังจะเริ่มอีก5นาที พี่ขอพูดรวบรัดเลยนะ” พี่ฮิมชานเอ่ยขึ้นหลังจากที่ผมไปเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว
“สรุปคนที่ลงครึ่งหลังก็จะมี เซฮุน ไค ซองยอล ชานยอล แล้วก็พี่เอง” โอ้.. นี่มันสงครามคู่รักรึไงครับ ทีมสีแดงก็มีแอล มีพี่ยงกุก แหม่ ไฮไลท์งานกีฬาสีวันนี้ก็คือบาสเก็ตบอลคู่รักนี่เอง = =
“เซ็นเตอร์เป็นซองยอลเหมือนเดิม ชู้ดติ้งการ์ดเป็นไคนะ พอยต์การ์ดเป็นพี่เอง สมอลล์ฟอร์เวิร์ดให้ชานยอล ชู้ดติ้งฟอร์เวิร์ดก็เซฮุน” พี่ฮิมชานพูดมาเรื่อยๆ ผมจะช่วยพี่เขาอธิบายละกันนะครับ สำหรับบาสหนึ่งทีมจะมีผู้เล่น 5 คน 3 ตำแหน่ง ปีก 2 คน การ์ด 2 คน แล้วก็เซ็นเตอร์ 1 คน ส่วนใหญ่ผมก็เล่นเซ็นเตอร์แหล่ะ เพราะคนที่อยู่ตำแหน่งนี้จะต้องสูงที่สุดในทีมแล้วก็ต้องอึดมากด้วย แต่ถ้าซองยอลเป็นเซ็นเตอร์แล้วผมก็ได้เล่นปีก(ฟอร์เวิร์ดนั่นแหละ) การ์ดจะต้องไวและจ่ายบอลเก่ง ปีกจะทำหน้าที่ชู้ดเป็นหลักครับ หลักๆก็เท่านี้แหละครับ
“ตอนแรกเล่นแบบแมนก่อน ถ้าแต้มนำแล้วจะเปลี่ยนไปเล่นรับ รอดูสัญญาณจากมือพี่ละกัน” เล่นแบบแมนคือแบบตัวต่อตัวครับ คือคนของทีมเราจะเข้าไปประกบตัวต่อตัวกับอีกฝ่ายนั่นแหละ
“นักกีฬาลาลงสนามครับ” เสียงพี่ลู่หานดังขึ้นทำให้นักกีฬาของทั้งสองทีมเดินลงสนามเหมือนเดิม
“ชานยอลลลลลลลลลลลลลลล เตะไอ้พี่คริสลงกระป๋องไปเลยน้าาาา” เอ่อะ....ผมว่านั่นมันเสียงเฉินนะ อะไรกันเนี่ย ทุกคนดูจะดีใจที่ผมยอมลงบาสครั้งนี้ เอ๊ะ.... อะไร เตะไอ้พี่คริสลงกระป๋อง? นี่หมอนั่นลงเหรอออ!
100%
TBC.
เป็นยังไงกันบ้างรีดเดอร์ที่รัก ไรท์ไม่ได้อัพซะนานเลย =w=
รีดเดอร์ทุกคนสภาพจิตใจโอเคน้าา นี่ไรท์ร้องไห้ไปไม่รู้กี่ครั้งเหมือนกัน T_T
ทุกอย่างจะต้องผ่านไปด้วยดี ไรท์เชื่อยังงั้น ^O^
ไรท์เป็นกำลังใจให้ทุกคนน้า ไฟท์ติ้ง! แอดไลน์ทักทวิตมาคุยกันได้น้า ตามฟิคก็ได้นะ จิ๊บิ<3
ความคิดเห็น