คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ❥ JOKE {8}
❥ JOKE
เสี่ยวแต่เฉี่ยว
-8-
“คืนนี้นอนนี่เลยละกัน”
“อย่าเพิ่งพูด เดี๋ยวก็ได้กินยาเข้าไปหรอก” คนที่กำลังล้างแผลให้เอ่ยออกมาหลังจากที่คริสเพิ่งอ้าปากพูดไป
“ไม่ทันแล้ว ขมอ่ะ” คริสแลบลิ้นออกมาเป็นการบ่งบอกว่ายามันรสชาติแย่แค่ไหน
“อยากพูดเองช่วยไม่ได้ ยาที่ไหนมันไม่ขม -3-”
“เงียบแล้วก็ได้ -3-” ร่างสูงเงียบปากไปแล้วปล่อยให้คนตรงข้ามจัดการแผลบนใบหน้าต่อไป
“ไปต่อยกับใครมาเนี่ย” ชานยอลเอ่ยขึ้น มือก็ยังหยิบคอตตอนบัดมาแตะยา
“อืม มีเรื่องนิดหน่อย ฉันไม่ได้เริ่มนะ”
“ฉันบอกว่าไม่ให้พูดไง”
“แล้วถามทำไมล่ะครับ”
“มันไม่ใช่ประโยคคำถาม เข้าใจมั้ย”
“ดุจริงๆเลย แฟนใครเนี่ย”
“จะเงียบไม่เงียบ หรืออยากทำแผลเอง” ชานยอลว่าพลางกดลงที่แผลแรงๆหนึ่งที
“โอ้ยเจ็บ” คริสร้องออกมาพร้อมกับค้อนตาใส่อีกคน
“สมน้ำน่า เดี๋ยวฉันเอายาไปเก็บก่อน” คริสไม่ได้ตอบอะไร แค่พยักหน้าเป็นการตอบรับก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม
“นายอาบน้ำได้มั้ยเนี่ย จริงๆฉันน่าจะให้นายไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมาทำแผล” ชานยอลเดินกลับเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับบ่นไปพลางๆ มือก็หยิบกระเป๋าของตัวเองเตรียมจะออกจากห้อง
“ไม่ต้องไปไหนแล้ว นอนนี่แหละ” คนที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยออกไปโดยไม่ได้สนใจประโยคคำถามเมื่อสักครู่
“พูดอะไรของนาย ฉันไม่นอนห้องคนหื่นๆแบบนายหรอก” ชานยอลตอบกลับไปพลางเดินไปที่หน้าประตู มือก็จับลูกบิดประตูเตรียมจะเปิดออก
“ฉันนอนข้างนอก นายไปนอนในห้องนอนไป” ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินมาดึงข้อมืออีกคนกลับไปนั่งที่โซฟาก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอน
“นายเอาฉันมานั่งตรงนี้ทำไมเนี่ย” ชานยอลได้แต่บ่นพึมพำออกมา ไม่นานคริสก็เดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับหมอนและผ้าห่ม
“อยากนั่งตรงโซฟาหรือจะมานั่งในใจพี่ล่ะครับ” คริสโยนหมอนลงไปโซฟาก่อนจะหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้คนที่นั่งอยู่
“อยากออกมานั่งข้างนอกบ้าง นั่งในใจนายมันเบื่อละ คิก” จบประโยคเจ้าตัวก็ลุกขึ้นรีบเดินเข้าไปในห้องนอน
“เล่นตัวเหมือนกันนะเนี่ย” ร่างสูงได้แต่ยิ้มออกมาคนเดียวก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง
ไม่นานคริสก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กคลุมหัวไว้ ร่างสูงเดินมาหย่อนตัวลงบนโซฟา มือหนายกขึ้นแตะพลาสเตอร์ที่ใต้คางตัวเอง
“อะไรมันทำให้นายมาห้องฉันได้เนี่ย” รอยยิ้มเผยขึ้นบนใบหน้าหล่อก่อนที่เจ้าตัวจะหยิบรีโมทมากดปิดไฟพร้อมกับเอนตัวลงนอน
...
...
แสงแดดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบเปลือกตาของร่างโปร่งที่นอนสบายอยู่บนเตียงนุ่มภายในคอนโดสุดหรู ชานยอลลืมตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะตะแคงไปอีกฝั่ง หันหลังให้หน้าต่างพร้อมกับหลับตานอนต่อ
“ตื่นได้แล้วที่รัก”
“...”
“ปกติตื่นสายแบบนี้ทุกวันเลยเหรอเนี่ย” ร่างสูงถือวิสาสะเดินเข้าไปมาดึงผ้าห่มของอีกคนออก
“อืออออ”
“ลุกขึ้นมาได้แล้วครับ”
“แง่ม ออกไปเลย เข้ามาได้ยังไงเนี่ย” ชานยอลเอ่ยออกมาทั้งๆที่ยังคงตื่นไม่สุด มือก็ควานหาผ้าห่มมาคลุมหัวตัวเอง
“บ้านฉัน ก็ต้องเข้าได้” คริสยังคงยืนเท้าเอวมองคนที่กำลังงัวเงียอยู่ปลายเตียง
“นี่กี่โมงแล้วเนี่ย”
“7โมง”
“ห๊าาาาา”
“ไม่ได้โกหก ถึงได้ถามไง ปกตินายตื่นสายขนาดนี้เล...” พูดยังไม่จบประโยคดีคริสก็ต้องกลืนประโยคที่เหลือลงคอไปเมื่อเห็นร่างโปร่งเด้งตัวขึ้นมาพร้อมกับวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความเร็ว ไม่ได้ฟังเขาเลยสักนิด
“เหอะ ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ข้าวเช้าอยู่บนโต๊ะนะ” ประโยคหลังคริสตะโกนไปทางห้องน้ำก่อนจะก้าวขาออกไปนอกห้อง
...
...
“ยงกุก นี่มึงดูเพื่อนมึงดิ สายป่านนี้แล้วยังไม่มาโรงเรียนเลยเนี่ย ปกติต้องมาเอาแฟ้มรายชื่อกับอาจารย์หัวหน้าตึกแล้ว หัวหน้าห้องหอยอะไรแย่จริงๆเลย” ลู่หานหนึ่งในกรรมการนักเรียน (ที่ไม่ค่อยได้ทำหน้าที่แต่วันนี้ต้องมาทำแทนคริส) เดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับวางแฟ้มรายชื่อลงบนโต๊ะบังยงกุก ปากก็บ่นถึงเพื่อนตัวเองไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น
“เพื่อนกูก็เพื่อนมึงนั่นแหละ” ยงกุกไม่ได้แยแสอะไรเพราะเจ้าตัวกำลังนั่งทำข้อสอบ SAT อยู่
“นี่บรรยากาศห้องคิงมันจะเต็มไปด้วยความเนิร์ดเหรอเนี่ย นี่มันก็เข้าช่วงกีฬาสีแล้วนะเพื่อน มีชีวิตชีวากันหน่อย รู้งี้ฉันลงไปอยู่ห้องควีนดีกว่าอีก โอ้ยยยยย” ลู่หานที่ยังไม่หยุดบ่นหย่อนตัวลงบนเก้าอี้หลังจากที่กวาดสายตาไปรอบห้องก็เห็นแต่ทุกคนก้มหน้าก้มตาทำแบบฝึกหัด ใช่แล้ว เกรด12อย่างพวกเขาต้องเตรียมหาที่เรียนต่อมหาลัยแล้วล่ะ
“มึงไปบอกไอ้คริสไป รายนั้นเอาคะแนนไปยื่นได้แล้วเนี่ย แล้วอย่างมันแค่กรรมการสอบสัมภาษณ์เห็นหน้าก็ให้ผ่านละ เดี๋ยวนี้ก็แค่มานั่งหายใจที่โรงเรียนไปวันๆ” ยงกุกตอบกลับมาแบบส่งๆ
“ใครจะไปอัจฉริยะเหมือนมันวะ โอ้ยยยยยยยย”
“บ่นอะไรกันครับสาวๆ” ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับออร่าความหล่อที่แพร่กระจายไปทั่วห้อง
“สาวๆพ่อมึ..”
“หน้ามึงไปโดนอะไรมา” ยังไม่ทันที่ยงกุกกำลังจะพูดออกไปลู่หานก็ถามขัดขึ้นก่อนเมื่อเห็นว่าหน้าเพื่อนของตนมีพลาสเตอร์แปะอยู่
“มีเรื่องนิดหน่อย ไอ้บัง กูขอคุยด้วยหน่อยดิ” คริสว่าพลางวางกระเป๋าที่โต๊ะก่อนจะเดินออกนอกห้องไปโดยมียงกุกเดินตามหลังไปด้วย
“ฮิม ดูพวกมันทำกับกูดิ อุตส่าห์เป็นห่วงทำไมต้องทำเหมือนกูเป็นตัวน่ารำคาญด้วยเนี่ย T^T” ลู่หานหันไปคุยกับฮิมชานที่กำลังนั่งทำข้อสอบเหมือนกับคนอื่นๆ
“ไม่หรอก คงไม่มีอะไรแบบที่คริสบอกจริงๆแหละ”
“เออ จำไว้เลยไอ้พวกเก่ง T_T”
..
“เมื่อวานกูเจอพวกนั้น” ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสองคนเดินออกมานอกห้องเรียนเรียบร้อยแล้ว
“มึงไปเจอได้ยังไง” ยงกุกตอบกลับไปพลางยกแขนขึ้นกอดอก
“ไม่รู้ว่ะ เหมือนกูจะป๊อปจนไปถึงโรงเรียนมันมั้ง”
“ยังจะมาพูดเล่นอีก กูรู้นะว่ามึงเอาตัวรอดได้ แต่จำไอ้คำสัญญางี่เง่านั่นก่อนที่กูกับมึงจะเข้ากลุ่มพวกมันได้มั้ย”
“เออ ใครออกจากกลุ่มจะโดนซ้อม”
“แล้ววันนั้นมึงกับกูดันไปซ้อมพวกมันก่อน แล้วก็ออกจากโรงเรียนมาสอบเข้าเซนต์ซูมาน ตอนนี้มันก็มาทวงไง”
“ถ้าเป็นกูเมื่อก่อนกูจะเอาแม่งให้เข้าโรงพยาบาลไปทุกคนเลย” คริสทิ้งตัวพิงกับประตูห้องเรียน
“ทำไมมึงไม่ทำล่ะ”
“ทำแบบนั้นกูไม่โดนโรงเรียนเรียกตัวเหรอ กูไม่อยากกลับไปเหยียบซ้ำรอยเดิมแล้ว กูเลยได้แผลมานี่ไง”
“เออก็ดีละ กูคิดว่ามึงจะใจร้อนเหมือนเมื่อก่อน แล้วเมื่อวานได้คุยอะไรกันรึเปล่าวะ”
“พวกมันก็แค่บอกว่า อย่าลืมว่ากูเคยทำอะไรไว้กับมัน อ่อ มันฝากมาบอกมึงด้วยว่าให้ดูฮิมชานดีๆ” ประโยคสุดท้ายคริสตั้งใจเน้นกับยงกุก และเป็นการเน้นกับตัวเองเหมือนกันว่าต้องดูชานยอลดีๆ
...
ห้องชมรมดนตรี
“ไอ้ยอลลลลลลลลลล ปีนี้มึงลงบาสป่ะวะ” แบคฮยอนเปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมกับถุงขนมจากร้านสะดวกซื้อ ห้องชมรมนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่ห้องซ้อมดนตรีเท่านั้น แต่มันได้กลายเป็นห้องโดดเรียนของวงบอยแบนด์แห่งเซนต์ซูมานไปเรียบร้อยแล้ว
“คงไม่อ่ะ” ชานยอลที่กำลังนอนจมอยู่กับโซฟาตอบกลับไป
“ทำไมล่ะมึงงงง” แบคฮยอนโยนถุงขนมไว้บนโต๊ะก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆเพื่อนของตน
“กูขี้เกียจไปซ้อมตอนเย็น” ชานยอลตอบกลับไปพลางตะแคงหันมาคุยกับแบคฮยอน
“กูนึกว่ามึงอยากเจอแฟนมึงซะอีก เมื่อวานนี่อะไรนะ มึงบอกเลขห้องเขามา น่าหมั่นไส้ชะมัด กรี๊ด” แบคฮยอนว่าพลางเปิดถุงเลย์กินอย่างสบายอารมณ์
“ไม่อยากเจอโว้ย มึงพูดอะไรเนี่ย กำแพงมีหูประตูมีช่องนะโว้ย”
“มึงนี่ ขนาดนี้เขารู้กันทั้งโรงเรียนแล้ว เมื่อเช้าก็ด้วย มาส่งถึงห้อง กูล่ะอิจฉาาาาาา”
“อือ มึงเงียบก่อนได้มั้ย กูขอนอน”
“เมื่อคืนมึงไม่ได้นอนรึไง”
“อืม กูรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เมื่อวานอ่ะ”
“หือ?”
“กูหมายถึง...แปลกๆกับคริสอ่ะ” ชานยอลยอมกัดปากพูดออกมา ก็ไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่ว่าเมื่อคืนตอนทำแผลให้คริสก็รู้สึกใจเต้นนิดๆ
“ยังไงวะ”
“ก็ไม่รู้ดิ เมื่อคืนกูไปนอนห้องคริสมา”
“เออ อันนั้นกูพอรู้ แล้วยังไง? มึงก็เลยรู้สึกว่ามึงจะชอบเค้าอ่ะนะ?” ออฟฟิศปรึกษาหัวใจบยอนเริ่มเปิดให้บริการแล้ว - -
“อืม กูรู้สึกว่าเบื้องหลังมุขเสี่ยวพวกนั้นมันก็มีอะไรซ่อนอยู่นะ” ชานยอลค่อยๆระบายสิ่งที่อยู่ในหัวมาตลอดทั้งคืนออกมาทีละนิด
“นี่มึง ไหนบอกว่ามึงจะให้เขาเดินแก้ผ้ารอบโซลไง แล้วตอนนี้มันอะไรเนี่ย”
“กูไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลยว่ะ ทำยังไงดี” ชานยอลลุกขึ้นเอาหมอนฟาดกับโซฟาสองทีก่อนจะสะบัดหัวเอาเรื่องบ้าๆพวกนี้ออกไปจากหัว
“ยอมรับแล้วทำใจเถอะ คริสฮยองเขารอให้มึงรู้สึกแบบนี้อยู่แล้วนิ มึงนี่มันน่าอิจฉาจริงๆ จื่อเทาอะไรนั่นนี่หายหัวไปไหนก็ไม่รู้ละ แงงงงงงงง” แบคฮยอนเริ่มวกกลับเข้าเรื่องของตัวเองอีกครั้งหลังจากที่ฟังชานยอลมาสักพัก
“แล้วมึงขุดหลุมมึงลึกพอรึยังวะ” เสียงของบุคคลที่สามดังมาจากหน้าห้อง แต่ชานยอลกับแบคฮยอนไม่ได้ตกใจอะไร กลับชินกับเหตุการณ์ที่มีคนเข้ามาเสนอหน้าแบบนี้ซะมากกว่า
“หลังจากวันนั้นแม่งก็หายหัวไปเลย กูล่ะเซ็งจริงๆ จะมีคนมาจีบทั้งที นี่กูยังไม่ทันเล่นตัวแม่งก็เงียบหายไปละ” แบคฮยอนพูดกลับไปแต่ก็ไม่ได้หันไปตามเสียง
“พวกมึง กำหนดการกีฬาสีออกแล้วนะ แล้วรายชื่อก็ออกแล้วด้วย” เฉินเดินตามดีโอเข้ามาในห้องก่อนจะยื่นกระดาษให้แบคฮยอนพร้อมกับหยิบขนมในถุงไปกิน
“กูอยู่สีเดียวกับมึงไอ้ยอล” แบคฮยอนพูดขึ้น
“สีอะไรวะ”
“เขียว”
“โหมึง ดูสีแดงดิ กูว่าแชมป์แหงๆ” ดีโอทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างๆชานยอลก่อนจะหยิบกระดาษมาจากมือแบคฮยอน
“ใครบ้างวะ”
“คริสฮยอง ยงกุกฮยอง เทา มยองซู ขากีฬาทั้งนั้น!”
“นี่มันลำเอียงชัดๆ =[]=!!!!!!!!!” เฉินแทรกขึ้นเสียงดังพร้อมกับแย่งกระดาษจากมือดีโอไปบ้าง
“ใครจัดวะแม่ง พ่อจะเป่าให้ปลิวเลย” ดีโอเสริม
“อ้าวโด้ กูกับมึงอยู่สีเดียวกันว่ะ สีฟ้า~”
“เหมือนปีที่แล้วเลยนิ เย้~~”
“โด้ ขอดูบ้างดิ” คนที่นอนจมโซฟาเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบมานาน พร้อมกับมือที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มหยิบกระดาษในมือดีโอไป
“จบกีฬาสีก็มิดเทอมเลย บ้ารึไงวะเนี่ย” ดีโอเอ่ยออกมา
“มึงกังวลอะไรวะไอ้ฉลาด” แบคฮยอนเอ่ยขึ้น
“ดูจากรายชื่อแล้วกูว่าสีเราชนะสวัสดิการ = =” ชานยอลเอ่ยขึ้นขัดเพื่อนๆ
“ทำไมวะ สีเรามันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” แบคฮยอนถามกลับไปพลางเปิดขนมถุงที่สอง
“ไม่อ่ะ ประธานสีใจดี”
“พี่ฮิมชานอ่ะนะ”
“ใช่แล้ววววว”
ครืดดครืดดดด
เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้บทสนทนาต้องหยุดไป ชานยอลค่อยลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ของตัวเองก่อนจะกดปุ่มรับสาย
“มีอะไร”
(เจ้าเด็กโดดเรียน ทำไมไม่ลงบาส)
“นายมีเครื่องดักฟังรึไงเนี่ย” เจ้าตัวหันขวับไปทางประตูห้องก็เห็นร่างสูงยืนยิ้มให้อยู่ด้านนอกประตู
(เย็นนี้เจอกันที่โรงยิม อย่าช้าล่ะ)
ปิ๊บ
“โอ้ยยยยยยยยยยยย เป็นเจ้าชีวิตฉันรึไงห๊ะ ฉันไม่ได้ลงบาสทำไมต้องไปซ้อมด้วยเนี่ย”
“แหมมมมมมม แฟนมาตามถึงห้อง” เพื่อนทั้งสามคนเอ่ยออกมาพร้อมกันก่อนจะทำหน้าเอือมใส่ชานยอล
“พวกมึงนิ = =”
TBC
ความคิดเห็น