ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (exo fic) ♚ {KRISYEOL} - JOKE เสี่ยวแต่เฉี่ยว ♚

    ลำดับตอนที่ #11 : ❥ JOKE {8}

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.1K
      4
      5 เม.ย. 57










     JOKE

    เสี่ยวแต่เฉี่ยว

    -8-
     

    “คืนนี้นอนนี่เลยละกัน” 

     

    “อย่าเพิ่งพูด เดี๋ยวก็ได้กินยาเข้าไปหรอก” คนที่กำลังล้างแผลให้เอ่ยออกมาหลังจากที่คริสเพิ่งอ้าปากพูดไป

     

    “ไม่ทันแล้ว ขมอ่ะ” คริสแลบลิ้นออกมาเป็นการบ่งบอกว่ายามันรสชาติแย่แค่ไหน

     

    “อยากพูดเองช่วยไม่ได้ ยาที่ไหนมันไม่ขม -3-”  

     

    “เงียบแล้วก็ได้ -3-” ร่างสูงเงียบปากไปแล้วปล่อยให้คนตรงข้ามจัดการแผลบนใบหน้าต่อไป

     

    “ไปต่อยกับใครมาเนี่ย” ชานยอลเอ่ยขึ้น มือก็ยังหยิบคอตตอนบัดมาแตะยา

     

    “อืม มีเรื่องนิดหน่อย ฉันไม่ได้เริ่มนะ”

     

    “ฉันบอกว่าไม่ให้พูดไง”

     

    “แล้วถามทำไมล่ะครับ” 

     

    “มันไม่ใช่ประโยคคำถาม เข้าใจมั้ย”

     

    “ดุจริงๆเลย แฟนใครเนี่ย” 

     

    “จะเงียบไม่เงียบ หรืออยากทำแผลเอง” ชานยอลว่าพลางกดลงที่แผลแรงๆหนึ่งที

     

    “โอ้ยเจ็บ” คริสร้องออกมาพร้อมกับค้อนตาใส่อีกคน

     

    “สมน้ำน่า เดี๋ยวฉันเอายาไปเก็บก่อน” คริสไม่ได้ตอบอะไร แค่พยักหน้าเป็นการตอบรับก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม

     

    “นายอาบน้ำได้มั้ยเนี่ย จริงๆฉันน่าจะให้นายไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมาทำแผล” ชานยอลเดินกลับเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับบ่นไปพลางๆ มือก็หยิบกระเป๋าของตัวเองเตรียมจะออกจากห้อง

     

    “ไม่ต้องไปไหนแล้ว นอนนี่แหละ” คนที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยออกไปโดยไม่ได้สนใจประโยคคำถามเมื่อสักครู่

     

    “พูดอะไรของนาย ฉันไม่นอนห้องคนหื่นๆแบบนายหรอก” ชานยอลตอบกลับไปพลางเดินไปที่หน้าประตู มือก็จับลูกบิดประตูเตรียมจะเปิดออก

     

    “ฉันนอนข้างนอก นายไปนอนในห้องนอนไป”  ร่างสูงลุกขึ้นแล้วเดินมาดึงข้อมืออีกคนกลับไปนั่งที่โซฟาก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอน

     

    “นายเอาฉันมานั่งตรงนี้ทำไมเนี่ย” ชานยอลได้แต่บ่นพึมพำออกมา ไม่นานคริสก็เดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับหมอนและผ้าห่ม

     

    “อยากนั่งตรงโซฟาหรือจะมานั่งในใจพี่ล่ะครับ” คริสโยนหมอนลงไปโซฟาก่อนจะหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้คนที่นั่งอยู่

     

    “อยากออกมานั่งข้างนอกบ้าง นั่งในใจนายมันเบื่อละ คิก”  จบประโยคเจ้าตัวก็ลุกขึ้นรีบเดินเข้าไปในห้องนอน

     

    “เล่นตัวเหมือนกันนะเนี่ย” ร่างสูงได้แต่ยิ้มออกมาคนเดียวก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง

    ไม่นานคริสก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กคลุมหัวไว้ ร่างสูงเดินมาหย่อนตัวลงบนโซฟา มือหนายกขึ้นแตะพลาสเตอร์ที่ใต้คางตัวเอง 

     

    “อะไรมันทำให้นายมาห้องฉันได้เนี่ย” รอยยิ้มเผยขึ้นบนใบหน้าหล่อก่อนที่เจ้าตัวจะหยิบรีโมทมากดปิดไฟพร้อมกับเอนตัวลงนอน 

    ...

     

    ...

    แสงแดดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบเปลือกตาของร่างโปร่งที่นอนสบายอยู่บนเตียงนุ่มภายในคอนโดสุดหรู ชานยอลลืมตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะตะแคงไปอีกฝั่ง หันหลังให้หน้าต่างพร้อมกับหลับตานอนต่อ

    “ตื่นได้แล้วที่รัก”

     

    “...”

     

    “ปกติตื่นสายแบบนี้ทุกวันเลยเหรอเนี่ย” ร่างสูงถือวิสาสะเดินเข้าไปมาดึงผ้าห่มของอีกคนออก

     

    “อืออออ”

     

    “ลุกขึ้นมาได้แล้วครับ”

     

    “แง่ม ออกไปเลย เข้ามาได้ยังไงเนี่ย” ชานยอลเอ่ยออกมาทั้งๆที่ยังคงตื่นไม่สุด มือก็ควานหาผ้าห่มมาคลุมหัวตัวเอง

     

    “บ้านฉัน ก็ต้องเข้าได้” คริสยังคงยืนเท้าเอวมองคนที่กำลังงัวเงียอยู่ปลายเตียง

     

    “นี่กี่โมงแล้วเนี่ย”

     

    “7โมง”

     

    “ห๊าาาาา” 

     

    “ไม่ได้โกหก ถึงได้ถามไง ปกตินายตื่นสายขนาดนี้เล...” พูดยังไม่จบประโยคดีคริสก็ต้องกลืนประโยคที่เหลือลงคอไปเมื่อเห็นร่างโปร่งเด้งตัวขึ้นมาพร้อมกับวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความเร็ว ไม่ได้ฟังเขาเลยสักนิด

     

    “เหอะ ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ข้าวเช้าอยู่บนโต๊ะนะ” ประโยคหลังคริสตะโกนไปทางห้องน้ำก่อนจะก้าวขาออกไปนอกห้อง

     

    ...

     

    ...

     

    “ยงกุก นี่มึงดูเพื่อนมึงดิ สายป่านนี้แล้วยังไม่มาโรงเรียนเลยเนี่ย ปกติต้องมาเอาแฟ้มรายชื่อกับอาจารย์หัวหน้าตึกแล้ว หัวหน้าห้องหอยอะไรแย่จริงๆเลย” ลู่หานหนึ่งในกรรมการนักเรียน (ที่ไม่ค่อยได้ทำหน้าที่แต่วันนี้ต้องมาทำแทนคริส) เดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับวางแฟ้มรายชื่อลงบนโต๊ะบังยงกุก ปากก็บ่นถึงเพื่อนตัวเองไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น

     

    “เพื่อนกูก็เพื่อนมึงนั่นแหละ” ยงกุกไม่ได้แยแสอะไรเพราะเจ้าตัวกำลังนั่งทำข้อสอบ SAT อยู่

     

    “นี่บรรยากาศห้องคิงมันจะเต็มไปด้วยความเนิร์ดเหรอเนี่ย นี่มันก็เข้าช่วงกีฬาสีแล้วนะเพื่อน มีชีวิตชีวากันหน่อย รู้งี้ฉันลงไปอยู่ห้องควีนดีกว่าอีก โอ้ยยยยย” ลู่หานที่ยังไม่หยุดบ่นหย่อนตัวลงบนเก้าอี้หลังจากที่กวาดสายตาไปรอบห้องก็เห็นแต่ทุกคนก้มหน้าก้มตาทำแบบฝึกหัด ใช่แล้ว เกรด12อย่างพวกเขาต้องเตรียมหาที่เรียนต่อมหาลัยแล้วล่ะ

     

    “มึงไปบอกไอ้คริสไป รายนั้นเอาคะแนนไปยื่นได้แล้วเนี่ย แล้วอย่างมันแค่กรรมการสอบสัมภาษณ์เห็นหน้าก็ให้ผ่านละ เดี๋ยวนี้ก็แค่มานั่งหายใจที่โรงเรียนไปวันๆ” ยงกุกตอบกลับมาแบบส่งๆ 

     

    “ใครจะไปอัจฉริยะเหมือนมันวะ โอ้ยยยยยยยย” 

     

    “บ่นอะไรกันครับสาวๆ” ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับออร่าความหล่อที่แพร่กระจายไปทั่วห้อง 

     

    “สาวๆพ่อมึ..” 

     

    “หน้ามึงไปโดนอะไรมา” ยังไม่ทันที่ยงกุกกำลังจะพูดออกไปลู่หานก็ถามขัดขึ้นก่อนเมื่อเห็นว่าหน้าเพื่อนของตนมีพลาสเตอร์แปะอยู่

     

    “มีเรื่องนิดหน่อย ไอ้บัง กูขอคุยด้วยหน่อยดิ” คริสว่าพลางวางกระเป๋าที่โต๊ะก่อนจะเดินออกนอกห้องไปโดยมียงกุกเดินตามหลังไปด้วย

     

    “ฮิม ดูพวกมันทำกับกูดิ อุตส่าห์เป็นห่วงทำไมต้องทำเหมือนกูเป็นตัวน่ารำคาญด้วยเนี่ย T^T” ลู่หานหันไปคุยกับฮิมชานที่กำลังนั่งทำข้อสอบเหมือนกับคนอื่นๆ

     

    “ไม่หรอก คงไม่มีอะไรแบบที่คริสบอกจริงๆแหละ”

     

    “เออ จำไว้เลยไอ้พวกเก่ง T_T”

    ..

     

    “เมื่อวานกูเจอพวกนั้น” ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสองคนเดินออกมานอกห้องเรียนเรียบร้อยแล้ว

     

    “มึงไปเจอได้ยังไง” ยงกุกตอบกลับไปพลางยกแขนขึ้นกอดอก

     

    “ไม่รู้ว่ะ เหมือนกูจะป๊อปจนไปถึงโรงเรียนมันมั้ง”

     

    “ยังจะมาพูดเล่นอีก กูรู้นะว่ามึงเอาตัวรอดได้ แต่จำไอ้คำสัญญางี่เง่านั่นก่อนที่กูกับมึงจะเข้ากลุ่มพวกมันได้มั้ย”

     

    “เออ ใครออกจากกลุ่มจะโดนซ้อม”  

     

    “แล้ววันนั้นมึงกับกูดันไปซ้อมพวกมันก่อน แล้วก็ออกจากโรงเรียนมาสอบเข้าเซนต์ซูมาน ตอนนี้มันก็มาทวงไง”

     

    “ถ้าเป็นกูเมื่อก่อนกูจะเอาแม่งให้เข้าโรงพยาบาลไปทุกคนเลย” คริสทิ้งตัวพิงกับประตูห้องเรียน

     

    “ทำไมมึงไม่ทำล่ะ”

     

    “ทำแบบนั้นกูไม่โดนโรงเรียนเรียกตัวเหรอ กูไม่อยากกลับไปเหยียบซ้ำรอยเดิมแล้ว กูเลยได้แผลมานี่ไง”

     

    “เออก็ดีละ กูคิดว่ามึงจะใจร้อนเหมือนเมื่อก่อน แล้วเมื่อวานได้คุยอะไรกันรึเปล่าวะ”

     

    “พวกมันก็แค่บอกว่า อย่าลืมว่ากูเคยทำอะไรไว้กับมัน อ่อ มันฝากมาบอกมึงด้วยว่าให้ดูฮิมชานดีๆ” ประโยคสุดท้ายคริสตั้งใจเน้นกับยงกุก และเป็นการเน้นกับตัวเองเหมือนกันว่าต้องดูชานยอลดีๆ 

     

    ...

    ห้องชมรมดนตรี

    “ไอ้ยอลลลลลลลลลล ปีนี้มึงลงบาสป่ะวะ” แบคฮยอนเปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมกับถุงขนมจากร้านสะดวกซื้อ ห้องชมรมนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่ห้องซ้อมดนตรีเท่านั้น แต่มันได้กลายเป็นห้องโดดเรียนของวงบอยแบนด์แห่งเซนต์ซูมานไปเรียบร้อยแล้ว

     

    “คงไม่อ่ะ” ชานยอลที่กำลังนอนจมอยู่กับโซฟาตอบกลับไป

     

    “ทำไมล่ะมึงงงง” แบคฮยอนโยนถุงขนมไว้บนโต๊ะก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆเพื่อนของตน

     

    “กูขี้เกียจไปซ้อมตอนเย็น” ชานยอลตอบกลับไปพลางตะแคงหันมาคุยกับแบคฮยอน

     

    “กูนึกว่ามึงอยากเจอแฟนมึงซะอีก เมื่อวานนี่อะไรนะ มึงบอกเลขห้องเขามา น่าหมั่นไส้ชะมัด กรี๊ด” แบคฮยอนว่าพลางเปิดถุงเลย์กินอย่างสบายอารมณ์

     

    “ไม่อยากเจอโว้ย มึงพูดอะไรเนี่ย กำแพงมีหูประตูมีช่องนะโว้ย”

     

    “มึงนี่ ขนาดนี้เขารู้กันทั้งโรงเรียนแล้ว เมื่อเช้าก็ด้วย มาส่งถึงห้อง กูล่ะอิจฉาาาาาา”

     

    “อือ มึงเงียบก่อนได้มั้ย กูขอนอน”

     

    “เมื่อคืนมึงไม่ได้นอนรึไง”

     

    “อืม กูรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เมื่อวานอ่ะ”

     

    “หือ?”

     

    “กูหมายถึง...แปลกๆกับคริสอ่ะ” ชานยอลยอมกัดปากพูดออกมา ก็ไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่ว่าเมื่อคืนตอนทำแผลให้คริสก็รู้สึกใจเต้นนิดๆ 

     

    “ยังไงวะ”

     

    “ก็ไม่รู้ดิ เมื่อคืนกูไปนอนห้องคริสมา”

     

    “เออ อันนั้นกูพอรู้ แล้วยังไง? มึงก็เลยรู้สึกว่ามึงจะชอบเค้าอ่ะนะ?” ออฟฟิศปรึกษาหัวใจบยอนเริ่มเปิดให้บริการแล้ว - -

     

    “อืม กูรู้สึกว่าเบื้องหลังมุขเสี่ยวพวกนั้นมันก็มีอะไรซ่อนอยู่นะ” ชานยอลค่อยๆระบายสิ่งที่อยู่ในหัวมาตลอดทั้งคืนออกมาทีละนิด

     

    “นี่มึง ไหนบอกว่ามึงจะให้เขาเดินแก้ผ้ารอบโซลไง แล้วตอนนี้มันอะไรเนี่ย”

     

    “กูไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลยว่ะ ทำยังไงดี” ชานยอลลุกขึ้นเอาหมอนฟาดกับโซฟาสองทีก่อนจะสะบัดหัวเอาเรื่องบ้าๆพวกนี้ออกไปจากหัว

     

    “ยอมรับแล้วทำใจเถอะ คริสฮยองเขารอให้มึงรู้สึกแบบนี้อยู่แล้วนิ มึงนี่มันน่าอิจฉาจริงๆ  จื่อเทาอะไรนั่นนี่หายหัวไปไหนก็ไม่รู้ละ แงงงงงงงง”  แบคฮยอนเริ่มวกกลับเข้าเรื่องของตัวเองอีกครั้งหลังจากที่ฟังชานยอลมาสักพัก

     

    “แล้วมึงขุดหลุมมึงลึกพอรึยังวะ” เสียงของบุคคลที่สามดังมาจากหน้าห้อง แต่ชานยอลกับแบคฮยอนไม่ได้ตกใจอะไร กลับชินกับเหตุการณ์ที่มีคนเข้ามาเสนอหน้าแบบนี้ซะมากกว่า

     

    “หลังจากวันนั้นแม่งก็หายหัวไปเลย กูล่ะเซ็งจริงๆ จะมีคนมาจีบทั้งที นี่กูยังไม่ทันเล่นตัวแม่งก็เงียบหายไปละ” แบคฮยอนพูดกลับไปแต่ก็ไม่ได้หันไปตามเสียง 

     

    “พวกมึง กำหนดการกีฬาสีออกแล้วนะ แล้วรายชื่อก็ออกแล้วด้วย” เฉินเดินตามดีโอเข้ามาในห้องก่อนจะยื่นกระดาษให้แบคฮยอนพร้อมกับหยิบขนมในถุงไปกิน

     

    “กูอยู่สีเดียวกับมึงไอ้ยอล” แบคฮยอนพูดขึ้น

     

    “สีอะไรวะ”

     

    “เขียว”

     

    “โหมึง ดูสีแดงดิ กูว่าแชมป์แหงๆ” ดีโอทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างๆชานยอลก่อนจะหยิบกระดาษมาจากมือแบคฮยอน

     

    “ใครบ้างวะ”

     

    “คริสฮยอง ยงกุกฮยอง เทา มยองซู ขากีฬาทั้งนั้น!” 

     

    “นี่มันลำเอียงชัดๆ =[]=!!!!!!!!!” เฉินแทรกขึ้นเสียงดังพร้อมกับแย่งกระดาษจากมือดีโอไปบ้าง

     

    “ใครจัดวะแม่ง พ่อจะเป่าให้ปลิวเลย” ดีโอเสริม

     

    “อ้าวโด้ กูกับมึงอยู่สีเดียวกันว่ะ สีฟ้า~”

     

    “เหมือนปีที่แล้วเลยนิ เย้~~” 

     

    “โด้ ขอดูบ้างดิ” คนที่นอนจมโซฟาเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบมานาน พร้อมกับมือที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มหยิบกระดาษในมือดีโอไป

     

    “จบกีฬาสีก็มิดเทอมเลย บ้ารึไงวะเนี่ย” ดีโอเอ่ยออกมา

     

    “มึงกังวลอะไรวะไอ้ฉลาด” แบคฮยอนเอ่ยขึ้น

     

    “ดูจากรายชื่อแล้วกูว่าสีเราชนะสวัสดิการ = =” ชานยอลเอ่ยขึ้นขัดเพื่อนๆ 

     

    “ทำไมวะ สีเรามันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” แบคฮยอนถามกลับไปพลางเปิดขนมถุงที่สอง

     

    “ไม่อ่ะ ประธานสีใจดี” 

     

    “พี่ฮิมชานอ่ะนะ”

     

    “ใช่แล้ววววว”

     

    ครืดดครืดดดด 

    เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้บทสนทนาต้องหยุดไป ชานยอลค่อยลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ของตัวเองก่อนจะกดปุ่มรับสาย

     

    “มีอะไร”

     

    (เจ้าเด็กโดดเรียน ทำไมไม่ลงบาส)

     

    “นายมีเครื่องดักฟังรึไงเนี่ย” เจ้าตัวหันขวับไปทางประตูห้องก็เห็นร่างสูงยืนยิ้มให้อยู่ด้านนอกประตู

     

    (เย็นนี้เจอกันที่โรงยิม อย่าช้าล่ะ)

    ปิ๊บ

     

    “โอ้ยยยยยยยยยยยย เป็นเจ้าชีวิตฉันรึไงห๊ะ ฉันไม่ได้ลงบาสทำไมต้องไปซ้อมด้วยเนี่ย” 

     

    “แหมมมมมมม แฟนมาตามถึงห้อง” เพื่อนทั้งสามคนเอ่ยออกมาพร้อมกันก่อนจะทำหน้าเอือมใส่ชานยอล

     

    “พวกมึงนิ = =”




     

    TBC

     









     

        

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×