คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Darling, youre my enemy : 7 (rewrite)
7
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ”
ชายร่างสูงที่แต่งตัวในชุดสีดำ ใบหน้าถูกเปิดให้เห็นแค่ตาคมเท่านั้น วิ่งหลบไปอยู่หลังโต๊ะคอมพิวเตอร์
เป็นช่วงเวลาเที่ยงคืนเกือบตีหนึ่ง ลู่หานวิ่งตามสายลับเข้ามาในห้องทำงานซึ่งเก็บข้อมูลสำคัญไว้มาก ท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมทำให้ยากที่จะหาคนร้ายเจอแต่สายตาที่ปรับม่านตากับความมืดได้เร็วกว่าคนอื่นทำให้ลู่หานเห็นส้นรองเท้าที่โผล่ออกมาหลังโต๊ะตัวหนึ่ง
“หึ”
..
.
ปึง! ลู่หานตั้งใจปิดประตูเสียงดังเพื่อหลอกให้คนข้างในรู้ว่าเขาได้ออกไปจากห้องแล้ว
เซฮุนค้นเอกสารในลิ้นชักเพื่อหาบันทึกการสั่งซื้อของต่างๆเมื่อ 5 ปีที่แล้ว..เซฮุนนำไปแสกนแล้วเปิดคอมส่งเข้าอีเมลของซูโฮเสร็จเรียบร้อยและเดินออกมาจากห้อง
“โอ เซฮุน คราวนี้ไม่รอดแล้วนะ” ลู่หานล็อคคอแล้วเอาปืนจ่อไว้ที่ขมับของเซฮุน
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้น หากแต่ว่าไม่ใช่เสียงที่ออกมาจากปืนของลู่หานและเซฮุน ทั้งสองคนหันหน้าไปยังที่กำเนิดเสียง เห็นเงาชายคนหนึ่งอยู่สุดทางแยก
“ระวัง!”
ปัง! เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ลูกกระสุนเข้าที่แขนของร่างบางไปทำให้เลือดไหลออกมา เซฮุนดึงลู่หานมาหลบไว้อีกมุม
“นี่นา...” ลู่หานกำลังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ มีมือที่สามงั้นหรอ?
“เงียบ” เซฮุนหันไปสั่งคนตัวเล็กกว่า ตาคมมองไปยังต้นเสียงที่เดิม มืออีกข้างก็ยังจับแขนของลู่หานเพื่อห้ามเลือดไว้
เมื่อเซฮุนมั่นใจว่ามือที่สามได้ออกไปจากบริเวณนี้แล้ว ก็หันหน้ากลับมาหาคนที่ใกล้จะสลบเต็มที
“นาย..ทำไม..” ร่างเล็กพยายามจะพูด
“เงียบ ไปทำแผลก่อน”
…
..
.
แสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้องขนาดใหญ่ที่เลิศหรู ทำให้เปลือกตาของร่างบางค่อยๆขยับและลืมตาขึ้น ตากลมมองไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้นเคย ก่อนที่จะค่อยๆนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
“ตื่นละหรอ” เสียงเข้มดังออกมาทางหน้าประตูห้อง ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงพยักหน้าหงึกๆก่อนจะเห็นว่าแขนตัวเองถูกพันอยู่ คงเป็นแผลที่ถูกยิงเมื่อคืน
“ที่นี่ที่ไหน” ลู่หานหันมาถามคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
“ห้องฉัน”
ลู่หานค่อยๆนึกเหตุการณ์และประติดประต่อสิ่งที่เกิดขึ้น เค้าคงจะสลบไปแล้วคนคนนี้ก็ช่วยไว้สินะ
“งงอะไร อ่ะ กินโจ๊กซะ” เซฮุนเดินถือชามโจ๊กแล้วยื่นให้ลู่หาน
“ทำไม..นาย..” ลู่หานทำหน้างงๆก่อนจะรับชามโจ๊กมาวางไว้บนตัก
“?”
“ต้องช่วยฉันด้วย?”
“เพราะว่านายยังมีประโยชน์อยู่”
“หมายความว่ายังไง”
“ฉันก็จะเก็บนายไว้เป็นตัวประกัน เอาเป็นข้อมูล ทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น”
“นายมันเลว”
“พูดเล่นน่ะ นอกจากจะไปถอยรถชนคนอื่นเขาแล้วยังปากดีนักนะ”
“นี่นายยย…!!”
“ใช่ โลกกลมใช่มั้ยล่ะ”
“ทำไมนายไม่ปล่อยให้ฉันตายเล่า แบบนี้มันช่วยศัตรูหักหลังพวกตัวเองชัดๆ”
“มองแว๊บเดียวก็รู้ว่านายไม่ยิงฉันหรอก หึ”
“โอ เซฮุน..!”
“ครับ?”
“นายทำแบบนี้ต้องการอะ...ไร”
ฟอดดดดดดดดดดด
“-///-”
“แค่อยากช่วยคนไม่มีทางสู้ หึ” จบประโยคเซฮุนก็เดินออกจากห้องไปปล่อยให้คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงอึ้งไปกับการกระทำเมื่อกี้
------------------
วันทั้งวันคริสนั่งหมกอยู่ในห้องของตัวเองและง่วนอยู่กับกระดาษไม่รู้กี่ใบที่หลี่เฟิงแฟกซ์มาให้หลายฉบับ
ร่างสูงค่อยๆอ่านเอกสารแต่ละฉบับเพื่อที่จะทำความเข้าใจและจับต้นชนปลายให้ถูก แต่นี่มันก็เย็นมากแล้วยังไม่เข้าใจอะไรเลย
“บ้าเอ๊ย ช่วยส่งข้อมูลให้มันประติดประต่อกันได้มั้ยวะ เหนื่อยนะเว่ย” คริสสบถออกมาก่อนจะเดินไปชงกาแฟแล้วกลับมานั่งที่เดิมแล้วนั่งอ่านเอกสารต่อ
ไม่นานตาคมก็เบิกขึ้นเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าสิ่งที่ตนหามาทั้งชาติได้มาอยู่ตรงหน้าแล้ว
‘เด็กในคำทำนาย’
-----------------
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามาได้ครับ” ชานยอลตอบรับคนที่เคาะประตูห้องทำงานของเขา
“ผมได้ข้อมูลบางอย่างครับ คิดว่าจะเป็นประโยชน์ไม่มากก็น้อย” ซูโฮเดินเข้ามายื่นเอกสารบางอย่างให้ชานยอล
“เกี่ยวกับ?”
“สายลับที่ทางนั้นส่งมาเกาหลี”
ชานยอลค่อยๆเปิดเอกสารออกมาอ่านทีละแผ่น
“สรุปแล้วตอนแรกทางนั้นส่งสปายมาเกาหลี 2 คน แต่หลังจากที่คุณเซฮุนไปจีนแล้หนึ่วในสองคนนั้นก็กลับไปจีนเพื่อไปตามหาคุณเซฮุน ทั้งหมดนี่ก็มาจากสิ่งที่คุณเซฮุนหามาได้ตอนนี้”
“คงจะเสี่ยงน่าดูเลย ฉันจะได้เจอกับเพื่อนฉันอีกสักครั้งมั้ยเนี่ย” ชานยอลทำหน้าสลดเพราะรู้ว่าทางนั้นคงไม่ธรรมดาแน่ ถึงเซฮุนจะเก่งมากก็ตามแต่ก็ต้องมีจุดอ่อน
“เอาเถอะครับ คุณเซฮุนเขาเอาตัวรอดเก่งอยู่แล้ว”
“ฉันก็หวังว่ายังงั้นนะ แล้วมีข้อมูลของสปายที่อยู่ที่เกาหลีมั้ย”
“ยังไม่มีครับ เซฮุนคงกำลังจะหาให้อยู่”
“อืม ขอบคุณมากฮะ” ชานยอลกล่าว
ซูโฮโค้งให้ชานยอล1ทีก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
“นายระวังตัวด้วยนะเซฮุน..”
To Be Continue
ความคิดเห็น