คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Love you 24 hours ; รักเธอ 24 ชม. [4]
รักเธอ 24 ชม. 4
Chanyeol’s part
ผมเลือกรองเท้าอย่างสุขสันต์ครับ คู่นี้ก็สวยคู่นั้นก็สวยย โอ๊ยยยย กิเลสกินตับหมดแล้ววว จะว่าเงินน่ะ ผมมีซื้อหมดทั้งร้านนี่แหล่ะ แต่ขอเอาคืนไอ้บ้าเสาไฟฟ้านั่นหน่อยเถอะ ! โอ้ย พูดถึงมันแล้วอารมณ์เสียตลอดกาลครับ
“นี่จะเอา5คู่หรือจะเอาทั้งร้าน” โอ้ยย มีหน้าที่จ่ายก็จ่ายไปสิ ไม่ได้ให้มามองคนเลือก เอ๊ะ หมอนั่นใส่ชุดพนักงานอยู่นี่ ใช้เลยละกัน
“มีคู่นี้เบอร์4xมั้ย”
“เดี๋ยวดูให้ รอสักครู่”
ผ่านไปครู่หนึ่งหมอนั่นก็กลับมากับกล่องรองเท้า เปิดกล่องพร้อมกับลงมาคุกเข่าตรงหน้าผมแล้วเอารองเท้ามาสวมให้ รู้มั้ยหน้านายตอนก้มมันหล่อละลายกว่าตอนเงยหน้าขึ้นมาอีก(ชมเขาหรือด่าเขานี่?)
“เอ่อ..” เขินนะไอ้บ้า
“มันเป็นหน้าที่ของพนักงาน”
“...”
“หรือหน้าที่ของแฟนดีล่ะ? หึ”
“ไอ้บ้า-*-”
“พอดีมั้ย” หมอนั่นพูดเมื่อผูกเชือกรองเท้าให้เสร็จแล้ว
“อืมม...ก็โอเค” ผมสำรวจตัวเองในกระจกก่อนแล้วพลิกเท้าไปมาเพื่อดูว่ารองเท้าคู่นี้มันจะเข้ากับคนหล่อน่ารักน่าฟัดอย่างผมรึเปล่า คิคิ
“แค่มองไม่ได้ ต้องเดินด้วย นี่เป็นนายแบบรึเปล่าเนี่ย ต้องให้บอก”
“อะไร ก็ต้องสำรวจรองเท้าก่อนแล้วค่อยเดินสิ นายนี่ใจร้อนจริง อยากจ่ายเงินมากรึไง”
“หึ เงินน่ะมีจ่ายอยู่แล้ว เอาคู่นี้ใช่มั้ย ครบ 5 คู่แล้ว ไปได้” ไอ้บ้านั่นพูดแล้วเก็บรองเท้ากำลังจะเดินไปที่แคชเชียร์เพื่อจ่ายเงิน
“เดี๋ยว” หึ กล้านักน่ะ
“..?” เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ถามจริง พนักงานหรอนั่น คำว่ามารยาทน่ะนายรู้จักมั้ย!!!
“เก็บรองเท้าที่เกลื่อนอยู่เป็นภูเขานี่ด้วย”
“แล้วใคร..”
“มันเป็นหน้าที่ของพนักงาน J” ไม่ปล่อยให้เถียงหรอก ฮึ ต้องลงโทษ บังอาจมาทำให้น้องยอลเขิน!
หมอนั่นได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอารองเท้าไปวางที่แคชเชียร์(ซึ่งมีเซฮุนรอเก็บเงินอยู่) แล้วเดินกลับมาเก็บรองเท้าที่ผมลองแล้วลองอีกด้วยความหัวเสีย แบรรรรรรรรรร่
“ชานยอลลลลลลลลลล~ วันนี้ฉันคงไปกินข้าวกับนายไม่ได้แล้วนะ ไว้วันอื่นฉันจะมาเลี้ยงนายใหม่น้าาา” นี่ผมเกือบจะลืมเพื่อนผมไปแล้วนะเนี่ย อ่า จริงด้วย วันนี้ไอ้โด้เลี้ยงนี่นา แล้วผมไปตบปากรับคำกับไอ้ปริศนานั่นได้ยังไงเนี่ย ไอ้ชานยอลลลลลล!
“อ้าว นายจะไปไหนน่ะ”
“พอดีจงอิน.....”
“ไปได้แล้วครับฮันนี่”
“ไปก็ไปจ้า~” นั่นไงเหตุผล ลืมไปว่าวันนี้โด้ต้องโดนกดถึงเช้าเลยสินะ แหม่ ไปสแตนด์บายกันตั้งแต่เย็น ไอ้เพื่อนบ้าา ทีงี้ล่ะลืมเพื่อนอย่างผมไปเลยนะ
เอ่อ พนักงานสุดหล่อของผม(?) เก็บรองเท้าเสร็จพอดีเลยตอนนี้กำลังจะไปจ่ายตังแล้วครับ ผมตามไปดูมันรูดบัตรเครดิตอย่างชอกช้ำใจดีกว่า อิ๊อิ๊ ชานยอลสะใจก็ตรงนี้แหล่ะ
“เท่าไหร่ฮุน” เอ๊ะ เรียกกันเหมือนไม่ใช่เจ้านายกับลูกน้อง
“อืม..แป๊ปนึงนะ” หมอนั่นกำลังคิดเงินอยู่สินะ
“เออๆ” เขาพูดไปก็เอากล่องรองเท้าใส่ถุง ฮ่าาา โห ตั้ง5ถุงแหน่ะ -0-
“โห ไม่ต้องจ่ายหรอก ให้ฟรีเว่ย ในฐานะที่มึงมาเป็นพนักงานชั่วคราวให้กู” อะไรนะ!!!!!! เมื่อกี้เซฮุนว่าไงนะ!! ผมไม่ได้หูฝาดไปหรอกนะ 5คู่ที่แพงที่สุดในร้าน แต่กลับไม่ต้องจ่ายสักวอน! บ้าน่า ไอ้เสาไฟฟ้า แกเป็นใครกันแน่ อ๊ากกกกกกกกกกกก ชานยอลไฟลุกแล้วนะ ไม่เป็นไร ยังเหลือข้าวให้เลี้ยงอีก หึ
ไอ้บ้านั่นหันมายักคิ้ว(แบบสามารถละลายโลกได้)ให้ผม1ทีให้มาแล้วเบือนหน้าไปทางหน้าร้านเหมือนให้ผมหันไปดู
O[]o!!!!! ป้าย sale 50% มันหราอยู่หน้าร้าน นี่ทำไมผมไม่เห็นนะ ผมเป็นพวกสายตาสอดส่องคำนี้ได้ดีกว่าคนอื่นอีกนะ
หึยยยโมโหๆๆๆ!!!
“นี่นาย..!!” โดนหลอกอีกแล้วครับบบบบบ ไม่ๆๆๆๆ!!!!
“รอฉันตรงนี้นะ ไปเปลี่ยนชุดแป๊ป”
“เออ! ไปไหนก็ไปไป๊” พระเจ้าช่างกลั่นแกล้งผม ฮือออออออออ พ่อจ๋าแม่จ๋า ใครส่งผู้ชายคนนี้มาให้ชานยอลลลล
ผ่านไปประมาณ10นาทีหมอนั่นก็ออกมาด้วยมาดคุณชาย *0* เสื้อเชิดพับแขนสีขาวที่ถูกเอาใส่ในกางเกงรับกับกางเกงสีน้ำตาลเข้มที่พับขาขึ้นมาเล็กน้อยให้เห็นข้อเท้า กับรองเท้าสีน้ำตาลเข้ม พระเจ้า ณ จุดนี้ ชานยอลได้ตายไปแล้ว...
“อะไร ทำหน้าเหมือนอยาก..” กัดอีกแล้ว
“ไปเหอะ อยากกลับบ้าน ถือของให้หน่อย ของเยอะจัง เอาไปใส่รถให้ด้วยนะ”
“ครับ” ว่าง่ายแปลกๆแฮะ
ผมเดินนำไปที่รถของผมก่อนที่จะก้มหน้าหากุญแจรถ
“เอ่อ ชานยอล..”
“อะไรเล่า หากุญแจรถอยู่ หายไปไหนเนี่ย”
“นายไม่ต้องหาแล้วแหล่ะ” อะไรของมันน่ะ
“อะไรเล่า”
“เงยหน้าขึ้นมาดิ”
“....” ไม่มีวัน เดี๋ยวโดนแอ้มอีก ชิส์
“นี่นาย!”
“เออๆเงยก็เงย” เงยก็ได้วะ!!!
“เห็นอะไรมั้ย”
“อะไรเล่า”
“กวาดตาดูดีๆ รถนายน่ะ”
ผมค่อยสำรวจรถตัวเอง...
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!”
รถผมยางแบนแฟบเป็นตูดเป็ดเลย แงงงงงงงงงงงงง TTOTT
“ว่าไง จะเอายังไงต่อ” ไอ้นี่ดูไม่สะทกสะท้านเล้ยยยยย
“ไม่รู้โว้ย! นายเอารถมามั้ย ติดรถไปหน่อยดิ” ผมพูดแบบขอไปทีก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาอู่ซ่อมให้มันมาเอารถผมไปปป -*-
“เอางั้นก็ได้” ว่าแล้วมันก็หยิบกุญแจรถขึ้นมาเปิดรถมัน โอ้โห รถหรูใช่เล่น รถสปอร์ตราคาสามารถตัดหัวผมได้เลยนะนั่น มันต้องไม่ใช่คนธรรมดาแล้ว
ผมขึ้นมาอยู่บนรถแล้วครับ คราวนี้จะพาไปกินข้าวที่ไหนล่ะ
หลังจากที่ในรถเงียบมานานผมก็ปริปากพูดออกมา
“ฉันถามจริงๆเหอะ นายเป็นใครกันแน่ นายจะทำอาชีพกี่อย่างเนี่ย เดี๋ยวก็คนในบริษัทเสื้อผ้าแฟชั่น เดี๋ยวก็พนักงานรองเท้า เดี๋ยวไปร้านอาหารนายจะไปเป็นเด็กเสิร์ฟหรือพ่อครัว- -*”
“เป็นอะไรเดี๋ยวนายก็รู้”
“เดี๋ยวก็โดนนายหลอกอีกอ่ะ”
“คราวนี้ไม่ผิดข้อตกลงแน่นอนครับ ถึงแล้ว”
โอ้วววววววววววว ร้านสเต็กกกกกกกกกก **0** ตาลุกวาวแล้ววววว ไม่มีอะไรตกท้องมาตั้งแต่บ่ายสามโมงงงง แบบนี้มันภัตตาคาร!!! มีคนเลี้ยงอีก สรุปจะแย่ก็ไม่ได้แย่ไปซะหมดนะ ได้รองเท้า 5 คู่ กับสเต็กเต็มท้องกลับบ้าน เริ่ดที่สุดดด!
“จะเลี้ยงเค้าจริงๆหรอ*-* ” ต้องขอบคุณไอ้โด้ที่มันเลื่อนนัดวันนี้ กร๊ากกกกกกกก
“ครับที่รัก” อุแหวะ ส่งสายตาหวานเยิ้มอีกตังหาก ใครที่รักนายห๊ะ! (จริงๆก็ถวายตัวเป็นแฟนเขาไปแล้วใช่มั้ยล่ะน้องยอล)
“แบบนี้ต้องให้รางวัล” ผมเขย่งไปหอมแก้มไอ้บ้านั่น1ที ฮิ เวลาน่ารักยังงี้น้องยอลชอบบบบ >///< เฮ้ย ชานยอลเอ๋ย ใจง่ายไปรึเปล่า
แต่ไอ้บ้านั่นก็ใจง่ายมาชอบผมเหมือนกัน!
ฉันว่าฉันตกหลุมรักนายแล้วแหล่ะ ไอ้เสาไฟฟ้าปริศนา -//-
To Be Continue
PS1. อัพอีกแล้วค่าาา อยากจะขอบคุณทุกคอมเม้นอีกรอบบบบบ *ไหว้งามๆ*
PS2. เดี๋ยวลงตอนจบให้วันนี้ดึกๆนะ>_<
:)�Shalunla
ความคิดเห็น