คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Darling, youre my enemy : 6 (rewrite)
6
ร่างสูงเดินออกมาจากร้านแฟกซ์ในมือถือเอกสารที่ถูกใส่ซองสีน้ำตาลไว้เป็นอย่างดี ก่อนจะเดินไปแวะซื้อน้ำที่ร้านข้างทาง แล้วค่อยกลับคอนโดไปทำงานต่อ
คริสเปิดประตูเข้าไปในห้องของตัวเองก่อนจะโยนซองสีน้ำตาลลงบนเตียงแล้วจัดการเปิดโน๊ตบุ๊คคู่ใจขึ้นมา แต่ก่อนที่จะทำอะไร เจ้าเพื่อนตัวยุ่งที่หนีไปจีนก็โทรสไกป์เข้ามา
“คริสส เป็นยังไงบ้างงงงง >O<”
“หน้านายดูไม่หนักใจกับงานที่ได้รับเลยนะเนี่ย” เอาตามตรงเลยนะ..คริสก็เป็นห่วงลู่หานเหมือนกัน ถึงจะรู้ว่าจริงๆแล้วลู่หานเป็นคนที่น่ากลัวด้วยความสามารถคนหนึ่งก็ตาม
“ฉันไม่เหมือนนายนะ มัวแต่เครียด หัดมีเวลาพักซะบ้าง”
“ฉันพักมากกว่าทำงานอีก โถ่ แล้วทางนั้นเป็นไงบ้าง”
“เห็นมั้ย ถามเรื่องงานอีกละ เห็นหน้าฉันเป็นคนทำงานเร็วมากรึไงเนี่ย ฉันยังไม่ได้เริ่มเลย ฮ่าๆๆ กลับมาจีนก็ต้องเก็บของ หาข้อมูล แถมไอ้สายลับนั่นหน้าก็คุ้นๆด้วยนะ ทีแรกคิดว่าจะตามตัวได้ง่ายๆ แต่หนีรอดได้ทุกครั้งเลย พวกลูกน้องอาเฟิงนี่ไม่ได้เรื่องเลยเดี๋ยวฉันต้องลงมือเองซะแล้ว รับรองไม่มีทางรอด หึ”
“นายอย่าเพิ่งฆ่าเขาตายล่ะ เก็บไว้เป็นตัวประกันได้ เผื่อทางนั้นจะส่งเด็กคนนั้นมาให้”
“ทางนั้นไม่มีทางที่จะส่งเด็กคนนั้นมาหรอกคริส ยิ่งตอนนี้อาการของปาร์ค มินซูก็โคม่าด้วย พวกนั้นคงจะต้องเพิ่มการป้องกันแล้วล่ะ นายจะทำอะไรก็ระวังหน่อย”
“หา แล้วใครใช้ให้ไปทำอาการให้โคม่าเนี่ย แบบนี้ฉันก็ทำงานยากขึ้นเซ่”
“จะเป็นใครล่ะ”
“เฮ้อ”
“แล้วสรุปนายรู้รึยังว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร” ลู่หานวกกลับมาเข้าเรื่องเดิม
“ยัง”
“นายมัวทำอะไรตั้ง1อาทิตย์เนี่ย!!”
“ฉันว่าประโยคนั้นนายควรจะบอกตัวเองด้วยนะ”
“ย่ะ แต่ว่านะคริส สายลับที่ทางนั้นส่งมาหน้าคุ้นๆนะ”
“หน้ามันเป็นไง ไหนเอารูปมาให้ดูหน่อย”
“นี่ไงๆ” ลู่หานหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีข้อมูลของสายลับขึ้นมาให้คริสดูผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์
“เออหวะ คุ้นจริงๆ แล้วข้อมูลก็มีแค่ชื่อเนี่ยนะ?”
“ใช่ มันแทบจะไม่เรียกว่าข้อมูลด้วยซ้ำ แต่มันเก่งมากเลยอ่ะ คงฝีมือพอๆกับนายเลย บรื๋ออออ ฉันว่าฉันก็ต้องระวังตัวแล้วล่ะ”
“โอ เซฮุน..” คริสมองรูปกับชื่อสลับกันไปมา หน้ามันคุ้นมาก
ติ๊งหน่อง~
“แค่นี้ก่อนนะลู่ มีคนมาหา”
“ใครอ่ะ แหมพอฉันไม่อยู่ก็เอาผู้หญิงเข้าห้องเลยนะ@#*$!=+*!/&”
คริสปิดคอมอย่างไม่ใยดีว่าลู่หานจะบ่นอะไรอีก - -* และเอาเอกสารเก็บเข้าลิ้นชักก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไปเปิดประตู
“โย่ว!” ชานยอลยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าประตูก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้ามาโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง - -*
“เฮ้ มาทำอะไรเนี่ย” คริสเดินตามชานยอลกลับเข้าไปในห้อง
“ก็มาเยี่ยมไง O.O”
“อารณ์ไหนเนี่ย”
ฟอดดดดดดดดดดดดดดด
“มาหอมแก้มฉันยังงี้จะมาอ้อนอะไรอีกชานยอล” คริสนั่งลงบนโซฟานุ่มนิ่มแล้วชานยอลก็ลงมานั่งด้วย
“ไปกินต๊อกโปกิเป็นเพื่อนหน่อย Y_Y”
“หา เอาปิ้งย่างแทนได้มะ-0-”
“อะไรก็ได้อ่ะ ตอนนี้หิวมาก” ชานยอลทำแก้มพองลมใส่คริสเป็นการอ้อน -0-
“โอเคๆ ไปก็ไป” สุดท้ายคริสก็ต้องยอมตกลงเพราะความน่ารักที่ไม่อาจต้านทานไหวของอีกคน - -*
“เย้ >_________<” ว่าแล้วก็กระโดดกอดคอคริสแล้วลากคนตัวสูงออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
------------------------
“คริสสส ย่างหมูให้หน่อย”
“นายให้ฉันย่างจนจะหมดจานแล้วนะ ฉันเพิ่งได้กินไปแค่3คำเอง”
“ก็ฉันย่างไม่อร่อยนี่”
“หรอออ เป็นคนเกาหลีซะเปล่าจริงๆเลยนายนี่”
“ก็ปกติเซฮุนก็ย่างให้นี่นา”
“เซฮุน?” คริสสะดุดกับชื่อที่ชานยอลเพิ่งพูดออกมา
“อ๋อ เพื่อนฉันน่ะ”
“อ่อ แล้วทำไมไม่มากับเพื่อนนายล่ะ” คริสเริ่มตั้งคำถามเพื่อให้ตัวเองมั่นใจว่าคงไม่ใช่เซฮุนที่ลู่หานตามหาอยู่
“ก็เพื่อนฉันไปต่างประเทศนี่นา ทิ้งฉันไว้คนเดียว T^T”
“ไปต่างประเทศ!?”
“นายจะตะโกนอะไรนักหนาเนี่ย ทำไมดูอยากรู้เรื่องเซฮุนจัง” ชานยอลเริ่มจับได้ว่าคริสเหมือนจะถามเยอะไป
“ป๊าวววว” คริสไม่สนใจแล้วหันมาพลิกหมูที่อยู่บนกระทะต่อ
“นายเป็นอะไรของนายเนี่ย”
“ไม่ได้เป็นไร ก็แค่ชื่อคุ้นๆน่ะ”
“หือ?” ชานยอลเอียงคอเป็นเชิงถามคนตรงหน้า
“เอาเถอะ มันไม่เกี่ยวกับนายหรอก”...แต่มันเกี่ยวกับเพื่อนของนาย คริสได้แต่เก็บประโยคนี้ไว้ในใจ ภาวนาว่าคงจะไม่ใช่คนที่ลู่หานตามหาอยู่
“อื้อ ย่างต่อเร็วๆๆๆ”
Kris’s part
หลังจากที่ผมไปส่งชานยอลที่ห้องเรียบร้อยแล้วผมก็กลับมาอาบน้ำแล้วนอนคิดคำพูดที่ชานยอลพูดไว้เมื่อค่ำ
“เซฮุน....ไปต่างประเทศ?” ผมขอให้มันไม่ใช่คนเดียวกันเถอะ แต่จะให้เชื่อแบบนั้นมันก็เป็นไปได้ยาก มีอย่างเดียวที่จะทำให้ผมกระจ่างได้ก็คือนามสกุลนี่แหละ
แล้วถ้ามันเป็นคนเดียวกันจริงๆ..
ชานยอล...แล้วนายเป็นใครล่ะ?
ให้ตายสิ ทำไมผมรู้สึกเหมือนไม่อยากรู้ว่าชานยอลเป็นใครเลย กลัวว่าถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆแล้วความสัมพันธ์ของเรามันจะเปลี่ยนไป
Chanyeol’s part
ผมกลับมาที่ห้องแล้วก็ได้แลกเบอร์กับคริสเป็นที่เรียบร้อย เผื่อจะได้ไปกินข้าวเย็นกันอีก ฮิๆ อยู่กับหมอนี่แล้วมีความสุขจัง ไม่รู้ทำไมเหมือนกันทั้งๆที่เจอกันไม่กี่วัน >//<
พอผมอาบน้ำเสร็จผมก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม นี่ก็รู้จักคริสมาได้สักพักแล้ว แต่ทำไมเขาไม่เคยพูดเรื่องที่บ้านของเขาให้ผมฟังเลยล่ะ? เขาเหมือนมีอะไรปิดบังอยู่ตลอดเวลายังไงก็ไม่รู้สิ หรือว่าเรายังรู้จักกันไม่นานพอที่จะแลกเปลี่ยนเรื่องงานกับเรื่องครอบครัวได้ เมื่อเย็นนี้ผมมองออกว่าคริสมีปฏิกิริยาแปลกๆกับชื่อเซฮุนนะ ผมเห็นหมอนั่นผงะไปกับชื่อนั้นพักหนึ่ง สัญชาตญาณมาเฟีย(?)ของผมมันบอกให้ผมไม่พูดนามสกุลของเพื่อนผมออกไป แต่ทำไมล่ะ คริสเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องบริษัทระหว่างเกาหลีกับจีนอยู่แล้วนี่..นายจะกังวลอะไรล่ะชานยอล ก็บอกเขาไปสิ แต่จะบอกยังไงล่ะ ไม่บอกดีกว่า เรื่องนี้ยังคงต้องเป็นความลับ
คริส..แล้วทำไมนายต้องทำหน้าเหมือนรู้อะไรตอนที่ฉันบอกไปว่าเซฮุนไปต่างประเทศน่ะ? ฉันชักจะไม่แน่ใจแล้วสิว่านายเป็นใคร หรือว่ากำลังตามหาเพื่อนเก่าอยู่? ไม่ใช่มั้ง ผมรู้สึกเหมือนคริสมีรังสีมืดอะไรบางอย่างให้รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มันลึกลับกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก ผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าหมอนี่จะมาเกาหลีทำไม ถ้ามาเที่ยวก็ต้องอยู่โรงแรม ไม่ใช่คอนโด ...
ผมรู้สึกสังหรณ์ว่าจะมีอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้นแล้วสิ
ฉันไม่อยากให้อะไรที่ฉันสังหรณ์อยู่มันเกิดขึ้น...นายคงไม่ใช่พวกนั้นหรอกใช่มั้ย?
To Be Continue
ความคิดเห็น