คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Marry me? : 5 (100%)
MARRY ME?
5
ร่างสูงในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนแบบสบายๆยืนอยู่หน้าห้างสรรพสินค้า ตาคมยังคงลอบมองรถคันสำคัญไว้ไม่ให้คลาดสายตา ในระหว่างที่รถอีกคันมาจอดตรงหน้าพอดี
“ไอ้ไค ขึ้นมาเร็ว” แบคฮยอนเปิดกระจกรถมาเรียก ไคไม่ได้ตอบอะไรกลับ
ไปเพียงแค่พยักหน้าและรีบเปิดประตูรถขึ้นนั่งทันที
“มึงขับตามบีเอ็มป้ายแดงไปเร็วๆเลย” ก้นยังไม่ทันจะถึงเบาะไคก็สั่งคนขับรถทันที
“คันไหนวะมึง” แบคฮยอนหยิบแว่นกันแดดมาใส่พร้อมจะสวยสู้แดดโดยเฉพาะ(?)
“นี่มึง แว่นสายตาก็ว่าไปอย่างนะ จะใส่แว่นกันแดดทำติ่งอะไรเนี่ย มึงก็มองหาป้ายแดงๆสิวะ เร็วววววววว เดี๋ยวเราจะติดไฟแดงแล้วจะตามไม่ทัน ไอ้แบค นี่มันใช่เวลาเสริมสวยหรอวะ” ไครีบตีไหล่แบคฮยอนยังไม่หยุดส่องกระจก
“กูรู้แล้วเว่ย อย่าเร่งสิวะ กูเห็นละ บีเอ็มป้ายแดง อ๊างงงงงงงงง” เมื่อสวยได้ที่แล้วไอ้คนขับรถก็ตอบเพื่อนของตัวเองกลับไป
“มึงจะมาสะดิ้งอะไรตอนนี้วะเนี่ย ไฟแดงแล้วเห็นมั้ย”
“กูไม่ได้มองรถหรอกนะ กูมองคนในรถ ><”
“พวกมึงคุยอะไรกันเนี่ย กูไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยยยยย” เซฮุนที่นั่งเงียบมานานเอ่ยปากขึ้น
“เราจะไปเจอไอ้ยอลกัน มึงรู้แค่นี้แหละ หุบปากไปซะ” ไคหันมาเอ็ดคนไม่รู้เรื่องก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับถนนต่อ
“ดีนะเนี่ยที่เขาก็ติดไฟแดงเหมือนกันน่ะ”
“เฮ้ย แบค ไฟเขียวแล้วโว้ยยยย”
“กูเห็น กูมีตาครับ” จบประโยคแบคฮยอนก็เหยียบคันเร่งมิดเพื่อตามรถคันสำคัญไม่ให้คลาดสายตา
“มึงขับดีๆสิแบคคคคคค” เซฮุนแหกปากขึ้น มืออีกข้างก็จับที่นั่งข้างหน้าไว้แน่น
“ไม่ดีละมึง ต้องรีบแล้วววววววว อร๊างงงงงง”
“นี่มึงจะไปหาไอ้ยอลหรือจะไปหาไอ้หัวดำผสมแดงนั่นฟร่ะ เฮ้ออออออออออออออ”
[Chanyeol's part]
ผ่านไปแล้ว1วันกับการใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์แสนจะโหดครับ ความจริงมันไม่ได้มีใครโหดหรอกนะครับ ผมแค่รู้สึกว่าการที่มาเป็นสะใภ้ที่นี่มันไม่ใช่ ไม่ใช่! ผมควรจะมีอนาคตที่สดใสในวงการหนังสิครับ ผู้กำกับ คนเขียนบท หรือคนตัดต่อภาพยนต์อะไรแบบนี้ ไม่ใช่วันๆมานั่งเป็นแม่บ้านแม่เรือนแบบนี้ คิดแล้วก็เครียดครับ อ้อใช่ สุดท้ายผมก็ต้องนอนบนเตียงกับคริสนั่นแหละครับ แค่มีหมอนข้างกั้น T^T ผมยอมไปนอนห้องแม่บ้านยังดีกว่านอนกับหมอนี่!!!!
“ตื่นแล้วหรอครับที่รัก” อี๋แหยะ ฟังแล้วจะอ้วกกกกกกกกก
“ที่รงที่รักอะไรแต่เช้าครับดาร์ลิงค์” พูดแล้วจะอ้วกยิ่งกว่า ไอ้ชานยอลพูดแบบนี้ไปทำไมเนี่ยยยย
“อี๋จะอ้วก -_-” คริสเดินพาดผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดอยู่บ้านสบายๆ ...นั่นชุดอยู่บ้านสินะ กางเกงสามส่วนสีน้ำตาลกับเสื้อยืดธรรมดาๆ เออก็ชุดอยู่บ้านไง แต่ทำไมใส่แล้วหล่อ.... เฮ้ย! ผมพูดอะไร -//-
“เออ จะอ้วกเหมือนกัน แล้วปกติบ้านนายกินข้าวเช้ากันกี่โมงน่ะ” ท้องผมร้องแล้วล่ะ เมื่อวานก็กินอิ่มดีนี่ แถมมีคนเลี้ยงอีกต่างหาก ทำไมหิวเร็วจัง =w=
“พ่อน่ะไปกินที่บริษัท ส่วนแม่ฉันตื่นสายๆเลย นี่ถามแบบนี้จะไปทำอาหารเช้าให้หรอครับ ”
“ก็เออสิ! หิวจะแย่” อย่าคิดไปไกลนะ ผมหิวนี่นา!
“จะกินได้มั้ยเนี่ย” คริสเดินมานั่งที่ปลายเตียงแล้วโยนผ้าเช็ดตัวใส่หน้าผม อะไรเนี่ย!!
“เคยกินรึเปล่าล่ะครับ” ผมพูดพร้อมกับยักคิ้วใส่หมอนั่น หล่อล่ะสิ -..-
“ไม่เคย แล้วก็ไม่อยากลอง นี่ควรจะเป็นข้าวกลางวันได้แล้วนะ ตื่นสายขนาดนี้”
“ใจร้ายยยยย แย๊กกกกกกกก” ว่าไปผมก็จัดการลุกขึ้นโยนหมอนข้างใบใหญ่ใส่หมอนั่น เออ มันไม่เจ็บหรอกครับ อยากระบายอารมณ์ ถ้าอยู่กับหมอนี่ไปแค่วันเดียวประสาทก็จะกินขนาดนี้นะครับ ยอมไปว่ายน้ำทั้งวันยังดีกว่า! (เกี่ยวอะไร)
“อย่าโยนมา ขี้เกียจเก็บโว้ยยยยยย” ไอ้บ้าคริสหยิบหมอนข้างมาแล้วเอามาไล่ตีผม T^T ชานยอลไม่ยอมครับ แล้วทำไมมันจะต้องเก็บหมอนด้วย ทิ้งมันไว้ตรงนั้นไม่ได้รึไง T^T
“ไอ้บ้า ลุกออกไปจากเตียงเลยนะ!”
“นี่เตียงใครครับ ได้มานอนบนเตียงก็ดีแค่ไหนแล้ว ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะเกรงใจพ่อแม่นายนะจำไว้ด้วย” โอ้ยไม่ๆๆๆ คริสมันเข้ามาล๊อคแขนผมแล้วง่า ตอนนี้ท่าของเราแบบว่า...-//- เอ่อ คือ เอ่อ .... ผมล้มลงไปนอนบนเตียงใหม่อีกแล้ว ไอ้หมอนี่แรงเยอะไปแล้วนะ! กลิ่นสบู่หอมๆมันลอยเข้าจมูกผมง่ะ โง้ยย .////.
“ไม่เอา จะนอนบนเตียงแบบไม่มีอู๋อี้ฟานอ่ะ ต้องให้พูดอีกกี่รอบ โอ้ยยย เจ็บข้อมือ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไอ้เงิงบ้าาา”
“ก็ดูพูดจา แบบนี้มันน่าปล่อยที่ไหนล่ะไอ้หยอยยยยย”
“กล้ายังไงเรียกฉันแบบนี้น่ะหา!” ไม่นะ หน้าเราใกล้กันมาก ทำไมกัน ทำไมผมรู้สึกว่าหน้าผมร้อนๆฟร่ะ อ้อ อากาศมันร้อนสินะ ใช่ อากาศมันร้อนนน แล้วผมจะพูดซ้ำทำไมกันเนี่ย ฮือออออ
“น่าจับทำเมียซะให้เข็ด” คริสโยนหมอนข้างออกแล้วจับข้อมือผมเอาไว้ให้ถนัดขึ้น โอ้ ไม่นะ ม่ายยยยยยยยยยย
“ไม่ จะทำอะไรน่ะ ไม่เอ--”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
โฮกกกกกกกกกก เสียงเคาะประตูช่วยชีวิตผมไว้แล้วววววววววว TwT ใครกันมาเคาะประตู ผมจะปิดซอยเลี้ยงเลยยยยย
ทั้งคริสและผมหยุดชะงักไปก่อนที่จะหันไปมองที่ประตูพร้อมกัน ภาวนาไม่ให้ประตูมันเปิดออก เพราะอะไรน่ะเหรอ....ผมว่าท่าของเราตอนนี้มันสื่อมาเลยนะ T//T
“ใครครับ” คริสตะโกนออกไปแต่ก็ไม่ขยับตัวแม้แต่นิด นี่ช่วยลุกออกไปเถอะ จะคร่อมก็ไม่คร่อมจะทำอะไรกันแน่เนี่ย ผมกลัวววววว T_T
“คุณคริสครับ มีเพื่อนมาหาครับ” ...เอ่อ ผมว่าน่าจะเป็นพ่อบ้านเฉินอะไรนี่แหละนะ
“อ่อ บอกให้รอตรงห้องรับแขกนั่นแหละ”
“ครับผม”
“...”
“...”
มีแต่ความเงียบครอบงำเราสองคน ...ทำไมน่ะเหรอ... เหมือนคริสจะอึ้งกับท่าของเราไปไม่ต่างกับผมหรอก ..เราเล่นกันมากเกินไปสินะ หรือนี่เป็นสิ่งที่สามีภรรยาเขาทำกัน? เอิ่ม ผมพูดอะไรออกมา - -;
“เอ่อ..ไม่ไปหาเพื่อนหรอนาย” สุดท้ายผมก็ยอมปริปากพูด ก่อนที่เราจะสบตากันไปนานกว่านี้ T^T
“หึ” หมอนั่นอมยิ้มก่อนจะลุกออกไปและเดินออกจากห้องไป ..
ปัง
ฟิ้ววววววววว รอดไปทีนะชานยอล ไม่เคยคิดว่าจะโดนแบบนี้ T^T เหตุการณ์เมื่อกี้ผมยังรับรู้ถึงความรู้สึกอยู่เต็มอก มันเป็นอะไรที่... ไม่เคยมีวินาทีแบบนี้มาก่อน งื้อออออออ แล้วนี่ผมเพ้อแล้วเรอะ! บ้า! ผมคงจะคิดไปเองสินะ
ผมลุกออกจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเอง แต่ตาผมดันไปสะดุดกับอะไรสักอย่างที่ระเบียง...
(50%)
----------------------------------------------------
อัพจ้าาาา อะไรอยู่ที่ระเบียง~
คงเดาไม่ยากเนอะ 55555555
------------------------------------------------------
เหมือนผมจะเห็นอะไรสักอย่างที่ขยับไปมา.. เอ่อ เงาคนหรอ? ด้วยความอยากรู้อยากเห็นผมเลยพาตัวเองออกไปที่ระเบียงห้อง
“ไอ้ยอลลลลลลลลลลล”
ทำไมผมรู้สึกเหมือนมีคนเรียกชื่อผมเลยนะ ผมพยายามหรี่ตามองลงไปที่ระเบียง แดดก็ส่องหน้าผม เอ่อ ผมลืมบอกไป นี่มันไม่เช้าละครับ ผมตื่นตั้ง11โมงแล้วนะ กว่าจะเถียงกับไอ้เงิงเสร็จก็คงเกือบๆเที่ยงแล้วล่ะ แล้วสรุปใครเรียกผมครับ
“ไอ้คุณปาร์คชานยอลครับ กูอยู่นี่!!!”
...เสียง! เสียงนี้! ผมหันไปทางเสียงที่เรียกเมื่อกี้ จริงๆด้วยยยยยยยยย TwT ไอ้เพื่อนรักของผมทั้งสามคนนนนนนนนน โฮฮฮฮฮฮฮ ดีใจอยากจะโดดขึ้นสวรรค์ครับ เพื่อนผมจะน่ารักอะไรปานนี้ ถ้าไม่ติดว่ามันจะพูดมากทุกคนอ่ะนะ เอ๊ะ โด้ไม่มาด้วยหรอ..ให้เดาก็คงจะเฝ้าร้านมันสินะ
“..พ..พวกมึงงงงง”
“ไอ้ยอล อย่าเพิ่งร้องไห้ มาช่วยกูก่อน จะตกแล้วววววววว” เอ่อ ผมลืมไปครับ เพื่อนผมทั้งสามคนเหมือนจะปีนหน้าต่างขึ้นมาหาผมนะ โหย จะมาโรมีโอจูเลียตอะไรกันตอนนี้ครับคุณเพื่อนมึง ถ้าตกลงไปตายทำยังไง!
“ขอโทษๆๆ” ว่าแล้วผมก็ช่วยพาเพื่อนทั้งสามคนขึ้นมาบนระเบียงห้องได้สำเร็จ
“ขอบใจๆๆ โหย เกือบตายแล้วมั้ยล่ะ มาหามึงทีนี่ต้องเอาชีวิตแลกขนาดนี้เลยหรอวะ” ยังไม่ทันจะได้ทักทายกันไอ้ไคมันก็พ่นอะไรออกมาอีกแล้ว จริงๆเลยเพื่อนคนนี้ แต่ก็ดีนะ หมอนี่ช่วยทำให้ผมลืมเรื่องเครียดไปได้บ่อยๆ
“เฮ้ยมึงงงงงงง ไค แบคฮยอน เซฮุนนนนน มาได้ไงวะ แล้วโด้อ่ะ ฮือออ รู้มั้ย ตอนกูอยู่ที่นี่อ่ะ กูไม่เคยนึกถึงไอ้พี่คริสบ้านั่นเลย กูคิดถึงแต่พวกมึง คิดถึงพวกมึงแทบแย่!” พูดออกไปน้ำตาจะไหลครับ เพื่อนผมมม อย่างน้อยก็มาเป็นกำลังใจในการดำเนินชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ได้
“มึงจะมพูดจาเป็นพี่มากพระโขนงทำไมวะ เฮ้ย ไม่เจอกันไม่กี่วันทำไมมึงผ่องขึ้นขนาดนี้ บ้านนี้เขาเลี้ยงมึงดีใช่มั้ยวะไอ้ยอล” คิมจงอิน หรือไคเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับตบบ่าผม ...บ้านนี้เลี้ยงดีเรอะ ไม่จริงเลยสักนิด T^T
“คิดถึงแกอ่ะชานยอลล รู้มั้ยว่าพอแกไม่อยู่นะ คอนโดเราก็เงียบเลยอ่ะ>_<” แบคฮยอนเดินเข้ามากอดผม งื้ออออ เพื่อนรักกก
“เงียบบ้านมึงสิไอ้แบค เสียงดังกว่าเดิมอีก” เซฮุนพูดเสริมขึ้นมา
“เข้ามาข้างในก่อนๆ” ผมเอ่ยชวนเพื่อนๆ ตรงนี้มันร้อนนนนน
“สามีมึงอยู่ไหนวะยอล” ไคเอ่ยถามขึ้น อย่าพูดถึงคริสสิครับ ไอ้ความรู้สึกตอนนั้นยังอยู่นะ
“ไม่อยู่น่า รีบๆเข้ามาเถอะ” ผมลากเพื่อนๆเข้ามาในห้องได้สำเร็จ ห้องนอนคริสก็ใหญ่อยู่ล่ะ มีโซฟา มีโต๊ะทำงาน มาครบครับ = =
“โหหหหหห ****O****” ทั้งแบคฮยอนและเซฮุนประสานเสียงกันพร้อมกับทำตาลุกวาว
“อะไรกัน ไม่เคยเห็นเตียงรึไง เออ แล้วพวกมึงเข้ามาในบ้านนี้ยังไงเนี่ย” ผมไม่เข้าใจเพื่อนผมจริงๆนะ ข้อแรก มันรู้ได้ยังไงว่าบ้านคริสอยู่ที่นี่ ข้อสอง มันจะเข้ามาทางประตูบ้านปกติๆไม่ได้รึไง
“กูตามคนมาเว่ย” เซฮุนเดินไปนั่งตรงโซฟาพร้อมกับเล่นกล่องอะไรสักอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ไอ้ฮุน มึงพูดเหมือนมึงรู้เรื่องรู้ราวน่ะ” ไคหันไปเอ็ดเข้าให้ จะว่าไปผมก็สงสารไอ้ฮุนมันนะ วันวันนึงโดนไคมันด่าไปกี่รอบละนั่น
“ไอ้ยอล กูเล่าเอง คือแบบนี้นะ วันนี้พวกกูเข้าไปกินเค้กมา แล้วโต๊ะข้างๆก็พูดชื่อนาย ไอ้ไคมันเลยสะดุดหู เลยแอบนั่งฟังกันสักพัก ก็รู้ว่าคนพวกนั้นจะมาบ้านคริสๆอะไรนั่น ซึ่งก็คือแฟนนาย เราก็เลยแอบขับรถตามมาเงียบๆ แล้วก็มาปีนระเบียงอย่างที่เห็น” แบคฮยอนร่ายมาซะยืดยาว ผมก็พอเข้าใจแหละ ตามปกติแล้วพวกนี้มันทำอะไรปกติกันที่ไหนล่ะ - -
“หา มึงแอบเข้ามา?????” ตายแล้ว แล้วนี่ถ้าคริสเดินเข้ามาในห้องแล้วจะทำไงล่ะเนี่ย ผมรีบวิ่งไปล๊อคประตูแล้วกลับมากระโดดขึ้นเตียงเหมือนเดิม
“เออ แล้วจะให้กูเข้ามายังไงวะ” ไคเดินไปรอบๆห้องเหมือนสำรวจอะไรบางอย่าง = =
“เออไอ้ยอล คริสๆฟานๆอะไรนั่นเป็นอะไรกับนายอ่ะ ทำไมอยู่ๆถึงไปแต่งงานกัน” เซฮุนเอ่ยขึ้น
“รู้จักกันตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ”
“มึงแอบเก็บไว้กี่ปีวะ ไม่ยอมพามาเปิดตัวเลยยยยยย”
“บ้าหรอ กูไม่เจอมา5ปีได้แล้วมั้ง เขาไปเรียนแคนนาดา เพิ่งกลับมาน่ะ”
“กูขอสำรวจเตียงมึงหน่อย” ไคพูดแทรกขึ้นมาพลางเดินไปที่เตียงของผม ...เอ่อ เตียงของคริส = =
“ทำไมวะ มีแค่หมอนข้าง”
“O.O!” นี่ไอ้ไคมันหันมาทำหน้าเป็นไก่ตาแตกใส่ผมทำไมครับ = =
“ทำหน้าเป็นไก่ตาตื่นทำไมวะ”
“มึงนอนเตียงเดียวกัน?” แบคฮยอนพูดแทรกขึ้นมา..พวกนี้มันรู้ใจกันจริงๆเล้ยยย
“หยี พูดอะไร น่าขนลุกชะมัดเลย” ยิ่งพูดก็ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์ก่อนที่พวกเพื่อนมันจะมา ให้ตายเถอะ ทำไมอยู่ๆผมต้องรู้สึกเขินๆด้วย
“หน้ามึงแดง” ไคมองผมอย่างจับผิด
“อะไร บ้า อากาศมันร้อนนนนนนนนน” ผมก็พูดไปงั้นแหละครับ ผมยังไม่พร้อมจะบอกอะไรเพื่อนผมตอนนี้หรอกนะ = =
“ร้อนบ้านแก แอร์เย็นฉ่ำขนาดนี้” แบคฮยอนพูดขึ้นมาอีก นี่จะจับผิดผมกันไปถึงไหนนนนน
“นี่พวกมึงอย่าเสียงดังกันสิวะ--”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ไอ้หยอย เปิดประตูดิ ล๊อคทำไมเนี่ย”
O[]O!!
O_O!
O[]o!!!
ดูหน้าเพื่อนผมแต่ละคนสิครับ เหวอไปตามๆกัน ดีนะเนี่ยที่ผมไปล๊อคประตูก่อนน่ะ ไม่งั้นไม่อยากจะนึกสภาพเล้ยยยย จะสรรหาอะไรมาอ้างได้เนี่ย ... นี่ไม่ใช่เวลามาหาข้ออ้างครับ มันคือเวลาหาที่ซ่อน!
ปึงๆๆๆๆ
.......... จากเคาะประตูเป็นทุบประตูละครับบบบ ตายแล้วววววววววว =[]=!!!!
“เฮ้ยพวกมึ....” ก่อนที่ผมจะหันไปบอกให้เพื่อนๆวิ่งไปหาที่ซ่อน.... ผมหันไปกลับเจอแต่ความว่างเปล่า! นี่แสดงว่าเพื่อนผมมันรู้หน้าที่กันใช่มั้ยครับ ดีแล้ว
ผมลุกจากเตียงเดินไปเปิดประตูให้ไอ้ปีศาจร้าย(?) มันคุยกับเพื่อนเสร็จแล้วเรอะ เร็วใช่เล่นเลยนะ หรือว่าจะเดินขึ้นมาหยิบอะไร ช่างเถอะน่ะ เปิดประตูเถอะครับ
...แอ๊ด...
“ทำไมล๊อคประตู” คริสยินกอดอกแล้วจ้องผม โหย ทำเป็นเก๊กไปได้
“ก็เอ่อ...จะ...”
“จะ???”
“จะอาบน้ำ! เลยล๊อคไว้ เดี๋ยวนายเข้ามาแอบดู -3-”
“เหรอ” คริสขมวดคิ้วนิดๆก่อนจะดันตัวผมออกแล้วเดินเข้ามาในห้องตามสเต็ป ไม่นะ เพื่อนผมมันอยู่ในห้องงง T^T
“เฮ้ย เข้ามาไม่ได้นะ!”
“ทำไม ห้องฉันนะ นายซ่อนอะไรไว้รึไง” คริสทำหน้างงใส่ผมและพยายามจะเข้ามาในห้อง ไม่ได้ๆๆๆ มันต้องไม่เป็นแบบนี้ T^T
“บ้า ซ่อน...ซ่อนอะไร ไม่ได้ซ้อนโว้ยย” ให้ตายสิชานยอล โกหกโคตรจะไม่เนียนเล้ยยยยย T^T ทำไมถึงเป็นแบบนี้เนี่ยยยยย
“แล้วทำไมประตูระเบียงเปิด?”
“เอ่อ นายเปิดมันเองไม่ใช่หรอ? ชั้นไม่ได้ไปยุ่งอะไรสักหน่อย” ผมพยายามจะปิดประตูแต่หมอนั่นก็ดันประตูไว้เหมือนกัน โอ้ยยยย
“เหรอออออออออ ฉันไม่ได้เปิด เพราะเปิดแอร์อยู่”
“นายเผลอ ฉันหลับอยู่จะไปรู้ได้ยังไงเล่า!” นี่จะจับผิดผมไปถึงไหนเนี่ย T^T แค่หน้าไอ้คริสตอนนี้มันก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าไม่เชื่อผม T^T
“แล้วทำไมไม่ให้เข้า?”
“ก็จะอาบน้ำ โว๊ะ”
“คุณคริสกับคุณชานยอลลงมาทานอาหารกลางวันได้เลยนะครับ ผมเตรียมไว้ให้แล้ว เอ่อ....ผมมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่าครับ?” พ่อบ้านคนเดิมเดินขึ้นมาบนห้องแล้วก็ต้องผวาไปเล็กน้อย ก็แน่สิ ก็ผมกับคริสเล่นดันประตูไปดันประตูมาแบบนั้น ไม่นะ T__T
“เอ่อ ไม่หรอกครับ ขอบคุณมากนะ” คริสหันไปบอกพ่อบ้าน พ่อบ้านโค้งให้เขาและเดินลงบันไดไป
..... วันนี้พ่อบ้านเฉินเป็นบุญคุณกับผมมากเลยครับ TwT
“ไปกินข้าวเถอะนาย เดี๋ยวฉันอาบน้ำแล้วตามลงไป” ผมรีบตัดบทแล้วพยายามจะดันประตูอีกครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จอยู่ดี T^T
“อย่าคิดว่าจะรอด รีบอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวนะครับที่รัก” เสียงของอีกคนกระซิบข้างใบหูของผม... เอ่อ มันรู้สึกแปลกๆแบบว่าหน้ามันร้อนอีกแล้วครับ T//T ไอ้คริส นี่อย่าทำอะไรให้น่าขนลุกได้มั้ย!
ปัง
เฮ้อออออออออ รอดไปทีนะชานยอลลลล เอาล่ะ ทีนี้ผมต้องรีบจัดการเพื่อนตัวเองและรีบไปอาบน้ำแล้วล่ะ!
ผมหันกลับไปก็เห็นว่าประตูที่ระเบียงปิดแล้ว ..นี่เพื่อนผมจะไม่บอกลากันเลยใช่มั้ยครับ ทำไมทำกันแบบนี้ T^T
ติ๊ดติ๊ด
เสียงข้อความของโทรศัพท์ผมเองแหละครับ
“กลับก่อนนะ รีบอาบน้ำลงไปกินข้าวล่ะ เอาตัวให้รอดนะ good luck :P”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ผมอยากจะถีบไอ้เพื่อนบ้าของผมจริงๆเล้ยยย รอเจอกันครั้งหน้าเถอะ ผมไม่ปล่อยไปหรอก! T^T
TBC.
[100%]
---------------------------------------
อัพเต็มร้อยแล้วโอ้สสสสส
เจอกันตอนหน้านะคะ >_<
ความคิดเห็น