คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Darling, youre my enemy : 4 (rewrite)
4
ติ๊ดติ๊ด
เสียงข้อความที่เข้ามาในโทรศัพท์ของคนตัวสูงทำให้ทั้งสองคนต้องเบือนหน้าหนีและผละออกจากกัน
คริสหยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นมาดูก็พบว่ามีข้อความมากจากลู่หาน
‘คริส คีย์การ์ดฉันฝากไว้ที่ล็อบบี้ข้างล่างนะ ฉันต้องกลับไปล่าสายลับที่จีน ขอโทษที่ไม่ได้อยู่บอกนายด้วยตัวเองนะ’
ร่างสูงเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะหันกลับไปหาอีกคนที่นั่งหน้าแดงเป็นลูกตำลึงอยู่ข้างๆ
“เอากล่องยาไปเก็บด้วยสิ” ชานยอลพูดกล้าๆกลัวๆ
คริสเดินเอากล่องยาไปเก็บที่เดิมแล้วเดินกลับมาแต่ก็เห็นว่าชานยอลหายไปแล้ว
“นี่นายคงไม่วางของทิ้งไว้หน้าห้องฉันทั้งคืนหรอกใช่มั้ย” ชานยอลเดินเข้าห้องมาพร้อมกับถุงที่คริสทิ้งไว้หน้าห้องเขา
“หายไปไหนมาเนี่ย”
“ก็ไปเก็บของของคนขี้ลืมน่ะสิ” ชานยอลเดินยิ้มร่าเข้ามาก่อนจะเอาของไปวางไว้ในห้องครัว
“นี่จะทำอะไรเนี่ย” คนตัวสูงงงกับการกระทำที่เปลี่ยนไปโดยกะทันหันของอีกคนที่เมื่อกี้กำลังจะ...นั่นแหละ แล้วไม่อ๊าฟเตอร์ช็อคหน่อยหรอเนี่ย
“ทำอาหารเย็น”
“หือ?”
“อา-หาร-เย็น-ครับ” ชานยอลพูดพลางหยิบผ้ากันเปื้อนสีชมพูมาใส่ให้คริสแล้วค่อยใส่ให้ตัวเอง
“เอ่อ...”
“นายซื้ออะไรมาบ้าง” คนตัวเล็กพูดพลางหยิบของออกมาจากถุงที่เพิ่งหยิบเข้ามาเมื่อสักครู่
“ก็ตามนั้นแหละ”
“อืม...พอทำสปาเก็ตตี้ได้ ห้องฉันมีเส้นกับน้ำพอดีเลย นายกินมั้ย”
“นายทำให้ฉันกิน?” คริสกำลังตามอารมณ์ของคนตรงหน้าไม่ทัน
“ถือเป็นการขอบคุณที่ทำแผลให้ไง”
“แผลแค่นี้เอง จะเอาอะไรมากเนี่ย”
“ชิ” ชานยอลจิ๊ปากก่อนจะหยิบเขียงและมีดออกมา
“อ่ะโอเคๆ แล้วหายเจ็บแล้วใช่มั้ย”
“นายเป่าฉันก็หายแล่ว” ชานยอลหน้าแดงไปสักพักหนึ่งก่อนจะหันไปง่วนกับการหั่นเห็ด วันนี้เขาจะทำคาโบนาร่า ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะเขาทำสปาเก็ตตี้เป็นอยู่แบบเดียว-.-
“เดี๋ยวฉันต้มเส้นให้”
“อื้ม”
เวลาผ่านไปประมาณเกือบชั่วโมง
“ชิมหน่อย” ชานยอลยื่นทับพีมาจ่อหน้าคริสเป็นเชิงบังคับ คนตัวสูงทำหน้างงๆก่อนจะอ้าปาก
“อืม..จืดไปหน่อย”
“นี่ ฉันยังไม่รู้ชื่อนายเลยอ่ะ ชื่ออะไรหรอO.O” อยู่ดีๆชานยอลก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่รู้ชื่อของคนที่เค้าอยู่ด้วยมาตั้งแต่เย็นเลย -0-
“อู๋อี้ฟาน เรียกว่าคริสก็ได้ครับ”
“อื้ม คริส>< ฉันชื่อปาร์ค ชานยอลนะ บู้ว”
“ครับชานยอล ใส่เกลือได้แล้วเมื่อกี้มันจืดไป”
“อ๊ะโอเคๆ”
ไม่นานสปาเก็ตตี้คริสยอล(?)ก็ได้เสร็จลงด้วยฝีมือของคริสและชานยอล ตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้ว
“กินกันนนนนนน” ชานยอลยิ้มจนหน้าบานแล้วเอาจานสปาเกตตี้ไปวางไว้ที่โต๊ะตรงระเบียง
“ปกตินายกินข้าวตรงระเบียงหรอ” คริสเดินตามมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามชานยอล
“ป่าวหรอก ปกติกินข้าวข้างนอกแล้วค่อยเข้าคอนโดด้วยซ้ำ” ชานยอลพูดพลางเอาส้อมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้แล้วเอาเข้าปาก
“นี่ชานยอล”
“ฮึ?” ตากลมใสเบิกโตขึ้นเมื่อได้ยินอีกคนเรียกชื่อ
“นายเพิ่งรู้จักฉันได้แค่ 2 วัน..แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกชินกับนายเร็วจัง”
“ฉันจะไปรู้มั้ยเนี่ย แต่..ฉันก็รู้สึกเหมือนนายนะ อาจจะห้องอยู่ข้างกันก็ได้”
“มันเกี่ยวหรอ”
“ไม่หรอก แต่ก็ดีนิ เวลาฉันเหงาๆฉันก็ไปหานายได้”
“แล้วนายเป็นคนเกาหลีนี่ ทำไมไม่นอนที่บ้านล่ะ”
“เอ่อ..พ่อแม่ฉันเสียแล้วน่ะ” สีหน้าของชานยอลดูเปลี่ยนไปจนคริสสังเกตได้ เขาคงพูดอะไรที่ไม่ควรจะพูดออกไปสินะ
“ชานยอล ขอโทษนะ..”
“ไม่เป็นไรหรอก” ชานยอลยิ้มให้อีกครั้งก่อนทั้งสองจะนั่งกินสปาเก็ตตี้ในจานต่อ
“ทำไมนายไม่แยกจานล่ะ”
“ขี้เกียจ”
“นายไว้ใจฉันหรอว่าฉันจะไม่เป็นโรคอะไรน่ะ?”
“ถึงเป็นฉันก็ไม่กลัวหรอก ก็ฉันไม่ได้กินน้ำลายนะ...นาย...” เสียงของชานยอลตะกุกตะกักเมื่อส้อมของทั้งคู่ไปเกี่ยวเอาเส้นสปาเก็ตตี้เส้นเดียวกัน
“เอ่อ....” ชานยอลรีบชักส้อมของตัวเองออกก่อน แต่มันก็ทำให้คริสดูออก คริสเองก็เรื่มรู้สึกว่าหัวใจของเขาไม่ปกติแล้ว
แล้วความเงียบก็ปกคลุมจนกระทั่งคริสกับชานยอลกินสปาเก็ตตี้เสร็จ คริสนึกขึ้นได้ว่าต้องลงไปเอาคีย์การ์ดที่ล็อบบี้ที่ลู่หานฝากเอาไว้
“คืนนี้นายไม่เหงานะ”
“บ้า ก็นอนคนเดียวอยู่ทุกคืนจะเหงาได้ไง นายนี่ยังไงเนี่ย”
“อ่ะจ่ะ”
“ฉันผู้ชายนะเว่ย”
“แหน่ะ สนิทกันแล้วหรอถึงได้มาวะมาเว้ยใส่”
“ขอโทษ T^T”
“ดึกละ ฉันกลับห้องก่อนนะ”
“เง้อ อยู่เป็นเพื่อนก่อน”
“อืมก็ได้ เดี๋ยวลงไปเอาคีย์การ์ดที่ล็อบบี้แปปนะ”
“เย้ คริสใจดีจังงงง>_<” ชานยอลยิ้มแฉ่งออกมาจากห้องครัวก่อนคริสจะเปิดประตูออกไป
Kris’s part
ผมกับชานยอลนั่งดูซีรี่ส์กันจนรู้ตัวอีกทีก็ประมาณเที่ยงคืนกว่าๆ
“นี่นาย เที่ยงคืนแล้วยังไม่นอนอีกหรอ ฉันจะหลับก่อนนายแล้วเนี่ย”
“...”
“ชานยอล”
“Zzzzzz”
“หลับไปตอนไหนเนี่ย” ผมบ่นอุบอิบก่อนจะลุกไปปิดทีวีแล้วสะกิดคนที่หลับอยู่
“ชานยอล..ชานยอล”
“แง่มมมม” โอ๊ะ ละเมออีกต่างหาก น้ำก็ยังไม่ได้อาบตั้งแต่เย็น อย่าพูดถึงมันเลย ผมก็ยังไม่ได้อาบเหมือนกัน นี่ง่วงจะตายแล้วเนี่ย เมื่อเช้าก็ตื่นตั้งแต่เช้า
“ชานยอล ตื่นได้แล้วครับ” ผมตีแก้มของไอ้คนที่มันหลับคาโซฟาอยู่ อย่าให้ต้องใช้ไม้ตายนะ
“อ๊ะ งืออออ” มันละเมออะไรเนี่ย เสียงกับท่าทางมันสื่อมากครับ อย่านะ ยิ่งนายน่ารักแบบนี้ความอดทนของฉันมันลดลงมาครึ่งนึงเลยนะโว้ยย
เฮ้อ ไม่ตื่นใช่มั้ย วอนอู๋ฟานซะแล้ว ผมเดินเข้าห้องน้ำแล้วออกมาพร้อมกับสเปรย์น้ำแร่อะไรสักอย่างที่อยู่ในห้องน้ำของหมอนั่น แล้วจัดการฉีดใส่หน้ามัน
“โอ๊ยยย!!!!” ตื่นจนได้สินะ
ชานยอลเด้งตัวขึ้นมาจากโซฟาก่อนจะเริ่มแหกปากอีกครั้ง =[]=
“นายทำอะไรเนี่ยยยยย แค่กๆ” หมอนั่นโวยวายใส่ผมก่อนจะขยี้ตาแล้วหยิบสเปรย์จากมือผมมาฉีดคืน
“ก็ทำให้นายตื่นไง แล้วนี่อะไรเนี่ย มาฉีดฉันทำไม”
“น้ำก็ยังไม่ได้อาบอยู่แล้วนิ เปียกไปไม่เห็นจะเป็นไร”
“พูดไม่ดูตัวเองเลยนะ เดี๋ยวเหอะ จะนอนไม่นอน ฉันจะกลับห้องแล้ว”
“ไม่ จนกว่าฉันจะแก้แค้นนายยย!!!! ย๊ากกกก”
“ขี้โกง เพิ่งตื่นมาก็มีแรงดิ เอาสเปรย์มานี่เลยไอ้ตัวยุ่ง” ผมพยายามจะเอาสเปรย์มาจากไอ้บ้านั่นก่อนที่มันจะฉีดใส่ผมอีกรอบ
“ไม่ให้หรอก แบรรรรรรรรร่” ชานยอลเริ่มวิ่งรอบห้อง เรื่องอะไรผมจะตามล่ะ ต้องหลอกล่อซะหน่อย แผนนี้แม้แต่กับลู่หานยังได้ผล หึหึ ผมยืนนิ่งตีหน้าทำเป็นไม่เล่นด้วย
“คริส เอาไปก็ได้ ฉันไปอาบน้ำนอนแล่ว-3-” ได้ผลด้วย มันหงอยไปเลยทีเดียว แต่เกมไม่จบแค่นี้หรอก ต่อไปนี้ไอ้คริสมันจะคุมเกมแล้วววว
“โอ้ยย คริสขี้โกงงงงง” ฮ่าาาา ผมใช้จังหวะเอาสเปรย์บ้าบอนั่นมาจากชานยอลได้แล้ว และชานยอลก็ตะเกียกตะกายจะหยิบมัน - -*
“หยุดเล่นแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว” แขนผมยาวกว่าอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ *หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง*
“เอามาเลยน้าาา อ๊ะ” เอ่อ...ตอนนี้ผมนอนทับชานยอลอยู่บนโซฟา ไอ้โมเมนต์นี้มันมาอีกแล้วT^T หน้าของผมกับชานยอลอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ เอ่อ..ทำไมรู้สึกเหมือนหมอนั่นหน้าขึ้นสีล่ะ ...เอ่อ..ไม่หรอก ผมก็รู้สึกควบคุมตัวเองยากเหมือนกัน ผมว่าผมไปนอนดีกว่า อาจจะง่วงเกินไปก็ได้
ผมค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วดึงอีกคนขึ้นมาด้วย ชานยอลยู่ปากใส่ผมแล้วเดินหนีเข้าห้องนอนไปแล้วเปิดประตูออกมาอีกรอบ แต่คราวนี้โผล่มาแต่หัว -*-
“ฝันดีนะไอ้ขี้โกง”
ปัง!! ปิดประตูไปแล้วครับ เหมือนจะเขินด้วยนะนั่น เมื่อกี้มันก็... ไม่พูดดีกว่า
ผมกลับไปที่ห้องแล้วนั่งลงที่เตียง อาการแบบนี้มันอะไรเนี่ย เฮ้อช่างเถอะ ผมอาจจะง่วงเกินไปก็ได้ ชอบหรอ? ไม่มั้ง เพิ่งเจอกันไม่ถึง1อาทิตย์จะชอบได้ยังไง บ้าแล้วคริส
To Be Continue
ความคิดเห็น