คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Marry Me? : 20 (100%)
Marry me?
20
30 นาทีก่อนหน้านี้
“กูหาทั่วบ้านแล้ว ไม่มี พ่อบ้านก็บอกว่าตอนนั้นเดินออกไปทิ้งขยะหลังบ้าน ไม่ทันสังเกต” ดีโอที่วิ่งออกมาด้านนอกบ้านบอกกับไค
“กูไปล้างจาน มึงไปเข้าห้องน้ำ ทำไมไอ้บ้านั่นมันหาชานยอลเจอเร็วจังวะ แสดงว่าต้องคุ้นเคยกับที่นี่”
“มึงพูดเหมือนมึงเห็นว่าใครแอบเข้ามาในบ้านเลยนะ”
“กูไม่เห็นหรอก” ไคว่าพลางล้วงกุญแจรถในกระเป๋ากางเกงออกมาพร้อมกับก้าวขาขึ้นรถตัวเอง
“หา นี่มึงจะไปไหน?” ดีโอขึ้นมานั่งด้านที่นั่งข้างคนขับเหมือนรู้หน้าที่
“ตามไอ้ควายนั่นไปไง ตอนนี้น่าจะยังอยู่ในซอย มึงเอาโทรศัพท์ชานยอลมาใช่มั้ย”
“เออกูเอามา มึงจะให้คริสหาชานยอลจากสัญญาณโทรศัพท์อ่ะนะ”
“เออ ตอนนี้กูคิดได้แค่วิธีนี้ ส่วนมึงกับกูต้องตามพวกบ้านั่นไป”
“อย่าให้พลาดนะมึง ตามไม่ทันมีจบเห่แน่”
“รู้แล้วน่า มึงโทรบอกเซฮุนให้จัดการต่อด้วย”
...
...
“นายถ่ายรูปฉันไว้บ้างรึเปล่าเนี่ย หรือถ่ายแต่เลขาสาวนั่น” ลู่หานที่เดินลงมาจากเวทีวิ่งเข้ามาหาเซฮุนพร้อมกับเกาะไหล่คนรัก
“ถ่ายไว้ทั้งคู่แหละ แต่รูปพี่ลู่เยอะกว่าเยอะเลย ^^” เซฮุนยกยิ้มพร้อมกับเปิดรูปให้คนรักดู
“รูปนี้สวยอ่ะ ขอบคุณนะครับที่รัก” เสียงหวานว่าพลางเขย่งหอมแก้มอีกคน
“เดี๋ยวคนอื่นเห็นหมดนะ” ร่างสูงยกมือขึ้นบีบจมูกอีกคนเบาๆ
ครืดดครืดดดดด
เสียงสั่นของโทรศัพท์ทำให้เซฮุนต้องลดมือลงยกโทรศัพท์ขึ้นกดรับสาย
“ว่าไง”
(ไอ้ฮุน มึงรีบไปบอกคริสเดี๋ยวนี้ว่าชานยอลหายไป ไม่อยู่ที่บ้าน เหมือนจะโดนลักพาตัว) เสียงปลายสายพูดรัวทำให้เซฮุนจับศัพท์ได้ยาก
“ห๊ะ อะไรนะ มึงพูดช้าๆดิ๊”
(ไอ้ ยอล โดน ลัก พา ตัว มึงได้ยินรึยังงงงงงงงงงง!!) เสียงไคที่ทะลุออกมาทำให้เซฮุนต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่
“...มึงว่าไงนะ..” เซฮุนพยายามรวบรวมสติมาให้เร็วที่สุดก่อนจะรอรับคำสั่งจากเพื่อน
(รีบไปบอกคริส กูเอาโทรศัพท์ไอ้ยอลมาด้วย เดี๋ยวพวกมึงก็หาตำแหน่งจากสัญญาณเอาแล้วกัน กูกำลังตามไอ้พวกควายนั่นไป เข้าใจใช่มั้ย)
“เออ เป็นไปได้มึงถ่วงเวลาไว้ให้คริสด้วย เดี๋ยวกูจะอยู่ดูไอ้เลขาเฮ็งซวยเอง”
(รู้น่า แค่นี้)
ปิ๊บ
เซฮุนลดโทรศัพท์ลงก่อนจะเลื่อนมืออีกข้างมาจับมือคนรักไว้เพื่อดึงสติตัวเองกลับมา
“เกิดอะไรขึ้น?” ลู่หานที่รับรู้ถึงความผิดปกติเอ่ยถามขึ้น
“ไอ้ยอล...ไม่สิ..ชานยอล..ถูกลักพาตัว..” เซฮุนเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงกังวลไม่น้อย
“ว่าไงนะ”
“ไคบอกให้ใช้โทรศัพท์หาตำแหน่ง แล้วตอนนี้คริสอยู่ไหน” หลังจากที่เซฮุนรวบรวมสติได้มากขึ้นเจ้าตัวก็เริ่มมองหาเป้าหมายทันที
....
....
“ไอ้คริส! แฮ่ก” ลู่หานกับเซฮุนวิ่งเข้ามาหยุดตรงหน้าร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามาในงาน สีหน้าของเจ้าของใบหน้าหวานบ่งบอกได้ชัดว่าเขาวิ่งหาคริสทั่วงาน
“มีอะไร”
“ชานยอล...”
“อะไร...”
“...” ลู่หานหันกลับมามองหน้าเซฮุนก่อนที่เซฮุนจะหายใจเข้าลึกๆอีกครั้ง
“ไม่ได้อยู่ที่บ้านครับ”
“..อะไรนะ..” คริสรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตกลงไปในหน้าผาอีกรอบหลังจากที่เพิ่งขึ้นมาได้ไม่นาน
“ไคบอกให้ใช้โทรศัพท์หาตำแหน่งครับ ตอนนี้ไคกับดีโอกำลังตาม..” ยังไม่ทันที่เซฮุนจะพูดจบประโยคร่างสูงก็ก้าวขาเดินไปด้านทางออกของงานเลี้ยง
“เฮ้ยไอ้คริส! จะไปไหนวะ!!” ลู่หานตะโกนไล่หลังเพื่อนตัวเอง ขาก็วิ่งตามเพื่อนตัวเองไปด้วย
“ไปเอาเมียกูคืน มึงอยู่ที่นี่แหละ ดูคริสตัลไว้ดีๆ อย่าให้คลาดสายตา เซฮุนดูไอ้ลู่ด้วย ถ้าลู่เป็นอะไรฉันจะมาจัดการนายทีหลัง” คริสหันมากำชับทั้งลู่หานและเซฮุนก่อนจะขึ้นลิฟท์ไปที่โรงจอดรถ
...
...
...
“กูว่าพวกมันรู้ตัวแล้วแน่ๆ” ไคเอ่ยขึ้นเมื่อขับรถตามมาหยุดที่โรงพยาบาลร้างแห่งหนึ่ง ตาคมมองตรงไปข้างหน้าเพื่อจับตาดูว่ากลุ่มคนร้ายว่าจะทำอะไรต่อ
“ไม่รู้ตัวก็แย่แล้ว กูว่าพวกเราต้องถ่วงเวลาอย่างที่เซฮุนบอกแล้วแหละ” ดีโอเอ่ยขึ้นระหว่างที่ตนเองปลดเข็มขัดนิรภัย
“หนึ่ง..สอง..สาม.. สามคน สบายกูละ”
“มึงอย่าเพิ่งใจร้อน” ดีโอดันตัวเองมาพิงกับพนักเก้าอี้ก่อนจะเริ่มใช้ความคิด
“แล้วมึงจะรอให้ไอ้ยอลตายก่อนแล้วค่อยลงไปเก็บศพรึไง” ไคเริ่มขึ้นเสียงใส่เพื่อนตัวเอง
“เราต้องมีแผน อย่างน้อยก็รอจนกว่าพวกเซฮุนกับคริสจะมาถึง กูว่าพวกมันไม่คิดจะฆ่าไอ้ยอลหรอก น่าจะเอาเป็นตัวล่อมากกว่า”
“ล่อคริส?” ไคหรี่เสียงลงเมื่อทำให้ตัวเองใจเย็นขึ้น
“อืม กูคิดว่าแบบนั้น ไม่อย่างนั้นคงเข้ามายิงในบ้านแล้วโยนความผิดให้กูกับมึงแล้ว”
“เดี๋ยวนะมึง... กูว่าพวกมันสองคนกำลังเดินมาที่รถเรานะ..” ไคเอ่ยพร้อมกับมองไปที่ชายชุดดำสองคนกำลังเดินตรงมาที่รถ
“ต้องถ่วงเวลาให้นานที่สุดแล้ว--”
ปัง!
“เฮ้ยโด้!!” ไคหันไปกุมไหล่คนข้างๆไว้ เลือดที่ไหลออกมาจากไหล่ซ้ายของดีโอเป็นแสดงให้เห็นว่าว่าตอนนี้ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
“ไม่เป็นไร รีบลงไปเถอะ มึงจัดการพวกนั้นได้อยู่แล้วกูรู้” ดีโอที่กำลังกุมไหล่ข้างซ้ายของตัวเองบอกกับไคเสียงแผ่ว
ไคไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้ารับคำ ดีโอพยักหน้าให้เพื่อนของตนอีกรอบ ไคเบี่ยงหน้าไปทางศัตรูพร้อมกับแววตาคมเปลี่ยนไปเป็นคนละคนก่อนจะเปิดประตูรถลงไป
....
...
ตากลมที่ลืมขึ้นมาช้าๆพร้อมกับกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับม่านตาให้ชัดเจน ชานยอลมองไปรอบๆห้องสลัวที่ไม่คุ้นเคย มีเก้าอี้วางซ้อนกันเหมือนไม่ได้เอาออกมาใช้นานแล้ว โต๊ะสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยฝุ่นตั้งอยู่มุมห้อง มุมห้องอีกด้านมีถังเชื้อเพลิงวางอยู่ อีกทั้งห้องที่เต็มไปด้วยเศษกระจกแตกและฝุ่งผงทำให้ยากต่อขยับตัวและการหายใจ
“...นี่ที่ไหน..” เอ่ยออกมาเบาๆก่อนจะค่อยๆขยับร่างกาย
“อ่ะ” ร่างบางต้องหยุดการเคลื่อนไหวเมื่อพบว่าตัวเองกำลังถูกมัดด้วยเชือกหนาทั้งมือและเท้าอีกทั้งการขยับเมื่อสักครู่ทำให้โดนเศษกระจกบางชิ้นบาดที่แขนและขาเล็กน้อย
“ว้า ยาสลบนี่ไม่ได้ผลกับนายเลยสินะ” เสียงของหญิงสาวที่เดินออกมาจากมุมมืดทำให้ชานยอลต้องหันไปตามเสียง
“...นี่เธอ..” ชานยอลไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงจะเอ่ยออกไป เมื่อมองเห็นโฉมหน้าคนที่ทำให้ตนเองต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้
“ตกใจล่ะสิ จริงๆตอนนี้เลขาคนสวยอย่างฉันต้องอยู่ที่งานเลี้ยงงี่เง่านั่นอย่างที่นายคิดใช่มั้ยล่ะ” คริสตัลเดินเข้ามาหยุดอยู่ไม่ห่างจากคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่
“...” ร่างที่ถูกมัดได้แต่มองอีกฝ่ายตาขวาง ในหัวยังประติดประต่อเรื่องไม่ได้
“อะไรมันจะพอดีขนาดนี้ โทษตัวเองเถอะที่มาไม่สบายเอาวันนี้ แผนของฉันมันเลยสำเร็จได้ง่ายขนาดนี้”
“เธอจะทำอะไรคริส” ยังไม่ทันได้คิดเรียบเรียงอะไรชานยอลก็พูดออกไปก่อน นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เข้ามาในสมองของเขาตอนนี้
“ทีแรกก็ว่าจะทำ แต่ฉันว่าวิธีนี้สนุกกว่า” หญิงสาวเดินไปหยิบวัตถุสีดำที่วางอยู่ไม่ไกลก่อนจะเดินเข้ามาใกล้อีกคน
“...”
“นายคงไม่รู้สินะ ว่าฉันกับคริสรู้จักกันมานานกว่านาย แล้วฉันก็..เคยเป็นคนรักของเขาด้วย”
“...!”
“คริสเขาบอกอีกว่าเคยวาดอนาคตของเราไว้ไกลมาก..แต่น่าเสียดายนะที่ฉันบังเอิญต้องไปทำงานต่อที่อังกฤษ ก็เลยไม่ได้สานต่อความสัมพันธ์ จนกระทั่งมาเจอกันอีกทีที่เกาหลี ฉันคิดว่าคราวนี้ฉันกับเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้ แต่นายก็เข้ามาทำทุกอย่างพัง เป็นเพราะนาย!” คริสตัลเดินเข้ามากระแทกส้นสูงลงบนต้นขาของคนตรงหน้าพร้อมกับตบเข้าที่หน้าฉาดใหญ่
“...เพราะฉัน? คริสเขาคงไม่เลิกกับเธอหรอก แต่ฉันว่าฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมเขาถึงเลิกกับเธอ หึ” ชานยอลเอ่ยออกไปพร้อมกับแสยะยิ้มออกมาหลังจากทนฟังเรื่องราวอดีตของผู้หญิงคนนี้ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่อยากรู้สักนิด ร่างโปร่งพยายามสรรหาคำพูดมาต่อกลอนเพื่อถ่วงเวลาให้ตัวเองแก้มัดเชือกเส้นใหญ่ที่ข้อมือ
“อย่ามาปากดี!! ที่คริสเขายังเป็นห่วงเป็นใยนายเพราะเห็นแก่พ่อแม่นาย! ไม่ใช่เขารักนายหรอก!”
“เธอจะไปรู้อะไรล่ะ อ้อ แล้วที่บอกว่ารู้จักคริสมานานน่ะ ถึง10ปีรึเปล่าล่ะ? ฉันกับเขาเล่นกันมาตั้งแต่ยังเดินไม่เป็น” ชานยอลกระตุกยิ้มอีกรอบ เขารู้สึกว่าไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับผู้หญิงไร้สตินี่แล้ว สิ่งที่เป็นห่วงมากกว่าชีวิตของตัวเองตอนนี้ก็คือชีวิตของอีกคนหนึ่ง ก่อนที่ผู้หญิงคนนี้จะมาที่นี่ไม่รู้ไปทำอะไรคริสไว้รึเปล่า
“หุบปาก!!!”
ปัง!
น้ำข้นสีแดงเข้มไหลออกมาจากท้องข้างขวาของชานยอล เจ้าตัวได้แต่กัดริมฝีปากล่างเพื่อทนความเจ็บปวดก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องหญิงสาว ในสมองของชานยอลตอนนี้คิดแต่ไม่อยากให้คริสมาช่วยเขา ชานยอลพอจะรู้ว่าเป้าหมายจริงๆของคริสตัลคือคริส ไม่ใช่เขา
“นายนี่ท่าทางจะอยากตายเร็วๆนะ”
“หึ อยากเจอคริสมากจนต้องมาเอาฉันเป็นตัวล่อรึไงยัยโรคจิต ยังไงคริสก็ไม่มาหรอก..อึก” เอ่ยออกมาเสียงแผ่ว ร่างโปร่งเริ่มรู้สึกว่าควบคุมตัวเองไม่ได้เนื่องจากเลือดที่ไหลออกมาเยอะเกินไป
“จะตายแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ร่างกายนายก็ไม่แข็งแรงอยู่แล้วนี่นะ แบบนี้ก็ยิ่งฆ่าได้สบาย” หญิงสาวเอ่ยออกมาพร้อมกับยกปืนขึ้นอีกครั้ง
“..อึก...ก็เอาสิ ถึงฉันตายคริสก็ไม่กลับไปหาเธอหรอก..”
“ฉันอยากรู้จังว่าพอคริสมาเห็นนายอยู่ในสภาพแบบนี้แล้วจะเป็นยังไง คิดแล้วก็น่าสนุก ..”
“ก็บอกแล้วไง...อึก..ว่าเขาไม่มาหรอก” ร่างโปร่งรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีหลังจากที่เริ่มทนกับความเจ็บปวดไม่ไหวยันตัวเองขึ้นนั่งพิงกับกำแพง ตอนนี้เขาเสียเลือดมากเกินกว่าที่จะมีแรงพูดแล้ว
“นายนี่มันน่ารำคาญจริงๆ ฉันจะช่วยส่งนายไปนรกให้เร็วขึ้นนะ จะได้ไม่ทรมานมากกว่านี้” คริสตัลสมเพชกับสภาพของคนที่อยู่ตรงหน้าเต็มที หญิงสาวยกยิ้มพร้อมกับยกปืนเล็งไปที่จุดตาย
“ถึงตอนนี้แล้วยังจะปากดีอยู่อีกมั้ย ฉันกำลังให้โอกาสนายนะ”
“ก็ยิงฉันสิ เธอได้เป็นฆาตกรแน่ แล้วคิดหรอว่าคริสจะมารักฆาตกรอย่างเธอ” ชานยอลแสยะยิ้มออกมาพร้อมกับจังหวะที่ตัวเองจะแก้มัดสำเร็จ
“นายมันโง่”
“เธอนั่นแหละที่โง่”
นี่คงเป็นประโยคสุดท้ายของชีวิตที่ได้เปล่งออกไปก่อนจะยิ้มรับความตายที่อยู่ตรงหน้า เขาอุตส่าห์แก้มัดเชือกได้แต่ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย
“นี่เป็นประโยคสุดท้ายของชีวิตนายแล้วนะ หึ ฉันเสียดายแทนคริสจริงๆที่ไม่ได้มาเห็นนายตายไปต่อหน้าต่อตา”
ปัง!
“...!” ร่างโปร่งค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีน้ำหยดลงมาบนใบหน้าก่อนที่ตากลมจะเบิกว้างเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
“ไอ้ตัวยุ่ง..นาย..ไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“..นาย..ทำไม..” โลกทั้งใบของชานยอลเหมือนหยุดหมุน เขาน่าจะตายไปตั้งนานแล้ว ทำไมพระเจ้ายังทรมานเขาด้วยวิธีแบบนี้ ร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าอีกก้มหน้าลงในขณะที่เลือดก็ไหลผ่านเสื้อเชิตสีขาวหยดลงมาทั่วร่างของชานยอล
“จะ..เจ็บตรงไหนมั้ย...”
“นายมันแย่..ทำไม...แทนที่จะห่วงตัวเอง”
“ตอนนี้ฉันห่วงนายมากกว่า” คริสเริ่มทนความเจ็บปวดที่ซี่โครงขวาไม่ไหว แต่ร่างสูงยังรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีแก้มัดเชือกที่ขาให้อีกคน
“...” ชานยอลไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ดึงอีกคนมากอดหลวมๆ
“..ชานยอล...ฉัน..ขอโทษ” ร่างสูงดึงคนตรงหน้ามากอดเช่นกัน
“นายจะมาขอโทษฉันทำไม...”
“ที่..อึก..ฉัน..” เหงื่อที่ผุดขึ้นตามใบหน้าคมพร้อมกับการหายใจที่ติดขัดมากขึ้นทำให้ยากที่จะเปล่งเสียงออกไป คริสอดทนกับความเจ็บปวดของตัวเองไม่ไหว แต่เขายังคงนั่งคุกเข่าเพื่อบังอีกคนจากการกระทำคริสตัลไว้
“กรี๊ดดดดดดดดด!!! มาทั้งสองคนก็ดี จะได้ตายไปทั้งคู่เลย!!” คริสตัลตะโกนลั่นพร้อมกับยกปืนขึ้นอีกครั้ง
ปัง!
เสียงปืนนัดที่สามดังขึ้นตรงกับจังหวะที่ชานยอลตัดสินใจพลิกตัวเพื่อรับกระสุนแทนอีกคน แต่เศษกระจกและเศษแก้วที่ตกอยู่เต็มพื้นนั้นทำให้ทั้งคริสและชานยอลยิ่งเจ็บมากขึ้นไปอีก
“...อึก...” ร่างของทั้งสองคนที่นอนจมอยู่กับกองเลือดหายใจหอบ เม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของทั้งสองคนเป็นตัวบ่งบอกดีว่าทั้งคู่ต้องทนกับความเจ็บปวดที่มีมากแค่ไหน
“คริส..อั่ก..อย่า..ข..ขยับตัวนะ” ชานยอลที่โดนลูกกระสุนเข้าที่ไหล่ใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้โดนเศษแก้วพยุงศรีษระอีกคนไว้ก่อนจะเบือนหน้ามาทางคริสตัล ถึงบาดแผลที่โดนยิงนัดแรกและนัดที่สองจะทำให้เขาเสียเลือดไปมากแต่มันเทียบไม่ได้กับอีกคนที่โดนยิงเข้าตรงจุดสำคัญ
“ยอล...”
“คริส..อึก..ถ้าฉัน..”
“..น..นาย...อย่าพูดอะไรแบบนี้ได้มั้ย..” ร่างสูงที่รับความเจ็บปวดที่ไม่ไหวเอ่ยเสียงแผ่ว
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!! รักกันมากใช่มั้ย!!! ได้!! ไปรักกันในนรกทั้งคู่เลย!!” คริสตัลกรีดร้องออกมาอีกครั้งพร้อมกับยิงปืนอย่างบ้าคลั่ง คริสใช้แรงเฮือกสุดท้ายพลิกตัวขึ้นมาคร่อมอีกคนไว้เพื่อไม่ให้อีกคนบาดเจ็บไปมากกว่านี้ ตอนนี้เขาห่วงอีกคนมากกว่าตัวเองหลายเท่า
“หยุดนะ!!!” เสียงของผู้มาเยือนคนใหม่ทำให้คริสตัลต้องหันไปตามเสียง
“!!!” ตาของหญิงสาวเบิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพตรงหน้าที่เต็มไปด้วยตำรวจเต็มบริเวณ แถมยังมีผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ด้านหน้า ทั้งคู่ถือปืนอยู่
“วางปืน” เสียงเข้มของเทาเปล่งออกมาท่ามกลางความเงียบก่อนจะยกวัตถุสีดำขึ้นเป็นเชิงขู่
“ใส่กุญแจมือ เหยื่อบาดเจ็บสาหัสรีบส่งโรงพยาบาลด่วนเลย” จ่าคนหนึ่งพูดสั่งลูกน้องเข้าไปใส่กุญแจมือคริสตัล
“...นี่มันอะไรกัน!!!!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!! ไม่!!! ฉันไม่ผิด!!! กรี๊ดดดดดดดด!!!!!” หญิงสาวที่ไม่เหลือสติกรีดร้องออกมาพร้อมกับโดนลากขึ้นรถตำรวจไป
“หลักฐานไม่ต้องพิสูจน์หรอกครับ มีพยานเยอะแล้ว ดำเนินคดีตามกฎหมายได้เลย” แบคฮยอนเอ่ยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ
“ไอ้ยอล!!/ไอ้คริส!!” หลังจากที่ตำรวจก้าวขาออกไปจากบริเวณเกิดเหตุแล้ว ทั้งแบคฮยอนและเทาก็วิ่งถลาเข้ามาหาคนที่นอนสะบักสะบอมอยู่ที่พื้น
“...ชานยอล.น..นาย..มะ..ไม่เป็นไรนะ” คริสล้มตัวลงข้างๆอีกคนโดยที่ยังไม่ลืมที่จะใช้มือประคองร่างกายของอีกคนไม่ให้โดนเศษกระจก ร่างสูงที่ตอนนี้โดนยิงเพิ่มไปอีกสองสามนัดนอนจมกับกองเลือด ชานยอลก็มีสภาพไม่ต่างกันมานัก
“อะ..อือ..”
“อั่ก..” ร่างสูงกุมที่ใต้หน้าอกของตัวเองบริเวณที่โดนกระสุนนัดแรก
“..คริส..อดทนไว้ก่อนนะ”
TBC.
P.S. โปรโมชั่นวาเลนไทน์ค่ะ อัพทุกวัน ครุคริ -.,-
ความคิดเห็น