[KrisYeol ft. HunHan] Darling You're my enemy

ลำดับตอนที่ #9 : Darling, you’re my enemy : 8 (rewrite)

8

ติ๊งหน่อง~

เสียงออดห้องพักของคริสดังขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้เป็นเวลาหัวค่ำแล้ว มันคงไม่เป็นใครหรอกนอกจากเพื่อข้างห้องจอมยุ่ง

คริสลุกจากกองเอกสารไปเปิดประตู

“หายไปไหนมาตั้ง1อาทิตย์เนี่ย” พอเปิดประตูยังไม่ทันที่คริสจะตั้งตัวคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็พูดประโยคเมื่อสักครู่แล้วทำแก้มป่องใส่

“ทำงานน่ะ”

“ตอบแค่นี้มันน่าน้อยใจนัก T^T ฉันก็ทำงานแต่ฉันก็อุตส่าห์มาหานาย ดูดิ ตั้งแต่รู้จักกันมานายยังไม่เคยมาเคาะห้องฉันเลนสักครั้ง” ชานยอลบ่นยาวแล้วเดินเข้ามาในห้องคริสโดยไม่ได้รับอนุญาตเช่นเคย - -*

“หรอครับ แล้ววันนั้นกินสปาเก็ตตี้กับใครครับ?” คริสเดินตามหลังชานยอลเข้ามาแล้วดึงคนตัวเล็กไปกระซิบข้างหู

“ฮึ ก็วันนั้นนายเข้าห้องไม่ได้นี่ ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นอะไรนายก็ไม่มีวันมาเคาะห้องฉันหรอก”   ชานยอลทำปากยู่ใส่คริสก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนของคริส

“เฮ้ยๆ อย่าเข้าไป” คริสเดินไปดึงชานยอลแต่กะแรงเยอะไปหน่อย

“ทำมะ......” เสียงของชานยอลสะดุดไปเพราะเมื่อกี้รู้สึกได้ว่าลมหายใจของคนสูงกว่าเป่าโดนที่หูและแก้มของเขา แล้วตอนนี้หน้ามันก็ใกล้กันมากด้วย

คริสค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ร่างบางให้ร่างบางถอยไปชิดกับประตูห้องนอน สายตาที่มองกันก็ไม่มีใครละสายตาไปจากใคร ใบหน้าของทั้งสองคนค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันเรื่อยๆ ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกัน คริสขบเม้มปากชานยอลเล็กน้อยเพื่อส่งลิ้นร้อนเข้าไปหาความหวานในปากของอีกฝ่าย หัวใจของทั้งสองแข่งกันเต้นแรง

“อืออ..” คนตัวเล็กเริ่มจะหมดลมหายใจคริสเลยต้องผละออกมาก่อน

“คริส..นาย...”

“ฉันขอโทษ” จบประโยคร่างสูงเปิดประตูห้องนอนเข้าไปปล่อยให้ชานยอลยืนค้างอยู่กับการกระทำเมื่อกี้

....

..

.


 

Chanyeol’s part

ผมพาตัวเองกลับเข้ามาในห้อง ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำถาม คำถาม แล้วก็คำถาม ความรู้สึกตอนนี้สับสนไปหมด สัมผัสเมื่อกี้มันยังตราตรึงอยู่ที่ริมฝีปาก ฮืออออ นี่ฉันไปชอบนายตอนไหนเนี่ยคริส

ผมสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไปก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ ตาก็เหลือบไปเห็นรูปโพราลอยด์ที่เคยถ่ายคู่กันไว้ตอนไปกินต๊อกโปกิ ไอ้ตาเวรรรรร ฮืออออ

เมื่อจัดการกับตัวเองเสร็จแล้วก็ได้เวลานอนสักที ยังไงพรุ่งนี้ต้องทำงานนะชานยอล นายจะมัวนั่งเพ้อไปวันๆไม่ได้นะ แต่..ทำไมนอนเท่าไหร่ก็นอนไม่หลับ

ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมเดินออกไปยืนอยู่ตรงระเบียง ปล่อยให้ตัวเองตั้งคำถามอยู่อย่างนั้น และสุดท้ายก็ตอบมันไม่ได้ ทำไมถึงต้องคิดถึงแต่คนคนนั้นด้วย

สายลมอ่อนๆพัดเข้ามากระทบหน้าของผม ..เฮ้อ อยากเป็นดาวจัง ชีวิตมันคงจะสบายกว่านี้เป็นพันเท่าเลย...

Kris’s part

ผมนอนเก็บตัวอยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อค่ำ ผมเป็นอะไรของผมเนี่ย ไปทำแบบนั้นก็เท่ากับฆ่าตัวเองชัดๆ ชานยอลก็ไม่มาหาผมอีกแล้วแน่ๆ ไอ้คริสโง่เอ๊ยไม่รู้จักเก็บอาการซะบ้าง ผมนอนมองเพดานห้องมาหลายชั่วโมงแล้วก่อนจะลุกไปอาบน้ำ

พอผมชำระร่างกายตัวเองเสร็จแล้วก็เห็นไอ้เจ้าตัวปัญหาหัวใจของผมยืนอยู่ตรงระเบียงห้องของเขา เฮ้อ... ผมต้องคุยให้รู้เรื่องแล้วล่ะ

(จบพาร์ทคริส)

ร่างโปร่งยืนมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงจากดาวแต่ละดวง แล้วก็ต้องละสายตาออกมาเพราะเห็นคนที่นอนอยู่ห้องข้างๆเดินออกมา

“ชานยอล” เสียงเข้มเอ่ยเรียกสติของคนตัวเล็กให้กลับมา

“ว่าไง..” คนตัวเล็กตอบกลับไปแต่ตาก็ยังมองไปยังท้องฟ้า ดวงตากลมใสเต็มไปด้วยความว่างเปล่าและความสับสน

“คือ...เมื่อกี้..” คริสรู้สึกเหมือนอะไรมันจุกที่คอ มันพูดไม่ออก ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไง

“ไม่เป็นไร..” น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตากมใส ชานยอลหาเหตุผลไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆถึงได้กล้าร้องไห้ต่อหน้าคริส

“ชานยอล  เป็นอะไร” คริสปีนข้ามระเบียงห้องตัวเองมาที่ระเบียงห้องชานยอล

“...”  ร่างบางดึงคนตัวสูงเข้าไปกอดไว้แน่นและยิ่งร้องไห้หนัก คริสกอดตอบและกดจูบลงไปในกลุ่มผมที่ยังไม่แห้งสนิทดี

“เป็นอะไรครับคนดี”

“ไอ้บ้า..นายปั่นหัวฉัน..” ชานยอลกอดแน่นขึ้นอีก คริสรู้สึกได้ว่าเสื้อของตัวเองเริ่มชื้นเลยจับตัวชานยอลออกมาให้เผชิญหน้าตนเองพร้อมทั้งเอามือเช็ดน้ำตาให้คนขี้แยตรงหน้า

“นายนั่นแหละปั่นหัวฉัน”

“...”

“นายรู้อะไรมั้ยชานยอล”

“...”

“นายเป็นคนแรกที่ทำให้ฉัน...รู้สึกอยากดูแล อยากอยู่ด้วย อยากเจอหน้าทุกวัน”

“นายพูดว่าอะไรนะ..”

“ของดีมีครั้งเดียวครับ”

“นายรู้อะไรมั้ย”

“หืม?”

“ฉันคิดว่าฉันแอบปิ๊งนายตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้วล่ะ”

“แล้วถ้าเราไม่ได้เจอกันที่ร้านหนังสือวันนั้นล่ะ นายก็คงไม่นึกถึงฉันอีกน่ะสิ”

“ยังไงเราก็เจอกันอยู่ดี เพราะห้องเราอยู่ข้างกัน ฮิฮิ” ชานยอลหันไปหอมแก้มคนตัวสูง

“ฉวยโอกาสนะ”

“ไม่เท่านายละกัน -3-” ชานยอลเดินไปเกาะราวระเบียง ตากลมมองไปยังท้องฟ้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยดาวมากมาย คริสเดินไปกอดคนตัวบางจากข้างหลังไว้

“คืนนี้ดาวสวยนะ” ชานยอลพูดขึ้นพร้อมกับเอามือมากุมมือหนาเอาไว้

“คืนนี้มันมีความหมายกับฉันมากเลย”

“คริส..ฉันก็รู้สึกดีกับนายนะ” ร่างบางกอดคนตัวสูงอีกครั้งแล้วเขื่อนน้ำตาก็แตกอีกรอบ คริสะกดจูบลงหน้าผากมนเลื่อนลงมาที่จมูกและริมฝีปาก

“คบกันนะ”

“ขอเล่นตัวหน่อยได้มะ โทษฐานวันนี้ขโมยเฟิร์สคิสฉันไป -3-” ชานยอลหันมายู่ปากใส่คนตรงหน้า

“ก็เล่นสิ ได้มากกว่าเฟิร์สคิสแน่” คนหล่อกระซิบข้างใบหูของอีกคน ทำเอาคนตัวเล็กขนลุกขึ้นมา

“โหย ไอ้หื่นนนนนนนนนน” ร่างบางตะโกนใส่ร่างสูงพร้อมกับเอานิ้วจิ้มไปที่จมูกโด่ง -*-

“ไม่ต้องเล่นตัวแล้ว สายตานายมันฟ้องว่าว๊อนท์มาก หึหึ”

“ไอ้บ้า จะว๊อนท์อะไรเล่า นายมโนไปเองต่างหาก อ๊ะ! เฮ้! จะพาฉันไปไหนอ่ะ ปล่อยเดี๋ยวนี้น้าาา ฉันยังไม่พร้อมTOT”  ชานยอลดิ้นอยู่ในอ้อมแขนแกร่งเพราะตอนนี้คนตัวเล็กถูกอุ้มกลับเข้าห้องไปแล้ว

“ก็บอกแล้วไงครับ ว่าถ้าเล่นตัวจะได้มากกว่าจูบ”

“ไม่เอานะ นายมันไอ้ขี้โกงงงง” ร่างบางยังคงแหกปากและเล่นตัวต่อไป

“ไม่ได้ขี้โกง สนองความต้องการของนายนั่นแหละ สายตาคนเรามันปกปิดอะไรไม่ได้หรอกนะครับที่รัก”

“นายมันใจร้ายยย อื้อออออ” ชานยอลถูกปิดปากด้วปากของอีกคนพร้อมๆกับล้มลงไปนอนบนเตียง


 

บนเตียงเบาๆ จิ้มๆ

To Be Continue