คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Darling, youre my enemy : 1 (rewrite)
1
ประเทศเกาหลีใต้
“เครสสสส ตื่นได้แล้ววววววววววววววว” เสียงลู่หานตะโกนลั่นห้องในคอนโดใจกลางกรุงโซล
“โอ้ยยยยยยย ตื่นแล้วๆ เสียงดังอะไรแต่เช้าเนี่ย”
“วันนี้ทำโจ๊กใส่เบค่อนไว้ให้” เจ้าของเสียงใสที่ใส่ผ้ากันเปื้อนลายคิตตี้เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมชามใส่โจ๊ก 2 ชาม
“นี่นายก็รู้ว่าฉันเกลียดโจ๊ก”
“แต่นายชอบกินเบค่อน แล้วฉันทำอะไรไม่เป็นนอกจากโจ๊ก เมื่อเช้าเลยไปซื้อเบค่อนมาให้นาย”
“นายนี่มัน..-*-” คนที่นอนอยู่บนเตียงบ่นอุบอิบก่อนจะลุกมานั่งที่โต๊ะกินข้าว
“นี่เรามาอยู่เกาหลีแล้วจริงๆหรอ” ลู่หานพูดขึ้น
“ก็เออดิ มาแบบไม่ค่อยอยากมาด้วย”
“นี่คริส ฉันขอโทษนะ แต่เรื่องพ่อแม่นายมันเป็นยังไงกันแน่” ลู่หานพูดพลางตักโจ๊กเข้าปาก
“อืม..เอาจริงๆหรอ ฉันยังไม่รู้เลยมันคลุมเครือมาก พยายามจะถามหลี่เฟิงหลายครั้งแต่โดนเปลี่ยนเรื่องตลอด”
“เอาเถอะ ผู้ใหญ่คงไม่อยากให้เรารู้น่ะ”
“ฉันโตแล้วนะ 20กว่าแล้ว ชิ”
“นี่คริส สรุปแล้วเรามาเกาหลีทำไม-*-”
“นายนี่ - - กะมาเที่ยวอย่างเดียวใช่มั้ย”
“ก็ฉันฟังนายกับอาเฟิงไม่รู้เรื่องนี่ ._.”
คริสถอนหายใจยาวก่อนจะพูด
“เรามาเพื่อตามหาผู้ชายที่ชื่อปาร์ค มินซูแล้วส่งข่าวกลับไป ตอนนี้เรามีหน้าที่อะไรก็ทำไปก่อน แต่ถ้าเดาไม่ผิด ฉันว่าปาร์ค มินซูน่าจะเป็นเจ้าของบริษัทนำเข้าที่เกาหลีนะ แล้วก็ต้องมีเบื้องหลังอะไรกับหลี่เฟิง ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้น่าจะจบไปตั้งแต่ 5 ปีที่แล้ว”
“ไม่ได้เพื่อบริษัทเราหรอ แล้วอะไรกับเด็กในคำทำนายอีก งงว้อยย”
“ครอบครัวนายจะดีหรือแย่มันขึ้นอยู่กับเด็กในคำทำนาย เอาจริงๆนะ ฉันไม่ค่อยเชื่อหรอก น่าจะเป็นข่าวลือมากกว่า ส่วนที่บอกว่าเพื่อบริษัท..ก็เป็นส่วนหนึ่งมั้ง แต่ฉันว่ามีอะไรมากกว่านั้น”
บรรยากาศเริ่มตึงขึ้น ลู่หานรู้สึกได้เลยพูดทำลายความเงียบ
“เอาเถอะน่า กินโจ๊กได้แล้ว คนอยู่ได้เบคอนนิ่มหมดแล้ว เดี๋ยววันนี้ต้องไปเช่ารถด้วย” ลู่หานพูดติดตลกก่อนจะยัดโจ๊กใส่ปากคริส
------------------------
บ้านตระกูล โอ
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงโทรศัพท์ของคนที่นอนอยู่บนเตียงดังขึ้น
“ฮัลโหล”
(เซฮุนนนน วันนี้ไปดูหนังกันเถอะๆ) เสียงทุ้มจากโทรศัพท์ดังออกมาเมื่อเพื่อนสนิทรับสาย
“บ้าหรอ เพิ่งมาถึงเกาหลีได้ไม่กี่วันคึกอีกละ” เซฮุนกรอกเสียงง่วงๆใส่โทรศัพท์ กำลังนอนหลับสบายต้องมาตื่นเพราะเพื่อนจอมยุ่งของเขา
(โหยย งั้นเย็นนี้ไปกินข้าวกัน ฉันเลี้ยงก็ได้)
“แน่ใจนะชานยอล”
(อื้ม^^)
“ดี ฉันจะกินให้อิ่มไปถึงมะรืนนี้เลย”
(หนอยยย ไอ้บ้า เดี๋ยวเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวข้างถนนเลยนิ!!)
“ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นน่า เย็นนี้ไปรับนะ แล้วเจอกัน” กดวางสายเจ้าตัวก็หลับต่อ
------------------
Chanyeol’s part
ตอนนี้ผมอยู่หน้าคอมโดของผมครับ สายตากำลังมองหารถคันคุ้นเคยของเพื่อนสนิทติดเป็นตังเมของผม เฮ้ออออ เมื่อไหร่จะมา สายตลอดโอเซฮุน
เสียงรถดังมาแต่ไกล ผมเดาว่าน่าจะเป็นไอ้ฮุนนะ อ่า ใช่จริงๆด้วย ผมเปิดประตูไปนั่งที่นั่งข้างๆคนขับ
“สายตลอดอะนาย ฉันยืนรอจนจะเป็นรูปปั้นอยู่ละ”
“เว่อร์ไป พอดีตื่นสายนิดหน่อย” ไอ้หมอนี่-*- ตื่นกี่โมงเนี่ย นี่ก็เย็นแล้วนะ เพิ่งกลับมาจากนิวซีแลนด์ได้อาทิตย์นึงแล้วน่าจะปรับเวลาได้แล้วนะ-*-
“เออๆ ยอมก็ได้”
-------------
ห้างสรรพสินค้า
“วันนี้นายอยากกินอะไรเซฮุน~”
“พกตังมาเท่าไหร่ล่ะนาย” อื้อหืออ มันดูถูกผมมากมาย
“บัตรเครดิตย่ะ”
“อ่อหรอ ดีเลย กินร้านนั้น”
“โอเคๆ” แล้วผมกับเพื่อนซี้ก็เดินเข้าไปในร้าน
ระหว่างกินข้าวไอ้เซฮุนมันเงียบมาก ผมต้องชวนมันคุยตลอด วันนี้มันเป็นอะไรของมันเนี่ย
“นี่ฮุน วันนี้ทำไมเงียบๆล่ะ”
“เฮ้อออออ ชานยอล”
“???”
“มะรืนนี้พวกเราต้องทำงานแล้วนะ ไม่หนักใจบ้างหรอว่าชีวิตอิสระเที่ยวรอบโลกของเรากำลังจะจบลงน่ะ”
“เอาเถอะ ทำงานมีเงินก็เที่ยวใหม่ได้ แม่นายใจดีอยู่แล้วนิ ได้แม่นายเป็นเจ้านายเลยน้า มีเส้นสายออกจะดี”
“อืม..”
(จบพาร์ทชานยอล)
หลังจากที่สองสหายกินอาหารกันเสร็จแล้วก็กำลังจะกลับบ้านโดยที่เซฮุนก็ต้องไปส่งชานยอลที่คอนโดเหมือนเดิม
“เฮ้ยชานยอล! ฉันไม่อยากจะบอกแกว่าตอนนี้ฉันติดซีรี่ส์ -*-“
“จริงอ่ะ เรื่องอะไรหรอO.O”
“เรื่องที่มินโฮกับซอลลี่เล่นอ้ะ”
“อ๋ออออ นี่นายติดซีรีส์เนี่ยนะ ไม่อยากจะเชื่อเลยยยยย ในที่สุดนายก็ติดเชื้อฉันแล้วว ฮ่าาา”
“ฮ่าๆ แต่ต้องเลิกดูแล้วล่ะ เดี๋ยวงานจะไม่เป็นงาน”
“เฮ้ยๆเซฮุน ระวัง!” ชานยอลพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเซฮุนกำลังถอยรถไปชนกับรถอีกคันหนึ่ง....แต่ไม่ทันแล้ว
โครมมมม (เอ็ฟเฟ็คเวอร์มาก-0-)
ทั้งชานยอลและเซฮุนรีบลงจากรถมาดูสภาพรถของตัวเองทันที เอ่อ..ตูดรถของทั้งคู่ชนกับตูดรถของอีกคันหนึ่ง พูดง่ายๆคือถอยรถมาชนกันนั่นเอง ส่วนคู่กรณีก็เพิ่งจะลงมาจากรถ
“เซฮุน..งานนี้เราผิดเต็มๆ” ชานยอลพูดออกมาให้คนข้างๆได้ยิน
“เอ่อ...ก็ว่างั้น”
“นี่คุณ ขับรถอะไรของคุณเนี่ย คนเขาถอยรถออกมาไม่เห็นรึไง” ผู้ชายตัวเล็กๆหน้าเหมือนตุ๊กตาเดินออกมาด่าฉอดๆๆ ใจเย็นนะแม่คู๊ณณณ
“แล้วคุณหล่ะ ผมถอยรถออกมาแล้วทำไมไม่ดูบ้าง คิดว่ามีตัวเองคนเดียวอยู่ที่นี่รึไง จะทำอะไรก็ทำ ไม่ดูให้ทางชัดเจนก่อน” เซฮุนเริ่มหัวเสีย ชานยอลได้แต่ยิ้มแหยๆให้กับอีกคน
“นี่คุณ ฉันถอยออกมาก่อนคุณนะ”
“ใครบอก ผมต่างหากถอยออกมาก่อนคุณ”
แล้วเซฮุนก็ยืนเถียงกับลู่หานจนจะให้น้ำลายแห้งไปข้างหนึ่ง คริสกับชานยอลได้แต่มองหน้ากันด้วยความเหนื่อยใจกับเพื่อนแต่ละคน
“อย่าเพิ่งทะเลาะกันครับ คือพวกเราขอโทษด้วยเพราะพวกเรามัวแต่เม้าแตกน่ะครับ เลยไม่ได้ดูให้ดีก่อน ยังไงค่าเสียหายเดี๋ยวชดเชยให้นะครับ” คริสกัดฟันพูดออกมาด้วยความหัวเสียไม่ต่างกับเซฮุน แล้วหันมายิ้มให้ชานยอล
“หึ เห็นแก่เพื่อนฉันหน่อย ไม่งั้นนายเละไปนานแล้ว!!” ลู่หานยังไม่วายหยุดพูดแม้คริสจะลากลู่หานไปขึ้นรถแล้ว
“คริส นายจะห้ามฉันทำไม”
“มารยาทน่า เมื่อกี้รู้มั้ยทำอะไรไปบ้าง”
“ก็ด่าคนเห็นแก่ตัว”
“นายนี่ กลับคอนโดได้แล้ว ฉันยังต้องหาข้อมูลอะไรเพิ่มอีกนิดหน่อย”
ด้านเซฮุนกับชานยอล
“ชานยอล ฉันเห็นนายยิ้มให้ผู้ชายอีกคนนั้นที่ลากไอ้บ้านั่นขึ้นรถ”
“อืม ทำไมอ่ะ”
“นายปิ๊งเขารึไง!!!!” เซฮุนพูดเสียงดังเพราะอารมณ์ค้างจากเมื่อกี้
“นายใจเย็น ก็แค่มารยาทเอง ถ้าไม่มีหมอนั่นป่านนี้นายก็เถียงยังไม่จบหรอก เฮ้อออออ”....แต่สายตาแบบนั้นมันใช่เลย..ชานยอลคิดอยู่ในใจ
TBC
ความคิดเห็น