คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Darling, youre my enemy : 9 (rewrite)
9
“นี่นายจะขังฉันไว้ในห้องนายอีกนานมั้ยเนี่ย”
“ก็จนกว่าแผลจะหายดี”
“ถามจริงๆเถอะ ทำไมนายต้องช่วยฉันวันนั้นด้วย”
“ก็เพราะฉันไม่ใช่คนเลวไง” ลู่หานอยากจะชกหน้าไอ้บ้านั่นมาก ถ้าไม่ติดว่าแขนผมโดนยิงอ่ะนะ
“ไอ้..”
“เงียบไปซะ” เซฮุนพูดสวนขึ้นก่อนที่คนที่นอนอยู่บนเตียงจะพูดมากไปกว่านี้ แล้วหันกลับไปให้ความสนใจกับเอกสารจำนวนหนึ่ง
“ไม่เงียบหรอก ฉันจะขัดขวางไม่ให้นายมีสมาธิอ่านเอกสารพวกนั้น..อ๊ะ” ลู่หานหยุดไปเพราะถูกเซฮุนดึงให้หันหน้ามาเผชิญหน้ากัน
“ฉันให้โอกาสนายอีกรอบ..จะ เงียบ มั้ย” ตาคาจ้องเข้าไปในตากลมเป็นเชิงขู่
“จ้างให้ก็ไม่เงีย..อุ๊บ” ปากของคนตัวเองถูกปิดด้วยปากของอีกคน หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นทำให้เซฮุนรู้สึกได้ มือหนาประคองท้ายทอยของคนที่นอนอยู่บนเตียงเอาไว้ จนลู่หานรู้สึกเริ่มขาดอากาศหายใจเลยใช้แรงทั้งหมดที่มีดันตัวเองออกมา
“นายมันบ้า บ้าๆๆๆๆๆ” แล้วคนตัวเล็กก็มุดเข้าไปในผ้าห่ม
“หึ เงียบได้ก็ดี” เซฮุนเดินกลับไปที่กองเอกสารอีกครั้งแล้วเริ่มต้นอ่านอีกรอบ
เวลาผ่านไปถึงช่วงบ่าย ตอนนี้ลู่หานหลับไปแล้วแต่ก็ยังไม่โผล่ออกมาจากผ้าห่ม เซฮุนออกไปจัดการอาหารกลางวันให้คนตัวยุ่ง แต่ก่อนจะเดินเอาจานมาวางที่หัวเตียง..ตาคมไปสะดุดกับเอกสารชิ้นหนึ่ง... ร่างสูงจึงเดินไปหยิบขึ้นมาอ่าน
“...สักตัวmที่หัวไหล่ข้างซ้าย..” ร่างสูงพึมพำออกมาก่อนจะหันไปมองคนที่หลับสบายอยู่บนเตียงของเขา
เซฮุนเดินเอาจานข้าวไปวางไว้ที่หัวเตียงก่อนจะค่อยๆเปิดผ้าห่มอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้คนที่หลับอยู่รู้สึกตัว
เมื่อเปิดผ้าห่มเสร็จเรียบร้อยแล้วเซฮุนก็ค่อยๆดึงแขนเสื้อของลู่หานให้เลิกขึ้นไปถึงไหล่
ตาคมเบิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอาแขนเสื้อของคนตัวเล็กกลับที่เดิมและไม่ลืมจะคลุมผ้าห่มกลับไป ก่อนจะเดินออกจากโรงแรมไปที่ร้านแฟกซ์
“หึ ร้ายนักนะ โอ เซฮุน คิดว่าฉันตามเกมนายไม่ทันรึไง” ลู่หานลุกออกมาจากเตียงแล้วเดินไปที่โน๊ตบุ๊คของเซฮุนก่อนจะเปิดสไกป์แล้วโทรหาคนที่อยู่เกาหลี.. ใช่แล้ว เมื่อกี้เขาไม่ได้หลับ
(นายจะโทรสไกป์มาทำไมตอนนี้เนี่ย)
“ทำไมสภาพนายเป็นยังงี้เนี่ย เพิ่งตื่นรึไง”
(นายนั่นแหละ แขนไปโดนอะไรมา ทำไมต้องใส่เฝือกขนาดนั้น) คริสพูดตัดขึ้นมา
“อ๋อ โดนยิง”
(หาาา ไม่ระวังเลย นายนี่ ถ้าลูกกระสุนมันเข้าหัวจะทำยังไง แล้วใครช่วยไว้)
“ถ้าฉันไม่ได้นายนั่นช่วยไว้ตอนนี้ฉันกลายเป็นศพกลับไปหลอกนายที่เกาหลีแล่ว แบร่”
(ใครวะ ทำไมนายต้องหน้าแดงด้วย) คริสเริ่มจับผิดเพื่อนสนิทได้ ให้ตายสิ อย่าบอกนะไปแอบชอบใครเข้า
“ไม่ได้หน้าแดงซะหน่อย แดดมันส่อง-*-”
(ฉันถามว่าใคร)
“สายลับที่ฉันต้องไปตามหาน่ะสิ”
(ว่าไงนะ!!!!) คริสแทบอยากจะตะโกนลั่นห้องเหมือนจะเอาให้หน้าจอโน๊ตบุ๊คของเซฮุนแตกกระจายก็ว่าได้-0-
“เอ่อ...”
(นายบ้ารึเปล่า นี่เท่ากับนายเป็นเชลยเลยนะโว้ยยยย รีบหาทางหนีออกมาเลย)
“นายไม่ต้องห่วงฉันหรอกน่า อยู่แบบนี้แหละ เขาดูและฉันดีมากเลยน้า เนี่ยทำอาหารไว้ให้ด้วย” ลู่หานพูดพลางหยิบจานขึ้นมาโชว์ให้คริสดู
(หาาา นี่นายอยู่ห้องมัน!!?? แล้วเจ้าของห้องไปไหน)
“คงไปร้านแฟกซ์ เห็นถือเอกสารปึกนึงลงไปด้วย”
(นายทำบ้าอะไรเนี่ยลู่หาน)
“ฉันตั้งใจจะเตือนนาย แต่เผลอเม้าซะเพลินเลย”
(ว่ามาเร็วๆ)
“รอยสักที่หัวไหล่อ่ะ เอาออกซะ”
(ทำไม)
“มันเจอข้อมูลว่าหน่วยงานอย่างพวกเราจะสักตัวmที่หัวไหล่ข้างซ้าย.. เมื่อกี้เซฮุนมาเปิดของฉัน ฉันเลยแกล้งหลับไปก่อนเพราะอยากรู้ว่ามันจะทำอะไร”
(อืม แล้วจะเอาออกได้ไง)
“นั่นสิ..” ระหว่างที่นึกสายตาของลู่หานมองออกไปนอกโรงแรมก็เห็นเซฮุนกำลังเดินกลับเข้ามา
“คริส ฉันต้องไปก่อนนะ เอาเป็นว่ารอยสักนั้นห้ามให้ใครเห็นเด็ดขาด นายจะใส่เสื้อกล้ามเดินเพ่นพ่านไปมาไม่ได้แล้วนะ เข้าใจแล้วนะ แล้วจะหาโอกาสติดต่อนายอีกรอบ ดูและตัวเองดีๆด้วย”
ลู่หานปิดคอมและทำให้ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิม แต่ก่อนที่จะเดินกลับไปที่เตียงตากลับไปสะดุดกลับกล้องสองตัวที่อยู่มุมห้อง
“หึ นายหลอกฉันหรอ มันต้องโดนแบบนี้”
เมื่อจัดการกับกล้องเสร็จเรียบร้อยแล้วร่างเล็กกลับไปนอนที่เดิม ไม่นานก็หลับไปเพราะยานอนหลับที่เซฮุนใส่ไว้ในอาหาร
....
..
.
เซฮุนเดินเข้ามาในห้องก็เห็นทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม..มันเดินไปตามแผนของเขาเป๊ะ ที่เขาไม่ยอมมัดลู่หานเอาไว้กับวางคอมเอาไว้อาซ่าขนาดนั้นเพราะตั้งใจให้ลู่หานมาใช้คอม พูดง่ายๆคือเซฮุนรู้อยู่แล้วว่าลู่หานไม่ได้หลับ
เซฮุนเดินมาถอดกล้องวงจรปิดที่ซ่อนไหวออกแล้วนำมาเปิดไฟล์ดู..แต่ผลคือเป็นภาพมืดทั้งหมดเหมือนมีคนเอาอะไรมาบังไว้
“หึ นายเอาจริงใช่มั้ย เสี่ยวลู่หาน”
ร่างสูงเดินไปหยิบกล้องอีกตัวที่ซ่อนเอาไหลหลังตู้ ก่อนจะนำมาเปิดไฟล์ แต่ผลก็เป็นเช่นเดิม
“ร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยนะเนี่ย งานเข้าแล้วไงไอ้ฮุน”
To Be Continue
ความคิดเห็น