คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บังเอิญ
.....ท่ามลาแสแเริร่า แผ้าให้วามร้อนับทุสรรพสิ่บนเปลือโล พื้นินร้อนระอุ ไอแระบุระบายึ้นมาาพื้นถนน ผู้นเินวัไว่ รถราวิ่เ็มถนน หิสาวร่าบาสูโปร่ราวส่วนสูมารานหิไทย ผมยาวประบ่า ละม้ายผู้หิเปรี้ยวูา แ่เปล่าเลย ารแ่ายอเธอไม่ไ้บ่บอว่าเป็นเ่นนั้น เธอ็แ่นธรรมาออะเย้วย้ำไป เธอสวมเสื้ออปสีเทา รัรูปเห็นสัส่วนัเน และสวมระโปรยาวสีาวลุมเ่า เธอเป็นผู้หิผิวสีน้ำาลไหม้ ริมฝีปาเอิบอิ่มแ่้วยสีส้มอ่อน นั่นทำให้เธอูไม่ืืเินไปนั มือทั้สอ้าอเธอถืออพะรุพะรั หลัา้าวาลารถโยสาร เธอ็ไ้แ่บ่นพึมพำอย่าหัวเสีย นึสบถนับรถประำทา
“บอให้อรสี่แย ทำไมไม่อให้ ็รู้ทั้รู้ว่ารนี้ไม่มีรถโยสารผ่าน แล้วันะ่อรถลับบ้านไ้ยัไล่ะเนี้ย โอ้ย เ็”
“ะไปไหน้ะหนู มอ’ไ์ไหม?” ป้านับรถัรยานยน์รับ้า เอ่ยทัทายสาวผิวเ้ม
“ไม่่ะ ะไปรถโยสาร”
“หนูเินไปที่ลาสิ รถประำทามันไม่ผ่านทานี้หรอ มันเปลี่ยนเส้นเินรถแล้ว” ป้านเิมแนะนำ
เวลาเปลี่ยน อะไร็เปลี่ยน
สาวมเ้มสวมเินลัเลาะไปยัลาสามำแนะนำ มอูนาฬิาที่้อมือบอเวลาบ่ายสามรึ่ เ็นัเรียนเินเร็เร่เ็มไปหม แ่แยัแผ้าไม่มีวี่แววว่าะาหาย หล่อนบ่นพึมพำในใ้วยวามเหนื่อยล้า มือทั้สอ้าถืออพะรุพะรัว่าะถึท่ารถ เหื่อ็ผุทั่วสรรพา์าย
เวลาผ่านไปไม่ถึสิบนาที รถประำทา็อเทียบท่า สาวผิวเ้มยิ้มอย่าีใ รีบน้าวอพะรุพะรัไปึ้นรถ ทันทีที่ประูรถถูเปิออ มีผู้โยสารมามายลารถ ะที่เธอยืนรอึ้นรถ็วาามอหาที่ว่าไปพลา สายา็สะุอยู่ที่ผู้ายวัยรุ่นอนปลายนหนึ่ อายุะไล่เลี่ยับเธอระมั ราวๆ 18-20 ปี เานนั้นสวมแว่นาำ ผิวาว มูโ่ ไว้เราเล็น้อย สวมเสื้อันหนาวหนัสีำ นั่อยู่หลัสุ
และนั่น ทำให้เธอนิ่ ลึันสัพั ไม่ใ่เพราะเาหล่อนทำให้เธอใละลายหรอนะ
เธอรีบึ้นไปนั่ยัที่ว่าึ่เหลืออยู่ที่เียว เป็นเบาะที่อยู่เยื้อ้าหลัที่ผู้ายนนั้นนั่นั่นเอ เธอถอนหายใยาว เพราะเหนื่อยับารเินทา หรือเพราะสาเหุอื่น็มิอาทราบไ้
“สายาันมีปัหา ไม่ใ่เาหรอ ไม่ใ่ ไม่ใ่แน่ๆ” เธอบ่นพึมพำับัวเอในใ
้วยวามอ่อนล้า เพลียสุี แอร์เย็นๆทำให้สาวมเ้มฟุบหลับไปอย่า่ายาย หล่อนไม่รู้ว่าผู้ายสวมแว่นาำนนั้นหันมามอหล่อนบ่อยรั้ เหมือนะ้อารอยารู้อะไรบาอย่า
“หนึ่ สบายีไหม เรียนเป็นไบ้า เหนื่อยไหม ปิเทอมแล้วสินะ ...” หาเป็นไปไ้หล่อนอยาไ้ยินำพูทัทายแบบนี้าปาเา ...ไม่มีอะไรเิึ้น แอร์รถโยสารเย็นเียบ
สาวมเ้มผู้หอบ้าวอเินทามาไลื่นาภวั์เพราะแรเบรอรถ เธอมอไป้าหน้า้วยวามอยารู้ว่าถึไหนแล้ว ประวบเหมาะับที่เา..ายสวมแว่นาำมอเธอ้วยหาา เธอนึสบถเาในใ แล้วเอนหลัพิพนัามเิม
วามรู้สึอึอัและร้อนรุ่ม่อัวึ้น แม้ว่าอาาศะหนาวเย็นสัแ่ไหน หิสาวแหนหน้าึ้นมอเพานรถ น้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นที่า เธอมัะทำแบบนี้เสมอ เมื่อร้อไห้และไม่อยาให้ใรเห็น เธอหลับาพริ้มและระับอารม์ไ้ ในที่สุ็้อยอมรับับใัวเอว่าำผู้ายนนั้นไ้
..เา
สาวมเ้มรู้สึเ็บปวทั้ที่ร่าายไม่ไ้รับบาแผลอะไรเลย แ่ทว่ามันทำให้ปวร้าวไ้เพียนี้ เธอพยายามแ็ใไม่แสวามอ่อนแอออมา แ่ใรเล่าะรู้ วามรู้สึบาอย่ามันมาระทบใ
และใอเธอมันำลัร้อไห้อยู่
..ไม่มีอะไร แ่มันิถึแฟนเ่า นัยน์าเศร้าๆ ู่นี้มันอยาบอเธอ ...
เสียเพลที่เปิบนรถเสมือนอย้ำอารม์ มันยิ่สะเทือนใเธอมาึ้น เธอเห็นภาพ ภาพวามทรำ มันือ รอยยิ้ม และน้ำา
ภาพนั้นเลือนหายไป วามรู้สึอเธอยัอยู่ น้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นที่าอเธออีรั้ เธอรีบเ็่อนที่ใระเห็น โยเพาะเา
เมื่อรถถึปลายทาแล้ว ทุนรีบลารถ เา็เ่นัน เธอสัเว่าเารีบเิน้ามถนนและเ้าอยเล็ๆไปแล้ว...
เราถูำหนให้ร่วมทาัน แ่เราลายเป็นนไม่รู้ััน
เธออยาะพูให้ัว่านี้ แ่มันัที่สุแล้วภายในใ
ความคิดเห็น