ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : • ถ้าจะแยก
• ถ้าะแย (มันยา)
05/10/64-04-05/11/64 ☀︎♡
19/02/66 ☀︎♡
เส้นทารั
อทิศเหนือับแพรพลอย
เหมือนะสวยหรู ูี รัันมา และหวานันลอนนอื่นอิา แ่ริ ๆ มันไม่ไ้เป็นอย่าที่ทุนเห็น เราทะเลาะันบ่อยมา่วหลั ๆ ที่ผ่านมา และมัะเป็นผมที่ยอมเธอ
ยอมลอ
เหมือนับวันนี้ที่ผม็้อเป็นน้อแพรพลอย่อน ทั้ที่ไม่รู้ว่าัวเอเลยสันิว่าผิอะไร
“พลอย่ะ ุยับพี่เหนือหน่อยนะะ”
“…”
แพรพลอยยันั่เยไม่สนใผม ที่อนนี้ผมำลันั่อยู่ับแพรพลอยและเพื่อน ๆ ที่หน้าะอเธอ
แพรพลอยอนผม
เรื่อที่มีผู้หิทัไอีมาหาผม
เอาริ ๆ ั้แ่ผมมีแพรพลอยเป็นแฟน ผม็แทบไม่เยอบ้อวามใรสันที่ทัมา แ่แพรพลอย็อนผมอยู่ี นาผมัเนนานี้
ยัไม่ีเลย
“พลอยรับ”
“…”
“ุยับพี่เหนือหน่อยนะรับ”
"..."
ไม่มีสัาอบรับอะไรลับมาาแพรพลอย
เฮ้อ!
ผมถอนหายใออมา วามอทนอผมเริ่มะหมล ผม้อแพรพลอยนานี้ั้แ่เมื่อเ้านถึอนนี้ เธอ็ยัไม่หายอน ในเมื่อไม่อยาุย
็ไม่้อุยัน
ผมหันไปมอเพื่อนแพรพลอยนอื่นที่นั่มอผมับแพรพลอย ทำหน้าาลุ้นให้ผม้อเพื่อนอพวเธอให้สำเร็
แ่ถ้าแพรพลอยยัเป็นแบบนี้
วันนี้เรา็ุยันไม่รู้เรื่อแน่นอน เพราะแพรพลอยเอ็ไม่ไ้อยาุยับผมเท่าไร เราทัู้่้อเว้นระยะห่าันในอนนี้ เพื่อไม่ให้เรื่อมันบานปลายไปมาว่านี้ ผมหันไปมอแพรพลอยอีรั้ ่อนะอัวลับ
“พี่ไป่อนนะ พลอย”
ไม่มีสัาอบรับลับมาเหมือนเิม ผมเลย่อย ๆ ลุึ้นยืนเ็มวามสูอย่าเหนื่อยล้า บาทีถ้านเราพยายามนมาเินไป
มัน็เหนื่อยเหมือนัน
บารั้ผม็ั้ำถามับัวเอ ในเมื่อผมับแพรพลอย เรารััน แ่ทำไมผม้อพยายามอยู่นเียว
ผมพยายามรัษาวามสัมผัสรั้นี้ให้มันยัอยู่ และวามสัมพันธ์นี้ ถ้าะไปรอไ้ือ เราทั้สอฝ่ายพยายามที่ะรัษามัน
แ่ทำไม? มีแ่ผมนเียวที่พยายาม
ในเมื่อแพรพลอยไม่สนใ ผมเลยเินออไปาโ๊ะที่ำลันั่ไปที่หน้าะนิเทศทันที
ะพอไ้หรือยั?
ำถามนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวผมอยู่อนนี้ ำถามที่ผมเอ็หาำอบไม่ไ้เหมือนัน ผมัสินใหยิบมือถือัวเอึ้นมา โทรหาไอ้ะวันให้มันมารับผมอนนี้
ไอ้ะวัน
Rrrrrrrr
ไม่นานไอ้ะวัน็รับสาย ไอ้ะวันมันไม่เยปล่อยให้ผมรอสายนานเลยสัรั้ เหมือนมันรอรับสายอยู่ผมลอเวลา
[ว่า]
“ไอ้ะวัน มารับูหน่อย”
[อืม เี๋ยวไป]
ไอ้ะวันวาสายทันทีที่มันพูบ ทั้ที่ผมยัไม่ไ้บอมันสัำ
ว่าอนนี้ผมอยู่ที่ไหน
แ่ผมรู้ว่ามันรู้ว่าผมอยู่ไหน ผมเลือที่ะเินไปยืนรอมันร้นไม้ให่ ยืนทบทวนเรื่อราวที่ผ่านมาระหว่าผมับแพรพลอย
่วหลั ๆ เรามีแ่ปัหาันบ่อยมา เรื่อเล็น้อยนไปถึเรื่อให่โ ผมรู้เี๋ยวแพรพลอย็หายโรธ แ่แพรพลอยวรมีเหุผลให้มาว่านี้
แพรพลอยแทบะไม่เื่อใผมเลยสัรั้ ทั้ที่ผ่านมาผมเอ็ัเนมาลอว่า
มีแพรพลอยแ่นเียวเท่านั้น
ผมเหม่อมอไปยัท้อฟ้าที่วันนีู้มืหม่นแบบแปล ๆ เหมือนหัวใอผมในอนนี้ ่อนะมีแรสะิาทา้านหลั ทำให้ผม้อหันลับไปมอ เผื่อแพรพลอยะมาามผมลับไป
แ่
นที่ผมเห็นลับเป็น ไอ้ะวัน
ไอ้ะวันมอผม ่อนที่มันยื่นน้ำเปล่าเย็น ๆ หนึ่วมารหน้า ผมมอมันอย่า แ่็รับน้ำเปล่ามาเปิื่ม เพื่อับวามร้อน ผมรู้สึอบุไอ้ะวันที่รู้ใผมริ ๆ บาทีผม็รู้สึเหนื่อยนเินไป เหนื่อยนอยาอยู่นิ่ ๆ ไม่้อยับไปไหน
่อนที่ไอ้ะวันมันะับแนผมให้เินามมันไป โยที่มันไม่พู ไม่ถามอะไรผมสัำ ไอ้ะวันมันพาผมเินลัเลาะไปามทาอะนิเทศไปนถึลานอรถ
่อนที่ไอ้ะวันะพาผมมาหยุรหน้ารถออี้สีำป้ายแ ผมหันไปมอหน้ามันทันที
“อืม รถู”
แล้วเหมือนไอ้ะวันะรู้ว่าผมะถามอะไร มัน็ิอบผมึ้นมา่อน ผมหันลับไปมอรถนนั้นอีรั้ ่อนะทำาโ เินวนรอบันเพื่อสำรว
โรสวย
นี่! มันรถในฝันอผมั ๆ
ผมเินยิ้มว้าลับมาหาไอ้ะวันทันที
“เหนือ มึอยาลอนั่ไหม”
ผมพยัหน้าทันที รถในฝันผมเลยนะ ใรมันะไม่อยานั่ ไอ้ะวันเปิประูรถให้ ผมรีบ้าวึ้นไปบนรถทันที
โรรู้สึี
่อนที่ไอ้ะวันะเินอ้อมไปเปิประูรถึ้นมาประำที่นับเหมือนัน ผมมอทุอย่าภายในรถ ้วยแววาที่เ็มไป้วยประายอวามื่นอบ
“ไอ้ะวัน รถในฝันูเลยนะ สีนี้เลย”
“…”
ผม่อย ๆ เอามือไปับทุอย่ารหน้าอย่าระมัระวั เพราะลัวว่ามันะเสียหาย
“อยาไปไหน่อ”
“ไอ้โยับไอ้มไปไหน”
“เรียน”
“แล้วทำไมมึไม่ไปเรียน้วย”
“…”
“อย่าบอนะ เพราะู”
ไอ้ะวันมันมอผม้วยสีหน้าที่ริัึ้นว่าเิม หน้านิ่ ๆ อมัน เหมือนว่าไอ้ะวันมันำลัะุผมเลย
วันนี้พวผมมีเรียนทั้วัน แ่ั้แ่เ้า และผม็ไม่ไ้เ้าเรียน เพราะผมทะเลาะับแพรพลอย และาม้อเธออยู่
อนที่โทรหาไอ้ะวัน็ลืมไปเลยว่าไอ้ะวันมันเรียนอยู่หรือเปล่า เพราะอนนั้น
ผมิถึ
แ่ไอ้ะวันนเียวเท่านั้น
ไอ้ะวันไม่อบ แ่ลับถามผมลับมาแทน
“มึอยาไปเรียนเหรอ เหนือ”
“ไม่ว่ะ ูเหนื่อย”
“…”
“แ่ไอ้ะวันมึปล่อยูลรหน้าะเรา็ไ้ เี๋ยวูลับห้อเอ”
“…”
ไอ้ะวันไม่อบ แ่ลับหันหน้าหนีไปออนอรถแทน ผมเลยิว่ามันทำามที่บอ ผมหยิบมือถือึ้นมาู เผื่อว่าแพรพลอยะิ่อมา
แ่ไม่มีอะไรสัอย่าที่เป็น้อวามอแพรพลอย
มีแ่้อวามอลุ่มเพื่อนที่ส่มาามหาผมับไอ้ะวัน ้อวามอไอ้นที่ำลัับรถให้ผมนั่อยู่อนนี้ ที่ถามว่าผมอยู่ไหน มันน่าแปลที่เวลาผมมีปัหา ไอ้ะวันมัะอยู่้า ๆ ผมเสมอ อย่าว่าไอ้ะวันมันือ
เพื่อนที่ีที่สุ
เพื่อนสนิทอนายทิศเหนือ
ไอ้ะวันเพื่อนรั
☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎
ผมไม่รู้ัวเอเลยว่าเหม่อลอยไปนานแ่ไหน พอรู้สึัวอีที วิวสอ้าทาที่เปลี่ยนไปแล้ว และผมไมุ่้นเย มันไม่ใ่วิวในมหาลัยอผม้วย
ไอ้ะวัน มันะพาผมไปไหน?
ผมหันไปมอมันทันที พอีลับที่ไอ้ะวันมันเอ็อรถพอี ผมเลยหันลับไปมอภาพรหน้าแทน สวนสาธาระนาให่ที่เ็มไป้วย้นไม้น้อยให่
ผมยัไม่ทันที่ผมะไ้พูอะไรไ้ถามอะไรออไป ไอ้ะวันมัน็เปิประูลารถทันที ผมเห็นแบบนั้นเลยรีบลามมันไปบ้า
ไอ้ะวันมันเินไปทันที โยที่ไม่รอผมสันิ ั้หน้าั้าเินไป้าหน้าอย่าเียว อย่าลับเินไปามวายที่ไหน
หรือว่าวายมันหาย?
ไอ้ะวันมันเินเร็วนผม้อเรียมันเอาไว้
“ไอ้ะวัน”
ไอ้ะวันมันหยุเิน ่อนะหันมามอผม้วยหน้าาเรียบนิ่เป็นปิอมัน วันแรที่ผมไ้เอมันหน้านิ่แบบไหน ทุวันนี้็เป็นแบบนั้น นผม้อแอบ่ามันในใ
วนีน
“ไอ้ะวัน มึะรีบเินไปไหนวะ แล้วที่นี่ที่ไหน”
“สวนสาธาระไ มึไม่รู้ัเหรอ เหนือ”
“็รู้ั แ่มึพาูมาทำไม”
“ามมา็พอ อย่าถามมา”
อ่าว ! ไอ้นี่ ุูเยเลย
ไอ้ะวันหันลับไปเิน่อ แ่ราวนี้มันเิน้าล เหมือนมันำลัรอให้ผมไปเิน้ามัน สุท้ายผม็เินามไอ้ะวันมันทัน
ผมับไอ้ะวันเินเ้าไปในสวนสาธาระเรื่อย ๆ ามทา เวลาบ่ายสอโมอสวนสาธาระ ทำให้ัวผมมีแ่เหื่อ เพราะวามร้อน หรืออาะเป็นเพราะผมไม่่อยไ้เออาาศแบบนี้เท่าไร
่อนที่ไอ้ะวันะมาหยุยืนร้นไม้ให่ใล้บึน้ำที่ว้าให่ าอาาศที่ร้อนอบอ้าว ผม็รู้สึเย็นึ้นมาทันที เมื่อมีลมพัมาปะทะัว
วามเียบสบอสถานที่ ทำให้ผม่อย ๆ หลับาล้า ๆ ฟัเสียรอบ้า
ปล่อยหัวใไ้หยุพั
วามเียบทำให้ผมิอะไรไ้หลายอย่า ผมลืมาึ้นมาอีรั้ ่อนะหันไปมอไอ้น้า ๆ ที่เอาแ่ยืนเียบไม่พูอะไรเลย
ไอ้ะวันมันมอผมอยู่่อนแล้ว
เราสบาัน
สายาห่วใยอมัน ทำให้ผมยิ้มออมา แล้วนึอบุมันในใ ่อนที่อยู่ ๆ ไอ้ะวันมันะลไปนั่ับพื้นห้า
ส่วนผม็ไ้แ่ยืนมอมันอย่า ๆ นไอ้ะวันมัน้อับมือผม แล้วออแรึให้ผมลไปนั่้า ๆ มัน
“ไม่เมื่อยหรือไ”
“ไอ้ะวัน มึมาบ่อยเหรอ”
“อืม มาบ่อย”
“…”
“มาออำลัายที่นี่”
ผมไม่อบำถามไอ้ะวัน แ่เลือที่ะถามมันลับแทน เหมือน่วเวลาที่ผ่านมาผมไม่รู้อะไรเี่ยวับไอ้ะวันเลยสันิ
ผมับไอ้ะวันห่าันนานี้ไ้ยัไ?
ผมอแปลใัวเอไม่ไ้ที่ิไ้แบบนั้น และผมไ้รู้อีอย่าที่ไอ้ะวันมันหุ่นีว่าผม็เพราะแบบนี้นี่เอ
เราสอนมอวิวรหน้าเหมือนัน ผมไม่รู้ว่าไอ้ะวันมันำลัิอะไรอยู่ ส่วนผมำลัิถึแพรพลอย
ไม่รู้ว่าอนนี้ำลัทำอะไรอยู่
ะร้อไห้นหอบนน่าสสารหรือเปล่า ที่ผมออมาแบบนี้ หรืออาะำลัิถึผมอยู่ เหมือนที่ผมำลัิถึเธออยู่อนนี้็ไ้
แ่มือถืออผม็ยันิ่สนิทเหมือนเิม
และมันทำให้ผมรู้ว่าแพรพลอยเปลี่ยนไป ทั้ที่ผมยัเหมือนเิม บาทีารเปลี่ยนแปล็โรน่าลัวเลย แล้วถ้าในอนาแพรพลอยไม่อยามีผมอยู่้า ๆ ผมะทำยัไ่อไป
ำถามนี้ทำให้ผมิหนัทันที
อนาที่ไม่มีแพรพลอย
“มึโอเไหม เหนือ”
ผมไม่รู้ว่าทำไมไอ้ะวันถึถามแบบนี้ออมา อาะเป็นสีหน้าหรืออาารอผมอนนี้็ไ้ที่ทำให้ไอ้ะวันมันห่วผมแบบนี้ ผมหันไปมอมัน แ่ไอ้ะวันมันไม่หันลับมามอผม แ่ลับถามับผม่อ
“เหนือ ถ้ามึไม่ไหว ็หยุ”
“…”
“มึอย่าลืมว่ายัมี ู โย ผัมที่อยู่้ามึ"
"..."
ไอ้ะวันมันหันมายิ้มให้ผม เหมือนำลัปลอบและให้ำลัใผม รอยยิ้มที่ปิแทบหาไม่เอ และผมเอ็ยิ้มออมา รับรู้ถึวามเป็นห่วอมัน และเพื่อให้ไอ้ะวันมันสบายใ ผมเลยยิ้มว้าว่าเิม
“อืม ูอบใมึมา ไอ้ะวัน ที่มาอยู่้าูในเวลาแบบนี้”
“…”
“ูโอเ ูไม่เป็นอะไร แ่รู้สึเหนื่อยเย ๆ”
“อืม”
“ูอบที่นี่ั”
“ไว้ะพามาใหม่็แล้วัน”
“…”
ไอ้ะวันไม่ไ้พูอะไร่อหลัานั้น เราทัู้่นั่มอวิวรหน้า มอน้ำ มอปลา หรือแม้แ่ผู้นที่มาพัผ่อนหย่อนใ ่อนที่ผมะพูับไอ้ะวันอีรั้
“ไอ้ะวัน เย็นนี้มึว่าเปล่า”
“อืม ไม่ไ้ไปไหนอยู่แล้ว”
“ั้นีเลย มึไปิน้าวับูหน่อย เี๋ยวูเลี้ยเอ”
“…”
ไอ้ะวันหันมามอผมอย่าไม่่อยเื่อสิ่ที่ผมพูเท่าไร ็เพราะผมเอที่อบทิ้มันให้้อิน้าวนเียวเป็นประำอยู่แล้ว
“ทำไมมอูแบบนั้น”
“…”
“มึไม่ไปหรือไ เสี่ยเหนือเลี้ยมึเลยนะ”
“อืม”
“อืม อะไรอมึ ไปไม่ไปอบูมา”
ผมหลุำลับท่าทาอไอ้ะวัน ไม่รู้ว่านานเท่าไรแล้วที่ไม่ผมไม่ไุ้ยเล่นับไอ้ะวันแบบนี้ ิแล้ว็ิถึสมัย่อน
“อืม ไป”
“็แ่นี้ แ่พาูลับห้อ่อนนะ ไม่ไหวอยาอาบน้ำ”
“…”
ไม่ไหวริ ๆ
เพราะผมเหนียวัวหมแล้ว ถ้าะไปินออร่อย ็อไปแบบัวหอม็แล้วัน
☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎
ผมับไอ้ะวันนั่ันอยู่รนั้นนถึเย็น ่อนไอ้ะวันะพาผมลับมาอนโเพื่ออาบน้ำ แล้วเรา่อยออไปหาอะไรินัน ผม้าวลารถหลัาที่ไอ้ะวันมันอสนิท และสิ่แรที่ผมไ้เห็น็ือ
แพรพลอย
แพรพลอยยืนอยู่รนั้นรหน้าผม สีหน้าอเธอเหมือนนร้อไห้มาอย่าหนั วาเ็ม้วยวามร้อนใอย่าเห็นไ้ั
พอผม้าวเินไปในรัศมีารมอเห็นอเธอ แพรพลอย็ยิ้มว้า ่อนะเินิ่วิ่มาอผมทันที
ผมไ้แ่นิ่ให้แพรพลอยอ
“พี่เหนือ พลอยอโทษ”
“…”
“พลอยไม่ีเอ พลอยไม่น่าี่เ่าเลย พี่เหนือยโทษให้พลอยนะะ”
แพรพลอยผละออาัวผม เธอเยหน้าที่เ็มไป้วยน้ำามามอ แพรพลอยเธอรูุ้อ่อนอผมี
ผมยับเ้าไปใล้
่อนะเ็น้ำาที่ำลัไหลให้เธอทันที หัวใอผมรู้สึหน่วอย่าบอไม่ถู ที่ทำให้นที่ัวเอรั้อมีน้ำาแบบนี้
ผมโรแย่เลย
แพรพลอยอผมอีรั้ และรั้นี้ผมออบเธอทันที เพื่อปลอบ พยายามอีรั้ไม่เป็นไรหรอ พยายามมาั้นานี้แล้ว แพรพลอยเอาแ่พูำว่าอโทษผมออมาไม่ไ้หยุ
“พลอยอโทษ”
“…”
“อโทษ ที่ไม่เื่อใพี่”
แพรพลอยเยหน้าึ้นมามอผมที่้มมอหน้ามอเธออยู่เหมือนัน ่อนที่แพรพลอยะทำในสิ่ที่ผมไม่ิว่าเธอะล้าทำในสถานที่แบบนี้
แพรพลอยูบผม
ผมไ้แ่ยืนนิ่ให้เธอทำแบบนั้น ีที่รนี้ไม่่อยมีผู้นเท่าไร ไม่อย่านั้นผมับเธอไ้เป็น่าวให่แน่นอน ่อนที่แพรพลอยะผละออและยิ้มว้าออมา
“พี่เหนือยโทษให้พลอยนะะ”
“…”
“พี่เหนือะทำโทษพลอยยัไ็ไ้ พลอยยอม”
แพรพลอยพูพร้อมับหลบสายาผมอย่าเินอาย และผมเอ็ยิ้มออมาอย่าเอ็นู ็อบทำัวน่ารัแบบนี้ แล้วะให้ผมโรธเธอลไ้ยัไ
“พี่ไม่ไ้โรธพลอยหรอ่ะ”
“…”
“พี่ผิเอ”
ผมหอมหัวแพรพลอยไปหนึ่ที ่อนะหันไปเห็นไอ้ะวันที่ยืนมอเราทัู้่อยู่ไม่ไล ่อนที่มันะหันไปทาอื่นแทน
ผมลืมไอ้ะวันไปเลย
มันอุส่าห์ทำให้ผมสบายใึ้น แ่พอผมเอแพรพลอย ผม็เหมือนลืมทุอย่ารอบ้าไปเลย ยัไม่ทันที่ผมะเรียมัน แพรพลอย็เรียื่อผมึ้นมา่อน
“พี่เหนือ่ะ”
“่ะ”
“พลอยว่า เราลับห้อเราันีว่า่ะ พลอยิถึพี่เหนือมาเลยรู้ไหม”
“อ๋อ่ะ พลอยปล่อยพี่แป๊บนะะ”
“….”
“พี่ะไปหาไอ้ะวันแป๊บนึ”
แพรพลอยยอมปล่อยัวผม แ่พอผมหันไปหาไอ้ะวันมัน็ไม่ไ้อยู่รนั้นแล้ว
ไม่มีแม้แ่เา
ผมหยิบมือถือึ้นมาโทรหาไอ้ะวันทันที
ไอ้ะวัน
Rrrrrrrr
แ่รั้นี้แปลว่าทุรั้ ไอ้ะวันมันไม่รับสายผมทันที ผมรอสายอยู่นาน นในที่สุไอ้ะวันมัน็รับสายผม แ่มันไม่ยอมพูอะไรออมาสัำ ผมเลย้อเป็นฝ่ายเรียื่อมันึ้นมา่อน
“ไอ้ะวัน”
[หือ]
“ูไปับพลอยนะ”
[…]
“ูอโทษ ทีู่ไปิน้าวเย็นับมึไม่ไ้แล้ว”
[อืม ไม่เป็นไร]
“…”
[ูินแล้ว]
ไอ้ะวันพูแ่นั้น ่อนที่สายะถูัไปทันที ทั้ ๆที่ผมยัพูับมันไม่บ น้ำเสียอไอ้ะวันูแปลว่าปิ มันเหมือนไม่พอใน้อยใอะไรสัอย่า มันเลยทำให้ผมร้อนใ โทรลับไปหาไอ้ะวันอีรั้เพื่อถาม
แ่
‘หมายเลที่ท่านเรียไม่สามารถิ่อไ้ในะนี้’
ไอ้ะวันปิเรื่อ
ผมโทรออหาไอ้ะวันอีหลายรั้ ็ยัเหมือนเิม และยัไม่ทันที่ผมะทำอะไร แพรพลอย็มาับแนผมเอาไว้่อน ่อนะมอผม้วยสายาที่อ้อนันแบบทุรั้
“พี่ะวันไปแล้ว เรา็ลับันเลยีว่า่ะ พี่เหนือ”
ผมลัเลระหว่าไอ้ะวันับแพรพลอย แ่แพรพลอยที่อยู่รหน้า ้อนสายาึ้นมามอผมอีรั้
“พลอยอยาลับไปอพี่เหนือแล้ว”
“…”
“พี่เหนือ ลับห้อเราันนะะ”
สุท้ายผม็เลือแพรพลอยอยู่ี เพราะรู้ว่าไอ้ะวันมันไม่เป็นอะไรหรอ ไอ้ะวันมัน็แ่ไม่อยาวุ่นวายเท่านั้นเอ เี๋ยวพรุ่นี้ผม่อยไปหามันที่มหาลัย็แล้วัน
แ่อนนี้
ผม้อโฟัสที่แฟนัวเอ่อน
เพราะแพรพลอยือรัแร รัเียวอนายทิศเหนือ และมันยามา
ถ้าเราะแยาัน
tbc
#เหนืออะวัน
ทิศเหนือ!!! (ลอา) หมำะพู
05/10/64-04-05/11/64 ☀︎♡
19/02/66 ☀︎♡
เส้นทารั
อทิศเหนือับแพรพลอย
เหมือนะสวยหรู ูี รัันมา และหวานันลอนนอื่นอิา แ่ริ ๆ มันไม่ไ้เป็นอย่าที่ทุนเห็น เราทะเลาะันบ่อยมา่วหลั ๆ ที่ผ่านมา และมัะเป็นผมที่ยอมเธอ
ยอมลอ
เหมือนับวันนี้ที่ผม็้อเป็นน้อแพรพลอย่อน ทั้ที่ไม่รู้ว่าัวเอเลยสันิว่าผิอะไร
“พลอย่ะ ุยับพี่เหนือหน่อยนะะ”
“…”
แพรพลอยยันั่เยไม่สนใผม ที่อนนี้ผมำลันั่อยู่ับแพรพลอยและเพื่อน ๆ ที่หน้าะอเธอ
แพรพลอยอนผม
เรื่อที่มีผู้หิทัไอีมาหาผม
เอาริ ๆ ั้แ่ผมมีแพรพลอยเป็นแฟน ผม็แทบไม่เยอบ้อวามใรสันที่ทัมา แ่แพรพลอย็อนผมอยู่ี นาผมัเนนานี้
ยัไม่ีเลย
“พลอยรับ”
“…”
“ุยับพี่เหนือหน่อยนะรับ”
"..."
ไม่มีสัาอบรับอะไรลับมาาแพรพลอย
เฮ้อ!
ผมถอนหายใออมา วามอทนอผมเริ่มะหมล ผม้อแพรพลอยนานี้ั้แ่เมื่อเ้านถึอนนี้ เธอ็ยัไม่หายอน ในเมื่อไม่อยาุย
็ไม่้อุยัน
ผมหันไปมอเพื่อนแพรพลอยนอื่นที่นั่มอผมับแพรพลอย ทำหน้าาลุ้นให้ผม้อเพื่อนอพวเธอให้สำเร็
แ่ถ้าแพรพลอยยัเป็นแบบนี้
วันนี้เรา็ุยันไม่รู้เรื่อแน่นอน เพราะแพรพลอยเอ็ไม่ไ้อยาุยับผมเท่าไร เราทัู้่้อเว้นระยะห่าันในอนนี้ เพื่อไม่ให้เรื่อมันบานปลายไปมาว่านี้ ผมหันไปมอแพรพลอยอีรั้ ่อนะอัวลับ
“พี่ไป่อนนะ พลอย”
ไม่มีสัาอบรับลับมาเหมือนเิม ผมเลย่อย ๆ ลุึ้นยืนเ็มวามสูอย่าเหนื่อยล้า บาทีถ้านเราพยายามนมาเินไป
มัน็เหนื่อยเหมือนัน
บารั้ผม็ั้ำถามับัวเอ ในเมื่อผมับแพรพลอย เรารััน แ่ทำไมผม้อพยายามอยู่นเียว
ผมพยายามรัษาวามสัมผัสรั้นี้ให้มันยัอยู่ และวามสัมพันธ์นี้ ถ้าะไปรอไ้ือ เราทั้สอฝ่ายพยายามที่ะรัษามัน
แ่ทำไม? มีแ่ผมนเียวที่พยายาม
ในเมื่อแพรพลอยไม่สนใ ผมเลยเินออไปาโ๊ะที่ำลันั่ไปที่หน้าะนิเทศทันที
ะพอไ้หรือยั?
ำถามนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวผมอยู่อนนี้ ำถามที่ผมเอ็หาำอบไม่ไ้เหมือนัน ผมัสินใหยิบมือถือัวเอึ้นมา โทรหาไอ้ะวันให้มันมารับผมอนนี้
ไอ้ะวัน
Rrrrrrrr
ไม่นานไอ้ะวัน็รับสาย ไอ้ะวันมันไม่เยปล่อยให้ผมรอสายนานเลยสัรั้ เหมือนมันรอรับสายอยู่ผมลอเวลา
[ว่า]
“ไอ้ะวัน มารับูหน่อย”
[อืม เี๋ยวไป]
ไอ้ะวันวาสายทันทีที่มันพูบ ทั้ที่ผมยัไม่ไ้บอมันสัำ
ว่าอนนี้ผมอยู่ที่ไหน
แ่ผมรู้ว่ามันรู้ว่าผมอยู่ไหน ผมเลือที่ะเินไปยืนรอมันร้นไม้ให่ ยืนทบทวนเรื่อราวที่ผ่านมาระหว่าผมับแพรพลอย
่วหลั ๆ เรามีแ่ปัหาันบ่อยมา เรื่อเล็น้อยนไปถึเรื่อให่โ ผมรู้เี๋ยวแพรพลอย็หายโรธ แ่แพรพลอยวรมีเหุผลให้มาว่านี้
แพรพลอยแทบะไม่เื่อใผมเลยสัรั้ ทั้ที่ผ่านมาผมเอ็ัเนมาลอว่า
มีแพรพลอยแ่นเียวเท่านั้น
ผมเหม่อมอไปยัท้อฟ้าที่วันนีู้มืหม่นแบบแปล ๆ เหมือนหัวใอผมในอนนี้ ่อนะมีแรสะิาทา้านหลั ทำให้ผม้อหันลับไปมอ เผื่อแพรพลอยะมาามผมลับไป
แ่
นที่ผมเห็นลับเป็น ไอ้ะวัน
ไอ้ะวันมอผม ่อนที่มันยื่นน้ำเปล่าเย็น ๆ หนึ่วมารหน้า ผมมอมันอย่า แ่็รับน้ำเปล่ามาเปิื่ม เพื่อับวามร้อน ผมรู้สึอบุไอ้ะวันที่รู้ใผมริ ๆ บาทีผม็รู้สึเหนื่อยนเินไป เหนื่อยนอยาอยู่นิ่ ๆ ไม่้อยับไปไหน
่อนที่ไอ้ะวันมันะับแนผมให้เินามมันไป โยที่มันไม่พู ไม่ถามอะไรผมสัำ ไอ้ะวันมันพาผมเินลัเลาะไปามทาอะนิเทศไปนถึลานอรถ
่อนที่ไอ้ะวันะพาผมมาหยุรหน้ารถออี้สีำป้ายแ ผมหันไปมอหน้ามันทันที
“อืม รถู”
แล้วเหมือนไอ้ะวันะรู้ว่าผมะถามอะไร มัน็ิอบผมึ้นมา่อน ผมหันลับไปมอรถนนั้นอีรั้ ่อนะทำาโ เินวนรอบันเพื่อสำรว
โรสวย
นี่! มันรถในฝันอผมั ๆ
ผมเินยิ้มว้าลับมาหาไอ้ะวันทันที
“เหนือ มึอยาลอนั่ไหม”
ผมพยัหน้าทันที รถในฝันผมเลยนะ ใรมันะไม่อยานั่ ไอ้ะวันเปิประูรถให้ ผมรีบ้าวึ้นไปบนรถทันที
โรรู้สึี
่อนที่ไอ้ะวันะเินอ้อมไปเปิประูรถึ้นมาประำที่นับเหมือนัน ผมมอทุอย่าภายในรถ ้วยแววาที่เ็มไป้วยประายอวามื่นอบ
“ไอ้ะวัน รถในฝันูเลยนะ สีนี้เลย”
“…”
ผม่อย ๆ เอามือไปับทุอย่ารหน้าอย่าระมัระวั เพราะลัวว่ามันะเสียหาย
“อยาไปไหน่อ”
“ไอ้โยับไอ้มไปไหน”
“เรียน”
“แล้วทำไมมึไม่ไปเรียน้วย”
“…”
“อย่าบอนะ เพราะู”
ไอ้ะวันมันมอผม้วยสีหน้าที่ริัึ้นว่าเิม หน้านิ่ ๆ อมัน เหมือนว่าไอ้ะวันมันำลัะุผมเลย
วันนี้พวผมมีเรียนทั้วัน แ่ั้แ่เ้า และผม็ไม่ไ้เ้าเรียน เพราะผมทะเลาะับแพรพลอย และาม้อเธออยู่
อนที่โทรหาไอ้ะวัน็ลืมไปเลยว่าไอ้ะวันมันเรียนอยู่หรือเปล่า เพราะอนนั้น
ผมิถึ
แ่ไอ้ะวันนเียวเท่านั้น
ไอ้ะวันไม่อบ แ่ลับถามผมลับมาแทน
“มึอยาไปเรียนเหรอ เหนือ”
“ไม่ว่ะ ูเหนื่อย”
“…”
“แ่ไอ้ะวันมึปล่อยูลรหน้าะเรา็ไ้ เี๋ยวูลับห้อเอ”
“…”
ไอ้ะวันไม่อบ แ่ลับหันหน้าหนีไปออนอรถแทน ผมเลยิว่ามันทำามที่บอ ผมหยิบมือถือึ้นมาู เผื่อว่าแพรพลอยะิ่อมา
แ่ไม่มีอะไรสัอย่าที่เป็น้อวามอแพรพลอย
มีแ่้อวามอลุ่มเพื่อนที่ส่มาามหาผมับไอ้ะวัน ้อวามอไอ้นที่ำลัับรถให้ผมนั่อยู่อนนี้ ที่ถามว่าผมอยู่ไหน มันน่าแปลที่เวลาผมมีปัหา ไอ้ะวันมัะอยู่้า ๆ ผมเสมอ อย่าว่าไอ้ะวันมันือ
เพื่อนที่ีที่สุ
เพื่อนสนิทอนายทิศเหนือ
ไอ้ะวันเพื่อนรั
☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎
ผมไม่รู้ัวเอเลยว่าเหม่อลอยไปนานแ่ไหน พอรู้สึัวอีที วิวสอ้าทาที่เปลี่ยนไปแล้ว และผมไมุ่้นเย มันไม่ใ่วิวในมหาลัยอผม้วย
ไอ้ะวัน มันะพาผมไปไหน?
ผมหันไปมอมันทันที พอีลับที่ไอ้ะวันมันเอ็อรถพอี ผมเลยหันลับไปมอภาพรหน้าแทน สวนสาธาระนาให่ที่เ็มไป้วย้นไม้น้อยให่
ผมยัไม่ทันที่ผมะไ้พูอะไรไ้ถามอะไรออไป ไอ้ะวันมัน็เปิประูลารถทันที ผมเห็นแบบนั้นเลยรีบลามมันไปบ้า
ไอ้ะวันมันเินไปทันที โยที่ไม่รอผมสันิ ั้หน้าั้าเินไป้าหน้าอย่าเียว อย่าลับเินไปามวายที่ไหน
หรือว่าวายมันหาย?
ไอ้ะวันมันเินเร็วนผม้อเรียมันเอาไว้
“ไอ้ะวัน”
ไอ้ะวันมันหยุเิน ่อนะหันมามอผม้วยหน้าาเรียบนิ่เป็นปิอมัน วันแรที่ผมไ้เอมันหน้านิ่แบบไหน ทุวันนี้็เป็นแบบนั้น นผม้อแอบ่ามันในใ
วนีน
“ไอ้ะวัน มึะรีบเินไปไหนวะ แล้วที่นี่ที่ไหน”
“สวนสาธาระไ มึไม่รู้ัเหรอ เหนือ”
“็รู้ั แ่มึพาูมาทำไม”
“ามมา็พอ อย่าถามมา”
อ่าว ! ไอ้นี่ ุูเยเลย
ไอ้ะวันหันลับไปเิน่อ แ่ราวนี้มันเิน้าล เหมือนมันำลัรอให้ผมไปเิน้ามัน สุท้ายผม็เินามไอ้ะวันมันทัน
ผมับไอ้ะวันเินเ้าไปในสวนสาธาระเรื่อย ๆ ามทา เวลาบ่ายสอโมอสวนสาธาระ ทำให้ัวผมมีแ่เหื่อ เพราะวามร้อน หรืออาะเป็นเพราะผมไม่่อยไ้เออาาศแบบนี้เท่าไร
่อนที่ไอ้ะวันะมาหยุยืนร้นไม้ให่ใล้บึน้ำที่ว้าให่ าอาาศที่ร้อนอบอ้าว ผม็รู้สึเย็นึ้นมาทันที เมื่อมีลมพัมาปะทะัว
วามเียบสบอสถานที่ ทำให้ผม่อย ๆ หลับาล้า ๆ ฟัเสียรอบ้า
ปล่อยหัวใไ้หยุพั
วามเียบทำให้ผมิอะไรไ้หลายอย่า ผมลืมาึ้นมาอีรั้ ่อนะหันไปมอไอ้น้า ๆ ที่เอาแ่ยืนเียบไม่พูอะไรเลย
ไอ้ะวันมันมอผมอยู่่อนแล้ว
เราสบาัน
สายาห่วใยอมัน ทำให้ผมยิ้มออมา แล้วนึอบุมันในใ ่อนที่อยู่ ๆ ไอ้ะวันมันะลไปนั่ับพื้นห้า
ส่วนผม็ไ้แ่ยืนมอมันอย่า ๆ นไอ้ะวันมัน้อับมือผม แล้วออแรึให้ผมลไปนั่้า ๆ มัน
“ไม่เมื่อยหรือไ”
“ไอ้ะวัน มึมาบ่อยเหรอ”
“อืม มาบ่อย”
“…”
“มาออำลัายที่นี่”
ผมไม่อบำถามไอ้ะวัน แ่เลือที่ะถามมันลับแทน เหมือน่วเวลาที่ผ่านมาผมไม่รู้อะไรเี่ยวับไอ้ะวันเลยสันิ
ผมับไอ้ะวันห่าันนานี้ไ้ยัไ?
ผมอแปลใัวเอไม่ไ้ที่ิไ้แบบนั้น และผมไ้รู้อีอย่าที่ไอ้ะวันมันหุ่นีว่าผม็เพราะแบบนี้นี่เอ
เราสอนมอวิวรหน้าเหมือนัน ผมไม่รู้ว่าไอ้ะวันมันำลัิอะไรอยู่ ส่วนผมำลัิถึแพรพลอย
ไม่รู้ว่าอนนี้ำลัทำอะไรอยู่
ะร้อไห้นหอบนน่าสสารหรือเปล่า ที่ผมออมาแบบนี้ หรืออาะำลัิถึผมอยู่ เหมือนที่ผมำลัิถึเธออยู่อนนี้็ไ้
แ่มือถืออผม็ยันิ่สนิทเหมือนเิม
และมันทำให้ผมรู้ว่าแพรพลอยเปลี่ยนไป ทั้ที่ผมยัเหมือนเิม บาทีารเปลี่ยนแปล็โรน่าลัวเลย แล้วถ้าในอนาแพรพลอยไม่อยามีผมอยู่้า ๆ ผมะทำยัไ่อไป
ำถามนี้ทำให้ผมิหนัทันที
อนาที่ไม่มีแพรพลอย
“มึโอเไหม เหนือ”
ผมไม่รู้ว่าทำไมไอ้ะวันถึถามแบบนี้ออมา อาะเป็นสีหน้าหรืออาารอผมอนนี้็ไ้ที่ทำให้ไอ้ะวันมันห่วผมแบบนี้ ผมหันไปมอมัน แ่ไอ้ะวันมันไม่หันลับมามอผม แ่ลับถามับผม่อ
“เหนือ ถ้ามึไม่ไหว ็หยุ”
“…”
“มึอย่าลืมว่ายัมี ู โย ผัมที่อยู่้ามึ"
"..."
ไอ้ะวันมันหันมายิ้มให้ผม เหมือนำลัปลอบและให้ำลัใผม รอยยิ้มที่ปิแทบหาไม่เอ และผมเอ็ยิ้มออมา รับรู้ถึวามเป็นห่วอมัน และเพื่อให้ไอ้ะวันมันสบายใ ผมเลยยิ้มว้าว่าเิม
“อืม ูอบใมึมา ไอ้ะวัน ที่มาอยู่้าูในเวลาแบบนี้”
“…”
“ูโอเ ูไม่เป็นอะไร แ่รู้สึเหนื่อยเย ๆ”
“อืม”
“ูอบที่นี่ั”
“ไว้ะพามาใหม่็แล้วัน”
“…”
ไอ้ะวันไม่ไ้พูอะไร่อหลัานั้น เราทัู้่นั่มอวิวรหน้า มอน้ำ มอปลา หรือแม้แ่ผู้นที่มาพัผ่อนหย่อนใ ่อนที่ผมะพูับไอ้ะวันอีรั้
“ไอ้ะวัน เย็นนี้มึว่าเปล่า”
“อืม ไม่ไ้ไปไหนอยู่แล้ว”
“ั้นีเลย มึไปิน้าวับูหน่อย เี๋ยวูเลี้ยเอ”
“…”
ไอ้ะวันหันมามอผมอย่าไม่่อยเื่อสิ่ที่ผมพูเท่าไร ็เพราะผมเอที่อบทิ้มันให้้อิน้าวนเียวเป็นประำอยู่แล้ว
“ทำไมมอูแบบนั้น”
“…”
“มึไม่ไปหรือไ เสี่ยเหนือเลี้ยมึเลยนะ”
“อืม”
“อืม อะไรอมึ ไปไม่ไปอบูมา”
ผมหลุำลับท่าทาอไอ้ะวัน ไม่รู้ว่านานเท่าไรแล้วที่ไม่ผมไม่ไุ้ยเล่นับไอ้ะวันแบบนี้ ิแล้ว็ิถึสมัย่อน
“อืม ไป”
“็แ่นี้ แ่พาูลับห้อ่อนนะ ไม่ไหวอยาอาบน้ำ”
“…”
ไม่ไหวริ ๆ
เพราะผมเหนียวัวหมแล้ว ถ้าะไปินออร่อย ็อไปแบบัวหอม็แล้วัน
☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎☀︎
ผมับไอ้ะวันนั่ันอยู่รนั้นนถึเย็น ่อนไอ้ะวันะพาผมลับมาอนโเพื่ออาบน้ำ แล้วเรา่อยออไปหาอะไรินัน ผม้าวลารถหลัาที่ไอ้ะวันมันอสนิท และสิ่แรที่ผมไ้เห็น็ือ
แพรพลอย
แพรพลอยยืนอยู่รนั้นรหน้าผม สีหน้าอเธอเหมือนนร้อไห้มาอย่าหนั วาเ็ม้วยวามร้อนใอย่าเห็นไ้ั
พอผม้าวเินไปในรัศมีารมอเห็นอเธอ แพรพลอย็ยิ้มว้า ่อนะเินิ่วิ่มาอผมทันที
ผมไ้แ่นิ่ให้แพรพลอยอ
“พี่เหนือ พลอยอโทษ”
“…”
“พลอยไม่ีเอ พลอยไม่น่าี่เ่าเลย พี่เหนือยโทษให้พลอยนะะ”
แพรพลอยผละออาัวผม เธอเยหน้าที่เ็มไป้วยน้ำามามอ แพรพลอยเธอรูุ้อ่อนอผมี
ผมยับเ้าไปใล้
่อนะเ็น้ำาที่ำลัไหลให้เธอทันที หัวใอผมรู้สึหน่วอย่าบอไม่ถู ที่ทำให้นที่ัวเอรั้อมีน้ำาแบบนี้
ผมโรแย่เลย
แพรพลอยอผมอีรั้ และรั้นี้ผมออบเธอทันที เพื่อปลอบ พยายามอีรั้ไม่เป็นไรหรอ พยายามมาั้นานี้แล้ว แพรพลอยเอาแ่พูำว่าอโทษผมออมาไม่ไ้หยุ
“พลอยอโทษ”
“…”
“อโทษ ที่ไม่เื่อใพี่”
แพรพลอยเยหน้าึ้นมามอผมที่้มมอหน้ามอเธออยู่เหมือนัน ่อนที่แพรพลอยะทำในสิ่ที่ผมไม่ิว่าเธอะล้าทำในสถานที่แบบนี้
แพรพลอยูบผม
ผมไ้แ่ยืนนิ่ให้เธอทำแบบนั้น ีที่รนี้ไม่่อยมีผู้นเท่าไร ไม่อย่านั้นผมับเธอไ้เป็น่าวให่แน่นอน ่อนที่แพรพลอยะผละออและยิ้มว้าออมา
“พี่เหนือยโทษให้พลอยนะะ”
“…”
“พี่เหนือะทำโทษพลอยยัไ็ไ้ พลอยยอม”
แพรพลอยพูพร้อมับหลบสายาผมอย่าเินอาย และผมเอ็ยิ้มออมาอย่าเอ็นู ็อบทำัวน่ารัแบบนี้ แล้วะให้ผมโรธเธอลไ้ยัไ
“พี่ไม่ไ้โรธพลอยหรอ่ะ”
“…”
“พี่ผิเอ”
ผมหอมหัวแพรพลอยไปหนึ่ที ่อนะหันไปเห็นไอ้ะวันที่ยืนมอเราทัู้่อยู่ไม่ไล ่อนที่มันะหันไปทาอื่นแทน
ผมลืมไอ้ะวันไปเลย
มันอุส่าห์ทำให้ผมสบายใึ้น แ่พอผมเอแพรพลอย ผม็เหมือนลืมทุอย่ารอบ้าไปเลย ยัไม่ทันที่ผมะเรียมัน แพรพลอย็เรียื่อผมึ้นมา่อน
“พี่เหนือ่ะ”
“่ะ”
“พลอยว่า เราลับห้อเราันีว่า่ะ พลอยิถึพี่เหนือมาเลยรู้ไหม”
“อ๋อ่ะ พลอยปล่อยพี่แป๊บนะะ”
“….”
“พี่ะไปหาไอ้ะวันแป๊บนึ”
แพรพลอยยอมปล่อยัวผม แ่พอผมหันไปหาไอ้ะวันมัน็ไม่ไ้อยู่รนั้นแล้ว
ไม่มีแม้แ่เา
ผมหยิบมือถือึ้นมาโทรหาไอ้ะวันทันที
ไอ้ะวัน
Rrrrrrrr
แ่รั้นี้แปลว่าทุรั้ ไอ้ะวันมันไม่รับสายผมทันที ผมรอสายอยู่นาน นในที่สุไอ้ะวันมัน็รับสายผม แ่มันไม่ยอมพูอะไรออมาสัำ ผมเลย้อเป็นฝ่ายเรียื่อมันึ้นมา่อน
“ไอ้ะวัน”
[หือ]
“ูไปับพลอยนะ”
[…]
“ูอโทษ ทีู่ไปิน้าวเย็นับมึไม่ไ้แล้ว”
[อืม ไม่เป็นไร]
“…”
[ูินแล้ว]
ไอ้ะวันพูแ่นั้น ่อนที่สายะถูัไปทันที ทั้ ๆที่ผมยัพูับมันไม่บ น้ำเสียอไอ้ะวันูแปลว่าปิ มันเหมือนไม่พอใน้อยใอะไรสัอย่า มันเลยทำให้ผมร้อนใ โทรลับไปหาไอ้ะวันอีรั้เพื่อถาม
แ่
‘หมายเลที่ท่านเรียไม่สามารถิ่อไ้ในะนี้’
ไอ้ะวันปิเรื่อ
ผมโทรออหาไอ้ะวันอีหลายรั้ ็ยัเหมือนเิม และยัไม่ทันที่ผมะทำอะไร แพรพลอย็มาับแนผมเอาไว้่อน ่อนะมอผม้วยสายาที่อ้อนันแบบทุรั้
“พี่ะวันไปแล้ว เรา็ลับันเลยีว่า่ะ พี่เหนือ”
ผมลัเลระหว่าไอ้ะวันับแพรพลอย แ่แพรพลอยที่อยู่รหน้า ้อนสายาึ้นมามอผมอีรั้
“พลอยอยาลับไปอพี่เหนือแล้ว”
“…”
“พี่เหนือ ลับห้อเราันนะะ”
สุท้ายผม็เลือแพรพลอยอยู่ี เพราะรู้ว่าไอ้ะวันมันไม่เป็นอะไรหรอ ไอ้ะวันมัน็แ่ไม่อยาวุ่นวายเท่านั้นเอ เี๋ยวพรุ่นี้ผม่อยไปหามันที่มหาลัย็แล้วัน
แ่อนนี้
ผม้อโฟัสที่แฟนัวเอ่อน
เพราะแพรพลอยือรัแร รัเียวอนายทิศเหนือ และมันยามา
ถ้าเราะแยาัน
tbc
#เหนืออะวัน
ทิศเหนือ!!! (ลอา) หมำะพู
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น