ผลิบานดั่งโรยรา

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1

     ลมพัดโบกโบยพัดโชยกลิ่นบุปผาหอมชื่นรอบจวนเหลียนเหอภายในจวน​ จินหนานหลง ​ องค์ชายน้อยผู้มีเรือนผมสีเงินสวมอาภรณ์สีคราม​ นิ้วเรียวจับคัมภีร์​ในมือมั่นเหมาะ​ นัยน์ตา​จ้องมองยังตัวอักษร​แน่วแน่

     "หลงหลง" เสียงจากเด็กชายอีกคนหนึ่ง​ ผิง​เชิง บุตรบุญ​ธรรมแห่ง​เทพวารี วิ่งตรงเข้ามายังจวน

   " เจ้าช่างขยันมาหาข้าจริง"

   "หลงหลง​ เจ้าทำอะไรอยู่ฤๅ"

    "หากเจ้ามีตาก็น่าจะดูออกหนิ"


ืืืื​    " ฮือๆๆ​ หลงๆท่านมิรู้รึ ข้าตาบอดตั้งแต่พบเจ้าแล้ว"


    "งั้นฤๅ"


   " หลงหลง​ ท่านอ่านหนังสือพวกนี้ทั้งวันไม่เบื่อบ้างรึ" พลางหยิบหนังสือที่กองอยู่มาเปิดเล่น

   " ... "

   " หลงหลง​ ท่านไปเล่นกับข้าหน่อยเถิด"

   " ... "

   " องค์ชาย​ยย โปรดเมตตาเด็กน้อยผู้อาภัพคนนี้ด้วยเถิด"

   " หากข้าไปกับเจ้า.... "

    " ข้าจะเลิกกวนท่าน​ 2 วัน" คู่สนทนาของเขายังคงนิ่งเฉย

    " งั้น​ 1 เดือน"

     เด็กชายเพียงแย้มรอยยิ้มเยี่ยงผู้ชนะออกมาแล้วเดินนำออกไปจากจวน
 

 ร่างเด็กน้อยทั้งสองเดินมายัง​สวนพฤกษาชาติ​รอบจวน​

   "หลงหลง​ ท่านอยากทำอันใด"

   " เล่นหมาก​" พูดไม่ทันจบคำ​เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมมือที่ดึงเขาไปยังท่าเรือ

   "พายเรือเล่นกัน" เสียงเสนาะเอ่ย

    'เฮ้ออ​ เจ้านี่นะ'​
 

    ร่างเด็กน้อยทั้งสองนั่งลงบนเรือไม้​ ในสระปทุม​แก้ว​ เสียงไม้พายกระทบผิวน้ำตวัดเป็นคลื่น​ผสานกับเสียงแห่งพงไพร​ ดั่งถูกต้องมนต์​สะกด​

​    แววตาของเด็กน้อยเบื้องหน้าสบมองยังดอกปทุมแก้วมิวางตา​ เรือนผมสีดำขลับของเขาพริ้วไสวตามสายลม​

   "หลงหลง​ ท่านดูสิ​หากกล่าวว่าการผลิบานของพวกมันเป็นดั่งจุดเริ่มต้นแห่งการโรยราเจ้าคิดเห็นเป็นประการใด"

   " กล่าวได้ไม่เลว​ หากการผลิบานเป็นดั่งจุดเริ่มต้นแห่งการโรยรา​ เจ้าก็สามารถจดจำช่วงเวลาแห่งการผลิบานนี้ได้มิใช่รึ​ เช่นนั้นแล้วมันก็จะบานอยู่ในใจเจ้านิจนิรันดร์​ " พร้อมหยิบปิ่นเล่มงามยื่นไปยังคู่สนทนา​ " ข้าให้​ "

   " ปิ่นดอกปทุมแก้ว? ท​่​าน... ทำเองฤๅ "

   " ห้ามให้ใคร"


   ' เฮ่ออ​เรื่องราวที่ผ่านมา​เจ้ายังจำได้หรือไม่​ เสี่ยวเชิง​ '​ บุรุษ​ร่างสูงเลื่อนนิ้วเรียวเสยผมสีเงินยาวที่ปรกหน้าขึ้น​ ไอน้ำจากอ่างแก้วล่องลอยทั่วบริเวณ​กระทบผิวกายรวมตัวเป็นหยดน้ำสะท้อนแสงเทียนรอบข้างประกายระยิบระยับ

    เสียงสวบ​ สาบ​ ดังขึ้นจากพุ่มไม้ประดับในสวนที่อยู่ใกล้เคียง เสียงฝีเท้าเหล่านั้นค่อยดังชัดขึ้นเรื่อยๆ

    " เร็ว​ " เสียงหนึ่งดังขึ้น​จากพุ่มไม้

     เสียงฝีเท้าค่อยๆดังใกล้เข้ามา​เรื่อยๆ​ บุรุษผู้สวมอาภรณ์​บางสีขาวในอ่างกว้าง​ เลื่อนมือจับกระบี่ข้างกายมั่น

     'มาแล้วรึ​ พวกเจ้าช่างรนหาที่ตายดีจริง'​ 

     ขณะบุรุษร่างสูงกำลังลุกขึ้นจากอ่างพร้อมจับกระบี่ในมือมั่น​ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น​ ทำให้เขาชะงัก​ไปในทันใด

     "พวกเจ้าลากข้ามาทำไมเนี่ย" เสียงดรุณี​จากพุ่มไม้เอ่ย

     "เจ้าก็ดูนั่นสิ​ ตรงนั้น" เสียงสตรีอีกคนตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

      'เป็นพวกนางงั้นรึ​ บุรุษ​รูปงามเยี่ยงข้าช่างน่าเวทนาเสียจริง​ ถูกจับจ้องอยู่เป็นนิจ'​พร้อมวางกระบี่ลงข้างกายแล้วแช่น้ำในอ่างต่ออย่างสบายใจ

     "อ่างแก้วงั้นรึ? อ่างช่างกว้างและเงางามยิ่งนัก"

      "เจ้าบ้ารึเปล่าเนี่ย​ ใครจะลากเจ้ามาดูอ่างแก้วยามนี้กัน"

     " ลวดลาย​ที่ขอบอ่างช่างปราณีตยิ่ง​ ยามไอน้ำเกาะตามผิวสะท้อนแสงเทียนช่างงดงามหาใดเปรียบ"

    '​นางเป็นใครกัน​ บังอาจมองว่าอ่างแก้วงามกว่าข้างั้นรึ​ บังอาจ​ ช่างบังอาจยิ่งนัก!'​

    " นี่ๆๆ​ เจ้าดูนั่นสิๆทั้งกล้ามเนื้อ​ เรือนผมสีเงิน​ ท่าทางสุขุมนั่น​ เจ้าเห็นหรือไม่"

บุรุษ​ในอ่างขยับตัวเผยให้เห็นเนื้อผ้าที่แนบผิวยิ่งขึ้น

    " อืมมม งดงาม" นางเอ่ย

    'เห้ออความงามของข้า​ ช่างล่มเมืองเสียจริง'​

    " อ่างแก้วใต้ผิวกายเขานั้นช่างงดงาม​ งดงามเป็นเลิศเสียจริง" นางเอ่ยต่อ

    '​ เจ้า! ' ทันใดนั้น

    " นี่ก็ล่วงเข้ายามซิ่วแล้วข้ากลับหละ​ "เสียงดรุณี​ผู้เดิมเอ่ย

   " เจ้ามิดูต่อหน่อยรึ"

   " ไปเถอะ"

   'เรือนกายบุรุษ​โสภณ​เพียงนี้เลยรึ​ เห็นทีข้าจักต้องไปศึกษาเสียแล้ว' นางพลางนึกแล้วเร่งเดินจาก

   " รอข้าด้วยยย​ ฟางหัว​ "

   'ฟางหัว?​ ฟาง​ หัว​ รึ รูปเจ้าจักงามเยี่ยงนามหรือไม่​ ข้าใคร่รู้​นัก' เขาพลางนึกพร้อมหันหลังสบมองยังร่างสตรีที่กำลังวิ่งห่างออกไป

    " องค์ชาย​" เสียงแม่ทัพเหม่ยที่เพิ่งเดินเข้ามาเอ่ยพร้อมคารวะ

    " ว่ามา" บุรุษในอ่างแก้วเอ่ย

    " หน่วยใต้รายงานมาว่า​ ค้นหาจนทั่วแล้วมิพบ​พะยะค่ะ"

   "หน่วยอื่นเล่า?"

   "ก็มิพบพะยะค่ะ"

   "มิพบอีกแล้วรึ!​ ประกาศออกไปหากใครพบข้าจะตบรางวัลให้อย่างงาม"

   " พะยะค่ะ"

   ' เสี่ยวเชิงเจ้าอยู่แห่งใดกันแน่​ เหตุใดเจ้าจึงตระบัดสัตย์​เยี่ยงนี้'​

                ~~~~~~~~~~~~~

     เช้าวันรุ่งขึ้นแสงทองสาดส่องกระทบสตรีร่างบางที่หลับใหลอยู่ในห้วงนิทรา​ แสงสุริยา​ในยานนี้้นั้นสร้างความลำคา​ญ​ไม่น้อย​

     "ฟางหัววว​ เจ้าตื่นได้แล้ว"

    "เจ้าจักรีบร้อนไปใย" นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงงัวเงียพร้อมดึงผ้าห่มมาคลุมหน้าเพื่อบังแสงอาทิตย์

   "เจ้าลืมไปแล้วฤๅ วันนี้เจ้าต้องไปเรียนนะ"

    "งั้นฤๅ"

    "ข้าได้ยินว่าวันนี้มีอาจารย์​คนใหม่มาสอนด้วยหละ"

    " เจ้าไปก่อนเถอะ​ เดี๋ยวข้าตามไป"นางเอ่ยด้วยความหงุดหงิด

    "เจ้าเอ่ยแล้วนะห้ามคืนคำ​ งั้นข้าไปก่อนหละ" แล้วนางก็เดินจากไปอย่างร่าเริง

    'เฮ้ออ​ ห้องข้าเงียบเสียที​ ตอนนี้ยังเช้านักเหลือเวลาอีกกกครึ่งชั่วยาม​ ยังพอมีเวลา'​ คิดได้ดังนั้นนางก็นอนหลับต่อดังเดิม

    อีกหนึ่งชั่วยามถัดมา​ เสียงฝีเท้าเเละลมหายใจเหนื่อยหอบ​เคลื่อนตรงเข้ามายังสำนัก

     "ฟางหัวเหตุใดเจ้ามาช้าเพียงนี้! "

     "อาจารย์​มาหรือยัง?"

     "หากข้ายังไม่มาเจ้าจักทำเยี่ยงไรฤๅ" เสียงบุรุษเอ่ยขึ้น​

     ใบหน้าอันซีดเผือกเริ่มฉายเด่นขึ้นบนใบหน้านางพร้อมดวงตาที่แฝงด้วยความตกใจอย่างเห็นได้ชัด

     'เรือนผมสีเงินนี่! รูปร่างเยี่ยงนี้! มิผิดแน่​ บุรุษ​ผู้นั้น​ ข้าช่างซวยซ้ำซวยซ้อนดีจริงๆ'​

                    ~~~~~~~~~~~

                       อธิบายเพิ่มเติม

     ยามซิ่ว = เวลา​ 19.00 น.- 20.59 น.

    1ชั่วยาม​ = 2 ชั่วโมง

    ฟางหัว​ หมายถึง​ กลิ่นหอมอันงดงามค่ะ

( ชื่อเติมคือ​ หลินฟางหัว)​

    หลงหลง​ = จินหนานหลง​ (เป็นการเรียกอย่างสนิทสนม)​

    เสี่ยวเชิง​ = ผิงเชิง​ (เป็นการเรียกอย่างเอ็นดู)​

     อ่างแก้วในที่นี้คืออ่างขนาดใหญ่​ไว้สำหรับแช่ตัวเพื่อฟื้นฟู​พลังปราณ​ ฝังอยู่ใต้ดินบางส่วน​ รอบข้างอ่างถูกตกแต่งสวนพฤกษา​เพื่อความงดงาม​ ยามกลางวันจะมีหลังคาที่ประดับด้วยสิ่งต่างๆอันงดงาม​ เพื่อบังแดดเละตกแต่ง​ แต่เมื่อถึงยามราตรีหลังคาจะแปรเป็นกระจกใสเพื่อให้เห็นดวงดาวบนนภา